In Panama
De grens met Panama in Ciudad Neily bereiken we rond de middag Panamese tijd. We rijden opnieuw door een tijdzone, het is nu 1 uur later en dus nu nog 6 uur verschil met West Europa.
De Costa Ricaanse/Panamese grens ziet er minder chaotisch en rommelig uit. De verkoopsters met hun kraampjes en andere leurders zijn hier duidelijk niet welkom en de verschillende officiële gebouwen zijn wat makkelijker te onderscheiden. Het is wel druk. Maar ook hier moeten we afdokken willen we niet al te lang in de files aanschuiven om de nodige stempels op je documenten en paspoort te krijgen. Of, hoe stop je de douanier die aanstalten maakt om alle pakken tergend langzaam te openen en te doorzoeken? Zijn search stopt onmiddellijk als ik 5$ op de voorzetel van de FJ gooi.
|
 |
Iets minder dan 1 uur en 25$. Daarmee is dit de goedkoopste en snelste grensovergang tot nog toe. Geld moeten we niet wisselen want zoals in El Salvador is in Panama de Amerikaanse dollar de nationale munt. De uurwerken moeten we wel opnieuw instellen.
We mogen Panama binnen, toch nog even een politiecontrole om te verifiëren of alle documenten in orde zijn en we rijden nu op wat in Europa op een snelweg lijkt. |
De viervak betonweg met middenberm, in de vorm van een diepe V goot, is de Pan American in Panama. Een snelweg als wij die kennen is hij niet. Er zijn zijwegen, “retorno’s”, en de toegelaten snelheid varieert van 40 km/u in de dorpen langs de weg, tot 80 km/u op de open stroken.
David.
Er is weinig verkeer en de baan is eentonig vlak en recht. De begroeiing is minder overdadig dan in Costa Rica en opnieuw ervaren we de verandering. Er zijn hier meer wegaanduidingen en signalisatiepanelen en net zoals in Costa Rica is het gedrag van de autorijders gedisciplineerder dan dat van hun collega’s in de andere Latijns Amerikaanse landen.
Waar in Costa Rica geen radiostation te vinden was dat Latijns Amerikaanse muziek uitstraalde is hier in Panama terug de swingende opzwepende rumba,salsa te horen. De accordeon is het hoofd instrument en die wordt begeleid door slagwerk en soms een helle vrouwenstem.
We hebben nu de Pan American verlaten en rijden richting Chiriqui naar het Noorden naar de bergen. Daar moet ergens een “Finca La Suiza” zijn. Een hotel uitgebaat door een koppel Zwitsers midden in de jungle.
De bergen zijn ook hier geladen met regenwolken en pardoes, opnieuw regen. Het is nu uitkijken geblazen want de weg is hier en daar verzakt en op een bepaalde plek voor een deel weggespoeld. |
|
De Zwitsers hebben we niet thuis gevonden in hun 4 kamerhotel midden in het regenwoud. Om ernaar toe te rijden moet je wel een 4x4 hebben of je moet je wagen onderaan aan de ingang van het domein op het grasplein laten staan. Wij zijn de pisteweg opgereden we hebben een kamer gezien maar toen de huishoudster hoorde dat we geen reservatie hadden en Herbert niet kenden werd ze zwijgzaam. 60€ voor die kamer vonden we wel wat overdreven en we zijn ook niet direct die fanatieke ‘birdwatchers’. |
David is de tweede grootste stad van Panama. Geen GPS en geen goede kaarten, we moeten dus wat zoeken doorheen het net van enkele richting straten voor we het Parque Central vinden. Aan de rand ervan trekken we in, in het hotel Castilla dat een ondergrondse garage heeft voor onze ‘carro’. We hebben tijdens onze zoektocht opnieuw kunnen ondervinden dat de mensen hier zeer behulpzaam en vriendelijk zijn.
Kamperen met de politie.
