We zijn in Portugal
In de reisgidsen staat:
Portugal staat bekend om haar Atlantische kust, kronkelende wegen, groene valleien en toffe steden. Het meest charmante deel zijn toch echt wel de mooie dorpjes die Portugal zo geliefd maken. Kies uit authentieke vissersdorpjes, snoepkleurige huisjes, middeleeuwse muren of sprookjesachtige paleizen. Deze dorpen geven je het avontuur, de ontspanning, de geschiedenis en de romantiek die je nodig hebt. Eens benieuwd of we Portugal ook zo ervaren.
|
|
 |
We zijn in Portugal |
 |
de witte dorpjes op een heuveltop |
Inderdaad, nog maar net de grens over en we balanden in een totaal andere wereld dan Spanje. Het eerste wat ons opvalt zijn de witte huisjes die al dan niet op een heuveltop staan te pronken.
We vinden een camping aan de rand van een natuurgebied in een heuvelend landschap. Op de kleine camping waren we slechts met vijf waaronder drie Nederlandse families. Van hieruit aan de grens met Spanje reizen we naar Bombarral, een goede 200 km, waar een nicht van Dirk een zomerverblijf heeft.
|
 |
op weg naar Veva en Gust |
 |
heerlijk weerzien van Veva en Gust |
Wat een heerlijk weerzien. We tellen de jaren hoeveel het er zijn sinds onze laatste ontmoeting. Zijn het er 30 of 40, we geraken er niet uit.
|
 |
bij het afscheid nemen moesten we uiteraard op de foto |
 |
en Veva zag ons wegrijden |
 |
door de smalle straatjes rijden we richting kust namelijk naar Peniche |
Kurk voor de wijnstoppen
Kurk komt van de kurkeik, de Quercus Suber (niet te verwarren met de kurkboom. In Portugal is de kurkeik, samen met de dennenboom, de meest voorkomende boom. Het materiaal kurk ontstaat door het verwijderen van de schors van de boomstam. De schors wordt in gedeelten van de boom gehaald, door zeer vaardige mensen die hiervoor speciale bijlen gebruiken, een traditioneel ambacht dat al honderden jaren oud is.
Kurkeiken worden genummerd. Grote witte getallen zijn op de stammen geschilderd. Dit zijn de laatste cijfers van het jaar waarin ze geoogst zijn. 5Minstens negen jaar zijn nodig, voordat de schors voldoende is aangegroeid en een nieuwe oogst plaats kan vinden. De schors groeit van binnenuit weer aan, dus dit nummer blijft altijd zichtbaar aan de buitenkant.
Elke kurkeik moet 20 tot 25 jaar oud zijn voordat de eerste kurkschors kan en mag worden geoogst. De eerste kurk die van de eik afkomt staat bekend als maagdenkurk.
Kurk wordt duurzaam geoogst en het afstropen van de schors is op geen enkele manier schadelijk voor de boom, indien goed uitgevoerd. De schors groeit volledig terug en krijgt na elke oogst een minder onregelmatige structuur. Een kurkeik kan tijdens zijn levenscyclus tot wel twintig keer veilig worden ontschorst. Een normale boom produceert ruim honderden kilo’s kurk bij elke oogst .
Kurkeiken kunnen niet worden gekapt of verplaatst zonder goedkeuring van de regering. Zelden krijgt een boer toestemming om een kurkeik te kappen om plaats te maken voor een gewas dat meer op zou brengen. De eerste Portugese wetten die de kurkeiken beschermen stammen al uit de veertiende eeuw. In het begin van de twintigste eeuw werd het illegaal om kurkeiken te kappen, behalve voor de noodzakelijke snoeiwerkzaamheden of voor het verwijderen van oude.
|
 |
een eikenkurkenboom |
 |
we reden kilometers door plantages met kurkeikenbomen |
voor meer foto's van onze eerste dagen in Portugal
klik hier |
Verder naar de Atlantische oceaan: het schiereiland Peniche.
