|
|
|
De formaliteiten voor de grensovergang verliepen vlot hoewel we ons terug in een of ander Centraal Amerikaans land waanden: Georganiseerde chaos en individuen die proberen geld te krijgen van argeloze toeristen zonder ervaring. De man die ons verleden jaar naar een hotel in Asuncion heeft gebracht herkende ons nog en kwam ons de hand drukken. Nog 700 kilometer moeten we afleggen vooraleer we ons doel, Bonito zullen bereiken. |
Paraguay
Van Corrientes naar Asuncion, verder noordwaarts langs de RN1, is het nog 360 km eentonig vlakke weg. Die deden we verleden jaar ook al. Dan hadden we goed weer, nu rijden we in tropisch onweer. De regen valt met bakken uit de lucht en de wolken reiken bijna tot op de grond. De RN1 loopt hier bijna evenwijdig met de grens van Paraguay. Ongeveer halfweg ligt de stad Formosa op de grens met Paraguay, maar hier en ook elders langs de RN1 zijn er grensovergangen. De enige overgang is deze aan de bocht van de Rio Paraguay waar aan de overzijde de hoofdstad Asuncion ligt. Om naar Asuncion te gaan moet nog wel 45 kilometer gereden worden want de enige brug over de rivier ligt 20 km Noordwaarts. Asuncion telt 500.000 inwoners, maar in de cluster van steden ernaast is de totale bevolking 1.500.000 inwoners.
Het verkeer is druk in de voorsteden en zoals in Centraal Amerika zijn het de bussen en de vrachtwagens die de weg voor zich opeisen. Ze rijden over alle rijvakken en gaan van uiterst links naar rechts in de hoop de eerste te zijn aan de verkeerslichten.
Met de GPS hebben we recht naar het hotel ‘La Espaniola’ kunnen rijden. Het hotel is wat aftands maar het ligt in het centrum van de stad en heeft een bewaakte parking en er is WiFi. |
| Wandelen in de binnenstad is op zichzelf al een expeditie. Het oorverdovend lawaai van de vele racende bussen in de smalle heuvelachtige straten van de stad is niet direct wat je als aangenaam zou kunnen bestempelen. Er komt nog bij dat voetpaden meer lijken op een mijnenveld. Hier en daar groeit nog een knoestige boom waar je omheen, de straat op moet. Het is uitkijken naar roestige ijzers die soms een paar centimeter tot 20 cm hoog uit de voetpaden uitsteken. Soms ook hebben de inwoners dwars op het voetpad betonnen oprijbanen gebouwd om hun wagen binnen te kunnen rijden. |
 |
 |
Vele gebouwen staan te verkommeren of zijn half ingestort. Er is geen straat in de binnenstad waar niet minstens een krot overeind staat. En dan zijn er nog de oude torengebouwen die je vanop de open pleinen kan zien, zwart en aftands.
Te midden van al de lelijkheid hebben we toch een goed restaurant gevonden. Het trendy ‘Bolsi’ met Italiaanse roots heeft een rijke spijskaart. De kaart moet niet onderdoen voor die van een goed Europees restaurant de prijzen echter zijn een fractie. |
|
|
|
Naar de Braziliaanse grens
Zaterdagmorgen 24 april. We hebben de bagage in de FJ gestouwd en de batterijlader terug opgeborgen. De batterijlader hebben we nodig als we meer dan een nacht op een hotelparking staan en we de koelkast/vriezer in de FJ aangeschakeld laten.
Het heeft opnieuw geregend en de weersvoorspellingen zijn ‘nog meer regen’!
We moeten 470 kilometer naar het Noorden, de grens met Brazilië. Het duurt een uur vooraleer we de drukke stad uit zijn. De staat van de "tolwegen" is uitstekend. De spelbreker is de regen en het rode slijk dat van de dwarswegen komt. Halfweg gooien we de benzinetank vol en informeren welke grensovergang met Brazilië open of gesloten is. We worden er niet veel wijzer op. De pompbedienden staan wel te kijken als we op hun vraag vertellen waar we hebben gereisd. Dat we al meer dan 55.000 km op 10 maanden hebben gedaan is zo buitengewoon dat een van hen het getal in de palm van zijn hand schrijft. “Suerte, buen viaje, senor..” |
 |
We zijn op 60 kilometer van de grens. Het landschap was aanvankelijk plat en moeras met vele witte reigers en ibissen langs de kant van de weg, later kwamen we op hoger gebied met meer en meer heuvels. De grond is er vruchtbaar en we reden soms kilometerslang langs de met bloemenstruiken afgeboorde afsluiting van grote Estancia’s. Nu duiken er rotspieken op die soms lijken op piramiden. We zijn gestegen naar iets meer dan 600 meter hoog. |
We hebben bij een politiepost geïnformeerd of de Bela Vista grenspost open is en veilig. Dat wist de politieman niet goed maar hij wist wel dat de laatste 60 kilometer naar Bela Vista pisteweg ‘arena’ is. Met dit hondenweer is dit geen goede keuze. We rijden dus om, naar de grotere grensovergang Pedro Juan Cabaillero. Maar zullen we daar voorbij kunnen? Volgens de gidsen is de immigratie en douane op zaterdag en zondag gesloten zowel die van Paraguay als die van Brazilië. |
|
|
|
|
| |