Kampeerplaats Esperanza moeten we gaan zoeken 30 km ten Westen van David in de omgeving van het dorp Caňazas. Zo staat het beschreven. Caňazas vinden we in de heuvels maar Esperanza aan het meer is niet te vinden. Ook staat dat meer niet op onze wegenkaarten, dus veronderstellen we dat het om een vijver moet gaan in plaats van een lago. Wij rijden door Caňazas en het wordt ons duidelijk dat er normaal hier geen toeristen komen met auto of auto met een Amerikaanse nummerplaat. Het wordt ons ook duidelijk dat we hier Esperanza niet zullen vinden en we keren op onze wielsporen terug. Toch nog even informeren bij een politiepost die we aantreffen bij het verlaten van het dorp.
Neen, Esperanza kennen ze niet en van een lago hebben ze nog nooit gehoord. Het zijn drie man die daar in een drie kamer kazerne dienst doen. |
| Ik hoor gesprekken via radiolink en de TV ernaast probeert nog luider te klinken dan het werkinstrument: radiolink. |
|
|
Voor de kleine kazerne is een groot grasplein en waarom zouden we hier niet kamperen? We mogen de toiletten en de douches van de politie gebruiken. Goed toch?
Voor de FJ zoeken we een vlak stuk grond en we vouwen nu de tent open onder grote belangstelling van de politiemensen en enkele kinderen die zijn toegesneld. Het is wat gênant want al ons doen en laten wordt met grote belangstelling gadegeslagen. Onze zetels worden direct bezet door de kinderen van zo gauw we die hebben opengevouwd. |
De politie mensen voelen aan dat dat staren niet kan en vertrekken naar hun kazerne 50 meter verder ons belovend dat we hier veilig staan en dat ze zullen waken.
Maar het duurt niet lang of twee man komen terug en willen meer weten over de tent en de FJ. Een van hen spreekt voor ons een niet te verstaan Spaans. Met zijn collega praten gaat iets beter. De mannen hebben ondertussen uitgevist dat Esperanza wel bestaat en dat het kampement aan de afslag van de Pan American ligt richting Caňazas.
Eten kunnen we gelukkig zonder toezicht, van dichtbij. We hebben wel moeten schuilen onder ons afdak want het is beginnen regenen. Het regenen is gestopt en al gauw krijgen we weer bezoek.
De regen heeft voor wat verkoeling gezorgd maar het is nog altijd 28° als we onze slaapplaats opzoeken rond 22 uur. |
| Het slapen gaat betrekkelijk want in de nacht worden we wakker door hondengeblaf, getrappel van koeien langs onze FJ, wat later nog een paard en ’s morgens enkele hanen in concert. |
|
Voor we ons ontbijt hebben beëindigd krijgen we weer bezoek en we worden aangemaand de weg door de bergen te nemen want die zou bijzonder mooi zijn. De tent moet nog drogen en het is 10 uur als we afscheid nemen van onze gastheren. We hebben nog wat kaas, een doos melk en nog andere proviand die we bij hun achterlaten.
We gaan niet door de bergen want we willen voor de avond in Panama stad zijn. We zijn ‘ El campemento Esperanza ‘ voorbij gereden en gezien dat het een of andere religieuze nederzetting moet zijn. Waar hadden we nu beter geslapen?
Panama stad.
Het binnenrijden van Panama stad is geen sinecure. We rijden over het Panama kanaal en dan begint een file. Dertig minuten later komen we aan de bottleneck: bouw van een viaduct over het verzadigde kruispunt met de Pan America. De werken duwen ons in een verkeerde richting. Nu we uit de grootste drukte zijn gaan we bij een McDonald’s kip met guacomolo eten. Die smaakt redelijk goed. |
| Een behulpzame man probeert ons uit te leggen welke wegen wij best volgen naar de binnenstad. Het is niet de eerste keer dat we vaststellen dat de mensen hier moeite hebben om wegenkaarten te lezen, zo dat duurde wel even. |
|
??
????????
? |
Het is sinds Mexico stad dat we in zulk druk verkeer zaten, iets minder chaotisch toch. Ook hier worden in de spitsuren straten afgesloten of voor een enkele richting gebruikt. En met een slechte kaart en een stratenlogica die we nog niet door hebben was dit een nogal stresserende bedoening.
