22 februari 2019.
Vandaag gaan we weer een grens over. Een rit van 363 km naar Mbeya in Tanzania. Als onze info correct is is de D1 ln het noorden van Zambia van het Tanganyika meer tot aan de grensstad Tunduma nieuw en in perfecte staat, dus is de af te leggen afstand niet zo’n moeilijke opdracht.
Waar de D1 op de T2 komt, een twintigtal kilometer voor de grensovergang, verandert de wegsituatie compleet. Druk chaotisch verkeer van rijen vrachtwagens die de grootste putten in het wegdek willen vermijden, defecte vrachtwagens die het drukke verkeer stremmen, het relax cruisen kunnen we wel vergeten. Het wordt nog chaotischer, we worden achternagelopen door fixers met en zonder badge, we moeten aan de grens zijn... Overal staan er geparkeerde vrachtwagens, links en rechts van de overblijfselen van een vroegere asfaltweg. De is de grote en enige toevoerweg - de T2 - van de haven van Dar Es Salaam naar Zambia.
Immigratie stempels Zambia hebben we in een mum van tijd nog steeds achterna gelopen door twee of drie man die ons willen bijstaan. We hebben al meermaals duidelijk gemaakt dat we geen hulp nodig hebben maar dat willen die mannen blijkbaar niet begrijpen. Ze hopen op toch op een fee.
Vreemd genoeg is de Zambiaanse douane niet vlakbij de politie. Er is een nieuw gebouw wat verderop, waar alle diensten van Zambia en Tanzania zijn in ondergebracht. We rijden met de FJ naar het nieuwe gebouw. De fixers lopen mee. Het gebouw is nog niet volledig afgewerkt. Opnieuw maken we de fixers duidelijk dat we geen hulp nodig hebben en dat we ze niet zullen betalen. Er is nu nog een man bijgekomen en die wil geld wisselen.
de nummerplaat van Tanzania
eens de grens over kregen we een totaal ander landschap
Visa voor Tanzania is zo geregeld en de ambtenaren maken ons duidelijk waar het volgende kantoor zich bevindt. Bij de Tanzaniaanse douane moeten we een TIP ( tijdelijke invoer ) kopen. Onze carnet is blijkbaar niet voldoende. Omdat we dat niet direct willen aannemen worden we bij de directeur gebracht. Die probeert ons ook te overtuigen dat TIP het enige document is dat we nodig hebben om in Tanzania te mogen rijden. Hij probeert een of andere wettekst te vinden om zijn argumenten te staven maar die teksten kan hij niet vinden. Uiteindelijk geven we toe, wij kopen de TIP en onze carnet wordt ook nog eens gestempeld voor “entry”. Van hem vernemen we wat we nog maximaal zullen moeten betalen voor andere diensten en waar we een BA verzekering kunnen afsluiten voor de FJ.
Zonder veel nadenken volgen we de mannen die ons langs smalle steegjes loodsten tot bij een kantoortje
We rijden naar het aangeduide ronde punt waar een verzekeringskantoor zou moeten zijn, ondertussen worden we gestopt want we moeten nog 3$ een soort gemeente taks betalen. Er zijn nog steeds twee man die naast de auto meelopen. Een had al gewag gemaakt dat hij 20$ voor zijn diensten wou krijgen...Wij parkeren de auto dicht bij het rond punt en de twee mannen willen ons tonen waar we een verzekering kunnen afsluiten. Zonder veel nadenken volgen we de mannen die ons langs smalle steegjes tot bij een kantoortje brengen. Dat blijkt gesloten maar dat is geen probleem in de buurt zijn er nog. De eerste die we vragen hoeveel een premie met een looptijd voor een maand gaat kosten houdt het op 60$. Een kantoortje wat verder vraagt 40$. Ook hier zeg ik dat 10 tot 15$ het maximum is dat ik wil betalen en we verlaten stante pede het piepkleine lokaaltje.
Uiteindelijk hebben we het kantoor gevonden, aangeduid door de douane directeur, en 15 minuten later hebben we voor 14,15$ onze verzekering.
we wanen ons in Azië
Naar Mbeya
Eens de grens over is het weer duidelijk dat we in een ander land vertoeven. Niet alleen zijn het andere auto’s op de weg maar ook het landschap is anders. Nog 103 kilometer naar Mbeya. In de weg zitten geen gaten meer maar is er nu wel spoorvorming met randen van soms enkele centimeter. De hutjes met strodaken zijn vervangen door kleine gebouwtjes in betonblokken of baksteen het dak is gegalvaniseerde metaalplaat. Als die platen nieuw zijn schitteren ze in de zon en die zijn duidelijk zichtbaar tussen het groen van de heuvels.
