Ook aan de kant van Botswana staan de trucks te wachten om de grens over te steken
Botswana
Botswana telt amper iets meer dan 2 miljoen inwoners maar heeft een van de meest robuuste economieën van Afrika. Het zijn vooral de diamantmijnen die de grootste bijdrage aan de economie leveren maar er zijn ook steenkoolmijnen en tal van mineralen die er worden gedolven.
Botswana bestaat voor een groot gedeelte uit een dorre hoogvlakte (circa 1000 m hoog); in het oosten zijn heuvels. De Kalahari-woestijn strekt zich uit over het zuiden en het westen. Door het noordwesten stroomt Okavango rivier die uitmondt in een reusachtige binnendelta.
Wij zijn het land binnengereden in het noorden vlakbij het drielandenpunt Zambia, Botswana en Namibië. Niet ver daarvan is er ook de grens met Angola. Dit was onze 101ste grensovergang in onze reis rond de wereld. Tussen de twee grensposten ligt de Zambezi en daarvoor moesten we de aftandse Ferry op. Er is een brug in aanbouw en de voltooiing zal niet lang meer duren.
Deze grensovergang verliep moeiteloos. Er staan wel kilometer lange rijen vrachtwagens, vele met ruw koper uit de Copperbelt in het westen van Zambia, maar personenwagens mogen tot vooraan rijden. Vrachtwagens moeten tot vijf dagen geduld oefenen! In minder dan een uur zijn we over de grens met de Zambezi.
Een fiere Jakhals
Vroege game drive
Zondagmorgen 21 mei. Het is ontiegelijk koud. Het is nog maar kwart voor vijf in de morgen als we onze tent verlaten. Dit is onze eerste kampeerplaats waar iedere staanplaats een eigen sanitaire blok heeft met toilet en douche. Nog gauw een warme douche om de spieren los te krijgen en we zijn klaar. Om half zes moeten we aan de receptie zijn want we hebben ons gisteren ingeschreven voor een early morning game drive in het Chobe nationaal park. Het is nog donker. Het park opent om zes uur.
Met een paar fleeces en anorak aan zijn we klaar om te vertrekken. Jef, de manager, heeft een paar dikke dekens voorzien om ons en de chauffeur toch enigszins te beschermen in het open safari voertuig. We zijn de enige safari gangers van ochtend.
Het grote Chobe nationaal park, langs de westelijke kant grenzend aan de Chobe rivier die ook de grens met Namibië is, staat aangeschreven als interessant en is ons aangeraden door andere reizigers. Dus de verwachtingen zijn hoog gespannen.
Leeuwen hebben we weeral niet gespot, wel de al even zeldzame wilde honden en Marabou.
Onze namiddag cruise op de hoog water Chobe rivier was een mooie aanvulling op onze ochtend safari.
we kijken er naar uit - de boottocht ziet er veel belovend uit
Van een vriendelijke voedsel agente en hebberige verkeerspolitie
Na drie dagen verblijf aan de Chobe rivier trekken we weer verder. Tijdens ons verblijf hier hebben we Boa en Diane uit Schoten ontmoet. Zij zijn hier aangekomen met een camper. De camper hebben ze in Namibië gehuurd voor een reis van een maand. Vooraleer we vertrekken zeggen we ook onze Zuid Afrikaanse geburen vaarwel. Zij vertelden ons het schrijnend verhaal van de moorden die op blanke boeren in Zuid Afrika worden gepleegd. Wij hebben dat al vele malen gehoord maar hun verhaal trof ons bijzonder omdat hun zoon ook slachtoffer werd van de haat van sommige zwarten.
we kwamen regelmatig kopertransporten tegen
Van Kasane, aan de Chobe, in het noorden moeten we verder, richting zuid naar Zuid Afrika. Vandaag is het een rit van 300 km over de M33. We willen kamperen in Elephants Sands een kampeerplaats rond een waterput waar olifanten komen drinken. Uitgezonderd de transporten van ruw koper richting Zuid Afrika is er weinig verkeer op deze doorgaans goede asfalt weg.
Botswana is een en al park - hier steekt een olifant de weg over
We worden gestopt door een politieman rechts van de weg. We reden te snel zegt hij. Met ons worden nog twee andere wagens van Zuid Afrikanen langs de kant gezet. De toegelaten snelheid op deze weg is 120 km/u maar soms staat een bord 80 of 60. Soms liggen de borden neer of zijn ze gedraaid en niet meer afleesbaar. Het is soms kilometers lang rijden voor het 60 of 80 km bord wordt opgeheven door een dat een hogere snelheid aangeeft. Borden hebben soms een blauwe achtergrond soms ook een witte. Wij rijden nu al 200 km op deze weg en zijn nog geen enkel dorp doorgereden. Blijkbaar moet ergens een bord 60 gestaan hebben, dat we niet gezien hebben, en we reden 80! Dat zegt althans de politieman. En wat verder zien we inderdaad een bord 80! Uitgerekend daar wordt dan de snelheid gecontroleerd. Er zit niets anders op dan een fikse boete te betalen. Waarom ben ik niet doorgereden vraag ik mij af?
