Hoewel de weg naar de grens compleet verlaten was, is er een bedrijvige drukte rond de grensslagbomen. We wanen ons in een van de grensovergangen in Centraal Amerika! Eerst moeten we onze carnet door de douane laten stempelen. De dienstdoende beambte kent de CDP maar vraagt tot onze verbazing waar onze voorgaande carnet is. En hij blijft maar zijn vraag herhalen en telkens probeer ik hem duidelijk te maken dat we die niet meer hebben want dat de procedure erin bestaat dat deze moet terug gestuurd worden naar de uitgever, in ons geval het Duitse ADAC. Nu moet hij een kopij van ons paspoort hebben maar eerst moeten we naar immigratie. Enfin, het heeft een goed half uur geduurd voordat we de papieren in orde hadden en de grote chef zijn handtekening had geplaatst. De fotokopie van ons paspoort heb ik kunnen recupereren.
Onder de slagboom door komen we in Indië. Het lokaal van de douane zit propvol. Wij worden naar achteren geleid en worden verzocht plaats te nemen in twee stoelen voor het bureel van de chef. Die roept een paar medewerkers maar die komen niet meteen. Recht tegenover het bureau van de chef, tegen het plafond, hangt een flatscreen tv, een grote groep mannen staat luidruchtig te genieten van een cricketmatch. Na een poos komt een van de opgeroepenen het carnet halen, dat al een geruime tijd op het bureau van de chef ligt. Hij verdwijnt ermee, nog in een bureautje met computer in een achterbouw, daarin staat ook een ijzeren mandje met roodgloeiende houtskool om het lokaaltje te verwarmen.
Een half uur later is nog niets gebeurd, de cricketmatch schijnt bijzonder spannend en wij zitten nog steeds in onze stoelen. Ik ga de man, die onze carnet heeft opgehaald, zoeken. Ik kom te weten dat hij eerst moet controleren of onze carnet echt is. De reglementen zijn gewijzigd en nu moet de automobiel club van Indië in Mumbai zijn akkoord geven en dat kan even duren. Over een kwartier is het vijf uur en dan sluiten de burelen daar. Misschien moeten jullie wachten tot morgenvroeg, hoor ik hem zeggen. Ik probeer te protesteren en vraag hem hoe hij het ziet om hier overnachten.
Na enkele telefoons met de telefoon van de chef en het mobieltje schijnt er wat schot in de zaak te komen. We wachten nu al meer dan een uur. Ik probeer nog eens aan te dringen bij de chef, en probeer medelijden te wekken. Wij moeten nog een hele rit naar Gorakhpur, en rijden in het donker in Indië is niet plezant, mijnheer. Alles komt in orde sust hij ons. Lieve zag al donderwolken hangen. Stel dat ze in de automobiel club ontdekken dat we nog geen vier maand weg zijn uit Indië....ik vertel de man ook nog dat het de eerste keer is dat we zolang moeten wachten voor een grensovergang. Dat we normaal thee en koekjes krijgen...De chef roept een van de mannen, de match is ondertussen gedaan en het personeel is nu, min of meer weer, aan het werk. Is groene thee ok voor jullie vraagt de chef ons, en geeft daarop opdracht om ons thee te bezorgen. Voor jullie thee uit is, zijn jullie papieren in orde. De thee komt met een bord koekjes erbij. En inderdaad, voor we de thee op hebben krijgen we onze CDP in orde terug. We kunnen verder. Het begint te donkeren en we moeten nog 100 km!
Wat we al maanden hoorden konden we nu zelf zien - 35 km stilstaande vrachtwagens
Welcome in crazy India
Honderd kilometer tot Gorakhpur. De douanier sprak, dat we daar tot 5 uur kunnen over doen! De weg wordt opnieuw aangelegd! Mooi vooruitzicht en dat nog in het donker, daar worden we niet vrolijk van. Het is bijna 18 uur!
Met eigen ogen zien we nu de vrachtwagens geparkeerd op de rechter helft van de weg, richting Nepal. Meer dan 2.500 vrachtwagens volgens de douane staan hier te wachten ( de meeste sinds september 2015!) tot de blokkade over is! Het is laveren tussen de putten en de opkomende auto's die de rij vrachtwagens voorbij moeten. Wij hebben de vrachtwagens niet geteld, maar wel het aantal kilometers dat de kolom lang is. Liefst 35 km. Vrachtwagens met allerlei goederen, medicijnen, bouwmaterialen, nieuwe auto's en nieuwe vrachtwagens, kortom alles wat een land locked natie zonder eigen industrie nodig kan hebben.
Ik ontdek opnieuw dat Indische chauffeurs en motorrijders ook hun dimlicht schakelaar niet gebruiken, net als de richtingsaanwijzer. Meer nog, sommige wagens hebben meerdere lichten en er verblinden alle even fel. Het meest angstaanwekkend zijn de bussen, soms alleen met een koplamp in het midden, en dat lijkt op een motorfiets tot je er bijna op botst. En dan zijn er de vele voetgangers, de fietsers twee of meer naast elkaar, karren en tractors allen onverlicht. Met de felle koplampen van de tegenliggers zijn ze niet te ontwarren, tot je ze bijna aanrijdt. Geen enkel schijnt hier enig benul te hebben wat er allemaal kan gebeuren. Officieel meer dan 135.000 doden op de weg ieder jaar maar er zijn er veel meer.
Hotel Vivek - Volgens Lonely Planet een aanrader - een koloniaal gebouw daterend van 1939 met een mooie binnentuin....allemaal waar maar.....vuil.....
Verder naar de oude stad Benares of nu Varanasi
Het prachtige koloniale gebouw van het hotel waar we twee nachten boekten hebben we na een nacht al verlaten. Aan de receptie stond vermeld dat het een 5 sterren hotel was en onze kamer, een executive room. De kamer was inderdaad ruim maar daar hield het bij op! Vies op zijn Indisch, overal.
Varanasi is 200 km ver, dus minstens zes uur voor de boeg. Eerst nog de simkaarten opladen en LPG tanken.
de mooie binnentuin van hotel Vivek
LPG stations moeten we telkens opzoeken op internet, want die zijn hier zeldzaam en deze keer beleven we de meest onwaarschijnlijke tankbeurt. De gasten die ons moeten bedienen geloven niet dat we autogas nodig hebben. Ze spreken wel geen gebenedijd woord Engels, maar willen toch dat we 'petrol' tanken. Dat woord staat in Indië voor benzine. Ik toon hun de aangepaste adapternippel, die ik zopas op de vulnippel heb geschroefd, maar ze schudden steevast met het hoofd en het woord 'no' kennen ze ook. Aandringen helpt niet ze weigeren verder ook maar iets te doen. Een tuk tuk kan wel tanken dus er is gas. We worden kwaad en Lieve stapt naar het bureel langs de andere kant van het tankstation. De manager begrijpt de situatie en komt naar de FJ gestapt. Ook hij spreekt geen Engels maar hij schijnt het toch een beetje te begrijpen. Van hem krijg ik gedaan dat ze de vulslang op de nippel zetten, en op zijn minst een test doen. Voor 100 Rupies, dat is twee liter. Hun monden vallen open als ze merken dat alles perfect functioneert waarop de manager de twee idioten een minuten lange bolwassing geeft, en verschillende keren naar ons komt met gevouwen handen. Oef, alles heeft een eerste keer. De manager neemt mijn linkerhand en leest die, daarna dan mijn rechterhand, nu wrijft hij met zijn handpalm wel 20 seconden over de mijne, trekt mijn handpalm open en na lezing steekt hij zijn duim in de lucht. Moet ik nu begrijpen dat ik toch goed bij mijn verstand ben, of heeft dit iets te maken met mijn karma?
het lukte ons toch om LPG gas te krijgen na een ellenlange discutie
Het is weer donker als we de grote stad Varanasi binnenrijden. We hebben een uitgelezen selectie typisch Indische wegen achter de rug, en zijn door ontelbare dorpjes met langs beide zijden van de weg groenten en fruit verkopers gereden. Over internet hebben we zopas langs de kant van de weg een hotel geboekt in het centrum van de oude stad.
de smalle steegjes van Varanasi
Een maandag in Vanarasi
De ondergrondse parking, in ons hotel in het centrum van de oude stad, en op 200 meter van de grote rivier is net hoog genoeg voor de FJ. Gelukkig maar, want in de smalle straat van het hotel is er geen plaats en ook niet in de wijde omgeving. De stad staat beschreven als de meest chaotische stad van Indië. Ze roept zich ook uit tot de oudste constant bewoonde stad van de wereld. Als chaos iets zou te maken hebben met het aantal koeien of buffels die we overal aantreffen, liggend midden de smalle straten, staand in smalle steegjes, lopend op de meest onmogelijke plekken, dan kunnen we daar zeker mee instemmen. Maar verkeerschaos is synoniem voor gans Indië. De oudste stad is ze ook al niet meer, want Byblos of Allepo of Damascus zijn ouder. Maar wat de heilige stad zeker is, ze doet een aanslag op al je zintuigen. Of het de lijkverbrandingen zijn op de trappen van de Gaths, of de vele kleuren van de tempels en paleizen, hoog boven de oevers in een grote bocht van de Ganges, of het alom getoeter van de motorfietsen tot in de kleinste eenmans steegjes, of de overal aanwezige stank van menselijke urine, of van de ontelbare koestronten die overal liggen, of het heldere luide gerinkel van de bellen van de riksja's ...Geen andere stad die we bezochten kan dit evenaren!
