Woensdag 3 mei. We zijn deze voormiddag vertrokken uit Lilongwe en rijden richting Zambia, Luangwa national park. De M12 is in goed staat, we hoeven ons niet te haasten het is een kort ritje van 277 km, maar er is wel een grensovergang. Het zal inderdaad de honderdste op onze trip rond de wereld zijn.
De grensovergang ziet er niet indrukwekkend uit. Geen afspanningen, geen prikkeldraad, geen hoge muren enkel een paar plastieken kegels om de weg af te sluiten. De formaliteiten aan de Malawi kant lopen bijzonder vlot er is ook niet veel passage. Wat verder botsen we weer op een paar kegels afgewisseld met vaten die ons de weg versperren. We parkeren de FJ en voor we eruit zijn worden we gevraagd of we nog Malawi Kwachas over hebben om om te wisselen tegen Zambia Kwatchas. Die hebben we niet want we hebben ze alle omgeruild tegen benzine.
Immigratie eerst, want we moeten ook nog een visum kopen. De dame, achter glas, dus moeilijk verstaanbaar, probeert ons iets duidelijk te maken. Na een paar keer opnieuw vragen begrijpen we dat we het normale visum van 50$ niet kunnen krijgen omdat haar registratie boek vol is. Dus moeten we er een kopen van 75$ en ze toont de twee registratie boeken. Omdat we protesteren lukt het tenslotte toch. De carbontaks, die moet in Kwacha betaald worden, kunnen we niet betalen want het computersysteem ligt plat. Onze Carnet is ondertussen ook al voorzien van de nodige stempels en daarop wordt een vermelding geschreven dat we de Carbon taks bij exit zullen moeten betalen ook in Kwacha. Gelukkig is de ATM wel in dienst en kunnen we ons voorzien van de Zambiaanse Kwachas. Want de autoverzekering moet in Kwatcha betaald worden maar de gemeentetaksen, die moeten we dan weer in dollar betalen.
Wildlife camp resort ligt aan de rand van het Luangwa park aan de oevers van de Luangwa rivier. Het is een zeer groot domein en op het domein is er een waterput die olifanten regelmatig komen bezoeken. Er zijn niet alleen olifanten hier maar ook leeuwen, luipaarden, impala's en bavianen en vervet apen. In het donker van de receptie naar de kampeerplaats wandelen is niet aangewezen.
onze schitterende kampeerplaats in Wildlife camp
De FJ staat aan de rand van de stroom waarin nijlpaarden en krokodillen de plak zwaaien. Vooral de hypo's zijn luidruchtig zowel overdag als 's nachts. Maar gisteren werden we rond middernacht opgeschrikt door een hels lawaai rondom onze kampeerplaats. Dat bleken apen te zijn die signaal gaven dat er leeuwen in de omgeving zijn. We hebben ze niet gezien maar de nachtwaker wist ons te vertellen dat vier leeuwen langs onze FJ waren voorbijgelopen. De olifanten overdag zijn iets voorkomender die lopen ons voorbij op 100 meter. Impala's zijn iets minder gereserveerd want elke avond staan ze op 40 m afstand naar ons te staren. Hun ogen spiegelen als die van katten in het felle licht van onze radio gestuurde zoekschijnwerper. Het zijn alleen de apen en eekhoorns die vervelend doen. De apen zijn vliegensvlug en terwijl we erbij staan zijn ze met het brood van tafel weg. De deuren van de FJ moeten we gesloten houden want in een wip zitten de stelende apen in de auto en die ervaring hebben we al eens gehad in Thailand.
Bij ons bezoek aan het Luangwa National Park, dat bekend staat om de grootste populatie van luipaarden te bezitten, hebben we wel wild gezien, waaronder een zeldzame meute wilde honden, maar spijtig genoeg geen luipaarden.
let op de strepen die ook zichtbaar zijn zowel op de manen als op de poten.
Zambia, het vroegere Noord Rhodesië, het land met de 70 talen telde ongeveer 13.000.000 inwoners in 2010 en nu 16.000.000. In Zambia werden bewijzen gevonden dat 300.000 jaar geleden het gebied bewoond werd door mensachtigen. In de 18de en 19de eeuw floreerde hier de slavenhandel. Het land werd in 1964 onafhankelijk van het VK. Het voornaamste export product is koper.
De weergoden blijken ook hier in Zambia een ander programma te hebben gekozen. Het zou al droog moeten zijn maar dat is het niet vooral niet in het noorden. Voor ons reizigers kan dat een probleem zijn maar voor de boeren is dat een godsgeschenk. Voorwaarde is wel dat het niet om stortregens gaat want dan spoelt hun goede grond weg. En dat is ook wat gebeurt op de laterite wegen. Als die vers geschraapt zijn, zijn die best te verteren door de FJ en kunnen we zelfs tot boven de 60 km/u rijden maar dat komt maar zelden voor.
Onze volgende trip gaat richting zuiden naar Livingstone, de Victoria watervallen. Dat zullen we in verschillende etappes moeten doen want de route is bijna 1.100 km. Dat is de kortste weg maar als we snelste weg nemen wordt dat 1.270 km. De kortste weg gaat over de Petauke route. Van het nationaal park tot Petauke zijn dat 175 km, maar andere reizigers deden daar onlangs twee dagen over! We hebben nu al voldoende van deze wegen onder de wielen gekregen, we kiezen voor het comfort.