We hebben pas gisteren ontdekt dat Portugal in een andere tijdzone ligt. De klok in de FJ toonde een uur tijdsverschil. GPS, mobieltjes, polsuurwerken en het Android infotainment systeem van de FJ waren alle automatisch overgeschakeld naar de juiste tijd bij het overschrijden van de grens. Niet de analoge klok van de FJ!
|
 |
de kustlijn is zoals in veel vakantie oorden: zon, zee en..... ijsbars |
 |
en Dirk liet zich verleiden tot een pannenkoek met ijs |
 |
Op weg naar Nazare |
 |
prachtig zwembad in ons hotel Miramar in Nazare |
| Voor meer foto's van onze weg langs de kust klik hier |
We zijn inmiddels aangekomen in het kleine vissersstadje - Peniche - met zijn 15.000 inwoners. Peniche is onlosmakelijk verbonden met de zee. Het is een van de belangrijkste Portugese vissershavens voor ambachtelijke visvangst en een groot watersportcentrum aan de Atlantische Oceaan. Het strand is de absolute hoofdattractie van de stad. Zo wordt Praia de Medão Grande beschouwd als één van de beste surfstranden ter wereld. De perfecte rip curl golven die hier ontstaan zijn de reden dat hier jaarlijks het wereldkampioenschap surfen Rip Curl Pro plaatsvindt ieder jaar in oktober. Wanneer het exact plaatsvindt is helaas niet bekend. Per dag wordt er gekeken of de golven goed genoeg zijn. It’s on, when it’s on….
|
 |
Tussen ons hotel en het strand liggen metershoge zandduinen |
 |
Het is er een drukte van je welste, geen zonnekloppers maar honderden surfers in een wetsuit in het water en op het strand |
 |
een surfer in actie |
Tussen ons hotel en het strand liggen metershoge zandduinen, een houten loopbrug over de duinen brengt ons in enkele minuten tot op het strand. Het is er een drukte van je welste, geen zonnekloppers maar honderden surfers in een wetsuit in het water en op het strand. De golven zijn hoog maar toch onvoldoende..geen .wedstrijd dus…
Op de kop van het rotsschiereiland staat het fort, vandaag een museum voorheen een gevangenis waarin tijdens de dictatuur onder Salazar dissidente denkers werden weggestopt.
We zijn niet naar het eiland Berlenga Grande in de eilandengroep Berlengas gevaren zoals velen doen! We hadden best nog wat tijd kunnen spenderen in dit mondaine oord maar we zijn nog steeds in de nomaden modus.
|
 |
de top van het schiereiland is rotsachtig |
 |
Lieve bekijkt hier de uitleg over de rotskust die vulkanisch is |
 |
mooie rotskust |
 |
we reden het schiereiland rond |
| voor meer foto's van het schiereiland Peniche klik hier |
Het middeleeuwse stadje Óbidos.
Van Peniche naar Obidos is het slechts 27 km maar die rit hebben we tweemaal afgelegd. Een stuk van onze bagage achtergelaten op de parking van het hotel en gerecupereerd bij de receptie. Dank je wel eerlijk Portugal!
Boven op een berg vlak bij de Atlantische kust en was die plek ooit van strategisch belang voor de verdediging van het grondgebied. Het werd al bevolkt voordat de Romeinen het Iberisch Schiereiland innamen en kende een nog grotere bloei in de 13e eeuw. Toen werd Óbidos de stad van de koninginnen van Portugal, die verschillende dynastieën lang het stadje hebben verfraaid en verrijkt. Dit is ook een van de belangrijkste redenen waarom er zoveel kerken in dit kleine stadje zijn te vinden.
|
 |
Boven op een berg vlak bij de Atlantische kust en was die plek ooit van strategisch belang voor de verdediging van het grondgebied |
 |
de witte huizen hebben mooie begroeiingen |
 |
wandelen in het mooie Obidos |
Binnen de stadsmuren kunnen alleen de lokalen met hun auto terecht. Wij hoeven maar 400 meter te klimmen om van ons hotel de stadspoort door te wandelen. Het is een labyrint van smalle straatjes en charmante witte huisjes. De straatstenen zijn gepolijst door de miljoenen voeten die erop hebben gelopen.
