• Vertrek vanuit België
  
  
• Buenos Aires
  
  
• Van Buenos Aires naar Puerto Madryn
  
  
• Peninsula Valdez
  
  
• Punta Tombo (Pinguinreservaat)
  
  
• Op stofferige wegen naar Camarones
  
  
• Op weg naar Bosques Périficados
  
  
• Monumento Bosques Périficados
  
  
• Naar de grens van Chili
  
  

Vertrek - Zondag 3 januari 2010

We staan in de luchthaven te Buenos Aires en hebben ondertussen een taxi geregeld naar San Isidro – 40 km Noord van Buenos Aires – daar staat onze FJ. We zijn nog steeds zonder nieuws van Matias!

Gelukt.

Het is maandag namiddag twee uur. De Toyota dealer in San Isidro is niettegenstaande de verlofperiode operationeel. Met de set filters die we voor de FJ in Antwerpen hebben gekocht melden we ons aan bij de receptie. Ze kunnen het onderhoud wel doen maar het zal tot 17 uur duren. Vermits we het sleutelprobleem nog moeten oplossen is de wachttijd een niet al te groot probleem. We hebben ten slotte nog twee dagen voor we over de grens moeten!
Het contact met Jorge lukt perfect en om 16 uur is hijzelf vanuit Buenos Aires stad, naar hier toe gereden met “de sleutel en de transponder”. We kunnen verder.

De factuur die we van de Toyota dealer voorgelegd krijgen is drie maal hoger dan het normale forfaitaire tarief, filters inbegrepen! We protesteren maar het helpt niet. Wij rijden met een grote auto en we worden verondersteld daar ook voor te betalen. Dit onderhoud kost vijf maal meer dan wat we in Oaxca, Mexico betaald hebben!
We zullen vannacht kamperen in Tigre – het Venetië van Argentinië – zo luidt het althans in de reisgidsen. Wij rijden nu al een uur rond in Tigre en komen van de ene watergeul bij de andere maar geen kampeerterrein. Ook de politie kan ons niet helpen. Het wordt donker, we rijden nu door uitgestrekte gebieden waar Amerikaans ogende resorts her en der zijn gebouwd of nog in opbouw zijn. Geen geschikte plek om een nacht te vertoeven.

In het stadje Escobar vinden we uiteindelijk het Hotel Delaflor met garage. Het is ondertussen al 22 uur, 2 uur in de morgen Belgische tijd. Om middernacht kunnen we uiteindelijk slaap vatten na een wat tumultueuze eerste dag..

Het was een verkwikkende nachtrust. Vandaag moeten we naar Uruguay. We hoeven niet aan te schuiven aan het uitgebreid ontbijtbanket want we zijn de laatste gasten. Het is 11 uur vooraleer we koers zetten naar Buenos Aires. Naar de terminal van de ferry: Buquebus. De snelweg naar de binnenstad hebben we al een paar keer verkend en tot onze grote verwondering moeten we nu geen dubbel tolgeld meer betalen. 7 maand geleden was dat nog het geval!
Ze rijden inderdaad als gekken hier. Op het laatste moment heb ik een Renault kunnen ontwijken waarvan de aarzelende bestuurder op het allerlaatste moment toch de afrit wou nemen die we juist waren opgereden. Een paar bijna ongevallen verder en anderhalf uur later heeft de GPS ons dan toch tot de zeeterminal van Buquebus geloodst. Vanhieruit kunnen we naar Colonia del Sacramento in Uruguay de grens over. Vooraleer we een ticket kopen voor één van de veerboten wil ik mij toch vergewissen – niettegenstaande alle tegenindicaties – of er met de douane niets te regelen valt. Je weet maar nooit.
Het kantoor van de douane- in de terminal - is bezet door een dame die de verveling uitstraalt want er waren tot nog toe geen bezoekers voor haar diensten. Ze kan ons niet helpen maar ze leidt ons naar een andere dame in uniform die in het gebouw patrouilleert. “No señor yo no puedo ayudarvos, pero…” (ik kan jullie niet helpan). 

