In de striemende regen, vlak na de grens vullen we de benzine tank 1€/l. Geen gas daar bij de 2 eerste stations. Dat vinden we wat verder 0,5 €/l. Çanakkale aan de Dardanellen is ons doel.
we reden Turkije binnen in de gietende regen
aan de grens liepen er drugshonden rond
Çanakkale
We rijden nu al meer dan 1 uur in Turkije richting onze etappe stad Çanakkale. De goed aangelegde wegen zijn nieuw en dus in uitstekende staat. De hoofdwegen hebben twee of drie rijstroken in elke richting, op de vele kruisingen wordt de maximale snelheid van 90 naar 50 km/u teruggebracht. Maar geen Turk die zich daaraan stoort en sommige gaan zeer hard. De echte snelwegen zijn tolwegen en de tol stations hebben nummerplaat herkenning. Modern dus. Hier is een maximum snelheid van 140 km/u toegestaan.
Om in Çanakkale te geraken kunnen we of langs het schiereiland Gallipoli en verder de Ferry of over de nieuwe brug over de Dardanellen rijden.
De Çanakkale 1915-brug is een hangbrug van 4 km
De Çanakkale 1915-brug is een hangbrug tussen de steden Gallipoli op het schiereiland in Europa en Lapseki in Anatolië in Azië.
De overspannen zee-engte heeft een breedte van 3.573 meter. De grootste overspanning is 2.023 meter. Het brugoppervlak heeft een breedte van 36 m met ruimte voor twee rijbanen met ieder drie rijstroken.
De eerstesteenlegging vond plaats op 18 maart 2017. Het budget voor de bouw was 10,35 miljard Turkse Lira. ( met de huidige koers 482.000.000€) Op 18 maart 2022 werd de brug officieel geopend door president Erdogan.
In de naam, specificaties en oplevertermijnen van de brug zit bijzonder veel symboliek. Het jaartal 1915 in de naam, en de datum 18 maart van de eerste steen verwijzen naar de succesvolle verdediging van de Turkse wateren tegen Britse en Franse aanvallen op 18 maart 1915 tijdens de Slag om Gallipoli die door de Turken zelf de Slag om Çanakkale genoemd wordt. De Slag om Gallipoli was onderdeel van de Eerste Wereldoorlog Turkije behoorde in de Eerste Wereldoorlog tot de Centrale mogendheden en streed aan Duitse zijde.
Kanakkale is een mooi kuststadje
De hoofdstad van de provincie Çanakkale is een stad met dezelfde naam. Deze middelgrote havenstad ligt op zo’n vijf uur rijden vanaf de Istanbul. Het is een universiteitsstad. Dus, veel animo in de stadskern en het is daar waar ons hotel ligt. In tegenstelling tot wat we dachten (gelezen hebben) is er geen parking bij het hotel. Erger nog er is zelfs geen staanplaats voor het hotel om rustig de bagage uit de auto te nemen. Het hotel ligt langs een drukke laan met twee rijvlakken in beide richtingen gescheiden door een hoog liggende gras strook en palmbomen.
Ik heb een opening gevonden tussen verkeerd geparkeerde auto’s op de rechter rijstrook. Snel snel de bagage eruit. Ondertussen is de bell boy van het hotel ons komen helpen met de bagage. Hij spreekt geen Engels toch hebben we begrepen dat aan de overzijde van de laan er een parking is. Hij loodst met door smalle staafjes om aan de zogenaamde parking te komen. Dat is niets meer dan een aarde plek van 100 bij 150 meter met bomvol kriskras geparkeerde auto’s erop. Hij wijst me een plek op de middenstrook van de straat, die nog vrij is. Die plaatsen worden ook als betalende parking beschouwd en alles schijnt veilig te zijn dank zij de 24 uur bewaking.
het lijkt er op dat alle inwoners hier een boot hebben
Onze hotelkamer op de 8ste verdieping is een suite met drie kamers. Vanuit het salon hebben we een prachtig uitzicht op de haven en de passerende schepen die door de Dardanellen o.a, naar en van de Zwarte zee varen. Mooi. Meteen boeken we nog een nacht extra.
Morgen rijden we naar het historische Troye dat is slechts 26 km ver.
het paard van Troye, dat gebruikt werd in de gelijknamige film, staat hier
Op de promenade aan de haven staat ook een houten paard van Troye. Dat werd gebruikt in de gelijknamige film van 2004.
Die film over Trojaanse Oorlog, is gebaseerd op de Ilias en de Odyssee van Homerus. De Trojaanse Oorlog speelde zich ongeveer 1200 voor Christus af aan de westkust van het huidige Turkije.
Prins Paris uit Troye vertrekt met Helena, vrouw van Menelaos, en ontketent zo een oorlog. De legendarische Achilles neemt ook deel aan de strijd.
Aan kappers en restaurants is geen gebrek in de omgeving an ons hotel. Gelukkig want ‘s avonds is het fris met 13° en het regent ook nog. In een restaurantje met 10 tafels waren we de enige gasten. Ik maakte war positieve opmerkingen over de muziek die er werd gespeeld en de baas nam wat later - het eten was toen al verorberd - zijn guitar van de muur en trakteerde ons op een paar songs, in het Engels.
In restaurant Niles waren we de enige gasten en de uitbater verwendde ons met een song
De ruïnes van Troye
Aan de ingang van de historische vindplaats, ontdekt in 1875, staat een ander houten paard. Deels afgebroken want het wordt gerestaureerd.
De stad Troye werd gesticht 3.000 BC. Hoewel de oude Grieken het verhaal over het paard van Troye waarschijnlijk zeer serieus namen en het als waargebeurd ervoeren, beschouwden latere geschiedkundigen en archeologen het als een totale mythe.
het amphitheater die te zien is bij de ruinen van Troye
wandelen in de eeuwenoude site
van slenteren word je moe, Lieve rust hier wat uit
Het kletsnatte Bergama
We zijn op weg naar Bergama, in de provincie Izmir. In 2008 telde de plaats 57.947 inwoners. In de oudheid lag hier de stad Pergamon, de hoofdstad van de Atalliden, dat een belangrijk centrum was van de hellenistische cultuur. De ruïnes staan op de werelderfgoedlijst. De hoog gelegen acropolis van Bergama is bereikbaar met een kabelbaan maar wij rijden de steile heling op. We zijn boven op de top van de 335 m hoge heuvel waar Pergamon ligt.
we bezochten de historische site van Bargama in de gietende regen
Het ontstaan van Pergamum situeert zich in de 8ste eeuw voor Christus. Hoewel de traditie zegt dat het werd gesticht door Grieken uit Arcadië is het onwaarschijnlijk dat het een Griekse kolonie was gezien de afstand tot de zee. De koning van Perzië schonk het rond -480 aan het Spartaanse Démaraat. Het werd later een van de rijkste steden uit de Griekse oudheid.
er vielen zelfs hagenstenen
We betalen onze toegangstiketten en haasten ons naar de nog hoger gelegen site. In de verte zien we stroken zon in de vallei maar boven ons hoofd begint de lucht dreigend zwart te zien en de wind wakkert aan.
Wij hebben de bliksems weerstaan, de hagel ondergaan en de wind getrotseerd en toch het grootste deel van de site doorlopen. ( in record tempo) Maar we zijn druipnat als we de FJ bereiken!
het Heiligdom van Trajan
Ons hotel ligt bijna aan de voet van de heuvel. De regen valt nog altijd bij bakken uit de lucht. Op de smalle met kleine kasseien geplaveide steegjes stroomt in het midden 10 cm hoge waterstroom naar beneden. We zitten in een doolhof van kleine straatjes en om erdoor te geraken moeten we de spiegels inklappen. Daarvoor moeten we de ramen openen en dan krijgen we een volle laag regen binnen.
het amphitheater waar 10.000 mensen konden plaatsnemen
Eindelijk! Vandaag ziet het weer er beter uit. We zijn op weg naar Ephesus (Efeze) en dan verder naar Pamukkale, 470 km.
Efeze is het belangrijkste archeologische gebied in Turkije en een van de grootste opgravingen van het oude Griekenland. Het bestond oorspronkelijk, circa 1.100 Bc uit een groep inheemse nederzettingen rondom het heiligdom van de grote oud-Griekse vruchtbaarheidsgodin Artemis van Efeze.
Efeze kent een aantal ruïnes uit de Romeinse tijd, zoals de Bibliotheek van Celsius. Net buiten de stad stond ooit de tempelvan Artemis die een van de zeven klassieke wereldwonderen was.
we reden te paard naar het hoogste deel van de site en daalden te voet af tot het einde
een van de vele straten door de historische stad
The library of Celsius
Ephesus staat beschreven als een van de best bewaarde historische sites van rond de middellandse zee. Het is inderdaad imposant en overweldigend om de geplaveide hoofdstraat af te dalen tussen de restanten van gebouwen - tempels, fonteinen, badhuizen met zuilen en toegangspoorten. Aan het einde van de die hoofdweg die langs de marktplaats loopt staat een groot Grieks theater, met 27.000 plaatsen, dat gerestaureerd wordt.
We moeten verder, nog 200 km naar Pamukkale. Anders dan de voorbije periode hebben we voor het eerst de thermometer zien stijgen tot 24°.
Pamukkale is een stad (dorp) ten noorden van Denizli in Turkije. De stad is bekend vanwege de nabijgelegen kalkterassen, waaraan de stad ook zijn naam dankt aan: "kasteel van katoen".
Sterk kalkhoudend water loopt er via een groot aantal terrassen van een helling. Uit het warme water (35°) slaat calciumcarbonaat neer en zo worden dikke pakketten kalk langs de terrassen afgezet. Op deze manier krijgt de helling een bijzonder aanzicht: het lijkt op een kasteel van katoen of op een bevroren waterval.
de balonnen worden klaar gemaakt
We moesten vroeg uit de veren want bij zonsopgang starten de ballonvluchten over de travertine helling. Een onvergetelijk schouwspel soms vanuit een hoogte van 1.200 meter.
de kalk terassen
mooi.....
machtig zicht met de besneeuwde bergen op de achtergrond
Zondag 16 april.