|
 |
Het is een labyrint van smalle straatjes en charmante witte huisjes |
 |
de kantelen van de versterkte muren |
 |
Dirk tussen de bloemen |
Het is zaterdagavond en het uitgekozen restaurant is dicht, geen echt probleem want er zijn er nog meer dan de vele kerken…
|
 |
het gekozen restaurant was gesloten maar we vonden er een ander en het was lekker |
| voor meer foto's van Obidon klik hier |
Nog wat meer naar het noorden.
Wij rijden langs nauwe weggetjes soms zeer steil op en af in een prachtig landschap. Overal is er bebouwing. Een groot contrast met het oosten van het land.
Wij rijden voorbij Alcobaça. Ook hier staat een monumentaal klooster. Het Klooster van Alcobaça is een cisterciënzer klooster uit de 12e eeuw. Kerk en klooster zijn de eerste gotische gebouwen in Portugal. Omwille van hun omvang, de zuiverheid van de architectuur, de mooie materialen en de zorg waarmee ze gebouwd werden, is dit meesterwerk van cisterciënzer gotiek sinds 1989 erkend als Werelderfgoed. Daarnaast werd het in 2007 uitgeroepen tot een van de zeven wonderen van Portugal.
|
 |
Mosteiro de Alcobaca is in 1989 door Unesco op de werelderfgoed geplaatst
|
Batalha
Hier staat de dominicaanse abdij Santa Maria da Vitória. Dit klooster staat ook op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het is een meesterwerk van de Portugese Gotiek, beroemd om de manuelijnse stijlen. Het kalkstenen klooster werd gebouwd om de overwinning te gedenken die de Portugezen in 1385 op de Castilianen behaalden bij de slag bij Aljubarrota. Het zou twee eeuwen het voornaamste bouwproject van de Portugese monarchie zijn. Twee eeuwen van onafhankelijkheid.
De laatste grote periode van Batalha viel samen met de regering van Emanuel I, die de monumentale voorhal en het grote portaal bouwde en de koninklijke kloostergang restaureerde tot een meesterwerk in Manuelstijl.
|
 |
Mosteiro de Batalha is in 1983 door Unesco op de werelderfgoed geplaatst |
 |
binnen in de kerk - de hoogte is indrukwekkend |
Over Fatima naar een kampeerplaats aan het stuwmeer van Montargil
Het landschap is hier minder heuvelachtig de bebouwing wordt schaarser. Wij rijden een kleine omweg, langs Fátima, zuid oostwaarts.
Met Onze-Lieve-Vrouw van Fátima wordt Maria aangeduid die tussen mei en oktober 1917 zes keer verschenen is aan de drie herderskinderen Lucia, Francisco en Jacinta nabij Fátima.
|
 |
het standbeeld van de drie herderskinderen van Fatima |
Ik vermoed dat in betere tijden hier meer bedevaarders en toeristen zouden zijn. Nu is amper te merken dat dit hier een belangrijk rooms-katholiek bedevaartsoord is. In 1944 werd een basiliek gebouwd. Sinds juli 1997 heeft Fátima de status van stad.
Het is rustig rijden in de bosrijke gebieden, met zijn vele kurkeiken, richting het stuwmeer bij Montargil. Weinig of geen auto’s op de weg en zeldzaam zijn de huizen of dorpjes die we voorbij rijden.
