Ok, we zijn klaar, we hebben een certificaat. We zijn Ebola vrij. Waar moeten we nu naartoe? Een man zonder uniform zal ons de weg wijzen. Wij moeten terug tot aan de gebouwen van douane en immigratie. Die staan wat hoger op de linkse kant van de weg op een terrein dat door twee blauwe metalen hekken is afgesloten. We vinden er toch iemand die ons weet te vertellen dat de heren van de douane en politie waarschijnlijk om 10 uur zullen komen. Dat is nog anderhalf uur wachten! Wij zijn in een andere tijdszone en het is hier een uur vroeger.
We zijn beiden Ebola vrij bevonden
Eerst kwam iemand van de douane. Iemand moet hem gebeld hebben omdat we ons druk hadden gemaakt bij een van de mannen op het terrein. Voordien had al iemand de hangsloten van de toegangshekkens verwijderd. De douanier, een man zonder veel woorden vroeg onmiddellijk naar onze Carnet de passage en douane (CDP). Voor de eerste keer op onze wereldreis hebben we dit dure document moeten kopen. Een kwartier later was de formaliteit gedaan en de man vertrok terug nog zeggende dat we hier moesten wachten op immigratie. Ongeveer een uur later – het is bijna 11 uur komen twee mannen aangewandeld samen met het stel Belgen. De nieuwe computers worden opgestart en een kwartier later blijkt dat er een netwerk probleem is. Eerst worden de Belgen geholpen voor hun exit stempels. Maar zonder netwerk gaat het niet. Wij lenen onze balpen want die hadden ze niet bij. Alles wordt met de hand geschreven en na een half uur kunnen de belgen vertrekken. Wij moeten mee naar een lokaal ernaast. Daar staat ook een nieuwe PC maar die heeft ook geen verbinding met het net. Nog een half uur later besluiten ze om ook bij ons de procedure manueel te laten verlopen. Alles is klaar. “ Can we go please?” “Ok” “Sorry sir we need a copy of the Ebola certificate.” “No problem sir, here it is” zeg ik. “We need a copy sir” antwoorden ze. “I have none” . Probleem, er is geen copier bij immigratie! Na wat denken heft de ene een oplossing gevonden. Bij de douane is er toch een!
de mooie weg door de bergen
Welcome in India
Oef, we hebben handen geschud en mogen verder. Maar ons plan om vandaag nog 315 km ver te geraken kunnen we best opbergen. We moeten door het bergmassief en dat zal niet snel gaan vrezen we. In het groezelige grensdorp Moreh is de bank ATM buiten dienst en een autoverzekering kopen hier kan ook niet. We rijden wel links op de weg maar de driewielige taxi’s rijden overal.
De driewielige taxi's in India
De bergweg is mooi en brengt ons over een 1.400 meter hoge pas. Ondertussen hebben we al een paar militaire controles achter de rug. We hadden gelezen dat we ons moesten registreren in de staat Manipur en daarom vraag ik de controlerende militair of we dit moeten doen, waarop ik een kordaat “No sir, we live in ademocratic country”. Aan de volgende road block ondergaan we een zeer grondige inspectie van de FJ met het openen van alle boxen in de bagage slider. Ik vermoed dat het meer nieuwsgierigheid was van de bevelvoerende officier dan een echte controle. Hij was onder de indruk van onze uitrusting, zei hij. In zijn bureau waar hij de nodige formulieren aan het invullen is, een klein platform met dak op de rand van de afgrond, hadden we een mooi uitzicht op de bergen. De militairen waren niet stekelig maar wel de kleine bij op Lieve’s pols die zorgde voor een pijnlijke ontsteking.
overal zien we bewapende militairen staan
De road blocks blijven maar opdoemen en ook de controle posten. Overal zijn de gewapende militairen present. Wij zijn in een gebied waar het tot voor kort zeer onrustig was en waar in 2010 nog bommen ontploften. Een Indische familie die met ons op de foto wil voor de FJ verzekert ons dat vandaag het gebied veilig is.
auto's en vrachtwagens trekken zich niets aan van het tegenliggende verkeer - ze steken maar voorbij
Wij rijden tot Imphal – een koloniale stad - en hopen daar onze zaken in orde te kunnen brengen. Ondertussen maken we kennis met de gevreesde Indische verkeerschaos. Ook hier staan op elke hoek van de straat gewapende militairen. Het lijk wel een belegerde stad. Te midden van het tergende getoeter van alles wat wielen heeft onder het moto, hoe groter hoe luider de claxon, sukkelen we voort op zoek naar het hotel dat we hadden uitgestippeld. En wonder boven wonder we hebben het gevonden. Helaas ze hebben nog alleen een suite. We hadden niet gerekend op de vindingrijkheid van de Indiërs om geld uit je zakken te halen. We houden voet bij stek en zeggen dat we wel de standaard kamer prijs willen betalen en niet meer. De hotelmanager dringt nog wat aan en wil weten wat we voor de suite willen betalen. Ondertussen is een bediende druk bezig te telefoneren hij vindt wel een oplossing, garandeert hij. De oplossing is dat we naar het zusterhotel kunnen gaan en daar hebben zij nog kamers. Ook daar hebben zij alleen nog een suite maar ze zijn bereid ons die kamer te geven aan de helft van de prijs!
We zijn twee nachten in Imphal gebleven. We zouden er proberen een verzekering BA te krijgen, maar het liep iets anders dan we gehoopt hadden. We moesten eerst naar het Ministerie van Transport gaan, maar op vrijdag was er feest in de staat Manipur en dus was de dienst gesloten. Langer blijven om het de volgende dag te regelen had ook geen zin want het was zaterdag. We besloten dan maar verder te reizen, hopende da we gespaard blijven van een ongeval. Maar dat laatste is nu juist het probleem! Men had ons gezegd dat we in een dag van Imphal naar Guwahati kunnen rijden, 470 km. Maar de eerste honderd zestig kilometer zijn bergwegen en we weten al dat gemiddelden van 25 km/u eerder normaal zijn. Dus dat wordt een lange rit.
Door Kohima rijden is al een heksentoer. De stad is gebouwd op een aantal bergtoppen. Wij waren even het juiste spoor kwijt en langs steile hobbelige straatjes en steegjes moesten we terug op de juiste route komen, niet evident als je alleen met een kompas zou werken. We waren deze ochtend al om half acht op pad maar het is al middag voor we Kohima bereiken. In Kohima zijn we in een andere staat ,Agaland. De wegbedekking is hier beter en er zijn bijna geen militairen meer te zien en er is plots veel minder verkeer. We moeten nog meer dan 360 km afmalen! Zullen we het halen voor donker?
Op een "autostrade"kwamen we alles tegen als spookrijder wat je je maar kan voorstellen
tuktuk'sfietsers
traktors mannen met stootkarren
vrachtwagensde wegmarkeringen zijn nochtans goed aangeduid
Op de lange weg naar Guwahati maken we kennis met alle mogelijke en onmogelijke verkeersituaties. Het meest aberrante is wel het verkeer op de expreswegen. Normaal zou dat op deze nieuwe betonwegen veel sneller moeten gaan. Het gaat inderdaad sneller maar er is het Indisch probleem. De Indiërs beschouwen een snelweg gewoon als twee parallelle wegen en de middenbermen worden vaak gebruikt om rijst te drogen, was op te hangen of voor kleine moestuintjes. Je komt op de snelweg van alles tegen wat je niet zou verwachten. Dieren, voetgangers, fietsers, riksja’s, stootkarren, tuk tuk’s. Maar de adrenaline momenten zijn wel de spookrijders. Je kan dus nooit gerust voorbijsteken. Naarmate het donkerder wordt en dat is al iets voor 17 uur wordt het ronduit gevaarlijk. Het is dan in dit jaargetijde bijna donker hier in Bengalen. Zoals in Birma wordt de autoverlichting aangestoken als het bijna donker is, gesteld dat de overtuigen verlichting hebben. Voetgangers, fietsers en riksja’s hebben er al zeker geen. We vragen ons af bij het zien van zoveel gevaarsituaties hoe de mensen hier denken.
De snelwegen zijn gevaarlijk maar de normale wegen zijn dat nog meer. Het wemelt er van voetgangers, fietsers en riksja’s Daartussen laveren vrachtwagens, auto’s, tractors .bussen en motorfietsen. Buschauffeurs zijn meestal de arrogantste. Er bestaat hier een pikorde in het verkeer. Op het laagste trapje staan de taxi's, dan de voetgangers en zo opgaande. Derde in de pikorde zijn de SUV's, tweede de vrachtwagens en eerste staan de bussen.
blijf hier maar kalm....
Velen rijden zonder achter verlichting of zelfs zonder licht. Voetgangers lopen steevast met twee of zelfs meer naast elkaar met de rug naar het aankomend verkeer en fietsers blijven ook al met twee naast elkaar rijden! Niemand gebruikt richtingsaanwijzers dus voorbijsteken kan alleen als je lang genoeg toetert en dan nog gebeurt het dat de vrachtwagen plotseling ook naar rechts uitwijkt…Nog nooit op onze wereldtrip heb ik zoveel de remmen moeten aanspreken met af en toe zelfs met krijsende banden. De snelwegen lopen door dorpen en daar staan langs de kant stalletjes soms wordt zo ’n gevaarlijke zone afgebakend met een chicane uitgevoerd met onverlichte dranghekkens. Op deze hekkens lezen we dan soms “Police, sorry for the inconvenience”. Bij een van die plekken maar dan zonder chicane staat een troep volk te kijken op een verminkt lichaam op de betonweg met wat verder een stilstaande witte auto….
druk druk druk
Guwahati.
De hoofdstad van de staat Assam telt 850.000 zielen. Het is donker als we er aankomen en in de zaterdagavond chaos terecht komen. Stoppen aanzetten stoppen wel 10 km lang en overal het helse lawaai van de toeters van alles wat wielen heeft ook de riksja’s laten zich horen. Telkens we halt moeten houden worden we omringd door moto’s. We worden aangestaard alsof we van een andere planeet zijn gekomen. Nieuwsgierige gezichten willen ook de FJ van binnen zien. Lieve wordt daar wat zenuwachtig van. Anders dan in de andere landen van Zuid Oost Azië hebben de mensen hier geen glimlach op het gelaat.
Oei, ik ben net stapvoets door een rood verkeerslicht gereden. Ik realiseer mij dat wat te laat. Er was boven de rijweg een licht dat op groen stond plotseling uit gegaan ,het rode lichtte niet op. Ik rijd het kruispunt al op en de aanwezige politie doet mij teken opzij te gaan. Ik ken geen Bengaals en de politie spreekt geen Engels, dat wordt dan een oeverloze discussie denk ik en rij door. Na bijna twee uur fileleed zijn we eindelijk aan ons hotel. Het was vandaag een rit van 11u30 en 550 km lang!
een totaal andere wereld
Veel valt niet te beleven in deze stad maar de rit gisteren was van die aard dat we besluiten voor twee nachten te boeken en maandag zullen we proberen een BA voor de FJ te kopen. De bank gaat maar om 10 uur open en dus is het wachten. De bank kan ons geen polis verkopen! Ze weten ons te vertellen dat er een kantoor van een makelaar wat verder in de straat is. Dat kantoor gaat echter maar om 10u30 open stellen we vast. Een voorbijkomende dame overtuigt de man van het kantoor ons binnen te laten. Een groezelig kantoortje op het eerste verdiep van een vuil gebouw. We moeten gaan zitten. Ik probeer de bettel kauwende man duidelijk te maken dat we een verzekering nodig hebben en niet veel tijd hebben. Het duurt wel vijf minuten voor hij tot het besluit komt dat ze dat niet verkopen. Maar we kunnen naar het hoofdkantoor gaan. Vooraleer daar naartoe te rijden wil ik wel weten of het daar zal lukken. Uiteindelijk neemt hij toch zijn telefoon. Neen, daar kunnen ze ook geen verzekeringspolis verkopen, alleen voor in Indië geregistreerde voertuigen…
Wij hebben bijna een uur verloren en we moeten vandaag 350 km verder geraken tot in Falakata. Wij zijn nog maar 1 km verder en we worden door enkele mannen aangemaand om te stoppen. Ik blijf doorrijden en enkele proberen ons al lopend in te halen. Gelukkig is er niet al te veel verkeer en kan ik sneller rijden dan zij kunnen lopen. Dat doet ons denken aan eenzelfde situatie in China waar ze ook probeerden een hinderlaag op te bouwen. Guwahati is niet direct de meest veilige stad. Recent zijn er nog bommen ontploft. De stad wordt ook geplaagd door het Indische fenomeen van de vele verkrachtingen. Om de verkrachtingen een halt toe te roepen is er sinds kort een speciaal vrouwelijk gewapend politieteam opgericht.
Om uit de stad te geraken moeten we een brug over de stroom. Er is een nieuwe brug in aanbouw en dat vergemakkelijkt de verkeersituatie aan de ingang van de bug niet. Het kostte ons 1 uur om over die brug te geraken.
Als we in Falakata toekomen is het weeral donker. Tot overmaat van ramp is het GPS waypunt van het hotel niet correct. Hoe vinden we dat hotel? Na veel vragen is er Abhideb die wil meerijden tot aan het resort dat iets meer dan 6 km van het centrum is verwijderd aan de rand van een woud.Abhideb spreekt twee woorden Engels maar is constant aan het tateren. Wij begrijpen er niet veel van. Wel dat hij fotograaf is en morgen met ons mee wil om de omgeving te tonen. In het resort zijn wij de enige gasten maar vooraleer wij uiteindelijk onze kamer krijgen duuurt het even want de boeking voor onze kamer was daar nooit aangekomen.
