16 november Nong Kyao.

We hebben ons al redelijk aangepast aan het ritme en leven in Laos. Eigenlijk moet je 'Lao' uitspreken. De Fransen schreven die naam met 's' na 1894 nadat ze door kanonschip diplomatie het land ten Oosten van de Mekong verkregen van de Siamezen. Lao was het enige land van Indochina dat niet aan een zee lag. Al lang voor JC leefden hier mensen maar de huidige etnische groepen zijn in de 8^ste eeuw vanuit China afgezakt naar Thailand, Laos en Viet Nam. De wortels van het land werden gelegd in de 14^de eeuw toen 'Lang Xan' het 'Land van de miljoenen olifanten' werd gesticht.

De eerste Europeaan die hier in 1634 voet aan wal zette was een Nederlander, Gerrit van Wuysthoff van de Oost Indische compagnie op zoek naar een nieuwe handelsroute langs de Mekong.

De latere geschiedenis is er een van oorlogen en revoluties. Nog vers in ons geheugen zijn de twee Indochina oorlogen. De eerste van1946 tot 1954 toen de Fransen de kolonie moesten opgeven en de tweede tijdens de bij ons bekende Vietnam oorlog tussen 1964 en 1973. Tot op heden zijn er incidenten met Hmong strijders in de Saisombun zone ten Noord Westen van Vientiane.

We reden gisteren een rit van 230 kilometer door het bergachtig jungle gebied, van Luang Namthan tot Nong Kyao aan de Ou rivier. Een idyllisch dorp aan de voet van twee rots massieven onderbroken door een rivierbedding. Een plaats om een paar dagen te vertoeven. En niet alleen wij vinden deze plek bekorend ook de Ierse overlanders, op weg naar Australië met de Toyota Land Cruiser, die we ook al zagen in Luang Namthan en die ook op 16 dagen door China zijn gereden.

18 november. Noord Laos: door de jungle naar Vieng Xay.

We willen vandaag vroeg vertrekken om voor donker in Vieng Xay aan te komen. En dat wil zeggen voor 18 uur. 350 kilometer door de jungle over smalle kronkelwegen met regelmatig bergdorpjes waar het wemelt van het leven. De ervaring leerde ons dat we niet moeten rekenen op een gemiddelde van meer dan 35 km/u, dat wordt dus minstens 10 uur rijden.

Het is al over negen en we hebben nog maar pas ontbeten, reden, de velen geïnteresseerden in onze tocht. Aan de FJ, die vlak voor het restaurant staat geparkeerd, staan opnieuw nieuwsgierigen de wereldkaart op de deuren te bestuderen. We zijn dus nog niet direct weg. We zullen onze bestemming niet halen dat is nu al zeker. Hopelijk halen we wel Sam Nuea. Dat is een stadje van 9.000 zielen 50 minuten voor Vieng Xay.

Rode pepers liggen op matten in de zon te drogen tot over de rijbaan

De mensen lopen soms heel ver om brandhout te halen

Het oorlogsgebied in Vieng Xay

We zijn dus maar tot in Sam Nuea geraakt gisteren. We hebben er kennis gemaakt met een stel uit Schilde, met de rugzak 11 maand op weg door Zuid Oost Azië. Van Sam Nuea dalen we de steile bergweg af naar Vieng Xay. Vieng Xay ligt in een prachtige vallei met groene heuvels en grillige karts gebergtes. Die bergen rijzen op uit rijstvelden, suikerrietplantages en zonnebloemvelden. Sam Nuea is de hoofdstad van de provincie Houaphanh.

Deze provincie aan de grens met Vietnam en China in het Noorden heeft het zwaarst te lijden gehad van de Amerikaanse bombardementen tijdens de tweede Indochina oorlog. Sinds het einde van de jaren 50 liepen hier de bevoorradingsroutes van de Vietcong (Het nationaal front voor de bevrijding van Zuid Vietnam). In 1953 vergezelden Pathet Lao strijders de Viet Minh troepen bij een invasie in Noord Oost Laos en vestigden een regering in Vieng Xay. Van daaruit infiltreerden de communisten Centraal Laos en een burgeroorlog was begonnen. Die oorlog duurde van 1963 tot 1973. Het was een geheime oorlog want alle aandacht van de pers ging destijds naar de oorlog in Vietnam.

Geholpen door Rusland, China en de Noord Vietnamese Viet Minh wilde de Pathet Lao een communistisch bestel opzetten naar het voorbeeld van de URSS. Het zag zijn kans om te strijden tegen de VS gesteunde regeringstroepen uit het Zuiden. In het begin van de oorlog telde de verzetsbeweging slechts 20.000 leden. Door de dagelijkse Amerikaanse bombardementen steeg dit aantal in drie jaar naar 50.000.

19 november: de grotten van de Pathet Lao in Vieng Xay.

In het guesthouse rechtover het bezoekers centrum, hebben we onze intrek genomen. We zijn te laat voor de geleide audio toer van 9 uur. Om 13 uur is er een tweede. Wij zijn vandaag schijnbaar de enige bezoekers want we hebben een gids voor ons alleen. Er zijn in deze vallei 102 grotten waar de mensen en de verzetsstrijders tijdens de bombardementen een schuilplaats vonden. Er waren de grotten van het Politbureau, de leiders en hun lijfwachten, er was een grote drukkerij, een hospitaal, een kazerne en zelfs een theaterzaal. Onze ronde beperkt zich tot een vijftal. Wij hebben een fiets moeten huren en de toer zou drie uur duren.

Waarom zien we hier zoveel Chinezen en waarom horen we geen vogels?

Er is natuurlijk geen oorzakelijk verband tussen deze twee vragen maar het zijn onderwerpen die ons bezighouden sinds we de grens van China met Laos zijn overgestoken. Tot in de kleinste bergdorpjes treffen we wagens aan met een Chinese nummerplaat en meestal zijn dit niet de kleinste voertuigen. Er zijn natuurlijk de familiebanden van de minderheidsgroepen die in de beide landen verblijven, maar er zijn nog andere redenen. China bouwt hier wegen, China bouwt hospitalen, China bouwt een spoorweg, China installeert of verbetert elektrische stroom netwerken, China ontgint, China kapt teak...en daarvoor krijgt het compensaties en faciliteiten en gronden en...!