Het verkeer is tergend langzaam want de weg is heuvelachtig en vele vrachtwagens kunnen maar stapvoets de hellingen op. De meeste transporten zijn petroleum 80% van Dar Es Salaam naar het binnenland en de rest is vooral koper naar de haven.
In de omgeving van grote dorpen mengt zich nog een grote hoeveelheid tuc tucs in het al drukke verkeer. De tuc tucs kunnen ook moeilijk de hellingen op en creëeren op hun beurt files. De tuc tucs zijn in zulke aantallen dat we ons in Indië wanen. We moeten de stad Mbeya door want we hebben geboekt in een hotel en dat blijkt aan het einde van de stad te liggen. Anderhalf uur hebben we gedaan over amper 25 km. Gelukkig is er maar één verkeerslicht op de hoofdweg door de stad, want om daarover te geraken in het spitsuur hebben we meer dan vijf minuten nodig gehad.
Nu wanen we ons helemaal in Azië
FJ zorgen
Sinds we gisteren in Mbala getankt hebben doet de FJ vreemd. Bij het gas geven houdt de motor in en begint te sputteren. Niet direct een prettige situatie als we op een helling een rij vrachtwagens voorbij willen. Maar vandaag is het fenomeen niet meer aanwezig. We keren 25 km terug om naar de koffie plantage in Utengule te rijden. Daar zullen we enkele dagen verblijven.
De Toyota heeft geen probleem getoond bij de korte ritjes in en rond Mbeya. Maar wil dat zeggen dat het probleem vanzelf is verdwenen?
Wij zijn 100 km verder dan Mbeya en de FJ sputtert weer bij het voorbijsteken of bergopwaarts. De scanner geeft de oude fouten aan te wijten aan een van de katalysatoren die zijn beste tijd heeft gehad maar nu zijn er wat nieuwe fouten bijgekomen. Te arm mengsel op beide cylinderbanken. Inmiddels hebben we ontdekt hoe we de problemen kunnen omzeilen. De hoop dat we de laatste zes honderd kilometer naar Dar Es Salaam kunnen rijden groeit.
we verbleven vijf dagen in Utengule Coffee Estate
de rieten dakbedekkingen hebben plaats gemaakt voor metalen golfplaten en schitteren in de zon
Bavianen en Baobabs
In Iringa, een oude Duitse verdedigingsstad slaan we de weg op naar het oosten naar Dar Es Salaam. De weg kronkelt, soms steil bergafwaarts, door een smalle beboste vallei naast een riviertje. We zijn gedaald van ongeveer 1.800 naar 570 meter hoogte. En dat we lager evolueren merken wij ook aan de temperatuur die van 24 naar 33° is opgelopen.
In de dorpjes lopen jonge mannen de traag rijdende vrachtwagens tegemoet, in hun hand stokken met op het einde ervan een geroosterde maïskolf gespietst. De chauffeur neemt wat hij nodig heeft en gooit dan geld naar beneden en heeft zijn rit niet moeten onderbreken.
de geroosterde maiskolven op stokken voor de truckchauffeurs
Lieve koopt bananen maar moet het met handen en voeten uitleggen
De weg loopt ook langs de grens van het Udzwunga Mountains NP de zones naast de weg zijn bezaaid met grote en kleine baobabs. Dit is een ongewoon spektakel. Wij zijn ook al enkele bavianen tegenkomen en de reden waarom die langs de kant van de weg zitten ontdekken we wat later. Uit het raam van een kleine blauwe truck gooit de chauffeur een handvol noten, dat is waar de bavianen verzot op zijn.
de Bavianen lopen naast de vrachtwagens en krijgen nootjes
Vandaag 3 maart rijden we naar de vroegere hoofdstad van Tanzania. Dar Es Salaam heeft zijn status van hoofdstad al sinds 1973 moeten opgeven. Het is nochtans de grootste stad, 4,3 milj inwoners, van het land en ook het belangrijkste economische hart van Tanzania.
Eerst moeten we het Mikumi NP door en we vragen ons af of het loont om een duur entree te betalen voor het park. Het is regenseizoen en grote delen van het park zijn ontoegankelijk!
We hebben onze info gecheckt aan de toegangspoort van het NP en besluiten om door te rijden. We moeten trouwens nog 50 km door het park want de hoofdweg scheidt het park in noord en zuid. En de rit door het park levert wel enkele mooie plaatjes op.