We kunnen geen meter verder
Ontsnapt aan een gijzeling
Het begon met een paar vrachtwagens die links op de expresweg stonden gestationeerd. Het werden er meer en meer. We rijden nu al kilometers tussen twee rijen vrachtwagens. Ook de andere rijbaan in tegengestelde richting is vol met gestationeerde vrachtwagens. Er staan soms wel vier vrachtwagens naast elkaar. We rijden langzamer en langzamer tussen de gestationeerde vrachtwagens waartussen ook nog chauffeurs hun potje aan het koken zijn. Zoveel vrachtwagens bij elkaar hebben we nog nooit gezien. Allemaal TATA'S. Plots staan we voor gesloten dranghekkens met zwaar bewapende politiemannen en soldaten. Er staan hier wel meer dan 10 vrachtwagens naast elkaar. Achter mij heeft een Indische 4x4 "Solero" mij gevolgd. Ik loop naar de politie maar geen enkele spreekt Engels. Ik maak hen duidelijk dat ik door wil en ze schuiven een dranghekken opzij. We rijden langzaam verder, opnieuw tussen opeen gepakte vrachtwagens, maar dat duurt maar enkele honderden meter en daar staan we dan voor een volledige blokkade. De chauffeur van de Soledo achter mij spreekt geen gebenedijt woord Engels en haalt zijn schouders op. Onze FJ is echter niet onopgemerkt gebleven en onmiddellijk worden we omringd door een groep mensen waarvan één toch twee woorden Engels spreekt. "Er is een blokkade" zegt hij, "omdat één van de chauffeurs gevangen genomen werd en daarvoor wordt geprotesteerd". Wanneer we hier weg zullen geraken weet hij ook niet. "Kun je daar over?" En hij wijst naar de hoge met boordstenen afgewerkte middenberm, "dan kan je misschien verder". Dat ziet er mij doenbaar uit voor de FJ, ik zet hem in vier wiel drive en een ogenblik later staan we aan de overkant. Het spektakel werd gevolgd met veel belangstelling en verwondering door een steeds grotere groep mensen. En inderdaad we kunnen verder. We zijn gelukkigerwijze ontsnapt aan een geforceerde camping tussen vrachtwagens.
waarschijnlijk een spookrijder tegen gekomen
overal afval
een koe houdt de wacht aan de rijstvelden
zo leven de mensen in bepaalde dorpen
Op weg naar Siliguri.
De reis gisteren was lang naar Kalafata. Het stadje heeft niets te betekenen. Het ligt wel bij een nationaal park waar nog wat olifanten blijken te wonen. Wij zijn op weg naar Silguri en vandaag doen we slechts 140 km. Het is mistig en slechts 17°,we rijden al een hele tijd tussen theevelden. De theestruiken staan hier onder bomen.
Al rond het middaguur zijn we in Siliguri. De hoofdstraat is alweer volgepakt met moto’s, vrachtwagens, bussen en rikja’s. Er loopt tussen al dat drukke en lawaaierige verkeer een bruine koe op het voetpad...! Als we uiteindelijk ons hotel hebben gevonden aan het eind van de Hilcart road, net over de brug over de brede stroom zijn we een uur later. De FJ kan niet in de garage van het hotel maar de waker zal er speciaal over waken, hij staat vlak voor het hotel op de aardeweg. Al gauw komen er weer kijklustigen zich vergapen, de winch vooraan en de dikke rubbers schijnen hen het meest te boeien.
en ze houden er de glimlach bij
koeien, honden, kippen, geiten...alles op straat
De harde matras heeft Lieve rugpijn bezorgd maar de nacht was relatief rustig met uitzondering van een toeterende trein die zich in de vroege morgen liet horen. Vanavond willen we in Malda zijn. Hoewel we stilaan wennen aan de wegen hier valt het ons op dat vooral in de dorpen het asfalt diepe kuilen vertoont. Het verkeer kan er maar moeizaam doorheen maar toch zijn er nog tal van verkeersremmers aangebracht en zelfs chicanes. Zijn het de bewoners die het asfalt kapot maken?
niet te geloven dat de mensen soms hun rijst gewoon laten drogen op straat
en toch recycleren ze. We zagen een plaats vol met witte zakken met plastieken flessen
Voor de zoveelste keer legt Dirk uit waar België ligt
Bijna in Kolkata.
Nog 450 km naar Kolkata, we hebben nog een tussenstop in Burdwan of Baharampur niet ver van de grens met Bangladesh. Van Malda naar Burdwan is het een rit van 350 km. Het moet wel lukken om om voor donker daar te zijn.
We hebben niet gerekend met een file van vrachtwagens die ons twee uur gekost heeft om door een klein dorp te geraken en later nog eens en uur om over een brug te rijden. Het is 20 uur als we op zoek zijn naar een hotel want we hadden niets gereserveerd. Na een uur zoeken hebben we drie hotels gevonden maar die zijn zogezegd alle vol. Een behulpzame motorrijder had ons naar het derde hotel geloodst. Terwijl we langs de kant van de weg op internet verder zoeken komen een aantal mannen naar de FJ en een ervan spreekt een paar woorden Engels en hij wil met zijn motorfiets voorrijden naar een hotel met parking. Het hotel hebben we gevonden maar de parking ingang is te laag. Terwijl we wat aarzelen zijn er twee andere motorrijders die vrienden hotel eigenaars hebben. Er is minstens in twee hotels plaats. Bij een daarvan, City hotel, waren we al, maar voor ons was er geen plaats meer had de conciërge tegen Lieve gezegd. Twintig minuten later, het is ondertussen al 22 uur hebben we onderdak.
altijd en overal grote belangstelling voor de FJ
De ruines van Gaur
In de omgeving van Malda bevinden zich de ruines van Gaur. Daar rijden we nu naartoe omdat we toch in de omgeving zijn.
Gaur of Laknauti is een oude verwoeste stad gelegen in Malda in de deelstaat West-Bengalen. Het is gelegen op de westelijke oever van de Ganges, 40 km stroomafwaarts van Rajmahal. De geschiedenis van de ruines gaan terug naar 1198 toen de moslims het gebied veroverden en deze gedurende drie eeuwen bestuurden. Ze beschouwden dit gebied als Bengaalse hoofdstad
De meeste ruines liggen dicht bij elkaar. We bezoeken er een vijfrtal.
Lukachuri Gateway AD 1655
Gumti Darwaza
Qadam Rasul Mosque AD 1531
Hier moesten de schoenen opnieuw uit voor de Fath Khan's Tomb - tussen 1658 en 1707 AD
We rijden over een stevige brug Kolkata binnen, dat belooft. Maar waar we op gehoopt hadden is toch niet uitgekomen: de chaos is ook in Kolkata te vinden. Met een goed GPS punt vinden we ons hotel waar we de FJ voor twee weken mogen laten staan.
We rijden op een stevige brug Kolkata binnen
We komen aan in Kolkata in een even grote verkeerschaos met een massa aan mensen en met koeien op straat
Bekijk de video van het chaotisch verkeer in India
Hier wacht onze FJ op ons, tot onze terugkeer vanuit België
We wensen iedereen een zalige Kerst en een gelukkig Nieuwjaar
2015
Op 3 januari vertrokken we vanuit een regenachtig België, om onze tocht verder te zetten
We vlogen over een mooi verlicht Teheran
Hadden een tussenstop van 12 uur in Mombai
Op 4 januari kwamen we aan in Kolkota en werden opnieuw geconfronteerd met het hectisch verkeer
Onze FJ stond mooi op ons te wachten
Terug in Kolkata, een van de lawaaierigste, meest gepolueerde en met armoede gevulde steden ter wereld. De stad telt meer dan 4,5 miljoen inwoners maar met de voorsteden is dat meer dan 14,5 miljoen. De vroegere naam Calcutta werd in 2001 officieel gewijzigd in de sinds hier altijd gebruikte Bengaalse naam Kolkata. De stad heeft de laatste 20 jaar een metamorfose meegemaakt. De economie is aangezwengeld en de stad wordt voortdurend gemoderniseerd.
We hebben gisteren 5 januari de Hyatt Regency verlaten en een hotel opgezocht iets meer in het centrum van de stad. De Hyatt Regency was ook onze parkeerplaats voor de FJ tijdens de kerst en nieuwjaarsperiode gedurende dewelke wij even terug in België waren.
met weemoed vertrokken we uit ons luxe oord
Mede dank zij de hulp van het Hyatt personeel en een bezoek aan het hoofdkantoor van de verzekeringsmaatschappij zullen we waarschijnlijk een BA voor onze FJ kunnen afsluiten maar dat gaat niet zo snel als we hebben gehoopt. Eerst moet er een inspectie gebeuren. Een man heeft ettelijke foto's van de FJ genomen, ook van de binnenkant en zelfs van de motor. Dat blijkt een normale procedure te zijn. En nu maar afwachten, maar we houden de druk op de ketel en bellen om de haverklap om te weten hoe de stand van zaken is.
Wekom in het hectische verkeer van Kolkota
Leven in Kolkata niet 'as usual'
7 januari we hebben gisteren de oase van stilte en luxe verlaten en verblijven nu in een hotel in het midden van het hectische Kolkata leven. Ik had gisteren de rechtse voorband op druk moeten brengen -lichtje op dashboard was aangefloept-, er was meer dan 1 bar uit. Dat had ik trouwens al een paar keer moeten doen, al van in Birma een aantal weken geleden! Ik vermoed dat we lek zijn gereden. Niet ver van het hotel is er een bandenwerkplaats. Ze vonden er twee nagels in die band. De reparatie werd uitgevoerd naast de stoep in een drukke straat. Het duurde natuurlijk niet erg lang voor de FJ omringd werd door een groep nieuwsgierigen en wij verzocht werden uitleg te geven over ons reisprogramma. De baas van de shop is een Sikhs en door hem werd ik ingewijd in hun godsdienst aan de hand van een soort bijbel maar die was in de Indo taal. Als we in noord west India zijn moest ik beslist de gouden tempel bezoeken. Dat heb ik plechtig moeten beloven. Sikhs zijn verondersteld steeds een sabel bij te hebben, niet om hun eigen te verdedigen maar om de naaste te beschermen. Met het sabeltje dat aan zijn gordel hing had hij mij nauwelijks kunnen beschermen tegen een aanvallende raaf. Raven zijn er hier veel en dank zij deze vogels en de honden wordt er heel wat viezigheid opgeruimd die overal ligt.
In het park van het machtige marmeren gebouw dat "Victoria memorial" heet, zitten tal van families te eten zij zijn omringd door raven en honden. Het is wel verboden maar als de wachters het niet zien? Die beesten weten waarop ze wachten. Het marmeren paleis werd begin 20ste eeuw gebouwd ter ere van Victoria het moest de tegenhanger zijn van Tai Mahal. Zitten op een bank in het mooie park was niet evident. Diegenen die durfden vroegen als ze een foto van ons mochten nemen en algauw werden de initiatiefnemers gevolg door nieuwe voorbijgangers die naast, tussen of achter ons op de foto wilden. Lieve kreeg een kleuter in de armen en zo ging het maar door totdat Lieve er genoeg van had.
Het mooie Victoria Memorial gebouw in marmeren
In de vijvers rond het gebouw ziet men mooie weerspiegelingen
Dirk kijkt naar een mooi tafereeltje: Mensen die eten en de honden en de raven staan te wachten op de restjes
Lieve werd prompt een kleuter in de handen geduwd en moest op de foto met deze jonge man
Bij het verlaten van het park bij een druk kruispunt komen we in gesprek met een man die later een chauffeur van de Hyatt bleek te zijn Hij had onze FJ daar gezien. Twee uur later namen we afscheid van hem nadat hij ons een deel van de stad had laten zien. Sloppenwijken incluis. Twintig jaar geleden, zei hij, liepen er in Calcutta vele mensen naakt (geen kleren om aan het vege lijf te doen) en waren de meeste straten niet geplaveid. Tot nog toe hebben we alleen een groepje van drie jongens naakt op een voetpad gezien!
We bezochten het huis van Moeder Teresa
De taxi heeft ons naar The Motherhouse gebracht, het pand waarin moeder Teresa een piepklein kamertje betrok tot haar dood in 1997
De zes kilometer terug naar het hotel hebben we wandelend afgelegd, de beste manier om de vibes van een stad te snuiven maar hier ook de meest gevaarlijke manier. Voetpaden zijn ook hier meestal ingenomen door eetstalletjes, verkoopsstandjes, viezigheid of verroeste verdeelkasten voor het electriciteitsnet die nooit werden afgebroken en andere rommel. Die voetpaden zijn meestal door zware in wit en blauw geschilderde metalen hekwerken van de straat afgescheiden en dat maakt het nog ingewikkelder. In de avonduren loopt op regelmatige plaatsen water uit buizen, die uit de voetpaden komen, de straat op. Daar profiteren de clochards van om zich uitvoerig te wassen, drinkwater te verzamelen of de afwas te doen. Als je al op een voetpad kan lopen dan moet je 's avonds oppassen niet over een slapende dakloze te struikelen, overdag moet je oppassen voor uitsteeksels en kuilen. Hoe die kunnen slapen in dit helse straatlawaai? We hebben zelfs een man en vrouw met klein kind gezien met een super smal tentje op het voetpad en de man met de kleuter in een loop riksja.
Honden snuffelen in de ontelbare stinkende afvalhopen
Er zijn in Kolkota ook nog mooie gebouwen te zien ten tijde van het kolonialisme - maar die zijn allemaal in een slecht onderhouden staat
De meest chaotische en bedrijvigste wijk in Kolkota: Bara Bazar
8 januari: de taxi brengt ons naar Bara Bazar. Wat we hier zien valt haast niet te beschrijven. In de smalle steegjes en straten wriemelt het van mensen en daartussen waar het kan rijden stootkarren, motoren, fietsen, driewielers en zelfs kleine vrachtwagens. Je moet voortdurend oppassen om geen wiel over je tenen te krijgen of een onzachte aanraking met je hoofd tegen een pak op het hoofd van een runner. In de straatjes heb je de verschillende ambachtslui en de winkeltjes en eetplaatsen ( soms enkel een brander met pruttelende kookpotten of mannen die met blote handen tot aan de ellebogen in een gele brei in grote kommen roeren). Soms zijn hele straten winkels die in dezelfde branche actief zijn, ijzer of papierwaren bijvoorbeeld, maar meestal lijkt het op georganiseerde chaos. Je kan er appelsienen per stuk kopen of melkthee drinken uit kleine stofferige bruine aarden bekertjes.
Bekijk hier de video van onze taxirit naar Bara Bazar
Zie je Lieve ergens tussen lopen?
Dirk trotseert ook de drukke straatjes
Dit moet je echt hebben meegemaakt
Appelsienen koop je per stuk. Twee appelsienen....hoeveel rupee?
De markten eindigen aan de rivier. Bij de grote stalen Howrah brug over de Hooghly rivier is er de kleurenpracht van de bloemenmarkt die dan tegen de waterkant overgaat in vieze stranden waar mensen zich onderdompelen in het water om hun geesten te reinigen.
Een kleurenpracht, maar wat een massa mensen
Hier wordt er afgewassen, kledij gewassen, het haar gewassen, zichzelf gewassen en water gedronken van de rivier
Bij het terug wandelen van Barabazar naar de "normale" wijken van Kolkota zagen we deze woningen
Gisteren 9 januari is het gelukt, we hebben een verzekering burgerlijke aansprakelijkheid voor de FJ kunnen kopen. Daarvoor hebben we uren in het kantoor van de verzekeringsmaatschappij vertoefd want telefonische druk alleen was niet voldoende om het proces snel te laten verlopen. Het bleek namelijk dat ze een totaal pakket eigen risico inbegrepen aan het klaarmaken waren. Nochtans had ik bij de aanvang onze LLoyd polis voorgelegd die dat risico dekt. Maar dat hadden ze blijkbaar niet begrepen. Daarom hadden ze Toyota India ingeschakeld. Die moesten dan de garantie geven dat ze wisselstukken voor de FJ kunnen leveren en gezien de FJ niet bekend is in India was dat een gigantisch probleem. Maar dat scheen op goede weg, zo werd ons medegedeeld...