Waarom we geen vogels horen is een ander verhaal. Hoewel de noordelijke provincies een imago proberen uit te bouwen van ecotoerisme is de realiteit schrijnend. We hoorden hoe bij een trekking, mensen botsten op een ganse rij vallen geplaatst in een smalle kloof. De vallen waren geplaatst om al het resterende wild dat daar voorbij moet komen, te vangen. We zagen op vele plaatsen kale plekken op de bergen en dat blijken dan plaatsen te zijn waar vallen worden gezet om vogels te vangen. Langs de weg zijn soms vogelvallen opgezet. Die vangsten vinden we dan terug op de vroegmarkten. Bij talrijke verkoopsters zie je de dieren die te koop worden aangeboden tot zelfs de beschermde apensoorten toe. We zagen marmotten, eekhoorns, vogels allerhande soms piepkleine andere de grootte van een duif, slangen, kikvorsen op spiesen…maar ook wormen, slakken en nog veel ander klein grut.

De weg van Vieng Xay naar Phonsavan

Het wolkendek hangt soms laag tussen de bergen

22 november we zijn in Phonsavan met de vlakte der kruiken of de 'Plain of Jars'.

De stad Phonsavan ligt in een uitgestrekte vallei centraal in Noord Laos. De vallei heeft eigenlijk meer de vorm van een grote rijstkom. Op zes heuvelruggen zijn plaatsen te vinden waar grote stenen kruiken of fragmenten ervan liggen of staan. Vele zijn beschadigd door erosie of stukgemaakt door mensen of zijn verdwenen onder de zware bombardementen of meegenomen door verzamelaars. Toch zijn er nog ongeveer 2.500 overgebleven. Het is nog steeds een raadsel waar die kruiken vandaan komen of waartoe ze hebben gediend. Dat geeft dan de gidsen de vrijheid allerlei verzinsels te vertellen en te speculeren over hun herkomst. De steensoort is niet van deze plaats, dat is zeker. Archeologen schatten dat ze moeten gemaakt zijn tussen 500 voor en 200 jaar na JC.

Het UXO probleem.

Ook deze omgeving werd door tapijt-bombarderneten tijdens de Indochina oorlog geteisterd en het is eigenlijk een wonder dat nog zovele kruiken zijn overgebleven. Enkel zeven van de 90 sites zijn ontmijnd van de UXO (unexploded ordnance) - fosforbommen, clusterbommen-, en dan nog maar in beperkte mate. De sites en hun toegangspaden zijn afgebakend door wit-rode stenen om te vermijden dat er zeer onplezierige verassingen zouden ontstaan. De gevolgen van de oorlog zijn ook hier dus nog zeer tastbaar en elke dag sterft gemiddeld een mens in Laos als gevolg van tot nog toe niet ontmijnd tuig. Verspreid over Laos zijn ongeveer 288 miljoen cluster munitie en 75 miljoen niet ontplofte bommen overgebleven na het einde van de oorlog. Van 1996 tot 2001 zijn 1 miljoen ervan vernietigd wat 23.000 hectare vrijgemaakt land heeft opgeleverd.

22 november naar het toeristische Luang Prabang aan de Mekong.

We zijn gisteren niet naar alle kruiken sites gegaan evenmin zijn we naar 'Spoon village' getrokken. In 'Spoon village' hebben de mensen zich gespecialiseerd in het recycleren van oorlogstuig en bomscherven. Ondermeer hekwerk en lepels worden er van het gesmolten materiaal vervaardigd.

Gisteren hadden we afscheid genomen van Paul en Marcella uit Haacht die in hetzelfde hotel verbleven als wij, en nu staan we aan het tankstation even buiten het centrum van de stad op weg naar Luang Prabang. Uit de Ford pick-up naast ons horen we een stem die ons vraagt of we Vlaams spreken. Het zijn Marc en Marleen die met een huurwagen en voordien met de moto al voor de derde keer in Laos rondtrekken, zij gaan vandaag dezelfde richting uit als wij.

De 262 kilometer rit naar ons doel loopt door de bergen langs hetzelfde soort wegen als de voorbije dagen, nog het best te vergelijken met een tobogan maar dan zonder looping lus! Dat die wegen best verraderlijk kunnen zijn blijkt uit de vrachtwagen die onderaan in het ravijn ligt en die op zijn weg naar beneden alle bamboe heeft platgewalst of de toeristen slaapbus die hetzelfde lot heeft doorstaan maar met het gevolg dat zeven mensen er het leven hebben bij gelaten.

Hoe dichter we de stad Luang Prabang naderen hoe meer verkeer. We rijden nu, omringd door brommers en fietsers, de stad in op zoek naar een geschikt guesthouse. De eerste bestemming is volgeboekt dan maar naar Manichan een guesthouse uitgebaat door Peter afkomstig van Lier, maar ook dat is volzet. Intussen staat de FJ geparkeerd in de drukke hoofdstraat en bij toeval zien we de grijze Ford pick-up van Marc en Marleen achter ons aankomen.

Lieve en Marleen beslissen om samen op zoek te gaan naar een goede overnachtingsplaats Marc en ik blijven bij de wagens. Het duurt niet lang of overal rondom ons stromen bakfietsen en tuk tuks toe. Die bezetten in razendsnel tempo de hele rijbaan en zetten tenten op. Vooraleer we ons goed realiseren zijn we bijna ingesloten door rode party tenten waaronder de Laotianen straks hun goederen willen uitstallen voor de avondmarkt. Met wat moeite krijgen we onze auto's 180 graden gekeerd en proberen tussen de drummende marktkramers een uitweg te vinden. Dat lukt amper en een tent moet met zes man zo hoog geheven worden dat we eronder door kunnen.