eenzame wegen maar wel snelheidscontrole
Vooraleer we op onze bestemming zijn hebben we ook nog een sanitaire controlepost voorbij gereden. Die controlepost hadden we op de app IOverlanders gevonden en dus wisten we dat er geen rood vlees mocht overgebracht worden. Een van de twee Zuid Afrikanen die enkele uren voordien ook een snelheidsboete kregen staan langs de kant. Zij hebben pech. Onze inspecteur was te klein om in onze koelkast te kijken...
op onze camping "Elephant Sands" kwamen de olifanten drinken tijdens onze GT time
Elephant Sands is niet verlopen zoals we het gehoopt hadden. Geen olifanten zijn komen drinken maar slechts één olifant, vlakbij de plas waar wij onze FJ met tent hadden opgesteld. Toch een mooie ervaring.
Het was weer koud vannacht, winter en een hoogte van 1.100m. Maar eens de zon schijnt dan is 12° best aangenaam. In het stadje Nata, in een nieuwe supermarkt hebben we onze koelkast weer aangevuld met onder andere vers vlees voor drie dagen. IOverlanders toont geen sanitaire checkpoints meer op onze route. Ondertussen is de goede weg veranderd in een smalle weg vol gaten. We letten nu wel iets aandachtiger op de snelheidsborden.
Oei, wat verder is er weer een sanitair checkpoint. " Can I see inside the car, sir?" vraagt ons een agente. Ik laat de achterdeur van de FJ dicht en open de beide voordeuren. "Do you have a fridge,sir?" Ja nu moet ik wel bekennen. Maar tot onze verwondering is de dame meegaand en ziet ze onze voorraad vers vlees zogezegd niet. We mogen verder!
in verschillende regio's moeten we onze schoenen en de wielen van de FJ desinfecteren
Veel verder zijn we niet, als een politieman vanuit de schaduw van een hoge boom rechts van de weg ons doet halt houden. Ondertussen rijden ons nog twee andere voertuigen voorbij, zij hoeven niet te stoppen.. "What is the problem,sir" vraagt Lieve op een nogal kordate wijze. Ik moet de FJ uiterst links van de weg parkeren en meekomen. Op een driepikkel staat een video camera gekoppeld aan een radar snelheidsmeter. Ik zou 97 km/u gereden hebben en hier mocht maar 80 gereden worden. En opnieuw, dezelfde situatie als gisteren, staat 100m verder een bord 120. Ik ga in de discussie maar dat helpt mijn situatie niet. Ik zou een boete krijgen. "Sorry, sir, I don't pay anything I'm going " repliceer ik finaal en steek de weg over en stap in de FJ. En weg zijn wij!
onze tweede camping op weg naar het zuiden was er eentje tussen de giraffen en zebra's maar.....we zagen er geen. Wat we wel zagen waren mooie pelikanen
De laatste dagen in Botswana
Deze reis door Botswana is wel bijna ten einde en we hebben nog maar een klein deel van het land gezien. Maar dat was het plan want volgende etappe van onze wereldreis staat Botswana weer op het agenda. Hoe verder we zuidwaarts evolueren hoe meer verkeer er op de wegen te zien is. Twee nachten hebben we verbleven op een camping in een golfclub vijf kilometer links van de weg Francistown Zimbabwe! Het immens grote domein is afgesloten met hekwerk. Op het domein leven giraffen, zebra's en impala's. De impala's kwamen 's avonds wel drinken naast onze FJ,die aan de rand van een meer stond, maar we hebben geen zebra's en giraffen gezien. Toch was dit weer een geweldige verblijfplaats! Het valt op dat de meeste resorts eigendom zijn van Zuid Afrikanen. Dat kan je ook merken aan de stopcontacten in de gebouwen want die zijn van het zuid Afrikaans type.
De stad Francistown was al Zuid Afrikaans alike, de hoofdstad Gaborone 400 km verder is dat helemaal. Vele grote malls, dure nieuwe wagens we zijn duidelijk in een ander Afrika beland.
Bij het binnenrijden van Gaborone, de hoofdstad waren we wel een verrast van de mooie verzorgde lanen
Deze grenspost, onze 108ste, tussen Namibië en Botswana ligt er verlaten bij. Veel verkeer is er niet, dus loopt alles relatief snel. Enig minpunt is dat het loket waar we een verzekering moeten halen ons weet te vertellen dat de betaling per kaart niet zou lukken, want de machine ( de kaartlezer ) doet het niet. Maar betalen in ZAR kon ook. Mijnheer, wij zijn hier in de woestijn, is zijn antwoord van de loketbediende, als ik vraag of er hier geen ATM in de omgeving is. Namibische dollar hebben we niet meer dus met ZAR betalen ligt voor de hand.
