Nummerplaat vooraan

5 Februari een reis met hindernissen.

6 uur werd uiteindelijk 6u20 maar de ophaal bus bracht ons tijdig naar het busstation waar een aantal bussen op hun passagiers stonden  te wachten. Wij moesten naar bus 72. Bus 72 stond aan het einde van de rij niet ver van een stapel niet opgehaald huisvuil.  Phnom Penh ligt vol met niet opgehaald huisvuil, verre van een mooi zicht en bij temperaturen van 34° overdag niet bevorderlijk voor het welzijn van de mensen wel van het ongedierte.
Redelijk stipt ( met 15’ vertraging)  vertrekt de bus voor een reis van 250 km.  Omstreeks 12 uur moeten we op de bestemming zijn. De bus een rode Hyundai rijdt comfortabel de lederen zetels zijn wat aan de smalle kant, afgesteld op het formaat van de mensen hier. Maar de rit kost slechts 12$ en veel reden tot klagen hebben we dus niet. We krijgen zelfs nog elk een flesje drinkwater en een verfrissingsdoekje en de bus is voorzien van een goede WiFi installatie.
Op de veerboot over de Mekong  hebben we amper moeten wachten we vorderen goed.  De extra luide hoorn van de bus helpt om een weg te banen door het drukke verkeer naar de grens.  Onze reispassen worden opgevraagd, we naderen de grens en het is nog geen 11 uur.  Van de grens is het nog ongeveer 65 km naar Ho Chi Minh stad.

De grens zijn we ondertussen al over. Ook dat ging vlot. We moesten wel met onze zware bagage sleuren voor een röntgen veiligheidscontrole maar niet eens hebben we moeten wachten. In de bus is het ondertussen minder comfortabel.  Uitgerekend aan de grens heeft de bus een defect.  Een geblokkeerde alternator!  Een diesel kan verder zonder alternator maar alle elektrische accessoires moeten uitgeschakeld worden, dus geen airco meer.
We rijden de binnenstad in en niettegenstaande het oponthoud door de panne is het nog geen 13 uur. De eerste kennismaking met Vietnam leert ons dat hier werk wordt gemaakt van verkeersveiligheid. De wegen zijn aangelegd met een midden vangrail en de lichte motorfietsen rijden op een gescheiden baanvak. Er is minder verkeer dan we hadden verwacht maar dat zal wellicht te maken hebben met het Chinese Nieuwjaar dat hier wordt gevierd met 10 verlofdagen.

De tweede kennismaking beviel ons minder.  De taxi die ons van het busstation naar ons hotel moest brengen was leper dan wij hadden verwacht.  Ondertussen weten we dat er maar een betrouwbare taximaatschappij is de andere frauderen in grote mate. Taximeters die vooruitspringen telkens de chauffeur de toeter bedient en zo meer van de trics.

Eerste dag in Saigon, 6 februari.

Het programma voorziet een paar bezoeken in de binnenstad. We worden opgehaald door hetzelfde Mercedes busje waarmee Nicole en Joël gisteren van de luchthaven naar het hotel werden gebracht. Een vriendelijk jonge dame is onze gids voor de komende bezoeken in en rond Ho Chi Minh stad.
Saigon met zijn 10 miljoen inwoners oogt modern en er is veel groen. Er zouden 6 miljoen motorfietsen rondrijden in de stad maar hun densiteit lijkt minder dan in Phnom Penh.  Het verschil is ook dat ik nu zelf niet hoef te rijden.

Tijdens de bezoeken krijgen we nuttige tips van onze gids.  De problemen voor de toerist in deze grootstad wijken niet af van die van andere grootsteden. Dus uitkijken voor gauwdieven en ander schorriemorrie.

Het bezoek aan het oorlogsmuseum grijpt aan.  Zelfs al is de ondertoon van de communicatie anti US en rijkelijk doorspekt met communistische propaganda je kan er niet onbewogen door blijven.  Het roept uiteraard ook die herinneringen op uit de dagelijks TV nieuwsbeelden van de jaren 60 en beginjaren 70.