200 meter verder staan we op een kruispunt te bekomen van de alteratie, het scheelde weinig of we waren ingesloten geweest. Dan hadden we zoveel gereserveerde plekken ingenomen van de marktvrouwen die hun tent niet hadden kunnen opstellen...dat was zeker de aanleiding geweest voor een Babylonische situatie!

Aan de Mekong

Het betoverende Luang Prabang, de vroegere Koninklijke hoofdstad, een stad van 70.000 inwoners ligt aan de samenvloeiing van de Nam Khan en de Mekong. Tussen de twee rivieren ligt het centrum met de heilige berg (heuvel) Phu Shi met op de top een Stupa en monniken tempel. Een van de vele tempels die de stad rijk is.60% van de Laotianen zijn Boeddhist.

De oevers van beide rivieren zijn bezet met terrasjes van restaurants en bars van waaruit we een beklijvend zicht hebben op de groene bergen rondom de stad. De mooie zonsondergang om 17u30 langs de Mekong hebben we niettemin gemist. We hadden het uitgesteld naar later maar de laatste drie dagen heeft het geregend bij valavond. Ook hier is het weer niet meer zoals het vroeger was. Het is al een tijdje droog seizoen maat toch hebben we in Laos al enkele regendagen meegemaakt.

De liggende Buddha
in Phu Si

Ulang Prabang mag terecht door de Unesco beschermd worden

We hadden opnieuw geluk.

Een Laotiaans bruidspaar aan de tempel

We wandelden en bewonderden de talrijke "Wats" die Ulang Prabang rijk is

Gisteren zijn wij om half zes op gestaan. We willen de dagelijkse ceremonie van de voedselbedeling door de plaatselijke bevolking en de monniken met eigen ogen zien. Iets na zes uur vertrekt vanuit een Wat (klooster) in de hoofdstraat een groep monniken op blote voeten. Ze hebben allen een houten ketel met metalen deksel, die aan een riem aan de schouder hangt. Ze lopen een voor een achter elkaar aan op het voetpad. Op het voetpad tegen de huizen aan zijn tapijtjes gelegd waarop diegenen die iets willen offeren plaats kunnen nemen. Toeristen kunnen ook een voedselbijdrage leveren. Daartoe hebben verkoopsters mandjes met klevende rijst klaar gezet en snoep.

De lange sliert monniken in oranje pij is in aantocht, een oranje lint dat onze richting komt aangeschoven. Devoot gooien de op de tapijtjes gehurkte mensen een deel van het eten in de ketel van elke monnik die schijnbaar onbewogen even het deksellicht van zijn houten koker. Wat verder zitten kinderen op de stoep met in de handen een grote plastiek zak. De monniken geven aan elk van die kinderen een deel van het voorheen opgehaalde eten en keren dan naar hun klooster terug.

29 November Vang Vieng, 'Don't worry be happy'.

Een hoofdstraat - de doorgangsweg - en enkele haakse zijstraten meer is deze stad niet. Een verplichte stop tussen Luang Prabang en Vientiane omdat de afstand in een dag niet te overbruggen valt met het openbaar transport. De stad heeft ondertussen het aureool van uitgangsstad verworven. Sporten die er kunnen beoefend worden gaan van rotsklimmen, kajakken en met een autoband de Nam Song afdrijven. Dit laatste wordt nu wat sterker gecontroleerd omwille van de vele doden die er ook dit jaar nog zijn gevallen. Dit had vermoedelijk niet zoveel te doen met de gevaarlijkheidsgraad van die sport maar wel met het feit dag drugsgebruik en tubing niet zo goed samengaat.

De omgeving met de karstbergen is indrukwekkend en eveneens de landschappen met de snelstromende Nam Song. Morgen maken we een rondrit door de omgeving.

Men heeft hier in Vang Vieng er toch iets op gevonden om de plaats een zekere bekendheid (ruchtbaarheid) te geven. Onder het moto: - Geluk is een geestestoestand- serveert men hier in sommige resto's, pizza's met een bijzondere samenstelling. Als je in die restaurants een pizza bestelt met de bijnaam 'happy pizza' kan je verwachten dat je je de volgende 24 uur aan de grenzen van de ruimte bevindt. De 'extra' in de pizza kan marihuana maar ook hallucinerende paddenstoelen of opium zijn. Uiteraard wordt daarvoor een extra meerprijs aangerekend. Er is ook een aanbeveling die je best niet in de wind slaat. Drink geen limoensap als je opium hebt gebruikt, want dat leidt tot je dood! Deze methode is bekend onder de dorpelingen in de bergen hierrond en werd toegepast door de vrouwen wier echtgenoot onuitstaanbaar werd!

2 december op weg naar de hoofdstad Vientiane.

We hadden best nog wat langer in Vang Vieng kunnen blijven maar de visa en tijdelijke import van de FJ bepalen ons tijdschema. 30 dagen per land en we hebben nog niet gevonden hoe we dat kunnen veranderen. Onze laatste dag in de stad hebben we volgemaakt met de obligatoire rit door de vallei van de Nam Song tussen de karstenbergen en een verticale klim naar een 200 meter hoge grot opening waar Boeddhabeelden staan. De zwempartij in de ‘Blue lagoon’ erna was noodzakelijk om het lijf terug op normale temperatuur te krijgen.

Deze morgen vertelde ons de gerant van het resort Elephant Crossing - waar we hebben ontbeten - dat de twee bamboe bruggen waar we gisteren nog zijn overgelopen voorbij zijn komen drijven. De regen van de voorbije dagen stroomopwaarts was er de oorzaak van. Het debiet van de Nam Song staat hier in het regenseizoen tot 4 meter hoger vertelde hij nog en dan staat het terras waar we op zaten onder water. Het terras dat op palen boven het water staat zal hij binnenkort kwijt zijn want de autoriteiten hebben hem zopas laten weten dat alles binnen de 7 meter van de oever moet ontruimd worden om plaats te maken voor een wandelpromenade.