We reden het park niet binnen maar de weg liep gewoon door het park en we zagen ook tal van dieren
Giraffen kwamen goededag zeggen
niet alleen in Kenia leven Masai - we zagen regelmatig Masai langs de weg met hun koeien
Eens uit het park wisselt het landschap voortdurend en langzaam dalen we verder af naar zee niveau. We hebben geen onweer meer maar de luchten zijn hier en daar nog dreigend zwart, de temperaturen lopen op tot 34°. Het landschap is afwisselend, langgerekte dorpen en landbouwgrond. Het valt op dat de landbouw exploitaties steeds grotere omvang krijgen. Maisvelden en agave cactussen. Zijn we terug in Mexico in de omgeving van de stad Tequila?
De aanplantingen van de agave zijn hier al van de 19de eeuw. Het zijn de toenmalige heersers, Duitsland, die de agave hebben aangeplant voor de sisal productie. Dat is later verdergezet door het VK die na de eerste Wereldoorlog het land bezet hebben. In 1964 piekte de sisal productie met 250.000 ton. In 1967 werd de sector genationaliseerd tot in 1997, wanneer de overheid moest vaststellen dat de productie terug gevallen was tot amper 32.000 ton, werd privatisering terug toegelaten.
Slechts ongeveer 2.5% van de plant kan gebruikt worden voor het maken van sisal de rest wordt gebruikt om meststoffen te maken of wordt weggegooid. Vandaag wordt de afval gebruikt om brandstof te maken. In samenwerking met China staat de bouw van 5 verdere biogas centrales op de agenda.
we reden langs kilometer lange velden met Agave cactussen
langs de weg zien we overal kraampjes met fruit en groenten
Het is stop en go verkeer , nog 22 km naar Dar. Er wordt een nieuwe brede weg aangelegd en tussen de hopen rode aarde langs de werven hebben de mensen hier markten georganiseerd. Het ziet er natuurlijk behoorlijk chaotisch uit, maar dit is eigen aan dit deel van de wereld. Langzaam vorderen we, hier ligt al een nieuwe invalsweg. In het midden gescheiden betonlanen voorbehouden aan de officiële buslijnen ernaast twee stroken rijbaan in elke richting. We zien moskeeën maar af en toe ook kerktorens. Het is wel duidelijk dat de Islam hier het overwicht heeft.
We zijn bijna in het centrum van de stad. Hier heeft het wel geregend want sommige straten en kruispunten zijn ondergelopen.
wat ons het eerst opviel bij het binnen rijden van Dar El Salaam was het multi culturele leven
Ook in de stad zijn er straten enkel toegankelijk voor bussen. Toen we op een van die betonlanen reden, zonder autoverkeer, merkten we dat we iets over het hoofd moeten hebben gezien. Een man maakt ons duidelijk dat we de volgende straat links moeten nemen. Oef, we zitten weer midden in de drukte en rijden op straten die meer weg hebben van een off road piste dan een stadsstraat. Signalisatie of het gebrek aan duidelijke signalisatie maakt dat we nu direct omkeer moeten maken want we rijden in de verkeerde richting in een éénrichtingsstraat.
Met wat extra gps informatie komen we erachter dat er ook een spiksplinternieuwe brug is over de brede Mzinga Creek die ons naar de camping moet brengen aan de kust.
het openbaar vervoer is goed georganiseerd - de bussen rijden op de middenstrook op speciale stroken
om langs de andere kant van de inham te geraken namen we de Kigamboni brug
De zoektocht naar een geschikt hotel in Dar Es Salaam
Die camping op een zondagavond was niet onze beste keuze. Tot vier uur in de morgen waren er schallende Ibiza muziek toestanden en een uur later begint de iman , vlakbij, aan zijn ochtend recital!
we vonden een mooie plaats aan de zee om te kamperen
na een slapeloze nacht op de camping leten we ons verwennen met pannenkoeken als ontbijt
Onze eerste zorg, het is maandag ochtend, is de Toyota garage opzoeken. De kortste en snelste weg ernaar toe, althans volgens de kamp uitbater, is met de ferry. Vooraleer we de boot op kunnen hebben we al meer dan een uur aangeschoven en eenmaal van de boot af, raadt Google maps ons een minder drukke weg aan en die zullen we maar slaafsgewijs volgen. In plaats van om de geplande ETA 9 uur is het kwart voor elf als we de Toyota garage binnen rijden!
op weg naar de ferry reden we langs drukke winkelstraatjes
om terug te keren over de inham namen we de ferry - de man op de voorgrond riep dat ik geen foto mocht nemen
waarom zijn het alleen de vrouwen die met zware pakken op hun hoofd lopen?
in de hoofdstraat lopen mensen en mensen en mensen...