Alles is anders of toch bijna.

Ho chi Minh city het vroegere Saigon is een bruisende modern ogende stad.  Ze doet zelfs wat Westers aan in district 1, het culturele centrum van de stad, met de chique winkels waar Rolex verbroedert met Bvlgary en andere dure modemerken.  HCMC is de machinekamer van de economische motor van Vietnam. Dank zij het uitlopende Chinees nieuwjaar zijn de hoofdstraten  feeëriek Verlicht wat een extra dimensie geeft aan het flamboyante karakter van de stad. Er rijden nu meer lichte motorfietsen en scooters dan gisteren en hun aantal groeit nog aan tot rond acht uur in de avond. Aan de talrijke verkeerslichten staan  ze met honderden aan te schuiven. Een leger van viertakt  motorfietsen heeft de stad ingenomen.  Ze toeteren zich een weg door de straten met winkelstandjes, ze wringen zich door kruisend verkeer en slingeren rond de eerder zeldzame auto's en steeds zonder het agressief haantjesgedoe, op een zeldzame uitzondering na.

Het gekke verkeer in Ho Chi Minh

De nutteloze oorlogen

Nicole schrijft: Vanmorgen vroeg uit de veren want er wacht ons een druk programma : Tracy, onze gids , komt ons reeds om 7 u 30 ophalen om te rijden naar de Cu Chi tunnels waar we een indruk zullen krijgen van de vreselijke guerrilla oorlog tussen de communisten van het noorden , gesteund door het liberation  front van het zuiden ( de vietcong)  tegen het zuiden, gesteund door de Amerikanen.
Via de nationale weg 22 bereiken we de Vietcongtunnels  in Ben Dinh.
Wat we te zien krijgen zijn primitieve, maar gruwelijk effectieve bamboevallen,reconstructie van een werkplaats voor productie van bommen en mijnen, een keuken, een veldhospitaal; in werkelijkheid lag dit allemaal ondergronds waar het gangenstelsel tot 3 lagen diep ging (tot 10 m diep); we mogen een 20-tal m door zo'n nauwe, donkere, enge ondergrondse tunnel gebogen lopen om ons zo te  kunnen inleven in het verschrikkelijke leven van de Vietcong en de locals.

De blauwe lijnen tonen waar de tunnels liepen

Het tunnenstelsel werd zelfs uitgebouwd tot onder de basis van de Amerikanen. De  geschiedenis van de tunnels voert ons terug tot 1948 tegen de koloniale overheersing van de Fransen ; in de jaren 60 van de 20ste eeuw ontstond daaruit een 200 km uitgestrekt tunnenstelsel. Napalmbommen en ontbladeringsmiddelen ( orange) konden hiertegen niets beginnen; ook kleine soldaten ( tunnelratten genoemd ) konden geen grote successen behalen ; velen stierven een gruwelijke dood in de ontelbare vallen.

Nog onder de indruk begeven we ons nu naar TAY Ninh, ongeveer 60 km van Cu Chi verwijderd naar het Cao Dai centrum.

Een voorbeeld hoe de Vietcong in een tunnel kroop en een van de vreselijke vallen.

Cao Dai Holy tempel.

We begeven ons naar Tay Ninh, een 60-tal km van Cu Chi verwijderd. Daar bevindt zich het Cao. Daicentrum. We komen net op tijd om een hele stoet vrouwen en mannen in witte gewaden de tempel te zien betreden, voorgegaan door de waardigheidsbekleders in het rood (staat voor het confucianisme ), in het geel ( staat voor het boeddhisme ), en in het blauw ( staat voor het taoïsme ). De kleurige processie  trekt het middenschip binnen en neemt plaats op de grond volgens een strenge hiërarchie; ditmaal zijn het er veel meer omwille van de viering van het Chinese nieuwjaar 2014  zodat wij toeristen amper binnen raken. Dan volgt een uur van door maagden(!!!) gezongen gezangen begeleid door een traditioneel muziekensemble op de bovenverdieping terwijl beneden in tranche gebogen wordt op gepaste tijden: een indrukwekkend  schouwspel.

