Toch Condors?

Even buiten Villa Carlos Cruz – een gokstad – aarzelen we om naar het wat verder naar het Zuiden gelegen ‘Parque Nacional de la Quebrada del Condores’ te rijden. We willen nu echt de Condors zien en daarom nemen we de bochtige weg die ons 60 km verder naar het park moet brengen. We zijn tot op 1.300 meter hoogte gestegen, nog een goede 20 kilometer en we rijden al een tijdje in een verlaten heuvelachtig landschap met een lage begroeiing. Aan de rechterrand van de weg staat een witte Land Rover Defender met verhoogd dak, geparkeerd en die heeft een Franse nummerplaat. Het koppel uit Valance is al 10 maand onderweg in Argentinië en ze beleven de laatste weken van hun reis. In mei verschepen ze de Defender vanuit Buenos Aires naar Antwerpen.
Ondertussen stapelen regenwolken zich op in de richting waar we naar toe willen en de Franse reisgenoten raden ons aan dit park over te slaan en door te rijden naar San Juan. Die parken zijn veel mooier en er zitten daar ook condors. Kamperen in de regen trekt ons niet aan en we boeven niet verder overtuigd te worden om rechtsomkeer te maken. 

De dengue mug.

Vandaag staan 600 km op het programma naar het Parque Provincial Ischiguafasto. Tot in Cruce del Eje ontmoeten we verkeer en is het landschap afwisselend en dan volgt 300 kilometer bijna rechte monotone weg door een woestijn of half woestijn landschap. In Palquia verlaten we de Ruta 38 westwaarts naar het park dat op nog een goede 120 kilometer ligt. Bij het bezoekerscentrum in het park is een kampeerplaats en er zijn zelfs warme douches. De rit was eentonig maar onderweg hebben we condors gezien. Bij de provinciegrens stond een vriendelijke politieman die ons om de gebruikelijke informatie vroeg, ons een folder van het park toestopte en ons om een bijdrage verzocht. Het was al een tijd geleden – in La Paz nota bene -dat we nog te maken hadden met wat inhalige politiemensen. De politie van de provincie San Juan moet het moeilijk hebben met de financies of moet een duivelse schrik hebben van de dengue mug, zo veeronderstellen we toch ten minste. Ja, de dengue mug is sinds een maand nu ook opgedoken in het Noord Westen van Argentinië en daarom vroeg de vriendelijke man in het blauwe uniform ons om 20 Peso’s, om muggenmelk te kunnen kopen! Omdat de man zo ‘vriendelijk’ was hebben we hem dan toch maar 7 Peso’s toegestopt het laatste kleingeld dat we bij hadden. De volgende politiecontrole 50 kilometer verder had minder geluk, die wou ook nog wat geld, om Cola te kopen, en wij hadden geen klein geld meer!

Het Parque Nacional Talampaya in dezelfde San Juan provincie, ligt 120 kilometer noordwaarts, 200 meter lager, op 1.200 meter.
We zijn er en het is 15 uur. Gauw inschrijven want dan kunnen we vandaag nog de bijna drie uur durende tocht maken in een bus van een toeristorganisatie. Met de eigen auto gaat niet. De bus vertrekt om 16 uur en gaat richting canyon. Wij rijden in de droge rivierbedding de kloof in. De lage avondzon verdwijnt achter de machtige rotsmassa. De zowat 80 meter hoge fel rode geribbelde kloofwanden zijn loodrecht gesneden.

Rioja provincie.

Chilecito, (vertaald: klein Chili) een mijnstad met de langste kabelbaan ter wereld rijden we even binnen, de mijn bezoeken hebben we niet op ons programma gezet. De stad zelf is weinig boeiend maar de laatste 20 kilometer van de weg ernaartoe liep afwisselend door wijngaarden en olijfboomaanplantingen.( Eigenlijk zijn het geen olijfbomen maar struiken dus gemakkelijker om te plukken.)
De wijngaarden liggen hier op 1.700 meter hoog. De Britse studie in gedachte is de rode wijn hier nog gezonder dan in Mendoza!