In de jaren 70 had Zambia het beste wegennet van alle Afrikaanse landen onder de Sahara. In 1991 werd vastgesteld dat 80% van het netwerk in slechte toestand was tengevolge van slecht onderhoud. Van de ongeveer 90.000 km wegen is er maar 20.000 geplaveid! Dank zij buitenlands kapitaal zijn er nu programma's lopend voor de aanleg van spoorwegen en de verbetering van het bestaand wegennet.
door buitenlands kapitaal kreeg Zambia op bepaalde plaatsen een prachtige weg
op het platteland leven de mensen nog in hutjes
De tseetseevliegen
We rijden op de T4 richting Lusaka. De weg is hier recentelijk vernieuwd met Europees geld. Ook hier is weinig of geen verkeer uitgezonderd in de omgeving van dorpjes. In die dorpjes is de maximum snelheid 50 of soms 40 km/u. Om de snelheid van het verkeer te verminderen zijn ook hier verkeersdrempels geplaatst. Deze snelheid remmers zijn, op deze nieuwe weg, zo ontworpen dat die verplichte maximum snelheid kan aangehouden worden zonder overdreven hinder voor de auto of inzittenden. Sneller erover rijden is niet aangewezen. De lengte en de hoogte van de bult lijkt functie te zijn van de toegelaten snelheid. Een goede vondst.
We worden gestopt. Een gammel draaihek verspert ons de weg. Een oudere man in donker groen uniform met een vlindervangnet stapt op ons toe. "Tsetse flies? Vraagt hij ons terwijl hij het interieur van de FJ aan een kritische blik onderwerpt. Nee , die vliegen met de vleugels op elkaar ken ik nog sinds mijn reizen naar Rwanda in het begin der 70er jaren. Neen, we hebben geen van die nare passagiers bij. Volgens Lieve heeft ze er wel een dood gemept een uur geleden.
Deze tseetseevliegen kunnen geïnfecteerd zijn met parasieten die ze in de bloedstroom van mensen of dieren kunnen inbrengen. De dodelijke slaapziekte is er het gevolg van. In de jaren 60 was de vlieg bijna uitgeroeid door de bestrijding met DDT. Nu is ze weer in opmars omdat DDT slecht is voor de natuur. Grote delen van Afrika zijn onbewoond of onbewoonbaar door deze vlieg.
Bij de Tseetseevliegen liggen de vleugels op elkaar
Lusaka
We naderen Lusaka, de hoofdstad van Zambia. De laatste twee dagen waren de wegen in zeer goede staat met hier en daar nog wat wegenwerken voor het bouwen van bruggen. Ook de politie is ons reizigers goedgezind. Bij alle checkpoints mogen we door zonder stoppen op een uitzondering na.
Het verkeer wordt steeds drukker en uiteindelijk komen we bij het binnenrijden van de hoofdstad vast te zitten in een file. Wij zijn duidelijk in een andere wereld terechtgekomen. Shopping malls, grootwarenhuizen dezelfde als in Zuid Afrika.
Wat een immens contrast tussen de toestand op het platteland met de hutjes en geen auto's en de kinderen met landbouwgereedschap op de schouders en de moderne gebouwen en grote auto's hier!
de hoofdstad Lusaka - we waanden ons niet meer in Zambia
dit is ook Lusaka.....en hier leven ook mensen
Chirundu
Voor we Livingstone aandoen maken we nog een afslag richting de Zambezi, de grens met Zimbabwe. De weg loopt tussen beboste heuvels en we dalen van 1.300m naar 475 m het niveau van de stroom. Zambia ligt op het centrale plateau, de gemiddelde hoogte is 1.200m. Tot nog toe reden we langs de T4 op hoogtes die schommelden van 1.100m tot 1.300 m. Chirundu is een grensstadje aan de oevers van de machtige Zambezi rivier. 22 km noordwaarts van de stad hebben we een resort met goede camping gevonden op de oever van de Zambezi. Hier blijven we twee nachten en we doen er geen excursies op de Zambezi. De camping is mooi en we hebben hier een resident hippo die 's nachts rond de tenten aan het grazen is.
Op zijn trek door zuidelijk Afrika kwam de Schotse missionaris Livingstone in november 1855 te staan voor een tot dan toe voor westerlingen onbekend natuurfenomeen dat later door hem de Victoria watervallen werd genoemd. De koningin van Engeland was toen Victoria, vandaar de naam. De lokalen noemden het de Mosi-oa-Tunya . Een naam waarschijnlijk door de Arabieren gegeven. Letterlijk vertaald " de rook die dondert". November was niet de beste tijd om de watervallen in al hun glorie te zien want dan is het waterpeil van de Zambezi op zijn laagst en zal er niet veel gedonder te horen geweest zijn.
de regenboog met daarachter de Victoria waterval
Op dit ogenblik, in mei, staat het peil van de Zambezi op zijn hoogst en is de waterpluim die het neerstotende water produceert - 900 miljoen liter water per seconde dat 108 meter naar beneden stort - van 30 km ver te zien en het bulderend geluid van ver te horen. Wij kunnen het 's avonds en 's nachts goed horen vanaf onze verblijfplaats in Waterfront en die is ongeveer vijf kilometer ervan verwijderd.
We hebben zoals elke toerist het wandelpad voor de 1,7 km brede waterval gelopen en ons druipnat laten regenen. Een beter zicht op de zeven kloven waardoor de Zambezi na de waterval stroomt kregen we te zien vanuit de lucht. Hoewel Lieve vindt dat de wandeling toch spectaculairder overkwam.
wat een kracht
we werden goed nat alleen maar door het opspattend water van de waterval
De watervallen liggen uitgerekend op de grens Zambia Zimbabwe. De weg naar Zimbabwe loopt over een metalen brug over een van de kloven. Deze brug werd gebouwd in 1905 in opdracht van Rhodes. Hij wou een treinverbinding realiseren tussen Kairo en Kaapstad.
de helicoptervlucht over de watervallen was een van de hoogtepunten van onze reis
We boekten ook een "sunset cruise" op de Zambezi rivier. Dit was een geslaagde afsluiter van ons verblijf in Livingstone waar de Victoria watervallen, van het gebied, een toeristische trekpleister heeft gemaakt.
Onze tijd begint te korten, want binnen een week moeten we aan de grens van Zuid Afrika staan willen we intijds ons vliegtuig kunnen halen op 2 juni a.s. Vandaag steken we de grens van Zambia naar Botswana in Kazungula over, daar is Zambia gescheiden van Botswana door de Zambezi rivier en daarvoor moeten we de ferry nemen.
