Weer een grens!

We hebben nog wat inkopen gedaan vooraleer we de grens met Mozambique oversteken want met die grens komen we in het echte Afrika en zal het moeilijk zijn om onze vertrouwde spullen te kopen. De grensovergang lijkt er een zoals we die in centraal Amerika meemaakten. Gammele stalletjes langs de kant van de weg en mannen die ons alle mogelijke zaken proberen op te solferen.
Bij de douane van Zuid Afrika doen ze wat moeilijk omdat onze CDP, waarin de 'Entry' stempel staat, vervallen is. Dank zij een mail van ADAC op onze telefoon en onze nieuwe CDP, vermijden we vooralsnog een boete van 20.000 ZAR (1.500€)!

Maputu hoofdstad van Mozambique

Toen het land in 1975 onafhankelijk werd van Portugal ontstond een burgeroorlog die tot 1992 duurde. Na de onafhankelijkheid kreeg het land een communistisch regime en kreeg steun van Rusland die ondermeer infrastructuurwerken organiseerde. Zelfs na de 1992 akkoorden bleef het onrustig in het land. Het noorden bleef zich verzetten tegen het heersende Frelimo regime en ageerde met gewapende overvallen. Om die reden was het onmogelijk om door het noorden van het land te reizen op gevaar af van beschoten of gekidnapt te worden. Daarom werden reizigers onder militaire of politie begeleiding geëscorteerd naar het buurland Malawi. We hoorden dat er sinds drie weken een nieuw wapenbestand werd ondertekend en dat het meeste gevaar zou geweken zijn!

Mozambique behoort tot de armste landen van Afrika en dat merken we meteen als we aan de rand van de hoofdstad komen. Iedereen schijnt wat te willen verkopen. Leurders en bedelaars omsingelen ons telkens wanneer we door het verkeer worden gestopt. In het centrum van de stad liggen de voetpaden vol met de te verkopen spullen. Schoenen , groenten en fruit ....Iemand probeert ons een IPhone 7s en een Samsung Galaxie te versjacheren. Op mijn vraag waar hij die dure spullen vandaan haalt verwijst hij naar zijn broer die bij Vodacom werkt!

Het chaotische verkeer doet ons terugdenken aan Indische toestanden, maar Indië blijft met voorsprong onklopbaar op dat vlak.
We hebben ingecheckt bij een Airbnb en die ligt in een veilige wijk niet ver van de ambassades. Toch waarschuwt onze Filipijnse gastvrouw dat alleen lopen in het donker niet aangewezen is. De eerste avond vergezelt haar zoon ons naar een Italiaans restaurant in de buurt. De tweede avond hebben we een visrestaurant uitgekozen op 100 meter van onze verblijfplaats. Dit was een uitstekende keuze - al lang hadden we niet meer zo fijne vis gegeten - maar de medaille had ook een andere kant. Een gepeperde rekening met als toemaatje dat ons aperitief, gin tonic, drie maal werd aangerekend. Plus het duurde wel even voor we ons gelijk kregen.

Richting Xai Xai

Het is zaterdagmorgen 11 maart. We moeten nog even langs bij Vodacom want de registratie van onze simkaarten schijnt niet in orde te zijn. Langs de oceaan rijden we noordwaarts over de N1 naar het 230 km verder gelegen Xai Xai.
Gisteren, vooraleer we ongekende noordelijker streken verkennen, zijn we bij Toyota langs geweest voor een check up en smeren van de cardanas, die interventie was gratis! Dank u Toyota.
Dank ook aan de politie op de N1. We hebben de verschillende controleposten niet opgeteld maar het waren er tientallen die snelheid- en andere controles deden en geen van hen deed ons stoppen.

Barra beach of Tofo beach?

Het was er rustig en mooi in Paradise view of de nieuwe naam East Africa. Maar langer dan drie dagen kunnen we er niet blijven willen we toch nog een deel van ons reisplan afwerken. Het is nu al zeker dat we Kenia niet zullen halen. Of we Dar Es Salam en Zanzibar nog aandoen is ook al niet meer zeker. We hebben een deel van ons nomadenleven geruild voor het Dolce far Niente!