Wij hadden nog in discussie kunnen gaan omwille van zijn woeker omzet ratio maar dat hebben we deze keer niet gedaan.
In de reisgidsen wordt dit land vermeld als een van de laatste echte safari bestemmingen waar het nog mogelijk is de natuur te beleven zoals de vroegere ontdekking reizigers. Net zoals buurland Namibië is het een van de dunst bevolkte landen van de wereld. Bij zijn onafhankelijkheid in 1966 was het ook een van de armste landen ter wereld. 17% van het land is beschermd gebied in de vorm van een nationaal park.
Hoewel het land in de tropen ligt is Botswana een droog gebied. De wijdse Kalahari woestijn, de grootste continue zandstrook in de wereld, bedekt 84% van het land gaande van de Oranje rivier in Zuid Afrika tot de evenaar in Gabon. Een van de grootste paradoxen in die onmetelijke barre zandvlakte is het groene juweel van de Okavango Delta, gevormd door een brede snel stromende Okavango rivier die zijn water verliest, opgezogen in een immens grote zandvlakte, tijdens zijn nutteloze zoektocht naar de zee. Een ander merkwaardig fenomeen zijn de immense Makgadikgadi zoutvlaktes, het overblijfsel van het grote Makgadikgadi meer.
In de drie weken die ons nog resten van onze tiende reis moeten we kiezen wat we zullen bezoeken. De zoutvlaktes zijn al uitgesloten omdat die momenteel onder water staan.
een ander straatbeeld - ezels en paarden langs de weg
Ghanzi - Richting naar Okavango
Ook over de grens in Botswana is het asfalt. De A2 naar Maun is geasfalteerd maar dat is ook het enige goede wat over dit traject valt te zeggen. Monotoon en slaapverwekkend en altijd maar rechtdoor. Waar ik wel op let, gezien de ervaring van verleden jaar, zijn de verkeersborden met de maximum snelheid. En hun opstelling is soms zeer verwarrend. En een snelheidscontrole kwamen we enkele keren tegen. Je kon aan de gezichten van de politiemannen zien- altijd gestationeerd in de schaduw van een grote boom - dat ze het spijtig vonden dat we nauwkeurig de regels volgden! Af en toe zien we een tegenligger en verder een zwart asfalt lint met aan beide kanten 20 meter brede grasstroken en opnieuw afsluitingen. Die afsluitingen hier, maar ook in Namibië zijn de oorzaak van de achteruitgang van de wildstanden.
We hebben nog geen verklaring gevonden waarom er zoveel paarden grazen op de grasstroken naast de weg. Doorgaans zijn dat koeien, geiten schapen en ezels. Hier zijn het vooral paarden.
Ghanzi ligt ongeveer halfweg grens en Maun, we besluiten om er een tweetal nachten te verblijven om dan verder te trekken naar de Okivango delta.
op weg naar de Okavango Delta- we zagen in de verte olifanten de weg oversteken
De Okavango Delta en Moremi nationaal park
In Maun was er voldoende gelegenheid om de voorraden aan te vullen voor de volgende vier dagen wildernis camping. Ook de benzinetank vullen tot op de rand, want verder zijn er geen benzine stations meer. En na de vier dagen moeten we terugkeren naar Maun want verder noordwaarts naar Chobe trekken we niet, daar waren we vorig jaar.
Welke route we precies gaan nemen vanaf Macqee (Makwe) weet ik nog niet. Dat heeft veel te maken met de verwachte autonomie van de FJ en die hangt af van het terrein waarin we zullen evolueren.
Het asfaltlint ten noorden van Maun is wat smaller. Ezels en koeien bevolken hier de grasranden. Sommige van die ezels beantwoorden aan het gezegde maar er zijn ook die niet mordicus in het midden van de rijbaan blijven staan.
Plots verandert de asfalt in een brede witte gravel weg. Er zijn niet teveel putten en de weg is breed dus kunnen we 80 km/u aanhouden. Soms is dat best akelig want af en toe komen wij in zacht diep zand en dan slingeren we even. We hadden niet verwacht dat we al op deze weg overstekende olifanten zouden zien, we waren dus mis!
aan de ingang van Mankwe lodge worden de gasten verwelkomd met een drankje en een dansje - de kampeerders genoten mee maar dan zonder drankje
Camel Thorn rest camp aan de rand van Moremi
Een bord verwittigt ons dat we nu naar links moeten willen we naar ons doel rijden. Een lodge met bijhorende kampeerplaats in het midden van de jungle. We nemen de smalle bewegwijzerde zanderige weg naar de lodge. Deze maal hadden we telefonisch geboekt. Vele malen hadden we gehoord dat sommige reizigers reeds een jaar op voorhand boeken! Het liefst doen we dat niet want dan behouden we onze volledige vrijheid.