Eindelijk........
Verkeer in de stad.
Zelf rijden hebben we zoveel mogelijk vermeden dat zou trouwens dom zijn gezien de vele andere transportmogelijkheden. De gele taxi's zijn spotgoedkoop, 25 rupies startgeld en voor de eerste 2 km. Het zijn wel zeer oude auto's, een model van de Engelse Morris Minor van 1955. Zij hebben geen airco maar in dit seizoen is dat helemaal geen probleem. De witte taxi's hebben wel AC en zijn moderner en minder lawaaierige Tata's. Zelf een taxi roepen mondigt meestal uit op een discussie want voor een buitenlander wordt de meter uitgeschakeld en wordt steeds steevast 250 rupies geëist. Een nog goedkoper vervoermiddel is de metro. Die is tot nog toe wel beperkt tot een lijn: Noord/Zuid. Een uitbreiding is in de maak. Van ons hotel naar het dichtste metrostation is het 850 meter lopen of drummen, maar de trein doet de rit in minder dan 15 minuten waar we anders er met de taxi tot een uur overdoen. Een ticket kost 5 rupies. (0,12€)
De enige tram in gans India rijdt in Kolkota
De enige tram die in India rijdt, rijdt in Kolkata. Sommige tramstellen doen meer denken aan beestenwagens dan aan een publiek transportmiddel ze knarsen in de bochten en zijn meestal niet veel sneller dan een fietser. Die trams hebben we niet geprobeerd evenmin de toeterende aftandse bussen. De loop riksja's zie je hier ook nog hoewel ze verboden zijn sinds 2006. Het is meestal en zielig zicht. Een magere man dikwijls op blote voeten die lopend door de straten tussen het lawaaierige en niets respecterende verkeer een of twee rijke hogere kaste Indiërs vervoert. De groene op LPG rijdende tuc tucs hebben we hier ook niet geprobeerd dat hadden we in Imphal een aantal weken geleden al gedaan.
De loop riksja's zijn alleen nog in Kolkata te zien en zijn in feite al verboden van in 2006
Naar de kust.
We willen zo laat mogelijk in het voorjaar in Bhutan reizen omdat januari koud is en er sneeuw kan voorkomen op de bergpassen. De tweede dag in Bhutan zouden we al een paar passen van 3.500 meter moeten doen en als er teveel sneeuw ligt sluit men de weg voor een paar dagen af...
Ook onze geplande cruise in de grootste mangrove wouden ter wereld in de Sundarbans van Bangladesh is aangenamer als het 's nachts niet te koel wordt. Maar we moeten over de grens met Bangladesh voor 27 januari (visa verplichting) dat is een must. Ondertussen hebben we tijd zat om te verpozen aan zee.
Het is zondag 11 januari, we hebben ons hotel in Kolkata verlaten richting Mandarmoni. Een dorp aan zee met chique ressorts, zo wordt geschreven. Zondag zou moeten betekenen dat er wat minder verkeer in de stad is, maar we hebben naast de waard gerekend. Ook op zondag worden ettelijke wegen in de stad enkele richting. In de voormiddag richting centrum in de namiddag richting uit de stad. Dat hadden we lang geleden ook al in Mexico city leren kennen. Zulk creëert dan een extra probleem want onze gps weet dat niet. We rijden blokken om, om opnieuw op dezelfde plek uit te komen, wij komen in een gele taxifile in de omgeving van de Zoo waar het lijkt of half Kolkata vandaag naar de Zoo wil en met het agressieve rijgedrag van de chauffeurs hier is het dikwijls wringen en millimeter rijden om niet voortdurend stil te staan. Enfin het duurt twee uur als we op de snelweg richting zuid rijden.
Ook rijden op de snelweg is niet zonder verrassingen in West Bengalen. Een ambulance steekt ons voorbij vertraagt dan weer gaat links rijden en als we voorbij steken worden we gefilmd. Een ogenblik later worden we door dezelfde ambulance weer voorbij gestoken en gevraagd op kant te gaan. Een paar ambulanciers beoordelen we niet als gevaarlijk, we hebben tijd en we stoppen links van de snelweg. Uit de ambulance voor ons springen twee man en nemen onze FJ in het vizier van hun gsm camera. Zij moeten naar Digha wij iets minder ver...(180km) zij zullen voorrijden.
wij komen in een gele taxifile in de omgeving van de Zoo
Wij zijn gestopt om sinaasappelen te kopen op een van die markten naast de snelweg. De snelweg wordt aan die gevaarlijke plaatsen voorzien van een chicane gevormd door een paar metalen hekken. Wij zijn die verkeerssituaties nu al wat gewoon geworden maar het blijft een hallucinante en gevaarlijke situatie! Stoppen met de FJ waar volk is is in India tot nog toe steeds een belevenis. We worden aangestaard, diegenen die een gsm hebben komen naar de FJ toe en beginnen foto's te nemen. Als ze durven of een paar woorden Engels machtig zijn dan moeten we met hen op de foto. En het duurt niet lang of langs beide zijden van de FJ staan de neuzen tegen de zijramen geplakt. Hier aan dit marktje is het niet anders. Een man spreekt wat Engels en hij hij stelt de eerste gebruikelijke vraag. "Where you come from?" Verwonderlijk velen kennen Belgie en sommige kennen onze voetballers! De man wordt dan de tolk voor de omstaanders. Dan willen ze ook de FJ van binnen zien en dat gaat zo maar door want de groep omstaanders wordt steeds groter. Tot we uiteindelijk toch afscheid moeten nemen maar voor we verder kunnen rijden moeten nog tal van handen geschud worden. Typisch voor het India dat we tot nog toe kennen is dat vrouwen bijna niet in het straatbeeld voorkomen met uitzondering op de markten. Vrouwen achter het stuur zijn nog zeldzamer! De dolle Mina's zijn niet van deze (India) wereld.
Langs kleine smalle dijkwegen en armtierige dorpen komen we tot bij het strand van Mandarmoni. Hoe moeten we naar Anutri resort, vragen wij aan de omstaanders. Wij rijden de helling af en komen op een breed strand. Vijf tot zes kilometer verder moet dat resort te vinden zijn. Op het strand wordt door 'Google maps' een weg getekend die 'Beach Road' wordt genoemd. Ik had gelezen dat het strand bekend stond om de vele rode krabben die er op lopen maar met al dat verkeer?
De "Beach road" van Mandormani
De toegang van de resorts bevinden zich op de "Beach road"
Digha, that's for small people .... Na twee dagen Anutri resort hebben we het daar voor bekeken. Onze kamer was wel groot en mooi met uitzicht op de zee maar het resort lag bezaaid met rommel. Ook in onze traphall lag het vol met lege plastiek flessen en rommel en niemand die daar iets aan deed. En dat voor een vier sterren resort!
Hier zijn we gaan lopen na twee dagen.
De mensen waren super vriendelijk maar proper is toch iets anders. Hier het afscheid van het personeel
Bekijk hier de video van onze rit op de Beach Road
Het mooie brede strand van Mandarmoni
The Sana beach ligt bijna op het einde van een 18 km lange strandstrook voor Mandarmoni niet ver van Anutri. We gingen er op onderzoek aangetrokken door het bord in het voorpark met erop friterie! Volgens de manager waren zij samen met twee andere resorts acht jaar geleden de eerste die daar bouwden. Er is geen weg naar de Sana beach je kan er enkel naar toe over het strand. Bij laag water is het strand op sommige plaatsen een paar honderd meter breed, bij hoog tij komt het water tot aan de muren van later gebouwde ressorts. Een van die vooruit geschoven resorts heeft de golfslag niet doorstaan en ligt (al) in puin. De betonnen muren die men optrekt rond die resorts,om het opkomende water tegen te houden, veroorzaken plaatselijke ontzanding van de kust als het water bij laag glij zich terugtrekt. Bij hoog tij is het gebruik van de beach road, zo noemt men de piste over het strand, ronduit gevaarlijk. Op sommige plaatsen is er drijfzand en dan gebeurt het dat voertuigen in het zand of slijk zinken.
Een "Friterie"...dat trok onze aandacht natuurlijk
Achter de friterie vonden we deze oase, hier vonden we wat we zochten
Dit strand stond bekend om de ontelbare rode krabben die er rondlopen en er een habitat hebben (of gehad hebben). Die krabben zijn nu verdwenen als gevolg van het vele verkeer op het strand. Ze zijn nog wel te zien op het einde van de strook aan de monding van een kreek en aan de overzijde van die kreek in Tajpur. In Tajpur is geen autoverkeer toegelaten.
Kinderen die hier in erbarmelijke toestanden leven komen lachend aangelopen
en ze wilden natuurlijk op de foto
Om in Tajpur te geraken hebben we twee mogelijkheden met de FJ of te voet. Met de FJ moeten we 25 km over de weg en de smalle dijkpaden. We hadden in Tajpur, een paar dagen eerder, kennis gemaakt met een kok die in Singapore had gewerkt en die ons krab in zwarte peper zou klaar maken in zijn bamboe restaurantje op het strand. Te voet ernaar toe is het amper twee kilometer. Maar bij de kreek waar de krabben nog zitten was het oppassen geblazen, want ook daar was drijfzand en dan moesten we nog over ruim 50 meter water zien te geraken. Het is ons dus niet gelukt dit avontuur.
Sana beach was met uitzondering van het weekend, bijna zonder gasten. Meestal zaten wij alleen in het restaurant. Het restaurant dat ook geen bier mocht serveren. Wij konden wel in de bar ernaast bier drinken, maar niet in het restaurant. De barman en de manager deden wel hun uiterste best om ons terwille te zijn, eenmaal hebben we toch een pilsje in het restaurant gekregen. We hadden ook een met 25% gereduceerde prijs voor ons verblijf bedongen.
Op een dag zijn we het meer zuidelijk gelegen strandstadje New en Old Digha gaan verkennen. Daar was wat meer leven in de brouwerij. Bij onze terugkomst vroeg de barman hoe het was geweest. Veel volk daar had ik hem geantwoord. Waarop ik prompt het antwoord kreeg. Yes, Digha is for small people. En daarmee bedoelde hij dat Mandarmoni het chique volk trekt....
Van Mandarmoni beach naar Digha reden we door een zeer arme streek
aan de waterbron
We vonden een car wash en de FJ werd goed onder handen genomen
Aan de carwash - een vriendelijke vrouw voor haar huisje van stro
Opnieuw werd er om een foto gevraagd samen met Dirk
Er is Old Digha een stadje aan de kust 190 zuidelijk van Kolkata en er New Digha. Kamperen aan de kust hebben we allang opgegeven voornamelijk om twee redenen. Het is 's nachts te fris maar de echte reden is wel de overdreven nieuwsgierigheid van de mensen in India. Als we wandelen worden we van kop tot teen aangestaard en we worden telkens weer gefotografeerd alsof we filmsterren waren. Met de auto is het nog erger. Als we ergens durven halt houden om iets te kopen bijvoorbeeld duurt het niet lang of de FJ is omsingeld. Als ik op de parking van het hotel de motorkap durf openen of de banden moet opblazen dan wordt ik dermate op de vingers gekeken dat het niet meer plezant is. Daar moet ik nog altijd aan wennen. Dus stel je voor dat we onze daktent ergens zouden opentrekken dan kan je je al voorstellen wat dan de gevolgen kunnen zijn. Er zijn ook zo weinig plekken waar je alleen kan zijn. Van de 1 miljard Indiërs zijn er overal wel enkele in je onmiddellijke nabijheid.
Op het strand van New Digha
Oei er zijn beekjes, het is ofwel de voeten natmaken ofwel springen...
We kregen opnieuw een prachtige zonsondergang
Vanuit onze hotelkamer sloegen we dit spectakel gade.
Met weinig gereedschap maar met veel handen gaat dit ook
Bekijk hier de video hoe ze in Digha beton gieten
We hadden een prima hotel in New Digha en vanochtend hebben we afscheid genomen van onze kamer met groot rond bed. Rustig cruisend deden we er iets meer dan drie uur over om ons hotel in centraal Kolkata te bereiken. Rustig, is wel een eufemisme want het blijft een uitdaging om ongevalvrij te rijden hier. Wij kunnen dat arrogant gedrag van de Indiase weggebruiker maar niet plaatsen. Het begint al bij de voetgangers die zelfs het luide getoeter aan hun laarzen lappen en rustig hun weg vervolgen midden op een drukke rijbaan. De fietser de motorrijder de autochauffeur ze ageren allen gelijk: ik ben hier en de rest kan de pot op. De hoogste in de pikorde zijn de buschauffeurs en je moet het gezien hebben met welke snelheid ze door de dorpen scheren met hun extra luide claxons. Ze stoppen ook op de meest onverwachte plaatsen, in een bocht of op een kruispunt!
Er gaat blijkbaar iets gebeuren tegen het oorverdovende toeteren
Ons hotel in de Marquisstraat vlakbij de Parkstreet is inderdaad in het bruisende centrum van Centraal Kolkata. De Marquisstraat is een smalle tweerichtingsstraat en er maneuvreren met een brede FJ is geen sinecure. Maar gelukkig zijn er altijd helpende mensen. De parking van ons hotel is in feite een lange overdekte gang met aan een zijde winkels en op het einde van de gang twee hotels. We hebben slechts een paar centimeter marge afstand van de daktent en het plafond van de gang. Het Is gelukt de FJ staat veilig onderdak. Dat hadden we al een keer in Mexico ook, parkeren op een marmeren vloer.
"No, no don't listen to those guys ". We lopen naar ons hotel in de Marquisstraat en worden lastig gevallen door overijverige riksja lopers. Er is een man in sjofele kledij die ons verwittigd op te passen voor die mannen. De man is een gepensioneerde unif prof Fysica.
We gingen een ganse dag op stap met Professor Srikumar, een hele interessante man
Onze laatste dag in Kolkata
We hadden gisteren op de hoek van een straat een lang gesprek met prof Srikumar, die ons tal van tips gaf om te bezoeken en wat we zeker niet mochten missen was het museum gewijd aan de Nobelprijswinnaar, dichter, schrijver en kunstenaar uit Kolkata,Tagore.
Het is nog maar half negen en de receptie verwittigt ons dat een professor voor ons aan de balie staat.