Zelden hebben we op een enkele plaats - ons hotel in Pamukkale - zoveel geïnteresseerde reizigers ontmoet. Uit San Francisco, uit Thailand, Cyprus, Canada …
Ondanks de fijne babbels die we ermee hadden rijden we vandaag toch verder. Met meer tijd hadden we langer kunnen vertoeven.
Waarom de overgrote meerderheid van de auto’s, in Turkije, klein of oud zijn hebben we gisteren vernomen van de baas van een banden shop in de naburige stad Denizli. We moesten er zijn omdat er een onbalans was in de voorwielen. Die was er gekomen na de platte band die we hadden in Griekenland.
De rekening echter voor het wisselen en het balanceren van de wielen was slechts een derde van wat we thuis zouden betaald hebben!
Naarmate de cylinder inhoud van auto's toeneemt verdubbelen, verdrievoudigen of nog meer de taksen op auto’s. De FJ zou hierdoor viermaal duurder worden.
Er was natuurlijk, in mei 2021, de grote devaluatie van de Turkse lira die toen 45% aan waarde verloor t.o.v de Euro en er is een inflatie tussen de 20 en 30%.
bloesem en sneeuw
In Demre aan de opaal kust moeten we straks aankomen voor valavond. Een rit van vier uur (301 km) door de bergen. Bergen waarvan de toppen nog onder een witte kap liggen. Minder mooi zijn de plastic serres die overal opduiken en het landschap ontsieren. Het is hier nog storender dan in Almeria Spanje. Al een poos rijden we door een canyon naast de Demre rivier, hier geen serres meer op de steile bergflanken maar steengroeven van travertin.
In het nieuwe boetiek hotel waar we een kamer hebben geboekt schijnt er niemand te zijn behalve de kat dan. We horen wel stofzuiger lawaai op een bovenverdieping en uiteindelijk na wat roepen komt de eigenaresse opduiken. Ze spreekt enkel Turks en schijnt niet op de hoogte te zijn dat ze vandaag toch een klant zal hebben.
Minder mooi zijn de plastic serres die overal opduiken en het landschap ontsieren
tanken moet ook gebeuren
onze FJ staat daar mooi
Kekova
Het eiland met de verzonken stad Kekova hebben we enkel op afstand gezien vanuit Kaleköy zittend op een terras niet ver van het fort.
Afgezien van de gezonken stad in het iriserende turquoise water, is Kekova ook beroemd om zijn talloze inhammen en baaien, evenals het dorp Kaleköy met zijn historische fort. De restaurants aan het water versierd met bloemen, de kleine huizen met terracotta daken en smalle straatjes vallen ook op in dit idyllische dorpje aan het water. Wat het fort betreft, het ligt op de overblijfselen van een ander Lycisch bouwwerk gebouwd door de Ridders van Rhodos.
de mooie baai van Kekova waar er een verzonken stad Ucagiz ligt
Demre is de Lycische stad Myra, ooit de woonplaats van Sinterklaas van Myra. Het district stond bekend als Kale totdat het in 2005 werd hernoemd.
De legendarische Nikolaas is een versmelting van twee personen. De bisschop van Myra die waarschijnlijk in het jaar vierhonderd in Lycie leefde en het abt van Sion die in 564 in Lycie stierf. Uit deze twee historische personen werd in het jaar zeshonderd de fictieve gestalte van de wonderlijke en overmachtige bisschop van Myra gecreeerd die in talrijke verhalen en mythes voorkomt.
De St Nichols kerk - zicht van het schip richting koor met op de vloer opus sectile
Vermoedelijk werd in het jaar vijfhonderd over het graf van de bisschop Nikolaas in Myra een kerk gebouwd die zich snel als pelgrimsoord ontwikkelde. Omdat pelgrimstochten populair waren in die tijd, roofden in het jaar 1097 kooplui/piraten uit de Italiaanse stad Bari de resten van Nikolaas uit Myra en brachten het mee naar huis. Bari had daarmee een nieuwe pelgrimsattractie.
De Russische tsaar Nikolaas I liet vanaf 1853 de kerk in Myra / Demre weer opbouwen. In de jaren na 2000 werden opgravingen en herstelwerkzaamheden uitgevoerd. Daarbij werden onder andere oude wandschilderingen opgegraven.
Het is een belevenis om deze oude gerestaureerde basiliek te bezoeken. Prachtige muurschilderingen en natuurlijk de sarcofaag waarin eens de beenderen van Sint-Nicolaas lagen.
Vlakbij het nieuwe Demre ligt de historische stad Myra. Wanner Myra is ontstaan is onbekend, maar de datering van een nog bestaande vestingmuur suggereert dat Myra reeds in de 5e eeuw vChr bestond.
De stad werd, net als alle andere Griekse gebieden, door de Romeinen veroverd. Met de introductie van het christendom als staatsgodsdienst van het Romeinse rijk, werd ook Myra een christelijke stad. Paulus heeft de haven van de stad in 59 aangedaan om er van schip te verwisselen en rond 300 werd hier Sint Niklaas bisschop van Myra.
De ruïnes van de Lycische en Romeinse stad zijn grotendeels overdekt met een alluviale zoutlaag (modderlaag van de Myrosrivier). De akropolis op het Demre-plateau, het Romeinse theater en de Romeinse baden (eski hamam) zijn gedeeltelijk opgegraven door de Duitse archeoloog prof. J. Borchhardt.
de Lycische graven
De ruines van Myra bij Demre zijn bijzonder vanwege de rotswand met prachtige Lycische rotsgraven die achter het amphitheater oprijzen. de rotsgraven zijn zelf niet toegankelijk maar de aanblik is spectaculair.
het Romeins theater van Myra waar 15.000 toeschouwers konden plaats nemen
de stenen zijn gedecoreerd met ofwel koppen of geometrische figuren
Omdat de weersverwachting goed zijn hebben we besloten om, voor de eerste maal deze reis, te camperen. De eerste camping die we bezochten,aan de haven van Demre, was te primitief en nog duur ook. Wat hoger op de bergflanken vonden we een mooiere plek. Uitzicht op de zee maar spijtig genoeg ook op de witte plastic serres. Ook hier zijn de faciliteiten ondermaats maar de uiterst vriendelijke eigenaar laat ons douchen in een van de twee houten bungalows. Eten moeten we zelf niet klaarmaken want dat doet de baas. En de zeebrasem die hij de eerste avond klaarmaakt is geweldig. Hij was in een vroeger leven visser. Van hem vernemen we dat hij een boottrip in de Kekova baai met de verzonken stad kan organiseren voor 200 lira i.p.v. de 2.000 die we in Kaleköy kregen voorgesteld!
onze eerste kampplaats in Turkije
Onze mede kampeerders, met mobiel home, zijn Schotten. Na wee dagen verblijf gaat hun reis verder wij vinden dat we hier nog wel een dagje willen verblijven bij onze charmante filosoferende en behulpzame gastheer.
Op de camping: de hond kwam schooien en de kippen liepen rond
Richting Antalya en verder langs de kust
Gisteren hebben we nog eens gekampeerd aan de rand van de bruisende zee in nabij zeer toeristische Manavagat.
De hele dag reden we langs de mooie kustlijn op goede wegen. De doortocht van Antalya was zenuwslopend. Zeer druk en stilstaand verkeer. We schreven al dat Turken en verkeersregels niet goed samengaan. Hier worden we rechts op de pechstrook voorbijgestoken door auto’s met hoge snelheid, van drie rijstroken worden er vier gemaakt. Aan kruispunten met verkeerslichten vult de rechtse pechstrook met auto’s en bestelwagens om dan te proberen de eerste weg te komen bij het aangaan van groen.
We zijn al meerdere indrukwekkende resorts voorbijgereden. Voor en na Antalya is zowel links en rechts van de hoofdweg ,over kilometers, alles volgebouwd met kleinere en ook majestueuze enorme gebouwen in alle stijlen, vooral bombastisch. Sommige hiervan hanteren prijzen van 1.800 € per nacht andere zelfs meer dan 2.000€.
Antalya is de vijfde dichtst bevolkte snelstgroeiende stad van Turkije met 2.328.000 inwoners, 3115 hotels en met 820.000 bedden.
we reden van Manavgat tot Alanya langs de Turkse rivièra - mooie azuurblauw water
Alanya
Vondsten in de nabijgelegen Karain-grot duiden op bezetting tijdens het Paleolithicum al in 20.000 voor Christus,archeologisch bewijs toont aan dat er een haven bestond in Syedra, ten zuiden van de moderne stad, tijdens de Bronstijd rond 3.000 voor Christus.
Alanya met zijn 104.000 inwoners en 200.000 bedden is de stad met zijn 70 km kustlijn, waar we opnieuw in hotel verblijven in het centrum. We maakten er kennis met een echtpaar uit Ganziatep, stad in het aardbevingsgebied van enkele weken geleden.
Alanya en omgeving schijnt de geprefereerde vakantie regio te zijn van Scandinaven en Nederlanders. Voor enkele decennia was die streek hier dun bevolkt!
de oude scheepswerf van Alanya aan de haven
de achthoekige Rode Toren - Kizil Kule uit de 13 de eeuw
We hebben het mondaine Alanya verlaten en zijn op weg naar Konya. Een rit van 270 km . Eerst rijden we terug over de kustweg - een strook die we namen om naar Alanya te rijden - met zijn grote resorts en nu valt op dat er ook vele Outlets tussen die hotels staan. Het is maandag voormiddag, er is weinig verkeer. In Manavgat draaien we rechts op richting binnenland.