Verder naar het noorden

Langs de N1 op weg naar Vilanculos zijn de sporen van tyfoon verwoesting duidelijk zichtbaar. Omvergeblazen rieten hutten weggewaaide daken en zelfs vernielde stenen gebouwen. De takken van de cocospalmen die hier weelderig groeien, staan allemaal in dezelfde richting geknakt door de wind. Vele bomen hebben de storm niet overleefd.

Vilanculos is ons nieuw doel. De N1 heeft hier en daar dringend reparatie nodig. De gaten in het wegdek zijn bij wijlen kraters waar je best niet in terecht komt.
Er is weer veel snelheidscontrole maar ik respecteer de verkeersborden. Voor een dorp staat het eerste bord 80 en nog geen 200 m verder is het 60. Bij het verlaten van het dorp staat soms een grijs bord dat aangeeft dat de 60 km/u ten einde is of er staat een rood verkeersbord met 100. Niettegenstaande al die snelheidsborden en controles worden we af en toe voorbij gestoken door auto's die ruim boven die limiet rijden, zelfs een bus ging ons met zeker 120 voorbij.
Of we hier nu 60 pf 100 mogen rijden is niet duidelijk, er staan al een lange tijd geen borden meer. En ja, weer een politiecontrolepost rechts van de weg. Een vrouwelijke politieagent loopt naar het midden van de straat en ik moet opzij. "Drivers licence, sir?" Ik wordt uitgenodigd om hun camera te gaan verifiëren en daar staat 70 op. Ik probeer nog te informeren of de radar wel geijkt is, maar dat is hij, wordt mij geantwoord. Wij gaan u een boete moeten uitschrijven, zegt een van de vijf politiemensen die rond de auto met de camera staan. Ik kan moeilijk nog verder argumenteren en zeg dan gelaten en laconiek: "Ok". Waarop een andere politieman mij vraagt van welk land ik ben. België en de auto is Amerikaans. De man die mij de boete wou uitschrijven zegt nu dat ik voorzichtig moet rijden en wenst me een goede reis. Ik mag verder!

Pomene, het vroegere paradijs

We hebben onze plannen gewijzigd. 60 km naar Pomene lodge en 55 km naar het nationaal park Pomene. We hebben de N1 verlaten en rijden de rode zandweg richting Pomene. We hadden vernomen dat de stranden daar mooi zijn en dat we kunnen kamperen in de lodge. De lodge wordt wel gerestaureerd maar we vermoeden dat kamperen geen probleem zal zijn. De zandweg of wat er van overblijft na de storm is de eerste 20 km maar langzaam te berijden. Eenmaal het laatste dorp voorbij wordt de weg wel smaller en rijden we in mul wit zand. Ik heb de bandendruk nog niet afgelaten en hoop dat ik momentum kan behouden om niet in het zand te blijven steken. Vooral de voet van de duinhellingen en de bochten zijn moeilijke plaatsen om door te komen.

Pomene is beschermd omwille van de mangroves. We hebben geluk, het is laag tij en we moeten niet door het brakke water. We rijden rakelings naast de zwarte poelen waar het water is weggetrokken. De geur die uit die poelen komt valt niet mee. Tot onze verbazing komen we in een kleine nederzetting terecht. De verzamelde rieten hutten hebben de naam van "The City"!

Wat vroeger een dure en chique resort was is nu vervallen. Twee maand geleden gesloten voor renovatie en een storm hebben hun sporen nagelaten. De vroegere eigenaars - twee broers - wonen daar nog en moeten voor de nieuwe eigenaars het resort verbouwen en aanpassen aan de nieuwe bestemming: een aanleg en rustplaats voor cruiseschepen!

Er is geen andere weg zegt ons Koenraad, een van de broers. Het is best die weg terug te nemen waarlangs jullie gekomen zijn. Voor alle zekerheid heb ik nu de bandendruk verlaagd.
We zijn op minder dan twee uur terug op de N1 en worden getrakteerd op een fiks onweer. Gelukkig voor ons hebben we dat tropisch onweer niet meegemaakt op de rode uitgeregende zandweg. Tijdens de recente storm is hier 500 mm water gevallen in 24 uur!