De weg naar Vientiane – 155 kilometer - is in slechte staat en druk bereden. Het is zondag maar dat is haast niet te merken. In de dorpjes is het business as usual. Aan de grillige uitlopers van het stuwmeer dat we voorbijrijden zowat 30 kilometer ten zuiden van Vang Vieng wordt de vis verkocht die hier gekweekt wordt.

Hoe dichter we Vientiane naderen hoe meer verkeer. Vele lichte motoren maar ook vrachtwagens en steeds meer grote en dure auto’s. Het Laos van de voorbije drie weken krijgt een totaal ander gelaat.

We hebben voor vijf dagen een boetiek hotel gereserveerd op een boogscheut van de Mekong en op wandelafstand van het toeristisch centrum.

Verpozen in de hoofdstad.

Samen met Saigon in Vietnam en Phnom Penh in Cambodia behoort Nakhon Wieng Chan (stad van de maan) – herdoopt door de Fransen in Vientiane - tot de drie klassieke Indochinese steden. Dat heeft vooral te maken met de koloniale architectuur. In de grote agglomeratie wonen hier, geschat, 600.000 mensen. De stad ligt aan een grote bocht ten Oosten van de Mekong.

Het is nog vroeg in de namiddag als we de centrale eenrichting straat inrijden en het grote witte Presidentieel paleis rechts zien. Waar vinden we Villa Malony?

Opnieuw koetswerkproblemen met de Toyota FJ Cruiser.

Een paar weken geleden heb ik tot mijn ontzetting moeten vaststellen dat er opnieuw scheurtjes te zien zijn in de binnenspatborden van de FJ. De eerste maal was dit in Zuid Chili twee jaar geleden. Daar is toen een nood reparatie uitgevoerd. Voor we zijn vertrokken naar Azië werden bij Toyota Antwerpen de twee binnenspatborden vervangen door nieuwe exemplaren. Van het versterkte type werd mij nog bevestigd. En nu opnieuw? Er zit niets anders op dan Toyota Laos op te zoeken en kijken hoe ze die herstelling zullen uitvoeren. In Luang Prabang had ik al telefonisch een afspraak gemaakt voor maandag 3 december. Nog even bellen om te horen of de afspraak kan doorgaan.

De afspraak was gedeeltelijk ok. Men had mij een week geleden niet verteld dat 3 december de Nationale feestdag van Laos is en op die dag wordt niet gewerkt bij Toyota! Anderhalve dag heeft de ganse reparatie geduurd. De koetswerk afdeling in de nieuwe Toyota garage mag gezien worden. Er staan daar een twintigtal SUV’s gelijktijdig in herstelling en de gebruikte tools en werkmethodes zijn up-to-date. Er wordt zelfs bij deze hoge temperaturen (34°C) met handschoenen gewerkt!

De FJ is vakkundig hersteld en de herstelde plaatsen zitten onder een nieuwe laklaag. Hopelijk is deze keer de herstelling definitief. Op de reparatie in Laos kreeg ik een jaar waarborg. Maar met Toyota België zal nog een hartig woordje gediscussieerd worden!

7 december de Mekong over naar Thailand.

25 kilometer zuidwaarts van Vientiane is er een brug over de Mekong. De machtige Mekong is ook de grens met Thailand. Ons Laos visa loopt vandaag ten einde en we moeten dus de grens/brug over, naar de stad Nong Khai. Van daar zullen we dan richting Noord Thailand rijden. Het is druk aan de Lao grens maar alles verloopt vlot. We rijden nu over de lange Mekongbrug nadat we vooraf van rijstrook hebben verwisseld. In Thailand rijden we links!

Terug in Laos.

De grenspost tussen Cambodia en Laos, langs de N7, is niet te vergelijken met deze die we gebruikten toen we vier maand geleden van China Laos binnenreden. Niet dat hier een grote drukte heerste maar er zijn toch wat reizigers te zien. Zowel in Cambodia als in Laos zijn nieuwe grensgebouwen in een laatste stadium van afwerking maar wij moeten nog gebruik maken van de oude faciliteiten. De formaliteiten verlopen zonder problemen hoewel we voor Laos een nieuw visum moeten aanschaffen. Het enige probleem dat we hier ondervinden is dat de twee loketten waar we ons moeten aanmelden slechts 1 meter boven de grond staan. Langs een klein schuifvenster, van amper 20 op 30 cm, in een aftandse metalen container, moeten we communiceren met de beambten. Het is dus op de hukken dat we voor het luikje zitten. Uit dit luik komt een koele bries want binnen staan airco’s en hier buiten is het 37 °C en zeer vochtig.

De bareel wordt hoog getrokken we mogen verder. De Laotiaanse douane is 2 kilometer verder. De dienstdoende douanier zit wel in een modern gebouw. Hij spreekt weinig of geen Engels en heeft wat problemen met ons Texaans inschrijvingsbewijs van de FJ. Hij probeert zich te verontschuldigen, hij is hier nog maar pas op deze post. Hij slaagt er niettegenstaande toch in het juiste document met de stempels te produceren en vraagt daarvoor 5$. Ik vraag hem een ontvangstbewijs wat hij prompt geeft. Ik heb het niet nagekeken maar Lieve doet dat wel en ziet dat hij het reçu heeft opgemaakt in de lokale munt, Kip. En dat komt niet met de gangbare wisselkoers. Lieve stapt terug naar het loket en zonder protest en bijna onmiddellijk geeft de douanier 2$ terug. “Old school?”

Si Phan Don.

Veel verder moeten we niet rijden vandaag, want Si Phan Don (de 4.000 eilanden) op de Mekong, beginnen stroomopwaarts net over de watervallen. De Mekong is hier 14 kilometer breed! De watervallen van de Mekong liggen iets ten noorden van de grens. De helft van deze soms zeer kleine eilandjes worden overstroomd tijdens het regenseizoen.

