Op de kaart moet er een grensovergang Montenegro Albanie zijn op 15 km van het hotel waar we heden nacht zijn verbleven. We willen naar het NP Teeth waar nog dorpjes bestaan die je enkel na vijf zes uur flink stappen kunt bereiken. Dit staat echter niet op onze agenda maar wel een tocht door de bergen met de FJ.
we zijn aan de grens van Albanië
Ik volg de route die Google maps heeft voorgesteld. Op maar twee kilometer ver op de verlaten weg is er een politie checkpunt. Hoewel slechts één man! “Kunnen we daar de grens over, wijzend op de Google maps kaart?” Met het beperkte Engelse taalkennis van de man begrijpen we toch dat we de grensovergang naar het zuiden moeten nemen, een 22 km van hier verwijderd. Dan maar rechtsomkeer en geen Theth NP.
De grenspost bestaat uit een klein gebouwtje met ervoor een openstaande bareel. Er staat een groep motorrijders te wachten op hun papieren die de groepsleider heeft voorgelegd aan de grenswachters. Met zijn twee zijn ze. We zijn in de kleine ruimte binnen gestapt. Daar zijn de twee ambtenaren druk bezig alle id kaarten manueel te registreren. Er staan nochtans drie computers te draaien! We zullen wat geduld moeten hebben.
De mannen spreken geen taal die wij kunnen begrijpen maar dat is ook geen probleem. Een van hen reikt mij een sigaret aan. In Albanie heb je blijkbaar geen gezondheid problemen met het roken van tabak. Ondertussen is het registreren van de papieren van de groep beëindigd en worden onze id kaarten het voorwerp van een moeizame schrijverij in een simpel schrift.
van haarspeldbochten gesproken
Een eerste kennismaking met een onbekend land
De grenspost ligt 1.400 m hoog. We dalen op een smalle maar in goede staat verkerende weg tussen machtige rotspieken. In een dorpje staat een file auto’s in een bocht. Wij blijven als voorbeeldige chauffeur wachten. Wat verder zijn enkele huizen rechts van de weg. Ondertussen is de chauffeur in de auto voor ons uitgestapt zijn wagen achter latend bijna in het midden van de weg. Ik wil mij vergewissen van de toestand verderop en stap langs de willekeurig geparkeerde auto’s de helling af om te zien dat dat twintigtal auto’s eigenlijk allemaal geparkeerd staan. In een van die gebouwen rechts is een winkel en ook een café. En dat café zal de oorzaak zijn van die vermeende file!
Ondertussen zijn we de sliert auto’s voorbij gereden en parkeren de FJ wat verderop op een vrij stuk grond. We lopen naar de shop want we willen een lokale simkaart kopen. De Vodafone shop kan ons niet helpen dat moeten we in de volgende stad doen.
wat een landschap
We zijn in een kleine kloof en de weg gaat weer bergop langs een spectaculair aantal haarspeldbochten. Boven is een uitkijkpunt. Dat is genieten van het uitzicht.
we kwamen veel motorijders tegen - een ideale plek, ook voor Dirk
Koplik - een moderne stad
Bankprobleem
In die volgende stad, Koplik, is de hoofdstraat geplaveid met blinkende witte vlakke rotsstenen, die bij de minste stuurbeweging de banden doen piepen. Dit is de plaats waar we de simkaarten moeten vinden. Op die hoofdstraat staan ook hier auto’s in alle richtingen en dubbel geparkeerd. Het is middag en het is hier een drukke van je welste. Het is hier redelijk gezellig met de vele terrassen.
In de Vodafone winkel kunnen we zonder enige formaliteit simkaarten kopen. Betalen moeten we cash. Euro’s of Lek, de nationale munt. Dus moeten we naar de pinautomaat aan de overkant van de straat in de Rafeisenbank. Ik blijf in de Vodafone shop terwijl Lieve zich spoedt naar de ATM.
Dat geld ophalen is een probleem geworden. Ik werd al danig ongerust door het wegblijven van Lieve die maar niet komt opdagen na tien minuten. De pinautomaat was ietwat anders afgesteld dan wat we gewend zijn, voordat Lieve de bundel bankbiljetten kon uit de sleuf halen had die zich alweer gesloten en het geld opgeslokt. Twintig minuten later kregen we dan toch een bewijs van de dame,die de directeur bleek te zijn van het agentschap, maar die ons voortdurend in het Albanees aansprak. We moeten een klacht indienen. Onze rekening werd gecrediteerd- dat zag Lieve onmiddellijk dank zij de Vodafone simkaart - het geld ter plekke recupereren dat gaat niet!
hier brachten we onze eerste nacht door in Albania
De Komani Ferry
Twee dagen verblijf aan het meer van Skodër en we rijden naar Koman aan het stuwmeer Koman. De dam werd in 1985 voltooid en de vier turbines leveren samen 600 MW elektriciteit. De dam is de tweede van drie afdammingen van de Drin rivier.
We zijn beland op een kapotte weg waar Google maps een reistijd opgeeft van bijna twee uur voor slechts 34 km! De FJ verteert de weg redelijk goed en we doen het op minder dan een uur. De nederzetting Koman, aan de dam, telt een paar primitieve campings gekoppeld aan een al even rustieke kampeerplaats. Wij vinden onderkomen in Natura hotel en camping. Het hotel is een bouwsel van enkele kamers onder de brug over de Drin, het plafond van de kamers is het brugdek zelf. De camping heeft drie niveaus en ligt aan de oever van de rivier.
het mooie Koman Lake
Morgen nemen we de Koman Ferry die ons op drie uur naar Fierze moet brengen. Gisteren hebben we over internet tickets gekocht. De boot vertrekt ‘s morgens om 9 uur. Om 8u30 uur moeten we in de haven zijn. Het is nog vroeg in de namiddag en we willen toch even die haven verkennen. Van de brug, aan onze camping klimmen we ongeveer 100 meter om door een tunnel naast de dam op een plek te komen die zou moeten doorgaan als haven. Voor we eind van de tunnel bereiken staan al wagens in de tunnel gestationeerd!
het meer wordt gevormd door een hoge dam waar wij doorreden om langs de andere kant
van het meer uit te komen
De tunnel mondt uit op een stukje terrein dat geprangd zit tussen een verticale rotswand en het stuwmeer. Dat lapje grond is amper 20 m op 100m! Door de droogte van de laatste maanden, ook hier, is het waterpeil een goede drie meter lager dan het standaard water peil. Het plein is chaotisch. Er staat een grote kraan die ingezet wordt om de rotswand te herstellen. Er lopen tussen de rommel en de geparkeerde auto’s ook nog toeristen die met een kleinere boot moeten vertrekken of zijn toegekomen. Voor ons staat een minibus die zoals wij terug moet keren. Maar hier keren is geen sinecure. Het lukt uiteindelijk wel.