Vilanculo

Vilanculo is, zoals gebruikelijk in Mozambique,de naam van een vroegere lokale chef. Tijdens de koloniale periode werd die veranderd in Vilanculos maar de plaats is nu terug genoemd naar zijn oorspronkelijke naam. Het dorp is uitvalsbasis naar de Bazaruto archipel. Een groep van vijf eilandjes die ooit eens verbonden waren (10.000 jaar ) met de top van het schiereiland. Op die eilanden komen nog Nijl krokodillen voor.

Spanning onderweg

Drie dagen in Vianculo volstaat voor nomaden als wij. Onze volgende stop is Gorongoza ingang nationaal park. Het nationaal park is nu wel gesloten omwille van het regenseizoen maar dit etappepunt lijkt ons bereikbaar, zonder overdreven lange ritten te moeten afwerken - in een dag. Afstand iets minder dan 500 km.
Het is weeral (te) laat als we afscheid nemen van onze gastheren in Baobab resort. Wij rijden nu al een eindje op de N1 en gaandeweg wordt de kwaliteit van de weg steeds slechter. Op sommige stroken is het laveren tussen diepe gaten in het asfalt.

 
na negen jaar heeft de uitleet het begeven

Gorongoza nationaal park

De uitlaat zoemt als voorheen! Niet Toyota deed de reparatie maar een garage waar we naartoe zijn gebracht door een vriend van een man die ik aangesproken had in het hotel. We hebben Chimoio na twee nachten verlaten en rijden de weg terug naar Inchope om daar de N1 te vervoegen die noordwaarts langs het Gorongoza nationaal park loopt. Dat park is sinds 1994 - twee jaar na het einde van de burgeroorlog - en dank zij Amerikaanse steun en een rehabilitatie project, terug aan het bevolken. Tijdens de oorlog was 95% van het wild verdwenen. Olifanten werden gedood om met de verkoop van ivoor wapens te kopen - door beide partijen - en ander wild werd gebruikt als voedsel. Nog altijd wordt de strijd tegen de stropers voorgezet. Naar we hebben vernomen heeft dit park de triestige eer van twee leeuwen te hebben met slechts drie poten. De poot zijn ze kwijtgespeeld in de vele vallen die werden/worden gezet.

Een risicovolle onderneming

De weg naar Inchope is nieuw maar nog niet helemaal voltooid. Zoals bijna overal in Afrika, zijn het de Chinezen die nu de wegen aanleggen. In het hotel hadden ze ons verzekerd dat we zonder problemen vandaag 600 km zouden kunnen afmalen. Maar eens Inchope voorbij komen we op de N1 die meer kapot is dan goed. Hoe verder we rijden hoe moeilijker het wordt. Het heeft weer al eens geregend en de kapotte wegpassages zijn rood door de modder en de gaten in het wegdek staan vol water zodat ik de diepte van het gat niet kan inschatten. Af en toe kunnen we met een wiel links of rechts naast de weg rijden en dan helt de FJ soms vervaarlijk over. Naast de uitgebrande wrakken zien we nu ook nog gekantelde vrachtwagens. De meeste transporten zijn zwaar beladen oude Amerikaanse vrachtwagens beladen met boomstammen. Hoe het zware tropische hout op de opleggers vastgesjord is, is schrikbarend. Sommige stammen hangen gewoon half buiten de laadruimte klaar om er af te donderen. Dat moet wel af en toe gebeuren want her en der liggen van die boomstammen langs de kant.
We hebben ondertussen ons reisdoel voor vandaag aangepast. Als we voor donker aan de Zambezi zijn, mogen we al van geluk spreken, dat is net geen 500 km in plaats van de 600 km die we verondersteld te doen hadden, in zeven uur. Dat we in vroeger oorlogsgebied rijden is ook te merken aan de militaire roadblocks hier en daar. Telkens worden wij aan de kant gezet. Telkens opnieuw wordt ons naar geld gevraagd en tot nog toe is het ons gelukt te kunnen doorrijden zonder iets te moeten geven.