De toeristische trekpleister, de Si Phan Don, is een rivier archipel met duizenden eilanden in de Mekong. De watervallen ten zuiden ervan verhinderen elke scheepsdoorvaart. Daardoor is deze machtige stroom niet bevaarbaar van de zee naar China. De Mekong ontstaat in Tibet – er is nog discussie over de juiste bron – op meer dan 5.000 meter hoogte en is meer dan 4.350 km lang.

Er leven tot 1.200 verschillende vissoorten in de Mekong waaronder een reuze rog met een vleugelwijdte van 4,5 meter of een karper van 1,5 meter en een reuze katvis van 3 meter en 300 kilogram zwaar.

We zijn op weg naar Don Khong. Dat eiland samen met Don Kon en Don Det behoren tot de grootste van de eilanden. Don Khong – 18 km lang en op zijn breedst 8 km - is het enige eiland waar we met de FJ kunnen overgezet worden, het is ook het meest ontwikkelde.

De veerboot naar het eiland is net vertrokken. Het wordt dus wat wachten tot de andere ons komt ophalen. Een paar honderd meter stroomafwaarts wordt een grote brug gebouwd maar de voltooiing zal nog ettelijke maanden op zich laten wachten.

We hebben niet te lang moeten wachten op de veerboot die ons naar het eiland heeft gebracht. We rijden de oever van de Mekong op. Het is droog seizoen, het waterpeil van de Mekong staat laag. Het niveauverschil kan wel vier meter verschillen tussen het moesson seizoen en het droge seizoen.

Zicht van op het Don Khong eiland

Don Khong eiland.

Wat doe je zoal op het grootste eiland midden die machtige Mekong? Veel ambiance is hier niet op het eerste zicht, het is een rust(tig) eiland. Don Det wat verder stroomafwaarts is het uitgangseiland. Wat verder wil toch nog altijd zeggen anderhalf uur met de boot varen!

Het is hier wel ‘winter’, althans dat zeggen de lokalen! Wij vinden het hier heet. Temperaturen die tot 38 °C oplopen en een hoge vochtigheidsgraad. Da zijn geen elementen die uitnodigen om veel fysisch werk te ondernemen zeker niet in volle zon. Dus leggen we nadruk op het zalige ‘dolce far niente’, niets doen of toch bijna niets!

Een onweerstaanbare uitdaging is er wel. Ik wil de 10^de grootste stroom ter wereld ook op mijn palmares van zwemwater kunnen schrijven. Ik heb zelfs een compagnon gevonden. Philippe onze hotelbaas wil mee! Ik schat de oversteek hier aan ons hotel 1,3 km. Maar hoe zit het met de stroming?

Gisteren heb ik de overtocht alleen gezwommen. Philippe was niet te bespeuren op de afspraak. We zijn 16 km naar de uiterste noordpunt van het eiland gereden. Daar is een zandstrand niet ver van een de plek waar een kudde wilde waterbuffels hun baadplaats hebben. Tot onze verwondering moesten we door een afgebakend domein om aan de rivier te komen.  De grote metalen poort stond uitnodigend open en erachter was er zelfs een asfalt weggetje dat uitmondde op wat wij dachten een verlaten resort.  Het bleek een vroegere residentie van de president te zijn met mooie gebouwen, en kitsch ten top, plastiek palmbomen! De zwemovertocht van de Mekong hier, was zalig in het ietsje te warme water, de terugtocht iets stresserender vanwege mijn verkeerde inschatting van de stroming.

Klik op de foto en lees meer over de Franse spoorweg

10 februari naar het ‘wilde oosten’.

We hebben gisteren een ander hotel moeten betrekken want onze kamer was na zes nachten niet meer beschikbaar. Maar het PonArena hotel 200 meter verder moet niet onderdoen voor het SSX. Het heeft zelfs een zwembad –weliswaar minuscuul – als terras boven de grote rivier.

De route vandaag gaat naar Attapeu. Attapeu betekent in de lokale taal ‘ buffel stront’ een mooi vooruitzicht! De weg ernaar toe loopt eerst 90 km noordwaarts over de N13, parallel aan de Mekong, en gaat dan naar het Oosten richting Vietnam Dan wordt het de N18. Attapeu ligt trouwens op het knooppunt van het ‘Ho Chi Minh trail’ nog bij velen bekend uit de Vietnam oorlog. Die N18 loopt door een nationaal park en hoewel het een ‘N’ weg is heb ik vragen over de kwaliteit en berijdbaarheid van deze weg. Op sommige kaarten staat die er maar gedeeltelijk op. Na wat opzoekwerk op Google Earth schijnt het inderdaad meer een piste te rijn - met zelfs enkele grote rivier kruisingen - dan goed berijdbare weg. In het regenseizoen zelfs helemaal niet berijdbaar!

We hebben net de ‘13’ verlaten, een wegwijzer, helemaal onder het rode stof, gaf de richting Attapeu aan. We rijden op een stofferige rode laterite weg van goede kwaliteit. Zo ver zo goed, als die weg zo blijft zullen we de nog resterende 115 km snel afgewerkt hebben. De bomen en struiken naast de weg zijn fel rood van het stof, achter de FJ zien we niets dan een grote rode stofwolk. Af en toe moeten we een trage tweewielige tractor of motorfiets voorbij of kruisen we er een, die kunnen dan enkele ogenblikken niets meer zien…We troosten ons met de gedachte dat de mensen hier die toestanden gewoon zijn! Ook de huizen en hutten langs deze weg zijn rood, bedekt met een laag stof!

Oeps, daar wat verder is een schraper bezig. De weg ziet er een heel stuk minder berijdbaar uit, maar een van de mannen van het aannemers team bevestigt dat dit de weg naar Attapeu is. We rijden dus door het omgewoelde zand door, geen probleem met de FJ om vast te rijden. We zijn er al door en nu ontwaren we de echte ‘N18’. Hobbelige aarde stroken afgewisseld met rotspartijen! En waar er rotsen zijn is dit aan de top van een kleine venijnige helling. Die rotsen laten niet toe dan sneller te rijden dan stapvoets. Om het nog wat vrolijker te maken, in die rotspartijen zitten ook nog diepe voren.