De Mekong delta en de draak met negen koppen.

Zaterdagochtend, 7u30. Dit weekend hebben we twee dagen busrreis Mekongdelta op ons programma. De 4.500 km lange stroom ledigt zich in Zuid Oost Vietnam in de Chinese zee. We hebben deze machtige stroom op onze reis bewonderd in China, Laos, Thailand en Cambodia en steeds bleven we onder de indruk van zijn grootsheid en de landschappen die hij bevloeit. In Vietnam even voorbij de grens met Cambodia splitst de rivier zich in twee armen.  Een noordelijke die verder vertakt in 5 armen en een zuidelijke die in twee armen in de zee vloeit. De vele vertakkingen verklaren de de Vietnamese naam voor de Mekong. Song Cau Long (rivier van negen draken). De Mekong vloed begint omstreeks eind mei en bereikt zijn hoogste punt eind september.  Zijn debiet evolueert van 1.800 m2 tot 38.000 m2 per seconde naargelang het seizoen
De bus brengt ons naar My Tho aan een van de Mekong armen. De weg loopt tussen groene rijst velden die sinds eeuwen worden bewerkt en die drie oogsten per jaar opbrengen.  De rijstvelden gaan over van ouders op kinderen en zijn dus alle familie eigendom. Op vele plaatsen staan de familiegraven midden een rijstveld want de doden worden begraven op de grond die ze hun hele leven hebben bewerkt.
Het is ruim over twaalf   dus tijd om de culinaire aspecten van de regio te leren kennen. Een boot  brengt ons naar een eiland en daar zullen we eten. Als we met de FJ reizen dan slaan we meestal zulk rijk middageten over want fruit en koekjes zijn dan ons middageten.

Leven met de Vietnamezen.

De taxichauffeur brengt ons van de binnenstad naar onze slaapplaats.wij zitten met ons gezelschap van 4 in de wagen, twee andere toeristen worden meegenomen achterop op de motorfiets. Rijden kan onze taxichauffeur, maar hoe? Toetert om de haverklap, rijdt in te hoge versnelling te traag, rijdt links op een tweevaksbaan aan  amper 40 km per uur..Uiteindelijk komen we langs een smal weggetje langs een rivier aan op de plaats van bestemming.  Het is al donker. Een van de motor rijders blijkt ook de gastheer te zijn. Wij krijgen de keuze waar we willen slapen want benevens slaapplaatsen in het familie huis zijn er ook nog bamboehutten recht tegenover, tussen het smalle weggetje en de rivier. Wij kiezen beide voor de bamboehutten met zicht (?) op het water.

Moeten er nog groenten zijn?

Wij zijn wat moeten lopen met ons gepak van onze homsetay naar de aanlegplaats waar we op een sloep kunnen stappen richting naar een arm van de Mekong. De mist hangt over het water en sluiert het landschap. Langs de oever staan de huisjes op stelten, soms bouwvallig opgetrokken in hout en golfplaten soms op een betonnen palen stelsel. Er is al wat bedrijvigheid en af en toe kruisen we een schip, het is nochtans zondagmorgen.
Wij zijn aangekomen op de Mekong arm en midden de stroom legt onze sloep aan bij een boot waarop de andere busgezellen van gisteren zitten die de nacht in een hotel hebben doorgebracht. We moeten overstappen, maar dat lukt zonder problemen.
De boot vaart ons nu stroomafwaarts naar de vlottende markt. Daar liggen grote en minder grote boten vol geladen met allerlei groenten en fruit. Tussen die boten navigeren kleinere sloepen op zoek naar geschikte koopwaar.  Af en toe worden we geënterd door zulke kleine sloepen die ons proberen de pas aangekochte producten te verkopen.  Het is verbazend te zien hoe hier handel gedreven wordt.  Wat een verschil bij de floating markets in Thailand die hoofdzakelijk bestaan ten behoeve van de toeristen.