We moeten door het Taurusgebergte. Met een lengte van maar liefst 1500 kilometer en een hoogte van bijna 4000 meter is dit gebergte behoorlijk indrukwekkend. De Taurus is een breukvlakgebergte in Zuid-Turkije. Dwars door Anatolië loopt een breukensysteem in de richting zuidwest-noordoost. Het systeem vormt de begrenzing van de Arabische Plaat in het oosten en de Anatolische Plaat in het westen. Door de noordwaartse beweging van de Arabische plaat treden in dit breukgebied vooral horizontale verschuivingen op in de aardkorst waardoor spanningen worden opgebouwd die zich ontladen in de vorm van aardbevingen. De recente aardbevingen in Turkije met epicentrum in de omgeving van Adana is een ervan.
de roekeloze chauffeurs - witte lijnen of zelfs dubbele witte lijnen tellen niet voor hen
Op de nieuw aangelegde wegen door de bergen, dat rijdt vlot zelfs met af en toe een forse helling. En op de achtergrond de met sneeuw bedekte bergtoppen. Ze zijn zeldzaam de plekken waar de weg nog moet worden afgewerkt. De kwaliteit van de weg is hoog. Het ontbreekt wel aan gemarkeerde parkeerplaatsen - maar dat is normaal in Turkije - en ook de logica van de wegmarkeringen is onbegrijpelijk. Op de drievaks wegen zijn twee banen voorbehouden voor het stijgend verkeer en die zijn begrensd door een dubbele witte lijn.
De stijgende lanen zijn gesplitst ook door twee lijnen, een volle lijn links en een gestreepte rechts. Dit betekent dat als je een voertuig voorbij steekt niet uit de linkse strook kunt terugkeren naar rechts want dat belet de volle lijn. Dus mooi de regels volgen en tussen de lijnen blijven maar dat zint de Turken niet en die steken dan links over de dubbele lijnen of rechts voorbij en als de auto het toelaat gaan die veel sneller dan de toegelaten 90km/u. Het is dus opletten geblazen.
we klommen en zagen opnieuw sneeuw op de bergtoppen
Konya
We naderen ondertussen Konya, de grootste (in oppervlakte) stad van Turkije op een hoogte van ongeveer 1000 meter boven zeeniveau. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie Konya, die is groter dan Nederland! Konya staat vooral bekend om de dansende derwisjen. Een belangrijke leefregel van deze subgroep (tariqa) van Derwisjen is het beoefenen van de sema. Tijdens deze rituele dans draaien de monniken, gekleed in karakteristieke gewaden en taps toelopende fezzen, steeds sneller in het rond, waardoor zij in extase raken en zo hun ziel met het allerhoogste kunnen verenigen.
de koffie wordt geserveerd in een zilveren potje en Lieve krijgt haar thee in de
speciale glaasjes
zicht vanuit onze slaapkamer - bij ons staat de kerk centraal hier is het de moskee met zijn minaretten
De Sultan Selim Cali moskee en het Mevlanamausoleum
Een deel van het Mevlanamausoleum is aan deze derwisjen gewijd. In dit mausoleum, thans een museum, bevindt zich de graftombe van Rumi/Mevlana. Ook wordt in het Mevlanamuseum de vermeende baard van Mohammed bewaard. Om deze reden wordt de stad als een heilige plaats beschouwd en is het een bedevaartsoord.
de Sultan Selim Caii moskee
de moslims wassen hun eerst vooraleer de Moskee binnen te gaan
de Sultan Selim Caii moskee daterend uit 1570
We hoeven nu eens niet te betalen voor het bezoek aan het museum. In het mausoleum mag je niet binnen zonder vooraf je schoeisel in een blauwe plastic wrap te steken. Er heerst een drukte door de vele pelgrims en waar we tot nog toe bijna nergens in Turkije vrouwen met hoofddoek zagen is dit hier niet het geval.
Op twee 40 cm hoge stoeltjes op de stoep van het café aan de rand van het grote plein met de de moskee uit 1570 en links het Mevlâna mausoleum museum is het genieten va een Turkse koffie en een chai. De koffie geserveerd in een fijn bewerkte zilveren set.
we wandelen naar het Mevlana museum tussen de gelovigen
Lieve is uitgedost met hoofddoek en plastieken overtrekken over de schoenen
De sarcofaag van Mevlana - voor de Moslims een heilige plaats
Lieve bewondert de geografische tekening van het Arabisch geschrift
Gisterenavond aten we in een restaurant, een van de enkele waar alcohol wordt geserveerd in Konya, uiterst smakelijke minuscule lamskoteletjes.
in het restaurant waar alcohol te verkrijgen was hadden ze ook Raki!!!!!
Twee dagen in Konya en weer trekken we verder oostwaarts over een bijna lege expresweg met aan beide zijden industriële complexen.
We zijn op weg naar Sultanhani een dorpje dat op een vroegere zijderoute ligt en waar nog een goed bewaarde caravanserai staat.
de caravanserai van Sultanhani
de caravansai gaf onderdak en voedsel voor drie dagen aan alle reizigers en lokale bevolking zonder onderscheid van etnische groepen
de caravanserai van Sultanhani
Dirk wijst naar een ezel die de kamelen vorttrekt
we rijden naar Ihlara opnieuw tussen de besneeuwde bergen
De mysterieuze ondergrondse steden van Cappadocië.
Wij zijn nu aangekomen in de stad Derinkuyu en rijden de parking op, op het plein voor de ingang van een ondergrondse stad Derinkuyu, die volgens archeologen 3500 jaar oud is en plaats bood aan ongeveer 35.000 tot 50.000 mensen. Een van de ondergrondse veilige havens die de Capadociers hadden uitgehouwen uit buigzaam vulkanisch asgesteente genaamd tufsteen. Deze ondergrondse stad werd in 1963 onder de moderne stad Derinkuyu ontdekt tijdens bouwwerkzaamheden. Het zou de grootste ondergrondse stad ter wereld zijn met een gebied van 460 km², tot 113 meter diep, ten minste uit de vroeg Byzantijnse tijd en mogelijk 5000 jaar oud, of uit de tijd van de Hettieten.
Acht verdiepingen zijn open voor publiek, maar er zijn afgesloten niveaus onder. Er zijn tot 80 meter onder de grond tunnels, trappen, kamers, monolitische zuilen, galerijen, ventilatieschachten en deuren in de vorm van molenstenen, 1,5 tot 1,8 meter in diameter. Deze konden voor de ingangen worden gerold. Het gebied strekt zich uit over een oppervlakte van meer dan 4 km².
Een ondergrondse tunnel met een lengte van verscheidene kilometers verbindt Derinkuyu met een soortgelijk hypogeuum in Kaymakli. Tussen Kayseri en Nevcehir zijn wel 200 dergelijke ondergrondse complexen gevonden, zoals het grootste, het hypogeum van Nevçehir in 2014.
De ondergrondse steden lijken een groot, zelfvoorzienend complex te zijn geweest met luchtschachten en waterkanalen. Toen het gevaar opdoemde, trokken Cappadociërs zich ondergronds terug, blokkeerden de toegangstunnels met ronde stenen deuren en verzekerden zich met vee en voorraden totdat de dreiging voorbij was.
de ondergrondse gangen
we trotseren de smalle doorgangen
Derinkuyu, een geweldige fitnessoefening
Na de tolpoort komen we aan de smalle toegang van het complex. Onze ogen en brillen moeten zich nog wat aanpassen aan de donkerte. Terwijl we wachten op beter zicht probeert een gids ons te verleiden om 20€ uit te geven om samen met nog twee andere koppels af te dalen in de donkere grotten.
Hier en daar is een lichtpunt en daardoor is het ons mogelijk de rode pijlen te zien die de route markeren. De gangen zijn zeer smal en soms niet hoger dan 1,4 m. Het gangpad is hobbelig. Van een rustige wandeling is hier geen sprake. We dalen trappen af die uitmonden in grotere ruimtes - een was een kerk - ze brengen ons steeds dieper in de ondergrondse stad. Hier en daar zijn destijds verluchtingskokers gebouwd en staan zitbanken. We kunnen ons niet inbeelden hoe de mensen hier vroeger hebben geleefd, materiaal verslepen met in de andere hand een stinkende fakkel om toch wat te kunnen zien. En wat met de sanitaire behoeften?
Cappadocië heeft een oppervlakte van 2000 km² en ligt tussen de rivieren de Eufraat en de Halys. De hoogste top in het gebied is de vulkaan Erciyes (3917 meter). Daarnaast bevinden zich in het gebied nog twee andere vulkanen.
Cappadocië bestaat uit enerzijds een tufsteen landschap ontstaan door uitbarstingen van vulkanen, en anderzijds kalksteen waarin karstverschijnselen te zien zijn. Door langzame verwering en de verschillende gesteentetypen die elk anders en met een andere snelheid eroderen, is een bijzonder eigenaardig en grillig landschap ontstaan.
Het gebied staat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco en wordt deels beschermd door het Nationaal park van Göreme.
Ten tijde van het Romeinse rijk was Cappadocia een Romeinse provincie die in het oosten grensde aan Armenië en daar ook een tijd deel van uitmaakte.
Cappadocië en zijn rotsformaties
Cappadocië's vroege adoptie van het christendom. Het oostelijke gedeelte van de middellandse zee was in de eerste eeuw na Christus een van de belangrijkste economische centra van de wereld. Paulus(Saulus ), word tien jaar na Christus geboren te Tarsus, oude Tars naast Adana in Cilicie, uit joodse ouders. Tegen de vierde eeuw waren de bisschoppen machtsspelers in het nieuwe christelijke Byzantijnse rijk - dat maakte het een veilige haven tijdens eeuwen van oorlog voor de controle over Anatolië. Moslimindringers arriveerden aan het einde van de achtste eeuw, en eeuwen later kwamen de Seltsjoekse Turken. Uiteindelijk regeerden Ottomaanse keizers over heel Anatolië.
de Kathedraal in de Ihlara vallei
binnen in de grotten
spijtig maar deze kerk afgesloten
we zijn op zoek naar de Ala kerk
hier hadden we meer geluk - De Ala kerk was open
er zijn nog resten van fresco s te zien in de Ala kerk
Niet ver van de Ilhara canyon zijn we gelogeerd in een thermal hotel. Een groot complex met tientallen gebouwen dat dringend toe was aan renovatie. Wij kregen een suite in een van de gerenommeerde gebouwen voor een meer dan aanvaardbare prijs. We zijn hier vroeg dus kunnen we de streek verkennen. Het weer slaat om en morgen begint een periode van regen en lage(ere) temperaturen.
De Ihlara-vallei bestaat uit 14 km langs de noord-zuid Melendiz-rivier, die loopt van Selime naar het dorp Ihlara. Zestien van de 105 kerken van de vallei zijn open voor bezoekers, en de meeste hiervan liggen binnen 1 km van de officiële valleiingang in Ihlara.