We worden verwelkomd door Ghi Ghi die ons naar de receptie van de lodge brengt. Het is een grote, door lichtbruin tentdoek overspannen plaats, met een plastieken zeil op het zand als vloer. Er staan wat tafels en zetels en er is een kleine bar. Rond die plek staan de tent chalets en ettelijke kilometer verder zijn er zes kampeer plaatsen. Het oorspronkelijke centrale gebouw is verleden jaar afgebrand. Ghi Ghi geeft ons de richtlijnen hoe we ons kampplaats kunnen bereiken en wat we er zullen vinden. Maar eerst is er nog tijd voor een GT.
de emmer douche (Bucket showde) van een wild camping
Onze overnachtingsplaats is 4 km verder in de jungle. Onder een hoge acacia boom is een betonnen sokkel voor het kampvuur en er ligt hout aan de voet van de boom. De plek is omgeven door struikgewas aan de ene kant en bos aan de andere kant van de cirkelvormige plaats. Twintig meter verder vinden we onze douche toilet en wasplaats. De douche is een lederen zak aan een touw.
Om een warm stortbad te nemen moeten we de twee emmers vullen met water en verwarmen op een houtvuur en dan de lederen zak naar beneden laten om hem te vullen met het opgewarmde water, de zak terug optrekken en de douchekop open draaien. Dit wordt hier Bucket showde genoemd. Her water uit de kranen is wel zoutwater heeft GhGhi ons verwittigd.
onze eerste nacht in de bush - we kookten ons potje op een kampvuur
We overwegen hoe we de FJ gaan parkeren op de mooi in visgraat vorm geharkt zandvlakte. Zeker niet op een doorgang weg voor olifanten. We hebben de elektrische tent opgezet en boven erop onze radio gestuurde krachtige LED zoeklantaarn. Je weet maar nooit als we ‘s nachts onverwacht bezoek zouden krijgen.
We hebben ongestoord kunnen braaien en dineren inclusief dessert. In de omgeving werden we wel attent gemaakt op naderende olifanten, in de verte brullende leeuwen en tal van andere kreten en roepen die we niet kunnen identificeren. Het verwondert ons dat we niet geteisterd werden door allerlei insecten.
In de nacht word ik wakker, ik heb iets gehoord. De schijnwerper draai ik enkele malen over 360° maar er is niets te bespeuren. ‘s Ochtends gaan we op inspectie op onze mooie zandvloer en het enige wat we vinden zijn voetafdrukken van hyena’s, althans dat is wat we vermoeden wat het kan zijn. Tijdens ons ontbijt komen een paar olifanten voorbij gewandeld maar ze kijken niet eens naar ons kampement!
Dirk plaatste een groot flashlicht om 's nachts naar de dieren te kunnen kijken
's morgens zagen we pootafdrukken rond de tent
tijdens ons ontbijt liepen de olifanten heel dicht bij ons
We hebben voldoende informatie gekregen hier, om ons volgend doel zonder problemen te bereiken. En als pech ons zou overvallen onderweg dan kunnen we erop rekenen dat we niet langer dan een dag zullen moeten wachten tot een andere Jeep voorbij komt. Vooral niet de auto verlaten, wordt ons op het hart gedrukt.
Na een uurtje rijden moeten we halt houden voor een familie olifanten die ons smalle pad kruisen. We staan op veilige afstand met stilgelegde motor en wachten geduldig tot de ganse groep, die juist een slijkbad hebben genomen, in de dichte jungle verdwijnt. We hebben de motor gestart en rijden behoedzaam verder. Plots worden we opgeschrikt door agressief roepende olifanten. Aan beide zijden stormen twee grote stieren op ons af, niet aarzelen, gaspedaal diep indrukken. Blijkbaar was de gans familie nog niet voorbij en olifanten met jongen kunnen gevaarlijk worden.
De rit door de jungle hebben we achter de rug en zijn aangekomen in het kamp Khwai. Alhoewel niet geboekt op voorhand kunnen we een van de zeven kampeerplaatsen krijgen. De verschillende plaatsen liggen ver uit elkaar, last van de buren zullen we vast niet hebben. Wel is het afgeraden na donker te voet naar de sanitaire blokken te gaan, leeuwen en luipaarden wandelen hier rond!
Het is nog niet donker als ik de dichtstbijzijnde sanitaire blok wil opzoeken. De paden op de site zijn zeer hobbelig en vol greppels gevormd door bandensporen tijdens het regenseizoen. Dus is het uitkijken waar ik mijn voeten zet. Ik ben nog maar 30 meter weg van de FJ als ik achter een bocht plots omhoog kijk en bijna oog in oog kijk naar een enorme grote grijze massa met slurf op een paar meter van mij. Gauw terug hollen, maar de olifant laat mij verder met rust. Bij de inspectie van ons kampeerterrein in de morgen zien we nu olifanten sporen op enkele meter van onze tent.
hier lopen "Hartmanns Mountain Zebra's"
we rijden door de Delta die nu gedeeltelijk droog staat
tijdens het klaarmaken van ons avondeten liepen de olifanten voorbij
De Third Bridge
Ik heb het berekend, wij kunnen nog tot de volgende slaapplaats rijden en de dag erna Moremi verlaten langs de zuider poort om terug te rijden naar Maun om er te tanken.