Het gaat nu een heel wat minder snel. De piste wordt steeds smaller en de jungle steeds voller. Een enkel dorp zijn we net voorbij. Wat een toestand! Hier is zelfs niets meer dat op een weg lijkt. Ik kies dan maar een richting waar de bulten en gaten het kleinst zijn. Overal ligt vuilnis en plastiek, geen mooi zicht. De mensen zien er ook anders uit. We zijn in een gebied waar tot 40 verschillende stammen leven een aantal van Chinese herkomst.

We zijn de rivier over en de berm aan de andere zijde boven gereden.

We zijn in een groot dorp en …de weg ziet er opnieuw goed uit. Nog 44 kilometer naar Attapeu, maar we kunnen weer snel rijden over de laterite weg.

We hebben onze tent niet moeten uitplooien in de jungle, we zijn voor donker in Attapeu en hebben aan de oever van de Xekong rivier een behoorlijk guesthouse gevonden.

Overblijfselen van de Ho Chi Minh trail.

Attapeu de hoofdstad van de gelijknamige provincie ligt in een lus van de Xekong rivier waarin de SE Kraman in uitmondt. De provincie kreeg ooit de naam “Land of the heroism” nadat het in april 1970 onafhankelijk werd van Frankrijk. Veel van het land werd verwoest tijdens de Vietnam oorlog door de Amerikaanse bombardementen omdat de bevoorradingsroutes “Ho Chi Minh” door de provincie liepen.

Tot voor kort waren nog tal van oorlog resten te vinden in de provincie, maar we lezen dat de meeste ervan door de oud ijzer zoekers werden weggenomen. Een belangrijk gedenkteken is nog grotendeels intact gebleven. Het is een Russisch raket lanceer platform compleet met raket, dat nu achter een prikkeldraad afspanning staat. De helft van de prikkeldraad palen zijn halve bom schelpen.

Het plaatsje ligt zowat 35 km noord oost van de stad. Er loopt sinds kort een geplaveide weg naartoe. Volgens onze reisgids, van 2010, hadden we nog door een rivier moeten rijden om tot op de plek te komen. Maar ondertussen zijn twee bruggen gebouwd op de weg ernaar.

De stad Attapeu heeft een van die bruggen. Vele straten in Attapeu zijn al geplaveid en hebben zelfs een goede verlichting. Alles ziet er nieuw uit. Nieuwe benzinestations zijn als paddenstoelen uit de grond geschoten. Er zijn er waarschijnlijk al te veel voor de weinige auto’s van een stad met amper 5.000 inwoners, want van een aantal is de afbouw gestopt. De Vietnamese invloed is duidelijk van benzinestations tot restaurants tot rubberboomplantages en suikerraffinaderij en meer. De economische belangen van het buurland domineren deze provincie. Het is Vietnam die de weginfrastructuur verbetert en vanzelfsprekend lopen die nieuwe wegen naar buurland Vietnam! Dikwijls hebben we in Cambodia en Laos gehoord dat Vietnamezen hardere werkers zijn…

Attapeu stad is niet toeristisch het is de geboortestad van de huidige president. Er is een monstergroot hotel dat ‘Attapeu Palace’ noemt. We hebben er vier klanten gezien! Het personeel in het restaurant spreekt geen woord Engels maar het is de enige plaats in de stad met WiFi en waar we veilig, voor onze darmen, kunnen eten. De noodle soep in een klein restaurantje dat we de eerste avond bezochten, heeft ons dat geleerd. Het was trouwens het enige eethuis dat om 19 uur nog open was, op uitzondering van dat chinees restaurant waar net een groep chinezen had gegeten! Maar de aanblik van het die eetplaats was zo wansmakelijk dat we er onmiddellijk rechtsomkeer hebben gemaakt.

12 februari langs de Xekong rivier naar het Bolaven plateau.

Het rode slijk en zand dat over de FJ zat heb ik gisteren laten verwijderen. Vandaag hebben we waarschijnlijk geen zandwegen op de agenda. Langs de Xekong die ook nog in het droge seizoen imposant lijkt, rijden we naar het noorden. Links van ons zijn er de bergen van het Bolaven plateau rechts de Xekong rivier. Bolaven is een hoogvlakte met hoogtes die schommelen van acht honderd tot dertienhonderd meter. Zijn naam verwijst naar de grootste etnische groep – de Laven -die er aanvankelijk leefden.

De drie belangrijkste historische gebeurtenissen die de geschiedenis van het plateau hebben beïnvloed waren de kolonisatie door de Fransen, de revoltes tegen de Fransen in 1907 en de Vietnam oorlog De Fransen introduceerden nieuwe landbouwtechnieken en koffieplantages en experimenteerden met rubberboom aanplantingen. Het gebied is sindsdien een belangrijk landbouwgebied gebleven voor fruit, groenten, thee en natuurlijk koffie

Een week op de Bolaven hoogvlakte.

 Spinoza zei ooit: ‘Wat wij toeval noemen is het toevluchtsoord der onwetendheid’. Een wat vreemde definitie voor wat we nu al ettelijke malen hebben meegemaakt. Michel en Karin, de twee dappere Belgische fietsers, zijn we nu al voor de vijfde of zesde keer - ik ben even de tel kwijt - tegengekomen op onze reis door Cambodia en Laos. Nu aan de voet van de hoogvlakte bij de Tad Lo watervallen, dat was op een van onze uitstappen op de hoogvlakte.

Een paar ritten, meer hebben we niet gedaan tijdens ons verblijf in het Tad Fane resort bij de gelijknamige waterval.

Ja, we ontmoetten ook nog Pierre, uit de Auvergne, ook een fervent van 4x4. Hij heeft in Laos een 4x4 pick-up gehuurd waarmee hij de avontuurlijke pistes opzoekt. De zin voor avontuur zit hem in het bloed want met zijn moeder - die dit jaar 101 wordt - reed hij drie jaar geleden nog door de Sahara!