Tenslotte schrijft ze een adres op een kladje papier, daar moeten we naartoe, daar is het douanekantoor. Het is niet veraf te voet, het is aan de Plaza de Mayo 20 minuten lopen. We hebben de FJ in een parkeer garage ondergebracht, we zijn een uur later, en om de hoek is het douanekantoor. Het is 34° en zeer vochtig. Met gemengde gevoelens stappen we op het aangeduide adres af.

Naarmate we vorderen verschijnen aan de horizon warempel heuvels. Tandil het stadje waar we nu op weg zijn ligt op 250 meter hoogte.De camping Banco Nacion ligt buiten de stad en is omgeven door rotskammen. De bizarre rotsformaties hier in de streek zijn de reden waarom de Argentijnen naar hier komen afgezakt. We boeken voor twee nachten want steaks, groenten, brood desserts en wijn hebben we zopas in de lokale Hyper Carrefour opgeslagen.
Er is WiFi op het kampeerterrein met zwembad. Hier zullen we onze website kunnen updaten.  WiFi werkt slecht en dat geldt ook voor ons Coleman benzine kookstel…

Op weg naar de zee - Donderdag 7 januari,

Na twee nachten hier, en veel gesakker over het internet dat slecht of niet functioneert, plooien we op. Gisteren zijn we op zoek gegaan naar een nieuw kookstel. We branden nu butaangas en er is ons verzekerd dat de butaanbusjes van 250 gr in gans Argentinië te vinden zijn en ook in het buurland Chili. We zijn op weg naar Bahia Blanca aan de Atlantische Oceaan. De GPS geeft aan dat daar een paar kampeerplaatsen moeten zijn. Buiten wijst de thermometer 34° aan, we zijn ondertussen in Bahia Blanco aangekomen maar geen van de kampeerplaatsen die op de digitale kaart staan kunnen we vinden. Ze bestaan niet meer! Ook de politie kan ons niet helpen, we mogen wel in het stadspark kamperen maar we verkiezen om 100 km terug te rijden naar het stadje Pehuen Co aan zee. Wat we van Bahia Blanca opvangen doet zeer Europees aan. De binnenstad lijkt gezellig.
Op weg naar Pehuen Co belanden we op een aardeweg die aanvankelijk breed en vlak is maar naarmate we het eindpunt naderen nog slechts bestaat uit twee wielsporen tussen het duingras. Het is soms zeer zanderig en het gaat hier beter in 4 wiel aandrijving. Achter de FJ is een kilometer lange stofwolk zich aan het verspreiden over de weiden, af en toe bevolkt met koeien.

Het is 20.30 uur en we hebben 60 km stofferrige zandweg verteerd, we staan nu voor de ingang van de camping die verscholen ligt onder hoge bomen. Ah Belgen!  Zo worden we ontvangen, hier zijn er nog geweest en, Australiërs, en Duitsers en…

Rijden door de Pampa's

Het is vandaag zondag 10 januari. Vanochtend iets over 9 hebben we afscheid genomen van de vriendelijke camping eigenaars en de vele vliegen daar in Pehuen Co aan zee. We hebben bijna 500 km afgemaald over meestal kaarsrechte wegen met weinig reliëf. Wij hebben de RN 22 genomen en later de RN251 pal naar het zuiden. De drukkere RN3 die door de provincie Rio Negro loopt en op zowat 50 km van de Atlantische Oceaan hebben we links laten liggen.

Soms is de afsluiting onderbroken door een houten poort - meestal in het wit geschilderd - verder is er niets. Honderden kilometers prikkeldraad afspanningen….en daarachter laag struikgewas…en boven staal blauwe lucht… en wind, veel wind en die is door niets gehinderd.
We zijn vandaag opnieuw een aantal politieposten voorbijgereden. Dit land is duidelijk een ander Argentinië dan dat van 7 maand geleden ten Noorden van Buenos Aires. Geen getreiter van corrupte politie hier! We werden zelfs niet gestopt!
We naderen, het is 18 uur en nog altijd 28 °C, het vissersdorpje San Antonio. Het dorp ligt aan een kleine baai, wij rijden naar de West kant, aan de overzijde van de baai ligt San Antonio Este. Door de ongeplaveide straten bereiken we Camping Nautico aan het eind van het dorpje.

Een felle wind steekt op.