We hebben een leerrijke en boeiende dag achter de rug. De prof was onze sympathieke gids vandaag. We weten nu zelfs ook wat we moeten laten fabriceren om in India op Lpg te kinnen rijden.
Spijtig genoeg was het Tagore museum gesloten net als de shops om een adapter tussenstuk te laten maken voor de Lpg tank vulnippel. Het is zondag en bovenover is het vandaag en morgen een feestdag.
We kregen ook een beter inzicht in de godsdienstige tegenstellingen in India met in het bijzonder de interne problemen met moslims en islam.
Toen we gisteren de grens over waren ging de weg steil omhoog. Een smalle kronkelende weg die uitkijkt over een immens groot gat, een steengroeve waarvan al een deel is ondergelopen. Geen tijd om wat te genieten van de mooie panorama's we moeten ons haasten. Gelukkig voor ons is er weinig verkeer. De grens India Bangladesh is hier de grens tussen het vlakke land en het bergland van Meghalaya. We blijven klimmen tot bijna 1.900m. Onze benzinmeter daalt snel. Zullen we een tankstation vinden op de hoogvlakte waar we nu op rijden? Shillong halen we niet. De drie ton van de FJ kost veel benzine in de bergen.
Shillong is de hoofdstad van de staat Meghalaya. Er leven 350.000 mensen in de stad die op heuvels is gebouwd en op 1.500 m hoogte ligt. Niet alleen het berglandschap brengt ons in een andere sfeer ook de mensen zijn hier anders. Anders dan in Bangladesh en anders dan in West Bengalen. De geloofsovertuiging van de inwoners van deze staat is overwegend katholiek. In Shillong staat zelfs een kathedraal die ooit eens bezocht werd door paus Johannes de 23ste.
Het is inderdaad donker als we afdalen naar Shillong. We hebben ondertussen kunnen voltanken, er was nog amper 3 liter benzine in de tank. We zijn ook weer door een tijdzone met een half uur gereden. In gans indie geldt hetzelfde uur en dat maakt dat in de oostelijke staten het al donker wordt vanaf 17u30!
Welkom in het "Incredible India"
De kaart van Noord Oost India
Onze hotels lagen in het centrum van de stad: Police Bazar. Drie hotels hebben we gehad. Het eerste hebben we na een nacht verlaten omwille van de schimmel in de kamer en slecht internet. Het tweede was prima maar het was maar voor een nacht vrij. Het derde was ooit eens zeer mooi geweest met de statige marmeren trappen en vloeren maar is nu aan een grote opfrisbeurt toe...
In Shillong reden er geen tuk-tuks meer maar wel een massa zwart-gele taxi's
Ten zuid oosten van de stad vonden we na wat zoeken de Laitlum canyon. Een weinig bekend en goed verdoken diep gat in de hoogvlakte. Op de bodem van de vallei is er een dorp dat alleen te bereiken is na een twee uur durende afdaling langs een steile trap. Goederen worden langs een kleine kabelbaan vervoerd. We zijn niet tot het dorp afgedaald want vier uur dalen en klimmen was een iets te grote uitdaging.
Op weg naar de minder bekende Laitlum Canyon
De bergbewoners hebben een totaal ander gelaat dan de andere Indiers
Het dorpje Rasong ligt compleet afgesloten in de valei
De goederen worden met een kabelbaan naar het dorp gebracht - de bewoners moeten te voet langs de 200 trappen
De 240 km naar het noord oosten, naar het Kaziranga nationaal park was een mooie reis. Om buiten Shillong te komen was er wel de gebruikelijke Indiase drukte en hadden we anderhalf uur nodig om uit de agglomeratie te geraken. Maar nadien werden we beloond met een slingerende bergweg -die al op vele plaatsen omgebouwd is tot een weg met vier rijstroken - en mooie panorama's.
De tweede helft van de rit ging grotendeels over een vlakke vier rijbanen weg ( met spookrijders) die we al in december bereden hadden maar dan in de andere richting. Wij zijn vroeg in het geboekte resort dat aan het begin van het park ligt. De manager zal ons de nodige toegangs bewijzen bezorgen voor een olifant- en jeep safari morgen.
Het resort is tamelijk recent en mag er zijn, een pareltje!
Daarvoor moeten we al om kwart voor vier uit de veren. De ingangen voor de safari's liggen op 40 en 27 km van het resort en hoe vroeger in het park hoe meer dieren er te zien zijn. Het Nationaal park Kaziranga is een nationaal park in de Indiase deelstaat Assam en wereldberoemd vanwege de Indische neushoorn. Het park is ingeschreven in Unesco wereld erfgoed. (1985) In het park leven zo'n 15 diersoorten die op de lijst van bedreigde diersoorten staan. Zo zijn er de Indische neushoorn (rond de 1850), wilde Aziatische waterbuffel (1600), moerashert (470). Andere grote herbivoren zijn de Aziatische olifant (1900), geur (30) en sambar (60). Kleinere herbivoren zijn de Indische muntjak, wild zwijn en varkenshert! Ongeveer 57% van de wereldpopulatie wilde waterbuffels leeft in het park. In 2006 werd het park uitgeroepen als tijgerreservaat. In het park leven zo'n 86 Bengaalse tijgers, wat de hoogste dichtheid in de wereld is, één tijger per vijf km². Er komen ook Indische panters voor. Andere katachtigen zijn de vissende kat, moeraskat en de Bengaalse tijgerkat. Kleine zoogdieren zijn het zeldzame Bengaals konijn, Indische civetkat, Chinees schubdier en nog vele andere...Negen van de veertien primaten zijn te vinden in het park. In de rivieren zwemt de bedreigde Gangesdolfijn. En dan zijn er nog de python, de konings cobra...
Hier leven de grootste populatie van de eenhorige neushoorns
Verder naar het Noord Oosten ligt de staat Arunachal Pradesh ( ten noorden van de staat Nagaland waar we in december al doortrokken), de laatste staat aan de grens met Tibet en China. Het is een gebied met nog vele witte vlekken op de wereldkaart, zo wordt geschreven. Een ideaal gebied om op ontdekking te gaan ware het niet dat ook daar gevaar aanwezig is.
De koppensnellers ( Naga stammen) die hier voor enkele decennia nog actief waren zijn niet het probleem. Het is een guur gebied waar smokkelaars en drugssmokkelaars de scepter zwaaien en waar Maoïsten (radicale communisten) en separatisten wedijveren met andere terroristen om de macht en de controle. Cultureel (de vele volksstammen ) is het nochtans het meest fascinerende gebied van Azië. Spijtig dat we dit deel van de wereld niet op onze reisplanning hebben kunnen zetten!
Opnieuw een grens
We hadden vandaag al in Bhutan moeten zijn ( 3 maart ’15) maar er was een klein probleem opgedoken om onze visa tijdig toegestuurd te krijgen. We hebben dan maar een nacht bijgeboekt in Tezpur. Dat gaf ons ook de mogelijkheid om ons bij de politie te laten informeren of de weg naar de grens veilig was. Tot Talipur is dat geen probleem werd ons verzekerd maar daar bel je best de lokale politie. Het gebied aan de grens met Bhutan wordt als zeer onveilig bestempeld. Er zijn stammentwisten die zeer regelmatig uitmonden in afslachtingen. Meer dan honderd doden de laatste weken. Er zijn terroristische groeperingen zoals de BORO die tegenwoordig mensen gijzelen of kidnappen om aan geld te komen. De vrouwelijke politiechef had ons gezegd dat de lokalen geen probleem hebben op de route die wij willen nemen maar toeristen wel. Niet zeer geruststellend.
We zijn tegen onze gewoontes in vanochtend vroeg vertrokken. Om half negen waren we uit Tezpur. En tot onze verbazing kwamen we weinig grote verkeersproblemen tegen. Waar we vanavond zullen overnachten weten we niet want aan de grens en onderweg zijn geen hotels. Het zal dus kamperen worden en we hebben proviand bij. We passeren regelmatig militaire checkpoints en politie check points. Hoe dichter we de grens naderen hoe meer er zijn. Bij een van die posten doe ik navraag omtrent de veiligheid. “The road is safe, sir” zegt ons een militair in kaki uniform met rode muts, in verstaanbaar Engels.
We vonden een overnachtingplaats in de Don Bosco school bij Father Georges
Het is amper middag als we door de nevel de eerste bergen van Bhutan ontwaren, de voetheuvels van de Himalaya. Wat later rijden we N K Darranga binnen de grensstad. Er is amper verkeer geweest de laatste 20 km met uitzondering van de tuk tuks in de dorpen . We zijn wel militaire colonnes tegengekomen met vrachtwagens en zelfs kanonnen. . Die rijden naar de oefenvelden hier in de omgeving. Hoe dichter wij e poort van Bhutan naderen hoe meer militairen wij zien. Waar douane en immigratie is moeten we nog uitvissen. We rijden tot aan de laatste roadblock wat verder staat het mooie portaal dat de poort tot Bhutan word genoemd. We moeten rechtsomkeer maken want onze afspraak met de Bhutan officials is pas voor morgen
We hebben al een paar lokalen gevraagd war we de douane kunnen vinden maar een verstaanbaar antwoord bekomen lukt niet goed. In deze regio leven tot wel 19 etnische groepen en elk hebben ze hun eigen taal. Maar ook Hindi hadden we niet kunnen begrijpen wat hier de officiële taal is. We hebben een terrein met wat vervallen bouwsel met vooraan een vlaggenmast met vlag in rood blauwe gezien. In een van de gebouwtjes liggen mannen te slapen op een brits, we lopen verder en komen een majoor tegen. In zijn klein bureautje worden we uitgenodigd op thee met koekjes. Hij zal ons begeleiden naar de douane en immigratie. Als we willen kunnen we kamperen op zijn terreinen.
Hij is ons inderdaad voorgereden naar immigratie heeft de verantwoordelijke van de douane bij hem geroepen en wij hebben deze laatste uitgelegd dat we een stempel in onze carnet willen. De douane chef had dit document nog nooit gezien. Morgen vroeg zou immigratie en douane op post zijn als we de stempels komen halen.
De majoor bracht ons ook naar de Don Bosco school. Hij kent father George de directeur van de school goed. We wisten van andere wereldreizigers dat daar een mogelijkheid is om veilig te kamperen.
Kamperen was niet nodig father Georges heeft ons een kamer in zijn hostel aangeboden. Volgens Google maps moet er een restaurant zijn in theeplantage vlakbij immigratie maar dat blijkt een grote fout. De directeur van de theeplantage is een vriend van father Georges en wat waren we blij toen father Georges ons voorstelde om er een bezoek aan te brengen.
Samen met Father Georges bezochten we de Menoka Tea Estate
De theeplantage stelt 1.000 man te werk. De thee wordt niet verkocht in India wegens te duur voor die markt. De afzet gaat naar Duitsland en Japan. De ontvangst was hartelijk we proefden er uiteraard de thee maar kregen ook hapjes en een lekkere vis ( Rohu ) voorgeschoteld. De directeur wist ons ook te vertellen dat zijn voorganger werd gegijzeld door de terroristen en dat hij slechts na vier maand is vrijgekomen mits de betaling van een aanzienlijke smak Rupies. Omwille van de kidnap dreiging is de plantage zeer goed beveiligd. We weten nu wat meer over thee maar ook de veiligheidsrisico’s in de streek. Zelfs kinderen worden o straat opgepikt door mannen met een motor en mits betaling van grote sommen geld weer vrijgelaten. Onlangs nog na 8 maand kidnapping.
Faher Georges heeft een avondmaal laten bereiden in zijn Don Bosco school. Wij hebben onze enige fles Shiraz wijn met hem en zijn collega gedeeld. Morgen zullen we vroeg moeten ontbijten want om 8u30 moeten we over de grens zijn, daar wacht iemand op ons, om ons te assisteren bij het papierwerk voor de auto vergunning.
Opnieuw in India
De grensstad,Phuentsholing in Bhutan en Jaigaon in India zijn eigenlijk een agglomeratie met dat verschil dat de in Indiase kant de chaos heerst compleet met het onophoudend getoeter en de koeien die in het midden van de rijweg liggen om maar te zwijgen van de vuilnis diat overal ligt.
Kinley had ons een gids toegewezen die ons door de grensformaliteiten moest loodsen en ook een hotel moest boeken. Gelukkig maar, want immigratie vinden in een straat waar wegenis werken aan de gang waren op 1 km van de grens en de douane op twee kilometer van de grens zou ons behoorlijk meer tijd hebben gekost. De douane had wat problemen met de CDP procedure maar zoals bij een van de voorgaande grensovergangen hebben wij hun getoond waar we de stempels en handtekeningen wilden hebben.
We zijn opnieuw in India - Koeien op de straat
Van de grens naar Darjeeling de hoofdstad van het gelijknamige district rijden we meestal tussen theeplantages. Onderbroken door de passage in een kloof van de Tista rivier tussen twee nationale parken en over een weg in aanleg met veel stof en kuilen. Ten westen van het dorp Kalimpung splitst de weg, wij moeten noordwaarts langs het dorp Tista Bazaar. De weg wordt er smal en begint snel te stijgen met hellingen van 20% en meer. We maken zelfs een complete cirkel rond een heuveltje. We rijden onafgebroken tussen de theeplantages en de amper 3,5 meter brede weg inlijft maar snel stijgen. Als we boven zijn hebben we 2.000 meter gestegen ( tot op een hoogte van 2.220m ) op een afstand van slechts 20 km!
we rijden tussen de Darjeeling theeplantages
Darjeeling is wereld bekend omwille van zijn uitstekende thee. Het was een Engelse chirurg - Dr. Campbell- die in 1841 experimenteerde met het gestolen zaad uit China van verschillende theesoorten. De naam Darjeeling is nu beschermd. Maar ik vermoed dat er nog meer Darjeeling thee wordt verkocht dan er hier geproduceerd wordt. Er zijn drie oogsten per jaar. De eerste in Mei wordt hand geplukt en is de beste. Deze thee heeft een complexe smaak en delicate aroma's.
In het midden van de jaren tachtig probeerden het (GNLF) Gorkha Nationaal Bevreidingsfront zich los te weken van West Bengalen voor mensen van Gurkha een volk van Nepalese afkomst. In 1988 werd een wapenstilstand ondertekend en kregen ze een grotere autonomie.
Darjeeling is een stad gebouwd op een bergflank zoals de favela's in Rio de Janeiro. Hoe vinden we hier een hotel met staanplaats voor de FJ? Het is dan toch gelukt om die plek te vinden, een hotel in Engelse stijl dat stamt uit de koloniale periode met een prachtig uitzicht op de Himalaya bergtoppen met de Kanchendzonga (8.598 m) die tot in 1952 werd gedacht de hoogste berg van de wereld te zijn.