Wij hebben hieruit geleerd dat we morgenvroeg beter om 8 uur hier zijn dan om 8u30!
De grote kraan is weg er zou dus meer plek moeten zijn maar dat lijkt niet zo. Er staat een grote bestelwagen waarin geiten worden geladen. De dieren moeten met hun voorpoten een halve meter hoger in de bestelwagen geraken en ze worden daarbij geholpen door de begeleider die ze met de staart optilt. Finaal moet een koe hetzelfde lot ondergaan en dan kan die bestelwagen al weg.
we waren er vroeg bij en waren de eerste op de boot - er achterop oprijden was niet makkelijk
Er is wat twijfel of de Ferry wel zal varen omwille van het lage waterpeil en de daardoor moeilijke toegang of uitrit van de Ferry. Ik moet de FJ keren want ik zal in achteruit de helling afrijden naar de laadbrug van de boot. Dat lukt zonder problemen maar het is niet direct een vlotte bedoeling want er zijn obstakels die de afdaling bemoeilijken.
De ferry is geladen met een tiental wagens waarvan de meeste door het ferry personeel op de boot worden gereden. Het is ondertussen al na negen uur en de luchten worden steeds somberder. Het gaat onweren, niet direct waar we op gehoopt hadden.
We zijn vertrokken
We cruisen tussen de bergwanden en wanen ons in de fjorden van Noorwegen. Een machtig spektakel. De donkere wolken zijn zwanger van de regen en wat gevreesd werd gebeurt dan ook. Het water valt met bakken uit de lucht en een wind steekt op. Wij zitten op het bovendes van het schip. Mooi uitzicht maar er is geen beschutting tegen de wind en de regen. We beslissen dan maar de FJ op te zoeken, andere reizigers met hun wagen doen dat ook. Wij hebben geluk want de FJ staat aan de linkerkant van het platform.
Gelukkig hadden we onze regenkledij bij
niettegenstaande de regen verliezen we er ons goed humeur niet bij
Plots, wij varen vertraagd door een smallere kloof, horen we een schrapend geluid. We lopen vast op de grindbodem van het meer. Alle passagiers worden verzocht zich naar de voorkant van de boot te begeven. Een aantal reizigers zijn in paniek. De kapitein slaagt er niettemin in na enkele pogingen de boot weer vrij te krijgen en onderneemt een nieuwe poging om door te geraken. Maar ook dat loopt niet goed af. De enige haalbare optie blijkt uiteindelijk terug te keren. We waren drie kwart van onze reis ver.
de boot keerde terug - trip dus onderbroken
Het blijft zwaar onweren. Het is 1300 uur, zijn terug aan onze startplaats. Ondertussen werden we geïnformeerd door de bemanning dat we het gestorte geld terug zouden krijgen en dat we in de tunnel ons electronisch ticket zouden moeten laten kopiëren.
Ons reisplan is nu overhoop gehaald. Er zit niets anders op dan dezelfde rotte weg terug te rijden. Ondertussen hebbend we een hotel gereserveerd in Lezhė.
bij het terugrijden reden we langs het mooi gelegen Koman lake
De kennismaking met het huidige Albanië is een eerder positieve ervaring. De wilde natuur in de westelijke Balkan imponeert en is zo anders dan andere berggebieden. Hier reizen kan gecompliceerd zijn omwille van het huidige wegennet. Slechts 5.000 km van de 20.000 zijn geplaveid en zelfs de geplaveide wegen kunnen een uitdaging zijn om een redelijk gemiddelde snelheid te halen.
Op de verbindingswegen is het verkeer druk. En verkeersregels worden nauwelijks gerespecteerd. De meeste auto’s die we zien zijn tweedehandse auto’s uit de jaren 90 of 80. Mercedes, BMW en Volkswagen blijken favoriet en liefst in het zwart. Maar er zijn ook nieuwe auto’s en dan vooral de dure grote. Zwart is de lievelingskleur van de Albanees! In het straatbeeld is deze kleur voor kledij het meest voorkomende.
Garages die nieuwe auto’s verkopen zagen we tot nog toe enkel in Tirana. Er zijn wel overal verkopers van tweedehands wagens. Autokerkhoven zijn er ook bij de vleet. Hetzelfde geldt voor de benzinestations. Nog nooit zulke aantallen gezien. Ook carwashes zijn er in overvloed. Maar er zijn ook de vele gesloten benzinestations, de vervallen gebouwen, de onafgewerkte gebouwen of de beton skeletten.
De nationale munt van Albanië is de Lek. ( 1€ is 116 Lek ) Het is nochtans de Euro die vooral wordt gevraagd. Creditkaarten of bankkaarten werken doorgaans niet of er wordt 3% extra gevraagd!
De onmogelijke route
Gisteren hadden we wat moeite gehad om hotel Ambassador te vinden. Eerst bracht onze gps ons naar een site in aanbouw, aan de zee. Daar waren nieuwe hotels gebouwd tussen aftandse gebouwen die vermoedelijk (hopelijk) zullen afgebroken worden. De receptioniste wist ons te vertellen dat we in Ambassador hotel in Lezhe moesten zijn 10 km terug en niet direct aan de zee. Wij waren niet de eersten die verdwaald zijn geweest, zei ze.