Op de kampeerplaats wordt ons een locatie toegewezen vlakbij de ingang van het terrein en dicht tegen het sanitaire blok. Wij willen maar één nacht blijven en zullen vanavond op restaurant eten, dus de plek is niet belangrijk. Toch zien we vanuit ons slaapvertrek het blauwe oceaanwater op minder dan 100 meter. We hebben een stopcontact voor onze freezer/koelkast en dat spaart batterij.
De zeevruchten vergezeld van een Sauvignon Blanc uit de Rio Negro streek, hier ten Noorden, in restaurant Olaf smaakten heerlijk. We waren de eerste gasten in het restaurant dat pas om 20u30 opent. Het is nu ver over 22 uur en er komt nog volk binnen in de nu zeer drukke en volle eetzaal. Wij ruimen plaats en wandelen terug naar onze slaapplaats.

Puerto Madryn.

De wind blaast nog steeds, het is laag tij, het water is ver teruggetrokken, ik heb een pijnlijke schouder en ik besluit af te zien van de geplande duik in het warme zeewater. De warme douche is wel welkom na een wat gestoorde nachtrust.
Als ik terug bij de FJ kom, heeft Lieve al weer een bewonderaar gehad, voor de FJ. We hebben de koffie nog niet klaar of daar is nu alweer iemand met een camera in de hand en die vraagt om een foto te mogen maken. De FJ en de tent erboven blijft voor verwondering zorgen. “ Que lindo…” , wat mooi, horen we vele malen per dag. Vanochtend is dat dus al twee keer.
Het is alweer bijna 11 uur voor we de FJ richting Puerto Madryn sturen, een goede 300 km verder naar het Zuiden. Dat havenstadje ligt aan de voet van het 100 kilometer lange hamervormige schiereiland Valdés, wereldbekend om de vele walvissen die in de baaien voorkomen, de orka’s de zeeleeuwen de zeeolifanten en pinguïns.
We zijn op de RN3 en die is redelijk druk maar van dezelfde eentonigheid als de andere wegen die we tot nog toe voorgeschoteld kregen in Patagonië. Er is wel wat meer reliëf en we stijgen zelfs eens tot 300 meter. Die hellingen moeten lastig zijn voor de eenzame fietser met aanhangwagen. Fietsen op zulke wegen, waar de dorpen soms meer dan 200 km uit elkaar liggen en waar geen enkele boom maar enige schaduw kan bieden tegen de felle zon en dit in temperatuur tot 34°C met niets ontziende felle rukwinden…

Tevergeefs.

De Pinguïns Magelanic hebben we gisteren bij trossen gezien op een steile helling aan de oostzijde van het schiereiland. We hebben meer dan 200 kilometer stofferige pistes afgelegd op Valdés. Maar orka’s hebben we nog niet waargenomen. Vandaag donderdag,14 januari, zijn we al om 7 uur uit de veren. Om 8u40 is het hoogtij aan Punta Castor. En daar liggen zeeolifanten en er zijn af en toe ook orka’s te zien vertelde ons een parkwachter.
8u40 precies komen we aan. De 75 km piste waren een makkie want geen verkeer en dus minder stof en gevaar voor vliegend grind.

Pech.

Het is 15 januari 10 uur. We hebben zopas onze bagage van de hotelkamer in de FJ gebracht. De FJ staat vlakbij onze kamer en is, omwille van de koelkast, ’s nachts steeds gekoppeld aan het elektriciteitsnet. Kwestie van geen platte batterij te hebben als we willen vertrekken. Maar tot onze grote verwondering heeft iemand de kabel uit het stopcontact getrokken en ja…de batterij geeft nog amper teken van leven.
Een half uur laadtijd was voldoende om de motor tot leven te brengen en nu rijden we richting Puerto Madryn op een pisteweg langs de baai. Omdat de weg zo ‘n 100 meter boven zeeniveau ligt, hebben we een mooi uitzicht op de baai met het diepblauwe water onder een diepblauwe lucht. Het waait minder hevig, maar de wind kan je nog steeds bestempelen als “zeer stevig”.
We hebben nog wat inkopen moeten doen en proviand voor twee dagen opgeslagen. Het is nu 14 uur, de benzinetank hebben we zopas vol laten lopen in het YPF station aan de rand van de stad. We moeten nog 300 km zien af te leggen als we onze volgende overnachtingplaats willen bereiken. Dit wordt reppen, want de wegen zijn alle pistes en we moeten kost wat kost voor het donker een slaapplaats vinden.
De monotone platte landschappen zijn nu iets minder monotoon. Het landschap wordt golvend, de einders zijn niet meer een horizontale boog.

