Opnieuw een grensovergang

Het is rond de middag we zijn aan een ijzeren hek gekomen, de Ethiopische grens. Dat gammele ijzeren hek maakt ons al duidelijk dat die grensovergang bijzonder zal zijn.
Onmiddellijk komt er een fixer aan. Hij kan geld wisselen, zowel Ethiopische Birr als dollar. Zijn voorgestelde koers is 10% beter dan de officiële en waarschijnlijk heeft hij nog een marge van 20%! Wij gunnen het hem want hij schijnt, zoals een goede fixer hoort, iedereen te kennen. Dat is ook nodig want in de eerste schamele kantoortjes die we binnengaan is niemand. Ondertussen heeft hij onze Carnet en mijn paspoort al laten zien aan de militair achter de poort.

Bij immigratie zitten een aantal man buiten in de schaduw van een boom. We groeten en zij groeten. Het duurt wat tot een ervan opstaat en zegt dat hij eerst zijn thee zal drinken. Als dat zover is slentert hij het gebouw binnen en gaat achter wat ooit eens een balie is geweest post vatten. Hij kijkt onze passen in en probeert ons duidelijk te maken dat we eerst nog een kopie moeten maken. Naast de balie staat een stofferig tafeltje met een fotokopieermachine. Er zijn ondertussen twee man binnengekomen en een stopt ons een wit invulformulier in de hand. Invullen, zegt hij zonder veel woorden in gebarentaal. Als Lieve alles heeft ingevuld neemt hij het formulier uit Lieve’s hand geeft een groen en geel formulier en verfrommeld het eerste. “100 Birr” moeten we betalen. Nadrukkelijk vragen we waarom en dan zegt de ene “50”!

Slapen, wegen en benzine

Een benzine station! Maar dat station, vlak na de grens heeft al maanden of langer geen brandstof meer gekregen. Nog 570 km naar Khartoum, en nog maar amper 40 liter in de tank. En waar zullen we vannacht slapen?

De eerste 30 km hebben we achter de rug en hebben in een dor landschap gereden op een asfaltweg in redelijke staat met hier en daar grote en kleine gaten en kuilen. We hebben ondertussen ook al gemerkt dat er een uur tijdsverschil is met Ethiopië. Ook dat we in een ander (arm) land zijn en dat de nationale klederdracht hier de witte djellaba is en dat er weinig vrouwen op de weg zijn. We zijn terug in een streng moslim land. We rijden nog steeds rechts van de weg zoals in Ethiopië.
We zijn 87 km ver in Sudan. Veel volk hebben we nog niet gezien en de 60 km aangekondigde slechte weg is nu nog slechter geworden.

We hebben een kilometer af de weg en enkele kilometer voor het dorp Doka een plaats gevonden om te kamperen. Aan de rand van een nationaal park. Een mooie rustige plek maar met zwermen opdringerige vliegen. We hebben nog twee flessen wijn en een paar blikjes bier. Onze voorraad opnieuw aanvullen zal de komende weken, maanden niet meer mogelijk zijn. Maar het is nog altijd 32° om 18u30 en een ijskoud biertje zou zo’n deugd doen.

Er stond een strakke wind de ganse nacht maar we hadden een weldoende lange nachtrust tot de zon haar aanwezigheid liet voelen. Tijd om te ontbijten en op te krassen. 470 km nog naar Khartoum, we hebben besloten dat in een ruk te doen, als we geen benzine pech hebben wel te verstaan.

470 km en voor donker aankomen in Khartoum is pas een challenge. We zijn al enkele droge benzine stations voorbijgereden. In een paar hebben we gestopt om te weten te komen hoe de verdere situatie is. We worden daar echter niet wijzer van. Bij de gaten en kuilen in de weg zijn nu hobbels met golven en dalen bijgekomen. Als er al eens een redelijk stuk asfalt is dat wordt de mogelijke snelheid beperkt anders gaat de FJ met zijn drie ton even de lucht in!

Hoe benzine tanken in Sudan?