En dan is er nog de muziek, Benares is ook de stad van een aantal vermaarde muzikanten waaronder wijlen Ravi Shankar, de bekende sitar speler.
we wandelden in de smalle straatjes van de oude stad
en die laten hun sporen na
strijkatelier op straat
overal ligt er afval......met de nodige geuren erbij
Het is maandag, en het is vandaag Shiva dag en uitgerekend vandaag bezoeken we de gouden tempel. De gids van het hotel leidt ons door een wirwar van smalle steegjes naar een winkeltje, dicht bij een poort van het heiligdom van de gouden tempel. In de steegjes staan de mensen op blote voeten aan te schuiven om in het heiligdom te geraken. In het piepkleine winkeltje worden we verondersteld offergaven voor de godin Shiva te kopen, ons van ons schoeisel te ontdoen en dat samen met fototoestellen, gsm's en sleutels in een locker achter te laten. We schuifelen op blote voeten over de koude vieze kasseien richting poortje. Onze gids heeft een dorpsgenoot politiechef die dienst doet binnen het heiligdom, daarmee zijn we sneller binnen dan de honderden in lange rijen wachtenden pelgrims. Iedere buitenlander moet zich wel laten registreren in een klein open kantoortje, waar een militair onze paspoorten noteert in een dik logboek. De man is niet zeer handig met de pen, maar kent wel een beetje Latijns schrift en het lukt hem onze registratie te doen in enkele minuten. De kasseien waarop we lopen worden steeds glibberiger, onze voeten krijgen koud. We moeten voortmaken, want we zijn nu in de tempel, we geven onze bloemenslingers af en zijn op een wip weer buiten.
Onze boottocht op de Ganges in Varanasi
Varanasi ligt aan de Ganges
aan de oevers staan mooie huizen en tempels
we geven onze ogen de kost.....mooi, mooi, mooi!!!
de Indiërs baden zich in de, toch niet zo propere Ganges. Voor de Hindoes is dit een heilige rivier
Varanasi, vroeger bekend onder de naam Benares of Banaras of Kashi, is een stad in noord Indië. De stad is heilig voor de Hindus en Jains ( de tempel in Wilrijk- België is de grootste Jain tempel buiten Indië). Het begin van de stad dateert van de11de eeuw BC. Vele Hindus geloven dat sterven in Varanasi de verlossing (Nirvana) brengt en dus reizen ze naar de stad als hun dood nakend is.
Het lichaam van een overledene wordt thuis gewassen met het heilige water uit de Ganges. Vervolgens wordt het gemasseerd en gebalsemd met een soort boter. Er zijn verschillende lijkwaden: wit symboliseert het lichaam van een jonge man, rood is voor een jonge vrouw. Het lijk van oudere mensen wordt in gouden doeken gewikkeld. Goud is in de Hindoereligie het symbool voor reinheid. Per lichaam is maar liefst 200 kilo hout nodig en dat kost Rp. 240.000, zo’n 545 Euro! Ieder houtstuk wordt nauwkeurig gewogen op gigantische weegschalen zodat de crematieprijs bepaald kan worden.
In juni en juli zijn het hoogtijdagen voor de lijkverbranders: de hoge temperaturen van India zorgen ervoor dat bejaarden en zieken massaal het loodje leggen, en het aantal te verbranden lijken kan oplopen tot maar liefst 500 tot 600 per dag! De omzwachtelde lichamen liggen dan op de grond letterlijk op hun beurt te wachten. Een Gath is onderverdeeld in drie crematieplaatsen: één voor de belangrijke Brahmins (de mensen die verantwoordelijk zijn voor de doorgifte van de Veda’s aan volgelingen en de beschermers van de Indiase cultuur, “zij die het dichtst bij God staan”), één voor de zakenmannen en een laatste plaats voor de onaanraakbaren. Om de ziel een laatste keer te zuiveren wordt het lijk ondergedompeld in de Ganges. Het water van de rivier zal tevens het karma verbeteren.
De priester ontvangt vóór de plechtigheid een certificaat van de politie, dat de overledene niet tengevolge van een criminele activiteit, maar een natuurlijke dood gestorven is. Zonder dit document mag het lichaam niet op de heilige Ghats gecremeerd worden omdat misdadigers de heilige grond zouden bezoedelen. Het enige alternatief is dan het crematorium een paar honderd meter verderop. De eeuwige vlam stamt uit het vuur, dat volgens de overlevering al 4500 jaar brandt op de plaats waar Shiva’s vrouw Parvati het loodje heeft gelegd.
De oudste zoon van de overledene is als afgevaardigde van de familie de enige die de heilige Ghats tijdens de crematieplechtigheid mag betreden. Huilende vrouwen zijn al helemaal niet gewenst, omdat de tranenvloei de opgang naar het Nirwana zou belemmeren. Emotie is hier niet gepast en men mag dan ook alleen van een veilige afstand toekijken. De zoon, moet zijn hoofdhaar laten afscheren, en wordt door de priester met een aantal korte rituelen klaargestoomd voor de plechtigheid. Het in doeken gewikkelde lichaam wordt vervolgens op de nette stapel houtstukken gelegd en nadat de zoon en de priester er vijf symbolische rondjes in de richting van de klok omheen lopen, wordt het tussenliggende stro met een toorts aangestoken. Er ontstaat een verstikkende grijze walm die door de wind langs de waterkant wordt geblazen. De handen worden eerbiedig gevouwen en zachtjes prevelt de priester een mantra. De plechtigheid verloopt in alle kalmte en in stilte en is zakelijk en kort. Geen toespraak, geen overbodige handelingen. Natuurlijk heeft de familie verdriet en doet het pijn een geliefde te verliezen. In dit geloof is het echter het uiterste wat een ziel kan behalen: het eeuwige geluk, geen reïncarnatie meer in een lagere kaste. Na één uur tussen de vlammen breekt het hoofd open en verlaat de ziel het lichaam. Om helemaal in as op te gaan is maar liefst drie uur nodig! Er blijven altijd wel delen over die niet door de vlammen worden verteerd: het bekken van de vrouw en de borstkast van de man blijken zo hard te zijn dat ze niet volledig worden vernietigd. Deze resten worden samen met de achtergebleven as in de rivier de Ganges gegooid. Er wordt water uit de rivier geschept en in een kleien pot gegoten. Als de pot barst door de hitte van het vuur, heeft het lichaam rust gevonden. Na afloop neemt de familie een ritueel en reinigend bad in de rivier. Het laatste ritueel vindt plaats in het huis van de overledene, 10 dagen na de crematie.
Buiten de misdadigers zijn er nog een aantal mensen die nooit via een crematie op de heilige Ghats aan hun fysieke einde komen: kinderen onder de 10 jaar en zwangere vrouwen worden als rein gezien en hoeven derhalve ook niet door het vuur te worden gereinigd. Saddhus mogen niet gecremeerd worden, omdat zij immers de zoektocht naar het ultieme leven van het niveau Shiva moeten bereiken en hiertoe nogmaals gereïncarneerd moeten worden. Verbranding op de heilige Ghats zou een einde brengen aan hun reïncarnatiecyclus. Leprozen, mensen met pokken, maar ook mensen overleden aan slangenbeten worden als niet rein gezien en mogen derhalve alleen in het crematorium verbrand worden. Het lichaam wordt op de brandstapel gelegd met al zijn/haar juwelen, gouden tanden en andere persoonlijke lichamelijke rijkdommen. Deze zullen niet geheel verbranden en samen met de asresten en onverbrande lichaamsdelen worden uitgestrooid over het water van de rivier. Rondom een burning Ghat zijn dan ook letterlijk de aasgieren te zien, vooral uit de kaste der onaanraakbaren, die proberen de kostbaarheden met hun blote handen of met geïmproviseerde schepnetjes uit de blubber te trekken. In dit geval staan er een aantal meter van de nog rokende asresten een aantal kinderen tot hun knieën in het water, in de hoop nog iets van waarde op te vissen.
Op onze weg van Varanasi naar Agra maakten we een stop in Katpur - daar is de tijd werkelijk blijven stilstaan. We troffen er ettelijke koeienstallen aan, midden in de stad.