Wat de vallei uniek maakt, is de oude geschiedenis van de inwoners. De hele kloof is honingraat met uit rotsen gehouwen ondergrondse woningen en kerken uit de Byzantijnse periode gebouwd door de Cappadocische Grieken. Deze lokale bevolking werd gedwongen het gebied te verlaten en naar Griekenland te verhuizen in de bevolkingsuitwisseling van 1923 tussen Turkije en Griekenland.
we zijn in Ihlara
De Ihlara vallei- speciale rotsformaties
de Ihlara vallei
Solufar
Aan de vulkaancrater-Narligol
we kwamen Polen tegen die in-Dubai wonen met een FJ
Op de parking aan de basiliek ( uitgehouwen kerk aan de rand van de canyon) wijst een man mij op een leeg gelopen achterband. Weeral een banden probleem! De compressor weer eens uitgehaald om de band op druk te brengen. Het is de man die alles doet. Hij belt zijn broer die 20 km verderop woont en die de band kan nakijken. We komen een prijs overeen om ons te begeleiden naar zijn broer en rijden ernaar toe.
Toen we enkele jaren geleden in Oeganda reisden hadden we er onze vijfde leegloper die werd er toen op zijn Afrikaans hersteld zonder dat het wiel van de auto kwam met een lijmplug. Het is nu diezelfde plug die lekt.
Hoewel het benzinestation met bijhorend bandenreparatie werkplaats primitief oogt werd het lek gedicht op een meer professionele manier. Met een vulkanisatie sticker langs de binnenkant. We kunnen nu gerust verder.
De nieuwe matras in onze suite was zo efficiënt dat we zonder onderbreking konden slapen. Ons Turks ontbijt was overdadig. Naast het lekkere Turkse brood werd ons nog een schotel voorgezet met frieten en opgerolde pannenkoeken!
Goed uitgerust vertrekken we verder oostwaarts naar Uçishar waar de ballonvluchten worden georganiseerd. We zullen er enkele dagen moeten vertoeven, in onze hotelkamer meestal, omwille van het voorspelde weer met temperaturen van 6°.
aangekomen in Uchisar
Uchisar
Het dorp Uçhisar - gesticht in de 14e eeuw - is onze volgende stopplaats. Het is het hoogste punt van Cappadocië. Van ver kan je de grillige 60 meter hoge rotspunt met een groot aantal kleine vensters in het gesteente zien. Ooit woonden in deze rotsen mensen, waar het, ongeacht het seizoen, altijd 15 graden is.
Zoals het grootste deel van Cappadocië verdiende Uçhisar ooit zijn brood met landbouw, maar is nu bijna volledig afhankelijk van het toerisme, met veel van zijn mooie oude stenen huizen omgebouwd tot boetiekhotels. Franse inkomens en Turken die terugkeren uit Frankrijk hebben een grote rol gespeeld bij de verhuizing om de huizen om te bouwen tot hotels. Dat is te merken aan de Franse benamingen voor hotels en restaurants.
zicht op het kasteel van Uchisar
Wij hebben onze intrek genomen - voor drie nachten - in een klein hotel zowat 300 m van het centrum. Het ligt in een nieuwe verkaveling waar ettelijke bouwwerven zijn die de nog enkele overblijvende boerderijtjes aan het wegdringen zijn. Het hotel is betrekkelijk nieuw en wordt gerund door een jong koppel dat spijtig alleen maar Turks spreekt. Het is dus behelpen met de smartphone om te vertalen!
De hoogte maakt het hier nog wat kouder dan gisteren en de pletsende doorlopende regen met strakke wind is een serieuze spelbreker.
de deurtjes van de rotswoningen
De toeristische trekpleisters
Bijna overal rond het dorp zien we de typische kegelvormige rotsen, feeënschoorstenen.
De enige uit rotsen gehouwen kerk in Uçhisar is de zesde-eeuwse kerk van St Basilius die zich in een rotskegel bevindt en niet erg gemakkelijk toegankelijk is.
De Duivenvallei loopt tussen Uçhisar en het naburige Göreme. In de loop der jaren zijn er veel duivenhokken uitgehouwen in de zijwanden van het dal. Binnen waren veel nissen waar duiven konden slapen. Duivenguano werd tot in de jaren zeventig veel gebruikt als meststof. Duivenuitwerpselen werden ook gebruikt om de kleuren van de fresco's in de grotkerken te verbeteren.
tussen Uchisar en Gorème
Rit naar Göreme in Cappadocia
Lieve in het hartje
Dirk geniet van het landschap
Oude kerken en wachters
Vandaag bezoeken we één kerk die aangeschreven staat als een met de mooiste fresco’s. De “Dark church “ of nog de Tokali kerk. Er zijn al veel toeristen die ook die kerk en het klooster hoger op de heuvel flank willen bezoeken. Betalen voor de parking gebeurt bij het buiten rijden. De parking oprijden gaat dus vlot.
Het klooster hebben we niet bezocht, in de kleine kerk was er een waker die met luide stem de toegang organiseerde. “ five minutes sir”. We hadden het bordje aan de ingang niet gezien: Fotograferen niet toegelaten. Daardoor kreeg Lieve het aan de stok met de opzichter die Lieve zonder pardon naar buiten wilde loodsen. Ik stond al vooraan in het kleine kerkje met de blauwe fresco’s op de gewelven. Veel plaats was er niet want er stonden houten stellingen ten behoeve van het Italiaans restoratie project. Ik hoorde Lieve mijn naam roepen terwijl de wachter haar probeerde naar buiten te sleuren. Hij gaf echter zijn plan op toen ik eraan kwam.
The Tocali Church
In de Love valley zijn de tufsteen rotsen geërodeerd tot opstaande penissen. Dan is er nog de rode vallei die zijn naam krijgt van de daar overwegende rots kleur.
Love Valley
Een leuke ijkreemverkoper aan de Love Valley
The-Red-Valley
Göreme vallei
In het stadje Göreme , - 2.000 inwoners - zes kilometer verder hebben we een kamer geboekt in een rotshotel.
Ooit was het dorp agrarische nederzetting in de Göreme vallei .
Göreme ligt in het hart van een netwerk van valleien vol verbazingwekkende rotsformaties. Het heeft ook de meest geschilderde kerken in Cappadocië. Toen de nabijgelegen Göreme-vallei werd aangewezen als het belangrijkste toeristische centrum voor Cappadocië, werd de naam van het dorp om praktische redenen veranderd in Göreme.
Nu is het moderne Göreme vooral bekend om zijn bloeiende toeristenindustrie, met name om zijn ballonvaarten en vele boetiekhotels die zijn gemaakt van oude grotwoningen.
Overal waar we lopen of rijden zien we ettelijke bouwwerven waarop 24/7 wordt gewerkt. Het dorp wordt steeds groter en de bouwprojecten worden sneller gerealiseerd dan de stad haar weg infrastructuur kan aanleggen. Dus vele stofferige hobbelige pistes met diepe regen geulen op de hellingen.
in ons Cave hotel
Turkse specialiteit - Dirk nam een Clay pot kebab en Lieve nam Köfte
Ballons?
Al dagen werden geen ballonvluchten georganiseerd. Felle winden en regen! Maar het weer evolueert gunstig. De twee Pakistannezen die in ons hotel zowat manusje van alles zijn hebben ons laten weten dat naar alle waarschijnlijkheid morgenvroeg om 5 uur de ballonnen de lucht boven de stad zullen vullen. Het is echter pas om middernacht dat de beslissing wordt genomen, vliegen of niet.
Lieve had de wekker gezet om 5 uur. We zijn niet de enigen in ons hotel en de hotels naast het onze die buiten op het dak tuurden naar een lege lucht. Eigenlijk moesten wij niet naar het dak want onze rots kamer had een klein raam met uitzicht over de stad. Om 7 uur waren de ballonnen er. Niet in massa’s zoals op de vakantie brochures maar toch een groepje
.
de wekker stond om 5 uur maar de balonnen vlogen maar om 7 uur over
We beslissen om niet naar Ganziatep te rijden om nadien naar Sanliurfa en van daaruit naar mount Nemrut Dagi. In plaats daarvan zetten we koers naar Kayseri en dat is maar een boogscheut ver (112 km)
Kayseri bevindt zich aan de voet van de beroemde berg Erciyes. Een slapende stratovulkaan van 3.916 m hoog. Voor veel toeristen is Erciyes een vrij onbekend skioord. De stad dateert van de oudheid, waarschijnlijk gesticht door de Hettieten onder de naam Mazara. In de loop van haar bestaan werd ze meermaals ingenomen. Alexander de Grote veranderde haar naam en na de Hellenistische periode werd ze nog een paar keer verwoest en herop gebouwd.
enkele dagen later rijden we naar Kayseri met zijn vulkanen
de Erciyes vulkaan van 3.916 m hoog
Op onze wandeling naar het oude stadscentrum worden we aangesproken door een leeftijdgenoot. Hij spreekt perfect Engels en ook Frans. Hij begon zijn loopbaan als leraar maar door een ontmoeting met een man uit de omgeving van Aalst werd hij actief in de tapijt business.
Met hem lopen we door de bazaar, langs de Ulu moskee ( 13de eeuw ) met aanpalend een goed bewaarde caravanserai. Hoewel ook al 80 jaar oud is hij nog actief in vooral antieke Turkse tapijten.
Het restaurant waar we zijn beland zouden we normaliter niet kiezen maar dank zij onze nieuwe kennis kunnen we enkele typische lokale gerechten eten. Er is geen menu, je moet het eten kiezen dat achter een glazen toog ligt.