We naderen de eerste plek van betekenis Al Qadanif. Links van de weg witte pickups in dubbele rijen, een paar honderd meter lang aanschuivend aan een tankstation. We rijden verder tot waar we denken dat het tankstation moet zijn want daar beginnen ook rijen van wachtende zwarte tuc-tucs met ernaast witte pickups die ook aanschuiven vanuit de tegengestelde richting.
Ik rij het tankstation op want ik heb gehoord dat toeristen voorrang krijgen. Het is wat wringen tussen de her en der gestationeerde voertuigen. Een paar mensen wenken mij waar ik heen moet om bij de pomp te komen. De ene zegt zo de andere stuurt mij de andere richting. Het is centimeter werk en voor en achteruit gemanoeuvreer en wie wijst de juiste weg? Met wat gesukkel ben ik achteruit tot het bereik van de benzine slurf geraakt. De aanwezige militairen hebben niets ondernomen, het zijn de vele omstaanders en uiteindelijk de pompbediende die het gedaan hebben. Tank vol aan 7,75 SP/l ( 0,13€/l). Dat is van eind de jaren zestig dat ik nog aan die prijs heb getankt! Om van de pomp naar de weg te geraken is het weer met de hulp van de omstaanders.

We kunnen als het moet tot in Khartoum geraken. De weg blijft slecht en zeer regelmatig zijn er road blocks, militairen en politie. Soms zitten of staan die onder een portaal over de weg maar meestal wordt het checkpunt gemarkeerd met twee rode metalen tonnen op enkele meter van elkaar in de rijrichting geplaatst in het midden van de weg. Weinig spreken Engels en Belgica kennen de meeste ook al niet, maar voetballer Hazard meestal wel. En dank zij Hazard kunnen we snel verder. Slechts twee keer probeerden ze geld af te luizen maar zonder succes zoals gebruikelijk.

In Wad Madani herkennen we door de lange rijen witte auto’s en zwarte tuc-trucs dat daar benzine te krijgen is. We rijden weer tot waar de twee tegengestelde wachtende rijen samenkomen. Hier is geen chaos. De pompen zijn redelijk vrij en alle voertuig bewegingen worden hier streng georganiseerd. Opnieuw wordt ik gewenkt dat ik tot bij de pomp mag komen. Een jonge wachtende man vindt dat niet leuk maar wordt door de oudere organiserende terecht gewezen. We voelen ons een beetje gegeneerd. Op nieuw volle tank en nu nog gunstiger.

Een snelle rit

Hier en daar hebben we een brede nieuwe weg, maar die stroken zijn niet lang en dan komen we weer op de hobbelige standaardweg. Het verkeer wordt steeds drukker. Ik druk het gaspedaal wat dieper. Aankomen in de hoofdstad in het donker is geen optie. Voor Lieve gaat het te snel. (Nota van Lieve: ik zit meer op mijn smartphone te kijken dan op de weg om een hotel te vinden en dat is akelig om die snelheid aan te voelen zonder kijken) De weg volgt nu de loop van de Blauwe Nijl. In Khartoum vloeit die in de Nijl die uit Oeganda het Victoria meer komt.

Wij zijn aangekomen in het centrum langs een brede expres weg, het is net nog net niet donker als we voor het hotel parkeren.

Khartoum

Ons verblijf in Khartoum is er een zonder veel animo. Wij hebben moeite om de ziel van de stad te vinden. We hebben een flat gehuurd in het zuidelijk deel van de stad niet zo ver van de Afra mall.

Gisteren kregen we geen benzine in het station in de omgeving van ons hotel. De dame stuurde ons weg met de boodschap “Sudan is not a touristic country, this petrol is subsidised”. Elders, 10 km verder, vinden we de gebruikelijke toestand. Een lange rij aanschuivende auto’s. Behoedzaam probeer ik aan de pomp te komen. Op enkele meter ervan schuift een man een verkeerspyloon voor de FJ. We kunnen niet verder. De man achter het stuur van de auto naast ons doet teken dat ik dat ding opzij moet schuiven. Ik heb dat dus gedaan en nu is men de tank aan het vullen 28 SP/l, dat is zowat tien maal duurder dan we de laatste keer hebben getankt! Dat is nog altijd maar 0,5€. We kunnen verder voor de volgende 400 km maar tot Port Sudan is het 850 km!

Na drie nachten hebben we het bekeken in Khartoum. In de mall hebben we proviand gevonden voor twee dagen en hebben we ook geld kunnen wisselen. Nu moeten we nog registreren bij de politie en dan kunnen we verder.