We naderen Playa Union en zien voor de eerste maal in Argentinië troep langs de weg bij het binnenkomen van het stadje. Het is alsof plastiek hier aan de lage struiken groeit. Door de felle wind flapperen de veelkleurige zakken en lappen. Aan alle struiken zitten vele zakken verstrengeld in de stekels ervan. Overal waar we om de piste heenkijken wappert plastiek!

Tijd om wat extra bescherming voor de onderkant van de radiators aan de FJ aan te brengen. Een vanuit België – van een vriend gekregen – stevige rasterdraad moet beletten dat grind de radiators zou perforeren. In minder dan twee uur is de klus geklaard en is er tijd om met onze Duitse buren te socialiseren.

We hebben camarones in looksaus met papas fritas gegeten in het restaurant van de camping. De beestjes waren uiterst vers, want werden deze nacht gelost uit de enige vissersboot die nog vaart. De andere vissers kunnen niet uitvaren omdat al sinds zes weken wordt gestaakt door het personeel.
Of we hier nog een dag langer blijven zal afhangen van al of geen lawaai van een lossende vissersboot.

Het is zondagochtend, 17 januari. Geen vissersboot deze nacht, wel…storm. En wij staan aan de rand van de baai en de wind kan zonder enige stremming recht op ons blazen. De tent heeft goed stand gehouden en de meeste flappergeluiden heb ik kunnen verhinderen door twee extra spantouwen te gebruiken. Maar storm is niet de ideale omstandigheid om twee meter hoog in een tent te slapen of proberen te slapen. De vooruitzichten zijn nog meer wind vandaag. Dus is de beslissing vlug genomen wij pakken de biezen.

Geen ripio (Argentijnse grindweg), want we blijven op de RN 3 naar het Zuiden. We moeten tegen vanavond een kleine 400 km verder naar Puerto Caleta Paula, naar een onooglijk klein vissersdorp.
We zijn zopas de RN3 opgereden en hebben ondertussen 50 km afgelegd. Het is wel al bijna 11 uur maar er was geen verkeer op de weg van San Martin. Hier op de RN3 echter wel. We houden nu halt aan een YPF benzinestation. De tank is verre van leeg maar hier leert men ons tanken bij elk station. Die kunnen soms 300 km of meer uit elkaar liggen. We nemen geen onnodig risico. Het tanken is normaal een zaak van enkele minuten, maar deze tankbeurt klopt alle records. Meer dan een uur! We rijden weer!
Hier in het Patagonië groeit er een zekere welstand dank zij de olie- en gaswinning en visvangst. We zijn de drie laatste dagen een aantal olievelden doorgereden aan de kust. De andere olievelden liggen meer Noordwaarts in de provincie Neuquen. De olie opbrengst is relatief laag en is dalende (19% in 2006). De kleine velden liggen verspreid. Men hoopt hier dat de off shore winning, de productie van petroleum sterk zal doen toenemen. Gas wordt meer en meer ingevoerd vanuit Bolivia. Patagonië was ooit de wereldleverancier van landbouw en vleesproducten. In 1913 was Argentinië een van de rijkste landen ter wereld.
De verbetering van de welstand valt ons op door onder meer de vele transporten van nieuwe auto’s die we onderweg opmerken. Ook is de staat van de voorbijrijdende auto’s merkelijk beter dan wat we voorheen in Noord Argentinië zagen. We zagen zelfs twee peperdure BMW X6!
Ondertussen hebben we even halt gehouden in Commodore Rivadavia. Volgens de gidsen de rijkste stad van Patagonië waar je alles kan vinden. Het is iets over 14 uur hier en de stad lijkt uitgestorven. Het is zondag maar In de Carrefour express kunnen we drinken kopen, want die is geopend, andere winkels lijken gesloten. Terwijl we van een lekkere helados genieten en de stad aan het ontwaken is uit zijn siësta, komen twee mannen op de FJ toegelopen. Ze willen een foto van de FJ met hen erbij..

