Nu we ongeveer dachten dat we alle hindernissen hadden genomen, hebben we af te rekenen met een bagagetransportband probleem in Zaventem. Op zichzelf niets om je druk over te maken want SN Brussels had ons laten weten dat we best drie uur voor vertrek op de luchthaven zouden zijn. Dus als gehoorzame - dat hebben we vroeger toch zo met tal van andere leefregels geleerd - burgers hebben wij ons luchthaven transport aangepast aan deze richtlijn.
We zijn niet de enigen die vandaag vertrekken de lange rijen aan de vertrek balies zijn daar het bewijs van. We staan al een poos aan te schuiven in de meterslange serpentines tot we plots merken dat alles tot een halt is gekomen. Geen frisse lucht meer, maar erger nog geen transport van de bagage meer.
We taxiën met wat vertraging naar de landingsbaan, de piloot heeft gewacht op de laatste bagage. De vlucht naar Athene is 90% volgeboekt. Slechts drie uur vliegen, onze vroegere retour naar onze FJ vluchten waren alle veel langer.
In Athene staan we al lang, samen met de meeste passagiers, aan de bagage conveyor en zien onze twee zware bagages niet voorbij komen. Geen informatie krijgen we. Dan maar aanschuiven aan de balie van Swissport bagage claim. Door het transportband probleem is de meeste bagage niet meegenomen. De website waarop we aangifte moeten doen is overbelast.
daar is de boot - zou de FJ erin zitten?
heerlijk weerzien
Met alleen onze handbagage- voornamelijk elektronica- checken we in in ons hotel in het havenstadje Lavrio. Morgen zondag om 8 uur moeten we onze auto ophalen want de haven sluit om 10 uur! Dat hebben ze ons op het hart gedrukt in Israël.
Het is zondag en we zijn al drie maal naar de haven terminal van Salamis gelopen, het is nu bijna 15 uur. En ja eindelijk ontdekken we onze FJ bedekt met een dikke laag stof, op de kade vlakbij de Roro. De sleutels steken op de deur.
controle van de tent - zou er schimmel inzitten na 15 maand?
Telefoons naar Swissport worden niet beantwoord, ook op onze mail geen reactie. Dan maar het hoogstnodige toilet gerief kopen in afwachting…Om 18 uur komt de verlossende telefonische aanroep. Morgen tussen 9 en 17 uur wordt onze bagage in het hotel geleverd! We hebben inmiddels al een nacht bijgeboekt in het hotel. Wat een opluchting.
De op de valreep voor ons vertrek verkregen verzekering BA voor de Toyota, was maar geldig voor 14 dagen. Iedere twee weken zouden we een nieuwe aanvraag moeten doen. Geen enkele Belgische verzekeringsmaatschappij verzekert auto’s met buitenlandse nummerplaten in België. AG verzekert per 14 dagen op het chassis nummer. Door die BA van slechts 2 weken krijgen we nu maar twee weken verblijf tijd in Griekenland. Weer een streep door onze plannen.
Maandag 12 Juli, eerst zorgen voor ons rollend transport. Het opgestapelde vuil op de auto, de tent, de zonnepanelen en in de motorruimte weg laten wassen. Olie en filter laten wisselen en voltanken en de FJ is weer de oude getrouwe. We kunnen verder. Deze morgen hebben we de Bundutec tent geopend hier op het plein voor het hotel onder de keurende blikken van de voorbijgangers. Geen schade, geen muffe geuren. De 15 maand stilstand heeft geen invloed gehad op het systeem!
Gisteren waren we al bij de Poseidon tempel in het uiterste zuiden bij het stadje Sounio.
We moeten nog wat wennen aan de 32° en de vochtigheid, gelukkig staat er bij wijlen een stevige bries.
de kustweg naar de tempel van Poseidon is prachtig
daar staat de tempel van Poseidon te pronken
de Grieken wisten goed waar ze hun tempels bouwden
Via onze Amerikaanse verzekeraar hebben we een verzekering verkregen tot 24 oktober bij Mevr Alessie, een Nederlandse makelaar die we vroeger nog hadden gebruikt in Zuid Amerika.
Gisteren was het maar 32° vandaag is dat iets meer 35°. We staan buiten aan de ingangsdeur van het douane kantoor in Lavrio. Onze koorts hebben ze al genomen, id kaarten werden afgeschreven door de portier, maar binnen in de koele bureaus zijn we niet toegelaten. We wachten hier om te zien of we met onze nieuwe groene verzekeringskaart, die nu 3 maand geldig is, langer dan 2 weken in Griekenland mogen vertoeven.
Drie kwartier later, en we mogen binnen. Oef het is hier fris! De eerste man die we zien zit in een klein kantoortje achter een plastic muur, de drie andere bureaus in de zeven bij drie meter ruimte zijn ook uitgerust met een zelfde anti COVID scherm. Hij verstaat gelukkig wat Engels. Wij hadden al begrepen van andere Grieken dat ze maar al te graag willen dat we zo lang mogelijk in het land blijven. Alle beetjes helpen om de economie te ondersteunen denken ze dan waarschijnlijk….De man vraagt hoe lang we in het land willen blijven. Als we willen mogen we langer dan eend maand in het land blijven. Dus geen probleem met onze Texas nummerplaat om een TIP ( tijdelijke import vergunning) van meer dan een maand te verkrijgen. Maar de Griekse bureaucratie is nog niet klaar met ons. Nog drie andere ambtenaren, waaronder de manager, moeten onze gekregen documenten tekenen, stempelen, in de computer invoeren…
Onze bagage is er nog steeds niet dus boeken we nog maar een nacht extra in het hotel. Het kleine stadje, Lavrio, heeft voldoende restaurants om minstens een maand elke dag een ander te bezoeken. Dus zo slecht zijn we hier niet gelegerd. De toeristen zijn hier om een ferry te nemen naar een van de vele Griekse eilanden.
Hoera onze bagage kwam aan
We zijn weg!
Onze bagage hebben we gisterennamiddag in ontvangst genomen, alles is in de FJ gestouwd. We rijden door de bergen, langs de kust naar Athene en willen de snelwegen vermijden. Maar plots zegt de FJ foert. De motor stottert en alle alarmlampjes gaan aan. We rijden nu op autogas en sinds we in Indië waren is dat niet meer gebeurd, met uitzondering van de reis door het Khalagadi NP in Botswana. Daar reden we met het gas getankt in Indië om onze autonomie te vergroten.