Na lang wachten wordt in de garage besloten dat hun twee beste technici de FJ zullen onder handen nemen. Ik probeer hen te overtuigen eerst een test te willen doen of er genoeg benzinedruk is maar daar gaan ze niet op in. Ze vervangen de MAF sensor die ik enkele dagen voordien ook al vervangen heb...Enkele uren later blijkt het probleem nog steeds aanwezig, we keren best morgen voor 9 uur terug. We hebben geen andere optie, we rijden naar het centrum op zoek naar een hotel met garage. Na een zwerftocht van twee uur door hobbelige kleine straatjes komen we toch aan bij een booking.com hotel dat er wat beter uitziet en het heeft een ondergrondse garage. De inrit van de garage heeft een helling van 45°, zeer stijl dus! Het is verduiveld lastig maneuvreren met een drie ton zwaar voertuig om vast te stellen dat de poort opening enkele centimeter te laag is. Om uit de benarde positie op die helling op enkele centimeter van de bovenste poort betonrand en de tent boven op de FJ te geraken, moet ik noodgedwongen de land versnellingen inschakelen. Dat lukt en een ogenblik later staan we weer midden stilstaand verkeer.
Na nog wat speurwerk op internet vinden we een op het eerste zicht een geschikt vier sterren hotel. Toch even bellen of we wel in de garage kunnen met onze hoger dan normale SUV.
Woensdag 6 maart
Dar Es Salaam aan de ferry terminal is het druk. We hebben het hotel laten bellen of we met kredietkaart kunnen betalen. Dat had geen probleem mogen zijn maar hier aan de incheckbalie is dat er wel een. Gelukkig hadden we geopteerd voor een VIP ticket en dat heeft als voordeel dat we niet in de rijen moeten staan wachten ook straks niet bij het inschepen. Er schijnt nog een klein AZAM, de naam van de rederij, ticketing bureau te zijn wat verderop en daar zouden we wel kunnen afrekenen met onze plastiekkaart.
de ferry naar Zanzibar
FJ bekommernissen
We zitten op de snelle catamaran Kilimanjaro 6 ferry naar het eiland Zanzibar. Volgende maandag keren we terug naar Dar en hopelijk zal de FJ terug in werking conditie zijn. Op dit moment is Toyota Dar Es Salaam bezig met de reparatie van de FJ.
hier zaten we lekker fris voor 1 1/2 uur
Na uren van zoeken hebben ze waarschijnlijk de oorzaak gevonden van de storing in het injectie systeem.. De bedrading van de twee pingeldetectors waren doorgebeten door muizen! Dat moet gebeurd zijn tijdens onze campingnacht in de jungle,bij de Kalambo waterval. De dag daarop zijn de eerste problemen trouwens opgedoken.
Had ik geen scanner gehad en geweten hoe de problemen tijdelijk te omzeilen, hadden we nu ergens tussen Zambia en Mbeya vertoefd en daar was niemand in staat geweest om ons te helpen, dat was meer dan 800 km terug! Zelfs Toyota Dar was niet in staat om het probleem te diagnoseren. Eerst verwisselden ze de MAF sensor maar na enkele kilometer rijden waren alle fouten weer aanwezig! Dan besloten zij tot een visuele inspectie van kabels, injectors, enz.. Om tot bij de pingeldetectors te komen moet het volledige inlaatspruitstuk gedemonteerd worden, dan met de vingers nog dieper tussen de V van de cilinderrijen tasten en dan voelen dat de twee kabelbanen naar de sensors kapot gebeten waren door muizen! Om de kabels te kunnen vervangen moet een koelwater verbindingsbuis verwijderd worden en dat is nog uren werk en daar zijn ze nu mee bezig.
muizen......
Inmiddels hebben we onze intrek genomen in een vakantieoord op de noordoostelijke kust van Zanzibar eiland. Gedwongen vakantie dus maar met in het achterhoofd toch maar de vraag wat is er fout met de FJ. Dat wordt dan al gauw duidelijk na een dag. De kabels zijn vervangen, maar het probleem is niet weg! Benzinepomp of de filter of de elektrische sturing ervan? Vraag ik telefonisch nogmaals. Benzinepomp, is het antwoord. En hebben jullie die in voorraad? We zoeken bij onze leverancier, is het WhatsApp antwoord. Het is ondertussen al vrijdagnamiddag en de ongerustheid neemt toe. Waar vinden ze hier de geschikte pomp. Op internet had ik al uitvoerig gezocht en niets gevonden. Jawel in de USA maar die verzenden niet naar Tanzania, in China maar met Express zending is die pomp hier ten vroegste 21 maart...