Big business en een witte Defender.

De RN3 vertoont op vele plaatsen spoorvorming en daarbij is er een felle westenwind die links op de FJ beukt. Rijden in die omstandigheden is lastig en soms gevaarlijk. De weg vangt nu aan langzaam te stijgen. Over een afstand van 200 km zijn we van 400 meter hoog naar 650 meter gestegen De hoogvlakte ziet er niet anders uit dan de rest van de landschappen die we tot nog toe tegenkwamen in Patagonië. Geen enkele boom, alleen laag struikgewas en langs beiden zijden van de weg, met ernaast de kale stroken, prikkeldraad afspanningen. En dat gaat zo door, kilometer na kilometer. Duizenden kilometer prikkeldraad een goede zaak voor Bekaert? Nu gaat de RN3 terug richting Atlantische Oceaan of Golfo San Jorge, we dalen terug af tot zeeniveau.
We zijn in Puerto Caleta Paula. De meeste straten zijn hier pas geplaveid, het ziet er aan de waterlijn allemaal nieuw uit. Hier in de omgeving moet een camping zijn die we niet onmiddellijk vinden. Een pompbediende stuurt ons links de weg op, terwijl het rechts moest zijn. Niet met opzet vermoeden we. Wij hebben dat al zoveel malen meegemaakt dat de mensen hier links en rechts niet uit elkaar kunnen houden. De camping vinden we op een verlaten plaats helemaal buiten het dorp. We nemen de laatste nog beschikbare cabaᾐa, want de storm is hier ook aanwezig en we willen toch wat slapen. Een witte Dender met Zwitserse nummerplaat heeft minder geluk, want die rijdt nu weer het kampeerterrein buiten. We wuiven hun good luck.

Het park – als monument betiteld- staat op ons programma van vandaag 18 januari. Daarvoor zullen we de RN3 moeten verlaten om langs 50 km grindweg, het park te bereiken. We zijn nog maar pas op de grindweg of daar komen de Zwitsers met de witte Defender ons tegemoet gereden, we wuiven. Vermoedelijk hebben ze geslapen op de camping op 20 km van de ingang van het park.

In het Jurasic tijdperk, 150 miljoen jaar gelden, was het klimaat hier mild en vochtig, het land was begroeid met hoge bomen, tot een vulkaanuitbarsting alles begroef onder meters dikke as.

Op de mirardor in het park hebben we een goed uitzicht op de oude vulkaan en de woestijn errond, met hier en daar wat resten van gemineraliseerde bomen. De wind blaast hier verschrikkelijk en het is werkelijk oppassen geblazen om niet van de rotspunt weggeblazen te worden.
Oef, het is toch gelukt om een foto te schieten, filmen echter is onmogelijk, omat ik constant weerwerk moeten bieden aan de krachtige wind en dus niet in staat ben de camera even stil te houden.

De dagteller wijst 446 km aan als we parkeren op de camping municipal in San Julian. Mooie camping aan zee met goede wind beschutting. Wij zijn met een praktisch lege benzinetank tot hier geraakt. Er is namelijk in de eerste 2 tot 3 uur geen druppel benzine te verkrijgen in de provincie Santa Cruz. Omdat we niet zeker waren hoeveel (k)meter we nog konden rijden hebben we eerst gezocht naar een hotelkamer vlakbij het laatste benzinestation, maar tevergeefs “no habitaciones libre”.
Op de camping naast ons achter de groene haag staat een witte Defender. Met Zwitserse nummerplaat! Twee mannen die vanuit Buenos Aires eerst naar Ushuaia willen, om dan tot Alaska te rijden. Het is koud en bijna middernacht, als we van onze buren en een ander Duits jong koppel dat met een in Argentinië gekochte auto het land wil doorkruisen, afscheid nemen.
Het was een korte nacht, maar… er was geen wind!.  Moeten, of zullen we hier nog een nacht vertoeven? Dat zal afhangen van de bevoorrading van de tankstations. Geraken we nog bij een tankstation met de resterende benzine?
We zijn nog aan het ontbijten als onze Zwitserse buren afscheid wuiven en het jonge Duitse koppel met de Peugeot 504 voorbijrijden. Tot verder…!

