Langs een bochtige smalle en op en neergaande weg komen we in de buitenwijken van Ruse aan. De vijfde grootste stad van Bulgarije. De stad aan de Donau werd in 1595 verwoest door de Ottomanen. De Donau vormt de grens met Roemenië.
Voor we de grote brug over de Donau overrijden kopen we nog een wegenvignet voor Roemenië. Net als in Bulgarije moet hier ook betaald worden voor het gebruik van de weg infrastructuur. Meerdere malen heeft Lieve geprobeerd om langs elektronische weg een vignet aan te kopen, maar dat wilde maar niet lukken.
We rijden in twee Lange rijen naar de grenspost. De grenswachters willen onze ID kaarten zien en kijken oppervlakkig in de FJ en vragen “camping?”, we mogen door. Geen Covid checks!
De brug over de Donau is de grens tussen Bulgarije en Roemenië
Op weg naar Transylvania
We hebben een rit vandaag van een kleine 300 km. In Transylvania ten zuid westen van Brasov hebben we afgesproken met onze reis compagnon van het eerste uur. Dat was in 2008, vanaf de grens Texas Mexico reden we samen tot in Guatemala. Enkele dagen geleden hadden we e-mail contact en bleek dat Erik en zijn vriendin in Hongarije reisden. We kwamen overeen om enkele dagen samen door het Roemeense bergland te trekken, in de laatste etappe van onze dertien jarige wereldreis.
de typische Roemeense huisjes
Zoals altijd verwonderen we ons dat landgrenzen echt grenzen zijn. Geografisch is ten noorden van de Donau het land vlak tot ten noorden van de hoofdstad Boekarest, waar de Karpaten begonnen. Maar dat is niet echt het grote verschil. Het zijn de huizen, het gedrag van de autobestuurders, de wegen, de opschriften in een andere taal met andere karakters die de indruk verwekken van ergens anders aan te komen. Het Roemeens is een romaanse taal verwant met het frans, Italiaans en Spaans. De oorsprong is ook het Latijn dat tijdens de Romeinse overheersing in het begin van onze jaartelling, hier werd ingevoerd. In Bulgarije gaan ze er prat op dat het Russisch afgeleid is van het Bulgaars (?) ( Slavische talen).
Ze rijden als gekken hier. We zijn op de snelweg richting Boekarest. Het valt op dat het wagenpark hier veel nieuwer is .
Het is middag en Boekarest met zijn 1,9 miljoen inwoners is druk. Ik heb mijn rijstijl wat aangepast en we gaan redelijk vlot met het gekke verkeer mee. Toen we hier in 1968 reden was het een heel stuk minder druk!
Boekarest is een moderne stad
De nationale weg 1 naar Brasov is een sukkelweg hoe meer we noordwaarts rijden. Er zijn wegenwerken die het verkeer lamleggen, er zijn ook de ronde punten die voor heel wat opstoppingen zorgen en de doorgang door de dorpen is stapvoets!
Met meer dan een uur vertraging komen we aan op de camping in de omgeving van het kasteel van Dracula nabij Rasnov. Daar wachten Erik en Jeon ons op. De camping is mooi ingericht en groen, maar dan is ongeveer alle positiefs gezegd. Want bij de bareel krijgen we al te horen dat de toegang om 22 uur wordt afgesloten. Niet binnen met de auto voor dat uur dan moet je buiten parkeren! En tot overmaat begint het ook nog eens te regenen. Enkele weken geleden in het hete Griekenland zouden we er nochtans zeer blij mee geweest zijn…
Op de terugweg van het restaurant naar de kampeerplek krijgen we een telefoon oproep. “ Sir it’s almost 10 pm, are you going to be here before?”
De hele nacht regen en het is kil maar gelukkig kunnen we in het droge opkramen. Langer hier blijven is geen optie “bij de Ceaușescu’s” zo heeft Erik het eigenaars koppel benoemd!
grote reunie met Jeon en Erik - met Erik reisden we samen door Mexico, Belize en Guatemala in 2008
De laatste drie dagen reden we twee bijzondere bergtrajecten. De nieuw aangelegde Transalpine route en de wereldvermaarde door Ceaușescu aangelegde vluchtweg, als de Russen zouden binnenvallen (?), de mythische Transfãgãrãsan. Toen we in 2010 hier ook al waren, op weg naar het oosten, was de route in juni nog gesloten vanwege sneeuw.
op de camping 's avonds - gezellig samen zijn
De 120 km lange Transalpine route bracht ons - onder stralende zon - langs steile smalle wegen in kleine dorpjes op nieuw aangelegde asfalt.