Het rode gevaar

We hebben gisteren Ho Chi Minh City verlaten en zijn met  ons Mercedes privé busje de lange weg naar het noorden gestart. Tot in Hue – midden Vernam – rijden we langs de AH1 tot in de oude hoofdstad Hue.  Daar nemen we een lokale vlucht naar Hanoi, de nieuwe hoofdstad van het land.
De eerste etappe gisteren was 432 km lang en bracht ons naar Nha Trang vandaag een mondaine badstad. Het was tijdens de Vietnam oorlog de belangrijkste Amerikaanse militaire basis.  Dit verleden hebben de mensen in Vietnam achter zich gelaten, er is geen haat tegenover de Amerikanen.  We zouden dus geen hinder hebben ondervonden om met onze Texaanse nummerplaat op de FJ hier rond te rijden.
Rijden in Vietnam is niet veel anders dan in de buurlanden ware het niet dat anders dan in de buurlanden hier wel verkeersborden staan en er ook relatief veel verkeerslichten zijn.  De kwaliteit van de wegen varieert van goed tot (zeer) hobbelig.  Rond Saigon worden nieuwe snelwegen aangelegd met tal van kunstwerken nodig om de rivieren en de zompige rijstvelden te doorkruisen.  Op die bijna voltooide wegen staan ook verkeersborden, 40 km/u.  En onze voorzichtige chauffeur heeft die alle, kilometers lang, nauwkeurig alle gerespecteerd. Er was bijna geen verkeer op die tolweg maar toch bleef hij aan dat slakkengangetje rijden.  En dat doet hij overal waar verkeersborden staan met snelheidsbeperkingen!  Hij is nochtans een van de weinige verkeersdeelnemers met zulk respect voor de regels. 

Soms is het echt verschieten. De rode bussen kijken naar niets

Nha Trang in de verte

Nha Trang
We zijn veilig en wel aangekomen in Nha Trang een kuststad van 500.000 inwoners die leeft van de visserij en het toerisme. Het is ook de stad waar de Franse bioloog Alexandre Yersin het pathogeen ontdekte dat de oorzaak was van de pest.  Daarmee kon dan een vaccin gemaakt worden.
De baai van Nha Trang kan bogen te behoren tot de club van de 29 mooiste baaien ter wereld. Het gevolg hiervan zijn de vele toeristen die de stad bezetten. Goed voor het BNP van Vietnam maar niet direct onze ‘place to be’. Tijdens onze boot trip in de archipel op weg naar een goede snorkelplaats steekt onze gids het niet onder stoelen of banken, dat de meesten hier een probleem hebben met de vele Russische toeristen. We hadden gisterenavond al gemerkt dat bijna alle restaurants ook Russische opschriften dragen en we veel Russisch hoorden praten.
Het snorkelen was ok maar niet spectaculair in vergelijking met de plaatsen rond de Phi Phi eilanden in Thailand.  Bovendien was het water redelijk fris met slechts 23 °C.

12 februari  verder naar het noorden Qui Nhon.

Slechts 225 km rijden vandaag.  We hebben een nieuwe chauffeur en de Mercedes is vervangen door een Ford Transit busje. In tegenstelling tot de voorgaande chauffeur spreekt deze een paar woorden Engels en kunnen we af en toe iets proberen te weten te komen.
De weg loopt regelmatig langs de kust en dat geeft spetterende panorama’s als we enkele tientallen meter boven zeeniveau rijden. Wanneer we niet langs de kust rijden, rijden we in de valleien  tussen groene rijstvelden.  Hier zijn slechts twee oogsten per jaar.
Na een paar ‘bijna’ frontale botsingen zijn we op onze bestemming aangekomen. 

Beelden om van weg te dromen

Hoi An.
Weeral vroeg uit de veren want er wacht ons een rit van 300 km en de gemiddelde snelheden liggen laag in Vietnam en we rijden weer af en toe langs de kust.
Het is kwart voor vier als we de parking van Golf hotel oprijden in het centrum van de stad.   We hebben een gemiddelde snelheid gehaald van 25 km/u! Er blaast een stevige wind en het voelt fris aan, temperatuur net boven de 20°.  Hier blijven we 3 nachten om dan verder te trekken naar Hue.