Het kasteel van Kayseri
we wandelden in Kayseri met een vriendelijke Turk
Naar Malatya
We rijden al een gans eind op weg naar Malatya. Ook hier een viervaks express weg. Afwisselend rijden we in een berglandschap met besneeuwde bergtoppen en dan door lange en soms smalle canyons waarop de kale wanden bomen zijn aangeplant, en rijden over een bergpas van bijna 2.000 meter. De steden in Turkije zijn alle uitgestrekt, 10 km en meer van de rand van de stad naar het centrum over een expresweg geflankeerd door moderne hoogbouw flatgebouwen. Op 14 mei aanstaande zijn er de presidentsverkiezingen. We hebben wat overal manifestaties of verkiezingscampagnes gezien. Hier rijden we nu al ettelijke kilometer met aan de verlichtingspalen grote blauwe vlaggen.
het zijn weldra verkiezingen en we rijden ettelijke kilometers met aan de verlichtingspalen grote blauwe vlaggen.
de rijstijl van de Turken
het mooie landschap en de prachtige wegen in de bergen
Ons hotel in het centrum ligt langs zulke snelweg. Voor het avondeten wordt ons een restaurant voorgesteld 1.500 meter verder. Op de weg ernaar toe zijn we getuige van een behoorlijk aantal puinhopen en rechthoekige gaten inde bodem. Een hele straat met onbewoonde gebouwen en een warenhuis waarin de melk kartons verspreid over de vloer liggen. Een akelig zicht. Om de hoek verder een modern winkelcomplex mooi verlichte hoogbouw en het Möwepick hotel en verder het restaurant waar we willen eten.
Terug in ons hotel informeren we naar wat we hebben gezien. Verbaasd horen we dat in het gat naast ons hotel een gebouw stond waarin 40 mensen zijn omgekomen in het gebouw rechtover 10 doden…tijdens een aardbeving drie weken na de 6 februari grote beving in Adana en omstreken 400 km westwaarts.
In onze reisroute hebben we willen vermijden door aardbevingsgebied gebied te gaan maar we waren dus slecht geïnformeerd over deze tweede grote aardbeving waarvan het epicentrum op 13 km van Malatya lag.
De gevolgen van de aardbeving in Malatya zijn nog goed zichtbaar
het epicentrum van de tweede aardbeving vond plaats op 13 km van Malatya
Uitleg over de tweede aarbeving - de tenten zijn overal zichtbaar, zelfs op de voetpaden
We zijn een van de laatsten om de parking voor het hotel te verlaten richting Nemrut. Al gauw worden we geconfronteerd met de gevolgen van de beving. Witte tenten soms op de fiets- en voetpaden opgezet of op braakliggende gronden. We tellen er veel. Terwijl Lieve bananen en appels koopt in een standje naast de weg kijk ik toe naar een graafmachine die puin in een vrachtwagen laadt op een strook van wel 200 meter waar woningen hebben gestaan. De flatgebouwen erachter zijn ongedeerd gebleven.
Onderweg blijft het trieste beeld ons achtervolgen. In de heuvels langs de weg ingestorte huizen met ernaast witte tenten. In Adryaman heeft men een heel dorp gebouwd, kleine witte container huisjes op een rij met geasfalteerde straten. Hier en daar staat een auto voor een huisje. Naast dit dorp is een nieuw dorp in aanbouw. Het verkeer is hier chaotisch want we moeten langs kleine straten en wegen een kapotte brug op om de snelweg, omrijden.
In de verte zien we terug reliëf in het landschap de bergen waar we naartoe moeten om de site van Nemrut te bezoeken.
Met 2150 meter is het de hoogste berg van het noordelijke Tweestromenland ( Mesopotamië ). Op de top van de berg, in een 50 meter hoge grafheuvel in de vorm van een piramide, is waarschijnlijk koning Antiochus Teos (69 - 40 v.Chr.) van Kommagene begraven. Voor de grafheuvel staat een complex met kolossale stenen sculpturen van koning Antiochus zelf, geflankeerd door twee leeuwen, twee adelaars en verscheidene Griekse, Armeense en Perzische goden, zoals Zeus, Tyche en Mithras. Rondom de grafheuvel liggen de stenen hoofden van de beelden.
Eerst checken we in in een hotel een van de twee hotels in het dorpje Karadut gelegen op 10 km van de ingang van de site. De gps geeft ons een verkeerd waypunt. Terwijl we aarzelen waar we naartoe moeten komt een man naar ons toe en die kent het Euphrathotel dat 2 of 3 km verder ligt. Altijd rechtuit! Alsof we andere keuzes zouden hebben. De weg is smal en stijgt fors.
Lieve telt de trappen - het zijn er 350
Het hotel hebben we al gevonden en 10 km verder zijn we aan de toegangspoort van de site. We kopen er de tickets. Na twee kilometer is er de parkeerplaats en dan is het klimmen.
Er staat een hevige wilde wind. De wind is bij wijlen zo fel dat we ons schrap moeten zetten. Iemand zegt dat we beter de west route nemen. Inderdaad die is nieuw geplaveid met mooie zandsteen. De steilere stukken zijn voorzien van trappen. 350 heeft Lieve er geteld. Het wordt geen sprint naar boven maar een langzame klim met regelmatig een rustperiode op een van de vele banken naast het pad.
Terug in het hotel worden we begroet door Romero. Een Colombiaan die gisteren de FJ had gezien op de parking van het hotel in Malatya waar hij ook verbleef. Hij was onder de indruk van onze reizen en wil dat ook doen als hij op pensioen gaat.
na onze lijdensweg worden we beloond door deze eeuwenoude beelden
beelden daterend uit 100 BC
Lieve heeft het koud en is aan het vechten tegen de wind
Opnieuw rijden we langs een mooi snelweg naar het centrum van de miljoenen stad Salinurfa, al 15 km!
Ons hotel ligt in het oude stadsdeel. Smalle steegjes, steegjes waar we niet in kunnen omdat iemand zijn auto erin heeft geparkeerd, steegjes te smal voor de FJ, straten waar auto’s kriskras staan of in dubbele rijen geparkeerd. Dus alle ingrediënten om het rijden zenuwslopend te maken. Tot overmaat geeft de gps ons een verkeerde locatie. We geraken tot op 300 m van ons doel parkeren de auto op een privé hotel parking en gaan te voet naar het geboekte hotel.
Bij bouwwerkzaamheden in de 1990er jaren werd een beeld gevonden dat de Urfa-man werd gedoopt. Deze vondst toont aan dat de plaats al sinds duizenden jaren bewoond is. In de plaatselijke overlevering wordt de stad in verband gebracht met aartsvader Abraham. Dat komt doordat zich in de buurt van Balikligöl een grot bevindt waarvan men aanneemt dat hij daar zou zijn geboren. Moslims geloven dat Abraham een profeet was.
In de 3de eeuw vóór Christus verovert Alexander de Grote de stad en sticht er een militaire nederzetting en vernoemt haar naar Edessa, de hoofdstad van zijn vaderland Macedonië.
aangekomen in Sanliurfa en we stapten te voet naar het hotel - het was onmogelijk om in die kleine straatjes met de FJ te rijden
we vonden een heel leuk hotel en ons ontbijt mocht er zijn
De stad van profeet Abraham en heilige vissen
Voor moslims is de stad de plek waar aartsvader Abraham is geboren. Zowel in het christendom, jodendom en in de islam is hij een belangrijk persoon. Volgens de islamitische overlevering zou Abraham godenbeelden stuk hebben geslagen in Şanlıurfa omdat ze afgoderij waren. Koning Nimrod verklaarde Abraham de oorlog. Nadat Abraham vervolgens ook nog het hart van de dochter van de koning veroverde, werd hij ter dood veroordeeld. Koning Nimrod liet een brandstapel bouwen aan de voet van de heuvel en liet Abraham vanaf de heuveltop naar beneden gooien. God veranderde het vuur in water en het brandende hout veranderde in karpers. Profeet Abraham overleefde de val en belandde in een bed van rozen. De vissen werden heilig verklaard. Moslims komen nu in grote getale naar Şanlıurfa om de karpers te voeren. Door de vissen te voeren hopen ze dat Allah hen helpt. Bijvoorbeeld voor het genezen van ziektes, het krijgen van een baan of om de liefde te vinden.
Lieve aan de vijver van Balkligol.
Vijf Lira is het om een handvol voer te kopen, maar dat zullen we niet doen. Het is aangenaam kuieren langs de waterlijn met de vele karpers. Wat we al meemaakten in China, Indonesië of Indië moeten we hier ook ondergaan: Fotoshoots met Turkse families.
de heilge vissen ter tijde van Abraham
Lieve was de attractie - ze zijn hier blijkbaar niet veel toeristen gewoon
we hadden er dorst van gekregen maar pintjes zijn hier niet te vinden
Vandaag zaterdag , 6 mei, gaan we verder naar het zuiden. Buitenlandse zaken geeft een negatief reisadvies voor gebieden 10 km van de Syrische grens. Maar we blijven net buiten die zone als we naar Harran rijden.
Harran werd ergens tussen de 25e en 20e eeuw vóór Christus gesticht, mogelijk als koopmanskolonie door Sumerische handelaren uit Ur. In de loop van zijn vroege geschiedenis groeide Harran al snel uit tot een belangrijk Mesopotamisch cultureel, commercieel en religieus centrum. Het werd een religieus en politiek invloedrijke stad gemaakt door zijn associatie met de maangod Sin; veel prominente Mesopotamische heersers overlegden met en renoveerden de maantempel van Ekhulkhul in Harran.
aan de ingang van een huizengroep
We waren verwittigd. In Harran proberen vele je geld af te luizen. Geld voor parkeren waar parkeren gratis is. Gidsen die 100€ vragen en meer. Bij het binnenkomen van het dorp rijden we rond de oude omwalling om een overzicht te krijgen. Al een tijdje worden we gevolgd door een bromfiets. De twee mannen maken gebaren om ons te doen stoppen. Ze willen onze gids zijn. Zij wijzen ons een plaats aan waar we de FJ kunnen parkeren en stellen voor dat een van hen onze gids zal zijn. Hoeveel kost dat vraag ik. Niets, je geeft wat je wil of niets indien niet tevreden. Ik dring aan om hem een getal te laten uitspreken. Hij zou akkoord gaan met 30€. Ik stel 200 lira voor hij blijft nog wat aandringen om 250 lira te krijgen of 200 plus tips.
de binnenplaats van een huizengroep
Bij het einde van het bezoek drinken we een chai in het huis (café) van de gids en zijn familie. Die kost dan bijna het dubbele wat we normaal betalen. Wij hebben uiteindelijk voor het gidsen 200 lira betaald en de normale prijs voor de twee chai’s.