Al vanop kilometers afstand zien we rijen vrachtwagens staan die wachten om de grens over te steken. Er wordt gezegd dat ze tot soms vijf dagen moeten wachten. Op de ferry zien we ook vervoer van lege benzine jerrycans die daarna dezelfde weg terug gaan maar dan gevuld. De benzine is in Botswana de helft goedkoper!
de kilometers lange rijen vrachtwagens die wachten om de grens over te steken
Even buiten Katima Mulilo is de grens met Zambia. Vooraleer de reis aan te vatten moeten we nog even voorbij de Pick n Pay of Shoprite -de zelfverklaarde grootste supermarkt keten van Afrika - om onze voorraden vlees, drank en ander proviand aan te vullen. In Katima was er acht jaar geleden een straat en veel stoffige zandwegen nu zijn er drie supermarkten en een centrum met bank, ziekenhuis en winkels bereikbaar op asfaltwegen.
Het is opnieuw snikheet vandaag. Er staan minder lange rijen vrachtwagens te wachten om de grens over te steken dan tussen Botswana en Zambia bij Kasane. We maneuvreren langzaam door de her en der geparkeerde wachtende vrachtwagens. Fixers proberen ons te doen stoppen, maar die zullen we hier niet nodig hebben. Immigratie en douane formaliteiten zijn in een wip gebeurd in Namibië. We rijden verder tot we op een grote parking komen voor de officiële grensgebouwen van Zambia. Weer worden we omringd door mannen die ons willen helpen en geld willen wisselen. We bedanken.
op een marktje, net over de grens, kochten we een simkaart
In het gebouw met de vele loketten gaan we eerst naar immigratie en daar moeten we opnieuw een visa aanschaffen. De twee vrouwen achter het loket verwijzen ons naar een loket aan de andere kant van de grote witte zaal met een grote camera ervoor. Daar moeten we even poseren voor een gezondheidscheck. We worden gezond bevonden den krijgen een soort jeton waarmee we weer naar het loket met de twee vrouwen moeten. Het duurt en duurt waarschijnlijk omdat het computerklavier maar met een vinger kan bediend worden. Oef, we kunnen verder naar douane. Maar vooraleer onze Carnet aan de orde komt moeten we eerst Carbon taks betalen. Met creditkaart gaat het hier niet. Dus op zoek naar een ATM en die is te vinden aan de andere zijde de grote parking. Dat duurt ook even want er komen alleen kleine coupures uit en we moeten de opvraging een paar maal overdoen. Na douane, carnet en carbontaks, een loket verder voor een wegverzekering en dan weer een loket aan de andere kant voor road taksen. Zijn we nu eindelijk rond, jawel we mogen gaan. Maar bij het buitenrijden van de parking moeten we weer naar een loket, registreren en soort gemeente taks betalen. Het is twee uur later en we kunnen eindelijk de M10 oprijden richting Ngonye watervallen op de Zambezi.
na ons avontuur met de wicn in Namibia diende er een reparatie te gebeuren
Fluisterend zand
Whisperings Sands resort en camping ligt aan een van zijarmen van de Zambezi. Oevers met wit zand afgewisseld met zwarte rotsen. En inderdaad als je op dit zand loopt maakt het een schuifelend geluid.
Toen we enkele dagen geleden onze lier nodig hadden om ons uit het slijk te bevrijden in Mudumu NP is dat gelukkig goed afgelopen. De winch werkte, maar intermitterend. En dat aan en uit gedrag had de solenoïde contacten kunnen doorbranden. De stromen die bij zulk een krachtige lier door de relais en de contacten ervan gaan lopen op tot 400 ampère. Ik wist al van verleden jaar dat dit probleem bestond, daarom had ik ook een nieuwe radiozender en ontvanger mee. Dringend tijd om de nieuwe set te installeren.
we verbleven drie dagen in de camping: Whispering Sands - mooi gelegen
Vijf kilometer meer naar het noorden is de Zambezi nog breder, 1000 meter breed front met tal van watervallen, anders maar minstens even spectaculair als de Victoria watervallen. Er is ook haast geen toeristische infrastructuur, er komen ook weinig toeristen want te ver afgelegen, alleen een bezoekerscentrum is er. We rijden naar dat bezoekerscentrum want het is zowat 10 km noordwaarts en die mars in die temperatuur is niet voor ons weggelegd.
We brachten een bezoek aan de Ngonye watervallen
De Ngonye watervallen
Samuel is de aanwezige in het kleine gebouwtje met wat prularia en schedels van de verschillende antilopen die in dit gebied voorkomen. Meer is het bezoekerscentrum niet. Wij moeten ons inschrijven en de vergoeding betalen. Samir zal ons vergezellen naar de oever van de Zambezi Endstra is geen wandelingen het park. Eerst dalen we af tot waar het water reikt in het regenseizoen we moeten over een beek met zwarte rotsen die we kunnen gebruiken om onze voeten niet nat te maken, het lijkt meer op hink stapspringen met het risico van toch in het water terecht te komen. Na deze hindernis moeten we nog 200 meter over ruwe rotsen met spleten en grote hoogteverschillen tot aan de oever die zowat vijf meter boven het kolkende water uitkomst. En dan ontplooit zich een machtig spektakel.
om zo dicht mogelijk bij de watervallen te komen moesten we klauteren - gelukkig hadden we een hulpvaardige gids
dit was ons eerste zicht op de watervallen
wat een kracht
Wat een buitengewoon panorama. Er is wat wind maar dat valt best mee om de drone te vliegen en om wat spectaculaire videocontent te schieten. Ik laat de drone zo’n 50 meter stijgen en naar een van de watervallen vliegen om dan achterwaarts terug te vliegen met lopende camera. Maar dat avontuur is slecht afgelopen. Ik heb hem gecrasht. Eerst kreeg ik een melding “ abnormal situation” en dan “ lost connection” en dat was het einde. Het volgende was nog een tevergeefs visueel zoeken springend over de rotspartijen.