Eindelijk bevrijdend nieuws ze hebben er een gevonden. Het is een originele pomp en ze zit in een verzegelde doos. Als jullie maandag namiddag komen maken we die open. Dat lijkt mij te riskant om tot maandagnamiddag te wachten, want de pomp monteren duurt drie uur laten ze me weten.
Ik heb ons de foto’s van de verzegelde doos laten doorsturen samen met de foto’s van de inhoud. Het is een Lexus pomp en ze is inderdaad spiksplinternieuw. Als dat de geschikte pomp is dan starten jullie nu maar de montage, vraag ik hen. In de hoop dat we maandagnamiddag alle problemen achter de rug hebben. Maar er zijn nog een aantal onbekenden geeft de pomp de juiste druk (2,5 tot 3 bar) en debiet?
onze eerste avond bezegelden we met .....een maragrita
van witte stranden en azuurblauw water gesproken
Stone Town in Zanzibar City
In ons verplicht vakantie verblijf in Matemwe onder de kokos palmen op het spierwitte zand is het heerlijk vertoeven maar wij hebben afwisseling nodig na een paar dagen dolce far niente. Kent, een Canadees die in New York woont en kapitein bij de Canadese zeemacht is geweest, maar nu al 25 jaar bij de VN werkt, vertrekt vandaag richting New York en stelt ons voor om gezamenlijke een taxi te boeken om naar Stone Town te rijden. Als we rond de middag vertrekken hebben we een halve dag om in het historische centrum te kuieren en de vibes te snuiven. ‘s Avonds wordt hij naar de luchthaven gebracht en wij keren wat later terug naar Matemwe.
een historisch gebouw
we aten op het dak van een vermaard hotel en het smaakte heerlijk
een sprookjesoord
wandelen in de smalle straatjes van Stone Town
in een koffiehuis dronken we heerlijke koffie uit de rift vallei waar we twee weken geleden in Utengule waren
We zijn terug in Dar. We hebben een Uber besteld om ons naar de garage te voeren. We staan al een poosje te wachten aan de poort van de AZAM catamaran terminal en ik heb al driemaal gebeld naar het nummer van de Uber chauffeur maar de man spreekt blijkbaar alleen Swahili. Ondertussen worden we omringd door taxi chauffeurs die ons allemaal een rit willen verkopen tegen de beste prijs.
Noodgedwongen kiezen we uiteindelijk voor een taxi.
Als we aan de Toyota garage aankomen rijdt onze FJ buiten, voor een testrit. Nadat ze deze morgen de benzinepomp hadden vervangen bleek dat er nog een probleem was. De aansluiting van de filter op de nieuwe benzinepomp. Daarom moest de tank er opnieuw onderuit genomen worden en werd de oude benzinefilter, na grondige reiniging, aan de nieuwe pomp aangepast. De test blijkt positief en wij kunnen de rekening betalen en eindelijk vertrekken met een FJ die opnieuw fit is.
Het is ondertussen al na 16 uur en onze rit van slechts 20 km naar de kust ten zuiden van Dar riskeert lang te zullen duren want het is spitsuur.
na onze helse rit door het helse verkeer van Dar El Salaam kwamen we aan op camping Sunrise beach - mooi maar heel winderig en broeiend heet
Brute pech
We hebben een warme winderige nacht gehad vlakbij de oceaan. De temperatuur is niet onder de 30° gezakt en er stond een felle zeewind. Vandaag willen we zover mogelijk opschieten richting Kilimanjaro. We zijn net uit de veerboot gereden, de auto doet het goed. Door het chaotische oude stadscentrum rijden we naar noord Dar. Het is een compleet andere stad. Nieuwe torengebouwen en brede lanen. Een gans ander Tanzania een gans ander Afrika. En hier vinden we een winkelcentrum goed om onze voorraden aan te vullen.