18 en 19 februari Pakse en de ruïnes van Champasak.

Van Tad Fane naar Pakse moeten we amper 35 km afdalen. Van 1.100 meter naar 160 meter. Dit zal zowat de kortste rit ooit zijn op onze wereldreis. Pakse is een gezellig stadje aan samenvloeiing van de Mekong met de Sedon. De stad heeft nog enkele Franse koloniale gebouwen, er heerst een gezellige sfeer. Veel toeristen hier.

40 km ten zuiden van Pakse aan de andere kant van de Mekong ligt Champasak. Ontstaan in de vijfde eeuw en in de zesde eeuwhoofdplaats van koning Mahendravarman, nu nog maar een paar straten. Er zijn wel 20 tempels in de omgeving. 10 km verder aan de voet van een heuvel is er een heilige plaats bekend onder Wat Phou, een tempel gebouwd in de Khmer stijl. Deze Hindoe tempel was belangrijk in het Khmer keizerrijk. Op dezelfde plek zijn er ook nog de ruïnes van pre-Angkor monumenten. In 2001 werd deze site UNESCO erfgoed. Wat Phou Asa is een oude Hindoe-Khmer pagode gebouwd op een vlakke rots met uitzicht op de Mekong.

Het is misschien wel 40° als we de eerste beklimming van de pagode aanvangen. De trappen herinneren ons aan de Azteken en andere tempels in Mexico en Guatemala. Het is hard labeur om de soms hoge en smalle trappen te bestijgen maar hoe hoger hoe indrukwekkender de site wordt, met boven een machtig panorama. Op de voorgrond de Khmer tempels met daarachter de vijvers en verder de Mekong.

Op 20 februari noordwaarts naar Savannakhet.

Weeral moeten we verder. Ons visa einddatum komt steeds dichterbij. 245 km naar Savanakhet is het programma van vandaag. Niet een grote uitdaging want de N13 naar het Noorden is doorgaans in goede staat. Dorre rijstvelden en kleine dorpen zijn het enige wat we te zien krijgen toch af en toe eens onderbroken door fris groene rijstvelden. Daar kan men bevloeien en zijn er dus twee oogsten per jaar. De weg is een paar meter hoger dan de omringende landerijen. De aansluiting van de weg op de vele brugjes, over de nu veelal droge beken en rivieren, moet ik met omzichtigheid oprijden want bij de eerste gingen we iets te hard en dan ging de FJ even van de grond.

Savanakhet is een provinciehoofdstad aan de Mekong en zoals in Pakse is hier ook een 1,6 kilometer lange brug over de Mekong. De Mekong is opnieuw de grens met Thailand.

21 februari een uitstapje naar “Monkey Forest” en “Turtle Lake”.

Savanakhet is een rustige slaperige stad, hoofdstad van de gelijknamige provincie. De provincie is de grootste van Laos met ongeveer 800.000 inwoners. Er is in deze regio bewijs gevonden van menselijke activiteit die teruggaat van 12.000 tot 100.000 jaar BC. De eerste bronzen werktuigen hier gevonden dateren van 2.000 BC.

Eigenlijk had ik liever richting Vietnamese grens gereden naar de stad Xepon. In de omgeving van Xepon bevindt zich de grootste mijn van Laos. Sinds 2002 wordt er goud en koper gedolven door de Australische OZ Minerals. Xepon is ook bekend omdat het een belangrijk knooppunt was van het Ho Chi Minh trail. Er zijn daar nog slechts enkele overblijfselen van de oorlog. Twee Amerikaanse tanks o.a. die net als het SAM raketlanceerplatform dat we bezochten in de omgeving van Attapeu, worden nu beschermd door de overheid tegen de metaal stropers. Ondertussen heb ik vernomen dat de enige manier om die historische plaatsen echt te exploreren dit moet gebeuren met een middelzware enduro motorfiets. Het bereizen van deze regio’s is ook niet zonder risico want tijdens de Vietnam oorlog is het Oostelijk deel van de provincie zwaar gebombardeerd en als gevolg daarvan zijn nog vele UXO aanwezig. Onze Belgische ontmijningsdienst heeft hier goed werk verricht bij het opruimen van dat oorlogstuig. Een Amerikaan, zoon van een neergeschoten en omgekomen luchtmacht F4 piloot, is nu ongeveer 10 jaar bezig met het exploreren van alle Oh Chi Minh routes dank zij militaire precisie landkaarten. Tegelijkertijd worden deze routes gedigitaliseerd.

Dit aspect van de Vietnamese oorlog – de Oh Chi Minh bevoorradingsroutes - zijn een boeiend stuk dramatische geschiedenis. De rit naar Xepon is echter 200 km. Heen en terug hebben we minstens drie dagen nodig, en die tijd hebben we niet meer.

 Dus kiezen we maar voor een korter traject. Naar het bos met de apen en verder naar het meer met de schildpaden met zacht schild. Het is wat minder avontuurlijk en de route is slechts 175 km.

23 - 24 februari naar Thathek

Slechts 124 km noordelijk over de N13 naar Thathek is onze volgende etappe. Alweer een provincie hoofdplaats aan de Mekong en ook hier is een nieuwe brug – 780 meter - naar Thailand sinds 2012. Het is drukkend warm en zoals altijd hier loopt de temperatuur rond 1 uur op tot 38°. De kalksteen heuvels die we af en toe voorbij rijden zijn amper te ontwaren door de nevel.

Het is amper 14 uur en we hebben onze intrek genomen in ‘Travel lodge villa’. Een mooie kamer in een nieuw gebouwde vleugel achter de bekende ‘Travel lodge’ zelf. Het enige nadeel van deze puike slaapplaats is dat ze 3.2 km verwijderd is van het centrum van het stadje en met deze zwoele hitte is het niet zo uitnodigend om heen en terug te wandelen.

Ten Oosten van Thathek begint een uitgestrekt gebied met de zo typische met groen begroeide kalkrotsheuvels. De kalksteen wouden van Khammouane. Het is een nationaal park dat zich uitstrekt tot over de grens met Vietnam. Het is vol grotten, vele met Boeddhistische relieken, kleine rivieren en bronnen met kristal klaar water.

