Het is vrijdag 9 september. We hebben Carl getroffen om 11 uur in ‘Coffee’, een koffiebar met internet waar nogal wat buitenlanders komen. Na twee cappuccino’s zijn we al wat wijzer wat ons te doen staat om onze reisplannen te maken.
Onze eerste belangrijke afspraak is deze met Kyrgyz Concept, het grootste reisbureau van de stad. Volgens hen is het mogelijk door China te reizen zonder gids in de wagen, maar dat zullen ze tegen morgen met hun Chinese collega’s checken.

Hoe moet het verder?

Zaterdag 10 september wij zijn op stap naar Kyrgyz Concept want die hebben ons voor vandaag antwoord beloofd of we door China kunnen rijden. Mevrouw Asel heeft echter geen nieuws. In China is het vakantie vandaag, zegt ze ons! Maandag komen we terug, is dat OK? Vragen we. Om met Kyrgyz Concept te kunnen communiceren hebben we een 3G simkaart gekocht. Gelieve ons te bellen van zodra u nieuws hebt vragen we nog of stuur ons een mail.
We zitten weer eens vast, we hebben geen andere keuze dan geduld te oefenen en hopelijk hebben we maandag bevestiging.
We hebben nog geen nieuws en het telefoonnummer dat we gekregen hebben van Kyrgyz concept werkt niet. Hebt u mijn mail niet gekregen vraagt een verwonderde Asel als we aan de receptie van haar kantoor staan? Het is verlof in China tot woensdag, spijtig we hebben geen nieuws! We proberen duidelijk te maken dat we hier in Bishek niet veel kunnen doen en dat onze visa termijnen lopen. We moeten vertrekken om toch wat van Kirgizië, Tadzjikistan en Uzbekistan te zien vooraleer onze visa verlopen zijn. Dat is geen probleem verzekerd men ons het duurt toch minstens een maand voordat we de toelatingen voor China klaar hebben. Een maand, dat past perfect binnen onze plannen.

Issyk Kul

Een frustratie rijker en met een nieuw plan vertrekken we richting het grote meer ten Oosten ‘Issyk Kul’. Daar is een plaats, aan de Noord zijde, die het Cancun van Kirgizië wordt genoemd.
Vooraleer we de eerste stad, met de gelijknamige naam, Issyk Kul, aan het meer bereiken moeten we eerst nog een forse tol betalen. De stad zelf is niet veel zaaks. Het waait hard en slechts hier en daar is er een kleine toegang tot de oevers van het meer. De temperatuur is slechts 24° en het voelt fris aan bij de 30 en meer graden die we de laatste weken hebben meegemaakt. Het meer ligt op een hoogte van ongeveer 1.700 meter en dat heeft zo zijn gevolgen. Rijden we verder?

De piste naar het stuwmeer van Toktogul  is iets breder en gemakkelijker te berijden. Maar er staan nog een paar cols op het programma vooraleer we kunnen afdalen naar het stuwmeer. De zon is van de partij en die geeft de rots massieven met hun vele kleurschakeringen een extra dimensie. Een betoverend berglandschap dat we nog nergens anders hebben gezien.
Als we aan het stuwmeer aankomen en de M41 oprijden richting Kapa Kul worden we begroet door mannen die hun gevangen vis willen slijten. Een heeft een exemplaar in de hand van bijna een meter lang! Het blauwe water van het meer lokt voor een zwempauze maar de oevers aan de noordkant zijn moerassig en de oevers aan de zuidzijde zijn metershoge rots kliffen.

We zijn het laatste stuwmeer voorbij en we moeten halt houden aan een wegblokkade. Gemaskerde militairen met machinegeweer controleren alle wagens. Onze FJ is gauw geïnspecteerd. “Only two” zegt een man die zijn hoofd door het openstaande raam naar binnen steekt. Vooraleer we goed beseffen wat er aan de hand is doet een ander teken dat we door moeten rijden. De wat gehavende bareel wordt omhooggetrokken. Naast ons wordt fel gediscussieerd tussen de militairen en een opgewonden chauffeur die blijkbaar niet door mag.

Een etnisch probleem.

Ja, we zijn in het gevoelig Kirgizisch/Uzbekisch grensgebied gekomen. In de streek rond Osh maar ook in Bishek zijn in 2010 tussen april en juni meer dan twee honderd doden gevallen en zijn verschrikkelijke wreedheden gebeurd. Dit gebied waar vooral Uzbeken wonen werd destijds door de Russen als geschenk aan Kyrgystan toegewezen!
Wij zijn uit de bergen en in vruchtbaar landbouwgebied beland. Langs beide boorden van de weg staan standjes waar de boeren hun producten vers van het land verkopen. Meloenen, tomaten, ajuin en nog veel meer.
Op een zijweg langs een waterkanaal hebben we in een kleine kloof gekampeerd. Zonder het te weten was dit op de grens met Uzbekistan. Maar wij moeten nog een kleine 200 kilometer rijden om de internationale grenspost bij Osh te bereiken.