Wat zalig, we rijden al drie kilometer op nieuwe asfalt. Uitgerekend hier staat een politieman. " Sir where do you go?" "Where do you come from?" " Sir, you drove 85 km per hour." Ik zou niet weten waar een bord 60 heeft gestaan en waarom hier maar 60 km/u zou toegelaten zijn. Ik feliciteer de man met zijn goed Engels. "I do my best" is zijn antwoord. Dan klaag ik nog wat over de erbarmelijke staat van de weg en informeer naar de verdere situatie. Dan doet de man zijn verhaal, dat de weg is kapot gemaakt door de lokale bevolking ten tijde van de opstanden, om de transporten te boycotten...Ik mag verder.

De goede asfalt duurt niet lang. Wij rijden weer in kratervelden! In vele dorpjes proberen kinderen geld te krijgen van voorbij rijdende vrachtwagens en auto's, door te tonen dat ze de gaten aan het opvullen zijn met aarde. We betalen niet en worden soms achterna gelopen door schreeuwende kinderen met grimmige gezichten. Gewone auto's hebben we vandaag nog niet gezien vandaag, die zouden ook niet door vele van die kratervelden kunnen rijden.

In de dorpen staan mannen die allerlei fruit in de lucht steken, maar ook kippen, soms nog levend, worden in de lucht gestoken om verkocht te worden.
We zijn de soms zeer grote kraters meer dan beu. Het is remmen en langzaam door de putten kruipen en dan weer optrekken om wat verder weer bruusk te moeten afremmen om onze drie ton zware FJ door de hindernissen te loodsen. Tussen de dorpen is de weg minder beschadigd, in de dorpen des te meer. Ver van de dorpen, in de jungle is er zelfs een strook van bijna 30 km goede weg! Lieve wil absoluut een foto van zulke grote kraters, maar op het ogenblik dat we er door of naast rijden is alle aandacht nodig om geen brokken te maken. Uiteindelijk stop ik dan toch voor een paar kraters. Een witte vrachtwagen, tegenligger, komt tot voor de neus van de FJ gereden. We kunnen niet meer verder. Een aantal mannen springen uit de cabine en lopen schreeuwend naar ons toe. Een spreekt wat Engels en probeert ons te vertellen dat wij geen foto's mogen maken van de weg. De man gaat woest tekeer. Gelukkig passeert er nog een vrachtwagen, de gefrustreerde lawaaimakers druipen af. Ik zet de FJ in achteruit en rij de vrachtwagen rechts voorbij. Oef! Dat was een stress moment!

Het gaat steeds beter

Het is een groot resort aan de oevers van de Zambezi. Samen met een paar Chinezen zijn we de enige gasten. Al zeven maand hebben we geen klanten meer, vertelt ons de gerant. Allemaal omwille van die slechte weg!
Wij krijgen een stenen bungalow en die heeft gelukkig airco want de vochtigheidsgraad grenst aan de 100% bij 33°C. Dat er al lang geen klanten meer geweest zijn kunnen we ervaren aan de veelheid van kevers, groot en klein, motten, sprinkhanen, spinnen, meerpotige zwarte ondingen die overal te voorschijn kwamen. De muggen kunnen we wel buiten ons muskietennet houden maar de andere beesten komen van onder het bed!

Niettegenstaande hebben we redelijk goed geslapen. Vooraleer we vertrekken vragen we de gerant hoe de weg verder noordwaarts eraan toe is. De eerste 195 km, tot in Namacura, zouden nog slecht zijn maar daarna is alles goed en ook verder naar het noorden zijn er geen problemen meer, krijgen we te horen. Dat is positief nieuws want rijden zoals gisteren is vermoeiend en niet goed voor de mechaniek.

 
het hout ligt klaar om opgehaald te worden - nadien wordt de houtskool geleverd in zakken

  
de lokale mensen kunnen dan de houtskool afhalen om in de keuken te gebruiken

Nog meer naweeën van de voorbije strijd

Wat een verademing. We zijn nu al een half uur onderweg en de kwaliteit van de weg valt best mee. Er zijn nog wel gaten hier en daar, maar dit is slijtage en geen sabotage! We zijn ondertussen ook al een ploeg wegenwerkers voorbij gereden die de gaten deskundig aan het repareren waren. We vorderen goed zo goed zelfs dat het nog maar middag is als we ons reisdoel voor vandaag bereiken. Met de ervaring van gisteren hadden we een kleine etappe van slechts 350 km voorzien. Mocuba is in feest en het enige hotel met een redelijke standaard heeft geen kamers meer. We hebben geen andere optie dan door te rijden. We hebben in Alto Molocuè, 195 km verder, een bruikbaar hotel gevonden dank zij internet. Als de weg even goed is als deze morgen zijn we er over een kleine drie uur. We tanken hier de duurste benzine tot nog toe in Mozambique en rijden de stad uit. Het is kwart over twee.