Ik vermoed een defecte injector van cylinder drie want de OBD II scanner geeft een misfire fout voor deze cylinder.
Geen groot probleem want we kunnen gewoon verder op benzine naar het hotel in het centrum van het oude Athene, op wandelafstand van het Parthenon en Plaka…
we kregen een puike service bij LPG Drive Birmpos Hellas
Een aangename verrassing
Het is al in de voormiddag 39° verstikkend heet in Athene. Ik heb gezocht naar een Autogas garage en in een straal van 8 km rond ons hotel zijn er drie. De hotel receptioniste is bereid te informeren bij de dichtste garage of daar iemand het Engels machtig is en of ze de auto willen nakijken.
Het zweet druipt van het hoofd van de technicus die voorovergebogen onder de motorkap waar de hete koellucht van de motor de hitte nog opdrijft. Het is inderdaad de injector cylinder drie die het laat afweten.
We krijgen fris drinkwater aangeboden en of we geen cappuccino of koffie willen..? Drie uur later draait de V6 weer op gas. Gelukkig hebben ze nog een injector van dat type in huis. Ze hebben ondertussen ook de luchtfilter gewassen en gereinigd, de autogas filters vervangen en een klein foutje in de bedrading van het lpg systeem hersteld. Ook hebben ze de gepaste vulnippel voor de gastank in huis. Wat een opluchting.
Tot onze verbazing is de garage een dealer van Yves Van Menen uit Eeklo, waarvan het in de FJ geïnstalleerde systeem afkomstig is! Nog meer verbaasd zijn we als we horen dat alle werken en onderdelen niet hoeven betaald te worden. “It’s a present, sir” ! Dat is ons in Rusland en Siberië ook al overkomen! Dank je wel.
Vanop het dakterras van ons hotel in Athene zagen we
De Akropolis
Athene is de hoofdstad, grootste stad van Griekenland en één van de grootste steden van Europa. In de streek Attika wonen 3.812.330 mensen, waarvan er 3.192.606 in de metropool Athene. We beperkten ons tot het bezoek van de wijk Plaka. Plaka is de oudste woonwijk van Athene, wat tegenwoordig omgebouwd is tot een heuse bezienswaardigheid in Athene. In de meeste straatjes vind je kleurrijke huisjes en ervaar je tijdens je wandeling het echte Mediterrane gevoel. Langs huisjes en smalle straatjes zijn overal planten gegroeid als Bougainville, die het gevoel versterken dat je echt in Zuid Europa bent.
Plaka ligt tegen een heuvel aan, in de schaduw van de Akropolis en zijn eeuwenoude tempels. De smalle geplaveide straatjes van Plaka vol met restaurantjes en terrassen
De reisroute langs merkwaardige oude sites laat ik bepalen door het ViaMichelin gps programma. Het programma kiest in ‘discovery’ mode de mooiste toeristische routes. Dat zijn de wegen die op de vroegere Michelin kaarten met groen afgeboord waren.
Het is nu wel 15 maand geleden dat onze reizen abrupt tot een einde kwamen maar toch zijn we bijna weer in onze standaard nomaden modus die we sinds 2008 ons eigen gemaakt hebben. Geen rush, geen strakke plannings, niets moet alles kan. Het grote verschil met de vroegere reizen is “ the way of life” die in Europa anders aanvoelt. Er zijn de verkeerssignalisatie borden die in grote getale opduiken en er zijn vooral de uitnodigende terrasjes tot in de kleinste dorpjes. Typisch voor Europa is ook de makkelijkheid om het centrum van een dorp te vinden, dat is daar waar een kerk staat.
met de App van ViaMichelin zijn we de koning te rijk
Onze route brengt ons langs het kanaal van Corinthe
De stormachtige zuidpunt van de Peloponnesos was in de oudheid een gevreesde kaap. Daarom werden vrachtschepen liever aan de ene oever van de landengte uitgeladen, op ossenwagens 6 km over de "diolkos" (een primitieve spoorlijn waarvan nog resten te zien zijn) getrokken en aan de andere kant weer te water gelaten en ingeladen. Dit intense vrachtverkeer heeft de rijkdom van Corinthe gemaakt, en er werden al vroeg plannen gemaakt voor de aanleg van een kanaal. Vanaf de 7de eeuw BC werden plannen gemaakt. Zelfs Julius Caesar wou het kanaal graven, Nero begon met het graven in het jaar 66 met 6.000 Joodse dwangarbeiders maar om één of andere reden werd ook dit project gestopt. In 1882 werden de werken hervat door de Franse kanaalmaatschappij, financieel geholpen door een Grieks consortium, en op 25 Juli 1892 was het werk voltooid.
Het lijnrechte kanaal is circa 6,3 km lang, 23 m breed en zo’n 8 m diep. De grote gaten in de wand zijn veroorzaakt door springstof, toen in de Tweede Wereldoorlog de doorvaart werd geblokkeerd.
De zes bruggen (vijf voor het autoverkeer, een voor de spoorweg) die de Peloponnesos met het Europese vasteland verbinden, liggen ongeveer 70 m boven de waterspiegel. Het kanaal heeft de vaarweg tussen Piraeus en de Ionische zee met ongeveer 350 km verkort.
Lieve aan het kanaal van Korinthe
Epidaurus
Verder naar het zuiden rijden we naar het interland van Epidaurus. Epidavros was al 1000 jaar voor onze tijdrekening bewoond tot het leven daar grotendeels tot een stop kwam na de aardbevingen van 522 en 551. Het duurde van 1879 tot 1929 onder leiding van de Archeologische Sociëteit om het geheel van monumenten op te graven.
Paliá Epídavros (Oud Epidaurus) is de oude havenstad, aan de zee gelegen, met resten van de antieke haveninstallaties (nu deels onder water), een theater en een vroegchristelijke kerk.
Archéa Epidavros (Antiek Epidaurus): ca. 10 km landinwaarts gelegen, de beroemde cultusplaats van Asklepios, met het goedbewaarde theater.
Aan de ingang van de site moeten we niet aanschuiven voor een toegangsbewijs te kopen. Het is er niet druk. Op onze vraag wat een kaartje kost voor gepensioneerden vraagt de dame met bril in het loket naar onze paspoorten. Ze wil verifiëren of we wel ouder zijn dan 65 jaar!
het mooie theatre of Epidaurus
de mooie bergweg in de Peloponnesos
Panorama onderweg
wat een bergrit.....