Na de inkopen en een lekker ijsje, zetten we onze tocht verder naar de koloniale stad aan de oceaan, Begamoyo.
het noorderlijk deel van Dar El Salaam is een compleet andere stad
Maar we zijn amper vertrokken en... de motor sputtert weer. Verdomd, dat kan toch niet waar zijn! Na ruggespraak met de Toyota garage beslissen we terug te keren. Het is 13 uur en vanavond zal het Dar Es Salaam zijn waar we opnieuw zullen slapen. Na ellenlange files en met een gemiddelde snelheid van minder dan 20 km/u komen we bij Toyota’s aan. We hoeven niet meer te wachten de slagboom wordt geopend en we kunnen direct de werkplaats binnen rijden. Er heerst ook wat verslagenheid bij de technische staf. De auto werd onder handen genomen door hun twee beste technici en stond op een werkspot met een bord erboven “high tech bay”. Het hele inlaatspruitstuk hebben ze gedemonteerd en de koelvloeistof leidingen om tot bij de twee pingeldetectors te komen, de benzinetank hebben ze tot tweemaal toe van onder de FJ genomen om de benzinepomp en de filter te vervangen, een week werk en...Maar de mecanicien heeft al een vermoeden. Hij wil nog deze namiddag de tank opnieuw demonteren en morgen gaat hij zelf op zoek naar de gepaste onderdelen voor de FJ. Wij hebben ondertussen weer twee nachten geboekt in Tanzanine Suites hotel in de oude stad. Het hotel ziet ons graag terug, wij hadden liever verder kunnen reizen.
Dinsdagmorgen iets over tien. We krijgen een bevrijdend telefoontje van de garage. Ze hebben de gepaste onderdelen gevonden, de tank zit er weer onder, alles schijnt in orde. Ik zou nu een zeer lange testrit doen samen met een van hun technici, 100 km.
De testrit is bevredigend. De FJ sputtert niet meer maar er zijn ook een aantal oude knollen van de 280 pk vervangen door frisse volbloeden. Het ziet er goed uit. Het is pas 14 uur en ik rij terug naar het hotel waar we ook nog vanavond zullen zijn want we hadden voor alle zekerheid voor twee nachten geboekt.
Thank you Adam - you did a great job
Op weg naar het Noorden
We zijn Begamoyo voorbij en rijden richting Msata de hoofdweg naar Kilimanjaro. Hier is minder verkeer maar voor elk dorp moeten we vertragen tot 50 km/u een reeks richels over en een paar zeer oncomfortabele snelheidsremmers nemen. En er zijn zeer vele dorpen en soms zijn dat maar een paar huisjes. Voorzichtigheid is geboden want op vele plaatsen, meestal verscholen onder een grote boom zitten wit geüniformeerde politie agenten met de speedgun in aanslag. Vandaag hebben we een plaats uitgekozen in de bergen, een rit van 350 km. En hopelijk wat frissere temperaturen!
ook hier doet men aan mono cultuur - ganse velden werden ontbost voor Agave cactussen
De bergen rond Lushoto zijn ons reisdoel. Eens we de hoofdweg verlaten rijden we in bergachtig landschap naar de Irente farm lodge,35 km. De weg is smal en bij wijlen stijl, het landschap is ruw. De bergweg met asfalt is langs de ravijnwand afgezet met de snelgroeiende eucalyptus bomen die vermoedelijk werden aangeplant om de bergwand te stabiliseren. De laatste 8 km is een stofferige rode aardeweg met hier en daar uitgewassen stroken. Overal staan huisjes tot op de toppen van de heuvels toe. De streek is dicht bevolkt. Op twee kilometer van de farm lodge is een machtig uitzichtpunt maar nevel vertroebelt het vergezicht.
onze video van het moeilijke bruggetje
het machtig uitzichtpunt van Irente - spijtig van de mist
Wie is Lukaku?
We moeten halt houden. Een man in wit pak met een paar strepen op de schouder wenkt ons naar de zijkant van de weg. “ How are you, sir” vraagt hij vriendelijk. Dit is de typische begroeting in Zuidelijk Afrika. Ik beantwoord hem op dezelfde manier en vraag erbij “ Was I speeding, sir?” Ik zou 62 km/u hebben gereden. Inmiddels ben ik uit de FJ gestapt en naar de twee andere collega’s gestapt die op een stoel in de schaduw van de boom zaten. “Where are you from “ “ I am from Belgium, do you known Lukaku? Vraag ik hen. “ Yes, sure “ is het unaniem antwoord van de drie man. Een ogenblik later na drie handdrukken kruip ik weer achter het stuur van de FJ vriendelijk afscheid wuivend voor zoveel begrip!