De weg is goed, maar tijdens een afdaling worden we opeens afgeleid op een aardeweg. Venijnige snelheidsremmers en grote hopen rode aarde midden op de weg signaleren dat er iets aan de hand moet zijn hier. De oude aardeweg moet de vroegere hoofdweg geweest zijn voordat de Zuid Afrikanen hier tien jaar geleden de N1 hebben aangelegd. En ja als we de helling helemaal tot beneden zijn afgereden zien we dat de brug van de N1 er niet meer is. Een paar kilometer verder zijn we weer op de goede geasfalteerde N1, maar opnieuw moeten we eraf na enkele kilometer. Weer een brug die beneden ligt!
Drie gesaboteerde bruggen hebben we ondertussen al gehad. We verliezen tijd. Halen we nog Alto Molocuè voor donker? De enige hindernis van betekenis die we verder tegengekomen is ons dagelijks tropisch onweer. Het is pas 17 uur en we hebben onze hotelkamer betrokken.

Vindingrijke entrepreneurs in noord Mozambique.

Het is ondertussen weeral zaterdag, 25 maart. Vandaag rijden we de laatste 375 km die ons nog scheidt van het eiland Ilha de Mozambique. Gisteren hadden we al gemerkt dat het platteland leven anders is dan dat van centraal Mozambique toen we Vilanculo hebben verlaten. Hutten zijn meestal nu met stenen muren en hier en daar zijn gemetste of betonnen gebouwtjes te bespeuren. De weg is in zeer goede staat, er zijn zelfs wegmarkeringen en er is onderhoud uitgevoerd waar het nodig was. Er is ook weer signalisatie en aan de ingang van de dorpen wordt de snelheid beperkt tot 50 km/u in het zuiden is dat 60 km/u. Zoals gisteren staan af en toe in de dorpen houten stoelen, of deuren te koop langs de kant van de weg of gevlochten bamboe wandpanelen. Ook etenswaren proberen de mensen aan de zeldzame voorbij reizende auto of vrachtwagen chauffeurs te slijten. Dat gaat van kippen tot geroosterde mais en geroosterd vlees op spiesen. En om aandacht voor hun product te krijgen wordt de hele familie ingeschakeld die soms tot midden de straat staan te zwaaien of te dansen of er staat een soort vogelverschrikker met aan beide uitgestrekte armen een geel en rood plastieken eetbord.

We zijn in Nampula aangekomen, de derde grootste stad van het land. We rijden in file! Dit is weer een ander Mozambique. De stad oogt zelfs moderner dan de hoofdstad Maputo. Tijd voor een ijsje en een cappuccino. Nog 177 kilometer naar ons doel.

Ilha de Moçambique eiland

Ilha de Moçambique is een Unesco beschermd eiland, een handelspost die ongeveer 500 jaar geleden door de Portugezen is ommuurd. Zoals andere handelsposten was de voornaamste koopwaar: slaven. De Arabieren waren hier enkele eeuwen eerder dan Vasco da Gama (1498). De naam van het eiland die later ook aan het vasteland werd gegeven is afgeleid van de naam van de sultan Ali Musa Mbiki ten tijde van Vasco da Gama. Sinds 1960 is het eiland verbonden met het vasteland door een eensporige drie kilometer lange brug. Het eiland was vroeger de hoofdstad van Portugees Oost Afrika. Het eiland raakte in verval met de opening van het Suez kanaal. In 1898 werd de hoofdstad verhuisd naar het huidige Maputo.