Om van Chilecito naar La Rioja te rijden moeten we een hele bergketen ronden. In vogelvlucht ligt La Rioja slechts 60 km verwijderd, over de weg 300 km! En die is bijna altijd kaarsrecht, eentonig en oervervelend.
We naderen de provinciehoofdstadstad La Rioja en zijn op zoek naar een kampeerplaats. De eerste camping “ Syri-Libanes” die we opzoeken is verlaten en zo vinden we er nog een vijftal campings die alle gesloten zijn. Finaal beslissen we even buiten Villa Sanagasta – 30 km ten noorden van La Rioja -in een rivierbedding onze tent open te vouwen.

Quebrada de Humahuaca.

Een andere toeristische must is de vallei, Quebrada de Humahuaca, ten noorden van de stad Jujuy. Deze vallei is door de Unesco op de wereld erfgoed lijst gezet. Van Salta is dit een trip van iets meer dan 250 kilometer. Uit de stad Salta uitrijden is nu geen probleem meer want we hebben ondertussen weer assistentie van onze GPS. Dank zij de tip van een Duitse Argentinië reiziger hebben we een digitale kaart van Argentinië kunnen downloaden van Internet!
We rijden op een snelweg, richting Noord, San Salvador de Jujuy. Het gaat snel vooruit. Het landschap verandert na Jujuy dramatisch. Hier begint de canyon die bergopwaarts tot in Bolivia loopt. Dit is de koloniale weg van Potosi in Bolivia naar Beunos Aires.

Eerst een goede 100 kilometer aardeweg door niemandsland vooraleer we op de RP5 komen en richting Zuid afslaan. Rechte weg met af en toe gaten in het asfalt, links en rechts van de baan landbouwgebied afgewisseld met bush en dat gaat zo eindeloos door. In El Quebratchal, ondertussen zijn we op de RN16, draait de weg richting Zuid Oost. Vlak, vlak en altijd maar rechtdoor? Hier en daar kruisen we kleine indianen dorpjes. Deze streek heeft de hoogste concentratie indiaanse bevolking van gans Argentinië ze is sinds een maand ook berucht omwille van de aanwezigheid van de dengue mug. We zien grote landerijen langs beide zijden van de tweebaansweg. Om de 150 meter zijn de akkers gescheiden door een strook begroeid met bomen en struiken om winderosie tegen te gaan. De asfaltweg is van middelmatige kwaliteit met op sommige plaatsen nogal wat verzakkingen. Sneller dan 120 km/uur is niet mogelijk.
Het is 19 uur, en al een poos donker, we zijn in de stad Residencia Roque Saenz Peňa, het centrum van de katoen teelt. Twee derden van al het Argentijnse katoen komt uit deze streek. Het is druk in de stad, het valt op dat hier meer dan ergens anders nieuwe auto’s rijden en aan de prijs van het hotel – het dubbele van degene vermeld in onze reisgids – vermoeden we dat dit een welvarende stad moet zijn. We zijn op 550 km van Asunción Paraguay genaderd en hebben een rit van 715 km eentonige weg achter de rug.
Maandag ochtend en het is opnieuw druk in het centrum van de stad. De lucht is bewolkt en voor de eerste keer in Argentinië hebben we af te rekenen met een regenvlaag. Het duurt echter niet lang want we zijn pas aan de buitenwijken van de stad of het houdt op met regenen. De baan is nog steeds kaarsrecht en nu zien we geen akkers meer maar weiden afgewisseld met jungle. We rijden richting Corrientes 200 km verder. De stad staat bekend om de typische muziek: De Chamamé, polka vermengd met inheemse klanken, die er in de straten wordt gespeeld.

Het is siësta! De temperatuur is een aangename 24 °.
We hebben ondertussen uitgevist dat er hier een mooie gemeentelijke camping moet zijn. Bij het park met vijver en zwembad is er inderdaad een mooie met hoge bomen begroeide kampeerplaats en vlakbij is er een Carrefour. Wat nieuwe wijnen uitzoeken, verse Argentijnse steaks en ...
Het regent en we moeten dringend de tent opvouwen want vandaag dinsdag 21 april willen we de grens over met Paraguay, het 16de land.
De regen heeft even opgehouden, de tent is minder nat en hop we zijn klaar om te vertrekken. Nu Noordwaarts 350 kilometer langs dezelfde soort rechtlijnige monotone weg met af en toe een stop voor de alomtegenwoordige politiecontroles.

We naderen de grenspost met Paraguay...