Voor we de stad Osh in mogen rijden moeten we door een betonnen chicane.  We wanen ons in Palestijns gebied in Israël. Osh is chaotisch! Oorverdovend kabaal, toeterende auto’s er zijn chauffeurs die secondenlang de hand op de claxon houden.

De  nieuwe M41 naar Osh.

De M41 waarop we nu rijden is nieuw. We berekenen dat als de weg zo zou blijven wij voor donker in Osh zullen zijn. We zijn ondertussen opnieuw door een tijdzone gereden. Het is 16u34 en we hebben nog een kleine 200 kilometer voor de boeg.
Helaas de weg is in aanbouw en we rijden nu op een grindweg – een bergpas naar beneden - die als maar stofferiger wordt. Betrekkelijk veel vrachtwagens die we blindelings voorbij moeten rijden want door het vele fijne stof zien we niets. Het gaat een stuk trager en dan nog trager als we de pas naar beneden rijden want hier zijn de werkzaamheden volop aan de gang. Rotsen worden weggehaald om de bochten en haarspeldbochten een beter profiel te geven. Wij laveren tussen de vrachtwagens en bulldozers behoedzaam naar beneden.
Oef, de werken zijn achter ons en hier is de M41 ook als nieuw. De zwarte onweerswolken hebben we achter ons gelaten en we dalen gestadig. Maar zeer vlot gaat het toch niet want er zijn niet alleen de vele dorpen waar we door rijden met 50 kilometer snelheidslimiet, er zijn ook de ontelbare kudden – al dan niet vergezeld van herders - die de M41 benutten om verder te trekken. Paarden, koeien, schapen geiten en af en toe wat ezels. Waarom de ezels meestal langs de kant van de rijbaan lopen en de koeien steeds pal in het midden is een onopgelost raadsel. Nog een laatste col van 2.500 meter en nog 50 kilometer te gaan.

Chaotisch verkeer.

Het is al een half uur donker als we de eerste beton chicane voor Osh doorrijden. We zijn er zonder brokstukken van af gekomen. Rijden in het donker is een uitdaging. Nog steeds af en toe dieren op de weg – uiteraard zonder verlichting, maar ook chauffeurs die om een of andere reden hun lichten niet hebben aangezet en in het halfduister op de M41 rijden. Er zijn ook de koplampen van tegenliggers die slecht afgesteld staan of die lampen gebruiken die blauw licht stralen zoals een Xenon koplamp maar die van slechte Chinese makelij zijn en het licht overal laten schijnen, buiten waar het moet op de rijbaan. En dan zijn er nog die chauffeurs die inhalen zelfs met een tegenligger in zicht!

Onder de schitterende sterrenhemel aan het meer van Toktogul.

Het is zondag, als we vandaag aan het Toktogul meer kunnen kamperen dan zijn we tevreden. Maar dan moeten we een goede 370 kilometer zien af te leggen. Die weg hebben we al gereden als we voor een paar weken van Bishkek naar Oezbekistan zijn gereden. We moeten door veel dorpen in het vruchtbare landbouwgebied de eerste 200 kilometer en daar is de weg ook niet al te best.
Het is 18u20 we zijn net de grote weg langs de noordzijde van het meer afgereden en zoeken een weg door de steppe om zo dicht mogelijk bij het meer te kunnen staan. Maar het meer ligt 30 meter lager en er is geen enkele beschutting tegen wind. We nemen het risico, het is windstil en we hopen dat dit zo zal blijven, om op de top van een heivel te kamperen. Van hieruit hebben we een breed zicht over het blauwe stuwmeer onder ons en de dorpjes aan de overzijde van het meer. Rondom ons de horizon met de met sneeuw bedekte bergtoppen.

Niemand heeft ons gestoord vannacht, met uitzondering van een groepje paarden, we werden niet gewekt door politie en er was geen wind en er waren ook geen muggen noch vliegen. We zijn fit voor de 320 kilometer rit over twee bergpassen van iets meer dan 3.200 meter naar Bishkek.

Over twee bergpassen naar Bishkek.

Er is relatief weinig verkeer op de M41, het is tenslotte zondag. We zijn de stad Toktogul voorbij, de weg draait naar het noorden en we beginnen aan een klim langs de rivier naar de eerste pas. In heel Centraal Azië hebben we bijenimkers gezien die hun honig langs de kant van de weg aan de man brengen, maar deze bergroute spant de kroon. De ene bijenboer achter de andere. De honig wordt in doorzichtige plastiek flessen aangeboden op rekken langs de wegkant. De kleur van de honig varieert van bijna rood tot doorzichtig. Sommige imkers staan tussen de bijenbakken, maar de meeste komen met hun waar vanuit de omringende bergen.
De rit was, op uitzondering van de laatste 70 kilometer, de reis waard. Machtige bergmassieven met verse sneeuw op de toppen die schitteren tegen een staalblauwe hemel. De weg die als een slang langs de steile bergflank omhoog sluipt. En boven op de berg een onvergetelijk uitzicht op de wijde hoogvlakte en het verkeer dat langzaam de berg opkruipt. De tweede bergpas gaat op 3.180 meter door een donkere tunnel waar men vroeger over de top nog moesten klimmen tot 3.600 meter.