Ancient Messini
We hebben de gps kaart van ViaMichelin op een fout kunnen betrappen. In het centrum van de nieuwe stad hebben we tevergeefs gezocht, tot we uiteindelijk de bruine toeristische borden zagen en volgden naar de 20 km verder gelegen site van Ancient Messini.
De geschiedenis van Mycene en de Myceense beschaving (1.600 tot 1.100 BC). begon met Indo-Europese stammen die vanaf ca. 2100 v.Chr. het huidige Griekenland binnenvielen. Een van die stammen, de Achaeërs, drong door tot in de Peloponnesos, waar ze verschillende steden stichtten, waaronder Mycene, Tiryns en Pylos, met kolossale burchten en muren.
Het vredige Piana en de bergen centraal Peloponnesos
Piana ligt in het centrum van Peloponnesos op 1.000 m hoogte en brengt wat verfrissing. Hier hebben we voor een nacht geboekt in een schilderachtig hotelletje met prachtig uitzicht over de bergketens. Het enige hotel in een wijde omgeving trouwens.. Gelukkig hadden we instructies gekregen van het hotel, hoe er te geraken langs die smalle steile wegjes. Avondeten was op het dorpsplein voor de monumentale kerk onder een grote boom. Leven zoals God in Griekenland!
ons hotelletje in Piana met een prachtig uitzicht over de bergketens
Naar Sparta en Mystras
Vrijdag 16 juli
Mystras staat op het programma. We zijn de steile weg van het hotel naar het dorpsplein opgereden nadat we eerst op een doodlopende weg op een kerkhof terecht waren gekomen. De gps brengt ons nu naar de rand van het dorpsplein, maar we zien geen weg, enkel een smalle opening tussen twee huisgevels. We duiken in dat smalle gat recht naar beneden er zorg voor dragend dat de spiegels van de FJ niet tegen de ruwe muren krassen. Het asfalt heeft opgehouden en we zijn op een aardeweg beland. We komen aan een splitsing we kunnen kiezen tussen omhoog of omlaag. Omhoog was de foute keuze, het kost wat heen en terug maneuvreren om terug te keren en de weg naar beneden naar het lager gelegen bos te rijden. We wanen ons terug in Afrika.
Een uur later zijn we terug op asfalt in de meer bewoonde wereld. Mooie ruwe beboste bergen, weinig tot geen verkeer. De passages door de smalle dorpsweggetjes zorgen af en toe voor wat excitatie. Gelukkig geen verkeer want hier een tegenligger kruisen is onmogelijk. We worden wel geholpen door de vele spiegels die werden gemonteerd op ieder onoverzichtelijk hoekpunt en dat zijn er wat! Toch nog een beetje avontuur.
In Mystras vinden we ons hotel vlak naast het dorpsplein.
Mystras is een laat-Byzantijnse spookstad op de Peloponnesos, zo'n 7 km ten westen van het moderne Sparta. In 1249 bouwde de Franse kruisridder Willem II van Villehardouin een vesting op een 634 meter hoge uitloper van de Taigetos. Aan de voet ervan vestigden zich algauw bewoners van Sparta, die rekenden op de bescherming van de burgheer, waardoor er een nieuwe stad ontstond.
Het slot op de klif lijkt ons te lastig om te verkennen en het paleis is te vol met toeristen…
We zijn op weg naar Sparta om wat proviand op te slaan en daarna trekken we de bergen in op zoek naar koelte.
de bewegwijzering is alleen in het Grieks te lezen
We reden door schilderachtige landschappen, kronkelige bergwegen, verlaten berggebied en zagen kleine dorpjes verscholen in de bossen van de bergflanken. Daar vonden we een plaats waar we twee nachten vrij kampeerden tussen de bijenkorven en de schapen die ons 's morgens kwamen wekken.
de dorpjes liggen verscholen in de bossen van de bergflanken
we vonden een mooi plaatsje in de bergen om vrij te kamperen
onze eerste kampavond vierden we met nog wijn uit Zuid Afrika en hij smaakte nog heerlijk
We kregen er niet genoeg van en toerden verder rond in de Peloponnesos. Het landschap in de Peloponnesos is ruig en bergachtig. Het hele district is een bezienswaardigheid op zich. De kleine idyllische dorpjes geven magie aan het bergachtige landschap. De dorpjes met haar talrijke terrassen liggen te lonken naar ons om er regelmatig van een fris biertje te genieten.
de dorpjes zijn verzorgd en de wegbermen zijn versierd met talrijke bloemen
Het is wat later dan gepland als we Mystras buiten rijden richting Olympia. Vanavond willen we kamperen in de bergen in de omgeving van het stadje Kalabrita op 1.300 m hoogte. We verwachten daar een koele nacht.
Onze route naar Olympia is er weer een van 1.000 bochten door het ruwe en spectaculaire berglandschappen met steile en hoge bergwanden waarop de Grieken hun huizen hebben verankerd. Blijkbaar hebben ze hier in de Peloponnesos geen angst voor aardbevingen ! De huizen zien er mooi en verzorgd uit met kleurige bloemenstruiken in de kleine tuintjes. In Colombia bouwen de mensen hun woningen nog radicaler op de rand van een ravijn. De reden ervoor is omdat de boze geesten daar schrik hebben en er zouden wegblijven!
Onze route naar Olympia is er weer een van 1.000 bochten
Er zijn die pittoreske oude dorpjes waar er geen weg rondom het dorp werd of kan aangelegd worden. De straatjes zijn soms net breed genoeg om de FJ er door te laten ze hebben dan ook nog enkele bochten van negentig graden, zonder enig zicht op tegenkomend verkeer en ze zijn dan ook nog eens steil daarbovenop. Gelukkig staan er in die dorpjes op de meeste onoverzichtelijke bochten, spiegels, dat geeft een geruststellend gevoel. Naast de kerkjes - centraal in het dorp – is er over het algemeen een met kasseien geplaveid dorpsplein met een oude boom die voor schaduw zorgt. De huizen zijn netjes verzorgd, de wegen zijn vrij van zwerfvuil en bij iedere huizengroep staan groene en blauwe afvalcontainers.