Meer dan gisteren vinden we nu graswild en giraffes op onze weg en natuurlijk de alom tegenwoordige olifanten ook.
Van Khwai over de North gate naar de Third bridge rijden we door dicht bebost gebied. Aan de noordelijke poort informeren we of er plaats is om te kamperen in de Third Bridge camping, dat schijnt ook hier geen probleem te zijn. Nog 15 km volgens onze gps. We komen in open savanne, nadat de gps ons naar een kleinere piste naar rechts heeft afgeleid. Soms zien we de sporen niet meer tussen het gras en ook de soms diepe kuilen niet. Sneller dan 10 km/u gaat niet. Aan een water doorsteek twijfelen we of we erdoor kunnen. Er blootsvoets doorwaden vinden we maar niks want met de vele waterplassen en beekjes in de omgeving weet je maar nooit of er krokodillen op de loer liggen. We besluiten terug te keren. Er is een veelheid van pistes zichtbaar op onze gps kaarten maar we hebben geen informatie over de doorwaad plekken. Op onze terugweg naar het punt waar we de hoofdpiste verlaten hebben komen we de Toyota Hilux tegen van de Nederlanders die we gisteren troffen op onze camping. Anton en zijn echtgenote zijn hier voor drie weken op reis. We besluiten om samen toch de verdere doorsteek te wagen. Dat lukt zonder problemen maar een boogscheut verder staan we opnieuw voor een waterplas en die lijkt te diep en te breed.
rijden we erdoor of niet - ja, we reden erdoor zonder problemen
de bruggen zijn in bedenkelijke staat - iedere keer blij als we erover zijn
opnieuw voor de keuze - rijden we erdoor of niet - een Nederlander testte het uit en we besloten om het niet te wagen
Voor we aan de derde brug geraken moeten we de vierde brug over. Die bruggen zijn houten staketsels met ronde dwarse boomstammen als loopvlak. Een bordje vraagt er niet snel over te rijden. De vierde brug is afgesloten! Wat nu ? Wat verder vinden we nog een vierde brug, dat is dan de oude. De nieuwe, waar we daarstraks voorstonden, is defect! Uiteindelijk bereiken we de derde brug. Zelfde soort bouwsel maar die is niet afgewerkt en is 15 meter te kort! Dus moeten we op het einde door het stromend water en van de brug in het water gaan met een plons, want later vernemen we dat de laatste balken zijn losgekomen.
Ons toegewezen campingplaats is vlak bij de rivier en bij alle andere jungle geluiden hebben we hier ook nog de hippo’s die met hun luide grollen de aandacht trekken.
Vermits we hier aan de rand van het water vertoeven is een trip in de delta naar de eerste en tweede Laguna bijna een must.
"the third bridge" is zo een 20 meter te kort - de laatste meters plof je in de rivier en dan maar gas geven
De motor boottrip gisteren van vier tot half zeven was indrukwekkend en spannend. Zeker als we na minuten proberen een zwarte slangenhalsvogel goed in het camera vizier te krijgen die verscholen zit achter enkele takken van een over het water hangende boom. Plots duikt de vogel vlak voor ons in het water en op hetzelfde moment doet een krokodil, die ongezien naast ons zat hetzelfde. We hebben nog enkele minuten gewacht maar geen van beide hebben we nog terug gezien!
de boottrip was heel rustgevend en plezant
de laatste minuten van deze ongelukkige slangenhalsvogel, bij het in het water springen hapte een krokodil toe
de boottrip op de Okavango delta zit erop - we hebben genoten
Terug naar Maun
Maun is 139 km en daarvoor zullen we iets meer dan zes uur nodig hebben wordt ons gezegd. In het park vallen de zandpistes best mee maar eens voorbij de South Gate is de gravelweg breed en in erbarmelijke staat. En die piste is 35 km lang...
opnieuw op weg voor onze vierde dag op rij
aan een waterplas zagen we Gnu's
deze prachtige vogel is een zadelbek ooievaar
de impala's springen weg voor onze FJ
de delta is rijk aan vogelsoorten: een schoorsteenveger, een blauwe reiger, kraageenden
we zagen tal van giraffen
We zijn na een inderdaad zesuren rit in Maun aangekomen waar we een viertal nachten verblijven op een camping aan de
Ng-Gokha rivier. Een heerlijke plaats waar het overdag 28 graden is en 's nachts bitter koud.
de kampplaats Otavango River Lodge - Beware crocodile staat er te lezen
De onvriendelijke politie dame bij de VET controle
De stad Maun hebben we al verlaten en rijden weer op de eentonige weg nu richting zuiden, naar Ghanzi en dan verder naar Kang. Van Kang willen we verder door de “East Gate “ het Kgalagadi NP binnen rijden.