North Park resort ligt wat ten westen van Fushë-Krujë. Wij zijn er vroeg kunnen inchecken en daarmee kunnen we vandaag nog onze geplande trip naar Burrel rijden. Het zou een spectaculaire bergweg van zo ‘n 70 km zijn maar geen enkele van onze digitale kaarten wil die weg tonen. Naar Burrel leiden ze ons om over 184 km. Dan maar zelf de weg zoeken. En inderdaad we rijden al een poos door een imposant berglandschap met brede en soms smalle kloven. De weg is smal en regelmatig zijn er dwarse verzakkingen die ons afremmen, willen we niet nog eens een sprong maken zoals bij de eerste verzakking. We blijven stijgen en het weer wordt wat minder goed. Wij zijn op 1.500 meter hoogte en hier staan een paar huizen maar ook twee hotels.
het ruwe landschap van Albanië
Het is donkerkerder geworden en er hangt een redelijk dikke mist. Nog 30 km naar Burrel, maar in de mist in de bergen rijden is niet aangenaam en als toemaatje gaat het asfalt over in reen ruwe zeer hobbelige kiezelweg. Sneller dan 10 per uur rijden in de mist en op dit plaveisel is uitgesloten willen we zonder problemen terug in ons hotel geraken. We maken rechtsomkeer en stoppen aan het enige Kafee/restaurant die het dorp rijk is. Bestellen wat we willen nuttigen moeten we met behulp van een vertaalprogramma doen. Dat lukt en het is hier bovendien spotgoedkoop. Het is duidelijk geworden waarom de routeplanners deze weg niet willen berekenen!
hoe verder we reden hoe slechter de weg werd en we besloten om rechts ommekeer te maken - geen Burrel dus
we lieten het niet aan ons hart komen en vonden in "the middle of nowhere" een cafeetje
Tirana- Een moderne hoofdstad.
Vanuit onze hotelkamer op het 22ste verdiep hebben we een mooi uitzicht over het centrale plein van de hoofdstad, het Schanderbegplein dat kolossale afmetingen heeft. Het is genoemd naar Albaniës nationale held Skanderberg, die in de 15e eeuw gedurende verschillende decennia standhield tegen de oprukkende Turken. In dit hart van de stad zijn verder een aantal torengebouwen in opbouw. En die torengebouwen hebben de ene als de andere een spectaculaire architectuur.
een verrassing bij het binnen rijden van Tirana - groene omgeving en zelfs
fietspaden tussen twee rijbanen onder de bomen
zicht van het Skanderbergplein vanuit onze hotelkamer
monument van de stichter van Tirana in 1614 - Sulejman Pasha Bargjini
Tirana Tiranë, is veruit de grootste stad van Albanië. De stad heeft 557.070 inwoners (2011) en is gelegen in het centrum van het land aan de rivieren de Tiranië en de Lanië zo'n veertig kilometer oostelijk van de havenstad Durres. De hele agglomeratie Tirana telt ruim 900.000 inwoners (2021).
Tirana werd in 1920 de hoofdstad van het land. In dat jaar was het nog maar een klein plaatsje, dat bij wijze van compromis tussen het noorden en het zuiden van Albanië de hoofdstad mocht worden. De regering en het parlement, de Volksvergadering van Albanië zijn er gevestigd, en ook het presidentieel paleis staat in het centrum van de stad.
Eigen aan dat stadscentrum is de chaotische ruimtelijke ordening. Er zijn de winkelstraten waarop kleine straatjes of stegen op uitgeven. In die kronkelende stegen kan je hotels en restaurants ( soms met moeite ) vinden.
In het cetrum van Tirana zien we tal van mooie architecturale meesterwerken
The Tid tower Arc die het beschermd monument bewaart
Albanië, dat in puin lag na de Tweede Wereldoorlog, kende onder leiding van Hoxha een snelle wederopbouw. Het land werd geïndustrialiseerd en ontwikkelde een snelle economische groei, evenals een ongekende vooruitgang op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg. Hoxha bouwde de eerste spoorlijn van Albanië, bestreed het analfabetisme onder volwassenen en leidde Albanië op weg naar zelfvoorziening op het gebied van landbouw. De heerschappij van Hoxha werd echter ook gekenmerkt door de eliminatie van de oppositie, gebruik van de doodstraf of lange gevangenisstraffen voor zijn politieke tegenstanders en uitzettingen van hun gezinnen uit hun huizen naar afgelegen dorpen die strikt gecontroleerd werden door de politie en de geheime politie
Hoxha stond erop dat de onafhankelijkheid van zijn land zeker gesteld zou worden en liet daarom ongeveer 173.000 bunkers bouwen op iedere plek die maar enigszins van strategisch belang was. Hij liet de ondoordringbaarheid van een van de eerste bunkers testen door het gezin van de architect in een bunker op te sluiten en deze te onderwerpen aan heftige beschietingen. In de jaren 1975-1978 liet hij voor zichzelf en zijn militaire staf een gigantische vijf verdiepingen tellende ondergrondse antinucleaire bunker bouwen.
de ingang van Bunk'Art 2
De bunkers in Tirana
Wij zitten op een van de gestileerde bankjes aan de uitgang van Bunk’art 2 in Tirana. Bunk’art2 is een uniek museum over de Albanese geschiedenis in een bewaarde nucleaire ondergrondse schuilkelder uit de communistische tijd. “ Museum of memory” staat aan de ingang te lezen! Het is even bekomen van de compromitterende beelden en getuigenissen die we zagen in een van de vele bunkers gebouwd in Albanie en die nu is omgebouwd tot museum. Of het nu “The killing fields” in Cambodja of het Staatsmuseum van Auschwitz in Polen of het Genocide museum in Kigali of nog Het Fort van Breendonk is telkens blijft er diepe ontsteltenis over de wreedheden die mensen onder elkaar kunnen aandoen.
Niet alleen moeten we even bekomen van het zien van de geschiedenis van deze duistere periode ook was de lucht er bevangen door het groot aantal bezoekers.
Dinsdag 20 Oktober. We rijden verder naar het zuiden naar de stad met de duizend ramen, slechts 100 km. Google geeft hiervoor een reistijd van een uur drie kwartier op. Ja Albanië is bergachtig! In Berat zullen we kamperen langs de Osum rivier. Het historische deel van deze stad is door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatst.