Op secondaire wegen in de Peloponnesos is er een snelheidslimiet van 50 km/u, in bewoonde gebieden is dat meestal 40 of soms 30 en zelfs 20. Maar geen kat die zich houdt aan die regels. Evenmin aan het inhaalverbod. Voor dat laatste zijn er verzachtende omstandigheden. De bergwegen hebben allen in het midden twee onafgebroken witte lijnen. Dus voorbijsteken verboden! Het is zeldzaam dat die onderbroken worden om inhalen toe te laten. Hoe moet je dan een traag voertuig voorbij? Grieken genieten een behoorlijke vrijheid voor het niet respecteren van verkeersregels, op de motorfiets zonder helm, verkeerd parkeren op een kruispunt, snelheidslimieten bv….
Olympia is een uitgestrekt opgravingsveld waar de Oplympische spelen plaats vonden
Olympia
Het is snikheet op de grote historische site van Olympia en niet zeer uitnodigend om een grote wandeling te maken. Alweer worden we aan het ticket loket gevraagd naar onze pas om te bewijzen dat we ouder dan 65 zijn…
Olympia, is een uitgestrekt opgravingsveld op de plaats waar om de vier jaar de Olympische Spelen in de klassieke oudheid werden gehouden. De eerste Olympische Spelen worden traditioneel geplaatst in 776 v Chr en zouden ononderbroken worden gehouden tot 393 na Chr, kort nadat keizer Theodosius I in een edict had bevolen dat alle cultusplaatsen van de oude Griekse godsdienst moesten worden verlaten. Hij verbood alle heidense spelen.
in de loop der tijden werd de stad volgebouwd met tempels, altaren etc en ook voor de spelen bestemde bouwwerken
We hebben geen hoogstaande sportprestaties geleverd maar zijn er toch van overtuigd dat we iets verdienen, we hebben ons laten vallen in een zetel op een gekoeld terras om er van een frappé te genieten.
We zijn gespot door Vlaamse reizigers zo blijkt. Dank zij de moderne communicatiemiddelen krijgen we hun bericht terwijl we naar onze bivak rijden. Zij rijden naar een ferry naar het eiland Kepalonia.
Het verhaal van Kalavytra
Het is vrijdag ochtend. We hadden een frisse nacht op 1.200 m hoogte midden in de natuur ten noorden van Kalavytra. Gisterenavond hadden we niet al te veel last van nieuwsgierige bijen tijdens ons diner. Deze keer geen vervelende steek gekregen. Tijdens de beklimmingen naar onze bivakplaats zijn we massa’s bijenkasten voorbij gereden. Die bijenboerderijen in de bergen komen hier in grote getale voor. Ook in Kyrgystan zagen we die in de bergen!
vreselijke gebeurtenis tijdens WO II
Wij rijden de berg af richting Kalavytra. Nu een toeristisch stadje, in de winter een skioord. Het grootste trauma uit zijn geschiedenis beleefde Kalavryta in de Tweede Wereldoorlog. In het ontoegankelijke bergland van de Peloponnesos werd het verzet tegen de bezetting door Duitsland steeds driester, en in december 1943 leverden Griekse verzetsstrijders nabij Kalavryta een heuse veldslag met de nazi-troepen, waarbij 80 Duitse militairen het leven lieten. Omdat zij er de burgers van Kalavryta van verdachten hulp aan het verzet geboden te hebben, vielen de Duitsers op 13 december 1943 het stadje binnen en moordden er de gehele mannelijke bevolking uit, 1430 personen van 15 jaar en ouder. Het uurwerk op de linkertoren van de kathedraal blijft voor altijd staan op 2.34 uur, het tijdstip van deze massamoord. Na deze slachting sloten de Duitsers vrouwen en kinderen op in de school en staken die in brand, waarna ze ook nog eens de gehele stad platbrandden. Door ruiten in te slaan wisten vele vrouwen met hun kinderen toch te ontkomen.
We naderen het stadje en rijden het gedenkteken met het witte kruis voorbij. Het witte kruis is de plaats waar de mannen van Kalavytra werden neergeschoten.
het gedenkmonument voor de talrijke omgekomen burgers
Kalavryta is een gezellig stadje
Normaal zouden we vandaag niet ver rijden. Slechts 24 km, vanuit Kalavytra, naar een plek waarvan werd gezegd de mooiste bivakplaats van Griekenland te zijn. 590 m hoog, naast een kapel en met zicht op de golf van Corinthe en een paar wijngaarden.
de bergketens in de Peloponnesus rond Kalavryta
Heen en terug over de Rio Antirio
Na twee dagen wild kamperen willen we afwisselen met een hotelkamer en eten in een restaurant. Maar de hotels aan de golf van Corinthe zijn in het weekend volzet. Dus rijden we nu naar de andere kant van de golf waar we inmiddels een strandhotel hebben geboekt voor vanavond. Morgen keren we dan terug naar die fameuze bivak.
Om naar de andere kant van de golf van Corinthe te rijden, dat is dus niet meer Peloponnesos maar Centraal Griekenland, moeten we over de zee-engte. Dat is niet meer per Ferry want sinds 2004 staat hier een monumentale brug.
De 2880 meter lange Rio-Antirriobrug verbindt het schiereiland Pelopennessos met het Griekse vasteland en is, naast de landengte van Corinthe, de enige vaste verbinding met het schiereiland. De brug is 2.800 meter lang en bestaat uit twee rijbanen, met twee rijstroken naar het noorden en twee rijstroken naar het zuiden, een voetpad en vluchtstrook. De brug bestaat uit vijf overspanningen ondersteund door vier pylonen. De totale lengte van het wegdek dat door de kabels gedragen wordt is 2.252 meter en is hiermee de op een na langste tuibrug-overspanning ter wereld.
Deze brug wordt gezien als een technisch meesterwerk omdat ze is gebouwd op zeer moeilijk terrein. Voorbeelden van problemen zijn het diepe water, de grote kans op aardbevingen, tsunami's en het steeds maar breder worden van de golf als gevolg van platentektoniek.
de Rio-Antiriobrug die Poleponnesos met het vasteland verbindt
We zijn inderdaad teruggekeerd en hebben nu al twee maal over de prachtige brug gereden. En morgen of overmorgen zullen we dat nog eens moeten doen. In de Peloponnesos is tussen het bergmassief en de zee niet zoveel ruimte. In die beperkte ruimte langs de kust loopt een spoorweg een autosnelweg en een normale weg. Een mooi staal van wegenbouw engineering.