Dit is het zicht vanuit ons hotel. De Kanchendzonga, de derde hoogste berg ter wereld 8.598 m, is zichtbaar
We hebben ons reisplan voor Sikkim gewijzigd. We rijden niet eerst naar de hoofdstad Gangtok maar willen langs een westelijke route Sikkim binnenrijden. Sikkim heeft een grens met West Bengalen en om daarover te geraken is een toelatingsbewijs nodig. Maar die kunnen we ook aan de grens verkrijgen heeft men ons verteld in het hotel. Voor we vertrekken moet eerst nog een lekke achterbanden worden gerepareerd. Iemand van het hotel zal meerijden om te wijzen waar de bandenshop te vinden is. Om uit de parking van het Swiss hotel te geraken moet ik al millimeter werk verrichtten. Het steegje is net iets breder dan de FJ en op het kruispunt met een zijweg staan - hoe kan het anders in India - een paar Jeeps geparkeerd. De bandenreparateur shop is een opening in de gevel van het gebouw vlak naast de Himalaya smal spoorweg. De sporen lopen zo dicht mogelijk langs de gevels om zo weinig mogelijk van de rijbaan in beslag te nemen. Ik moet de FJ ver genoeg van de rails parkeren omdat straks er een trein voorbij komt. De band die moet gerepareerd worden is die langs de straatkant. Ik hou mijn hart vast want er is een constante rij wagens die langs de FJ voorbij rijden terwijl de monteur onder de wagen kruipt om de krik eronder te plaatsen.
Twee treinen zijn ondertussen voorbij gekomen, het gerepareerde wiel zit er weer op en ik heb net geen 2€ betaald voor de reparatie.
De ene haarspeldbocht na de andere
We zijn uit het drukke verkeer van Darjeeling en zijn aan een afdaling begonnen met de ene haarspeldbocht na de andere. Soms volgen ze elkaar onmiddellijk op. Een nachtmerrie voor een niet geoefend bergparcours rijder. Hoe de mensen hier leven kan je je niet indenken als je het met eigen ogen niet hebt gezien. Huisjes die op stelten naast de rijweg staan, in de bochten, zelfs in de V van een haarspeldbocht en dat op zijn breedst misschien vier meter breed is.
in de bergen zagen we overal huizen gebouwd op de afgrond
We reden tussen de plantages van de bekende Darjeeling thee. Soms is het terrein heel steil om de thee te plukken
We reden over een wiebelende hangbrug met onze 3 ton zware FJ.
Er maar een auto tegelijk over
Ook hier zijn we op minder dan 20 km 2.000 meter gedaald. Er is beneden over de rivier een stalen wiebelende hangbrug daarachter is de grenspost bewaakt door militairen. De militairen zijn niet te overtuigen. Hier kunnen we geen 'permit' bekomen. We moeten terug naar Darjeeling. Onze trukendoos bevat geen oplossingen om over de grens te geraken. Ik veins een benzinepanne als ik terug moet maar ook dat overtuigt niet. Ik mag wel over de grens om een paar kilometer verder de tank vol te gooien, met een militair naast mij. Lieve blijft achter als waarborg. Een half uur later sta ik terug aan de grens met volle tank. Lieve is tevreden want die had al schrik dat de militairen haar niet met rust zouden laten. Indachtig de reputatie van Indië.
Van de grens naar het nationaal park Jim Corbett zou een leuk kort ritje geweest kunnen zijn. Slechts 170 km over betrekkelijk rustige wegen. De kwaliteit van de weg was af en toe slecht, maar dat was niet het probleem, wel het feit dat het schurend geluid dat het linker achterwiel produceerde bij het remmen steeds luider werd. Ik vermoedde een probleem met de remblokken. De staat van de remblokken hebben ze bij Toyota Pokhara niet gecontroleerd. Lieve had al eerder gezegd te stoppen om de toestand te verifiëren, maar we hadden geen reserve remblokken meer bij. Die hadden we voor een paar jaar in Bishkek Kirgizstan gebruikt. En veel hadden we in Nepal toch niet kunnen ondernemen want de garage infrastructuur is zowat onbestaande in het binnenland.
de bomen zijn mooi gekleurd - het is hier lente
een nachtmerrie - tussen de bananen en appelsienen tussen de auto's en de motorfietsen en tussen de talrijke mensen een weg vinden
Het waypoint op Google maps, van het resort dat we willen vinden, is weer al eens fout. We rijden nu al een uur rond. Het lawaai aan het achterwiel wordt steeds luider en nu is er een rammelend geluid bij gekomen wanneer het wiel op hobbelige weg rijdt. Ik heb een groot vermoeden wat er aan de hand is, maar we hebben geen andere optie dan verder rijden. Twee uur en een paar telefoontjes en haltes later rijden we het resort binnen. We zijn de enige klanten en we hebben de vrije keuze uit de verschillende bungalows die we voor eenzelfde genegotieerde prijs kunnen betrekken. We boeken voor drie nachten.
De volgende ochtend heeft de manager al voor technische assistentie gezorgd om het probleem van de FJ te verhelpen. Verhelpen is een te groot woord voor de manier hoe het probleem is opgelost. In Indië wordt de methode " the Jugaad way'" genoemd. Een van de remblokken was zover versleten dat hij uit zijn zitting was geraakt en lag te rammelen in het metalen stofschild. De remklauwzuiger wreef nu direct tegen de schijf. De schijf was voor de helft afgesleten en de zuiger had het geen 10 km langer uitgehouden. Om verder te kunnen rijden moest de remklauw aan dit wiel uitgeschakeld worden. Om de remoliedruk te blokkeren en geen lek te hebben, was een spijkerkop in de oliedrukleiding de oplossing! We kunnen verder met een remsysteem op drie wielen en hopelijk slaat het ASC systeem (rijstabilisatie) niet tilt.
Dirk zijn diagnose was juist - de bekleding van het remblokje was losgekomen
De "Jugaad way": om de remoliedruk te blokkeren en geen lek te hebben was een spijkerkop in de oliedrukleiding de oplossing!
Jim Corbett nationaal park bleef gesloten voor ons. Er worden tegenwoordig maar 30 vergunningen per sector en per dag afgeleverd. Er was een kleine kans dat het zou lukken om er een te krijgen, maar finaal bleven we op onze honger zitten. Officieel moet men tot drie maand op voorhand over internet boeken. Dus weer geen Koninklijke Bengaalse tijgers voor de lens. Met de manager van het resort hebben we na 22 uur een rit gemaakt in het bos, langs de rand van het park, het enige dier dat we gezien hebben was een wilde grijze kat!
Alweer dringt de tijd, willen we nog naar Kashmir reizen en op tijd terug zijn voor onze vlucht naar België op 23 mei aanstaande.
we vonden aan het Corbett National Park een leuk resort, maar mochten het park niet binnen. We lieten het niet aan ons hart komen en hadden twee leuke dagen.
vanille shake .......mmmmmm
's avonds met de manager van onze resort op nachtsafari...kijken naar de blinkende oogjes....waar zitten ze???
25.000.000 inwoners in Delhi en het soms (meestal) stupide gedrag van Indische weggebruikers is een cocktail waar je niet vrolijk van wordt. Maar we hebben de Toyota dealer bereikt, ruim op tijd, zodat die nog de onderdelen kan bestellen. Overmorgen, zaterdag wordt de FJ onder handen genomen.
Het is al een hele tijd geleden dat we temperaturen van 38° hebben beleefd en dat is het huidige klimaat hier in de binnenstad. Als zaterdag de FJ terug in orde is rijden we zondag 19 april naar Amritsar nier ver van de Pakistaanse grens.
Vandaag staat ondermeer een bezoek aan Red Fort op het programma. Een tuc tuc brengt ons voor slechts 100 RS naar het fort. Het is vrijdag en het is aan te raden er slechts na 13 uur aan te komen gezien de moslim ceremonie op vrijdag. De chauffeur schijnt een eerlijke oude man te zijn. We komen van hem aan de weet, als hij ons naar een shop brengt ontvangt hij een coupon van 50 RS, dat is dan ook de reden waarom hij maar 100 RS vraagt.
Het mooie Fort Red in New Delhi
Niet alleen het Fort is rood gekleurd
Het "Red Fort" is een immens complex in het centrum van Oud Delhi. Er is een massa mensen die net hetzelfde willen doen als wij. Deze keer hebben we geluk want om de ingangsbewijzen te kopen is er een apart loket voor vreemdelingen en daar staat geen meters lange file aan te schuiven. Een dame - ze zegt lerares te zijn - spelt ons elk een Indiase vlag op de mouw en wat volgt is de steeds terug kerende vraag "Rupies?" Het blijkt dat deze dame met de hulp van corrupte politie dit handeltje al meer dan 20 jaar doet. Zij controleert nog een hele resem van malafide handeltjes zoals georganiseerd schooien en dergelijke. Zij heeft op deze wijze een klein imperium opgebouwd.
Het Rode Fort van Delhi of Lal Qila is een ommuurde site in Shahjahanabad, in Delhi. De muren zijn opgetrokken in rode zandsteen en zijn 18 meter hoog. Er zijn 14 toegangspoorten. De belangrijkste is de Labore. Het Rode Fort ligt aan de rivier Yamuna. Het maakt deel uit van de Werelderfgoedlijst van UNESCO. In 1638 werd Delhi de hoofdstad in plaats van Agra en werden de funderingen van dit complex gelegd in opdracht van de vijfde keizer van het Monghal keizerrijk, Shah Jahan. Het was de residentie van de machtige Monghal keizer die 200 jaar ( tot 1857 ) over Hindustan regeerde. Binnen de ommuring zijn heden nog overgebleven het Drum House, de Hall of Public Audiences, de white marble Hall of Private Audiences, de Pearl Mosque, Royal Baths en Palace of Color. De keizerlijke paleizen waren destijds versierd met goud en zilver. De vloeren bedekt met tapijten de muren opgetrokken in wit mamer zoals de troon en de lotusvormige fontein. Het paleis werd verschillende keren geplunderd en ook de Engelsen hebben weinig respect betoond voor dit prachtige bouwwerk. Het Rode Fort is nu het iconisch symbool van Indië. Op de jaarlijkse viering van de onafhankelijkheid, op 15 augustus, wordt hier de nationale vlag gehesen door de eerste minister en vanop de versterkte vestingmuur houdt hij een rede.
We opteerden voor een audio tour met koptelefoon - was wel heel interessant
De Keizerlijke vertrekken zijn wel heel imposant
Detail van plafond en decoraties van het verblijf van de vrouw van de Keizer
Toyota Delhi heeft de FJ terug rijklaar gemaakt. De garage werkt zeven dagen op zeven, er werken 800 techniekers. In de garage, die inmiddels veel te klein is, heerst er een hectische drukte. Geen vergelijk met de kraaknette Toyota garages in Rusland. Zelfs in Laos of Cambodia waren ze moderner. En niettegenstaande de lagere uurlonen kost in Indië, is de factuur de tot nog toe duurste geweest in de geschiedenis van onze FJ. Onderdelen kosten twee maal zoveel als in de USA!
Aangezien we nog naar Delhi terugkeren beperken we ons tot één bezoek van de talrijke bezienswaardigheden. Om de stad te verkennen moet je toch op enkele dagen rekenen.
Deze God heet ons welkom
Dit is de ingang van een Metro station - het station is ok maar de weg er naartoe is echt op zijn Indisch
Onderweg zagen we talrijke mensen slapen onder de bruggen waar ze de uitlaatgassen en het fijn stof inademen. Bedelaars zijn hier talrijk.
Van Delhi naar Amritsar rijden we over een 'Indische snelweg' 470 km noordwaards. Het was wat zoeken in New Delhi om een LPG station te vinden maar het is dan toch gelukt. Het verkeer werd steeds drukker naarmate het uur vordert. Het is zondag nochtans. We rijden tientallen kilometers langs de werven van een tweede ring rond Delhi, een viaduct steunend op een enkele centrale rij peilers.
Eens uit de agglomeratie komen we in landbouwgebied. Het is zeer lang geleden, ik denk Siberië, dat er nog zoveel insecten de voorruit hebben beklad. Zelfs in de jungle hebben we nooit de voorruit moeten schoonmaken, hier wel. Punjab is de graanschuur van Indië. Het wordt bevloeid door de vele rivieren die het smeltwater van de Hymalaya aanvoeren. Het is ook het gebied waar reeds honderden boeren zich gezelfmoord hebben het laatste jaar.. De reden daarvoor is dat een Amerikaans bedrijf grotere opbrengst heeft beloofd met genetisch gemanipuleerde zaden en meststoffen dan er in de realiteit kan bereikt worden. Daardoor kunnen de boeren hun leningen niet terug betalen en...
De Sikhs dragen allemaal een tulband
De tulband is een deel van de religieuze en etnische identiteit van Sikhs. Door zijn haar ongeknipt te behouden leeft een Sikh in eendracht met natuur. De tulband bedekt het ongeknipt haar
Tandartsenpraktijk in een container - de gebitten liggen klaar
De Gouden Tempel of Harmandir Sahib
De meest heilige plaats voor de Sikhs - dateert van de 16de eeuw. Hij werd gebouwd in een klein meer omgeven door bossen. Een kleine gemeenschap vestigde zich rond het meer. Het meer werd intussen vergroot en met stenen wanden afgebakend. Iedereen mag het heiligdom bezoeken er zijn zelfs gratis maaltijden en slaapgelegenheden. Voor we binnen mogen moeten we wel ons schoeisel afgeven de voeten wassen en het hoofd bedekken.
De binnenkoer van het complex, met centraal het meer, is bedekt met witte marmeren plavuizen een magnifieke en serene plaats. De witte marmeren vloeren worden door vrijwilligers elke avond gepoetst met melk. Daar krijgen ze hun zachte glans van. Langs de oevers van het meer dompelen de mannen zich onder in het heilige water voor een geestelijke reiniging. Zij en de grote koi's zijn de enigen die het water kunnen delen, geen vrouwen. Het meer wordt gevoed door een ondergrondse bron.
Zonder hoofddoek mag men het heiligdom niet betreden
en voeten wassen is ook verplicht
De Heilig meer met de mooie gebouwen en de gouden tempel
Er staat een immens lange rij pelgrims aan te schuiven, om in de tempel met het schrijn met de heilige teksten te gaan. (100.000 komen er per dag) Op het plein voor de ingang van de tempel worden overdag de heilige gedichten gezongen begeleid door een snaarinstrument en trommel. Het geluid wordt door luidsprekers over de vlakte verspreid en dit draagt bij tot de bijzondere sfeer die in dit Shiks heiligdom heerst. Wij kunnen het geduld niet opbrengen, om urenlang aan te schuiven, om de met bladgoud beklede muren en het schrijn binnen in de tempel te aanschouwen en wandelen verder naar een van de drie heilige bomen die rond het meer staan.