Berat ligt op de rechteroever van de rivier de Osum, op korte afstand van het punt waar de rivier de Molisht samenkomt. Het oude stadscentrum bestaat uit drie delen: Kalaja (op de burchtheuvel), Mangalem (aan de voet van de burchtheuvel) en Gorica (op de linkeroever van de Osum). Het heeft een aantal gebouwen van architectonisch en historisch belang. De dennenbossen boven de stad, op de hellingen van de torenhoge Tomorr-bergen, zorgen voor een decor van gepaste grandeur.
we rijden Berat binnen
Berat, de stad met de duizend vensters
Het restaurant Lilly
In de reisgidsen over Berat staat vermeld dat het restaurant Lilly het beste restaurant van de stad en omstreken is. Het serveert de traditionele keuken. Dat is dan de plak waar we vanavond willen eten. Om er te geraken moeten we vanaf de baan langs de Osum een kleine steile steeg beklimmen, dat is althans wat een vriendelijke bewoner met de fiets ons in het Engels zegt. Wat hij er niet heeft bijgezegd is dat het restaurant al zes maanden volgeboekt is! Wat hadden dus zes maanden geleden moeten boeken!
Boven op de berg ligt het statige 13 de eeuwse fort
Het Fort van Berat
Het is steil klimmen, met de FJ, naar het fort dat enkel langs de zuidkant toegankelijk is, daar is ook plaats om te parkeren. De burcht zullen we lopend verkennen. De gebouwen in het fort zijn gebouwd in de 13e eeuw en zijn vanwege hun karakteristieke architectuur bewaard gebleven als culturele monumenten. De bevolking van het fort was christelijk, en het had ongeveer 20 kerken (de meeste gebouwd in de 13e eeuw) en slechts één moskee. De kerken van het fort zijn door de jaren heen beschadigd en er zijn er nog maar enkele over.
om aan het fort te komen was het wel flink klimmen op hele steile straatjes
we zijn klaar om het 13 de eeuwse fort te bezoeken
De Osumi kloof ligt in de Skrapar regio en de Osumi ravijnen zijn de grootste canyons in het land en terecht worden ze soms "Grand Canyon" van Albanië genoemd. De canyons zijn ongeveer 13 km lang, 4-35 m breed, 70-80 m diep en met steile verticale hellingen. De speelse Osumi-rivier stroomt door de kloof.
We hadden wel pech. Door het lage peil van de
rivier was de canyon grotendeels droog en de watervallen waren bijgevolg ook niet te bewonderen. Maar we genoten toch van de sublieme schoonheid van de canyon.
Gjirokastër is gelegen in een vallei tussen het Gjerë-gebergte en de Drino, op 300 meter boven de zeespiegel. De oude stad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en wordt beschreven als "een zeldzaam voorbeeld van een goed bewaard gebleven Ottomaanse stad, gebouwd door boeren op een groot landgoed". Op het hoogste punt van de stad is het fort van Gjirokastër, waar om de vijf jaar het nationale folklorefestival van Gjirokastër wordt gehouden. Het is de geboorteplaats van de voormalige Albanese communistische leider Enver Hoxha.
we zien Gjirokaster liggen op de bergflank - dat zal klimmem worden
Zoals de weg naar het fort in Berat - smal en steil - is de weg naar ons hotel dat vlak onder het fort ligt van hetzelfde stijging percentage met als toemaat enkele korte bochten die niet in een wending kunnen genomen worden. Het lukt ons om zonder problemen tussen, hier ook al, fout geparkeerde auto’s boven te komen. Na nog een flinke steile en scherpe bocht bereiken we ons hotel. Voor het hotel staan enkele plastieken rood en witte pilonen. We worden op straat al verwelkomd door de ganse staf ervan. De paaltjes worden gauw opzijgezet en wij kunnen met twee wielen op het voetpad en de andere op de straat parkeren vlak voor het gebouw.
dit zijn wel heel steile straatjes....
we vonden een heel leuk hotelletje
zicht vanuit onze hotelkamer
wandelen door het stadje Gjirokaster is geen straf
Wat een uitzicht hebben we op het balkon van onze kamer. Adembenemend!
Naar de hoofdstraat is het amper drie honderd meter afdalen. Die hoofdstraat is te behoeve van de toeristen geblokkeerd voor autoverkeer. Op een plaats heeft een restaurant/kafee de hele straatbreedte ingenomen met tafels en stoelen. Het is hier gezellig druk, alle terrasjes zijn goed bezet maar we vinden toch nog een plek om een cappuccino te drinken.
Ook hier blijven we twee nachten. Morgen plannen we een tripje van 74 km door de bergen naar de warm water bronnen van Llixhat e Bënjës en de Langarica canyon.
we rijden opnieuw door het mooie gebergte naar de warm waterbronnen
De warm water bronnen van Llixhat e Bënjës
Banjat e Benjes, betekent niets meer dan "de badkamers van Benjes", en wordt ook wel Llixha genoemd. De naam is best logisch, het zijn namelijk de natuurlijke warmwaterbronnen van de streek Benje. In feite is het een groot openlucht warmwaterbad. Warmwaterbronnen zijn eigenlijk altijd een bijzondere verschijning, maar de badkamer van Benjes is hierin een overtreffende trap. Dat heeft alles te maken met de adembenemende omgeving waar het in ligt. Een natuurlijk warmwaterbad, te midden van ongelofelijk mooie en ongerepte gebergtes
we moeten over het Grieks bruggetje lopen om aan het water te kunnen
Via een prachtige eeuwenoude brug steek je het stroompje over om bij de bronnen te komen. Door de stenen muren is er een mooi diep bad ontstaan, die doen denken aan de populaire infinity pools.
De burcht van Gjirokaster hebben we niet bezocht evenmin de bunker die onder het fort werd gebouwd. Van op het balkon van onze hotelkamer in een historisch gebouw, vlak onder die burcht, hadden we een mooi zicht op een stad waarin meer dan 500 gebouwen geklasseerd zijn.