Het eiland heeft ooit het grootste hospitaal gehad van Afrika ten zuiden van de Sahara, het is gebouwd in 1877. Maar zoals de meeste gebouwen op het eiland zijn die dringend aan restauratie toe.
Er wonen ongeveer 54.000 inwoners op het eiland en enkel in het noordelijk deel - het historisch centrum - zijn er stenen gebouwen.

de 3 km lange brug die Ilha de Mozambique verbindt met het vasteland

De stad Pemba

Zoals ik vroeger al schreef rijden wij niet zoals gepland naar Tanzania en Kenia. Reden, we hebben meer tijd besteed dan gepland in Zuid Afrika en we horen dat er regelmatig road blocks worden georganiseerd in de dorpen die dan tot 75$ kunnen kosten. En voor de toegang tot sommige Nationale parken wordt tot 1.780$ gevraagd om met eigen wagen erin te komen.
Wij hebben wat getwijfeld of we nog verder noordwaarts in Mozambique zouden trekken. De wegen verder in het noorden zijn niet geplaveid en we zitten nog altijd in het regenseizoen. Dat regenseizoen zou op zijn einde moeten lopen maar dat is niet zo, want elke dag krijgen we een tropisch onweer. Dat koelt wel af maar de dag erop is het ontzettend zwoel omdat de luchtvochtigheid dan in de buurt van 90% komt.

Men heeft ons verzekerd dat de weg naar Pemba - 430 km - goed is. Pemba ligt aan een grote baai - de Pemba baai - een van de grootste natuurlijke havens ter wereld. De weg was voor het grote deel goed maar eens over de brug over de Lurio rivier kregen we opnieuw te maken met gaten en kraters, de weg is er ook maar half zo breed meer. Gelukkig was die strook maar een goede 50 km.

Pemba is de meest noordelijke havenstad van Mozambique. Noordwaarts, over een afstand van 400 km, liggen een reeks paradijselijke eilanden in de Quirimbas archipel waaronder het eiland Ibo.. Dit ommuurde eiland was na Ilha de Mozambique een belangrijke Portugese handelspost, en ook hier waren slaven de belangrijkste koopwaar. In 1987 telde de stad 50.000 inwoners, in 2007 zijn dat er al 150.000! Dat heeft zo zijn gevolgen voor het milieu.

Op het uiterste punt van de het schiereiland, waarop Pemba ligt, liggen de straten erbij als slechte off road wegen. Aan de oever van een vieze beek, die wat verder in de baai van Pemba uitmondt, staan de hutjes op elkaar geplakt. Het is er vies het afval ligt overal. Wij zien een zwart bord boven een hut uitsteken, met Congo Brazzaville erop, wat ons doet vermoeden dat hier ook vluchtelingen wonen. Zulke viezigheid hebben we in Zuidelijk Afrika nog niet gezien dit is precies Indië.

Een raar koppel!

Ana en Pedro hebben op het einde van de de Mauri beach een aantal kamers en hutten die ze propageren op Airbnb, met aantrekkelijke foto's die de werkelijkheid wat geweld aandoen. We hadden daar een kamer gehuurd voor twee dagen maar het is uiteindelijk maar een nacht geweest. We hebben het gissen naar de reden van het feit dat we na de eerste morgen werden verzocht een andere verblijfplaats te zoeken. Is het omdat Lieve bij de rondgang op het domein de vraag had gesteld wanneer het zwembadje weer kon gebruikt worden of omdat Lieve 's morgens vroeg of er warm water was voor de douche. Feit is dat we bij het ontbijt te weten kwamen dat we niet langer gewenst waren omdat ze tot nog toe enkel zeer positieve commentaren hadden gekregen van reizigers en dat wij niet tevreden waren. Ik probeerde nog aan te halen dat we misschien toch nog tot een deal konden komen. Maar Ana was categoriek. Pedro was ´ shocked ´ omdat er een opmerking was geweest over het zwembad. Zij zou alles terugbetalen en Pedro was al naar de bank vertrokken om Euro's te halen, want ze wou ons in Euro's restitueren!
Enfin, langer argumenteren had geen zin, wij konden opkrassen en ze zouden ons het geld terug bezorgen in ons nieuw verblijf.

Wij verbleven een week in Aan de kust van de Pemba baai

Ons nieuw verblijf vonden we 500 meter terug richting Wimbi beach. We vonden er een aparthotel met mooi en proper zwembad en een flat aan de rand van de baai. Uiteindelijk zijn we we er vijf dagen verbleven. Wimbi en Mauri beach is een drie kilometer lange strook kust. De weg is een aardeweg, op enkele plaatsen zeer hobbelig. Hier is the place to be van Pemba met resorts 234€ en meer. Maar er zijn ook nog de eiland van de archipel, en daar is Ibo het meest gekende en duurste tot 1.000$ en meer...