Wanneer er internet dekking was geweest had ik onmiddellijk de laatste positie kunnen lokaliseren, dat heb ik nu pas kunnen doen nadat we weer dekking hadden. Dat het zover is gekomen is met alle waarschijnlijkheid het gevolg van reset van alle instellingen van de software als gevolg van een update van enkele dagen voorheen. Wat een pech!
Dirk haalde zijn drone boven om de watervallen van uit de lucht te filmen
prachtig zicht van de watervallen..........maar een ogenblik later was de drone verdwenen en bij "find my drone" zagen we dat hij in de Zambezi lag
Aan het meer ten noord oosten van Limulunga
De rit naar Kafuela NP is te ver om in eenmaal te rijden. We besluiten om een dertigtal kilometer ten noorden van Mongu een resort op te zoeken aan een klein meer en daar een paar dagen te verblijven. En in dit meer is het veilig om te zwemmen want er zitten geen nijlpaarden en krokodillen in het water. In Mungo kunnen we tanken. Even bellen naar Itcheke luxuary lodge om te verifiëren of ze wel zijn geopend. Dat is zo en voor de 32 km heb je een uur nodig werd ons gezegd.
de weg van Mongu naar Limulunga - de mensen leven hier ook in hutjes
we waren op weg naar Ikythe Luxury resort maar dit is verre van luxury
het leven op het platteland
Wij zijn de enige residenten - laag seizoen - in het mooie resort. Het restaurant is gesloten maar dat is geen probleem want in Mongu hebben we voldoende proviand kunnen opslaan voor drie dagen en dan hebben we nog altijd onze noodrantsoenen.
we kampeerden in dit sprookjesoord - dit is echt luxury
We zijn er uiteindelijk drie dagen gebleven en dat heeft te maken met een diefstal
Vandaag hebben we geleerd hoe de Zambiaanse rurale samenleving in staat is om hun problemen op een efficiënte manier op te lossen. Vanmorgen waren we klaar met onze douche. De FJ was al helemaal vol gestouwd en klaar om te vertrekken. De FJ-deuren waren gesloten maar niet op slot. Amper 5 minuten zonder toezicht toen we even weg waren naar de douches en slechts 10 meter ervan verwijderd. Lieve was de eerste die terugkeerde naar de auto en vond de deuren open met zand op de stoelen. Ik arriveerde een tijdje later en ontdekte de open tas van onze OBD2-scanner. De scanner was weg en ook mijn 5 $ horloge bleek verdwenen. Gelukkig, alleen deze items zijn gestolen en niet de computers, IPads en iPhones ..!
Een paar minuten later kregen we het bezoek van de resortmanager want die wist dat we zouden vertrekken. We laten zien wat gebeurd is. Bijna direct komt een vrouw en een man van zijn staf en die begonnen voetafdrukken te zoeken rond de FJ en bij de kleine poort naar het witte zand van de oever van het meer. Wat later volgen we hen naar het piepkleine dorpje in de buurt, maar daar lopen alleen kinderen en een dame en een man die wat verder een verdorde boom staat te hakken.
De mensen van het resort zijn ondertussen al zeker dat de dieven kinderen moeten zijn geweest en ze zijn er vrij zeker van dat ze ze snel zullen vinden. Wij verbaasd over zoveel vertrouwen de schuldigen zo snel te kunnen vinden.
Een uur later krijgen we het bezoek van enkele dorpelingen en ze hebben mijn vernietigde scanner bij. Helemaal uit elkaar getrokken. En nog een paar minuten later komt een vrouw en op haar open handpalm ligt mijn polshorloge en een aansteker. Die laatste hadden we nog niet als vermist gezien.
Wat later in de bar worden twee knapen van 11 jaar naar ons gebracht, de daders. We konden niet met ze praten omdat ze geen Engels konden. Met de kinderen en hun moeder is de manager nu vertrokken naar de politie.
Het is al namiddag de manager is terug en ik pols naar het verloop bij de politie. Omdat ze jonger zijn dan twaalf hoeven ze niet naar de gevangenis te gaan komen we te weten. Hun straf: Op drie verschillende tijdstippen zullen de boefjes zweepslagen te verduren krijgen en hun ouders de les gespeld worden hoe zij hun kinderen moeten opvoeden. De resortmanager zal de uitvoerder en instructeur zijn. Ondertussen heeft de manager al een fijne tak van de schors ontdaan, die zal als zweep moeten dienen. En nu horen we het gehuil en gekrijs van de twee jongens die hun eerste straf ondergaan in het bijzijn van de ouders en enkele getuigen.
Een heel andere manier om gerechtigheid plegen.....!
zo vond het personeel onze scanner terug in de bosjes van het naburig dorp
we dronken een biertje om te bekomen van de emoties
380 km tot onze volgende stopplaats. De weg is aanvankelijke in goede staat. We zijn al een paar checkpoints voorbij. Wij moeten niet stoppen en ook waar wegtaksen worden geïnd mogen we door. We hebben tenslotte aan de grens een fikse roadtaks betaald. Eenmaal wil een vrouwelijke politieagente onze documenten zien maar alles verloopt vriendelijk.
Het regenseizoen is begonnen en dat merken we ondertussen wel want we hebben al drie tropische onweren meegemaakt. Goed voor het wegspoelen van al het opgehoopte slijk aan de FJ. Wij hebben de goede weg al een tijdje achter ons en nu krijgen we afgewisseld asfalt met potholes, rood slijk met potholes en soms een paar kilometer goede wegstroken. Wij zijn weer op zo een rode slijkerige wegstroom aanbeland.