We zijn vertrokken voor een korte rit, naar Ksamil, onze volgende etappeplaats, met een ommetje langs “Het blauwe oog” ofte “The Blue eye”. Het "Blauwe Oog" is een waterbron en natuurverschijnsel in het zuiden van Albanië. Een populaire toeristische attractie. Duikers zijn afgedaald tot vijftig meter, maar het is nog onduidelijk wat de werkelijke diepte van het bron is. Dit fenomeen staat ook bekend als 'bronnen van Bistricë' omdat het de eerste waterbron is van de Bistricë-rivier, 25 km lang, die eindigt in de Ionische Zee ten zuiden van Sarandë. Het water komt onder hoge druk uit de bron. De temperatuur is 12,75 °C. Tegen de achtergrond van lichte kalksteen heeft het water een diepblauwe kleur in het zonlicht, wat het ook zijn naam geeft. In de zomer van 2004 was de bron tijdelijk opgedroogd.
opnieuw door de bergen
Parkeer ruimte vinden bij de ingang van het park is moeilijk. Reeds enkele honderden meter voor de toegang tot het park staan auto’s . Wij vinden met gemak een plaats dichtbij de ingang op een plaats waarop alleen een 4x4 kan geraken.
aangekomen aan The Blue Eye en we vonden een parkaarplaats waar niet iedereen kon staan
Wij hebben inmiddels al 1,5 km gestapt langs een nieuw aangelegd pad met redelijk steile hellingen en in de felle zon. Alhoewel het duidelijk aangegeven wordt dat in het water gaan verboden is zijn er toch toeristen die het koude water willen trotseren…
Wij rijden nog een korte poos langs een slingerende bergweg om dan in de vallei naar Sarandie te belanden. De toeristische badstad Sarandie laten we rechts liggen om langs een heuvelachtige weg op een landengte in Kasmil aan te komen. Ook hier overal bouw kranen. Investeerders rekenen hier ook op goede opbrengst. Urbanisatie is duidelijk geen doel. Het ziet er wat chaotisch uit een beetje “typisch Albanië “. Met wat moeite vinden we dan toch ons hotel aan het strand, als je dat zo kan noemen. Het strand is wel 150 m verwijderd. Uit onze kamer hebben we zicht op de kleine baai voor het hotel met op minder dan twee kilometer het eiland Korfoe.
dit was het zicht vanuit onze hotelkamer
we vonden het zalig hier
Butrint national park
Vijf kilometer verder zuidwaarts liggen de glorieuze 2500 jaar oude ruïnes van Butrint, in een majestueus 30 km breed natuurreservaat, ze behoren tot de best bewaarde in Europa. Het ligt op een schiereiland. In 1992 werd Butrint door UNESCO uitgeroepen tot werelderfgoed en staat het comfortabel bovenaan elke internationale lijst van must-sees in Albanië. Het is een van de belangrijkste archeologische vindplaatsen in het land, die een periode beslaat van de Ijzertijd tot de 19e eeuw. Byzantijnen, Grieken, Romeinen en Venetianen verbleven hier.
Ondanks alle interesse die deze prachtige plek oproept, is het op de een of andere manier een oase van zeldzame rust. We kunnen hier vrij rondlopen. Talloze monumenten zijn er nog, waaronder de stadsmuren, een laat-antieke doopkapel, een grote basiliek, een Romeins theater en twee kastelen. De oude stad is gelegen in een natuurlijk bos met complexe ecosystemen die afhankelijk zijn van het nabijgelegen meer en kanaal. Toch is het deze combinatie van culturele monumenten en natuurlijke omgeving die Butrint zo'n unieke plek maakt.
het Romeins theater uit de derde eeuw vóór Christus
De doopkapel - de mozaieken zijn bedekt met zand en worden op feestelijkheden vrij gemaakt
naar het schijnt is dit de best bewaarde site van Europa
Onze volgende stop is de oude stad Vlorië. (ë wordt hier als a uitgesproken) Vlorë, lang bekend om zijn olijfproductie.
Vlorë werd gesticht als Aulon, een oude Griekse kolonie aan de Illyrische kust en werd in verschillende perioden in de geschiedenis veroverd door Romeinen, Byzantijnen, Noormannen, Venetianen en Ottomanen. Vlorë speelde een belangrijke rol in de Albanese onafhankelijkheid als epicentrum voor de stichters van het moderne Albanië, die op 28 november 1912 de Onafhankelijkheidsverklaring ondertekenden tijdens de Algemene Vergadering van Vlorë. Vlore staat ook bekend als het hoofdkwartier van de revolutie van 1997 in Albanië.
we rijden langs de ionische zee - wat een prachtig land
Volgens de Wereldbank heeft Vlorë in 2016 belangrijke stappen gezet in de economieranglijst. Vlorë staat op de 7e plaats van 22 steden in Zuidoost-Europa, in ranglijsten uitgevoerd door de Wereldbankgroep vóór de hoofdstad van Albanië, Tirana, en ook Belgrado, Servië en Sarajevo, in Bosnië en Herzegovina.
Toerisme, dat altijd een drijvende kracht is geweest voor de economie van de stad, is de afgelopen jaren steeds belangrijker geworden, er zijn vele hotels, recreatiecentra en uitgestrekte stranden. De stad kijkt uit over de baai van Vlorë, die wordt beschouwd als de grens tussen de Adriatische Zee en de Ionische Zee. Het eiland Sazan ligt voor de stad, bij de ingang van de baai. Italië ligt op slechts 80 kilometer afstand. De stranden in de buurt van de stad, de bergen in het Llogara National Park tot de Rivièra, de smalle steegjes van het historische stadscentrum tot de verschillende archeologische vindplaatsen, maken deze regio uniek.
in de oude stad van Vlore is het leuk wandelen
Wij kozen voor een authentieke plek om te verblijven, in een gerestaureerd pand midden in het oude historische centrum, dat is op ongeveer 2 km van de stranden en de moderne stad. Een best gezellige en sfeervolle omgeving. Voor de FJ moesten we wel in een of andere zijstraat een plaats vinden. De plaats vinden na 21 uur is geen probleem, de veiligheid schijnt dat ook niet te zijn in Albanië. Onze gastheer wist ons trouwens ook te vertellen dat dit oude stadscentrum werd gerenoveerd waaronder de gevels met fondsen uit Amerika. De binnenhuis renovatie was ten laste van de eigenaar.