De mooiste bivak met zicht op de golf was inderdaad mooi. Het was er ook koel, een ideale plek om te kamperen! Het is zondag en we hebben een hotel aan het strand, kunnen boeken in Patras.
voor de bush camping reden we op een off road piste
Maandag, 26 juli. Wij zijn zonet voor de derde maal over de tuibrug gereden op weg naar het noorden. De weersvoorspellingen geven steeds hogere temperaturen aan naar het einde van de week krijgen we weer af te rekenen met dag temperaturen tot 39° en ‘s nachts tot 26°. Dat is voor ons geen ideaal weer om te kamperen. Vanavond hebben we geboekt in een hotel - op 1.000 m hoogte - in een streek die klein Zwitserland wordt genoemd 10 km ten zuiden van Karpensini.
Het valt op dat de bergweg onder de wielen van een ander type is dan wat we tot nog toe gewend waren. Het lijkt meer op een Afrikaanse piste met verbrokkelde asfalt. Er ontbreken die pittoreske dorpjes tegen de bergflanken. Maar de ruwe bergpanorama’s zijn nog even spectaculair!
we reden langs het grootste stuwmeer van Griekenland, het Kremasta meer
onze dagelijkse Griekse salade en Tzatziki vergaten we nooit
Kapellen je komt ze overal tegen, klein en groot of zeer klein aan de rand van de bergweg, zoals in Latijns Amerika. Die aan de rand van de weg zijn dus ook waarschijnlijk ook een aandenken aan iemand die hier ooit in het ravijn is gereden met zijn auto. De gebouwtjes zijn niet verwaarloosd, ze zien er zelfs goed onderhouden uit. Vrome en vrijgevige mensen de Grieken.
Wat minder sympathie of begrip kan ik opbrengen voor diegene die menen overal een kunstwerk (?) of een symbool te moeten achterlaten. Het teken 13 vind je overal net zoals: de kapellen. Ze zijn gespoten op muren, soms op façades, op vuilniscontainers maar de meest vervelende plekken zijn die op verkeersborden. Sommige zijn daardoor compleet onleesbaar! Wat betekent dit?
Gate 13 in Griekenland is de naam van de vereniging, die bestaat uit vele supportersgroepen van de Griekse multisportclub Panathinaikos A.O. Gate 13, officieel opgericht op 19 november 1966, is de oudste supportersvereniging in Griekenland. Gate 13 heeft leden uit heel Griekenland en is in de loop der jaren een onderdeel van de club geworden door clubbeslissingen te beïnvloeden en door de club bij alle mogelijke gelegenheden te volgen.
Overal zien we grafiti met het cijfer 13 en ook overal zien we kapelletjes staan in Griekenland
(zie tekst)
Naar Kalambaka
Dinsdag 27 juli
Het hotel in Karpensini, waar we zijn, is een complex van gebouwen tegen de bergwand gebouwd. Wij hadden als enige gast een gans gebouw ter beschikking. Rond het complex staan nog een paar huizen en natuurlijk is er ook een kerk. En die staat vlakbij de hoofdingang van het complex. Wij zitten nu in de schaduw van bomen en parasols op het plein voor het centrale gebouw te ontbijten. De temperatuur is aangenaam op dit moment dank zij de hoogte en de voormiddag. Wij zitten hier niet alleen, aan een aantal tafeltjes komen wat oudere paren ontbijten.
Wij hebben afscheid genomen van de baas die liefhebber is van het Belgische Grimbergen bruine bier. De tripel, heb ik hem toevertrouwd is beter.
We klimmen tot bijna 1.500 m
De weg die we volgen is de oude nationale weg. We klimmen tot bijna 1.500 m. Wat een prachtige natuur en bijna geen verkeer. Een paar uur later - wij rijden de opgelegde maximum snelheid van 50 km/u - zijn we uit het bergmassief. De thermometer wijst buiten 36°, tijd voor een koffie frappé stop. We staan op het punt weer te vertrekken als we een bericht krijgen van een Dimitri die hier in de buurt woont en zich overlander met een Toyota Hilux uit 1998 noemt. Hij moet ons ergens gespot hebben…
De verdere weg naar Kalambaka, waar de Meteora rotsen staan, is saai en vlak. Wij zijn voor het eerst in Griekenland op vlakke grond! We waren hier wel al 40 jaar geleden, benieuwd of we ons hier gaan herkennen.
we naderen Kalabaka met de meteoren
Kalabaka - Meteora -Kloosters gebouwd op hoge rotsen
Meteora ligt in Thessalië, 1 van de 13 Griekse regio’s. Ooit was dit gebied een binnenzee, die langzaam leeg stroomde nadat de Pinios rivier de weg had vrij gemaakt naar de Golf van Thessaloniki. Miljoenen jaren wind- en watererosie hebben ervoor gezorgd dat de Meteora rotsformaties werden gevormd, in een verder vrijwel vlak landschap.
Pas in de 6e eeuw na Christus werd het gebied bewoond. In de 9e eeuw beklommen de eerste kluizenaars diverse rotsformaties en pilaren om hier afgezonderd te leven.
In de 11e eeuw trokken ook monniken naar het gebied, nadat ze elders verdreven werden. In de 14e eeuw werden de eerste kloosters gebouwd bovenop toppen. In de 15e eeuw waren er 24 kloosters te vinden in het gebied. De monniken leefden hier een aantal eeuwen totaal afgezonderd en zelfvoorzienend, ze hadden weinig tot geen contact met de buitenwereld. De Tweede Wereldoorlog en de daarop volgende burgeroorlog richtten veel schade aan bij de kloosters, die vóór die tijd al behoorlijk in verval waren geraakt. Zes kloosters hebben dit alles overleefd en zijn de laatste decennia zoveel mogelijk in originele staat terug gebracht.
een mooie combinatie: Dirk met zijn FJ en een meteora klooster op de achtergrond
Een van de zes kloosters hebben dit alles overleefd en zijn de laatste decennia zoveel mogelijk in originele staat terug gebracht.
De hittegolf in Zuid Europa heeft zo zijn gevolgen. Ook de Grieken die toch al wat gewoon zijn klagen over de stijgende temperaturen. Men verwacht dat binnen enkele dagen, we temperaturen van 42° zullen moeten doorstaan. Niet zeer uitnodigend voor veel activiteiten met wandelingen en bezoeken aan de vele oudheidkundige sites. Dus rijden we rond Kalampaka om de kloosters vanop afstand te bezichtigen en we zijn niet alleen met dit plan.
Proviand inkopen, voltanken en we verlaten het broeierige Kalampaka. Twee dagen verbleven we ofwel in de koele hotelkamer of aan het zwembad. Nu rijden we terug de bergen in op zoek naar mooie panorama’s en wat koelte. Ons doel is Aoou, een stuwmeer op 1.300 meter hoogte in de regio Epirus.