|
 |
de basiliek van Onze Lieve Vrouw van Fatima |
| voor meer foto's van de drie heiligdommen klik hier |
Evora
De naam van de stad tijdens de Romeinse tijd was Ebora Cerelis en later Liberalitus Julia Ebora. In 414 werd Évora door de Visigoten. op de Romeinen veroverd. In ca. 714 werd de stad veroverd door de moslims, die het Yabura noemden. Tijdens een expeditie in 913 van Ordaño II van León toen koning van Galicië, werd de moslimbevolking uitgemoord, inclusief de gouverneur in de moskee. In de volgende eeuwen werd bijna constant strijd geleverd en veroverden de Moren opnieuw de stad. De Portugese krijgsheer Geraldo Geraldes "Zonder angst" nam de stad tijdens een verrassingsaanval in september 1165 in, waarna Évora in 1186 aan koning Afonso I kwam.
|
 |
de aquaduct van Evora |
 |
hier loopt de aquduct binnen in de stad Evora |
Wij hebben een hotel in de oude stad binnen de vestingmuren. Goed maar moeilijk te bereiken langs de steile en smalle steegjes met eenrichtingsverkeer.
Het historische centrum van de stad is in 1986 opgenomen op de Werelderfgoedlijst. Al van ver is het 18 km lange aquaduct met een verloop van slechts 2 meter te zien. Het is aangelegd in 1531 door Francisco de Arruda, waarschijnlijk op de resten van een ouder Romeins exemplaar.
|
 |
op wandel in Evora |
Al meer dan een week loopt de temperatuur in de namiddag op tot 34°. Niet ideaal om lange wandelingen langs steile hobbelige steegjes te ondernemen. Gelukkig liggen vele bezienswaardigheden niet ver van ons hotel.
|
 |
op wandel in de steile smalle straatjes |
De São Francisco-kerk is een kerk van een voormalig klooster. Hier bevindt zich de Capela dos Ossos.
De bouw van de São Francisco-kerk duurde bijna 75 jaar, namelijk tussen 1475 en de jaren 1550. Het werd tijdens de contrareformatie in gotische stijl gebouwd door franciscaanse monniken op de plaats waar voorheen een romaanse kerk uit 1226 had gestaan. Vernieuwend was dat de kerk gebouwd werd zonder losstaande zuilen. De muren zijn bekleed met Nederlandse tegels, want Portugal begon pas later zelf tegels te maken. De schilderijen zijn door Vlaamse meesters gemaakt.
|
 |
in de Sint Franciscus kerk |
De kapel van de botten, naast de kerk, werd in 1816 gebouwd. Er werden ongeveer 5.000 schedels en beenderen van voormalige monniken gebruikt om deze kapel te maken. Alleen het altaar, de vloer en het plafond werden niet van botten gemaakt. Bij de entree staat een spreuk: "Nos ossos que aqui estamos pelos vosso esperamos" (onze botten die hier zijn, wachten op die van u).
|
 |
in een zijkapel van de Sint Franciscus kerk bevindt zich de "Capela dos Ossos" |
 |
de binninmuren van "Capela dos Ossos" zijn bedekt en versierd met menselijke schedels en botten |
 |
we wandelen verder in het mooie Evora |
 |
wandelen in de oude stad |
 |
Romeins theater dat vroeger dienst deed als slachthuis |
 |
de ingang van de kathedraal |
 |
de Middeleeuwse kathedraal is de grootste van heel Portugal |
 |
dinner in Cartuxa een ecotheek - de Portugese wijn mag er zijn |
 |
we aten heerlijk met de lekkere Portugese wijn als begeleiding |
Terug naar Extremadura
We hebben ons hotel - een recent gerestaureerd oud paleis omgebouwd tot hotel - in het historische centrum van Evora adieu gezegd. Wij rijden naar Badajoz een ommuurde Spaanse stad op de grens met Portugal, 110 km slechts. Het is amper 11 uur en alweer staat de thermometer op 30°!
Weer rijden we voorbij ommuurde dorpjes op de top van een heuvel. Fascinerend hoeveel er nog zijn.
|
 |
In Portugal bevinden zich veel steden die nog volledig ommuurd zijn - hier Evoramonte uit de 12de eeuw |
| voor meer foto's van het mooie Evora, klik hier |
| |
 naar boven |
Terug naar
www.worldtravellers.be