Vlore ligt aan de Albanese riviera
Vlorë, lazen we, heeft de beste keuken van het land. Dat hebben we kunnen ondervinden. Klasse, geraffineerd eten en goed voor de portemonnee, een fractie van de bij ons gangbare prijzen in goede restaurants.
aan de Albanese riviera
wat een kleuren
Een kleine vijftien kilometer ten noorden van de luxueuze Rivièra staat op een klein eilandje een oud Orthodox kloostertje. Zvernec Monastery, waarschijnlijk niet veel zaaks maar we rijden er toch heen omwille van de idyllische omgeving en de 275 meter lange loopbrug die het eiland verbindt met het vaste land. Dat klooster is een belangrijk cultureel monument op het gebied van Nafta. Het werd gebouwd in de dertiende eeuw in Byzantijnse stijl en werd gewijd aan de heilige Maria.
St Mary's Monastry
St Mary s Monastry ligt op een eiland dat verbonden is met een brug
dit is genieten
Dirk aan de kapel van het klooster
in de kapel
zoals overal hebben we nieuwsgierige mensen die onze landkaarten op de FJ bekijken
Het heeft weer geregend vannacht. De weersverwachting voor deze week : af en toe regen met temperaturen tot 26°. Dus niet direct kampeerweer. Omwille van dit kwakkelweer hebben we de mooie moderne camping in Himarië niet aangedaan.
Onze volgende bestemming is terug een plaats aan de zee in een hotel in Golem. Het is nog vroeg in de namiddag als we er aankomen. Het ziet er verlaten uit, duidelijk einde seizoen. In het Blue balcony hotel zijn we naast frans sprekende toeristen de enige gasten. De gastheer moet beroep doen op een jonge Albanees die wat Engels spreekt. Ik vermoed dat hij voor de gelegenheid is ingehuurd om ons te informeren over de faciliteiten (!) van het nochtans mooi ogende hotel. In de hoofdstraat wat dichter bij de zee lopen we een 5 sterren resort voorbij. Ondertussen hebben we al drie kleine superettes voorbij gelopen die er Chinees uitzien. Dat Chinees aanvoelen geldt ook voor het grote restaurant dat we vooraf uitkozen in de reisgids. Mooi blinkende witte tegelvloeren, zwarte marmeren zuilen en Chinese ornamenten op het terras…
Het eten is niet Chinees, de gegrilde zeebaars was eetbaar maar meer niet.
het strand van Golem
Terug naar Tirana
Omdat het lpg systeem het nu compleet heeft laten afweten rijden we terug naar de hoofdstad. Daar vonden we verleden week een Lpg installateur die schijnbaar competent is in de techniek. Het merendeel van de auto’s die hier rijden zijn uitgerust met een lpg installatie en bijna alle benzine stations verkopen lpg, dat iets meer dan een derde van de benzine en zelfs nog minder dan de dieselprijs kost. Op dat ogenblik was er geen eminent probleem. Slechts af en toe een onderbreking in de gas toevoer die zich dan weer herstelde. Ook de monteur kon niets vaststellen, we waren dan gerust gesteld. Maar later manifesteerde zich het probleem van gastoevoer niet meer sporadisch maar hield het op om op gas te rijden.
Uiteindelijk bleek het defect zich te situeren in de stuureenheid van het lpg systeem. Een nieuwe cpu en voor alle zekerheid ook nieuwe injectoren. Wij kunnen gerust weer verder voor de komende 12 jaar…
Problemen met de lpg installatie - er werd het een en ander vervangen en met de computer afgesteld
Ondertussen proberen we ons aan te passen aan de Albanese gewoonten. Dat is niet zo moeilijk, hoewel het verkeer ! Zoals in Afrika heeft de grootste auto altijd voorrang. Wij hoorden dat ook rijbewijzen kunnen (konden ) gekocht worden. Roken schijnt hier niet ongezond te zijn. Wat niet went is het zien van de ontelbare onafgewerkte gebouwen die we vrijwel overal tegenkomen zelfs in het centrum van het oude Vlorë. Zou dit een teken zijn dat corruptie en de Albanese mafia terrein verliezen??
Het is van Tirana naar Durres ongeveer 45 km rijden. Het is zaterdagnamiddag en de wegen zijn nog altijd redelijk druk vergeleken met een normale werkdag. Overheids diensten werken niet op zaterdag privé bedrijven wel. De FJ loopt prima op lpg en (voorlopig) gaat geen fout indicator lampje op het dashboard aan.
We hebben een hotel geboekt in het centrum van de oude stad.
De havenstad Durrës was de vroegere hoofdstad van Albanië. Nu is ze een soort verlengsel van Tirana. Durrës heeft een strook van 10 km strand.
Durrës heeft een lange geschiedenis: ze werd beheerst door Grieken en Romeinen en later door Noormannen, Venetianen, Turken en Italianen. De laatsten noemen de stad Durazzo en onder die naam is Durrës gedurende een groot deel van de 20e eeuw bekend gebleven. In 1912 werd het de eerste hoofdstad van het onafhankelijke Albanië.
In de 8ste eeuw heersten er de Byzantijnen in de 14e eeuw kwamen de Venetianen gevolgd door de Ottomanen in 1500 die er meer dan 400 jaar bleven.
Boulevard Epidamn is een hele mooie laan waar ook ons hotel gevestigd was
We zijn aan ons hotel aangekomen en het begint te regenen. Voor het hotel kunnen we niet parkeren want daar staan al auto’s bumper tegen bumper. Na zoveel weken Albanië nemen we de gewoontes van de Albanezen over. We parkeren ons dubbel en gaan inchecken. Ja er is een parking hier achter het hotel eerste straatje links, weet de receptioniste ons te vertellen. Ondertussen vertrekt een kleine wagen die vlak voor het portaal van het hotel was gestationeerd. Vlug terug naar de FJ. Lieve houdt de plek vrij die amper 1 m langer is dan de FJ en ik probeer de Toyota erin te maneuvreren. Dat is geen sinecure. Met het achterwiel even op het voetpad rijden om de FJ beter te kunnen positioneren kan niet want het voetpad is afgezet met glazen panelen en boompjes in bakken. Die moeten het buitenterras van het hotel afbakenen want daarop staan tafeltjes en stoelen onder grote witte vierkante parasols. Het terras zit bovendien vol gebruikers.
Het is er stemming en er speelt luide westerse muziek.