De 650 km van Varanasi naar Agra kunnen we in één dag afleggen, heeft onze gids ons toevertrouwd. Wij hebben al wel eens ritten van meer dan 600 km op een dag in Indië gemaakt, maar zelfs als de weg een "Express weg" is, is die afstand rijden een levensbedreigend avontuur voor een westerling. Dus hebben we besloten halfweg halt te houden in Kanpur. Een grote stad waar normaal geen toerist komt. En als dit de eerste grote stad was die een westerling zou bezoeken, dan houdt hij gegarandeerd een zware cultuurschok over. Op onze 2,5 km wandeling naar een restaurant door de stad langs kleine straatjes, moesten wij toch ook even bekomen van wat we zagen. Nu zijn koeien, buffels, varkens, schapen en geiten midden in het stadscentrum al lang geen ongewone zaak meer voor ons, maar verschillende koestallen met meerdere koeien en mesthopen voor de deur en varkens en kippen, midden in de stad en 500 meter verder een boekhoudkantoor of een winkeltje dat hadden we nog niet meegemaakt.
Iedereen die Indië bezoekt kent zeker Agra, de 500 jaar oude stad van de Tai Mahal aan de oever van de Yamuna rivier. De residentie plaats van de Mogols die ze regelmatig wisselden met New Delhi. De Tai Mahal is de tombe van Muntaz Mahal de derde vrouw van Shah Jahan, ze stierf bij de geboorte van haar 13de kind. Destijds was dit bouwwerk 7 km buiten de stad gelegen. Shah Jahan was ook de bouwer van vele paleizen binnen de muren van het Agra fort. Vele van die paleizen werden begin 19de eeuw afgebroken door Engelse garnizoenen om plaats te maken voor leger barakken.
Het mooie statige Agra Fort met zijn mooie sculpturen
1,6 miljoen inwoners telt de stad nu en zoals we gewend zijn komen we bij het inrijden van de stad van de ene verkeerschaos in de andere terecht. Maar het lukt aardig om ons hotel te bereiken, vlak bij de oost ingang van het park van de Tai Mahal. Wat we niet wisten is dat op vrijdag Tai Mahal gesloten is voor het publiek, dus zijn we voor niets vroeg uit de veren. Op de keper beschouwd zijn door de weersomstandigheden, nevels, niet gunstig om de zonsopgang te bewonderen, zoals hij doorgaans wordt beschreven. Het was pas rond 10 uur dat we het schitterende mausoleum in al zijn glorie in de zon zagen pronken. Dat hier jaarlijks 3 miljoen bezoekers komen is niet verwonderlijk. Het achtkantige marmeren gebouw heeft zijn gelijke niet in de wereld. De gevels en binnenmuren zijn bezet met tot 35 verschillende soorten , gekleurde inlegsteen en half edelsteen (pietra dura). Vanwege het islamitische verbod op het afbeelden van menselijke gedaantes, bestaan deze versieringen vooral uit kalligrafieën uit de Koran, geometrische figuren en bloemen. 400 man zijn actief in het onderhoud en restauratie van het complex.
Om het marmer wit te houden en de gevolgen van de polutie tegen te gaan, werd het gebouw behandeld met een mengsel van melk, citroen, aarde en bloem (zo wordt geschreven). Een product dat de vrouwen vroeger gebruikten om hun huid te vrijwaren van veroudering. Toch zagen we mannen bezig met het reinigen van de marmeren omheining met een duidelijk ander product, te ruiken aan de doordringende amoniakgeur.
Sawai Madhopur bij het nationaal park Ranthambhore
Als er een wildpark is in Indië waar tijgers te spotten zijn moet dit Ranthambhore zijn, althans dat staat overal te lezen in de gidsen. Het is het bekendste park van de staat Rajasthan.
We hebben Utar Pradesh grondgebied verlaten 40 kilometer westwaarts van Agra en zijn in de meest toeristische staat van Indië Rajasthan aangekomen. Vreemd, maar we hebben het gevoel dat we in een ander Indië zijn beland. Het landschap wijzigt, zandvlakten, steengroeven en velden met koolzaad wisselen zich af. We zijn op weg naar Sawai Madhopur, een klein stadje op tien kilometer van het park. Kamperen zullen we nog wat uitstellen, want hoewel we al temperaturen tot 27° aflezen is het 's avonds behoorlijk fris.
De populaire vogel van het park is de "Rouphis tree pie"
Honderden "spotted deers" lopen hier rond
Het wildpark was ons weer niet gunstig gezind, geen tijgers wel tijgervoetsporen! Dit is nu al de vijfde keer dat we geen afspraak hebben kunnen maken met het goudgele gestreepte koninklijke dier. Maar van alle parken was dit wel het mooiste, met een grote variëteit van herten, vogels, reptielen, bomen en planten.
We maken vorderingen....we zagen een verse voetafdruk van een tijger. Volgende keer hopen we er toch een te kunnen zien.
Donderdag 4 februari. We moeten weer naar het noorden om in Jaipur te geraken, een ritje van 160 km. Sinds we na Agra in de staat Rajasthan zijn, is niet alleen het landschap aan het veranderen maar zijn de wegen iets minder druk. Jaipur is de hoofdstad van de staat Rajasthan ( 2 miljoen inwoner) ook de roze stad genoemd. De roze stad omdat het oude stadscentrum roze kleurt omwille van de gebouwen, opgetrokken uit een roze steensoort. Naarmate we Jaipur naderen rijden we steeds meer steenkapper bedrijven voorbij, roze of wit gekleurd door het stof. Wit want ook marmer wordt hier verwerkt.
Een van de ingangspoorten van de oude stad
In de oude stad zijn bijna al de gebouwen roze gekleurd
Voordat de hel losbarst in de stad - het spitsuur om 17 uur - rijden we toeterend de stad in op zoek naar ons hotel. De stad is klaar voor het spitsuur blijkt, want zoals we ook al hebben ervaren in Kolkata zijn vele grote lanen enkele richting geworden om de uitstroom te bevorderen Onze gps weet daar natuurlijk geen weg mee. Met behulp van de digitale Google kaart rijden we zoekend langs smalle hobbelige en stofferige straatjes richting ons doel, en dat lukt nog aardig ook. De vele scheldwoorden die we gebruiken telkens we geconfronteerd worden met dat waanzinnige gedrag van motorrijders en andere wegpiraten, dienen als therapie om de zenuwen de baas te blijven.
wandelen in de oude stad is steeds een avontuur op zich
's avonds, aan ons hotel, trok een huwelijks stoet voorbij. De bruidegom trekt, op een wit paard, naar het het huis van de bruid, begeleid door dansende familieleden en vrienden.
Dit deed ons denken aan een huwelijk, dat we een acht jaar geleden zelf bijwoonden, in Bangalore.
Naar Jodhpur de blauwe stad.
We zijn duidelijk weer in onze nomaden modus want langer dan twee dagen blijven we niet op dezelfde plek. 330 kilometer naar Jodhpur en eens buiten het stadscentrum, komen we op nieuwe aangelegde expreses wegen. Onderweg naar de rand van de stad moesten we een ATM zien te vinden. De eerste deed vreemd, dus maar een andere opzoeken. Lieve besluit de tocht te voet te wagen en ik besluit haar na een poos tegemoet te rijden. Dat was niet het beste idee, want na ettelijke keer vragen waar de dichtste ATM zich bevond - weinig spreken hier Engels - besluit ik de FJ te parkeren en te voet op zoek te gaan. Na een een kwartier ben ik terug maar Lieve is nog spoorloos.
De FJ is, zoals gebruikelijk, omringd door nieuwsgierigen en er staan een paar tuk tuks voor. Ze willen natuurlijk van alles weten en ik vertel hun dat ik mijn vrouw kwijt ben! Een man komt met een zakje hete thee naar ons groepje toe gewandeld en een ogenblik later drinken we allen samen een ' chai' (Indische thee is thee met melk suiker en ginger). En dat is ook het moment waarop Lieve opduikt een beetje nors omdat ik verder was gereden. ( Lieve antwoordt: je zou voor niet minder, ik had mijn telefoon niet bij, alleen maar onze centen. Ik stond daar te wachten, vroeg aan een jonge man of ik zijn telefoon mocht gebruiken, bel Dirk op maar kreeg geen antwoord. Neen, hij was gezellig een chai aan het drinken. Daarop ben ik dan maar met de moed der wanhoop te voet gaan zoeken.)
De expresweg is in goede staat en het belooft een snelle rit te worden naar het 330 km verder westwaarts gelegen Jodhpur. Maar Indische expreswegen kunnen nog gevaarlijker zijn dan de landwegen. Er is veel vrachtverkeer en de ene vrachtwagen rijdt op het derde rechtse rijvak, een andere op de middelste, en nog een andere uiterst links. Probeer nu maar vooruit te komen. Ik doe zoals de nieuwe donkerblauwe Jaguar of de witte Mercedes S die mij hebben ingehaald, we slalommen toeterend tussen de vrachtwagens van links naar rechts en omgekeerd, gebruik makend van alle rijstroken en ook af en toe van de pechstrook. Volle concentratie is nodig want in al die chaos kan je nog botsen op een spookrijder en eenmaal rijdt die links en een andere maal rechts!!
Oef, we zijn er en nog iets voor 17 uur. Jodhpur lijkt een rustiger stad dan alle andere, geen groot probleem om ons hotel te vinden.