Ik heb nu bijna 250 km achter een lokale auto gereden die zeer nauwgezet de toegelaten snelheid respecteert. 80 km/u op de weg en bij het eerste bord 50 voet op de rem. Maar de man is zopas gestopt en ik zal dus dezelfde rijstijl maar toepassen want het is niet zeker dat alle politie hier Lukaku kent.
dat is alles wat wat we zagen van de Kilimanjaro
maar eens we Arusha naderden zagen we Mount Meru in al zijn glorie
Ik rij al een een poos achter een vrachtwagen aan want ik kan er niet voorbij, veel te veel en veel te lange ononderbroken witte lijnen! Toch word ik weer aan de kant gezet. “Was I speeding, sir” vraag ik met een ietsje verontwaardigde toon. Hij toont mij zijn smartphone met een beeld van de FJ met 83,5 in het rood erover. Ik maak hem duidelijk dat ik de ganse tijd achter die vrachtwagen heb gereden. Ja, maar die foto is lange afstand voordien genomen. Ik wordt wrevelig en maak aanstalten om weg te rijden, maar dat kan de man niet appreciëren die zich vasthoudt aan de deur van de auto. Ik moet mijn tactiek onmiddellijk aanpassen. Na wat vragen, waar is die opname gebeurd, en kom we rijden daarheen ben ik uit de FJ gestapt en naar de andere twee collega’s gestapt. Met de vraag “ Do you know Lukaku? “ “Yes” is weer het unanieme antwoord. “ Do you know him” vragen ze mij. “ He is a friend of me” lieg ik voor de omstandigheid. Met een paar handdrukken kan ik gelukkig weer verder.
we komen in een streek waar veel Msai wonen. Allen dragen ze een stuk geruite rode stof en dragen ze een stok
Geen Ngorongoro krater en geen Serengeti
Tussen de Ngorongoro krater en het nationaal park Lake Manyara hebben we twee dagen gekampeerd op een prachtige camping met uitzicht op het meer. De krater en de Serengeti en het Manyara park bezoeken we niet, daar waren we al in 1998. (zie onze foto's van 1998) Bovendien vraagt men absurde prijzen voor de toegang met eigen wagen, 300$/ dag!
onze mooie camping aan Lake Manyara National Park - uitvalsbasis voor het bezoeken van de Ngorongoro krater en de Serengeti
Volgende etappe brengt ons naar Sindiga gelegen aan een zout meer. Het is een ontspannende rit en de laatste 100 km rijden we bijna aan de rand van een hoogvlakte soms tot 1.800 meter hoog met links, honderden meter lager vlak land met hier en daar een meer.
We hebben tot onze verbazing al meerdere fietsers voorbij gestoken. Alle op een moutain bike, soms alleen rijdend soms met twee. We rijden nu langzaam naast een fietser die aan een felle klim bezig is. Hij komt uit Canada en doet mee aan de race Tour d’Afrique: Kairo- Kaapstad in vier maanden. Ze zijn nu half weg richting zuiden en slapen elke dag in tentjes, zegt hij ons. De organisator van ‘s werelds langste fiets koers is The Global cycling uit Toronto. Om deel te nemen en die prestatie te leveren en jezelf ettelijke keren tegen te komen moet je nog diep in de geldbeugel tasten, 16.000$!
Ons hotel in Sindiga ligt aan het meer niet direct vermeldenswaard ware het niet dat we er kennis hebben gemaakt met zwermen muggen en vliegjes. Toen we na het avondeten terug op onze kamer kwamen zag het plafond zwart van deze ondieren. Insecticide spray was de oplossing maar dan moest onze kamer uitgeveegd worden want nu zag de vloer zwart. Vier maand per jaar hebben de mensen hier last van. De honderden, duizenden zwaluwen die hier rondvliegen zullen dat eerder als een mana uit de hemel beleven..
het Sigida meer
100 km/u!
Het is even bezinnen geweest welke route we nemen van hieruit naar de grens met Rwanda, ofwel de kortste weg langs de hoofdweg ofwel richting noord naar het Victoria meer. Aan de oevers van het meer niet ver van de ferry, hebben we gelezen, is er een resort beheerd door Zuid Afrikanen en je kan er goed eten. De rit is wel 455 km plus een ferry. Die afstand afleggen in minder dan acht uur in Tanzania is normaal gesproken een stresserende uitdaging en meestal zeer moeilijk te realiseren. Waarschijnlijk kennen niet alle politie agenten Lukaku en er zijn zovele dorpen met een 50 km/u teken! Maar we hebben nog voldoende Tanzaniaanse shillings en een uitdaging als deze moet wel lukken.
De witte geüniformeerde agenten staan weer op vele plaatsen paraat. Ik heb nu geleerd onmiddellijk te remmen bij het eerste 50km/u bord en rij niet harder dan 80. Het liefst nog rij ik achter een lokaal die de regels min of meer respecteert.