Waar we in het doorgaan op deze weg, de A3, al te maken hadden aan de VET grens, met een brutale politie agente - we waren twee meter verder gereden dan het Stop bord, maar dat was tot achter de auto die zij controleerde - hebben wij nu weerom herrie met een arrogante in het blauw geüniformeerde politie agente. Met een militair commando werden we verzocht met onze schoenen in een ontsmettingsbak te stappen en of we nog andere schoenen bijhebben? Lieve moest de FJ verder zetten en tot drie maal toe was de nieuwe plek niet naar haar zin!
Ik moet mee naar het hokje aan de andere kant van de weg want we hadden nog vlees in de koelkast. Het vlees was vacuüm verpakt en hadden we gekocht in Maun. Vijftig kilometer eerder bij een eerste controle bleek dat geen probleem! Nu moet ik het in de vuilbak deponeren ...
we hadden al te maken aan de VET grens, met een brutale politie agentewe, we waren twee meter verder gereden dan het Stop bord...
Op weg naar Kgalagadi in Kang
20 mei.
Het is al laat op het seizoen en de nachten worden steeds kouder hier, 5° om 6 uur. Eens de zon, om 7 u, er is is die lage luchttemperatuur geen probleem meer. Om die reden komen we maar uit de tent als de zon volop schijnt en dat is iets voor acht. Zoals de condors in zuid Amerika laten we ons eerst door de zon opwarmen vooraleer in actie te schieten. Een uitgebreid ontbijt en alles weer in de FJ opbergen neemt meestal twee uur in beslag. Het is dus al rond 10 uur als we de deur binnen stappen van het toeristen bureau, dat hier in hetzelfde complex is als de lodge waar we verbleven. We wilden weten of we hier onze overnachtingen konden boeken in het park. We zijn er niet veel wijzer op geworden. Reserveren ging niet en hoe de conditie van de 140 km weg van Hukuntsi naar het park is wisten de twee vrouwen uit het bureau ook al niet!
Als die 140 km naar het park een weg is van diep zand of slechte grind dan komen we misschien niet voor sluitingstijd van de poort aan! Naar Hukuntsi is het ook nog eens 120 km rijden, weliswaar op gaaf asfalt zonder verkeer.
We zetten er vaart achter, maximum toegelaten snelheid is 120 km/u, en we bereiken de nieuwe mall met een eveneens nieuwe Puma benzinestation in een uur. Hukuntsi is de laatste plek vooraleer in de wildernis te duiken.
Boordevol, aub. Vraag ik de tankbediende die maar een paar woorden Engels praat. Ik wil ook te weten komen hoe de verdere weg naar het park erbij ligt. Er wordt door drie mensen beraad geslagen over wat voor antwoord ze me moeten geven. Voor de verstaanbaarheid van mijn vraag toon ik de bewuste weg op een papieren kaart. Na de pothole weg is het nog anderhalf uur, is hun antwoord. De weg is geen zand maar een gravel piste wordt nog gepreciseerd. Of dat allemaal klopt is de vraag want geen van hen heeft ooit die weg gereden!
Veel opties hebben we niet het is nu middag en we kiezen te vertrekken en niet naar een overnachtingsplaats in dit vergeten stadje te zoeken.
bandendruk verminderen tot op 1,6 bar
De potholeweg heeft inderdaad alle kenmerken ervan. Het is dus laveren over de smalle weg om de grootste putten te vermijden. Vijftien kilometer lang en dan draaien we links af, geen resten asfalt meer maar gladde witte gravelweg. Het kan niet beter. We zullen op tijd aan de poort zijn.
Dat dachten we toch, mooie liedjes duren niet lang! De witte gravelweg in de jungle houdt plots op en gaat over in rood diep zand waarin diepe bandensporen zijn te zien die zig zag over de weg heen gaan. Er zit niets anders op dan de bandendruk drastisch te verlagen tot 1,6 bar. En hop nu ploegen we ook door het diepe rode zand en dat is niet bevordelijk voor onze autonomie. Maar de FJ heeft met het diepe rode zand geen problemen al stampen we af en toe met de bodem van de FJ op dat zand, zo diep zijn onze sporen. De Fj bodem staat wel een 35 cm boven de grond!