Het fort Mehrangarh en het zicht over de blauwe stad
Het impressionante fort - voor mij mag dit ook bij de zeven wereldwonderen behoren
Boven in het fort, kregen we een mooi zicht over de blauwe stad
Een wandeling in de oude blauwe stad
De blauwe stad
Jodhpur, was voorheen de hoofdstad van de prinselijke staat met dezelfde naam, in de Thar woestijn in Rajasthan. Rajasthan was het land van de koningen de Maharadja's. Het land heeft een boeiende geschiedenis.
Jodhpur telt nu meer dan 1 miljoen inwoners. Er is de oude ommuurde stad rond het Mehrangarb fort, waar vele huizen blauw zijn geschilderd, die haar de naam van blauwe stad heeft gegeven, maar ze heet ook 'Sun city" omwille van de aanwezigheid van de zon het hele jaar door. Traditioneel betekende een blauwe kleur van een huis dat de bewoners tot de Brahminkaste behoren, maar tegenwoordig hebben ook andere bewoners hun huizen blauw geschilderd. Sommigen geloven dat blauw, de muggen buiten houdt.
de meeste huizen zijn blauw geschilderd. Men zegt dat dit voor de bescherming is tegen de muggen
het was heel leuk om te wandelen in de smalle straatjes. Maar het was er ook, zoals op zoveel plaatsen in India, heel vuil
8 februari 2016. Het deel van de Thar woestijn of de grote Indische woestijn, waarin we nu rijden op weg naar het toeristisch oord Jaisalmer, strekt zich uit over vier westelijke staten in India en Pakistan (200.000 km2). Hier oogt de vlakte minder woestijn dan de half woestijn die bijna geheel Kazachstan bedekt. Er zijn nog redelijk veel lage bomen te zien op de zandvlaktes maar naarmate we Jaisalmer (slechts 80.000 inwoner) naderen vermindert de vegetatie. De 200 km van Jodhpur naar Jaisalmer is een rit zonder voorgaande in Indië. Bijna verlaten wegen met uitzondering van de militaire konvooien die we geregeld tegenkomen. Ook de kwaliteit van de weg is atypisch Indisch voor een gewone landweg.
Lege rijbanen, dat zijn we in India niet gewoon
Van op het dakterras van ons hotel kregen we een mooi zicht van het Ford Jaisalmer
Jaisalmer is bekend om zijn fort dat torent boven de zandvlakte. Het is een oude handelspost op een van de zijderoutes. Het fort is het enige bewoonde fort in Indië en het is gebouwd in 1.156. Sinds 2013 is het geklasseerd als UNESCO historisch erfgoed. De kleur van de zandstenen muren van het fort zijn overdag leeuw bruin en bij zonsondergang krijgen ze de kleur van honing goud, het fort camoufleert zichzelf in de zandvlakte en kreeg de naar van gouden fort.
Binnen in het Ford Jaisalmer
Van ons bezoek aan het Fort hadden we dorst gekregen
Wandelen in de nauwe straatjes van het fort is bij de huidige temperaturen (28° C) aangenaam maar de temperatuur kan in mei oplopen tot boven de 50°C! Het zou Indië niet zijn moesten ook hier niet vele koeien rondlopen overal hun sporen nalatend. En niemand die er wat aan doet om het toch een beetje netjes te houden. De koeien en varkens zijn hier - zoals al eeuwenlang bij de Egyptenaren - de opruimers van het organisch afval. Maar we hebben ook al koeien gezien die eerst het bruin karton uit de mesthopen halen om het op te peuzelen!
Bij de mooie plaatsen om zonsondergang te zien zijn er steeds veel toeristen en natuurlijk komen er dan zangers en verkopers
om een centje bij te verdienen. Hier een mooi optreden van een vader met zijn zoontje
Een dag in de Thar woestijn
In Jaisalmer werd ons gezegd dat de zandduinen in Khuri een betere plek zijn dan deze in Sam. In Sam zouden de kameeldrijvers iets te opdringerig zijn, in Khuri vriendelijker. Beide dorpen liggen op 50 km van Jaisalmer, Sam in het zuid westen, Khuri in het zuiden. Als we in Jaisalmer al verwittigd worden voor opdringerige verkopers wat moeten we ons dan daarbij voorstellen? Je kan hier geen winkeltje voorbij of je wordt al aangeklampt, het gevolg van het toeristisch succes? En wij zijn nu toch al wat gewoon in Indië. De honderden foto's die ze maken van de FJ of de selfie's - dat zijn dan foto's van ons met hen daarbij - die we ettelijke malen per dag moeten meemaken.
We hebben de benzinetank volgegooid en willen koers zetten naar Sam, maar opnieuw worden we opgehouden, want bij het tankstation moeten we weeral een sessie selfie's meemaken. We rijden eerst naar Sam en vandaar door de woestijn naar Khuri en Khuri is ons doel want daar willen we kamperen vanavond.
De kameel drijvers in Sam vallen best mee, ze proberen ons wel een excursie te verkopen maar als we weigeren laten ze ons verder met rust. Vele toeristen maken een 24 uren tocht door de woestijn, met een overnachting in de duinen, anderen laten zich verleiden om met een jeep door de woestijn te stuiven. Wij hebben 250 paarden op stal en die gaan we de sporen geven. We worden zelfs aangemoedigd door een kameeldrijver die staande op de rotsbeschermers van de FJ, een eerste klim op een duin meemaakt.
Van zodra we stoppen worden we telkenmale omringd door de nieuwsgierige bevolking
Lieve verbroedert mat mijnheer kameel
Drie ton in mul zand, daar hebben zelfs 250 paarden last mee dus maar in 'low gearing' ( land versnellingen) schakelen. Het gaat op en neer en wat is er achter de top van de duin? Een kopduik of een zijdelingse rol kunnen we best missen, want de FJ moet nog een tijdje mee. En in mei willen we in Johannesburg aankomen...
Aarzelen en vertragen is niet aangewezen op een zandig parkoers... Momentum houden! Toch is het mij gelukt de FJ vast te rijden. De bandendruk halveren is een must, maar dat kost een hele tijd om die nadien weer op druk te brengen. Dat moet ik nu toch doen en bovendien moet ik de FJ uitgraven en hopen dat we uit onze put geraken.
Dirk wil avontuur.........uitgraven hoort er ook bij
Ons avontuur in de Thar woestijn
Kuhr is een paar resorts en winkeltjes groot. In een van die winkeltjes kunnen we melk, bloem, eieren en boter kopen. Dat zijn de ingrediënten die ik nodig heb om straks pannenkoeken te bakken, als we een geschikte kampeerplaats hebben gevonden. De FJ hebben we achter een stekelig boompje geparkeerd, in de veronderstelling dat het boompje wat van de harde wind tegenhoudt. Een zalige plek aan de voet van een duin.
De tarwebloem die we aangeschaft hebben is geen tarwebloem maar iets dat op boekweit lijkt. Niettegenstaande is het me gelukt toch eetbare pannenkoeken te bereiden. En wat kan er beter smaken in een woestijn lekkere pannenkoeken of de fles wijn die we bij het avondmaal hebben soldaat gemaakt?
Vanochtend 12 februari, zijn we uit Barmer vertrokken richting Udaipur. We hadden in Barmer een nieuw hotel, gebouwd naar het voorbeeld van de Haveli's ( Koopmans huizen) in Jaisalmer. Niemand in dat hotel sprak behalve 'yes' en 'no' een woord Engels. Het hotel is eigendom van de koninklijke familie en is nog maar recent gebouwd, prachtige marmeren vloeren en mooi versierde plafonds. Wij waren de enige gasten. Na ons avondmaal gisteren hebben we weer een foto sessie moeten doorstaan met de hele staf van het hotel....vanochtend hebben we de truc die we in Oekraïne en Siberië hebben toegepast moeten overdoen. Foto's van een spiegelei op de tablet tonen om er zeker van te zijn dat we dat ook zouden krijgen.
De 400 km die ons scheiden van Udaipur zullen we hoofdzakelijk langs derde en tweederangswegen moeten afleggen. Zij zijn smal, een spoor breed, maar in redelijk goede staat. En er is weinig verkeer en dat is uniek voor de rest van Indië.
We dachten dat we al alles gezien hadden in dit grote land maar...De weg was daar twee rijstroken breed, we hadden 50 km afgelegd sinds Barmer. Rechts van de weg ligt een kadaver. Van een schaap meen ik. Door de vele raven erop kon ik het niet goed uitmaken wat het precies is. Maar 100 meter verder ligt een man op zijn buik met raven erop en honden die hem uit elkaar rukken...! Vreselijk, en er is nochtans verkeer op deze weg.
De laatste 70 km zijn we op een nieuwe express weg aanbeland. We rijden tot bijna 1.000 meter hoog. Zwarte geiten, witte schapen met zwarte kop en koeien, zijn medegebruikers van de snelweg. Hier staan de geiten de aanplantingen van de middenstrook op te peuzelen, 500 meter verder staat een tankwagen de planten te begieten!