Het is zondagmorgen, we hebben het hotel in Sanliurfa voorgoed verlaten. De FJ staat op een parking plaats 200 m verwijderd een paar smalle steegjes verder. Die parking staat in de week bomvol en normaal moet je de sleutels afgeven maar wij kregen een uitzondering. Wij zijn ondertussen op de nu bijna lege parking, zondag natuurlijk..
Ook in de stad is nu makkelijk en vlot rijden, wij zijn op weg naar een heel bijzondere plaats, 19 km ten noorden van Sanliurfa.
Gobekli Tepe, 12.000 jaar oude site.
Boven op een heuvel bevindt zich een bijzondere vindplaats. het complex gevonden door wetenschappers was een boerengebied. De boeren vonden regelmatig ‘lastige’ stenen in hun akkers en hebben die vakkundig weggewerkt, niet wetende dat ze zeer bijzondere vondsten hebben vernietigd en op stapels hebben gegooid. Dat veranderde pas toen in 1963 door wetenschappers van de Universiteit van Istanboel en Chicago onderzoek in het gebied werd gedaan. De opgravingen zijn nog maar een kwart eeuw bezig. De ene na de andere vondst zoals tempels, t-vormige zuilen, afbeeldingen op stenen enz. komt naar boven. In 2017 heeft geofysisch onderzoek plaatsgevonden waardoor nu bekend is dat er nog zo’n 15 tempels en meer dan 200 obelisken onder de grond liggen. De grootste tempel tot nu toe opgegraven is 30 meter lang. In de tempels staan grote t-vormige zuilen van 40 tot 60 ton met daarop ingegraveerd voorstellingen van wilde dieren. Tot nu toe is nog maar een klein gedeelte opgegraven. Onlangs is een gebied ontdekt met diverse ceremoniele structuren.
Er wordt momenteel ook steeds meer onderzoek gedaan naar het dagelijks leven van de mensen die hier woonden. De schatting is dat er nog we 150 jaar onderzoek kan worden gedaan in het gebied.
Het onderzoek is nu een samenwerking tussen het Berlin German Archaeological Institue en Sanliurfa Museum
neolithische megalieten van 9.500 BC dus 12.000 jaar oud
Gobekli Tepe is een van de meest bijzondere prehistorische locaties ter wereld. Gobekli Tepe is namelijk een tempelcomplex van 12.000 jaar geleden, gebouwd door een jager-verzamelaars cultuur. Het zijn de oudste tempels ter wereld. Totdat dit complex gevonden werd was de geldende gedachte dat tempels pas gebouwd werden door agrarische culturen. Sinds 2018 staat de site op de UNESCO Werelderfgoedlijst.
zo hebben de archeologen kunnen ontdekken welke dieren er toen leefden
Het is wel zondag vandaag maar op de Gobekli Tepes site zijn veel jeugdige scholieren aanwezig met hun respectievelijke leraars. Telkenmale krijgen wij de vraag “Where are you from?” of “What’s your name?” Veel verder gaat hun kennis van het Engels niet, ze kunnen niet op onze eenvoudige vragen repliceren. Maar hun leraren vinden dit wel tof want die filmen de chats.
Ok, we rijden nu richting Mardin op een tolvrije 4 rijvak snelweg. Niet veel verkeer. In Sanliurfa was het weder aangenaam want we waren op slechts 400 m en nu rijden we op 600 m hoogte tot we in de verte bergen zien opduiken. Dichter komend zien we een heuvel met steile flanken. Mardin, gebouwd op de rotsen van een vulkaan. Bovenop die 1.200 meter hoge heuvel/ berg ligt de oude stad Mardin gedomineerd door een burcht, daaronder de moderne stad met de typische flatgebouwen.
de stad is op een rotsheuvel gebouwd - 129 dat gaat klimmen worden
We hebben een hotel op het oog, gelegen in de oude stad. Over de telefoon krijgen we het waypoint van de parking van het hotel en vernemen we dat we vijf minuten voor we in de stad aankomen de eigenaar opnieuw moeten bellen. Over steile wegen zijn we aan de voet van de oude stad gekomen het steegje dat de gps ons nu wil insturen is zo steil dat we besluiten hier een parkeerplaats te zoeken vooraleer die klim aan te vangen om ons misschien hoger vast te rijden. In vogelvlucht zijn we slechts 100 m verwijderd van het gekregen waypoint maar om er te geraken is het klimmen over ongelijke stenen trappen.
We vinden uiteindelijk het hotel na een moeizame en uitputtende klim over soms smalle beschadigde trappen. Een middeleeuws gebouw ongeveer halfweg de burcht en onze voorlopige parkeerplaats. We hadden gelezen dat een kamer van dat gebouw een oude synagoge zou zijn.
Maar de enige kamer die de eigenaar ons kan geven is een donkere op het gelijkvloers. Daar passen we voor. Er is nog wel een deluxe kamer, de synagoge, maar die is ongeveer drie maal duurder. De eigenaar is bereid zijn vraagprijs met een derde te verminderen. Het is al 17 uur en ik vermoed dat er niet veel nieuwe klanten nog zullen opdagen. Uiteindelijk krijg ik de kamer voor de helft. En die is groot en inderdaad de oude synagoge met nog inscripties op het hoge ellipsvormig plafond. Van op ons groot terras krijgen we een weergaloos zicht op de vlakte beneden met de Tigris rivier.
onze kamer was een oude synagoge - de sleutel van onze kamer
we gaan naar een restaurant - nog een paar honderd trappen op
Met de hulp van de receptionist hebben we de FJ op een van de weinige beschikbare plaatsen kunnen parkeren. Vandaar is het toch nog meer dan 50 meter klimmen. De receptionist heeft ons ook vergezeld later op de avond om een restaurant te bezoeken, daarvoor moesten we nog eens 15 minuten klimmen. We hebben het klaar gepeeld, al die trappen te overwinnen, De eigenaar vertelde ons later dat bij de opening van zijn hotel, zijn ouders hebben afgehaakt om erbij aanwezig te zijn. Te moeilijk en te lastig.
de moskee was vroeger een kerk
's morgens kregen we ons ontbijt met een adembenemend zicht
Vandaag een rit van 508 km naar Van aan het gelijknamige meer. Kale bergen, waar hier ook haast geen bomen groeien, is het decor dat we te zien krijgen. Bij het naderen van Tatvan krijgen we een mooi zicht op de langgerekte stad aan de westelijke oever van het meer. De weg loopt wel 10 km door die langgerekte stad. Rijden en stoppen zo vorderen we. We hebben hier geld uit de muur kunnen halen en ook onze Turkse simkaart kunnen updaten. Nog 70 km naar de stad Van. De weg loopt eerst langs het meer maar verdwijnt later in de bergen van de oostkant van het meer om in Kyrcak weer het meer te vervoegen.
toen we eventjes rust hielden kwamen deze twee sympathieke Turken ons vragen of we een probleem hadden en of ze konden helpen
Het is het grootste meer van Turkije. Het meer heeft geen natuurlijke uitgang voor het water en ontvangt water uit verschillende rivieren uit de omliggende bergen. Het niveau van het water blijft gelijk door natuurlijke verdamping. Daardoor is het zoutgehalte van het water hoog. Het meer is 120 km lang, 80 km breed en 457 meter diep. Het ligt 1719 m boven zeeniveau. Hoewel het wordt omringd door met sneeuw bedekte bergpieken en zeer koude winters heeft, bevriest het meer zelden omwille van het hoge zoutgehalte.
Op 23 Oktober 2011 vond ten oosten van Van een aardbeving plaats met een kracht van 7,2 op de schaal van Richter. Hopelijk blijft het nu stil…
We hebben twee nachten geboekt in een hotel aan de boord van het meer, 8 km ten zuiden van de stad Van. We hebben net ingecheckt en tot onze grote verbazing ontmoeten we Ann en Mil, uit Berchem, met wie we enkele dagen geleden het hotel in Sanliurfa hebben gedeeld.
en dit was ons beeld bij zonsondergang aan het Van meer
Naar Ani en Kars
Het wordt een ietwat bijzondere reis vandaag. In Tatvan zagen we al een al een wegwijzer Iran. Wij rijden in alweer, een kaal berg landschap, niet ver van de Iraakse grens om verder rakelings langs de Iraanse grens met een bergpas van 2.500 meter. We waren de laatste week al wat gewend geraakt aan de regelmatige road blocks. We zijn tenslotte al een tijdje in Koerdisch gebied en de relaties met dit gebied en Ankara zijn zwaar vertroebeld
De road blocks zijn een smalle doorgang tussen betonwanden gescheiden van de rijstroken. Er staat zwaar militair materiaal ogesteld ! Buiten paspoort controle krijgen we geen andere vragen. Tenzij een enkele maal de vraag “Belgian chocolate? “
we verlaten het Van meer
we-rijden-niet-ver-van-de-Iraanse-grens.jpg
we-rijden-niet-ver-van-de-Iraanse-grens
de muur bovenaan is de grens van Iran
Mount Ararat met de ark van Noé
We hebben die route naar Kars gekozen omdat ze ons langs Ararat brengt. Mount Ararat, ook bekend als Mount Ağrı is een met sneeuw bedekte en slapende samengestelde vulkaan in het uiterste oosten van Turkije. Het bestaat uit twee belangrijke vulkanische kegels: Greater Ararat en Little Ararat. Greater Ararat is de hoogste top in Turkije en het Armeense Hoogland met een hoogte van 5.137 m. De hoogte van Little Ararat is 3.896 m. Het Ararat-massief is ongeveer 35 km breed op de basis van de grond. De eerste pogingen om de top van Ararat te bereiken werden gedaan in de Middeleeuwen. In 1829 vond de eerste geregistreerde beklimming plaats.