Er is gas en petroleum gevonden, off shore ten noorden van Pemba, en dit zal wel invloed hebben op de toekomstige ontwikkeling van het land. Die gasvoorraad zou wel de grootste van de wereld kunnen zijn! Die vondsten zijn trouwens de belangrijkste reden waarom de vijandelijkheden tussen Frelimo uit het zuiden en Banimo uit het noorden een paar maand geleden tot een eind zijn gekomen.
In afwachting van de ontwikkeling zal het overgrote deel van de bevolking zich verder moeten behelpen om te overleven in deze Afrikaanse stad, met een weinig aantrekkelijk imago en verloederde binnenstad. Elke keer wij met de FJ halt houden worden we direct omringd door mensen die ons van alles proberen te verkopen. Fruit, groenten, vis maar vooral krab. Zij zijn gewiekst en het is opletten geblazen want tellen kunnen ze wel...

Dure Toyota service

Omdat ik een paar weken geleden bij een inspectie van de FJ vast heb gesteld dat de remblokken vooraan sneller waren versleten dan normaal te verwachten was, dachten we dat het veiliger was deze nu al te laten vervangen. Zij zijn niet versleten maar door de slechte wegen die we hebben gehad en het rijden in slijk beladen plassen is het moeilijk om te gissen hoeveel kilometer zij nog kunnen dienst doen. En we willen niet meer meemaken wat we twee jaar geleden in Indië - Corbet nationaal park - hebben meegemaakt. Caku, een man die we in Ilha de Mozambique hadden leren kennen, en die ook met een Toyota Land Cruiser rijdt, had gebeld met de garage Toyota in Pemba. Daar zou men een set remblokken kunnen hebben die passen op de FJ die hetzelfde onderstel heeft als de Land Cruiser.
De remblokken zijn vervangen. Toyota heeft voor dezelfde remblokken blijkbaar een reeks van verschillende onderdelen nummers! De remblokken zijn ook geschikt voor de Hilux, Lexus en nog meer...De prijs voor de vervanging is vreemd genoeg wel drie maal duurder dan men in Europa of Amerika zou betalen. Kras!

De juiste weg vinden

Dank zij Chris en Marie die we eerst in Vilanculo dan een week later in Ilha de Mozambique en nu weer in Pemba tegen het lijf zijn gelopen weten we hoe de conditie van de weg is naar de grens van Malawi en hoeveel tijd er nodig is. Zij zijn op weg naar Tanzania en gaan eerst naar Malawi.
Zij zijn eergisteren uit Pemba vertrokken. Er zijn twee pistes. Een die 750 km lang is en een andere van 990 km. Men had ten stelligste afgeraden de noordelijke kortere weg te nemen want zelfs de andere kan in het regenseizoen problematisch zijn.
Vermoedelijk zullen we er slechts twee dagen overdoen in plaats van de geplande drie. Maar toch zullen we onze verzekeringspolis moeten verlengen want die is maar 30 dagen geldig. Dat kan over internet.

Nampula is iets meer dan 410 km, die weg kennen we. Buiten een strook van 50 km puttenweg is de rest in goede staat. We zijn op die slechte strook aangekomen en uitgerekend hier worden we op kant gezet door de politie. We zijn nochtans al een paar controle posten zonder te hoeven stoppen voorbij gereden. Ze willen mijn rijbewijs zien en ook dat van Lieve. Het eigendomsbewijs van de FJ en de verzekering. Over dat rijbewijs van Lieve die ze ook willen zien protesteer ik. Ze rijdt niet dus hoeft ze er ook geen te hebben maak ik de man duidelijk die wat Engels machtig is. De tweede politieman die aanvankelijk ook naar de auto is gekomen druipt af als hij ons Amerikaans inschrijvingsbewijs onder ogen krijgt. De andere wil nog de verzekeringspapieren zien. Die hebben we niet want gisteren hebben we de polis voor dertig dagen verlengd en dat ging over internet. Ik stop hem de tablet toe en argumenteer dat we in 2017 zijn en dat elektronische documenten geldig zijn. Het lukt we mogen verder.