Udaipur gesticht in 1568. Na de onafhankelijkheid in 1947 werd het district deel van Rajasthan. De stad kan pronken met een mooie ligging in een vallei (660 m hoogte) en met een paar meren waarvan het Pichola meer het belangrijkste en mooiste is. Aan de oevers van dit meer ligt de oude stad. Het gigantische City Palace torent boven het meer en is het grootste van Rajasthan met een façade lengte van 244 meter en 30,4 meter hoogte.
Wandelen in de smalle steegjes van de oude stad is geen sinecure. Het zijn niet - ook hier alweer - de koeien die her en der liggen te herkauwen maar de vele lichte motorfietsen die door de steegjes razen, en of dat nog niet genoeg is, ook nog tuc tucs die je het wandelen tot een stresserende activiteit maken. Bovendien zijn sommige steegjes behoorlijk steil.
Het kan alleen in Indië, dat in al die drukte en overvolle straatjes ook nog een trouwstoet trekt met oorverdovend geschetter uit zes hoorn luidsprekers gemonteerd op een kleine vrachtwagen. In die stoet dansen familie en vrienden op de maat van opzwepende muziek. Dat betekent dan ook dat de cortège lange tijd halt houdt en het drukke verkeer helemaal lam legt. Op een enkele dag zagen we tot twee maal toe zulke stoet met het witte paard van de bruidegom.
We maakten een wandeling in de oude stad van Udaipur
We hebben Udaipur eergisteren verlaten en hadden gisteren een tussenstop in de handelsstad Surat (5 milj inwoners) op weg naar de Ajanta grotten. We hebben ook de comfortabele temperaturen van 28° overdag verwisseld voor de iets hetere 35°C.
De heilige grotten van Ajanta samen met de 110 km verder gelegen Elora grotten zijn twee van de meest bijzondere archeologische vondsten van Indië. De grotten zijn eeuwen oud en dienden als tempels. Het opmerkelijkste is dat ze helemaal met de hand zijn uitgehouwen. Het zijn Boeddhistische, hindoeïstische en jaïnistische monniken die ze uit het niets gehouwd hebben. Alle pilaren, ornamenten, kamers en beelden zijn uit de rotsmuren gehakt. De tempels zijn in verschillende fases gebouwd, de bouw duurde van 200 vóór Christus tot 650 na Christus. Het complex bestaat uit dertig boeddhistische grotten. Ze liggen in een granieten rotsklif, die de vorm heeft van een paardenhoef. Het duurde tot 1819 voor een Britse jachtpartij Ajanta herontdekte. Kapitein John Smit rapporteerde zijn vondsten in Engeland en iedereen wilde de grotten in de Waghora vallei zelf zien. Destijds een barre onderneming.
We wandelen naar de verschillende caves in Ajanta
In cave nr2 zijn de fresco's en het plafond nog heel mooi bewaard
Er wordt nog hard (?) gewerkt om het Unesco wereld erfgoed zoveel mogelijk te restaureren we zagen dus niet alle tempels in hun glorie maar de indrukwekkendste waren wel nummers 26, 19, 17 en 2.
In cave nr 17 zijn nog hele mooie bewaarde fresco's te zien
We hadden het geluk dat Buddhistische moniken een bezoek brachten aan de caves
Verder naar het zuiden
Van de grotten naar de kuststad Goa is het nog iets meer dan 800 km. Zelfs al zouden de wegen zogezegd beter zijn dan nog is dat twee tot drie dagen reizen.
We kiezen voor zoveel mogelijk expresweg op ons parcours. Dat betekent dat we veelal dubbel rijvaks banen onder de wielen krijgen. Meestal, want die wegen worden zonder enige signalisatie soms herleid tot een gewone weg. Lopen door drukke dorpen of zijn onder constructie. Een typisch Indische cocktail van elk soort weg. Er zijn echter minder koeien, schapen en geiten op de weg, hoewel we eergisteren nog een kadaver van een bruin paard op de rechtste rijstrook voor de FJ zagen opdoemen. Niemand die hier iets aan deed!
Vannacht kampeerden we op de top van een heuvel, we hadden er een vijf sterren uitzicht en we werden er haast niet gestoord door nieuwsgierigen. De enige spelbreker was de forse wind die midden in de nacht opstak en tegen de ochtend steeds feller werd. Dat was dus slapen met hindernissen. Om de tent terug dichtgevouwen te krijgen moesten we de FJ een paar keer anders oriënteren ten opzichte van de windrichting.
We verbleven 3 dagen in Kera beach - Goa - zalig niets doen!
We komen aan in Goa
donderdag 18 februari.
Tot op heden hadden we in Indië geen grenscontroles tussen de verschillende staten gehad. Maar dat is vanaf vandaag verleden tijd. De derde rangs weg die ons naar Queri beach moet brengen in het uiterste noorden van de kleine staat Goa is net voor de brug over de brede rivier afgesloten door een bareel. We moeten uit de FJ om ons te registreren. Dat verloopt vlot maar we vragen ons toch af wat de reden hiervoor kan zijn!
Eens over de brug moeten we rechts, vijf kilometer verder, naar onze kampeerplek, maar als we willen kamperen hebben we nog wat drank en eten nodig en dat kunnen we vinden in Arambol en dat is links ook vijf kilometer. Een paar drukke straatjes met piepkleine winkeltjes, groter is Arambol niet. De tijd is hier blijven stilstaan, want we zijn in hippieland uit de zestiger jaren aangekomen. De dienstdoende hippies zijn wel Russen, en er zijn er veel. Te hopen dat we die niet in Queri beach in zulke aantallen tegen het lijf lopen.
Langs een smal weggetje rijden we naar het waypunt op het strand van Queri. Onder hoge pijnbomen parkeren we de FJ op 50 meter van de aanrollende oceaan. Een perfecte plaats.
Het duurt echter niet lang of de eerste nieuwsgierigen komen kennis maken en het zijn, Russen.
Het was een mooie plek en we hadden er langer kunnen blijven ware het niet dat er zondag een festival aan de tempel op het agenda staat. De tempel.is amper 200 meter ver. En zoals gebruikelijk in Indië gaan feesten altijd gepaard met veel volk en veel lawaai! En dan zijn er nog de onophoudelijke vriendschap bezoeken....
Met veel moeite zijn we zondag voormiddag uit onze kampeerplaats weggeraakt want kruisen op de smalle weg is meestal onmogelijk iemand moet dan wachten op een bredere plaats maar wachten kennen Indiërs niet!
In Vasco Da Gama - onderhoud in een Toyota garage
Vasco Da Gama
De hoofdstad van de kleine staat Goa draagt de naam van haar stichter. Het land was tot 1961 een Portugees gebied en werd dan geannexeerd bij Indië. Dat de Portugezen hier waren is zeer duidelijk zichtbaar in de architectuur en aan de vele katholieke kerken. Zelfs in ons hotel hangt er een Christusbeeld.
Het is vreemd maar Goa is weer een ander Indië. Veel minder verkeer en de landschappen doen ons denken aan Costa Rica. Veel jungle rivieren en waterplassen.
In Vasco gaan we op zoek naar een AGM batterij. De tweede batterij in de FJ die dient voor de verlichting op de camping en voor de voeding van de koel/vrieskast. Dan is ook al de derde keer dat we dit moeten doen. Batterijen gaan in tropische gebieden amper een paar jaar mee! Een agm batterij hebben we niet gevonden maar wel een 'diep cycle' (diep ontlaadbare ) beweert ons de verkoper. Of de Exide batterij dat kan, weet ik niet zeker maar de winkeleigenaar beweert van wel. De prijs valt best mee en ze wordt nog gratis geïnstalleerd ook. Als toemaatje krijgt Lieve een dik boek cadeau. "Het leven van Mohamed"! Aan wat hebben we dat verdiend?
We vonden een super plaats aan Agonda beach
Lieve werd dikke maatjes met Wasika
Agonda beach
Helemaal in het zuiden van de staat Goa ligt een strand waar alle overlanders die in Indië reizen, even willen vertoeven. Op een plaats waar de Portugezen ooit en golf terrein hadden, vlak bij het strand, hebben we de FJ geparkeerd naast een lang verblijver. Een Canadees, gehuwd met een (afwezige) Indiase, die samen met zijn zeven jaar oud dochtertje hier al sinds september staat.
Ook hier duurt het niet lang of we worden regelmatig bezocht door geïnteresseerden. Indiërs, Engelsen, Australiërs, een Oostenrijker en Fransen...Geen overlander reizigers, maar ze hebben meestal toch al wat van de wereld gezien als individuele trekkers. Met Didier en Danièle uit Bretagne klikt het direct. Didier is verliefd op de FJ en het geluid dat de 4 liter produceert. Hijzelf heeft een Land Cruiser diesel...