De volgende benzinepomp is in Nossob op de Nossob rivier in het park en dat is de grens met Zuid Afrika - ongeveer 350 km verder - en daarbij willen we toch nog een paar safari ritten rijden in het park.
niet evident om op los zand te rijden en om niet vast te komen zitten
De Kgalagadi wildernis
Zonder problemen en in minder dan drie uur hebben we de zandpiste overwonnen. Aan de Oostelijke poort van de Kgalagadi hebben we ingecheckt voor drie nachten bush camping. We hebben genoeg proviand, bier wijn en water om minstens zes dagen goed te overleven in de wildernis. Hout hebben we hier aan de poort kunnen kopen (extreem duur) dat hebben we nodig om te braaien om ons wat warmte comfort te geven maar ook om de wilde dieren op afstand te houden als we dineren. Het is hier al donker om half zeven en het wordt ook koud. Dat hier roofdieren rondlopen laat ons de receptioniste zien op een paar foto’s. De foto’s laten ons een luipaard zien dat een kijkje komt nemen in het bureau van de receptie.
We hebben al drie nachten overleefd in de jungle en hebben in al die tijd niemand gezien. De pootafdrukken rond de FJ bevestigen dat we in de nacht wel bezoek krijgen. Als ik iets hoor en de LED spot laat schijnen houdt alle geluid even op. Het felle licht schrikt de dieren af!
Men heeft ons aangeraden tijdens de nacht niets buiten te laten staan want hyena’s eten niet alleen de schoenen maar kauwen ook op plastics en rubber. De banden van de FJ besprenkelen we met zeep, dat voorkomt schade zeggen ze hier.
Een Gnu - toch een raar beest
's Avonds op onze kampingplaats - opnieuw gans alleen tussen de wilde dieren
De zandpaden die we gebruiken zijn zeer zeer smal en slingeren tussen de bomen en struiken waarvan de takken langs beide zijden de FJ krassen. Het is een keer diep mul geel zand een andere keer is het fel wit of hard geribbeld.
Hoe verder we naar het oosten vorderen hoe meer heuvels we over moeten. Het landschap is nu geaccidenteerder dan aan de westkant van het park. De heuveltjes zijn soms zeer steil en op de top zie je alleen maar de lucht, een tegenligger daar zou zeer zeker eindigen in een lang oponthoud....Al bij al een piste waar we ons niet kunnen vervelen. De leeuw met de zwarte manen hebben we gemist, oryx zien we overal. De vroegere naam van het park was trouwens Gemsbok nationaal park.
de mooie zandwegen in het Kalagadi National Park
De "Duiker" hadden we nog niet gezien. Kleiner dan een inpala maar heel vlug
De "Pale Chanting Goshawk en de Crimsin Breasted Kgaragoba
De Southern Yellow Billed Hornbill is een prachtiege vogel
we rijden nu in Frontierpark of het Gemsbok National Park
uiteraard zijn hier veel Gemsboks of Oryxen te zien
voor de FJ springen de Elands over de weg
onze kampplaats in het Frontier National Park - we stonden hier opnieuw alleen met de wilde dieren als gezelschap
dorre takken opgezocht, versleept met de FJ en daarna in stukken zagen voor ons kampvuur
pootafdrukken rond de tent van.....
ochtendgymnastiek in "the wilderness"
hier loopt een Gemsbok over de weg
Nossob
Onze vierde nacht zullen we in het omheinde kamp aan de droge Nossob rivierbedding doorbrengen, daar kunnen we ook voltanken. Om er te geraken hebben we ook onze voorraad LPG aangesproken, die komt nog van onze laatste vulling in Indië en die strategische voorraad hebben we gehouden voor noodsituaties. In Afrika is tot dusver geen LPG verkrijgbaar voor auto’s.
De Nossob rivierbedding is ook de grens tussen Botswana en Zuid Afrika maar er zijn geen grenscontroles. In het kamp hebben we zonder problemen een plek bekomen. Hier hoeven we stoelen en ander materiaal niet op te bergen in de nacht want de camping is omheind. Zonder omheining hadden we het bezoek gekregen van leeuwen. Een paar uur heeft een brullende leeuw ons wakker gehouden met zijn diep basgeluid gebrul. Ik dacht even dat hij tussen de tenten liep maar dat kwam omdat de omheining slechts een twintigtal meter van onze slaapplaats verwijderd was.
de camping langs Zuid Afrikaanse zijde is goed omheind
160 km naar Twee rivieren
De kronkelende gravel piste naar Twee rivieren, dat is het meest zuidelijke punt van het park, is breed en goed onderhouden. Hij loopt langs of in de bedding van de droge Nossob. Opnieuw spotten we een grote hoeveelheid van diverse antiloop soorten en hier en daar struisvogels maar geen roofdieren. Wel haviken, arenden en rondcirkelende gieren. Maar de plek waar de gieren geduldig ronddraaien kunnen we niet bereiken. Die gieren wachten hun beurt af tot ze als een van de laatste mogen aanschuiven aan de maaltijd.