In Europa wordt de berg sinds de middeleeuwen Ararat genoemd, omdat hij begon te worden geïdentificeerd met "bergen van Ararat" die in de Bijbel worden beschreven als de rustplaats van de Ark van Noach.
de Mount Ararat is 5.137 m hoog - hier zou de ark van Noah gestrand zijn
ligging van Mount Ararat
Ondanks dat de berg buiten de grenzen van het moderne Armenië ligt, is hij het belangrijkste nationale symbool van Armenië en wordt hij door Armeniërs als een heilige berg beschouwd. Het is prominent aanwezig in Armeense literatuur en kunst en is een icoon voor Armeens irredentisme. Hij is afgebeeld op het wapen van Armenië samen met de Ark van Noach. De Armeniërs noemen hem “hun berg”.
Het landschap wordt anders. De huizen kleiner en verspreid, een arm gebied.
Het was de bedoeling dat we in Kars zouden overnachten. De dag daarop Ani bezoeken en dan verder naar de grens met Georgië te rijden. Maar een wegwijzer naar Ani is er de oorzaak van dat we ons plan wijzigen. Het is nog vroeg in de namiddag we besluiten de afslag naar Ani te volgen.
Ani is een Armeense ruïne stad. De stad ligt op een 1338 meter hoog plateau, aan de grens met ADe stad is enkel langs de noordzijde te bereiken, ze is omringd door een diepe canyon met verticale wanden waarin een snelstromende rivier.
Ergens in de 5e eeuw werd op het plateau een vesting gebouwd. Het plateau moet lang vóór die tijd al bewoond zijn geweest. In de 10e eeuw begon zich hier een stad te ontwikkelen die in 961 de hoofdstad van Armenië werd. Dit was de glorietijd van de stad. Ani had toen tussen 100.000 en 200.000 inwoners en in deze tijd werden ook de meeste kerken gebouwd.
In 1045 viel de stad in handen van het Byzantijnse rijk en kwam in 1064 onder controle van de Seltsjoeken.
Hierna werd de stad nog meerdere malen door verschillende heersers veroverd. In 1239 werd de stad ingenomen door het Mongoolse Rijk.
In 1319 werd Ani getroffen door een aardbeving, waarna de stad langzaamaan verlaten werd. In 2016 werd de stad op de Unesco werelderfgoedlijst gezet.
Bij het naderen van de site worden we getroffen door de gedeeltelijke herstelde hoge wallen met de ronde torens die de noordelijke ingang moesten beschermen.
We laten de FJ achter op de parking en kopen wat verder de noodzakelijke inkom tickets.
we zijn benieuwd
De stad ligt op een driehoekige plek, visueel dramatisch en natuurlijk defensief, aan de oostkant beschermd door het ravijn van de Akhurian-rivier en aan de westkant door de Bostanlar- of Tzaghkotzadzor-vallei. De Akhurian is een tak van de rivier de Araks en maakt deel uit van de momenteel gesloten grens tussen Turkije en Armenië.
Alle structuren in Ani zijn gebouwd met behulp van het lokale vulkanische basalt, een soort tufsteen. Het is gemakkelijk te snijden en wordt geleverd in verschillende levendige kleuren, van roomgeel tot rozerood tot gitzwart. Door de aanslagen en natuurrampen waarmee Ani door de jaren heen te maken heeft gehad, hebben alle gebouwen op zijn minst aanzienlijke structurele schade of zijn volledig verwoest.
de stad was prachtig gelegen
we-hebben-de-moskee-verlaten
we stappen verder
dat kerkje staat daar echt te pronken
de steile hellingen en de rivier boden een goede bescherming
Voor we in Kars (130.000 inwoners)komen moeten we nog een fors onweer met felle neerslag trotseren.
De stad ontwikkelde zich in de negentiende eeuw tot een Russisch-Turkse twistappel en telde van oudsher vele nationaliteiten onder haar inwoners, waaronder vooral Armeniërs. Kars ligt op 1750 m hoogte aan de gelijknamiiger ivier .De oude stad met de citadel op de noordelijke oever en een jonger, lager gelegen stadsdeel op de zuidelijke.
we rijden naar de grens van Georgia
Ons geboekt hotel ligt niet zo ver van de citadel. Hoewel stond aangeschreven dat de parking voor het hotel gratis is zat er onder de ruitenwisser een klein opgerold billet. Lezen konden we niet want geschreven in Turks. Een andere gast uit Georgië had hetzelfde voor… De receptioniste liet bij middel van haar smartphone weten dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Maar toen we wilden vertrekken kwam de parkeer opzichter - die had de tickets uitgeprint- naar de Fj. Hij had de betaal terminal in de hand klaar om onze creditcard erin te duwen. Dat hebben we niet laten gebeuren. We probeerden hem in het Nederlands duidelijk te maken dat hij kon ophoepelen en reden de FJ van de park plaats. Op weg naar Georgië.
we komen aan de grens van Turkije met Georgië
Na ons 10 daagse bezoek aan Georgië staken we op 21/05 opnieuw de grens over van Turkije
Grens met drummende buspassagiers
Van Butami naar de grens is het ongeveer 25 km. Al een paar kilometer voor de grens staan overal waar een plek is geparkeerde vrachtwagens. Dichter bij de grens blokkeren ze de halve rijweg. Wij zijn inmiddels weer aan de rand van de Zwarte Zee. Het is dus behoedzaam rijden en hopen dat er niet teveel tegen verkeer aankomt. Een groot plein en achteraan verschillende portalen met erboven vooral rode en een paar groene lichtende pictogrammen. Met over de wereld meer dan driehonderd grensovergangen gepasseerd te zijn blijft iedere overgang toch iets aparts. We rijden naar een portaal met groene pictogram en volgen de rij auto’s. Het duurt niet lang of er komt een man in uniform. We begrijpen dat hij wil zeggen dat Lieve uit de auto moet. Hij wijst naar een soort tunnel. Dat schijnt de doorgang voor voetgangers en passagiers van bussen en auto’s.
de zwarte zee in het grijs - pech met het weer
Na tien minuten aanschuiven ben ik aan de beurt. Paspoort, auto papieren en rijbewijs. Oei, dat rijbewijs heeft Lieve. Aandringen helpt niet ik moet terug en zien Lieve te vinden. Ik moet ook door die tunnel maar staan mensen te drummen - die komen uit enkele bussen - en die zijn niet van plan om mij door te laten. Hoe moet ik Lieve vinden in die massa. Voor de politie is het eenvoudig “ you phone .sir”. Maar we hebben maar één Georgische simkaart! Een van de agenten spreekt wat Engels. Samen lopen we naar een glazen wand die het verlengde is van de tunnel. Bij toeval kan ik Lieve ontdekken. De agent is bereid om het rijbewijs te gaan halen..
Met het rijbewijs in de hand krijg ik alle noodzakelijke stempels. Ik mag verder en sta nu aan te schuiven om Turkije binnen te gaan. Na een poos moet ik van de douane de achterdeur openmaken. “Cigarettes and alcohol, sir”. Met die eventualiteit had ik geen rekening gehouden!. Een twaalftal flessen wijn van Georgië hadden we in een moeilijk te vinden bergplaats maar een fles Turkse Raki en Gin was makkelijker te vinden. “I don’t smoke,sir” en dat antwoord was voldoende overtuigend. Ik mag verder.
Aan de andere kant van de grens, in Turkije, is het nog drukker en chaotischer. Er is hier ook minder plaats om het drukke verkeer te kanaliseren in een strook tussen de zee en een rotswand. Het is gelukt Lieve terug te vinden we kunnen verder. Naar Trabzon aan de Zwarte Zee langs de kustweg.
Sumela is een 1600 jaar oud oud orthodox klooster gelegen op een hoogte van 1200 meter op een steile klif, 65 km ten zuiden van Trabzon. De site werd in 1923 verlaten en werd een museum en een populaire toeristische attractie vanwege de adembenemende locatie, structuur en landschap.
The Sumela Monastery
* De bevolkingsuitwisseling tussen Griekenland en Turkije van was de uitwijzing van Grieks-Orthodoxen uit Turkije en moslims uit Griekenland, overeengekomen apart van het Verdrag van Lausanne na de Grieks - Turkse oorlog. In totaal werden zo'n twee miljoen mensen gedwongen te verhuizen, ongeveer 1,5 miljoen Grieken en 0,5 miljoen Turken. De uitwisseling was puur op religieuze grond gebaseerd; onder de gedeporteerden waren ook Turkse christenen uit Centraal Anatolië en islamitische Grieken van Kreta. Al voor de inwerkingstelling van de overeenkomst was het grootste deel van de betrokkenen uit eigen beweging vertrokken, vrezend voor gewelddadige confrontaties bij een gedwongen deportatie.
de 18 de eeuwse mooie fresco s hebben goed afgezien
Het klooster is gebouwd op rotsen die worden bereikt door een pad door het bos. En dat is een lastig pad met meer dan 350 trappen!
De prachtige fresco's uit de 18e eeuw op de muren van het klooster zijn bijbelse taferelen van Christus en Maagd Maria. Ook hier weer konden vandalen niet nalaten de fresco’s te beschadigen, en wij werden gehinderd door een lokale moslima die zich tientallen keren liet fotograferen en daardoor de route blokkeerde.
het klooster ligt op 1200 m hoogte
Op 15 augustus 2010 werd, met toestemming van de Turkse regering, voor het eerst sinds 1923 een orthodoxe mis gehouden in het Sumela-klooster.
Vanwege een toename van rotsval werd het klooster op 22 september 2015 om veiligheidsredenen voor een jaar gesloten voor het publiek om het probleem op te lossen; dit werd later verlengd tot drie jaar. Het is op 25 mei 2019 heropend voor toeristen.
op de fresco s staat het leven van Christus en de Maagd Maria uitgebeeld
We hebben niet gekozen voor de 2.032 hoge Zigana pas, voor vijf maand per jaar bedekt met sneeuw, om naar onze volgende etappe plaats Piraziz te rijden. Er is een nieuwe tunnel die de route 8 km korter maakt en de reistijd met twintig minuten. De “Zigana Pass” is deel van de historische zijderoute en verbindt de oostelijke Zwarte Zee met het Midden-Oosten. Wij nemen die nieuwe tunnel, in de buurt van Mount Zigana in de Pontic Mountains, de tunnel met dubbele buis,de langste tunnel van het land met een lengte van 14.481 m.