We hebben er opnieuw nieuwe vrienden bij, Didier en Daniele uit Frankrijk
We bezochten de markt van Chawdi. Dit waren de beste verkopers van de markt
Iedere avond kregen we aan de Agonda beach een prachtige zonsondergang
Rijden naar Kerala "God's own country"
We hebben onze kampeerplaats, aan de oceaan, in zuid Goa verlaten. Het koetswerk van de FJ zit onder een laagje zout en zand en dat hebben we laten afspoelen in de lokale carwash. Dat heeft wat langer geduurd dan verwacht en het is bijna middag als we goed en wel de slingerende kustweg naar het zuiden oprijden. Kustweg? Dat ziet er wel zo uit op de landkaart maar we rijden meestal tussen het groen en sporadisch rijden we nu en dan in de onmiddellijke nabijheid van de zee. Mangalore - 289 km - daar moeten we aankomen voor het donker is. Lieve heeft ondertussen al een hotel geboekt in het centrum van de stad.
Reizen in 2016 is anders dan het was 8 jaar geleden toen we aan onze wereldreis begonnen. De heer Maurie, de huidige premier van Indië, belooft dat Indië op korte termijn, overal snel internet zal hebben. We kunnen bevestigen dat inderdaad over het ganse grondgebied optische datakabels in de grond wordt gelegd maar het snelle internet is er nog niet. Wij behelpen ons met 3G bij twee verschillende providers. Afhankelijk van de regio is de ene of de andere slecht bereikbaar of is er amper 2 G of geen dataverkeer! Met wat geduld is het toch mogelijk hotel kamers te boeken al rijdend naar onze bestemming.
Onderweg zagen we verschillende Hindu tempels
Mangalore in de staat Karnataka, de thuisstad van een van onze Amerikaanse vrienden, is weer anders. We zijn er al nog ruim voor de avond valt. Mooie lanen met veel groen en redelijk proper en geen koeien! Ook het verkeer is minder chaotisch. Hoewel we redenen hebben om hier langer te vertoeven moeten we verder, willen we nog wat in Kerala zien en beleven.
Kozhikode in Kerala is de volgende etappeplaats op 200 km. Dat is vijf à zeven uur rijden afhankelijk van het verkeer en de weg toestand. Hier zijn geen expres wegen meer!
Eind januari kocht ik een Sygic gps software. Sygic is Deens en biedt digitale kaarten van de gehele wereld. Ik had dat systeem vroeger al gebruikt in Europa en dat werkte daar naar behoren. In Indië is dat minder, veel minder. De digitale kaarten zijn verre van geoptimaliseerd en de 'snelste weg' is niet altijd de snelste.
Wij zijn er uiteindelijk achter gekomen welk het bericht was dat af en toe werd meegegeven. 'Bereid u voor op het gebed' luidt het een paar keer per dag. Wat is hier gaande vroegen we ons af. Tot ik merkte dat in het Sygic programma ook nog een 'Mekka finder' zit. Een kompas dat de richting van Mekka aangeeft. Maar we hebben geen matjes bij en dus zullen we deze optie ook niet gebruiken...
In Kerala is Hindu de belangrijkste godsdienst gevolgd door Moslim. De heilige Thomas zou hier in 52 AD aan land zijn gekomen en de rooms katholieke godsdienst binnengebracht hebben. Later waren er de Europese kolonisten, Portugezen, Hollanders en dan de Engelsen. Vandaar dat katholicisme de derde godsdienst is in Kerala. Dat is ook duidelijk te merken aan de vele kerken die we overal tegenkomen.
Mangalore, mooie lanen met veel groen en redelijk proper en geen koeien!
Zijn Zwitserse koeien ook heilig?
We hebben nu afstand genomen van de oceaan en rijden land inwaarts naar Munnar. Munnar een stadje in de bergen waar de Engels Zuid Indische overheden, destijds hun zomerverblijf hadden. Koel omdat het op 1.500 m ligt. De hoogste berg in het massief is 2.700 m.
Gisteren avond werden we we verwittigd door het hotel management in Kozhikode, dat er een drie daagse staking zou beginnen en dat alle tankstations gesloten zullen blijven. Ze raadden ons aan de tank te vullen, en iemand zou mij vergezellen naar het dichtstbijzijnde LPG station. Gelukkig voor ons dat we met LPG verder kunnen want aan het LPG tankstation was haast niemand, terwijl het benzine en diesel station een rij van honderden wachtenden stonden.
Niet alleen zijn alle benzine stations dicht ook zijn de winkeltjes afgesloten door een metalen rolluik. Algemene staking dus!
Voor we de bergen inrijden naar Munnar komen we aan de grens van weer een nieuwe staat, Tamil Nadu. Ik denk dat we nu, op drie staten na, in alle staten van Indië zijn geweest. We moeten nu geregeld door chicanes door, soms met geschut achter zandzakjes, en er is betrekkelijk veel politie zichtbaar. Voor ons is er geen probleem. We moeten ons wel registreren aan de ingang van het park. De weg door het park - we mogen er niet sneller dan 30 km per uur rijden - is smal en zit vol bulten en kuilen. Hier leven o.a. olifanten en tijgers. Kamperen is beter in Munnar heeft de parkwachter ons toevertrouwd op mijn vraag of er in het park een geschikte plaats was om te kamperen.
In een klein bergdorpje op 1.600 meter hoog hebben we een redelijk goed uitziend hotel gevonden. Wij zijn de enige gasten. We besluiten hier te overnachten, het klimaat is hier aangenaam en Munnar is nog 35 km of een uur rijden.
In de bergen zond Munnar is er een Zwitsers Indisch project rond het kweken van koeien. De koeien hier zijn geen typisch Indische koeien maar wel zwart en bruin gevlekte koeien zoals in de Alpen.
Opnieuw door een tijger reserve....zouden we nu geluk hebben?
We rijden door een onmetelijk mooi landschap, richting Munnar. De plaats waar alle jonge koppels uit Kerala op huwelijksreis willen verblijven. Wij hebben nu al al wat thee plantages gezien op onze reizen, in Indonesië, China, Malaysia en noord Indië. Maar deze hier zijn van een ongeziene schoonheid. Het patch werk van de geelgroene thee struiken met de nieuwe blaadjes die het zonlicht weerkaatsen, bijna klaar voor de eerste oogst, op de glooiende en soms zeer steile hellingen. We kunnen er maar niet genoeg van krijgen en na iedere bocht is er weer een ander spektakel.
Munnar is goed voor wat inkopen en een drankje. Te druk en te toeristisch. We hebben de toeristische dienst gevraagd waar we een geschikte kampeerplaats kunnen vinden en ook aan onze Kerala Facebook vrienden. Een man aan de uitgang van de toeristische dienst verwees ons naar de pastoor.
Aan de twee stuwmeren die we op onze weg naar het 2.000 meter hoge Top Station tegenkomen is er geen geschikte plaats. Wel worden we boven aan het uitkijkpunt door een hotel uitbater gastvrij ontvangen. We mogen kamperen in zijn tuin.
Kamperen hebben we niet gedaan, plotseling werd het koel zelfs koud, slechts 13gr eens de zon weg. De hoteleigenaar gaf ons een kamer in het hotel en gratis eten en belde zijn vrienden op om ons onderdak te geven in de omgeving van Kochi, onze volgende stopplaats.
We reden in een sprookjesland met jong groen, rode bloemen en purperen bloesem op de bomen
De prachtige thee plantages op 1900 m hoogte
Dit is wel de mooiste thee plantage die we ooit zagen
Van op Top Station kregen we een spectaculair zicht
De tijden veranderen en onze reisstijl is ook anders dan die bij de aanvang van onze reizen. Waar we de eerste 6 maanden van onze reis, van Dallas Texas naar Buenos Aires Argentinië 40.000km reden doen we het nu merkelijk trager. We hebben hooguit 12.000 km gereden in de maanden dat we In Indië toerden, ongeveer zes maand sinds december 2014. Het is ook wel zo dat, om in Indië gemiddelden boven de 50 km/u te halen, je veel risico's moet nemen. Het is slechts sinds 2001 dat het bouwen van Express wegen werd gestart. En ook op Express wegen gaat het soms niet vooruit!
Sinds we zeven dagen geleden uit het berggebieden rond Munnar zijn vertrokken zijn we tot in Kochi Emakulam gereden en na een drietal dagen iets zuidelijker, naar Mararikkulam beach en Alaphuza (Alleppey). Nu zijn we terug in Kochi in het authentieke Fort Kochi, waar 500 jaar geleden Vasco Da Gamma - de Portugese ontdekkingsreiziger - heeft geleefd en is gestorven. In de Portugese kerk is hij een tijdlang begraven geweest maar elf jaar na zijn dood zijn zijn stoffelijke resten naar Portugal verhuisd.
We maakten een boottocht van Ernakulam naar Fort Kochi en Mattancherry
Het toeristisch seizoen loopt ten einde en het wordt steeds warmer, tot 38° hebben we al meegemaakt en dat met een vochtigheidsgraad van maar liefst 90%! Dus het is puffen bij iedere inspanning. Dat er nu minder toeristen zijn heeft wel zijn voordelen. We kunnen goede prijzen bedingen in de hotels.
Onze tweede verblijfplaats in Kochi - dit was het zicht vanuit onze slaapkamer
Op onze weg van Kochi naar Mararikulan beach kwamen we opnieuw de chinese visnetten tegen
Hoe een hotelkamer reserveren?