Epirus is een van de dertien periferieën (regio's) van Griekenland. Het beslaat het noordwestelijke deel van het Griekse vasteland en is het bergachtigste gebied van Griekenland. In 2001 telde de regio 353.820 inwoners.
we vonden een plaats aan het Limni Aoou stuwmeer
We delen onze kampeerplek aan de oever van het stuwmeer met Fransen en Duitsers. Het is een plek zonder voorzieningen maar de overheid heeft toch ten behoeve van mogelijke kampeerders lichtpalen voorzien langs de weg. In het water duiken is wat omslachtig, we staan wel aan de oever maar het water is 5 m dieper en het talud bestaat uit een bijna verticale wand van kiezel.
deze streek telt heel veel stenen bruggetjes - hier de Stone Bridge of Goura
we moesten door het water om het bruggetje goed te zien
Over een 1.500 meter hoge pas
Weer rijden we door een machtig berglandschap, met soms smalle en steile passages. Ook hier weer in het Noord Westen van Griekenland zijn de dorpjes - niet zo talrijk meer - op de steile flanken van de berg gebouwd. De dorpjes zijn wel een stuk minder verzorgd ( minder pittoresk ) er is hier duidelijk minder geld. Na een paar uur rijden hebben we ons toch kunnen parkeren onder de grote boom van het dorpsplein op het terras van een hotel dan nog. We worden vriendelijk begroet door de huisbaas en een lokale klant. Een gesprek voeren is moeilijk want onze kennis van het Grieks is onbestaande en hun Engelse woordenschat is beperkt. De cola was lekker fris we kunnen weer verder.
Ondertussen is toch nog een reiziger op het dorpsplein aangekomen. Een backpacker uit Polen die er al uren wandelen opzitten heeft en ons vertwijfeld tegemoet loopt met de vraag of hij mee kan, want hij wil naar de Vikos kloof en dat is nog 55 km en er komt hier geen auto voorbij! Sorry jongeman, onze auto zit vol. In Leshoto hebben we al eens een klein meisje dat was gebeten door een hond naar een ziekenhuis gebracht maar het caliber van deze man met rugzak past moeilijk in het interieur van de FJ. “ Sir. Can I go on the roof of the car, please?” Met de zonnepanelen op het dak van de tent en niet het minste houvast zou dit een onverantwoord avontuur zijn dat na enkele honderden meter en een aantal flinke bochten snel zou beëindigd zijn…
In het westen van de Zagoria (ook in de Noord-Pindos) liggen de kloven van de Vikos en Voidomatis. De Vikos kloof in Griekenland (in het Nationaal Park Vikos-Aoös) is volgens sommige bronnen de diepste kloof ter wereld (diepte-breedteverhouding): 450m tot 1.600m. Er staat zelfs een bord aan de rand van de weg met vermelding Guinness book of record. In Peru waren we echter bij de Colca canyon en die was 1.000 tot 2.000 m diep!
Het zijn vooral wandelaars en kayakers die beneden in de kloof hun ding willen doen, wij bekijken het van boven. En het is majestueus en huiveringwekkend als je aan het uitkijkpunt langs een smal pad geplaveid met glibberige stenen bent aanbeland. Wij staan op 1.300 meter hoog.
De weg hiernaartoe loopt langs zeer bijzondere rotsformaties. Het lijken op elkaar gestapelde platte stenen, een tiental centimeter dik schat ik. Je ziet die formaties tussen het weelderige struikgewas en de bomen. De naam van dit fenomeen wordt het “stenen bos“ genoemd.
het stenen woud - speciale steenformaties - allemaal laagjes boven elkaar
De diepte van de Vikos kloof varieert van 450m tot 1.600 m en is 20 km lang.
Vannacht hadden we een rustige bivakplaats niet ver van de top van de kloof. De herder met zijn luidruchtige schapen had ons in gebarentaal laten verstaan dat we hier welkom waren, onder luidruchtig, is te verstaan, het geklingel en geklangel van de misschien wel honderd bellen aan de hals van de schapen en de drie blaffende herdershonden die de kudde bijeen moeten houden. En de rust werd ook vannacht verstoord door enkele wilde zwijnen die naast onze bivakplaats hun honger kwamen stillen.
In Kastoria hebben we het comfort van een boutique hotel opgezocht. Niet aan de oever van het meer, maar we hadden een kamer met zicht op het meer wat verderop. We zitten op een hoogte van slechts 500 m en overdag flirt de thermometer met de 40°. Vroeger sneeuwde het hier in de winter vertelt ons de huisbaas, maar de laatste jaren zien ze geen sneeuw meer.
Het oude stadsgedeelte ( Byzantijns) ligt op een heuvel op een landtong in het meer. Vroeger was dat zelfs een klein eilandje, nu is er een verbinding. Vroeger ging het hier economisch ook veel beter. Tien jaar geleden woonden er 20.000 man, nu amper 10.000! De vroegere florerende bontindustrie heeft de duimen moeten leggen voor de Chinezen en de politiek correcte overtuiging dat bont niet meer van deze tijd is. Ook hier staan op de oevers van het schiereilandje talloze kapelletjes en er staan ook nog eens 72 kerken waaronder een Byzantijnse van de 12de eeuw.
daar ligt Kastoria te blaken in de zon
Rijden met de FJ in het oude Byzantijnse stadsdeel is geen sinecure. Het is zoals in het zoveelste bergdorp maar bijzonder zijn de eenrichtingsverkeer straatjes die naar het meer lopen. We hebben er een bereden met helling van 45° en dan ook nog een met erin een korte bocht, ook nog eens onder een flinke hoek van buiten naar binnen. De zware FJ is niet gekanteld in die kuipbocht en we zijn ook niet beneden met de achterkant van de auto over het asfalt geschraapt, met dank aan de korte overhang die iedere goede 4x4 moet hebben!
de smalle steile straatjes in Kastoria
Video van de steile straatjes in Kastoria
Het is niet alleen in Kastoria dat de crisis zichtbaar is met de vele leegstaande huizen. De hotelbaas heeft in zijn boutique hotel geen klanten, voornamelijk omwille van Covid maar vertelt ons hoe groot de braindrain is. Zijn zoon en dochter- rond de vijftig jaar oud- beiden met een universitaire opleiding- moeten het doen met 700€/maand! In het restaurant waar we twee opeenvolgende avonden gedineerd hebben, waren wij de enige klanten!