Hebberige politie

Nog geen half uur later op het einde van de slechte strook worden we weer op kant gezet door een volumineuze politie agente. Ze wil ons eigendomsbewijs zien. Drie andere mannen komen ook nog aan de auto staan. Paspoorten willen ze ook hebben en ze willen ook nog de auto inspecteren. Mijnheer, u bent geen douane, dus hebt u geen recht om de auto te zien van binnen. De politieman, in grijs uniform, die de inhoud van de FJ wil zien is blijkbaar onder de indruk van mijn uitval. Zijn collega van immigratie, donkerblauw uniform, neemt zijn verdediging op. Ik zeg hun nogmaals dat ze geen zaken hebben met wat in de auto zit. Ik moet uitstappen want ze zijn weg met ons inschrijvingsbewijs en de paspoorten. De dikke dame geeft me het inschrijvingsbewijs terug, de man van immigratie is intussen in een geïmproviseerd bureautje vertrokken met onze twee paspoorten. Ah, de visa is in Bruselas opgemaakt? OK, die zijn goed, 60 dagen. OK! Ik geef hem de high five als hij door het paspoort van Lieve bladert en zegt: "Nice woman". Hij doet nog wat zijn beklag dat hij als immigratieofficier de gegevens moet controleren en hij schrijft op een stuk papier 'Belgica'. En dan komt de kat op de koord. "Have you some money ...we want to drink some thing ...". Sorry, mijnheer antwoord ik. Wij hebben al zoveel road blocks meegemaakt en als ik jullie allemaal zou moeten betalen dan wordt ik ook arm!" En op dit gezegd zijnde draai ik mij om en loop terug naar de FJ.

Adieu Pemba

Dinsdag 4 april we verlaten alweer een plek waar we nog wat langer hadden willen blijven. Pemba is wel geen gezellige stad maar het kustgebied Mauri en Wimbi waar we een week een flat aan de rand van de zee hebben gehuurd was best te genieten. We moeten dezelfde weg terug naar Nampula. Nampula is slechts 450 km en de weg, uitgezonderd 50 km, is goed. Een goede vijf uur rijden dus, met inachtname van de snelheidslimieten. Die in het zuiden van het land verschillen licht van die van het noorden. Maximum snelheid is hier 80 km/u i.p.v. 100 en 50 i.p.v. 60 in de dorpen. Maar de signalisatie is minder goed en er staan niet overal borden. Soms staat er wel eens een bord 100 km....Er zijn ook geen radar controles in het noorden. Als de asfalt in goede staat is is het aangenaam cruisen. Er is weinig of geen verkeer, alleen in de dorpen kan het druk zijn omwille van de fietsers en voetgangers en de stalletjes aan de boorden van de weg.

Racen tegen de regen!

De asfaltweg vanaf Nampula, ligt op 470 m hoog, is tot nog toe de meest pittoreske van de 4.000 km die we in Mozambique reden. Een ijzerweg volgt ook die weg en die loopt van Pemba naar Malawi, hier rijden treinen op die langer dan 600 m kunnen zijn. In het noorden van het land was er al wat reliëf en doken regelmatig grillige rotsformaties op maar nu slingert de weg langs grote rotsformaties en klimmen we naar 700 m en hoger. Maar bij het binnenkomen in Manema, daar gooien we de tank vol, stopt de asfalt bruusk. We hadden ondertussen al stroken gehad met weg in aanleg of kortere aardestroken. We hebben ook nog geen tegenliggers gehad het laatste anderhalf uur. Nu kruisen we de ene vrachtwagen en pick-up na de andere. We moeten voor de zoveelste keer de spoorweg kruisen en hier krijgen we de reden van de toegenomen trafiek. Van de stilstaande goederentrein zijn de twee laatste wagons losgekoppeld om een doorgang vrij te maken. We kunnen de spoorweg over en zien aan de andere kant een reeks voertuigen en ambulance en veel volk naast de trein. Wat er is gebeurd kunnen we raden. Het verkeer heeft hier lange tijd stilgestaan, omwille van dat ongeval, tot men die twee wagons heeft weggetrokken. Wij hebben geluk, wij kunnen door.