op de Transalpina road staan er hele mooie huizen
de vrouwen zijn hier nog steeds in het zwart gekleed en dragen nog een sjaaltje
op de Transalpina zijn er veel bochtige wegen
Video van de mooie haarspeldbochten
We vonden een hele mooie wild camping
video van de rit naar onze wilde camping
's avonds werd het wel frisjes en konden we een kampvuur goed verdragen
De verwachtingen om de bekendste weg van Roemenië te rijden waren hoog. Het was zaterdag, we verwachten een grote toeloop. Maar dat was naast de waard gerekend. Het begon aanvankelijk zoals we verwacht hadden, druk. Alle parkeerplaatsen volzet. Langzaam rijden tussen de kloven en langs het stuwmeer was ok. Er was tijd om buiten het sturen ook nog de omgeving rustig op te nemen.
de Transfagarasan route
op onze telefoon kregen we plots een luid alarm met een bericht dat er beren gezien waren
en waarlijks, daar zat er een langs de weg
Erik en Jeon hebben hem gezien langs de kant van de weg. Ik moest alle aandacht erbij houden - ik reed voorop - want in een scherpe bocht stonden enkele Roemenen kris kras over de weg geparkeerd en op die plek stond een bruine beer het verkeer gade te slaan …onze dash cam heeft hem ook gezien
Naarmate we hoger kwamen werd het berglandschap weidser en de zichten spectaculairder maar de zon dook af en toe ook eens achter de wolken. Te veel volk om met de drone te vliegen, spijtig.
we wisten niet wat we zagen - een file van je welste op gans de bergpas
De Transfagarasan route - heel spectaculair
de laatste lijn naar de top op 2015 m
Op twee kilometer van de 2.000 m hoge top is het aanschuiven. Vijf minuten stilstaan en dan weer 100 meter rijden. We zagen de kilometers lange file voor ons op de bergflanken! Nooit geziene toestand! En die file is niet te wijten aan een ongeval of een land verschuiving. Op de top moesten we door een 500 meter lange tunnel aanschuiven en achter die tunnel is er een betalende parking en naast de weg een veelheid van kraampjes en daarboven op nog vele auto’s die een staanplaats innemen of nog zoeken langs de smalle weg. Alle ingrediënten om een verkeerscongestie te creëren!
De afdaling gaat steil langs ontelbare haarspeldbochten rap naar beneden. Als we de camping “De Oude Wilg” binnenrijden hebben we nog een paar uur vooraleer het donker zal worden.
de terugweg naar beneden op De Transfagarasan route
Om te bekomen van de emoties blijven we twee nachten in de camping “De Oude Wilg” met de Hollandse eigenaresse bij het arme dorp Cârta, met de bouwvallige huisjes en de vele honden. Tijd ook om uitvoering kennis te maken met onze kampplaats buren.
op de camping zagen we Ooievaars-op-trek
Ervaringen in Roemenië
Roemenië is economisch verder gezet dan Griekenland en Bulgarije maar dat belet niet dat er nog wel veel armoede is in het land. Vele boeren met paardengespan en bouwvallige huisjes zijn er het bewijs van. En dan zijn er nog de Roma die hokken in kramiekelige oude caravans of kotjes met een deur en een raampje, schrijnend.
Maar niet zoals in Afrika hebben we iemand tegengekomen die ons “money” heeft gevraagd.
Het is ook het land waar men angstvallig de tradities in ere probeert te houden, het land met de ontelbare vooral witte kerken en de kloosters. Het land waar de mensen op de rand van de straat met een zitje of stoel op de stoep voor hun huis of op de voortuin muurtjes vanaf de namiddag de voorbijgangers gadeslaan.
de ronde dakpannen
In de bergen zijn de meeste transporten die van hout. Boeren met paardenkarren met bomen erop. Vrachtwagens die ontgonnen hout transporteren, pickups met brandhout voor de komende winter. Bij alle huizen liggen soms grote voorraden brandhout…
Bijenkasten langs de rand van de weg, zoals in Griekenland zijn er niet, daarentegen staan nu her en der grote vrachtwagens met aanhanger vol met bijenkasten!
Bijenkasten staan her en der op grote vrachtwagens
Maar Roemenië is ook het land van de autotransporten. Ontelbare vrachtwagens met personenauto’s erop of wagens die een aanhanger trekken voor transport van auto’s…Zo te zien belanden vele auto’s uit West Europa hier, ook caravans. Dat is ondermeer te zien aan de landen stickers die er nog op kleven.
Een paar oude lidtekens hebben we ook gespot. Oude vervallen grote fabrieken die niet worden afgebroken en die de omgeving ontsieren.
Spoorwegovergangen moet men omzichtig overrijden. Meestal zijn ze zonder slagbomen, een verkeersbord 30 staat er enkele meter voor en het is beter er niet sneller over te rijden…
Wild kamperen is top en een goede bivak plaats vinden is een uitdaging maar dat is ons telkens gelukt. Eenmaal moesten we door een riviertje om verderop langs een talud op een plat stuk grond te komen, rond Bicaz duurde het wat langer om een open en toch verdoken plaats te vinden. Midden in de bossen vonden we er een. We kregen ‘s avonds nog wel een voorbij rijdende paardenkar met alweer hout erop te zien. Ons hand in de lucht werd vriendelijk bejegend met hetzelfde gebaar.