Gisteren moesten we al eens halt houden voor een vriendelijke nieuwsgierige agent en hop nu moeten we weer aan de kant. Eerst de gebruikelijke begroetingsceremonie gedaan vraag ik zonder de agent enige tijd te laten of hij Lukaku kent. Aan zijn gezicht merk ik dat hij dat niet weet. “Lukaku” vraagt hij “no I don’t know”. Maar de derde man van de groep is een militair, ditmaal in uniform, die roept luid “Yeah Lukaku, yeah!” Hij lacht daarbij zijn grote witte tanden bloot en zwaait heftig met de handen. De derde man schijnt nu ook Lukaku te kennen. Terwijl de agent die mij op kant zette mij de hand drukt roept de militair “ say hello to Mr Lukaku!”.
om een inham van het Victoriameer te overbruggen moesten we op de ferry
Wij hebben al 250 km afgemaald, de weg is soms bezaaid met gaten maar er is gelukkig weinig verkeer uitgezonderd in de dorpen. Wij rijden weeral een hele tijd achter een kaki kleurige Toyota pick-up aan. Die man schijnt niet alleen de weg goed te kennen maar weet blijkbaar ook waar de politie staat en dat helpt want af en toe gaan we toch wat sneller dan 80.
In Nenzega slaan we rechts af richting noord Mwanza, havenstad aan de zuidelijke oever van het Victoria meer. De Kaki kleurige Toyota gaat er vandoor als een pijl uit een boog, ruim boven 100 km/u. Dit lijkt mij te riskant maar het duurt niet lang of we komen een bord met 100 tegen. Hier mogen we dus 100 rijden. En dat doen we dan ook.
We staan te wachten aan de ferry, de 455 km hebben we in minder dan zeven uur afgelegd. Lieve mag niet in de auto blijven. Enkel de chauffeur mag in de auto en moet de veiligheidsgordel losmaken. Inzittenden moeten langs een speciale weg naar de boot. Ik mag als laatste de overvolle boot oprijden.
we kwamen nog vóór het donker aan in ons resort: Rocky Bay aan het Victoria meer
onze cottage in Rocky Bay - schitterende plaats aan het Victoria meer
De laatste reis in Tanzania
Ons verblijf aan het Victoria meer in het nieuw resort, gemanaged door een koppel uit Durban ZA, was van korte duur en alweer pakken we de volgende ochtend onze biezen nu richting oost naar Rwanda.
De asfaltweg over Geita en Bwanga is in prima staat. Geen gaten - de weg is relatief nieuw en er is geen zwaar vracht verkeer - en weinig dorpen en dus ook geen 50 km/u borden. In Bwanga hebben we de keuze verder naar het oosten of de afslag naar het zuiden om 60 km verder de B3 naar de grens te nemen. We weten dat de B3 in erbarmelijke staat verkeert en dat een gemiddelde van 30 km/u het maximaal haalbare is. Verder doorrijden naar Biharamulo is volgens onze kaarten over een aarde weg. We kiezen toch voor de aardeweg maar al gauw stellen we vast dat hier een nieuwe weg werd aangelegd.
de voetgangers worden in Tanzania gerespecteerd
bijna iedere vrouw loopt met een baby op de rug
Al een paar uur rijden we door eenzaam gebied met hier en daar een armtierig dorpje. De schoolkinderen aan wie we enkele balpennen aanreiken hebben in weken geen water gezien en de kleren die ze aanhebben al evenmin! Wij hebben een “ remote lost in Africa feeling”.
De optie is om in Biharamulo te slapen en eventueel door het park Burigi naar de grens te rijden. Maar die optie laten we al gauw varen want door het park rijden lijkt van oost naar west onmogelijk, enkel van noord naar zuid, en dan moeten we nog een vergunning en gewapende gids zien te krijgen. En voor deze laatste hebben we bovendien geen plaats.
Lieve maakte de kinderen opnieuw gelukkig
We rijden dan maar door naar de B3 en op 60 km van de grens zijn er twee mogelijke overnachtingsmogelijkheden. En dan hebben we ook vandaag al een derde van de afstand over de kapotte B3 achter de rug.
En dat de B3 een hel is hebben we al ondervonden als we aan het motel aan komen. Morgen nog twee uur lijdensweg voor de FJ om te laveren tussen de diepste gaten en de vele zigzaggende vrachtwagens met petroleum en containers.
Terug naar www.worldtravellers.be