Van de Prespa meren en de 2.000 m hoge off road pas
Langs de kleine wegen, op weg naar de Prespa meren, komen we in berengebied. Althans dat doen de grote verkeersborden ons geloven. Er zijn twee van de drie meren die op Grieks grondgebied liggen, weliswaar ligt het grootste meer met de vele pelikanen, ook in Albanië en in Macedonië. Het kleinere meer met het eiland met de Byzantijnse kloosters, ligt voor een klein deel ook in Albanië. We hadden gedacht hier te bivakkeren maar het is hier ook al bloedheet en het is nog maar pas dertien uur.
aan het Prespa meer
We zijn net het historisch dorp Ayios Germanos doorgereden op een tiental kilometer oostwaarts van de meren. Een oude kerk, een hotel en wat schamele huizen en we slaan de aardeweg links achter het dorp in. Lieve heeft op Google maps een weg uitgezet dichtbij de grens met Macedonië. De stofferige aardeweg loopt langs een paar ruïnes van huizen op de bergwand hogerop. Neen het zijn geen impala's die voor de FJ uit lopen maar kalveren en koeien… en we komen er vele tegen. De beesten hebben blijkbaar nog niet veel kennis kunnen maken met gemotoriseerd verkeer. Ze kunnen wel klimmen want als we met de FJ verder willen is er veelal niet genoeg plaats om de dieren te kruisen, ze moeten dan wel de taluds op.
het Byzantijns kerkje van Ayios Germanos
We zijn al een stuk gevorderd op onze aardeweg, we blijven ook alsmaar klimmen, hier en daar zijn nog koeien te zien, we zijn in een open landschap. In de verte en op de top van de berg staat een groep elektrische windmolens. De gps blijft ons richting geven nog 12 km naar het tussenpunt! Waar dat punt is daar hebben we het raden naar, ik heb dit punt at random vastgelegd op de gps kaart.
Plots zegt de gps dat we niet rechtdoor maar links een ander pad opmoeten. Op dat pad echter zijn geen bandensporen meer zichtbaar. Lieve wil terugkeren! Er is nog wat discussie maar ik heb het pleit finaal gewonnen. Lieve klampt zich vast aan het dakhandvat. Maar de piste is niet zo erg slecht op een paar uitzonderingen na waar de FJ langzaam in lage landversnelling over moet klauteren. Lieve klampt zich nog vaster aan de handvaten. We gaan steeds hoger, er zijn geen bomen meer en de wind zet op. De witte windmolens komen steeds dichterbij. Lieve is zodanig geconcentreerd dat ze haar taak als fotograaf uit het oog verloren is. We zijn bijna op 2.000 m.
Ons off road verhaal eindigt als we om de kop van de berg, waarop de molens staan, heen zijn en we een langzame afdaling onder de wielen krijgen. Wij rijden soms door kleine bosjes soms loopt er water langs en op de piste. Er zijn vooral weinig rotsachtige stroken meer en we zien dat we niet zo ver meer af zijn van de asfaltweg naar Florina. We zijn amper 700 m moeten dalen om op de asfalt te zijn die een tobogan naar het dal is. Dat was nog eens een interessante en boeiende weg en emotievol!
een off road om U tegen te zeggen
zo reden we 20 km in een compleet verlaten gebied
Aankomst in Florina - Dirk heeft zijn pint verdiend en Lieve moest bekomen van de emoties
Hier komt in de toekomst onze off-road video
de Grieken zitten op de stoep te eten om zo de wandelende bevolking goed in het oog te kunnen houden
Het is twintig uur, het aperitief de ouzo smaakt, rustig zittend in de tuin van ons hotel. Dineren gaat niet in het hotel want zoals meestal zijn de resto’s in de hotels niet beschikbaar wegens Covid.
We willen nog een nacht boeken in het hotel op voorwaarde dat internet op het tweede verdiep werkt. Maar “dat werkt zonder problemen, mijnheer” zegt de hotelbaas. “Niemand heeft problemen gehad, mijnheer. “ De rest van het verhaal is dat we betalen en een ander hotel opzoeken.
Panorama van Florina
In Florina loopt er midden in het stadje een beek
Tony, de Australische eigenaar van ons tweede hotel, afkomstig van Melbourne is een heel ander type. We zijn er twee nachten verbleven en dank zij zijn tips hebben we Nymfaio, Durbuy van midden Macedonië, bezocht. Een authentiek dorp op 1.300 m hoog bewoond door gepensioneerde advocaten en andere goed betaalde op pensioen gestelde ambtenaren. Maar het gerestaureerde dorp is mooi gelegen en de huizen hebben hier geen terra cotta kleurige dakbedekking maar iets dat op Ardense leien lijkt.
Edessa is in de oudheid een belangrijk centrum geweest maar vandaag is het bekend omwille van zijn waterval. Niets spectaculair maar voldoende om toeristen te lokken en wij zijn ook toerist geweest vandaag.
Florina hadden we best nog wat langer kunnen blijven mede dank zij de sympathieke hotel eigenaar, maar we moeten verder en met de bosbranden die overal ontstaan zijn we plots niet meer zeker waar het nog veilig is.
Hier in het noorden van Griekenland rijden we steeds meer velden met zonnepanelen voorbij. Soms zeer grote stations ook op de flank van een berg. Mooi is dat niet net als witte windmolens op de bergen. Maar de stand van de huidige techniek heeft niet veel beters te bieden vandaag. Maar het kan nog erger. We zijn een grote vallei doorgereden - een Mad Max landschap- waar bruinkool wordt ontgonnen. Er is een verminkt gebied achtergebleven ook nog eens ontsierd door tal van elektriciteitscentrales met koeltorens en hoge schouwen. Een aantal van die kleinere productie-eenheden zijn buiten gebruik maar worden blijkbaar niet ontmanteld!
plots zien we een open mijn van bruinkool en zien we de trucks zwaar beladen voorbij rijden
uit de hoge gestreepte schouwen kan men duidelijk de uitstoot zien van fijn stof en CO2
Abigai/Vergina willen we niet missen want dat is de stad waar Alexander de Grote heeft geleefd vooraleer hij met zijn leger van 10.000 man tot in Indië is gereisd (?) in de derde eeuw voor Ch!