In de morgen was die kar met de twee paardjes ervoor gespannen er weer. Nu wilde de boer een nogal zware boomstam uit een diepe bergbeek halen vlakbij onze bivak. Dat was een wat pijnlijk spektakel. Met de zweep erop hebben de paardjes het werk klaargekregen. Had het sleurwerk nog langer geduurd dan had ik de boer voorgesteld om de boom met mijn lier eruit te trekken…
op onze vrije kampeerplaats kregen we 's morgens bezoek van een man met paard en kar
Bicaz
Bicaz is een dorp naast en onder de stuwdam van het stuwmeer met dezelfde naam. Op de parking van het warenhuis waar we onze inkopen doen staat nog een Toyota Land Cruiser, een oranje kleurige met Duitse nummerplaten. Als Erik zijn Land Cruiser ernaast parkeert ziet hij een oude bekende achter het stuurwiel zitten. Wereldreizigers die ze hadden ontmoet op een Bushcamp treffen in Duitsland enkele jaren geleden. Het duurt niet lang of het plan wordt gesmeed om vandaag samen te reizen en samen ergens te bivakkeren.
Lacul Izvorul Muntelui in het Ceahlau National Park
we kwamen nog Duitse overlanders tegen
De tocht door het NP langs het mooie stuwmeer is er weer een om van te genieten. Nieuwe asfalt, honderden bochten en haarspeldbochten, een pas over 1.500 meter…de drie Toyota’s moeten hard werken!
Een bivakplaats voor de drie Toyota’s vinden duurde wat langer maar uiteindelijk vonden we een mooie plaats aan de oever van de Moldava.
onze kampplaats naast de Moldava
Moldavië
Het is deze ochtend grijs met een zeer laag wolkendek en het is amper 14° om 10 uur. Een paar dagen geleden kochten we een extra donsdeken. Het was te koud ‘s nachts in de tent voor Lieve. Dat donsdeken bracht soelaas het is voor haar een stuk comfortabeler. We nemen afscheid van het Duits koppel met de twee hondjes en we rijden verder noordwaarts in Moldavië en gaan nog een klooster bezoeken.
Gisteren bezochten we Voronet voor de derde keer. Waar we voorheen alleen waren bij zulk bezoek is er nu een grote toeloop. Extra parkeerplaatsen zijn voorzien voor de bedevaarders. Sommige dragen mondkapjes maar de meesten niet. Schokkender is te zien hoe een Mariabeeld achtereenvolgens wordt gekust. Van Covid hebben die mensen nog niet gehoord!
we zagen tientallen ooievaarsnesten - hier is er eentje bewoond
de typisch gedecoreerde huizen in Moldavie
Goud wordt ook gebruikt om koepels van kerken te bekleden die dan fonkelen in de zon
Al enkele dagen rijden we door gebieden waar in de dorpen vele ooievaar nesten op de verlichtingspalen zijn gebouwd. In sommige dorpen zijn dat er wel tientallen!
In Moldavië zijn er de typische versierde huisjes. In Roemenië is het gebruikelijk dat eigendommen worden afgespannen met omheiningen, veelal in hout en in diverse uitvoeringen. De mooiste afsluitingen zijn die in smeedwerk mooi zwart geverfd met goudkleurige ornamenten erop. Goud wordt ook gebruikt om koepels van kerken te bekleden die dan fonkelen in de zon. De orthodoxe kerk heeft hier blijkbaar nog een goede inkomens bron en dito bankrekening!
een off road in de Poiana Nicului
Nog wat off road
Vandaag, het is donderdag, rijden we terug naar het westen naar een plaats aan de grens met Oekraïne. De weersverwachtingen zijn niet gunstig we zullen vanavond in een hotel verblijven, onze reisgezellen zijn hardliners en kamperen, ze zijn ook bijna dertig jaar jonger. Het is ook onze laatste dag samen, hun reisplannen eindigen volgende week dan moeten ze terug thuis zijn.
De uitgestippelde route gaat door een nationaal park na een bezoek aan het klooster van Humor. Het klooster hebben we achter ons gelaten de asfalt gaat over op grindweg we duiken een bos met mooie hoge bomen in. Er wordt hier hout ontgonnen en de weg is door de zware machines zwaar beschadigd. We gaan langzaam hoger, we komen op een slijkpad terecht. De houthakkers hebben de weg met boomstammen al wat opgekalefaterd. De linkse zijkant is afgeboord met lange stammen, tegengehouden door de bomen, om de aarde of het slijk te stabiliseren en te beletten dat de hele boel wegglijdt. Rechts is er een te diep tractor spoor als we daarin terechtkomen zal ik de lier moeten gebruiken maar wat verderop is de linkse boord een goede meter hoger dan de bosgrond en daar afglijden is bijna zeker kantelen…Bovendien houdt de weg op, op de gps van Erik.