Dit heiligdom is sinds het begin verschillende keren door Moslims vernietigd en beschadigd geweest en is telkens weer heropgebouwd mogelijk nog mooier en verfijnde dan voorheen. De architectuur is een synthese van Sikh en Indo-Perzisch.
Klik hier om de beelden op video te bekijken van de Heilige Gouden Tempel
De Wagah grens
Halfweg Lahore (Pakistan) en Amritsar is de grens Indië Pakistan. Na de scheiding van Pakistan van Indië in 1947 werd de staat Punjab in twee verdeeld. De grenspost in het Indische dorp Attari op de weg tussen de twee steden was tot in 1999 de enige grensovergang tussen Indië en Pakistan. Dit zou de grenspost geweest zijn die we hadden genomen vier jaar geleden op onze reis van Kirgizstan naar Delhi, indien we door Pakistan hadden kunnen rijden. Elke dag, bij valavond, wordt sinds 1952 aan deze grenspost een soort militaire parade opgevoerd door de gezamenlijke Pakistaanse en Indische grenswachten. Er staan tribunes opgesteld om de de honderden dagelijkse bezoekers een kijkplaats op het spektakel te geven. Buitenlanders hebben een aparte rij zitplaatsen. We hebben al meer dan een uur op voorhand onze plaatsen ingenomen. De tribunes zijn al aardig bezet en nog steeds stromen kijklustigen toe. Oorverdovende muziek schalt uit de boxen aan de overzijde van de grensweg. De grote metalen grenspoorten zijn gesloten. Aan de andere kant van de gesloten poort proberen de Pakistanen met hun muziek de Indische te overstijgen. We hadden best oordoppen kunnen gebruiken!
Hele strenge security controle
De ceremonie uniformen van de militairen zijn indrukwekkend
De parade wordt geopend door twee vrouwelijke militairen,snel marcherend naar de nog gesloten grenspoort, de benen opslaand tot op schouderhoogte. Daarna volgt een wat clowneske choreografie van militairen die de benen om ter hoogst proberen op te slaan. Althans zo ziet het ernaar uit. Ondertussen schreeuwt een animator leuzen die door de aanwezige Indiërs prompt in koor beantwoord worden. Aan de andere kant van de poort is tussen de minder luide passages hier hetzelfde soort patriottisch geschreeuw aan de gang met herhaalde kreten "Pakistan". De ceremonie eindigt met een perfect gesynchroniseerd neerlaten van de beide landsvlaggen. Waarna de vlaggen worden opgevouwen en naar hun respectievelijke bergplaats worden teruggebracht en dan worden de metalen poorten weer gesloten.
Om naar de ceremonie plaats te komen werden we ettelijke keren gefouilleerd. Op de weg naar de grens moesten we door road blocks en check points. Deze hoge veiligheidsvoorzieningen zijn het gevolg van de daden van een zelfmoord terrorist die in november 2014 60 mensen doodde en 111 verwondde aan de Pakistaanse zijde.
Heel gediciplineerd
aan de grens tussen India en Pakistan ontmoeten de militairen elkaar (aangezien we niet toegelaten werden langs de Pakistaanse kant pikte ik een foto van internet)
Klik hier om de sluiting van de grens tussen India en Pakistan mee te beleven op deze video
De dolle rit naar Srinagar de hoofdstad van Kashmir
De 450 km naar de hoofdstad van Kashmir afleggen in een dag, op een veilige manier, is onmogelijk. De eerste helft tot de stad Jammu loopt over goede wegen verder loopt de route door de bergen.
In Jammu zijn we iets na de middag en we nemen de tijd om wat boodschappen te doen want als het kan kamperen we vanavond. Een kleine supermarkt met daarnaast een liquorshop hebben we gauw gevonden. Een werkende ATM is andere koek. Na een half uur rondrijden en drie ATM's later rijden we verder. We kregen geen geld uit de muur. Veel rupies hebben we niet meer maar behoudens onvoorziene zaken redden we het wel tot in Srinagar.
Tot onze grote verrassing is de weg buiten Jumma waar de heuvels beginnen, een Indische snelweg, nieuw! Hij klimt en keert, we zien de bruggen en viaducten voor ons uit, we rijden door enkele tunnels, we wanen ons in Zuid China. Een stukje prachtige weg, dat we in Indië nog niet gezien hebben. Maar de pret duurt niet lang. We zijn terug op de gekende wegen met hier en daar nog goede stroken maar ook af en toe zeer slechte. En er is meer slecht nieuws dat op ons afkomt. Het warme weer van vandaag ( soms 41°C ) is aan het veranderen. Zwarte onweerswolken komen opzetten vergezeld van veel wind. En wij dachten vanavond te kamperen.
Veel regen hebben we niet gezien in de eerste bergen op onze route maar het blijft hier en daar druppelen. Het begint te donkeren en we moeten dringend een geschikte staanplaats vinden. We hopen op een resort met tuin om veilig te staan. Maar we vinden niets geschikt. We slaan af op een kleine weg met lantaarnpalen. De lantaarns branden niet en wat verder staat een bord dat geen autoverkeer verder mag, een aardverschuiving is de oorzaak. Er staan grote plassen water op het weggetje en er ligt puin maar daar heeft de FJ geen moeite mee. Nog geen 200 meter verder denken we 'de' plaats gevonden te hebben. Naast de weg is er een verhoging, daar staat een gebouwtje wat later blijkt een schooltje te zijn. Beschut achter bomen en het schoolgebouwtje en de flank van een heuvel.
is deze kampeerplaats geen 5 sterren waard?
Gisteren tijdens ons diner kregen we al bezoek van nieuwsgierigen en nu terwijl we de tent opvouwen komen twee man op ons af. Een ervan is een scholier die we gisteren ook al spraken de andere is zijn oom. De oom nodigt ons uit om bij hem te ontbijten. Zijn huisje staat wat klimwerk hoger op de heuvelflank. Wij kunnen niet anders dan in te gaan op zijn uitnodiging en na het klimmen over een hobbelig padje worden we verwelkomd door de ganse familie. "Namaste", we gaan binnen in het huisje en mogen onze schoen niet uittrekken. In de kamer staan twee bedden aan een raam en een linnenkast in de andere hoek. Buiten zijn nog wat schamele optrekjes waar de ouders en grootouders wonen naast een gemeenschappelijke keuken Had de man gisterenavond thuis geweest, dan hadden we hier moeten slapen en hij wijst naar de bedden.
Wij hebben goed ontbeten, en de zelf geproduceerde honing was bijzonder lekker. De man spreekt behoorlijk Engels en we wisselen wat gegevens uit, maar de tijd dringt en we nemen goedgeluimd afscheid. Wij hebben nog wat armbandjes uit Vietnam, Laos en Thailand voor de twee dochtertjes.
's morgens werden we door de plaatselijke bevolking uitgenodigd voor een ontbijt
Het parkoers wordt ruiger als we verder de bergen intrekken. We kruisen de ene vrachtwagen na de andere en dat nu al een half uur lang en schijnt maar geen eind aan die file te komen. Sommige van de chauffeurs rijden als gek en regelmatig staan we in een bocht oog in oog met zo een veelkleurig versierde camion. Gisteren hadden we kilometers lange vrachtwagen files voorbij gestoken voor de weg begon te stijgen. De vrachtwagens werden tegengehouden door militairen en de chauffeurs waren al druk doende met het klaarmaken van een avondmaal.
We staan al een poos stil achter een paar auto's en wat verder een bus. Verder zien we machines aan het werk die een aardverschuiving repareren. Langzaam rijden we honderd meter en staan weer stil. Een kwartuur later moeten de bus en de auto's voor ons, rechtsomkeer maken. Een politieman komt op ons af en sommeert ons ook om terug te keren. "Why sir?" "Because the road is closed, sir". Dat is het dan, wat nu? Er is geen andere weg en we zijn nog 185 km verwijderd van ons doel, en we hebben een reservering op een Huisboot in Srinagar. De vorige politie posten hebben ons niet verwittigd! "You should read the papers, sir" zegt de man nog. Wij zijn buitenlanders, mijnheer en we hebben geen gazet! Ik trap de man op zijn eer door "What's wrong with this country?" te vragen. "Nothing, sir" repliceert hij en doet teken dat ik verder mag. Het gaat stapvoets verder, wij rijden nu achter een blauwe vrachtwagen die ook in de verkeerde richting rijdt, ervoor rijdt een gele Jeep van de wegpolitie. Af en toe zet hij de sirene aan om de weg vrij te maken. Een andere hebbelijkheid van de Indische chauffeurs is dat ze "wachten" niet kennen en almaar door voorbij steken zelfs in het zicht van een tegenligger of een opstopping. Wij rijden van de ene werf naar de andere en weer worden we gestopt. De man in uniform laat ons weten dat we hier tot 4 uur zullen moeten wachten. "Mijnheer, we hebben een hotel reservering in Srinagar vanavond" probeer ik hem aan het verstand te brengen. OK, ik zal mijn chef consulteren. Ik wacht niet op het antwoord en duw het gaspedaal in. We schieten vooruit, en in de achteruitkijkspiegel zie ik de vrachtwagen en nog een paar auto's volgen.
miserie troef
na de vreselijke weg kregen we prachtige landschappen
Wij rijden al een tijdje in de grote Kashmir vallei. Sinds september vorig jaar zijn er overstromingen geweest, en twee weken geleden ook nog een. Met Veel schade en doden tot gevolg. Hoe dichter we bij de hoofdstad komen hoe meer water we op en naast de weg zien. Het water is nog niet overal weggetrokken.
Hoe dichter we bij de hoofdstad komen hoe meer water we op en naast de weg zien
Kashmir, een vroeger vorstendom - het Dograrijk - heeft een bewogen en gewelddadige geschiedenis. De laatste oorlog tussen Pakistan en Indië dateert van 1999 en slechts in 2003 kwam er een akkoord tussen de twee landen. Het gebied wordt betwist door drie landen in 1963 viel China het land binnen en veroverde de Aksai Cin regio. Meer dan 80 % van de bevolking is moslim de rest Hindu en Shiks.
Over kapotte straten die hier en daar nog onder water staan zijn we in Srinagar tot aan het Dal meer geraakt. We hebben een adres waar we onze Huisboot zou moeten liggen en met de hulp van enkele inwoners komen we te weten dat de boot in het Nigeen meer ligt. Uiteindelijk rijdt iemand ons voor tot aan de ingang van het parkje aan de oever van Nigeen meer en daar worden we opgewacht door de verantwoordelijke. Huisboten zijn een toeristische trekpleister. Er zijn er 1.600 naar het schijnt. Ze liggen in de Jelhim rivier of aan de oevers van een van de meren of midden van het Dal meer. Ze stammen uit de tijd van de Engelsen. Die konden in Kashmir geen grond kopen en vonden een oplossing voor hun woonst door op boten te wonen. Sommige boten zijn echte juweeltjes met veel houtsnijwerk versierd.
Er zijn maar twee gastenkamers op onze boot. Er is een gemeenschappelijke eetkamer een salon en een zonnedek.
We weten nog niet hoelang we hier zullen vertoeven, want het is wachten op de opening van de weg naar Leh. Die weg - een kleine 500 km - is al sinds november afgesloten en loopt over drie passen van meer dan 5.000 meter. Ons plan om van het verwijderde Leh in Ladakh door de Spiti vallei en de hoogste bergpas ter wereld zuidwaarts te rijden kunnen we opbergen. Die weg gaat waarschijnlijk pas in juni - julii open voor het verkeer.
Dat we in een politiek betwist en onrustig gebied vertoeven merken we voortdurend aan de ontelbare legerposten, soms met zwaar materieel, die overal staan opgesteld langs de wegen en lanen. Eergisteren heeft het leger een jongen neergeschoten en vandaag is er een algemene staking. Wij worden aangemaand niet met onze auto te rijden op gevaar van bekogeld te worden met stenen.
Terwijl de aardbeving plaats vond in Nepal zaten wij te genieten op een roeibootje
Vijftig kilometer westwaarts dicht bij de Pakistaanse grens ligt het nationaal park Gulmarg met een piek van 4.267 meter die met een kabelbaan is te bereiken. Het gebied roept zich uit tot beste skigebied van Indië. Wij hebben de latten niet bij maar willen toch een kijkje gaan nemen vanop de top en de streek verkennen. Daar ligt ook het hoogste golf terrein van de wereld maar dat zit nog onder meters sneeuw bedolven.
We rijden naar Gulmarg - een skioord op een hoogte van 4267 m
Is het van het veg avondmaal van gisterenavond of van de ontbijten met spiegelei die we zo veelvuldig hebben genomen of is de oorzaak ergens anders te zoeken. Op weg naar de Gulmarg neem ik een eerste instant pil tegen opkomende diarree. Het zit niet goed vandaag. En het wordt ook niet snel beter. We hebben de tickets voor de Gondola - zo heet die kabellift hier - gekocht en staan in de lange wachtrij. Om daar te geraken hebben we ettelijke voorstellen van gidsen categoriek moeten afwijzen. En soms doet Lieve dat met licht verheven stem want die mannen blijven maar aanzeulen. Ik moet gaan zitten want ik krijg het benauwd. Het gebouw waar de gondels vertrekken is een bouwwerf, in renovatie staat er te lezen. We vinden gelukkig een bankje. Het zitten helpt wat. Lang kunnen we daar niet blijven want de tickets op naam hebben een beperkte geldigheidsduur. Twee gondels hebben we nodig om boven te geraken. Het uitzicht is fantastisch. Lange besneeuwde bergkammen rondom ons en beneden zien we de vallei 2.600 meter diep.
Veel Indiërs zien voor het eerst sneeuw en laten hun voorttrekken op sleeën uit de voorgaande eeuw
Lieve schrijft: The story of the Sim Card in Kashmir,
Indien we een nieuw land binnen komen kopen we steeds een plaatselijke simkaart met 3G, dit om ten allen tijde op internet te kunnen in de wagen voor onze routepanner en ook voor hotels op te bellen maar ook om bereikbaar te zijn voor het thuisfront.
Nooit gaf dit problemen.
We hadden een Sim voor gans India maar in Kashmir werkt die wegens veiligheid niet omdat de Pakistanen nog steeds Kashmir willen inlijven. Het krioelt hier ook van militairen!
Om een kaart aan te schaffen is een hele procedure nodig en na een dag of 5 is deze dan geactiveerd. De buur van onze booteigenaar helpt toeristen uit de nood door een kaart uit te lenen waar je dan te goed kan opzetten. Daarvoor vraagt hij centen.