Nog een nacht slapen.

Het telefoontje naar YPF levert positief nieuws, er is “nafta”! Het dichtste YPF tankstation is minder dan 2 km ver maar de kans dat we dat halen…? We zijn er geraakt. De YPF jongen pompt 70 liter in de FJ die volgens de specificaties van Toyota een tankinhoud heeft van 70 liter (maar in Costa Rica hebben we ooit eens 72 liter getankt). De Jerry cans vullen we (nog) niet want het station hier aanvaardt geen tarjetta’s (kredietkaarten).
We moeten nu 370 km over de RN3 naar Rio Gallegos, een boogscheut! Dit zal onze laatste verblijfplaats in Argentinie zijn, voor we de grens met Chili kruisen, om dan 100 km verder terug in Argentinië te belanden. De grens met Chili in de provincie Vuurland zit hier wat vreemd in elkaar. Het is slechts in 1902 dat, dank zij de bemiddeling van de Engelse koning Eduard VII, een grensovereenkomst tot stand komt tussen Chili en Argentinië.
In het enige tankstation dat we op weg naar Rio Gallegos voorbij rijden vullen we de tank en de twee gele Jerry cans. Dit tankstation heeft wel benzine maar geen diesel.
Het waait verschrikkelijk hard in Rio Gallegos. Op drie blokken van de rivier ligt het gele hotelletje Cabo Virgenes. De wagen kunnen we naast het gebouw parkeren en er is een stopcontact.

Het is 9 uur en we wandelen naar het restaurant ons, aanbevolen door de hotelbaas. Restaurants gaan hier pas open om 20u30. Drie blokken verder en we zijn bijna aan het restaurant El Horeo en daar zijn onze twee Zwitserse medereizigers terug. "Ah, die Amerikaner sind auch hier", worden we begroet.
El Horeo is chic, de carpatio smaakt voortreffelijk maar de forel van Lieve is droog, de zalm met amandelen die ik heb gekozen ook een beetje. De Sauvignon Blanc Santa Julia uit Mendoza smaakt echter voortreffelijk.

Van Argentinië naar Chili en verder naar… Argentinië. (20 januari 2010)

We hebben zopas het hotel verlaten en rijden de stad uit. 370 km naar Rio Grande of verder. Maar het zal waarschijnlijk wel Rio Grande worden want we hebben wat hindernissen op het programma van vandaag. We moeten door Chili en we moeten de Straat van Magallaan over.
We zijn snel de stad uit en we hebben geen benzinestation gezien. Misschien onderweg? Maar we zijn al 60 kilometer verder en de grens met Chili duikt op en geen tankstation! We worden verzocht de auto te parkeren midden in een lange rij. Het regent en stormt als we naar het gebouw van de Policia en Aduana lopen.
In het gebouw vinden we een toestand die wat weg heeft van de grensovergangen in Centraal Amerika. Gelukkig gebeurt alles in hetzelfde gebouw en als we goed kijken, door de massa heen, zijn er zelfs aanwijzingen waar we ons eerst moeten aanmelden. Buiten staan twee bussen en de wachtrijen hierbinnen zijn extra lang, want iedere passagier moet eigenhandig immigratie en de douane post voorbij van Argentinië en van Chili en die vier diensten zitten in twee aangrenzende kamers. Een beetje chaos dus!
Het jonge Duitse koppel uit Karlruhe en Osnabrück heeft er al twee uur wachttijd opzitten en zijn ongeveer klaar met het papierwerk als wij aanschuiven in de lange rij voor immigratie en douane van Chili. Ondertussen zijn ook de twee Zwitserse boys van de witte Defender komen opdagen.
Wij hebben de stempels en de importvergunning voor de FJ in Chili, we kunnen dus verder. In onze koelkast zitten nog een aantal producten, die we niet mogen binnenbrengen in Chili. Dus zijn we nu bezig met het eten van de overblijvende Yoghurt en de Dulce de leche pudding. We hebben ook nog meer kaas en nog meer pudding maar daar hebben we echt geen trek meer in, die gaan in onze vestzakken, tot we de grens over zijn.