Rijden in Panama stad tijdens de spits is niet anders dan rijden in Parijs als je de weg zou weten. We wanen ons hier niet in Latijns Amerika. Geen enkele Latijns Amerikaanse stad lijkt op deze. Overal bouwwerven van nieuwe torengebouwen in het zakencentrum aan de zee. Kantoortorens en torens met chique flats die uitzicht hebben op de Pacific. De auto’s die hier rondom ons in de files staan zijn van de hogere klasse en de heren achter het stuur dragen maatpakken.
Drie uur later zijn we het hotel zoeken meer dan beu en op de Via Espaňa houden we stil bij Hotel Espaňa. Er is een ondergrondse garage en de kamer zal ons 65$ kosten.
De zoektocht naar een zeetransport voor de FJ.
Twee dagen zijn we nu al in Panama City. We wisten dat het geen gemakkelijke opdracht is om de juiste persoon of agentschap te vinden die ons een transport over zee kan regelen. Aan namen en telefoonnummers en Email adressen hebben we geen gebrek. Maar E-mails worden meestal niet beantwoord en als je belt dan vragen ze steevast een Email te sturen! Het is nu zaterdagavond en noodgedwongen moeten we tot maandagochtend wachten vooraleer terug aan de slag te kunnen gaan. Vanochtend heeft de FJ zijn tweede onderhoudsbeurt gekregen bij Toyota Auto Estilo. Dat is dus geregeld en de FJ is weer fit voor de volgende 10.000 km. |
| We hebben eerder al rekening gehouden met de mogelijkheid dat we misschien toch door Columbia zouden rijden. De kans dat dit gebeurt wordt steeds groter. De frequentie van het aantal containervaarten vanuit Panama naar Cartagena in Columbia is veel groter dan naar Ecuador en de reis duurt slechts twee dagen in plaats van vier. En Columbia maakt langs CNN al een poos reclame met :” Het enige gevaar wat je in Columbia kan ondervinden is dat je er wil blijven”. (?) |
|
Gevaar loert nochtans uit alle hoeken en dat is hier eergisteren nogmaals gebleken toen een Spanjaard, hier residerend, zich verzet heeft in een car jacking. In de Calle 66, middenin de stad, werd de 46 jarige man doodgeschoten. Hij reed met een Toyota Prado.
Miraflores sluis
Vandaag zondag willen we het kanaal verkennen of toch ten minste één van de sluiscomplexen. Miraflores is de eerste sluis langs de zijde van de Stille Oceaan. Ze ligt op amper 12 km van het stadscentrum en er is een bezoekerscentrum en restaurant.
De anders zo drukke Via Espaňa is nu wat rustiger of zijn het de mensen die minder zijn gehaast tijdens het weekend? We rijden naar de monding van het kanaal en die ligt ten Westen van het oude stadsgedeelte op een paar km van ons hotel. Aan Punta Mala slaan we af naar de landengte Andandor op. Op het einde van deze 2 km lange strook – iets breder dan een weg – met palmbomen omzoomd liggen drie kleine eilanden. Het derde heet Isla Flaminco. We voelen ons terug in vakantiestemming na twee dagen hotelverblijf in het drukke stadscentrum waar niet veel te beleven valt. Het uitzicht vanaf de eilandjes op de torengebouwen van de stad roept onwillekeurig gelijkenissen op met de horizon die je vanuit Kowloon op Hong Kong hebt.
Miraflores vinden we makkelijk. We boffen want voor eens is op pensioen zijn een voordeel 4$ per persoon in plaats van 8$ voor een toegangsticket. |
|
|
 |
Veel volk hier, meestal cruiseschip reizigers die ook eens vanaf de oever willen zien hoe een schip door het kanaal versluisd wordt.
Vanop vier hoog op het platform tegenover de sluis is het zicht uitstekend maar niet zo spectaculair. Maar het besef dat dit complex een gigantisch stuk engineering is geweest brengt toch wat opwinding. |
 |
Het was warm op dat terras in de felle zon. Maar nu zitten we in het restaurant ernaast met even goed uitzicht op de sluis en in een frisse eetzaal met lekkere zeevruchten voor ons en een fles koele witte Argentijnse Mendoza wijn. |
Casco Vejo.