De tunnel is goed verlicht, iedere 5 km is er een speciale blauwe verlichting over een honderdtal meter, die de open lucht moet simuleren. Regelmatig horen we door luidsprekers een stem en eenmaal zelfs een politieauto sirene. We vermoeden dat dit moet beletten dat chauffeurs in slaap vallen achter het stuur.
Hij werd gebouwd om de 2.032 m hoge Zigana pas te omzeilen. Het maakt de route ongeveer 8 km korter en de reistijd twintig minuten. De vier vaks expresweg loopt nog door tal van andere tunnels en daalt af om bij Giresum de Zwarte Zee te vervoegen. Wat een weginfrastructuur!
we rijden door een 14,5 km lange Sigana tunnel
De tunnel is goed verlicht, iedere 5 km is er een speciale blauwe verlichting over een honderdtal meter, die de open lucht moet simuleren. Regelmatig horen we door luidsprekers een stem en eenmaal zelfs een politieauto sirene. We vermoeden dat dit moet beletten dat chauffeurs in slaap vallen achter het stuur.
De vier vaks expresweg loopt nog door tal van andere tunnels en daalt af om bij Giresum de Zwarte Zee te vervoegen. Wat een weginfrastructuur!
de Sigana tunnel wordt regelmatig onderbroken met blauw licht
de moderne wegen in Turkije
Urbanisatie in Turkije
Turkije is grotendeels bergachtig en er is niet enkel de Taurusbergketen.
De hoogte van 66 % van het totale landoppervlakte is hoger dan 1.500 m boven zeespiegel en 22,6 % van alle hellingen is steiler dan 27°. Bergen beslaan twee derden van het land.
Een vreemd fenomeen is dat Turken om een of andere reden hun huis bouwen op de meest onmogelijke locaties. Op de flank van een steile berg begroeid met bossen en liefst zo hoog mogelijk! Hoe ze dat klaarspelen is een raadsel want daar zijn geen wegen en natuurlijk ook geen nutsvoorzieningen. Sommige (vele) plaatsen zijn zo onbereikbaar dat om er te geraken veel tijd nodig is, stel er is al een fatsoenlijke weg. Soms zijn het alleenstaande gebouwen, soms is het een verspreide cluster met erin een moskee.
de Turken wonen graag afgelegen in de bergen
Ten zuiden van de stad Trabzon hebben we even kennis kunnen maken met zulke toestand toen we in een shortcut, terecht kwamen op kleine smalle zeer steile weggetjes midden de bossen - hier nog niet zo hoog in de bergen - waar her en der nog een huis werd neergezet.
Is dit echt toegelaten door de Turkse administratie of kan men zijn vergunning kopen zoals ze hier aan een rijbewijs kunnen geraken?
In Colombia geloven bepaalde stammen dat een huis bouwen op een gevaarlijke plek de boze geesten weg houdt.
In Turkije komen jaarlijks meer dan 44 mensen om het leven door sneeuwlawines en aardverschuivingen. Het is dus niet zonder gevaar die bouwwijze waar aardbevingen frequent voorkomen.
na regen en hagelbuien zaten we nu in de mist
Piraziz en verder naar een thermaal oord
Van Piraziz zullen we ons het nieuw gebouwde hotel aan de rand van de Zwarte Zee herinneren en de heerlijke zeebaars in kleipot geprepareerd. Onze twee kamer suite op het vierde verdiep met een 280° uitzicht was een meevaller. ‘s Morgens werden we begroet door een Jan van Gent op jacht naar vissen.
De volgende etappeplaats is een thermaal hotel in de bergen. We zouden hier twee nachten verblijven. Op weg ernaar zijn we tientallen kilometer door smalle kloven gereden langs vele rijstvelden. Hagel en regen moesten we erbij nemen.
Het hotel is een tegenvaller, wat oude glorie. Het spa gedeelte met hammen, sauna en een rond zwembad met heet thermaal water in een prachtige grijze marmeren hall met koepel hebben we niet benut. Moslim cultuur: gescheiden voor mannen en vrouwen.
aangekomen in Iznik
Volgende stop is Iznik aan het gelijknamige meer
Het is weerom treffen met de keuze van ons hotel aan de rand van het meer, en ook het weer is hier goed.
In 1331 veroverde Orhan de stad van de Byzantijnen en voor een korte periode werd de stad de hoofdstad van het groeiende Ottomaanse emiraat.De grote kerk van de Hagia Sophia in het centrum van de stad werd omgebouwd tot de Orhan-moskee en in de buurt werden een medrese (theologische school) en hamam (badhuis) gebouwd. In 1334 bouwde Orhan nog een moskee en een imaret (soepkeuken) net buiten de Yenisehir-poort aan de zuidkant van de stad.
de stadswallen van Iznik
İznik was oorspronkelijk omringd met 5 km muren die ongeveer 10 m hoog waren en ingesloten in een dubbele greppel aan de landzijden. De muren bevatten meer dan 100 torens. Grote poorten aan de drie landzijden van de muren zorgden voor de enige ingangen van de stad. Tegenwoordig zijn de muren een ruïne maar er zijn nog genoeg resten om een indruk te krijgen van het bouwwerk.
we gaan de Aya Sofya bezoeken
de Ottomannen maakten van de kerk een moskee maar werd geteisterd door een brand in de 16 de eeuw
De Hagia Sophia, ook bekend als Aya Sofya,is een voormalige kerk uit het Byzantijnse tijdperk die in de 6e eeuw door Justinianus I in het midden van de stad werd gebouwd. Het was hier dat het Eerste Concilie, een bijeenkomst van christelijke bisschoppen, werd gehouden in 325 na Christus. Na controversiële verbouwing is het nu de Ayasofya Moskee.
wandelen in Iznik
Aardewerk en tegels
Iznik's belangrijkste periode van belang kwam in de 16e eeuw met de ontwikkeling van een aardewerk- en tegelindustrie. Iznik keramische tegels werden gebruikt om veel van de moskeeën te versieren die waren ontworpen door Mimar Sinan in Istanbul. De keramiekindustrie daalde echter in de 17e eeuw en Iznik werd gereduceerd tot een kleine landbouwnederzetting toen het in de 19e eeuw door de spoorweg werd omzeild.
Onze tocht loopt op zijn einde, op 10 juni nog even naar Berlijn om de eerste verjaardag van onze kleindochter te vieren en dan terug naar huis!
Op zoek naar beter en stabieler weer besluiten we om een 800 km ommetje te maken naar de Egeïsche Zee - om even op adem te komen - vooraleer de lange terugweg naar Berlijn aan te vatten.
eindelijk.....
de brug van Ayvalik naar ons eiland zien we in de verte
aangekomen op de camping - en Dirk trakteert met Gin tonic
dat is genieten
Ayalik
Drie dagen aan een blauwe zee op het eiland Cunda (Adasi) met stralende zon en toch zijn we weer weg. Wij zijn te slotte nog altijd in “nomaden” modus. Het eiland is met het vasteland verbonden met een verhoogde weg met brug vanuit Ayalik en is omgeven door de archipel van de Ayvalık-eilanden, die tegenover het nabijgelegen Griekse eiland Lesbos liggen.
Ayvalık was een oude Eolian Griekse havenstad, genaamd Kydonies. De naam werd in het Ottomaanse tijdperk veranderd in Ayvalık. Vóór 1923 was de stad overwegend Grieks, en hoewel de Turken zijn Turkse naam gebruikten, gebruikten de Grieken zowel de oude naam Kydonies als de Aivali. De Grieken kenden Cunda Island als Moschonisia, terwijl de Turken het Alibey Island (Alibey Adası) noemden.
wandelen in Ayvalik
Zowel Ayvalık als Cunda hebben een rijk erfgoed van mooie oude stenen huizen gebouwd door de verloren Griekse bevolking en nog steeds vaak collectief Rum Evleri (Griekse Huizen) genoemd. Er zijn ook een aantal grote en imposante Grieks-orthodoxe kerken, waarvan sommige zijn omgebouwd tot moskeeën. Het is zondag daardoor zijn de winkeltjes in de smalle steegjes met hobbelige kasseien dicht. Auto’s zijn niet toegelaten maar af en toe moeten we opzij voor scooter.
wandelen in Ayvalik
Dirk komt hier zichzelf tegen
We lopen richting zee door een hooguit twee meter breed steegje. Zo zijn er ettelijke in het oude stadsdeel aan het haventje. Het steegje eindigt aan de haven in een laag gebouw. In dat gebouw zijn broederlijk naast elkaar een tiental kiosken die allemaal ongeveer hetzelfde aanbieden. We worden gewenkt door verschillende eethuisjes om plaats te nemen op hun eetterras. Allemaal bieden ze toasts aan. We hadden gelezen dat we zeker de Ayalik toast - een mengeling van groente spek kaas mayonaise ketchup- moeten proeven en inderdaad het smaakte.
de Ayvalik tost smaakt heerlijk
Het weer is opnieuw veranderd, veel wind en koeler. De camping, noordwaarts ook aan zee, die we uitgekozen hadden om te overnachten is niet dicht maar het is wel even zoeken om de bewaker te vinden. Die moet wel naar de eigenaresse bellen om te vragen wat te doen. De dame was voor de verkiezingen in Istanbul. Per telefoon maakt ze ons een voorstel. En ja het restaurant zal open zijn vanavond…Maar we bedanken. De plaats is iets rommelig en de gevraagde prijs te hoog .
Nog wat meer naar het noorden, komen we ook aan de kust, hebben we uiteindelijk een andere camping gevonden. Door onze buur werden we getrakteerd op een schotel opgelegde augurken en enkele voor ons onbekende groenten begeleid door een pikante rode saus. Wij, op onze beurt, hebben hun laten proeven onze voorraad chocotoffs.
de camping was goed gelegen
Wij zijn de antieke site Troye- die bezochten we twee maanden geleden- voorbij gereden richting Çanakale en verder weer over de lange hangbrug over de Dardanellen om aan te komen op het schiereiland Gallipoli in een groot hotel waar wij de enige gasten lijken te zijn! Morgen steken we de grens met Griekenland over.