Of nu de Argentijnse of Braziliaanse kant de mooiste zichten oplevert maakt niet uit. Veel zal afhangen van het waterdebiet, maar de watervallen en de parken met de vele fel gekleurde grote vlinders zullen bij ons een blijvende indruk nalaten…
Het slenteren en wandelen heeft wat energie gekost en we zijn maar al te blij dat we niet ver hoeven te rijden naar de camping ‘El Viejo Americano’ even buiten het stadje Puerto Iguaçu. Een mooi park met hoge bomen, met een hotel, zwembaden en een kleine supermarkt en restaurant. Goedgekeurd om hier een paar dagen te vertoeven.

Na ongeveer een half uur zijn we op een goede 20 meter van de rand genaderd. We kunnen niet verder! Het touw ontbreekt tussen de laatste peilers! Met de camera’s op de rug is verdergaan een hachelijke onderneming, dus moeten we onverrichter zake terug.
De zon brandt aan de hemel. Met de benen in het koele water was dat een heel stuk comfortabeler dan de klimpartij over de rode zandweg die we nu doen, op weg terug, naar het toeristencenter. De bananen die hier in het wild groeien, kunnen we niet eten want die zijn nog niet rijp.

Van de Ecocamping bij San Vincente naar San Ignacio.

Ruim voor donker slaan we de stofferige rode zandweg in naar de op 4 kilometer verder gelegen camping. In de omgeving van een kleine waterval ligt een grote, maar vervallen camping. Een ietwat schuwe man zegt dat we zonder probleem hier kunnen kamperen en er is elektrische stroom en zelfs warm water. Terwijl wij de tent uitvouwen is hij bezig met hout kappen. En een half uur later waarschuwt hij ons dat de douches warm zijn. Onder een grote ijzeren ton is een haard en die heeft hij aangestoken met het zonet gekapte hout.

Donderdagochtend 30 april nemen we afscheid van het wat wereldvreemd koppel. Ze willen zelfs geen geld voor de overnachting. We geven hun de verschuldigde Pesos toch en daarbovenover nog wat Belgische Côte D'Or Chocotoffs. Eerste stop is in San Vincente de lokale supermarkt want daar hebben ze ‘lomo’ van de allerbeste kwaliteit.
San Ignacio met de Jezuïeten ruines ligt slechts 200 kilometer verder naar het Zuiden.

Zoals al gezegd, aan de andere kant van de Rio Parana in Paraguay zijn nog enkele ruines van de 18de eeuwse Jezuïeten nederzettingen maar daarvoor moet we eerst de grens terug over aan de stad Posadas 50 km verder zuidwaarts.

Dus rijden we nu opnieuw richting Paraguay

We moeten wel door de provincie tussen de twee rivieren “Entre dos Rios” en die staat ervoor bekend dat de politie er op uit is om buitenlanders ‘den duvel’ aan te doen. We hebben amper een uur afscheid genomen van de kunstenaar in Yapeyu en daar hebben we onze eerste controlepost. Anderen (lees Argentijnen) mogen doorrijden wij moeten aan de kant. Documenten mijnheer, vraagt de jonge politieman nog voor ik de gelegenheid heb zelf met een vraag te komen. Paspoort, rijbewijs, eigendomsbewijs van de FJ… heb ik al gegeven en ik wordt wat nerveus.  “Verzekeringspapieren mijnheer”, en “hebt u een brandblusser?” vraagt hij verder. Ik verlies even mijn geduld en vraag nogal uitdrukkelijk waarom wij “¿Porque nosotros y no los Argentinos? Ik spring uit de FJ open de achterdeur en toon hem de brandblusser en voeg eraan toe, de gevarendriehoek zit aan de andere kant! Ik krijg prompt de papieren terug en ik mag verder. Je zou voor minder je goed humeur verliezen.

Colón.

In Colón, mooi gelegen aan de hier zeer brede Rio Uruguay, is een grensovergang naar Uruguay. We hebben hier geslapen aan de boorden van deze rustige rivier met zijn oevers met gele, brede zandstranden en rijden over de internationale brug richting Uruguay. We zijn wat onzeker want aan de andere kant van de rivier zijn we in Uruguay en we hebben nog geen Argentijnse immigratie noch douanekantoren gezien. We zijn aan een tolstation aangekomen en vlak daarachter zijn de diensten van de Argentijnse en Uruguyaanse politie en douane samen in eenzelfde gebouw. Zo makkelijk was het nog niet! De ene controleert de andere! We zijn in het 18de land!