Panama stad heeft vele gezichten. Panama stad heeft niets gemeen met de rest van het land. Panama stad is een grootstad met druk verkeer, lawaaierige en racende bussen, toeterende taxi’s en voetpaden zwanger van hindernissen allerhande. Wat een verademing om in het Casco Vejo te vertoeven! Hier heerst een gelaten rust. Dit koloniale stadsgedeelte is een schiereiland vanwaar je ten Oosten de hoge torens van het zakencentrum en een paar straten naar het Westen de brug over het kanaal kan zien. De oude stad regenereert van een verregaande verloedering. Vele gebouwen staan er nog als ruines maar vele zijn hersteld in hun vroegere glorie en andere staan in de steigers. Het is er rustig slenteren zolang je niet in de gevaarlijke zones komt. Politie is alom tegenwoordig, we voelen ons veilig.
Het Casa Blanca op het pleintje aan het Teatro Nacional is gerestaureerd en is nu een hotel met goed restaurant. Wij hebben plaats genomen binnen in het restaurant maar als we aan de hoofdschotel toe zijn merken we dat het personeel alle tafels en stoelen aan het verhuizen is op het plein onder de palmboom. Het restaurant wordt druk bezocht door de lokale Yuppies, blijkt. Wij hebben binnen niettemin genoten van heerlijk bereide mosseltjes en vis (Corvino a la Francese) als hoofdgerecht vergezeld van een Chardonay/Semilion uit.. .Argentinië. Waar kan je chique en lekker eten voor 40$?
|
Klik hier:  Lieve op bezoek in het postkantoor |
Colombia of Ecuador?
Het is nu definitief we rijden door Colombia! Door de Darien Gap (het grote grensgebied tussen Panama en Colombia) rijden kan met een 4X4 naar het schijnt, maar is vol gevaren. Geen Pan American meer, want die is sinds lang overwoekerd door het regenwoud. Malaria muggen en Dengue muggen zijn ook niet onze lievelingsdieren en in de handen van de FARC (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia), of de ELN (Ejèrcieo de la Liberacion Nacional), of de M19 (Movimiento 19 de Avril), of de drugbendes vallen, willen we ook niet. Dat is dus de reden waarom reizigers zoals wij noodgedwongen een transportoplossing moeten vinden om de wagen ergens in Zuid Amerika te krijgen. Omdat Columbia veruit de snelste oplossing bleek hebben we voor de weg over Columbia gekozen.
In Cartagena hebben we over internet een hotel gereserveerd, Casa Relax, en vandaag vrijdag 23 januari vliegen we naar onze nieuwe verblijfplaats. Afhankelijk van de te verwachten complicaties bij het afhandelen van de formaliteiten om de FJ vrij te krijgen blijven we tot volgende dinsdag (of langer) in Casa Relax.
De ‘lange geduld oefening’.
Een auto verschepen vanuit Panama naar Zuid Amerika is een beproeving voor de zenuwen! Nadat we vruchteloos aangeklopt hebben bij verschillende scheepsagenturen, de meeste gaven verstek, zijn we op maandagochtend om 8 uur het kantoor Barwil gaan opzoeken. Mevrouw Evelyn wel bekend onder de Latijns Amerika reizigers was met verlof maar we vonden mevrouw Mabel die ons wou helpen.
Mabel bevestigde ons dat we al woensdag de auto op de vrachtboot zouden krijgen naar Colombia en dat is een week eerder dan naar Ecuador. De overvaart zou maximaal 2 dagen duren in plaats van 4.
We krijgen een schriftelijke offerte en daarmee waanden we de zaak grotendeels geregeld. Buiten de 1.300 $ die we aan het agentschap in baar geld moeten betalen moet ook nog een 300$ voorzien worden voor allerlei kosten in Cartagena, de haven van aankomst.