De auto voor ons zoekt de plaatsen met de minste gaten en ribbels. Daardoor laveert hij van uiterst links naar uiterst rechts over de baan. Ik kan hem niet gemakkelijk voorbij vanwege zijn nogal brutale maneuvreren. Uiteindelijk lukt het wel. De weg staat vol plassen, op het moment dat ik langsrij wil hij plots naar rechts. Ik kan hem nog net vermijden door mee verder naar rechts te sturen. Wat verder stop ik voor een diepe greppel, ik sta langs de rechtste kant van de weg even stil en de donkergroene Toyota van daarnet komt links naast mij gereden. Zijn raam staat open en roept iets. Ik versta niet wat hij zegt maar ik zie wel dat hij met zijn vinger wijst naar een aantal rode slijk spatten op zijn grijze vest. Ik begrijp dat hij mij verantwoordelijk wil stellen voor zijn schade. Alvorens het tot een oplaaiend conflict te laten komen druk ik het gaspedaal in.
onze kampeerplaats in Kafue National Park. We hoorden leeuwen en nijlpaarden maar hebben ze niet gezien
Wij zijn al een tijd in het NP en het enige wild dat we zagen waren apen en impala’s. Wij zijn nu aan de receptie van het
resort en onze auto wordt bestormd door een zwerm tse tse vliegen. Deuren en vensters toehouden zegt de receptionist want anders zit uw auto vol met die akelige vliegen. Niet makkelijk als je kampeert. Maar gelukkig verdwijnen die vliegen bij valavond of is het omwille van het fel rokend houtvuur dat Pizo de terreinbewaker heeft aangestoken? Pizo heeft het vuur aangestoken om ons te behoeden van leeuwen, nijlpaarden en andere wilde schepsels.
Zaterdagmorgen 9 februari.
Er waren vannacht een hippo en een olifant op bezoek geweest naast de FJ vertelt ons Pizo terwijl hij bezig is onze vaat van het ontbijt te wassen. Er zijn nog geen zwermen tse tse vliegen die ons belagen. De elektrische tent en de luifel opvouwen is in een wip gedaan. We nemen afscheid van onze medekampeerders uit München, vader en zoon Stefaan en Johannes die enkele weken in Zuidelijk Afrika reizen. Wij moeten nog afrekenen aan de receptie een 100 meter verderop en overleggen welke route te nemen naar Ithezi Thezi in het zuiden van het park aan een groot stuwmeer. We zijn beducht voor de modder want gisteren reden we wel niet vast op een smal weggetje of misschien beter gezegd een beekje naast de Kafue rivier, maar dat was absoluut niet de favoriete biotoop voor Lieve. Die zag al de FJ afglijden in de rivier tussen de hippo’s en de krokodillen.
We kiezen de weg door het park maar na twintig kilometer moeten we de Kafue over geraken, volgens onze kaarten is er een pont om de machtige stroom over te steken. Maar als we aan de steiger aankomen zijn we daar moederziel alleen. Geen overzetboot, het is “ green season “ regenseizoen dus laag seizoen!
in het regenseizoen rijden in Zambia is niet alles maar we hadden de dag voordien al erger meegemaakt maar we waren te gespannen om foto's te nemen
Op de Freedom Highway 45 km verder is er een afslag naar Ithezi Thezi. Die begint als nieuwe asfaltweg maar een kleine 30 km verderop aan de slagboom van het ranger station verandert die in een rode zandweg. Ja de volgende 60 km is een zandweg en ja er is benzine in Ithezi Thezi zegt de vrouwelijke ranger die onze namen en wagen registreert.
De zandweg heeft ook te lijden van de vele regens en af en toe moeten we door rode slijkerige en met water gevulde putten door. Geen probleem voor FJ!
We zijn aangekomen in het stadje en onze eerste zorg is benzine. Er is een benzine verdeelpunt maar om benzine te krijgen moeten we eerst een voucher zien te bemachtigen bij het Desco kantoor dat op de top van een naburige heuvel schijnt te liggen. Aan het verdeelpunt komen we te weten dat er geen benzine voorradig is en dat we pas maandagmorgen bij Desco terecht kunnen.
hier verbleven we noodgedwongen twee nachten, aan een stuwmeer van de Kafue rivier, omwille van benzineschaarste maar dat was geen straf
De redding
Het resort aan de oevers van het stuwmeer heeft betere tijden gekend. Zo te zien zijn hier niet veel kampeerders verbleven want op de plaats waar wij willen staan is er geen elektriciteitsnet dat nog werkt. Niet dat we dat absoluut nodig hebben want onze zonnepanelen houden de beide batterijen op peil voor zover we niet onder bomen staan.
We hebben kennis gemaakt met de 65 jarige Cypriotische eigenaar Jorgos. Hij vertelt dat hij 45 jaar geleden uit Cyprus is vertrokken en hier in Zambia in het begin alle mogelijke klusjes heeft uitgevoerd om te overleven. Nu heeft hij hier ook nog, wat verderop een grote boerderij, in Lusaka een warenhuis keten en een hotel. Hij rookt de ene sigaret na de andere en aan zijn postuur te zien schijnt hij ook een grote levensgenieter te zijn. Als ik hem vertel dat we een benzineprobleem hebben dan belt hij onmiddellijk een van zijn mensen in Lusaka. Die moeten 6 jerrycans met twintig liter vullen en zorgen dat ze morgen,zondagnamiddag, hier zijn.
Het was wel nacht als ze zijn aangekomen omwille van de stortregens onderweg, maar nu maandagmorgen hevelen zijn mannen twee van die benzinevaten in de FJ. We kunnen richting Lusaka vertrekken.
Ithezi Thezi ligt al 90 km achter de rug. Niettegenstaande de hevige onweders van gisteren was de weg goed berijdbaar. We zijn terug op de Freedom highway en rijden nu richting Lusaka. Het Kafue park hebben we ook al verlaten, we hebben uit gecheckt aan de Oost poort. Nu loopt de weg door vele dorpjes en op de weg is er nu verkeer vooral van fietsers. Het valt op dat de fiets in Zambia een vaak gebruikt voertuig is en niet alleen om zware zakken te vervoeren. In de verte komen de donderwolken alweer opdagen en her duurt niet lang of we krijgen de gutsende waterval over ons heen, goed om het rode slijk van de FJ af te spoelen.