We kiezen om in de niet omheinde camping van Two Rivers in Botswana te kamperen we hadden graag in Rooiputs, ook in Botswana, willen kamperen maar die was bezet de volgende twee dagen.
Red Hartebeest
onze laatste nacht in het wild op camping
Two Rivers
We hebben geaarzeld of we een deel van de weg naar Pretoria langs Botswana zouden afleggen maar uiteindelijk viel de keuze op een route in Zuid Afrika.
De grensovergang naar Botswana was not business as usual, we werden getrakteerd op een onverwachte sanitaire controle. Fruit en eieren mochten niet over de grens, vlees en zuivelproducten wel. De bananen hebben we ter plekke opgegeten de zes eieren werden in de vuilbak gekieperd.
Wij zijn op weg naar Francistown. De rit van 574 km zou zonder problemen moeten verlopen ware het niet dat we weeral eens te maken krijgen met overijverige politiemensen. Met de ervaring van twee jaar geleden probeer ik mij aan de snelheidsvoorschriften te houden. Dat is niet makkelijk want de plaatsing van de snelheidsborden gebeurt op een creatieve wijze. In dorpen mag je maar zestig na het dorp mag je 80 en nog wat verder mag 120 km gereden worden. Maar de borden die dat moeten duidelijk maken staan soms zeer ver uit elkaar en meestal niet op dezelfde onderlinge afstand.
Net vóór het verkeersbord van 80 stonden ze snelheidscontrole te houden
Ik rij 200 m achter een local, we zijn al kilometer ver over het dorp maar daar staat een politie auto langs de weg. De local mag verder maar wij moeten opzij. Een vriendelijke politie ambtenaar probeert ons duidelijk te maken dat we 84 km reden en dat we maar zestig mochten rijden. Inderdaad ze staan opgesteld juist waar, in de ene richting naar het zes km verder gelegen dorp een bord met 60 staat en in onze richting, van het dorp weg 80 staat. Dat soort pesterijen zijn typisch voor Botswana we hebben ons laten vertellen dat de verbaliserende agent zelf een groot deel van de boete opstrijkt. Nu zouden we 500 Pula (45 €) moet afdokken. Als ik de agenten erop wijs dat de borden op onregelmatige wijze zijn opgesteld klonk zijn antwoord “ You have to tell this to our government, sir”. Ik word gevraagd om aan de andere zijde van de politie auto te gaan, zijn collega neemt al de nodige formulieren...”Sir that’s pulliing what you do. Two years ago I paid once but now I will not pay anymore!” Geef ik hem te kennen. Ik loop naar de FJ toe, die wat verder staat geparkeerd start de motor en rij weg! Benieuwd of ze de achtervolging zullen inzetten en een beetje angstig of ze wat verder in de volgende stad een road block zullen opzetten.
Wij zijn ondertussen 200 km verder en aangekomen in Francistown. Hier zullen we overnachten.
op weg naar de camping Elephant Sands
Een olifant met vijf poten
Gisteren sliepen we op de vermaarde kampeerplaats Elephant Sands. Een camping rond een waterhole waar olifanten hun dorst komen lessen. Twee jaar geleden waren we blij met het zicht op een enkele olifant tijdens onze GT time, deze keer hadden we meer geluk. Het was een komen en gaan van groepen en soms liepen de mastodonten op slechts tien meter of minder van de FJ. Dit spektakel ging door tot laat in de nacht. Voor alle veiligheid heb ik de luifel maar opgevouwen want het zou wel eens kunnen dat een van die beesten zich komt schuren tegen de auto.
op de camping - werken tussen de olifanten
hier zagen we een olifant met vijf poten
Op de camping van Elephant Sands
in Botswana is het oppassen geblazen - de olifanten lopen gewoon ovr de weg
Heen en terug over de Zambezi
Het is 24 januari, vandaag moeten we over de grens. Dat is ons gelukt maar inmiddels hebben we ook een kleine wijziging aan onze reisplanning aangebracht. We zullen eens over de grens terug komen naar Botswana en dan naar de Caprivi strip rijden in Namibië. De brug die men bouwt over de Zambezi is nog steeds niet afgewerkt, die zal pas in 2020 klaar zijn, zes jaar bouwtijd! We moeten dus twee maal met de ferry over de stroom. Een paar maand geleden is nog zo een geïmproviseerde boot gekapseisd. De overtocht duurt amper 10 minuten maar toch is de prijs van een vaarticket op Europese leest geschoeid. We hebben zes grensovergangen achter de rug, we hebben in Kasane in Botswana getankt en inkopen gedaan en onze dorst gelest. Het was er schroeiend heet de thermometer wees 42°!We zijn terug in Namibië en we weten ondertussen dat we oude bekenden zullen terugzien op de camping van een resort waar zij ondertussen al zijn aangekomen.
Even de Zambezi over naar Zambia om de papieren (carnet de passage en douane) te regelen voor de FJ
Terug naar www.worldtravellers.be