Vandaag hebben we het hotelletje aan Mararikkulan beach verlaten en boekten een hotel bij OYO rooms in Fort Kochi. OYO rooms is een jonge organisatie die hotelkamers opkoopt in bestaande hotels en ze zelf op de markt brengt aan prijzen die 30% of meer lager liggen dan de resterende kamers in het hotel. En af en toe zijn er nog extra promoties. De reservatie en exploitatie software die ze gebruiken is 'the state of the art'. Ieder hotel krijgt een tablet die door OYO beheerd wordt. Van zodra we een kamer reserveren krijgt het hotel al onze gegevens. Toen we verleden week in Emakulam aankwamen in het hotel. dat we al rijdend een half uur voordien hadden geboekt, waren onze gegevens nog niet aangekomen bij de receptie van het hotel. We belden met OYO om informatie maar tezelfdertijd kwamen de gegevens binnen op de kleine OYO tablet van de receptie. Dat bleek dus in orde maar een half uur later verscheen een man van OYO om zich te excuseren en kennis te maken. De man vond onze avonturen zo boeiend dat de dag nadien de directie van de regionale afdeling ons is komen opzoeken. En er werden tal van foto's gemaakt van ons en de FJ.
Het mooie en verlaten strand van Mararikkulan beach
De gekende backwaters in Alleppey
Vandaag hadden we weer wat pech, want het hotel dat Lieve geboekt had, had geen privé parking zoals dat was opgegeven op de website. We annuleerden de boeking en lieten het ook weten aan de contactpersoon bij OYO. We vonden een beter hotel dan wat we boekten, ook een OYO. Pas ingecheckt op onze kamer kregen we een oproep van de receptie dat iemand van OYO ons wou zien. Twee mensen die we verleden week hadden ontmoet begroetten ons. Excuses werden ons aangeboden, samen met een bloemstukje voor Lieve en een doos chocolade bonbons voor mij!
Van OYO rooms kreeg Lieve een boeket bloemen en Dirk chocolade - om hen te excuseren
De omgekeerde richting van de Vasco Da Gama reizen
Na de koelere dagen in de heuvels van Kerala zijn we terug in Kochi. Eerst in Ernakulan en nu in Fort Kochi - het historische centrum op het schiereiland Matancherry - waar Vasco Da Gama ooit voet aan land heeft gezet. Waar hij eerst voet aan land heeft gezet is nog steeds onderwerp van discussie onder professoren. Maar zeker is het dat het op grondgebied van de huidige deelstaat Kerala is geweest, meest waarschijnlijk Koyilandi, op 20 mei 1498. Hij kwam er aan na vele pogingen om rond de kaap Goede Hoop te varen, richting Oost Indië, en het verlies van dozijnen schepen als gevolg van schipbreuk en overvallen. Iets meer dan 8 maand duurde zijn reis. In zijn derde reis stierf hij in 1524 aan de gevolgen van malaria.
Een overzichtkaart van Fort Kochi
In Fort Kochi staat de St Francis Csi kerkje met het oorspronkelijke graf van Vasco Da Gama
Kochi (Cochin) is een verzameling van eilanden en schiereilanden. De haven is een belangrijk handelscentrum voor goud, vis en textiel. En dank zij de internationale container terminal kunnen we de FJ van hieruit verschepen. Oorspronkelijk was ons plan te verschepen van Mumbai naar Dubai en Oman maar dat plan hebben we opgegeven gezien de onstabiele politieke situatie rond Turkije en Iran. Een reden om nog even een extra werelddeel te bereizen. Dan hebben we vijf werelddelen bezocht in 8 jaar.
Dat we uit Kochi konden verschepen hebben we maar geweten toen we een boottocht deden en de container terminal ontdekten. Indische Facebook vrienden hielpen ons algauw aan de nodige contacten van scheepsagenten. We moeten niet 1.500 km terug naar het noorden en kunnen dus nog wat langer in het aangename, maar zinderend hete, zuiden blijven.
We hebben vandaag, maandag, 14 maart een scheepsagent bezocht op het eiland Wellington. Afdingen is de nationale sport in Indië dus hebben we dat ook hier uitgeprobeerd met als resultaat dat we al een korting van 200$ hebben kunnen bedingen. De hoteleigenaar van het hotel waarin we verblijven zit ook in de vis export en van hem krijgen we een vijfde agent. Die agent zou zijn offerte vandaag om 13 uur klaar hebben maar die hebben we pas gekregen, om 18 uur. Maar die is nog eens 150$ goedkoper. Wat nu?
Iedere week vertrekt een schip van Kochi richting Durban Zuid Afrika. Dat is de bestemming die we uiteindelijk hebben gekozen, want ons tweede plan om van Mumbai naar Dar Es Salam in Tanzania te verschepen hebben we ook laten varen omdat Dar Es Salaam de traagste haven ter wereld is!
Er is hier een Nederlands kerkhof
Fort Kochi heeft nog veel groen en prachtige bomen
In Fort Kochi kan je leuk wandelen en ook lekkere, Italiaanse gelato eten!
Als er een plaats is in Kerala die we niet mogen missen is dit Wayanad, heeft men ons al een paar keer op het hart gedrukt. De scheepsagenten hebben ons verzekerd dar we gerust een week weg kunnen er is volgende week tijd genoeg voor de papierhandel. Dat komt goed uit want de weersverwachting geeft temperaturen tot 40°C met 90% vochtigheidsgraad. Het goede moment om de koelte van de bergen rond Wayanad op te zoeken.
Wij zijn betrekkelijk vroeg op weg, maar om 9 uur begint het piekuur. We hebben inmiddels begrepen dat om 10 uur de meeste zaken beginnen aan de dagtaak. In het piekuur rijden, langs tientallen kilometer metroviaducten in aanbouw, is een bijzonder stresserende aangelegenheid. Een paar uur hebben we erover gedaan om uit de immens grote agglomeratie van Kochi te komen. Rustig cruisen is er niet bij want we rijden van de ene agglomeratie in de andere richting Kalpetta.
We dachten een goede kampeerplaats te kunnen vinden aan een stuwmeer. Het meer en de omgeving zou uitstekend zijn geweest ware het niet dat het waterniveau, een maand voor de moessonregens hier alles onder water zullen zetten, 10 m of meer, lager ligt. En dat zelfs op de meest afgelegen plaatsen we na enkele ogenblikken aangestaard worden als we een standplaats proberen te lokaliseren. Na een paar pogingen geven we het op en rijden richting Kalpetta om een hotel op te zoeken.
Wayanad ligt in de bergen met spectaculaire haarspeldbochten
Net een postkaart
Kalpetta is het zaken- en verdeelcentrum voor thee, koffie en kruiden die in de streek worden geteeld. De stad zelf is niet veel zaaks maar de landschappen zijn betoverend. We zijn al vroeg in Sultan Bathery en zoeken een goed en betaalbaar hotel. Eens van de hoofdweg af belanden we langs smalle steegjes in de jungle, op amper een paar honderd meter. Hier moet ergens het hotel zijn dat we zoeken....we hebben het gevonden maar het was een hele karwei. Het waypunt was, zoals we al zovele malen hebben ondervonden weer eens verkeerd. Dat deed ons belanden in een steegje met muren aan beide zijden en niet veel breder dan de FJ. De laatste 50 meter was... Een man had ons gezegd dat het hotel in een paralel steegje was en zei dat we terug naar de hoofdweg moesten. Ja jullie kunnen verder langs hier! Ik maneuvreer de FJ om een bocht van 90° en kom voor een onverwachte hindernis. Men heeft de zijkanten van het steegje gebetoneerd, er liggen stenen om dat aan te duiden, er is nog een hoek van 90° te nemen en dan zouden we op de hoofdweg zijn. Voorwaarde echter is dat de tonnen met linten opzij worden geschoven en ook de stenen, maar vooral dat een paar motoren worden verwijderd uit de rijbaan. Maar dat schijnen de lokalen niet te willen doen. Ze veronderstellen dat ik de lange smalle weg in achteruit zal terug rijden. De man die ons daareven zei dat we doorkonden zit met de zaak verveeld maar wij nog meer. Wij blokkeren de weg, niemand kan tussen de muren en de FJ met een motorfiets nog voorbij en wij kunnen niet verder zolang de heren de motorfietsen niet verplaatsen. Er wordt heftig gediscussieerd en gelukkig worden een paar motoren verplaatst op een na niet en die staat vlak aan de bumper!
Het gezond verstand heeft het uiteindelijk ook hier gehaald. In het steegje verder staat het nieuwe hotel op een forse helling met vooraan een mooie tuin rond een paar haarspeld bochten om tot boven aan de receptie te geraken. Ook hier zijn wij ongeveer de enige klanten van dit mooie hotel met zwembad midden in de jungle op slechts een paar honderd meter van de hoofdweg!