Een paar regenvlagen later en drukker wordend verkeer en we zijn in Lusaka, de hoofdstad. Een stad met meer dan een miljoen inwoners.
aangekomen in Lusaka
op straat kan je alles kopen
Restitutie?
Het is maandag 11 februari.
We hebben afspraak gemaakt met de baas van het Ikithe resort waar we onze OBDII scanner zijn kwijtgespeeld. Bij toeval verblijft hij in een hotel op 1 km van onze kampeerplaats. Mr Longa staat ons al op te wachten als we de receptie van het 5 sterren hotel binnenstappen. Een vriendelijke en beminnelijke jonge man die ons weet te vertellen dat hij geen oplossing heeft gevonden om aan een nieuwe scanner te geraken. Hij is naar zijn zeggen nochtans zelf tot bij Bosch en andere specialisten gereden, want zegt hij per telefoon gaat dat niet, want die worden niet altijd opgenomen. Ik had zelf al uren op het trage internet zitten surfen en ook moeten vaststellen dat dit soort toestellen niet op de markt zijn in Zambia. Die betaalbare systemen komen meestal uit China maar dan is de leveringstijd maart april.
Zuid Afrika misschien, zeg ik tegen Mr Longa. Onmiddellijk neemt hij zijn smartphone en belt een collega op in Johannesburg. Het idee is snel gevormd om in Johannesburg een toestel aan te kopen en het te laten vervoeren naar Lusaka. Als dat zou lukken is de scanner hier donderdag of ten laatste vrijdag. Elke dag is er een bus die het traject van 2000 km aflegt tussen Joburg en Lusaka.
Na een drankje en een rondgang in het spiksplinternieuwe hotel van de Mattis groep beheerd door Mr Longa nemen we afscheid in de hoop dat we straks een WhatsApp bericht krijgen dat de man in Joburg een toestel heeft gevonden.
Hoera de manager van het resort liet een scanner komen vanuit Zuid Afrika
De WhatsApp is ondertussen aangekomen met enkele foto’s van het toestel dat ze wilden kopen maar door het drukke verkeer stond de man in Joburg voor een gesloten deur. Morgen vroeg gaat hij opnieuw, beloofde Mr Longa ons per telefoon en vrijdagnamiddag is het hier.
Het was bang afwachten of de opzet zou lukken maar daarnet kregen we een telefoontje dat het toestel in het hotel was en of Mr Longa himself het zou brengen. Nee, nee we moeten toch nog een paar boodschappen doen we pikken het wel zelf op.
Toch nog een redelijk duur ding, die scanner, zonder te spreken van al die bemoeienissen om het hier in Lusaka te krijgen. Even testen! En hij werkt, perfect. “ How much do I own you Mr Longa” vraag ik, hopende dat de verzekering van de Mattis groep zou tussenkomen. “ Insurance doesn’t cover the theft, only goods from guests inside a chalet. But our organisation will do.”
Met een grote dankjewel nemen we afscheid van de charmante Mr Longa. En misschien komt hij wel nog eens naar Antwerpen.
We vierden Sint Valentijn in het restaurant van hotel Le Elementos in Lusaka waar Mr Longa Manager is
Reiservaringen uitwisselen
Een verplicht verblijf van 5 dagen in Lusaka was niet echt een straf. Ondertussen hebben we van een Valentijn diner genoten in ‘ Le Elementos’ het sjieke Hôtel van Mr Longa. Op de kampeerplaats maakten we uitgebreid kennis met Chantal en Carsten, een Zwitsers koppel uit Hagen in de Argau met een sabbatjaar, op reis door Zuidelijk Afrika. En er was Hervé uit noord Frankrijk die al de halve wereld is rondgetrokken op de fiets en David, Schot van geboorte maar wonend in Australië. Ook hij heeft al de halve wereld rondgereisd met een oude kleine 180 cc tweetakt Yahama. Zijn huidige reis is enkele maanden geleden begonnen in Schotland en hij wil over enkele weken in Kaapstad eindigen! Van echte globetrotters gesproken! Respect.
David vertrekt met zijn Suzuki 185
Kan het nog meer?
Zoals overal waar we reizen is de gsm en de smartphone deel van het dagelijkse leven geworden. Hier in Zambia valt dat bijzonder op. Overal zijn er venters die voor de grote operatoren gebruikstijd proberen te verkopen. In ieder dorp met wat betekenis zie je ze staan de vierkante metalen cellen van 1,5 meter op 1,5 meter en 2,5 m hoog, met rondom openklappende metalen luifels. Ze zijn fel gekleurd, geel voor MTN, rood voor Airtel en groen en blauw. Ze staan soms met trossen bij elkaar. Telkens we die ontwaren vragen wij ons af hoeveel duizenden van die cellen er in Zambia staan? Er moet dus een grote markt zijn voor de telefoon operatoren.
De prijzen voor telefonie ( talk time) en data vallen best wel mee, een fractie wat wij in Europa betalen. Een recent onderzoek naar wat de besteding is van de Zambianen geeft onthutsende informatie. Bij de lage inkomens kan tot 50% van het inkomen gaan naar het gebruik van internet en telefoon!
In ieder dorp met wat betekenis zie je ze staan de vierkante metalen cellen van 1 meter op 1 meter en 2,5 m hoog, met rondom openklappende metalen luifels
We hadden het al ervaren hoe vriendelijk de bevolking in Malawi is, de Zambianen zijn dat eveneens. En in het drukke verkeer van Lusaka kom je zelfs hoffelijke bestuurders tegen en dat is bijna een uitzondering in zuidelijk Afrika!