Het is lastig om de FJ in de kleine opening waar de kleine wagen stond te parkeren. Na vijf minuten geef ik het op. De FJ staat nog wel een halve meter uit de rij op de middenbaan. Dat is in Albanië ook geen probleem zelfs niet in een drukke hoofdstraat. Een vriendelijke man van de overkant van de straat komt het mij bevestigen! Het is niet direct hoe ik het zou willen maar nood breekt wet en ondertussen hebben we ook al kunnen zien dat de parking aan de achterkant van het hotel vol staat.
dezelfde laan 's avonds
Historische monumenten
Op,amper 150 meter van ons hotel staat de Byzantijnse muur (ook wel kasteel van Durrës genaamd) hij staat vooral bekend om het grootste amfitheater van de Balkan. Er was vroeger plaats voor wel 20.000 bezoekers en dit amfitheater dateert uit de 5e eeuw. Vandaag zijn verdere opgravingen aan de gang en kunnen we niet binnen het domein. Zowat 200 meter dichter bij de kust - dichtbij de ingang van de haven - staat aan een (controversieel) plein de Venetiaanse toren achter zeildoek. Ook in renovatie, en helemaal niet zichtbaar.
de Bysantijnse muur is hier en daar nog zichtbaar
het Amphitheater uit de vijfde eeuw is duidelijk aan renovatie toe
de binnenstad is geweldig mooi met zijn hoogbouw en mooie verzorgde pleinen
heerlijk wandelen in het centrum - Dirk heeft een gelato shop gezien...
Het controversiële project Veliera’
Eind november 2016 zijn de werken voor de bouw van Veliera op het plein met een oppervlakte van 12 duizend vierkante meter snel gestart, zonder rekening te houden met het feit dat een deel van het project een archeologische vindplaats zou vernietigen. Ondergrondse ingrepen waren daar niet toegestaan.
Vijf jaar na de start van de werken is het controversiële project "Veliera" nog niet voltooid, terwijl de kosten meer dan 9 miljoen euro bedragen. De schade aan de archeologische vondsten en het imago van de stad blijft de burgers woedend maken, terwijl het maatschappelijk middenveld roept op tot heropening van het onderzoek naar de betrokken ambtenaren.
In Durres hoopt men dat dit bouwwerk ooit weer zal afgebroken worden.
het fel gecontesteerde project Veliera
op de achtergrond verschillende restaurants
de sfinks
Lieve aan de zee promenade - van wandelen word je moe
Lieve bestelde een Bruschetta maar wist niet dat dit een Albanese Bruschetta was
Uiteindeljk zijn we drie dagen in de flamboyante stad gebleven. Het was er heerlijk wandelen langs het strand of langs de vele terrassen rond de Bulevardi Epidamn met zijn gezellige drukte. Maar we moeten verder en de volgende plek waar we enkele dagen willen kamperen is de Kaap van
Rodon.
De Kaap van Rodon bevindt zich hier
Kaap van Rodon of Kaap van Skanderbeg is een rotsachtige kaap aan de Adriatische Zee ten noorden van Durrës. Op de kaap staat het Kasteel van Rodoni, gebouwd door Skanderbeg in 1463 en een Sint-Antoniuskerk.
Tot voor kort was dit een ontoegankelijk gebied maar vandaag is er een smalle asfaltweg die tot bijna op het uiterste punt loopt. Op deze rotskaap heeft ook hier de paranoïde Hoxha bunkers en tunnels laten bouwen.
We hebben ondervonden dat Albanezen vriendelijke mensen zijn met uitzondering misschien van sommige auto chauffeurs. Ook op het dun bevolkte schiereiland groeten de mensen ons als we voorbij rijden.
De kaap van Rodon
Saint Michelle is de naam van het resort gebouwd op een naar zee aflopende steile helling. Het bouwproject van het resort is nog onder constructie maar er zijn een vijftal betegelde terrassen op de steile helling waaruit we kunnen kiezen om de FJ te parkeren. Wij zijn de enige gasten. Er staat een krachtige noordenwind die uit de zee komt aanwaaien. Geen enkele van de terrassen geeft beschutting tegen de felle wind. In het restaurant is het behelpen om te begrijpen wat we kunnen eten, de dame spreekt enkel Albanees. Zelfs de Google vertaal app heeft problemen met het menu. Met wat moeite weten we dat we twee soorten zeebaars zullen eten.
onze camping was mooi gelegen maar veel te winderig
de kaap van Rodon - een mooie streek
De ganse nacht hadden we te maken met rukwinden. Overdag in de zon is het aangenaam met een temperatuur van 24° maar eens de zon weg, het is al donker om 19.00 uur, is buiten vertoeven best onaangenaam. En ‘s nachts daalt de temperatuur tot 11°.
Ons plan om hier enkele dagen te vertoeven hebben we opgeborgen. Na het ontbijt maken we de FJ klaar om verder te trekken. We denken dat de omgeving van het meer van Shkodër een aangenamere plek moet zijn in deze periode van het jaar. De camping aan de oevers ervan kennen we want dat was de eerste verblijfplaats in Albanië vijf weken geleden.
Dirk bakte pannenkoeken op de camping en ze smaakten
Theth
Vandaag donderdag 6 Oktober naar Theth.
Volgens de traditionele verhalen verhuisde een groep mensen 300 tot 350 jaar geleden naar Theth om hun rooms katholieke tradities te behouden. De Britse Balkan reizigster Edith Durham vertelde na haar bezoek aan Theth in het begin van de 20e eeuw het volgende: "Ik denk dat er geen plek is waar mensen leven die mij zulke impressie hebben gegeven van de majestueuze afzondering van de hele wereld."
Durham beschreef Theth als een bariak van ongeveer 180 huizen en had ook opgemerkt dat het bijna vrij was van de traditie van bloedwraak (in het Albanees bekend als Gjakmarrja).
Hoewel de Kanun (traditionele Albanese wet) invloedrijk blijft, heeft Theth niet geleden onder de recente (post-communistische) heropflakkering van de bloedwraak die andere gebieden van Noord-Albanië heeft geteisterd.
we rijden naar het Nationaal Park van Theth
De bevolking is de afgelopen decennia sterk afgenomen en de meerderheid van de overgeblevenen bewoont Theth alleen tijdens de zomermaanden. Een aantal lokale families biedt kost en inwoning aan bezoekers die naar Theth komen om te wandelen in het Nationaal Park - of gewoon om het berglandschap te bewonderen.