Aliens registration

Aliens registration office is de plek waar vreemdelingen zich moeten registreren binnen de drie dagen na aankomst in het land. Het is zondag vandaag en het is onze vierde dag in Sudan. Gisteren en eergisteren waren de kantoren dicht. Ik heb een fixer en die spreekt wat Engels. Hij kan me wel niet bevestigen of die procedure ook voor ons van toepassing is, we hebben tegenstrijdige informatie.
Photocopy van ons paspoort plus copy van ons visum plus copy van de id kaart van onze fixer. Wij zijn aanbeland in het politie complex. Eerst in de rij aan de ingang waar alle namen worden geregistreerd, oef , dat ging vlot. Op het binnenplein, een groot grasperk links zijn er eetstandjes. Achteraan zijn de kantoren met tientallen loketten. Die hebben wel tweetalige opschriften maar waar moeten we eerst. Eerst naar een tafeltje waar twee mannen zitten die de fixer uitleg geven we krijgen ook nog twee formulieren

Die formulieren moeten ingevuld worden en er moeten ook foto’s op. Dus moeten we anderhalve kilometer terug naar de flat waar Lieve nog is. Drie uur zijn voorbij en we hebben aangeschoven aan ik weet niet meer hoeveel loketten, betaald en nu staan twee donkergroene stickers in onze paspoorten aan 1.065 SP. of we dit echt nodig hebben is nog maar de vraag.

Benzine en andere perikelen

In Khartoum zijn we net over de Blauwe Nijl gereden daar waar de de Witte en Blauwe Nijl samenvloeien. Het verkeer is Afrikaans druk. We hebben in de Mall nog wat dollars omgezet in SP aan twee maal betere omzetting dan de officiële. Sinds de Amerikaanse ban van 2007 werken ATM’s niet voor buitenlanders en kan ook niet met een krediet kaart betaald worden, tenzij we eigenaar zouden zijn van een Sudanese bankrekening.

Naar Port Sudan

Voor de overtocht naar Jeddah vanuit Port Sudan hebben we al contact opgenomen met een fixer. We weten nu wat het gaat kosten en wanneer de ferries uitvaren. We willen die van overmorgen, dinsdagavond nemen. De rit is 850 km door hoofdzakelijk woestijn gebied. Tot in de stad Albara rijden we ten oosten van de Nijl en zien we groen. Landbouw die twee oogsten per jaar toelaten dank zij de bevloeiingssystemen met water uit de Nijl.

Onderweg op 245 km zijn er de Meroë piramides en dat zal onze eerste overnachtingsplaats zijn. Tenminste als we voldoende benzine vinden en niet overvallen worden, want volgens de Amerikanen is het gebied aan de Blauwe Nijl en het Darfur gebied niet veilig.

De Meroë piramides

Hoewel de piramides van Egypte misschien wel de beroemdste ter wereld zijn, zijn ze niet de enige piramides in Noord-Afrika. Soedan is de thuisbasis van zijn eigen reeks ongelooflijk indrukwekkende, oude structuren: de Meroe-piramides.

Meroe was de hoofdstad van het koninkrijk Kush, dat werd geregeerd door de Nubische koningen. Zij zijn tot 4.600 jaar oud en gebouwd in de zogenaamde Nubische stijl, gekenmerkt door steile hellingen en kleine bases.
Deze piramides zijn niet alleen opvallend. Ze zijn talrijk - ongeveer 200 om precies te zijn. Volgens Slate zijn er "meer piramides in een klein deel van de Noord-Soedanese woestijn dan in heel Egypte."

Een lange rit door de woestijn

Alleen de windstoten hebben ons af en toe gewekt. Onze tent staat achter een heuveltje, dat het zicht op de pyramides belet, midden een rode zandwoestijn. Het is nog vroeg, de zon drijft de temperatuur langzaam op. De wind is nog nadrukkelijk aanwezig en doet het rode zand opwaaien. Ontbijt en wegwezen want we willen vanavond voor donker al in Port Sudan aankomen en dat is nog 600 km. ver.

Verscheping

Onze fixer, Willy, heeft voor ons gisteren een goed hotel gevonden, en heeft de vaarbewijzen voor de FJ en onszelf gekocht voor vandaag dinsdag 18 februari. Wanneer de ferry vanavond vertrekt is maar bij benadering te zeggen. De overtocht duurt 14 uur.
De boot vertrekt niet van Port Sudan maar vanuit Sawakin 60 km zuidwaarts. Willy heeft ons gevraagd klaar te zijn om 13 uur om dan te vertrekken naar Sawakin.

Onze route doorheen Sudan