We zijn aan onze eerste grot aangekomen de Tan Pa Fa en hebben de FJ in de schaduw van een boom geparkeerd. Naast ons is net een Toyota Fortrunner gestopt. We worden vriendelijk begroet en een man komt op ons afgelopen met een grote plastiek zak. “Do you want a beer?” vraagt hij. Het is nog vroeg om bier te drinken in zulke hitte denk ik maar ik heb geen tijd om neen te zeggen of een koel blikje Heineken wordt voor mij opengetrokken. Veel meer dan de blikjes tegen elkaar klinken kunnen we niet doen want de familie spreekt, op uitzondering van een paar zinnen, geen Engels. “Do you speak Lao?” “Sorry no we don’t” moeten we toegeven. De vijftienjarige zoon zou tolk moeten zijn maar ook zijn Engels rijkt niet ver.

26 februari onze laatste etappe in Laos naar Vientiane.

De zoveelste massage gisteren in Thathek was verkwikkend en alle stramme spieren zijn weer los gemaakt. Soms gaat het wat hard aan toe maar na een uur trekken, duwen en wrijven over het ganse lijf voelen we ons bijzonder relaxed. Lieve vond het zelfs de beste behandeling ooit. Wanneer de volgende?

350 km tot aan Villa Malony, de plek waar we voor drie maanden ook verbleven hebben in de hoofdstad Vientiane. Het valt op dat de N13 zeer weinig verkeer moet verwerken vandaag. De dorpen die we passeren lijken verlaten ook de verkoop standjes zijn nergens bevolkt. Wij zijn zoals gebruikelijk op zoek naar bananen maar dat is vruchteloos. Zou die leegte iets te maken hebben met het grote feest dat elk jaar wordt gehouden in de maand februari bij volle maan?

De N 8 zijn we net voorbij. Deze  weg (route) is berucht omwille van de dagelijkse hondentransporten die hier plegen te gebeuren.  Een lucratieve business naar het schijnt want die honden zijn in Vietnam heel wat geld waard. Daar worden ze verkocht als voedsel. De honden worden eerst met een boot de Mekong overgezet en daarna op grote vrachtwagens geladen en in (te) kleine kooien gepropt. Een duizendtal beesten per vrachtwagen. Over het ganse traject krijgen de dieren noch voedsel noch drinken. Een aantal overleven de tocht niet .

Wij rijden al een tijd dicht bij de oever van de Mekong. We zijn de brug over van de zoveelste zijrivier. Op het lage water van de zijrivier liggen groene prauwen waaierend aan de oevers. Een paar honderd meter voor de FJ begint langs beide zijden van de weg een lint van kraampjes waar honderden gedroogde vissen wachten op een zeldzame voorbijganger die halt wil houden om vis te kopen. De vis doet ons terugdenken aan het Baikal meer in Siberië. Daar wordt gerookte vis verkocht en die was verdomd lekker, met of zonder wodka.

We zijn al het dorp uit als we beslissen om die vis ook eens te proeven. Rechtsomkeer dan maar.

We hebben ons beperkt tot een vis, hopelijk valt de smaak wel mee van de zon gedroogde vis. Samen met een fris Lao biertje uit de koelkast lust ik die vette vis wel maar mijn bevindingen worden niet gedeeld door Lieve. Het zal dus bij die ene vis wel blijven.

We naderen de hoofdstad, het is nog maar 14 uur. Het is wel druk hier. Maar in een wip rijden we de parking op van Villa Malony. Tot onze spijt hebben ze de kamer voor het zwembad, die wij hadden gereserveerd, niet vrij gehouden, we zullen op het eerste verdiep verblijven de volgende 5 dagen.

Vientiane en de grensovergang.

Het is de laatste dagen steeds warmer geworden. 38 en 39°C met een zeer hoge vochtigheidsgraad nodigt niet gauw uit tot veel bewegen. Dat was dus ook wat we uitdrukkelijk deden. ’s Morgens wakker worden, na wat zwemmen in het frisse water van het zwembad en de rest van de dag wat wandelen en kennis maken met reis- en hotelgenoten. Al bij al niet zo onaangenaam en al evenmin de heerlijke maaltijden in de verschillende resto’s.

Maart, april zijn de warmste maanden daarna beginnen de moessons de overhand te krijgen en begint het regenseizoen.

Het is zondag 3 maart en vandaag moeten we terug de grens over. Ons tweede Lao visa loopt ten einde! De temperatuur is boven elke verwachting amper 25° en het is zelfs beginnen regenen.

Onze route is slechts 25 km langs de “Vriendsschapsbrug”, over de Mekong naar Nong Khai in Thailand. Dat deden we drie maand eerder ook al. Er is razend veel verkeer nu we aan de Laotiaanse grensgebouwen aankomen rijden. Het is nu ook fel beginnen regenen.

Zoals voorgaande keer moeten we de auto uit, om in een lange rij voor immigratie aan te schuiven. Nu nog de douane en we mogen verder, na nog even een bijdrage aan de Laotiaanse staatskas te hebben gestort. Voor de brug moeten we van rijvak veranderen. We moeten nu links rijden zoals dat in Thailand is voorzien.

De situatie aan de Thaise kant is nog chaotischer dan aan de Laotiaanse zijde. Ook hier moet iedereen uit de wagen om aan te schuiven aan de immigratie- en douaneloketten. Er zijn geen parkeerplaatsen voorzien en iedereen laat zijn voertuig achter waar er maar even plaats is.

Met ons gekocht visa mogen we nu 60 dagen in Thailand vertoeven maar kunnen we een tijdelijke import voor de FJ ook voor twee maand krijgen, normaal is dat slechts dertig dagen?

Het regent nog steeds, we mogen verder onze documenten zijn in orde en we hebben alle stempels. We hebben zelfs een tijdelijke import voor 6 maand bekomen van de douane.