De onzekerheid over de verdere toestand van de piste en het gebrek aan gps info is van die aard dat de vrouwen vinden dat we het lot niet verder moeten tarten we zullen proberen de Toyota’s te keren op een wat minder slijkerige plek …
De kloosters in Moldavië - het Noorden van Roemenië
Waar Roemenië ook bekend om staat zijn de authentieke kloosters, stuk voor stuk architecturale pareltjes die eeuwen geschiedenis met zich meedragen.
Er zijn acht aan de buitenzijde beschilderde Roemeens-orthodoxe kerken en stammen uit het einde van de 15e of uit de 16e eeuw. De fresco's werden gemaakt door lokale kunstenaars die beïnvloed werden door de Byzantijnse schilderkunst. Wij zagen er al een paar in het verleden maar staan toch nog steeds in volle bewondering.
We hebben samen in ons hotel ontbeten met onze reisgezellen en het is tijd om afscheid te nemen. Wij rijden vandaag zuidwaarts naar Cluj zij steken de grens naar Hongarije over.
Wij rijden vandaag door de streek met de houten kerken en woningen in Maramures.
De Houten kerken van Maramureș zijn een selectie van verschillende houten kerken met andere bouwstijlen en van verschillende periodes. Deze karakteristieke kerken zijn smal maar hoog en hebben een klokkentoren, heel bijzonder, aan de westkant van de kerk. In het beboste gebergte van de regio Maramures zijn deze 8 kerken gebouwd. Deze kerken zijn opgenomen op de Werelderfgoed lijst van Unesco.
we namen afscheid van Jeon en Erik - het was opnieuw leuk samen reizen
Met een laag wolkendek boven ons hoofd vertrekken we richting Hongarije. Waar bij ons de kerken een andere bestemming krijgen zien we hier in Cluj op twee plaatsen nog de opbouw van nieuwe, zoals hier vlak bij ons hotel waar we verbleven.
aan ons hotel zijn ze nog bezig met een nieuwe kerk te bouwen
we verlaten Cluj, de grootste stad van de landstreek Transsylvanië
We rijden rond een nationaal park opnieuw de bergen in met opnieuw honderden bochten en tientallen haarspeldbochten. De streek doet ons denken aan de Alpen en we genieten in een "Alpenrestaurant" van een heerlijke lunch voorleer onze tocht verder te zetten.
We naderen de grens van Hongarije waar het toch een tijdje aanschuiven is.
deze streek langs het nationaal park heeft gelijkenissen met de Alpen
Na ons bezoek aan Bulgarije staken we op 04/06 de grens over van Roemenië
Wij zijn opnieuw in Roemenië
De eerste grens wachter bij wie we aankomen heeft een slechte dag. Lieve merkt op dat hij een “norse vent” is. Na inzage van onze paspoorten vraagt hij in vloeiend Frans of we iets aan te geven hebben. Blijkbaar is hij vergeten dat in Europa geldt: vrij verkeer van personen en goederen. Ik ontken maar toch moet ik uit de FJ. Hij wil dat ik de achterdeur open maak om onze bagage te controleren… Onze paspoorten neemt hij ook nog eens mee binnen om verder te controleren met de computer. We worden niet als terroristen aanzien en mogen verder.
de brug over de Donau is de grens tussen Bulgarije en Roenenie
Ook over de grens staat een lange file van vrachtwagens om vanuit Roemenië Bulgarije binnen te rijden. Tussen de opgehouden vrachtwagens staan ook de auto’s met aanhangwagens met daarop tweedehands auto’s. Ook in Bulgarije zagen we tientallen keren zulk vervoer in twee richtingen, van en naar West Europa.
We rijden naar Deva verder naar het noorden. De rit langs de Donau en daaropvolgend het heuvelachtig parcours was verrassend mooi. In het centrum van Deva hebben we een hotel geboekt. Ook hier een burcht, nu op een heuvel, die de stad domineert. Niet ver van de kathedraal zou ons hotel te vinden zijn. Inderdaad na een paar korte troosteloze steegjes komen we aan ‘Villa Roma’. Dat zou een vier sterren hotel moeten zijn..!
Een gesloten toegangsdeur en geen receptie! Per telefoon krijgen we een toegangscode. Wij zijn nu binnen en weer met een toegangscode kunnen we het kastje openen waarin onze kamersleutel ligt. Alleen s morgens zagen we voor het eerst een persoon voor het ontbijt. Raar voor een 4*
Terug naar
www.worldtravellers.be
naar boven