Wij hadden er een bedrag opgezet die er na drie dagen volledig af was zonder deze gebruikt te hebben. Vriendelijke Indiërs (die zijn er ook) hielpen ons in een Airtelshop en legden ons probleem uit. Wat bleek was het feit dat de eigenaar van die kaart een abonnement heeft op spelletjes en dat wij die nu betaald hadden. We zouden hem ook 1000 Rupee (14 euro, voor hier een behoorlijk bedrag) moeten betalen indien we de kaart 3 weken zouden houden. Dus, trokken we naar het hoofdgebouw van Airtelshop en kochten zelf een Sim.
Daarvoor heb je een kopie van je pas en 4 pasfoto's nodig en dat is voor ons geen probleem, kopijen met de vleet en pasfoto's ook. Maar de booteigenaar waar we verblijven moest ook een kopij van zijn ID kaart of rijbewijs geven. Gelukkig is dit vandaag geen probleem met internet en dat was dus vlug geregeld. Maar dan kwam de kat op de koord. De pasfoto's mogen niet ouder zijn dan 3 maand en aangezien onze foto's die we bij hebben en de foto op het paspoort dezelfde zijn en het paspoort uitgegeven is in 2014 is dit het bewijs dat de afgeleverde pasfoto's ouder zijn dan 3 maand. Dus op zoek naar een fotograaf voor nieuwe foto's en dat is hier allemaal geen probleem. In een gammel winkeltje naar boven op een draaitrap waar ikzelf niet op durfde, werden er 10 foto's gemaakt voor 50 Rupee, dit is 0,70 eurocent. Dan terug naar Aircel hoofdzetel en alle papieren werden in orde gemaakt met de nodige inlichtingen, de naam van de vader van Dirk moesten ze ook al weten. Alles ok en binnen de vier uur gingen we aangesloten zijn en moesten we dan een bepaald nummer bellen, daar gingen ze ons drie vragen stellen: wat is jou naam, wat is de naam van je vader en wat is het adres waar je nu verblijft.
En nu, 17 uur later wachten we nog steeds op connectie…………..
Ons bezoek aan het historisch park Shalimar Bagh
Srinagar bezit verschillende historische parken
zeer mooi aangelegd en onderhouden
met de bergen op de achtergrond ligt dit park uniek
In het park staan meerdere zeer oude bomen, hier een boom van 400 jaar oud
Ons verlengd verblijf in Srinagar
In New Delhi werd ons gezegd dat eens in Kashmir we er niet meer weg zouden willen. We zijn er inderdaad al 13 dagen, en we verblijven nog steeds op dezelfde Huisboot op het Nigeen meer. Afhankelijk van het weer wisselt het uitzicht vanuit onze kamer. Het weer wordt steeds beter en terwijl verleden week het meer fel buiten zijn oevers was getreden trekt het water zich nu snel terug. De huisbaas had voor ons zelfs een brug moeten bouwen om niet door het water te hoeven waden, die is nu ook al weer afgebroken.
Waarom we hier uitzonderlijk lang op dezelfde plaats blijven hangen heeft niet alleen met de prachtige omgeving te maken. We willen van hier naar het 450 km verder gelegen stadje Leh rijden, dieper in de Hymalaya. Dit is een rit van twee dagen. We moeten over enkele hoge passen en die zijn nog gesloten voor het verkeer. Ze hadden al berijdbaar moeten zijn maar enkele dagen geleden is er nieuwe sneeuw bijgekomen. Leh in Ladakh is al 7 maanden afgesloten van de wereld!
Op 7 mei zou het kunnen dat we verder kunnen trekken, althans volgens de laatste berichten van de weg autoriteiten. Van Leh moeten we terug over dezelfde weg naar Srinagar. Verder rijden over de hoogste berijdbare pas in de wereld zit er niet in. Die weg gaat maar pas in juni/juli open.
We hebben verleden week onze vluchten herboekt. We vliegen nu vanuit New Delhi in plaats van Kathmandu. En in ND zullen we ook nog een garageplaats moeten vinden voor de FJ.
Srinagar ligt aan meerdere meren
Srinagar lijkt een militaire bezette stad zoals overalaan de grens van Pakistan
Kashmir is bevolkt door 80% Moslims
onze booteigenaar maakte een brug zodat we met droge voeten onze boot in en uit konden
Srinagar kampt met wateroverlast wanneer de sneeuw smelt in de bergen
Het mooie Dal Lake
Muizenissen?
Verleden week vlak na onze aankomst heb ik een klein scheurtje in het rechter binnenspatbord laten repareren. Een interventie die slechts 100 RS (2,5€) kostte. Maar toeval of niet sindsdien traden er storingen op in het Anti carjacking systeem op. Er waren soms problemen bij het starten. De motor sloeg dan telkens na een 30" af en na een aantal herstarts was het alarm weer in orde. Tijd om het probleem van wat nader te bekijken. Tijdens een van onze verkenningen in de omgeving maakten we kennis met twee mannen die onze FJ zo fantastisch vonden. De ene was rode kruis dokter zijn neef computer specialist. Omdat ze een geplaveide binnenkoer thuis hadden en ze ons graag als gasten wilden verwennen besloten we de FJ ernaar toe te rijden om daar te trachten het probleem te verhelpen.
Twee dagen hebben we bij de families verbleven en gegeten ook. We werden er ontvangen als prinsen. We hadden er moeten slapen ook maar dat hebben we niet gedaan. Het intermitterend probleem is inmiddels opgelost samen met nog een paar onderhoud werkjes. Muizen moeten de oorzaak geweest zijn van het probleem. Twee draden waren afgebeten!
We maakten nieuwe vrienden, een Indische en Nederlandse dokter van het rode kruis, samen met zijn neef broeder
De mensen uit Kashmir zijn zeer gastvrij en helpvol
Thank you very much for the great help and the hospitality
De FJ is terug rijklaar. Maar wanneer we verder kunnen naar Ladakh weten we nog niet. De tijd begint te dringen. We moeten tijdig terug in Delhi zijn om een akkoord met de douane te bedingen. Hoe lang kunnen we nog wachten? Ieder dag wordt de openingsdag van de weg naar Leh verlaat. Als de weg open gaat is het leger de eerste die de weg mag gebruiken. Dan is er het licht verkeer en dan de vrachtwagens.
Zoals de zaken er nu voorstaan zou de opening overmorgen 7 mei kunnen zijn. Dat past dan nog net in onze reisplanning en dan kunnen we drie dagen in Leh verblijven. Het zal er nog koud zijn tot -15° C 's nachts en enkele graden onder nul over dag. Maar in de zon zou dit best aangenaam zijn wordt ons gezegd. De hoogste berijdbare pas ligt verder dan Leh de weg naar het zuiden. De passen op onze route zijn lager dan 5.000 meter wat een hele opluchting is voor Lieve.
Een oude Hindu tempel
Het Mansbal Lake
We hebben vandaag de omgeving van Srinagar verkend met de families waarmee we ondertussen bevriend zijn geraakt. Ze blijven aandringen om bij hen te verblijven en bij hen te eten. Hun huis is het onze. En als je komt, en we zijn niet thuis dan mag je de deur instampen, herhaalt Mahmood. We hebben wat moeite om de juiste familiebanden te achterhalen. Hier ( de moslim cultuur) wordt iedere goede vriend "my brother" genoemd. "My nephew" wil niet expliciet zeggen dat het een neef is! Er zaten twee adolescenten in de wagen van Wigar, de Rode Kruis doktor, tijdens onze rondtrip. Dat zijn de kinderen van mijn zuster die nu in Delhi verblijft, verklaart Wigar. De kinderen wonen momenteel ook in het huis van de ouders van Wigar. Op de avond thee bij hen, de vader is specialist reuma en prof de moeder is specialiste microchirurgie, horen we van de moeder dat ze twee zonen heeft(?)...
We hebben er lang moeten op wachten maar vandaag gaat de weg open. Srinagar naar Leh in Ladakh. 435 km over drie bergpassen. De weg is sinds november dicht, zoals ieder jaar trouwens. De Indiërs noemen het een strategische weg. Het is de enige bevoorraadings weg voor Kargil en Ladakh. Vijf tot zes maand per jaar zijn die gebieden afgesloten van de rest van de wereld. Deze weg was in 1990 de aanleiding voor een bitsige oorlog tussen Pakistan en India. Het Pakistaanse leger was in de omgeving van de stad Kargil de bergen in de Himalaya overgestoken om deze weg in te nemen. Dit conflict leidde bijna tot een kernoorlog tussen de twee landen. Slechts in 2003 werd een akkoord ondertekend en nu nog is de echte grens tussen de twee landen niet definitief! Vandaar dat het hele gebied met de weg incluis beheerd wordt door het leger.
eindelijk is de weg vrij gemaakt naar Leh
Gisteren zijn we van Srinagar naar Sonamarg gereden. Dat is anderhalf tot twee uur minder rijden indien we anuit Srinagar waren vrtrokken. Er blijven toch nog 350 km te reizen naar onze bestemming en dat is knap veel gezien de aard van de weg. Sonamarg is ook de poort naar het gebied en daar bevinden zich de militaire checkpoints.
Het is acht uur, de weg gaat nu open, wij zijn de eersten. Er staan tientallen 4x4 pick ups met allerlei goederen klaar om te vertrekken, maar die moeten nog wachten. Na een half uur rijden komen we tercht in een ruw berglandschap. De weg is ondertussen veranderd in een aarde- of slijkweg. Er wordt nog gewerkt om de weg berijdbaar te maken. Soms is die beangstigend smal. Er staan bulldozers, pletwalsen en sneeuwruimers op verschillende plaatsen waar de piste iets breder is. We stijgen steeds verder soms tussen hoge sneeuwmuren. Het besneeuwde landschap is oogverblindend. We rijden door meer sneeuwmuren, soms veranderd de aardeweg in beton dan weer is er asfalt of wat ervan overblijft, dan weer rijden we door plassen smeltwater.. Dit is een geweldig avontuur!
Tot in het bergdorpje Drass krijgen we de meest diverse wegen en pistes onder de wielen. En na Drass verandert alles. Alleen de bergtoppen zijn nog bedekt met sneeuw en voor ons rolt zich een uitstekende asfaltweg uit in een steeds dorder wordende vallei.
de sneeuw in de Himalaya is nog niet helemaal gesmolten
Het zeer drukke Kargil is de volgende stad, dicht bij de grens met Pakistan. Hier is nog duidelijk de herinnering aan de oorlog zichtbaar. Hier kunnen we weer voltanken. De volgende 40 km is de weg slecht een nieuwe is in aanleg. Maar dan volgt weer ieen slingerende bergweg van uitstekende kwaliteit. We zijn alleen op de weg. Dit hebben weg in Indië nog niet eerder meegemaakt! En wat een sublieme maanlandscappen krijgen we te zien. De enkele dorpen zijn Bhudistisch en hier en daar doen de kloosters en gebouwen ons denken aan Bhutan. Deze regio wordt daarom ook klein Tibet genoemd. Langs soms smalle kloven met rotsen waarvan de kleuren variëren van paars naar geel komen we in de langgerekte vallei van Ladakh. We hebben het gehaald zonder kleerscheuren!
Op de Namika La 12.198 voet hoog of 3.758 m hoog
De tweede hoge pas vandaag: De Fotula en die is 13.479 voet hoog of 4.114 m
Hier moeten we terug afdalen
Een gans dorpje in de heuvels van de Himalaya met een Budhistisch klooster
Op de heuveltoppen staan Tibetaanse Budhistische kloosters
Onze hoogtelijnen tijdens onze trip van Sonamarg naar Leh
Klik hier voor de video van onze fantastische rit in de Himalaya
Over de 5.360 meter hoge Chang La
We hebben drie nachten geboekt in een hotel in Leh. We moeten wachten tot maandag om terug te keren naar Srinagar want de weg terug is slechts beurtelings open in een richting. Gisteren hebben we ons een toelating bezorgd om naar het Bangong meer te rijden. Dit meer ligt pal op de grens met Tibet. China is niet de beste buur van Indië. Het bezette en annexeerde al een klein deel van Kashmir in het verleden. De toelating is vereist omdat het militair gebied is.
Het zoutwater meer is 134 km lang en 5 km op zijn breedst. 60% ligt in Tibet. Die toelating moesten we bekomen van de autoriteiten van het Ladakh district (DC office) hier in Leh. Anders dan in Sikim mogen we nu zelf rijden in het gebied. De toelating moet ook hier over een lokaal reisagentschap gebeuren.
Opnieuw reden we door sneeuwmuren
Het traject van Leh naar het meer is 147 km, een rit van vijf uur. Het Pangong meer ligt op 4.300 m hoogte maar om er te komen moeten we over een pas waarvan gezegd wordt dat het de derde hoogste berijdbare pas in de wereld is. Hij wordt onderhouden door het Indiase leger.
Omdat we ook nog eens moeten terugkeren naar ons hotel zijn we al om 6u30 vertrokken. Wij hebben drie kopijen van onze permit bij. Die zullen we nodig hebben aan de controle posten. De eerste 47 km rijden we bijna zonder verkeer maar eens over de eerste controlepost heen moeten we de ene vrachtwagen na de andere voorbij en ook verder op de pas moeten we meerdere vrachtauto's voorbij zien te geraken. De weg is smal maar in redelijk goede staat.
Nog een vijftiental kilometer voor de top. De weg wordt alsmaar hobbeliger als gevolg van de vele reparaties tengevolge van de vaak voorkomende aardverschuivingen. De toppen rondom ons zijn bedekt met sneeuw en af en toe rijden we ook tussen sneeuwmuren. De gps wijst 5.300 meter aan en we zijn nog niet op de top. Nog een paar haarspeldbochten en we zijn boven. Er staat een boeddhistische tempel er is een legerpost en een Rode Kruis hulppost. Gratis verzorging staat op het bord dat naar de ingang wijst. Ook een bord met de vermelding dat langer dan twintig minuten hier verblijven uw gezondheid kan schaden!
Lieve was goed misselijk van de hoogte
aan het Bangong meer
De piste naar beneden aan de andere zijde van de pas is als het kan nog hobbeliger en er is ook meer sneeuw en smeltwater dat over de aardeweg stroomt. We dalen langzaam en dan blijven we geruime tijd op 5.000 meter hoogte rijden. Dat is niet zeer bevorderlijk voor de conditie van Lieve die zich erg misselijk voelt. De laatste controlepost in Tangtse ligt aan het oostelijke einde van langgerekte vallei omgeven door kale bergflanken uitgedost in alle kleurvariaties van diepbruin tot geel. Ook hier is het leger omnipresent.