De Jain tempel, daterend uit de 11 de eeuw in Sultan Bathery
Twee dagen later laten we ook Sultan Bathery achter ons. We nemen de langere oostelijke weg naar het stuwmeer Aliyar een rit van 300 km door nationale parken en weer de grens over naar de deelstaat Tamil Nadu. De weg was genieten! De smalle bergweg met de vele haarspeldbochten waar vrachtwagens enkele malen voor en achteruit moeten om de haarspeldbocht te kunnen nemen is een meevaller. Nergens staat dit natuurschoon beschreven. Na de bergen rijden we in de snikhete vallei, 40°! Maar verder ligt het stuwmeer op iets grotere hoogte. Helaas, het stuwmeer is slechts 350 meter boven de zeespiegel en het is hier ook nog 38 om 17 uur. Het grillige stuwmeer is ook op zijn laagste waterpeil en kamperen is onmogelijk. Dit meer ligt nog in Kerala maar wordt onderhouden door Tamil Nadu. En die buurstaat heeft van 2007 tot 2012 geweigerd water te geven aan Kerala met uitdroging van de vallei in Kerala tot gevolg.
Eens het dorpje Aliyar voorbij staan we voor een slagboom, voor dit park moeten we opnieuw betalen. Valparai is nog 43 km verwijderd en hopelijk vinden we daar een goed bed. Wat we daarna onder de wielen krijgen behoort beslist tot een van de hoogtepunten van de laatste weken. De ene haarspeld na de andere met telkens wisselende panorama's over het stuwmeer en dan de paars gekleurde weg afbakeningen die fel contrasteren tegen de rotsen en het groen hoog boven ons. We stijgen weer tot 1.200 meter met een behoorlijk stijgingspercentage. Overal zien we waarschuwingsborden voor tijgers, panters, zwarte beren en borden dat we de apen niet mogen voederen.
felle haarspeldbochten
hier vonden we nog een stukje ongerepte natuur - we reden in de jungle
Gans op het onverwachts zagen we in Valparai een groep " Lion Tailed Macaques'. De wanderoe is de meest bedreigde makakensoort. Door vernietiging van het leefgebied voor mijnbouw, wegenbouw, stuwdammen, landbouw en houtkap zijn de populaties van deze apensoort versnipperd geraakt, waardoor inteelt en ziektes een belangrijke bedreiging voor het voortbestaan van de soort vormen. Ook wordt er op de wanderoe gejaagd voor het vlees. Tegenwoordig leven er niet meer dan 2500 van deze apen in het wild.
De wanderoe komt enkel voor in dichte, op berghellingen groeiende tropische regenwouden in de West-Ghats, Zuidwest-India, op een 100 tot 1800 meter hoogte. Gelukkig is het dier nu beschermd en staat het niet meer in de lijst van de 25 meest bedreigde diersoorten.
In Valparai, gisterenavond, vonden we een home stay en dat was een groot appartement met uitzicht op de theevelde. Eten hebben we zelf klaargemaakt. Het is zaterdag vandaag en zoals gisterenavond zien de straten van Valparai zwart van het volk. We hebben ondertussen melk en cocosbrood gekocht om op een geschikte plek tussen de theestruiken te ontbijten. We hebben geen haast want de rit naar Fort Kochi is slechts 153 km of vijf tot zes uur rijden want het is weer een bochtig bergparcours.
Terwijl Lieve de voorbereidingen treft om te ontbijten naast een koffie plantage inspecteer ik de voortrein van de FJ. Gisteren had ik een verdacht geluid gehoord bij het snel over een verkeersdrempel rijden. En nu ik wat aandachtiger kijk zie ik de neus van de FJ die afhelt naar rechts.
Het moet altijd een eerste keer zijn. Een afgebroken bevestigingsas van de rechtse Bilstein schokbreker is er de oorzaak van dat de neus rechts doorzakt. Ik neem mijn gereedschap om het wiel te demonteren om de afgebroken pen met bevestigingsoog te verwijderen! Gelukkig steunt de onderkant van de veerpoot nog op de onderste draagarm van de wielophanging, maar voor hoelang nog?
Ik heb pas de bevestigingsbout van de afgebroken pen losgemaakt en er stopt een kleine bestelwagen. Zes jonge mannen die weinig of geen Engels spreken willen weten wat er scheelt. Een neemt mij de sleutels uit de hand demonteert het wiel en nu kunnen we duidelijk de schade vaststellen. Hij wil de verpoot helemaal demonteren en raadt mij aan om zonder verpoot terug naar Valparai te rijden. Ik ga ervan uit dat ik al ettelijke kilometer met de gebroken pen heb gereden en dat de 15 km terug ook nog wel zullen lukken. De schokdempers had ik gepland om sowieso te vervangen in Zuid Afrika. 90.000 km over het soort pistes dat we hebben meegemaakt is een mooie prestatie, voor de schokdempers die de 3 ton zware FJ onder controle moeten houden.
Wat op het eerste zicht een geweldig probleem scheen te zijn is opgelost in minder dan twee uur. De tweede man die ik aanspreek in Valparai toon ik de afgebroken pen en vraag of hij soms een garage weet wie dit kan repareren. Hij begint onmiddellijk te telefoneren en enkele minuten later rijden we achter zijn Mahindra Bolero naar de beste lasser, om na te gaan of hij de de schokdemper kon lassen en dan verder naar een garage, om te vragen of die het veerbeen kon demonteren. De man van de piepkleine garage begint direct met de demontage van het veerbeen en de man met de Bolero vertrekt met het gebroken veerbeen terug naar de lasser om een half uur later terug bij de garage te zijn met het gelaste stuk. Het duurde alles te samen anderhalf uur en we betaalden de ongelooflijke som van 6€! Dit is enkel in Indië mogelijk. Met onze oprechte dank aan het gastvrije land en de extreem behulpzame bewoners. We zullen hen missen als de FJ en wij op weg zijn naar een nieuw werelddeel Afrika.
We verbleven een week in Fort Kochi terwijl we moesten wachten op de papiermolen voor de verscheping - aan ons hotel nr 18 kregen we dagelijks bezoek van sympathisanten
Het zijn de laatste dagen in Indië
Wat we nu nog geregeld moeten krijgen is de verscheping van de FJ. In overleg met de clearing agent zijn we op tijd terug van Wayanad. Morgen maandag zou alles in gereedheid gebracht worden om de FJ te stuffen op woensdag want donderdag vertrekt het containerschip. Lieve heeft vandaag de bagage gereorganiseerd. Wat blijft in de FJ en wat nemen we mee met het vliegtuig. Wij zullen de Toyota minstens drie weken moeten missen in Zuid Afrika. De huurauto die we hebben gereserveerd in Johannesburg is geen 4x4. Dat zal ons verplichten om hoofdzakelijk op geplaveide wegen te rijden en kamperen zal ook niet kunnen.
Maandagmorgen, ik heb zonet proberen een afspraak te maken met onze verschepingsagent. Nu blijkt het niet vandaag te zijn dat we naar de douane gaan maar morgen! Ook vertrekt de boot niet meer deze week maar volgende week. Het is Pasen volgende zondag en er zijn in het katholieke Kerala veel verlofdagen! Veel alternatieven hebben we trouwens niet meer. De andere agent hebben we afgezegd en van de vijf bedrijven die we hebben gecontacteerd zijn er maar twee die een offerte hebben gemaakt.
Ondertussen zijn we nu al woensdag, ook gisteren is niets gebeurd. We beginnen ons ernstige zorgen te maken. De nacht van zaterdag op zondag vliegen we en zondag is ons visum afgelopen. Vandaag komt de agent ons opzoeken in het hotel om onze CDP op te halen en nog een kopij van het paspoort van Lieve. Dat heeft hij tenminste beloofd.
Het is donderdag, witte donderdag en in de haven van Kochi hebben ze besloten om verlof te nemen! De douane werkt wel vandaag, maar niet op Goede vrijdag en niet op Paaszaterdag. Dat ziet er niet goed uit. In de discussie die we hebben met de agent horen we dat maandag de stuffing kan gebeuren. Voor de zoveelste maal, maak ik hem duidelijk dat er geen maandag is. Ik wil zelf de FJ in de container rijden. En omdat de hoogte van de toegangsdeur van de container te klein is zullen we de ladder van de tent moeten demonteren, dan winnen we 9 cm. Dat kunnen alleen wijzelf doen, basta!
Het is al laat als we de Ferry van Willington eiland nemen naar Fort Kochi. De FJ staat in een opslagplaats in de haven op Willington eiland. Twee douaniers hebben al handtekeningen gezet de derde is niet aanwezig. Misschien kan dat zaterdag maar zaterdag werkt de haven niet!
Het is zaterdag 10 uur, wij zijn bij de douane die ook op Willington eiland hun kantoren hebben. Onze agent loopt van het ene kantoor naar het andere, wij zitten in het grotendeels verlaten gebouw ongeduldig te wachten. Het is weer snikheet! Een van de douaniers probeert ons gerust te stellen, hij maakt gebaren dat het allemaal in orde komt...
Het is over vijf, de wagen zit in de verzegelde container. Eindelijk! Het is inderdaad in orde gekomen. Onze agent heeft het voor mekaar gekregen een paar ambtenaren te laten werken op Paaszaterdag!