De ervaringen met Mr Longa, bovenop de gratis Scanner werden we ook nog eens aangenaam verrast toen we vaststelden dat de rekening voor ons 7 gangen diner in ‘Le Elementos’ met de helft was verminderd!
Samuel de gids van het bezoekers centrum aan de Ngonye watervallen, schreef ons gisteren nog een mail dat hij zeer intensief naar onze vermiste drone is op zoek gegaan met de hulp van mensen van het naburig dorp en vissers. Hij vond het zeer spijtig dat hij de drone niet had gevonden en dat hij bezorgd was over het verlies van onze camera!! Ook dit is Afrika (TIA)!
de groenten en aardappelen staan mooi opeengestapeld op hun kraampjes
Het rijke mijngebied :The Copperbelt
Van Lusaka naar Tanzania langs de T2 - The great north road - is de voor de hand liggende route. In Mpika zullen we die weg verlaten om af te slaan naar Kasama, over ‘The old great north road’ en verder naar Mpulungu aan het Tanganyika meer.
Het was te verwachten dat de weg van Lusaka naar het noorden naar de Copperbelt druk zou zijn. The Copperbelt is de rijkste provincie van Zambia, ze paalt aan Congo ( de mijngebieden Lumumbashi en Kolwesi) en heeft dezelfde delfstoffen, waarvan de meest gekende koper en kobalt zijn.
De grenslijn tussen Congo en het voormalige Noord Rhodesië is geen natuurlijke grens zoals een rivier bijvoorbeeld. Hoe Rhodes en Leopold 2 tot een vergelijk zijn gekomen over die zeer eigenaardige grenslijn heb ik nog niet kunnen achterhalen.
Mijnbouw is voor het huidige Zambia de belangrijkste economische motor en de grootste inkomsten bron voor het land. De mijnen worden vandaag, vooral door Chinese en Zuid Afrikaanse bedrijven geëxploiteerd. Hoeveel delfstoffen er echt uit de grond gehaald worden is een onbeantwoorde vraag. De mijnbedrijven hebben er alle belang bij de cijfers laag te houden om zo minder belastingen te moeten betalen. Feit is dat de officiële cijfers niet overeenstemmen met de realiteit.
we reden dicht bij de grens van Congo
Rijden door de Eastern provincie en Luapula
Wij hadden nochtans twee uitnodigingen om naar Lubumbashi te rijden en toch zijn we er niet op ingegaan. Misschien iets te risicovol, gezien de huidige politieke situatie na de recente verkiezingen. Maar als je de reisadviezen van Buitenlandse zaken in Nederland en België leest dan is Zambia ook niet zo veilig en zeker niet de hoofdstad Lusaka en de grensgebieden met Congo, Angola en Mozambique zijn no go zones. We hebben echter al in drie van deze gevaren zones gereisd.
De T2 naar het noorden brengt weinig variatie. Vlak en jungle met lage bomen, op een paar uitzonderingen na, honderden kilometer lang. Hier en daar hutjes verdoken in het groen. We zouden kunnen geloven dat we in Noord Mozambique aan het rijden zijn! Ook hier wordt overal houtskool gemaakt. De houtskool is verpakt op precies dezelfde wijze en die pakken staan langs de kant van de weg te wachten tot ze opgehaald worden om naar de grote steden te worden vervoerd.
Ja Zambia - zo groot als VK, Ierland en Frankrijk samen - is nog steeds een arm land hoewel de economische groei 6,5% per jaar bedraagt. Officieel leeft 64% van de ongeveer 16,5 miljoen inwoners onder de armoedegrens en is het inkomen 1$/dag. Dat is, vergeleken met onze standaards, bitter weinig maar de rurale bevolking doet ook aan ruilhandel en ik geloof niet dat dat in geldcijfers te vatten is.
Verbijsterd zijn we over het grote aantal kinderen en net zoals in noord Mozambique lopen vele ervan met een houweel op de schouders. Soms zijn ze niet eens 10 jaar oud. Er zijn veel primaire scholen en iets minder secondaire scholen, de leerlingen ervan dragen alle uniformen maar we zien meer kinderen zonder uniform dan met. Onderwijs is gratis maar niet verplicht!
de kinderen waren blij met hun gekregen bic
Lokale ervaringen
Mpika een dorp op de splitsing van de T2, we besloten een hotel op te zoeken. Het heeft hier al geregend en de volgende onweersbui zal niet lang meer uitblijven. Het hotel is recent gebouwd, het is een cluster van verschillende individuele gebouwtjes in een ommuurde zone met grote geplaveide parking. Er is ook een restaurant en dus moet we ook geen avondeten klaarmaken. Het restaurant telt maar vijf tafels met vier stoelen errond. De stijl van het meubilair doet erg Chinees aan. De inrichting is kaal. Het menu moeten we gaan aflezen op een A4 blad dat naast een doorgeefluik tegen de muur hangt. Het zal wel een half uur duren wordt ons gezegd als we bestellen, en sorry, er zijn geen chips, alleen rijst. Er is wel ugali.. Dit is het typische gerecht van Afrika. Hier in noord Zambia en omstreken, is die pap meestal gemaakt van mais. Met de vingers wordt de brei gekneed en daarna in een sausje gewreven. Wij bedanken voor die nationale schotel en zullen maar rijst nemen.
Anderhalf uur, en eindelijk krijgen we twee boordevolle borden met twee cilinders rijst wat groenten en een grote lap doorgebakken t bone. Lieve heeft varkensvlees en dat ziet er niet zo doorbakken uit. Het vlees is zo taai dat het blikken mes er geen weg mee kan en doorbakken vlees is niet aan mij besteed. Rundvlees is doorgaans goed in Zambia maar mijn T bone steak is niet te eten.
spijtig dat we tegen de mensen niet kunnen praten
hoeveel is het voor een meloen?
wat een mooi tafereeltje
Naar het Tanganyika meer?