Op weg naar Buenos Aires.

Het is bijna 16 uur, we zijn aan de grens en staan al een poos in een lange rij wachtende voertuigen van alle slag Even geduld oefenen. De grensformaliteiten verlopen probleemloos maar de tijdelijke invoervergunning, door de computer gegeven, loopt maar tot 6 januari 2010. Dat zal dus nipt worden volgend jaar bij onze terugkeer. Natuurlijk was er weer de bijzondere interesse voor de FJ van de douanemensen, maar dat zijn we ondertussen al lang gewoon geworden ook dat er foto’s worden genomen of de duim hoog gaat.
Nog 317 kilometer naar Tigre want daar willen we vannacht overnachten. Dat wordt dus snel wezen.

“Buenos tardes, ¿donde vienen?, señor” Ik maak de vergissing door te zeggen dat we van Uruguay komen. “Documentos seguros por favor”. Als de verzekeringsdocumenten worden gevraagd is er altijd iets op til. Meneer, uw wagen is niet reglementair! “No señor?” vraag ik “¿Porque?” De ijverige man heeft gevonden dat de haak van de winch vooraan te ver uitsteekt. Ik moet mee naar zijn post en daar wil hij mij bewijzen aan de hand van lijsten met inbreuken, dat ik een grote boete moet betalen. Ik protesteer heftig en verlaat zijn bureel met een kordate weigering naar zijn nonsens te luisteren. Ik moet mee naar het kantoor wat verder, ondertussen heftig protesterend tegen de willekeur van de controle en argumenterend dat we al weken in Argentinië rondrijden en dat hij de eerste is die een proces verbaal wil opstellen. Wij hadden gisteren van het Franse koppel een in het Spaans opgesteld formulier gekregen recent opgemaakt door een Argentinië reiziger. Op het A4 blad staat een groot Europees kenteken, met een verwijzing naar de rechten van de mens, en het verzoek dit te sturen naar de Franse ambassade en eronder plaats voor de personalia van de verbaliserende politieagent. In het grote bureel aangekomen, waar de chef zit, vraag ik hem dit document in te vullen als ik een boete moet betalen. De chef probeert nog wat te argumenteren dat de situatie gevaarlijk is en dat mijn verzekeringsmaatschappij niet zal betalen in geval van ongeval. “Torteria, nonsens” zeg ik. Ondertussen is de jonge agent met een fototoestel tevoorschijn gekomen.
Ik loop snel naar de FJ en plooi de haak van de winch tussen de houders en vraag aan de agent met digitaal fototoestel wat er nu mis is. Hij staat er wat verbouwereerd bij en laat zijn camera zakken. “¿Todo es bien?” vraag ik en kruip achter het stuur.

We rijden weer. Maar nog geen half uur later worden we weer op zij gezet. Voor de agent iets kan zeggen laat ik hem al lachend weten dat we al vijf controles hebben gehad de laatste 100 kilometer. Ik stap uit de auto. Hij maakt mij vriendelijk duidelijk dat hij alleen maar mijn rijbewijs wil zien. We mogen verder!

Een half uur verder opnieuw langs de kant. “Meneer, dat is al de vijfde controle deze namiddag”. “Dat is toch niet zo erg de man voor u heeft er al zeven gehad!” Ze vragen nog wat over de FJ, zij zijn ondertussen al met drie man rond de auto komen staan, maar het is duidelijk de Fj die imponeert. We kunnen weer verder.

We zijn nog 50 kilometer van Buenos Aires verwijderd. Het is donker en de regen valt met bakken uit de hemel. De twee laatste politieposten zijn we star voor ons uitkijkend voorbijgereden en we hebben niets gezien.
Kamperen in Tigre zit er niet in vanavond dus rijden we door naar Buenos Aires, het blijft maar stortregenen en het regenwater stroomt bij beken over de snelweg. Hoe dichter we de hoofdstad naderen hoe meer hotels we tegenkomen. Omdat de stortregen blijft aanhouden en er hier en daar ook nog eens wagens zonder lichten rijden, vrachtwagens twee rijstroken inpalmen besluiten we bij een van die hotels te stoppen om daar te overnachten.