De veertig kilometer naar het meer dat op 4.300 meter ligt kronkelt eerst door een smalle vallei langs een meanderende beek. Er is hier en daar wat groen en we ontdekken zelfs een enkele herdershut met in de omgeving grazende schapen. De schapen zijn de leveranciers van de Kadhmir wol. Dichter bij het meer verandert de vallei in een witte zandbak. Het fijne zand probeert zelfs hier en daar de piste in te nemen.
Nog een afdaling en we zien het meer verschijnen. Er wordt over het meer geschreven dat het constant van kleur verandert, en dat kunnen we volmondig beamen. Van grijs naar groen, dan weer diepblauw en turkoois. Een adembenemend schouwspel!
De stad Leh gebouwd op kale zandsteen heuvels en lijkt net een woestijnstad. Ze ligt op gemiddeld 3.500 m hoogte en is omgeven door met sneeuw bedekte - althans in dit seizoen - bergmassieven van 5.000m en hoger. In de lagere gedeeltes van de stad in de omgeving van de rivier groeien ranke populieren die nu getooid zijn met nieuw groen. In 2010 was een modderstroom verantwoordelijk voor nogal wat ravage en lieten 600 mensen het leven. Nu vijf jaar kater, is de stad weer grotendeels een puinhoop. Nu, als gevolg van grondige sanerings- en rioleringswerken. Methodiek is ver te zoeken in de Indische bouwproject aanpak. Net zoals in wegenbouw wordt er op meerdere plaatsen begonnen met de werkzaamheden maar de afwerking laat op zich wachten.
Leh ligt op 3.500 m hoogte en is omgeven door besneeuwde bergen gezien van uit ons hotel
Leh wordt klein Tibet genoemd. Hier leven veel Tibetaanse Budhisten
De stad Leh is gebouwd op kale zandsteen heuvels en lijkt net een woestijnstad
Geraken we hier wel weg?
Gisteren, 10 mei, vernamen we tot onze grote verrassing, dat de weg terug naar Srinagar, die beurtelings in een richting bereikbaar is nu enkel van 6 uur 's morgens tot 9 uur 's morgens open is voor het verkeer. Door de hoge temperaturen van de laatste dagen stijgt het lawinegevaar na negen uur in de morgen. Drass, een dorpje waar de besneeuwde pas begint, ligt op 6 uur rijden van Leh. Daar zijn geen hotels. Daar moeten we 's morgens klaar staan om 6 uur als de weg opengaat. Vandaag hadden we richting Srinagar moeten rijden, maar dat is gezien de omstandigheden niet mogelijk. We zullen dus morgen, dinsdag, naar Kargil rijden, daar overnachten en om 4 uur in de ochtend naar Drass vertrekken. New Delhi halen we niet meer zoals we gepland hebben. Een laatste bericht bereikt ons zopas, de weg zou morgen volledig afgesloten worden voor het verkeer omwille van reparatiwerken!
Indien we hier niet weggeraken is dat wel geen straf, maar dan krijgen we wel problemen met onze planning.We vonden hier een mooi hotel om te verblijven.
Adieu Ladakh
We hadden vanochtend de receptie van het hotel laten weten dat we nog een dag langer zouden blijven. De laatste berichten waren dat de weg naar Srinagar nog een of twee dagen gesloten blijven wegens onderhoudswerken aan de Zoji La. Maar om 11u 30 kwam een nieuw bericht dat morgen de Zoji ps open zou zijn voor het verkeer richting Srinagar.
Wij zijn nu op weg naar Kargil. Daar zijn een paar deftige hotels, naar het schijnt. Daar kunnen we een kort nachtje slapen. Er is een drukte van je welste in Kargil. Met wat moeite vinden we het hotel dat langs een smal steil wegje te bereiken is. Het hotel of wat er moet voor doorgaan is nog niet klaar om gasten te ontvangen. Het ziet er meer uit als een werf, vanaf de al eveneens steile toegangstrap loopt water naar beneden dat van het zand aan de voet een slijkerige bedoening maakt. Een oudere man komt naar beneden en nodigt ons uit om mee naar boven te gaan. Het moet die man zijn die ik twee keer aan de telefoon heb gehad om te proberen een kamer te reserveren. Wiqar ,de Rode Kruis dokter uit Srinagar, had ons deze plaats aangeraden. Hij kende het hotel en de man. Dat dachten we toch. Maar de man kende zijn vriend Wiqar niet. "Ik heb vele vrienden die Wiqar heten. Neen, ik kan me niet herinneren wie die zou zijn. Ja het hotel is nog niet klaar maar men is bezig een kamer voor jullie voor te bereiden." Kunnen we ontbijt krijgen morgenvroeg? Vroeg ik. "Alleen zwarte thee. We maken alles klaar voor als de toeristen komen binnen enkele dagen. Maar ik vind geen mensen om mij te helpen. Het is best dat jullie mogen vroeg om 4 uur opstaan om een half uur later naar Drass te kunnen rijden. Dat is jullie beste kans om door de pas te geraken."
Het is nog geen vijf uur we hebben amper een kwartier gereden en komen aan een wachtende rij pick-ups. Ik rij langs die file heen en kom tot onze verbijstering wat verder aan een gesloten bareel. Geen doorkomen aan,de militairen weten niet eens wanneer ze ons mogen doorlaten. Twee uur, drie uur...?
We zijn in Drass aangekomen. Dat was een uur rijden nadat we meer dan drie uur hebben moeten wachten in Kargil. En hier staan we weer, weer een gesloten bareel. Opnieuw geen informatie tenzij twee a drie uur wachten. Wij staan aan de kop van de steeds langer wordende rij wachtende auto's. Dus veel tijd om te praten met tal van nieuwsgierigen die onze FJ komen monsteren. Vlak voor onze neus staat een bord met de melding dat Drass de tweede koudste bewoonde plek in de wereld is. Hoewel we op lagere hoogte zijn dan in het 300 km meer noordelijke Leh kan het hier veel kouder zijn. Tot -45°C in de winter. Hier is het ook groen en geen woestijn meer.
Tijdens het wachten konden we mooie foto's maken
mooi plaatje
De 10 gevaarlijkste kilometer van de wereld
Drie uur hebben we moeten wachten. We zijn aan de klim van de Zoji La begonnen. De piste is vol met plassen smeltwater. De sneeuwmuren waar we een week geleden door reden staan er nog maar smelten snel. We moeten uitkijken want er zijn kuilen ontstaan waar het smeltwater onder de sneeuwmuren verdwijnt. Het weer is veranderd het begint te regenen. Het sneeuw landschap ziet er nu vijandelijker uit. De pistes die al slijkerig waren zijn hier en daar veranderd in modderpoelen. De weg is smal, wij zijn aanbeland op de strook waarvan gezegd wordt dat ze de gevaarlijkste 10 km bergweg zijn ter wereld!
Hoewel de bergpas enkel voor onze richting was toegestaan kwamen we in de afdaling tal van wagens tegen...bij het dorp Sonamarg aan de voet van de pas was er chaos. Honderden kleine vrachtwagens op de weg en op de parkings die staan te wachten tegengehouden door een dwars over de weg geplaatste pick-up. Een aantal moet toch door de road blocks geglipt zijn die kwamen we al tegen . Onze doorgang is compleet geblokkeerd door twee rijen auto's en vrachtwagens die kost wat kost naar boven willen en voorbijsteken waar het niet kan. De politie met stokken gewapend probeert de orde te herstellen. Een typisch Indiase patstelling ...
Gisteren zijn we dan toch veilig in Srinagar aangekomen. We hebben gelogeerd bij de nieuwe vrienden. We rijden richting Jammu. De kans dat deze weg ook in slechts een richting berijdbaar is is groot. Het duurt niet lang of een telefoontje uit Srinagar bevestigt dat de richting waar wij heen willen vandaag gesperd is. Wij besluiten door te rijden. Wij zijn tenslotte ook in de verboden richting gekomen.
Zeer ver rijden we niet. We rijden weeral lange wachtende rijen vrachtwagens voorbij tot we gestopt worden door een politieman met Sikhs tulband. Na wat discussie mogen we verder. Zou het toch lukken? Niet voor lang want opnieuw worden we gestopt. Mijn aangehaalde argumenten schijnen te helpen, we mogen weer verder. Maar 10 km verder moeten we weer langs de kant. Nu moet ik bij de chief Police mij gaan verantwoorden. Wat volgt is amper te geloven. We mogen door, hij zal de volgende controleposten verwittigen. Mocht er toch een probleem opduiken dan mogen we hem bellen! Maar voor we vertrekken worden we eerst uitgenodigd op een thee met koekjes. Na een babbel die een uur duurde nemen we afscheid van de "high commissioner". En zoals gebruikelijk in de moslim cultuur omhelzen we mekaar bij het afscheid, alsof we oude kameraden waren!
op thee bezoek bij de politie
We kruisen de ene na de andere vrachtwagen en pick-up. Het is een onafgebroken rij van voertuigen die richting Srinagar rijden. Wij in de verkeerde richting zijn met slechts enkele voertuigen. Her en der zijn wegreparaties aan de gang met als gevolg vele vertragingen. Snel kunnen we toch al niet rijden op deze bochtige bergweg maar door die werken loopt het verkeer vast. De voornaamste reden van de stilstand is het gevolg van dat typisch Indisch rijgedrag. Wachten staat niet in de Hindi of Kashmiri of Bengali of de tientallen andere talen woordenboeken. Laat staan hoffelijkheid! Van zogauw er een obstakel opduikt begint de chauffeur te toeteren en probeert links of rechts de vermeende hindernis te ontwijken. Of dat in een blinde bocht is of enkele meters voor een tegenligger dat maakt niets uit.... En dan loopt alles vast tot de politie komt en de voorbijstekende voertuigen Manu Militari dwingt in te voegen in de rij waarvan zij zijn gekomen. En soms staan die dan dwars tussen twee vrachtwagens...
Het is al geruime tijd donker en we hebben al twee zware onweders over ons heen gekregen. Het tegenliggend verkeer is nu fel geminderd maar we hebben wel 200 km onafgebroken tegenliggers gehad op ons parcours vandaag. Jammu zullen we niet meer halen en door de regens is kamperen ook uitgeloten. Maar gelukkig vinden we nog een goed hotel in Udhampur. 240 km rijden in zulke omstandigheden tellen voor drie maal de afstand in Europa en daar hebben we bijna 12 uur over gedaan!
honderden vrachtwagens die allemaal wachten om met hun goederen de Zoji La op te rijden
eetstalletjes onderweg voor de truckers. Die stoppen gewoon om wat te eten of te drinken en trekken zich niets aan van de honderden vrachtwagens en auto's achter hen
We hebben drie keuzes om naar Shimla te rijden 450 km verder. Vanochtend heeft receptionist ons de beste weg uitgestippeld. Maar nu zit ik te sakkeren achter het stuur want de mooie uitgestippelde weg is smal en loopt over een kronkelend bergparcours en is daarenboven in erbarmelijke staat. We zijn laat vertrokken en let dit soort wegen komen we zeker niet in Shimla aan vanavond.
We worden gestopt aan een zoveelste wegcontrolepost. Ik moet opzij gaan parkeren. De mannen in uniform hebben wat voor. Dat voorspelt niet veel goeds. "What's the problem sir?" vraag ik een paar maal. De man kan geen Engels maar wijst met twee vingers naar zijn epaulet en dan naar enkele mannen die aan een gebouwtje staan wat hoger aan de kant van de weg. Ik kom uit de FJ en klauter het talud op. "What's the problem sir?" vraag ik aan een man zonder uniform maar die wel het bevel schijnt te voeren. "Who's the driver?" vraagt hij terug. Ik ben de chauffeur, antwoord ik hem gebeten. Hij loopt mee naar de FJ en heeft het over de zwarte ruiten van de achterdeur. Dat is illegaal in Indië, zegt hij. Dit foefje hebben we bij vroegere controles ook al meegemaakt! Mijnheer, zeg ik hem op zeer kordate toon, wij rijden nu al vijf maanden in Indië... Hij trekt ondertussen de passagiersdeur open en ziet Lieve zitten. Een andere man achter ons roept dat we een links stuur hebben. "OK, sir you may go"
De weg wordt een beetje beter, maar hij is smal en gaat op en af. Bossen wisselen af met dorpjes en landbouwgebieden. Er zij. geen steden meer op ons parcours naar Shimla dus vermoedelijk ook geen hotels, en Shimla is nog 200 km ver. We plannen om te kamperen. Wij hebben nog wijn en andere dranken in de koelkast en we hebben ook steeds noodrantsoenen zoals spaghetti bij.
Bij aankomst van onze kampeerplaats kregen we een pracht van een zonsondergang
....bij het ochtendgloren....
De kampeerplaats aan de rand van een rivier hadden we niet gevonden moest een man ons niet zijn voorgereden met zijn motorfiets. Wij kregen de raad mee dat indien het zou regenen vannacht we onmiddellijk moesten opkrassen want we stonden op overstromingsgebied en om eruit te geraken over het talud moest dat talud droog blijven anders zouden we het risico lopen te blijven steken.
Voor de zon begint te branden zijn we weer op pad, het is amper 7 uur. De weg is weer wat beter en breder maar het blijft een derderangs weg. Geen hoge gemiddelden dus.
Shimla duikt voor ons op. We zijn weer op 2.200 meter hoog en de temperatuur is slechts 25°. De gebouwen van de stad hangen aan de steile bergflanken zoals in Darjiling of Gangtok. Het is een fantastisch spektakel. Maar het verkeer is hectisch en we rijden stapvoets. Na een uur slenteren besluiten we hier niet te verblijven. We hebben te weinig tijd, we willen zondagavond in Delhi zijn en dat is morgen.
Shimla ligt op een bergflank en is een hele drikke toeristische trekpleister
Chandigarh is een stad die gebouwd werd naar het ontwerp van Le Corbusier - hier een foto van het parlement
Chandigarh: een monument van Le Corbusier: een open hand staat symbool voor geven en ontvangen
Vooarleer het vliegtuig op te stappen moeten we eerst nog langs de douane om onze tijdelijke import van de FJ te regelen. Onze carnet vervalt op 30 oktober en het is ons niet gelukt om hem te verlengen. Dit wil zeggen dat we voor 30 oktober India buiten moeten. Reizen met de eigen wagen in India is verre van simpel............
Bij de douane: dit doet ons denken aan de TV serie De kollegas. De ene zit zijn krant te lezen, de andere is met zijn smartphone bezig en wij maar wachten....opnieuw zaten we hier meer dan drie uur in een snikheet lokaaltje
Hier staat onze FJ veilig....tot in oktober, want dan moeten we noodgedwongen uit India.
Naar boven