Ook de M1 naar Kasama is in goede staat. Maar gisteren hebben we vernomen dat de brug op de weg naar Mpulungu door hevige regenval op 11 februari is weggespoeld. Dat is dus een probleem. Niemand kan ons vertellen wanneer de weg weer kan gebruikt worden. In de noord provincie lopen honderden rivieren en door het bergachtig reliëf zijn er ook talloze watervallen. Dat de brug wegspoelde is het gevolg van een uitzonderlijke regenval. Althans dat is de officiële regeringsverklaring. Een plaats op een afstand van 500 km is voor de meeste mensen een onbereikbaar gebied.
Na wat internetten heeft Lieve gevonden dat vijf uur geleden, de brug door het leger samen met een Chinees bedrijf weer gedeeltelijk bereikbaar is.
straatbeeld in Kasama
20 februari.
Ook in Kasama verbleven we weer in een hotel. Opnieuw hebben we de nachtelijke helse tropische regenvlagen kunnen ontwijken. We zijn op weg naar Mpulungu en dat is een ritje van slechts 210 km.
Mpulungu is een stadje aan de zuidelijke punt van het Tanganyika meer. We zagen al het grootse zoetwater reservoir van de wereld, het Baikal meer in Siberië, het Tanganyika meer is het tweede grootste. Vier landen grenzen aan het diepste meer van de wereld: Congo, Burundi, Tanzania en Zambia.
Al een paar dagen rijden we op een hoogvlakte schommelend tussen 1.500 m en iets meer dan 1.700 meter. In de verte zien we eindelijk weer wat reliëf. Vanaf Mbala, - nog ongeveer 39 km naar Mpulungu - dalen we af.
We rijden de gedeeltelijk herstelde brug over en krijgen meer en meer mooie vergezichten te zien. Het verkeer wordt drukker, we naderen de buitenwijken van de stad. Dat is ook te voelen aan de ontelbare snelheidsremmers die hier overal zijn aangebracht. We zijn afgedaald tot 790 meter het nivo van het meer.
Het is druk in het stadje. De oevers van het meer zijn ingepalmd door visverwante bedrijfjes, geen strandjes dus zoals aan het meer van Malawi.
de brug naar Mpulungo had het begeven door de hevige regenval - we hadden geluk, 3 dagen ervoor werd er een doorgang gemaakt
In Mpulungu
Op de camping van het Great Lake resort zijn we zoals elders de enige reizigers. We kregen een chalet ter beschikking voor toilet en douche en later op de avond kwam een koppel nog een chalet bezetten. Het zijn Zambianen van Indische afkomst en die hadden onze FJ al gespot in Kasama.
We werden deze vroege ochtend op een ontiegelijk uur wakker gemaakt door een zingende iman. Islam is de kleinste religie in Zambia, slechts 0,5% , maar hier aan het Tanganyika meer zijn ze belangrijker. Toen we gisteren wat sightseeing deden in de omgeving van Mpulungu kwamen we ook grote groepen vrouwen tegen, gekleed in een zwarte rok, rode blouse met grote witte kraag en witte kap op het hoofd. Dit zouden nonnen zijn van de Seventh-day Adventist Church.
het Tanganyika meer
dit is een arme streek....
de schoolgaande jeugd was wild enthousiast toen Lieve snoepjes uitdeelde
We reden langzaam een helling af toen ik in de achteruitkijkspiegel enkele jongens met stokken zag die ons achterna zaten. Toen ik stopte en rechtsomkeer maakte stoven ze uit elkaar en verdoken enkele zich naast de weg, maar enkele kwamen ook agressief op ons af, zwaaiend met stokken. Ik vroeg hun wat hun bedoeling was maar blijkbaar spraken ze geen engels, ze maakten wel wilde gebaren dat we moesten ophoepelen! Deze wat vreemde ervaring had ik gisteren gerapporteerd aan de resort manager en die zou de politie op de hoogte brengen.
Het is nog maar 8 uur en we hebben de FJ klaar gemaakt voor vertrek maar we moeten nog ontbijten. We krijgen bezoek van Samir, eigenaar van het resort, hij is van Omaanse afkomst maar is geboren in Congo en heeft daar in het Frans college gelopen. Van hem krijgen we nuttige informatie voor onze uitstap naar de Kalambo waterval en de toestand van de wegen. Misschien kan hij ons ook helpen om een garageplaats te vinden in Oman in juni? Wij hebben in elk geval zijn WhatsApp gegevens ingeval we assistentie nodig zouden hebben.
Ons ontbijt moet ik even onderbreken want de politie commissaris en het hoofd van de lokale legerdivisie komen informeren naar het voorval gisteren met de tieners.
we kampeerden aan het Tanganyika meer
De Kalambo waterval
Om naar de Kalambo waterval te gaan moeten we eerst terug naar Mbala en daar moeten we een zandweg nemen naar de waterval die op de grens met Tanzania ligt. We zijn in een bijzonder gebied. Hier werd vastgesteld, door radiokoolstofdatering (C14,) dat er leven was 30.000 jaar voor Ch. In 1921 werd in Kabwe een schedel gevonden “broken hill man schedel” die stamt uit een tijdperk 300.000 tot 125.000 jaar voor Ch.
De waterval, opgenomen in 2009 in UNESCO werelderfgoed, kan dan wel de tweede hoogste ononderbroken waterval -221 m - in Afrika zijn, van de kant van Zambia is hij niet zo spectaculair. Het betere zicht is vast en zeker dat langs de Tanzaniaanse zijde. Maar daar passen we voor. We besluiten om hier een nacht te verblijven en morgen rijden we dan richting Mbeya in Tanzania.
op onze weg naar de Kalambo waterval - wasdag
zou Lieve het aandurven om wat verder te staan op de rots - jawel het lukte haar om van daaruit mooie foto's te maken
aan de top van de Kalambo waterval
de 221m hoge waterval, de tweede hoogste van Afrika
Terug naar www.worldtravellers.be