Op 8 november 1977 deed de Griekse professor Manolis Andronikos een belangrijke archeologische ontdekking. Tijdens opgravingen buiten het dorp ontdekte men de toegang tot een ongeschonden graf. Hierin kwam onder meer een schedel naar boven waarvan de oogkas beschadigd was, volgens Andronikos het bewijs dat dit het graf was van koning Phillips II die zijn oog verloor toen hij daar getroffen werd door een pijl. De botten lagen in een schitterend gouden kistje, versierd met het symbool van de Macedonische Zon (ten onrechte vaak Macedonische ster) genoemd. De ontdekking leek te bevestigen dat hier Aigai had gelegen, de eerste hoofdstad van het Macedonische koninkrijk waarvan eerder werd aangenomen dat het met de stad Edessa te identificeren was.
Alle vondsten die men in de graftombes heeft gevonden werden eerst in Thessaloníki getoond maar zijn sinds 2000 terug op de vindplaats. De opgravingen zijn al in de 19de eeuw begonnen en gaan nog altijd door. Ik vermoed als er voldoende fondsen zijn om die te financieren. Tegelijkertijd is er nog discussie over het onderwerp of het graf van Phillip II wel dat van hem is of niet van de halfbroer van Koning Alexander. Dat doet eigenlijk niet veel ter zake want als we grafheuvel ( tumulus) nu ondergrondse museum - binnentreden wordt je meteen geconfronteerd met een cultuur die mijnbouw meester was en mooie gouden en zilveren artistieke en gave gebruiksvoorwerpen kon maken, samen met oorlogstuig. Ook de kleurrijke beelden op de wit marmeren façade van de graftombes of de gouden kisten met de beenderen van de overledenen en de ivoren miniaturen zijn betoverend.
We zijn daarstraks- het was toen al half zes - te voet de route van 1,5 km gelopen van ons hotel naar de tumulus site. Het was nog 38° en de zon brandde nog zo hard dat we alle mogelijke schaduw plekken zo snel mogelijk hebben opgezocht. “Trop” is “teveel” heeft ooit een eerste minister in België gezegd en dat konden we ook beamen.
de graftombe van Philips II
mijmeringen van M.Andronikos die de graven vond in 1984
Onze gastheer Mario heeft al 4 jaar een BNB in het dorp. Na 40 jaar in Heilbronn in Duitsland te hebben geleefd is hij sinds vier jaar terug in Griekenland. En hier in Vergina bekommert hij zich nu over het welzijn van zijn klanten in een huis met koeling en verwarming door middel van een warmtepomp. Ecologisch vooruitstrevend, zeker! Hij spreekt Duits en we hadden met hem en zijn echtgenote een gezellige babbel tijdens het ontbijt deze morgen.
Wij zijn nu op weg naar een grensovergang met Bulgarije waar we een douanekantoor hopen te vinden dat de tijdelijke import van de FJ kan afhandelen. Maar eerst zullen we nog twee dagen blijven in een hotel met zwembad op onze weg naar Kulata op de grens met Bulgarije.
we rijden naar Kato Poroia waar we een hotel boekten
Op de Grimaldi terminal van Brindisi haven heb ik de rechtse voorband van de FJ moeten opblazen, want bijna helemaal leeggelopen. Geen tijd om het reservewiel eraf te nemen ( geen goesting) . Het zou bijna een wonder zijn geweest moest na de 10 uur durende overtocht de band nog op druk had gestaan, niet dus! Dus maar weer de compressor gebruiken om het schip af te rijden.
Morgenochtend weet ik dus nu al wat mij te wachten staat.
van op het terras van onze kamer zagen we de overzetboot
lap...platte band
Tot inTurkije zullen we over de A2 ongeveer 850 km moeten rijden. Die A2 tolweg werd in een recent verleden wat aangepast, met Europees geld. Hij loopt door de bergen wat met zich meebrengt dat vele tunnels en viaducten moesten gebouwd worden. Viaducten en tunnels wisselen zich constant af. Een mooi stuk engineering. Alhoewel de tol veel minder duur is dan in Italië is er bijna geen verkeer. Het is heerlijk cruisen op deze mooie wegen.
er ligt in april nog sneeuw op de bergtoppen
Onze eerste halte is aan het Ioannini meer en dat is amper 80 km! De zon schijnt maar de temperatuur reikt niet verder dan 15°. Het zwembad van het La Suite hotel nodigt niet uit tot een plons.
Paasmaandag, en op de A2 is het nu nog rustiger. Vanavond slapen we in een hotel met alweer een Franse naam “Le Chalet”. In dit grote hotel zijn we blijkbaar de enige gasten. Hier is het zwembad nog niet gevuld. Het is hier ook maar 5°.
zicht vanuit onze hotelkamer - spijtig dat het zo koud was
de stad Ioannina ligt te baden in de zon
zonnepanelen op de bergen
de stad Kavala
De laatste etappe brengt ons in Turkije. Maar nu heeft het aangevangen te regenen en er staat alweer een gure noordenwind.
Er staan niet zoveel wagens aan te schuiven aan de laatste grens van Europa maar het duurt wel even voor we alle stempels hebben inclusief controles. Een vijftal of meer drugs honden zijn ook van dienst en lopen kriskras over de terreinen hier en daar wat snuffelend. De taks vrije shop verkoopt vooral alcohol en parfum. Wij kochten een dure Turk Telekom simkaart.
Na ons bezoek aan Turkije en Georgië staken we op 30/05/2023 de grens over van Griekenland
Terug in Griekenland
De grens naar Griekenland gaat heel gemakkelijk. De grensbeambte vind de nieuwe Belgische paspoorten heel mooi, met Kuifje. Ze zijn bovendien de best beveiligde wereldwijd vertelde hij nog. De weersverwachting is eindelijk goed. We besluiten om eindelijk nog eens te kamperen.
we rijden opnieuw Griekenland binnen
we kampeerden in Alexandropoulos op camping Alexandropoulos
In Alexandroupolus is er een moderne en goed uitgeruste stads camping aan zee. Goed om er een paar dagen niets te doen…
(Zwitsers met hun BMW moto’s stonden rechtovereind ons en hun hondje mocht overal meereizen. Daarvoor hadden ze een speciale tanktas waar het diertje heel gewillig inzat. Ook maakten we kennis met Francis, een Belg uit Waregem die met zijn scooter rondreist in Europa, telkens voor twee weken en laat ergens zijn scooter staan en pikt hem dan enkele maanden weer op om verder te reizen.)
op de camping ontmoetten we Zwitsers en het hondje mocht overal mee op de moto
Terug naar
www.worldtravellers.be