Kirgizië een rijk land?

220 goudmijnen voor 5,7 miljoen inwoners en rijk aan mineralen zoals uranium, kolen en antimoon…men zou denken een welvarend land. Toch staat geschreven dat Kyrgystan het tweede armste land is van de vroegere Sovjet Unie en het tweede armste land van Centraal Azië!

Van toen af verliep alles opnieuw op wieltjes. We ontmoetten Iskender die voor onze taxi gezorgd had aan de luchthaven, die ook een afspraak had gemaakt bij een garage om onze schokdempers te vervangen en die er ook zou voor zorgen dat we een export document zouden krijgen voor onze FJ. ’s Avonds was het leuk om elkaar terug te zien met pinten van een halve liter in een lekker Italiaans Restaurant.

De tweede dag in Bishkek diende dus voor autowerkzaamheden maar de derde dag eveneens want de auto moest nog uitgelijnd worden.

Dirk schrijft opnieuw verder:

Donderdag 26 september, douane problemen oplossen.

Vandaag heb k een afspraak met Iskender de jonge jurist die ons al heeft geholpen met de reservatie van onze taxi van Almaty naar Bishkek en met het vinden van een geschikte garage voor het installeren van de nieuwe schokdempers. We moeten nog een belangrijk probleem opgelost zien te krijgen. De FJ bevindt zich in Kyrgyzstan sinds begin oktober verleden jaar. De wet voorziet dat een buitenlandse wagen  hoogstens 6 maand in het land mag verblijven op straffe van een boete van 3% van de waarde van de auto. Met de douane hadden we vorig jaar al geprobeerd hoe we die fikse belasting zouden kunnen vermijden maar lager dan 1.000$ waren we niet geraakt…

We rijden naar het hoofdkantoor van de douane om daar te horen dat de man die de geschikte papieren zou maken niet te traceren is! Iskender ’s contact stuurt ons naar de grens, daar moet Iskender met de douane een gepaste deal zien te vinden om het bewuste document te krijgen dat ons moet toelaten om Kyrgyzstan te verlaten zonder boete. Maar na vele telefoons en gesprekken met de douane komen we niet verder. Uiteindelijk blijkt de enige mogelijkheid om te proberen langs een kleinere grenspost naar Kazakhstan te rijden en indien de douane daar problemen zou maken zou een kleine sponsoring de oplossing moeten brengen. Dus duimen maar …

Onverwacht terugzien op vrijdag 28 oktober.

Vorig jaar hebben we samen met een Duitse diplomaat en zijn echtgenote, een deel van Kazakhstan doorkruist. We zijn dan later een week op gastbezoek bij hen in Astana verbleven en we vernemen nu dat ze vanavond in Bishkek zullen zijn. Onze reisplanning is voorzien op onvoorziene evenementen. We hebben afspraak gemaakt in het restaurant waar we verleden jaar ook al eens samen waren in Bishkek in de “ 4 Seasons”. Wat een hartelijk en warm weerzien!

Vaarwel Kirgizië 29 september.

De FJ met zijn nieuwe schokdempers en langere  helicoïdale  veren achteraan staat netjes te pronken in de zon voor ons guesthouse Sakura in Bishkek. Het is nog maar 10 uur en de temperatuur is alweer gestegen tot 25 °C. Nog niet alle bagage zit al op zijn definitieve plaats – dat kunnen we eerst doen als we de daktent hebben geopend -. We zijn toch  vertrekkensklaar, gisteren hebben we de LPG tank volgemaakt nu willen we nog al ons overgebleven SOMS (lokale munten) in benzine omzetten.  Er is wat stress vanwege de onzekere douanetoestanden.

We rijden richting stadje Kant waar een militair domein is. De weg schijnt nieuw en is zelfs 4 vaks.  Een wegwijzer leidt  ons naar de grens richting Almaty, Kant laten we rechts liggen. Hoe zal het lopen aan de grens? Geraken we erover zonder moeilijkheden?

Een gesloten bareel verplicht ons te stoppen. Politie checkpoint. Ik stap uit en schud de hand van de politieman. Hij spreekt Russisch dus veel communicatie is er niet.  Ik laat hem op de deuren van de FJ zien waar België ligt en waar Kyrgyzstan. Nog een handdruk en we mogen verder. Zelfde scenario aan de grens, Politie en douane kijken verbaasd naar onze reisroute op de deur van de FJ. Ik hou ze bezig zodanig dat ze vergeten het bewuste import document te vragen. Even later na nog wat handdrukken rijden we verder richting Kazakse grensdiensten. Oef!