Aan de grens met Honduras

14 uur en wij zijn aan de grens met Honduras te herkennen aan de blauw geverfde betonnen wegoverspanningen die we bij het binnenkomen van El Salvador hebben gezien. Een paar ogenblikken geleden is ons een rode Toyota pick-up in vliegende vaart voorbijgereden met in de bak twee gesticulerende heerschappen. Die staan nu samen met 10 andere te dringen aan mijn raam. Alle proberen ze mij ter wille te zijn met het voltrekken van de grensformaliteiten. Toevallig is de Toyota man ook wat Engels machtig en dat is altijd – denk ik – wat gemakkelijker als het wat moeilijk dreigt te worden. Dus kies ik voor die, alle doen ze de dienst als “voluntario”, vrijwilliger!

Ik loop met mijn administratieve assistent van het ene kantoor naar het andere, moet vele keren copies laten maken van documenten die pas zijn ingevuld en in meerdere exemplaren terug moeten afgeleverd worden. Export van de FJ bij de douane, controle van de wagen en inhoud, politie El Salvador, immigratie Honduras, douane voor import van wagen en inhoud in Honduras, immigratie Honduras, ontsmetten van de wagen in Honduras ….geld wisselen…

Het hotel met congrescentrum ernaast is nieuw. Er is een zwembad en de kamers zijn mooi en modern maar er is geen warm water en geen internet. Warm water is niet nodig en de parking moet niet afgesloten zijn want het is hier veilig zegt de juffrouw van de receptie.
Na een verfrissende plons in het zwembad zoeken we de ‘comedor’ op.  Ondertussen is het beginnen regenen.

De weg stijgt naar 1.500 meter en we rijden van de ene bergketen naar de andere.  Buiten het roekeloos inhalen van sommige bestuurders lijkt het verkeer hier toch minder chaotisch.  De wagens zien er ook beter onderhouden uit en hebben allemaal achterlichten, wat in El Salvador niet altijd het geval was. Ook de buschauffeurs zijn geen racers hier.

Tegucigalpa.

We hebben wat moeite om de naam van deze stad te onthouden het is ook een mondvol. Door de lokalen wordt ze Tegus genoemd. De stad ligt op een hoogte van 1.000m in een grote kom. 11 uur en we staan in een lange trage file naar het centrum van de stad. We hebben daarnet een politiestop gehad. Een van de agenten wou net beginnen met het opvragen van onze documenten maar ondertussen had zijn collega opgemerkt dat we een Amerikaanse nummerplaat hebben.  Prompt werden we begroet en vriendelijk uitgenodigd om verder te rijden. Wij zijn dus geen gringo’s hier maar duidelijk amigos. Gringo’s is een scheldnaam voor Amerikanen en komt oorspronkelijk uit noord Mexico. In de periode dat de US enkele staten van Mexico inlijfde riepen de mensen naar de in het groen geklede soldaten “green go”. Dat is dan later gringo geworden.

Het is nu 12 uur en we zijn een parking opgereden in het centrum van de stad. Veel toeristen vallen hier niet te bespeuren en we worden nagekeken alsof we van een andere planeet komen. De politie begroet ons vriendelijk.
De kathedraal op het plein is men aan het restaureren en op dat plein heerst een drukte van je welste. Na een frappucino en een bezoek aan een internet café moeten we weer de baan op. Naar de grens is nog een goede 140 km schatten we.

Op weg naar Nicaragua.

Een twintigtal kilometer verder is op twee plaatsen de helft van de rijweg weggespoeld maar er is gelukkig signalisatie. Na zowat 80 km is het gedaan met de goede wegbedekking. Geen markeringen meer en kuilen en putten in overvloed. In Danli, de suiker en koffiestad, wordt de weg weer beter. Terug een politiecontrole en terug mogen we vertrekken zonder een document te moeten tonen.