|
 |
Eerste formaliteit – zegt Mabel – is morgen naar de politie ( PTJ) gaan voor een controle van het voertuig en controle of we niet betrokken waren in een of ander ongeval. “Vandaag gaat dat niet meer” zegt ze. “De politie doet maar een beperkt aantal controles per dag en het zijn moeilijke jongens”. Lieve realiseert zich vlug dat dit eigenlijk inhoudt dat de wagen woensdag niet op het schip kan. |
| We vertrekken vliegensvlug naar de PTJ en treffen daar twee collega’s moto reizigers die hun motoren willen verschepen naar Chili. Het is 10 uur en het wachten begint. Er wordt ons door de politiechef gezegd dat ze eerst om 12 uur de eerste controle zullen doen. De FJ staat op de parking achter het politiegebouw. We waren gewaarschuwd dat de naburige wijk een gore wijk was waar we best onze auto niet zouden parkeren. Maar op de parking van de politie zelf? De FJ staat nu tegen de afsluiting op 10 meter van de toegangsdeur van het politiekantoor en naar onze mening goed bewaakt. Fout! Een officier maant mij aan de FJ dichter bij de ingangsdeur te parkeren want, zegt hij, er zijn hier dieven! |
| De rest van de dag verloopt al wachtend en het is 18 uur als wij en de motards uiteindelijk het document met de handtekening bekomen. Toch nog even vermelden dat in de namiddag een kleine dief werd neergeschoten in de nabijheid van het bewuste kantoor. |
|
Dinsdagmorgen bij Barwil krijgen we te horen dat er geen 20’ containers meer zijn. Het alternatief is een open container, maar dan worden de transportkosten anders berekend! Uiteraard geen vermindering maar een verhoging natuurlijk. Een andere oplossing is er niet meer. We moeten instemmen met de nieuwe condities want het document van de PTJ is opgemaakt met vermelding van de transport agent en is slechts 8 dagen geldig. Opnieuw een dag doorbrengen bij de PTJ zien we echt niet zitten.
We krijgen van Mabel de papieren en de laatste instructies waar en hoe we de FJ moeten afleveren. We zijn in de kantoren van Barwil, maar officieel is dit Wilhelmson Ship Service, de offerte komt van First Transcanal Agency SA en de transport maatschappij is King Ocean International de Panama.
Woensdagmorgen en hoopvol rijden we nu naar Colon en de haven van Manzanillo. Daar zullen we nog de douane voorbij moeten en dan naar King Ocean die we ook nog instructies moeten geven hoe ze de FJ kunnen rijden met het anti-car jacking systeem.
In de zona libre van de haven in Colon moeten we even zoeken eer we de gebouwen van de douane vinden. Ook hier is nergens enige bewegwijzering of aanduiding te bespeuren. De douanebeambte doet zijn best maar moet toch even geholpen worden om te weten hoe hij de documenten moet opmaken. Na een uur is het zover en ik krijg het papier en de stempel in het paspoort dat de FJ Panama mag verlaten.
Een vijftal kilometer verder vinden we de kantoren van Barwil en King Ocean. Daar krijgen we te horen dat we nu nog twee kantoren van de douane moeten bezoeken en in het laatste zullen we nog eens 5$ moeten neerleggen. Met het betalingsbewijs van de 5$ kunnen we dan naar de ontvangstdienst van King Ocean op de kade of liever de parking voor de kade gaan. |
| Nog eerst een kopij laten maken van het betalingsbewijs plus nog enkele kopijen van de Bill of Lading en de FJ staat nu te wachten tot hij door de drugshonden zal besnuffeld worden. |
|
Het is kwart voor vijf en wij zijn ondertussen met de taxi aan het busstation aangekomen. De taxi chauffeur kan zijn enthousiasme niet verbergen over het feit dat Obama president van de USA is geworden. Hij is gelukkig en wij zijn blij dat de FJ vanavond op de boot zal staan richting Cartagena. Althans dat is ons toch beloofd door Annette de logistieke manager van King Ocean.
De busreis van 90 km, terug naar Panama stad, duurt meer dan twee uur. De bus is comfortabel en we hebben ondertussen al lang geleerd in alle omstandigheden geduld te oefenen en te berusten. |
 |
en zo ging onze Cruiser de boot op.....
Van Manzanillo (Colon - Panama)
naar Cartagena (Colombia) |
 |
| |
 |
We reden in Panama 850 km |
|
Voor de vertaalde pagina's: De kleine foto's kunnen alleen vergroot bekeken worden vanuit de oorsronkelijke pagina. |