Vanaf het eind van de zomer van 2021 er er vanaf het dorp Boga een weg aangelegd die het makkelijk maakt om er met de auto te komen. Deze weg is echter niet berijdbaar in de winter tot de maand april.
Dirk en de FJ hebben het naar hun zin
We rijden richting het bergmassief Accursed Mountains op de nieuwe weg. De weg is smal en andere auto’s passeren is op sommige plekken niet evident. Bij bussen of vrachtwagens bijna onmogelijk. Hier en daar zijn er korte bredere strookjes aangelegd. Wij blijven stijgen op deze smalle kronkelende weg midden een prachtige natuur. Het is herfst en de bomen schitteren geel rood en bruin in de lage zon. Een onvergetelijk schouwspel in deze Albanese Alpen met zijn steile rotspieken en grillige bergformaties. Wij zijn net het hoogste punt voorbij, 1.750 m volgens onze gps, en het landschap blijft maar imponeren. Behalve de passeerplaatsen zijn er gelukkig ook enkele uitkijkpunten gebouwd om te genieten van het machtige landschap en te socialiseren met andere reizigers(toeristen).
Ons hotel of beter gezegd guesthouse ligt aan het eind van het dorp naast een woeste bergrivier die wat verder door een diepe kloof zijn weg heeft gebaand. Het uitzicht vanuit onze kamer is vier sterren. Aan de andere kant van de stroom is ook een nieuwe weg aangelegd en die brengt ons langs de canyon 8 km verder tot aan een bar/guesthouse aan de voet van een rotsmassief. Daar eindigt de weg ook abrupt.
mooi met die herfstkleuren
in Theth vonden we een heel gezellig hotelletje
de canyon in het Nationaal Park van Theth
In de bar worden we bediend door de 13 jarige dochter die ook nog eens perfect Engels spreekt. Al acht jaar leert ze Engels als tweede taal…Binnen is het warmer zegt ze als we uitkijken om plaats te nemen op het overdekte terras. Wij kunnen naast allerlei frisdranken en bier alleen turkse koffie krijgen want de stroom is uitgevallen.
Het verhaal van de stoof en de buis
Ondertussen zijn een paar mannen buiten bezig met het uitladen van cementzakken en stoofbuizen. Wat later komen ze met vier man een kleine stoof binnenbrengen. In de hoek van het lokaal worden de tafels en stoelen opzij geschoven. De stoof moet de komende weken de gelagzaal wat comfortabelder maken. De temperatuur buiten is nu 12° en het is rond 16.00 u. Met vijf zijn ze nu, ze plannen de onmiddellijke plaatsing van de kleine vierkante, een meter hoge stoof. De buizen worden genomen om op de stoof te monteren. Eerst een haakse bocht en dan de eerste verticale buis. Dan de tweede, dat lukt nog maar de derde buis inschuiven is een probleem, dat verbindingspunt ligt buiten het bereik van de langste armen…De mannen moeten er toch om lachen en hebben begrepen dat ze best de buizen eerst helemaal in elkaar schuiven vooraleer ze te verbinden met de kachel. Maar ik vergis me, een stoel wordt nabij geschoven. De man op de stoel kan nog niet bij het einde van de bovenste buis. De stoel wordt op een tafel gezet en nu lukt het om de bovenste buis erop te schuiven plus nog een haakse bocht om de schouwpijp horizontaal te maken. Die moet dan door de buitenwand op voorwaarde dat er een opening in de houten wand wordt gesneden. Het lukt de mannen om de buis redelijk verticaal te krijgen en het bovenste nu horizontale deel tegen de muur te houden. Dan kan er afgetekend worden waar het gat moet uitgesneden worden. Dat gaat allemaal moeizaam want zelfs de man bovenop de stoel die op de tafel staat kan op zijn tenen amper bij de plaats waar de opening moet komen. Het gaat er blijkbaar plezierig aan toe en er zijn nog geen ongevallen gebeurd. Iemand komt nu met een elektrische wipzaag en een zware metalen kast 40x60x30 cm. Dat moet een netstabilisator zijn. Het blijkt dat men die hier nodig heeft om elektrische toestellen zonder schade te laten werken. Als er stroom is, is die van bedenkelijke kwaliteit.
Met een hels gedruis vangt de man, die tot nu toe alle instructies heeft gegeven, een gat te zagen in de dunne houten buitenwand. Hij moet hiervoor op de toppen van zijn tenen staan op die stoel bovenop de tafel. De andere mannen kijken aandachtig toe hoe een min of meer vierkantig gat wordt gemaakt. Oeps het gat is er en nu nog de horizontale buis door het gat steken. Ook dat is een beetje moeilijk want de man op de stoel is ook hiervoor te klein. En oeps de buis valt door het gat naar buiten. Groot gelach van de groep…
om onze dorst te lessen moesten we wel over het bruggetje
We betalen ons verbruik aan de dochter van het huis en wandelen over het wankele brugje over de stroom richting FJ. Vandaag rijden we langs een grote omweg naar de hoofdstad van Montenegro Podgorica vroeger Titograd.
op onze terugkeer van Theth kregen we opnieuw dit machtig landschap
Het Kasteel van Rozafa is een kasteel in Shkodër, in het noordwesten van Albanië. Gelegen op een 130 meter hoge rots torent het boven de omgeving uit en dat wilden we ook met ons bezoek vereren.
aan het de versterkte burcht van Rozafa
Door die strategische locatie is de heuvel van het kasteel al ver voor het begin van onze jaartelling bewoond. Dewoonden er tot ze werden verslagen door de in 168 voor Christus.
De versterkingen die momenteel nog te zien zijn, dateren voornamelijk uit deperiode. Het kasteel heeft heel wat belegeringen moeten doorstaan, waaronder die door de Ottomanen in 1478 en . Het kasteel en zijn omgeving zijn een Archeologisch Park.
wandelen tussen de ruines van Rozafa
niettegenstaande er niet veel van over bleef is de burcht wel heel inpressionant
Terug naar
www.worldtravellers.be
naar boven