My Son

Op onze eerste dag in Hoi An staat er een uitstap naar My Son op het programma. My Son ligt op een 60 km van Hoi An vandaan en samen met een nieuwe gids en nieuwe chauffeur rijden we op de hele drukke TL 610 naar My Son.

Nicole schrijft: De ruinestad My Son ligt ongeveer 40 km van Hoi An, in een ovaal dal aan de voet van de berg My ( mooie ) Son ( berg ) . Vanaf de 4de tot de 14de eeuw werd dit tempelcomplex uitgebouwd; de grootste realisaties kwamen er in de 10de en 11de eeuw. Omdat de Cham door de Vietnamezen steeds verder naar het zuiden werden verdreven gaven ze hun tempelstad in de 14de eeuw op .
In dit tempelcomplex brachten de hindoeïstische heersers van Amaravati (de koningen van de Cham) offers aan de god Shiva opdat die hun rijk zou beschermen.
In 1898 herontdekte men de ruïnes en vanaf 1901 vond onder de leiding van Henri Parmentier ( een Fransman ) een systematisch onderzoek plaats naar de ongeveer zeventig bouwwerken.
Ruim een derde van alle bouwwerken werd echter in de Vietnamoorlog verwoest tijdens de Amerikaanse bombardementen in augustus 1969 . In 1980 en later na 1999 begon men met de restauratie.
Nu is My Son Unesco-Werelderfgoed.

De oude stad Hoi An met de smalle straatjes en de gele een verdiephuizen heeft best wat charme.  De steegjes zijn nog steeds verlicht met kleurige lampions omdat het Chinees nieuwjaar nog duurt tot 19 februari.   En vandaag is er ook nog een grote toeloop van mensen die het feest van de volle maan komen vieren.  Deze wijk is sinds 1999 wereld erfgoed geworden.  Maar de oude stad kampt met een immens probleem.  Om de zoveel jaar staat het water hoog in de straten, ja zelfs een keer tot bijna 3 meter hoog!
Hoi An was een belangrijke havenstad tijdens de Franse koloniale tijd maar heeft die functie verloren omwille van de verzanding van de haven.  Het naburige iets meer noordelijk gelegen Da Nang is nu een belangrijke havenstad geworden.

De Japanese brug

Het is Zaterdag, In de omgeving van Hoi An hebben we afspraak op een boerderij voor een kookles. Op de parking van ons hotel staan fietsen ter onze beschikking om naar de 4 km verder gelegen  boerderij te rijden. Mijn fiets is te kort en ik kan het zadel niet voldoende hoog instellen, de achterrem krijst en blijft hangen en ik moet dus wat harder trappen dan normaal, maar het is maar een kort ritje en dat zal ik wel overleven.  Door de rijstvelden rijden we tot de plaats waar we zullen rondgeleid worden om meer te weten te komen over hoe men hier groenten teelt, het programma voorziet dat e zelf heven de hand aan de ploeg slaan.

De rondgang tussen de zorgvuldig aangelegde moestuintjes was kort. Onze dienstdoende gids, die hier vandaag de familie komt bijstaan, heeft er blijkbaar niet veel zin in. Hij is ook degene die ons kookles moet geven. Hij zegt dat hij hulpkerk is van beroep, dus dat moet wel lukken.  Eerst krijgen we nog een korte voet en nekmassage.

Hue, de vroegere hoofdstad.

Slechts 150 km is het naar Hue.  Een mooie route deels langs de kust en we moeten een pas over. De pas is amper 500 meter hoog maar de weg klimt behoorlijk en we krijgen regelmatig mooie uitzichten over de baai.  Boven op de pas staat nog een overblijfsel van de oorlog.  Een bunker en een uitkijk toren. Onze gids vandaag, kan niet verduiken dat -net als de gids gisteren in Hoi An -  hij sympathieën heeft voor de communistische partij die de overwinning heeft behaald op de Amerikanen. De oorlog is hier dus niet vergeten.

Hue, 400.000 inwoners groot ligt aan de rivier met de mooie aan ‘Perfume rivier’.   Het woord ‘perfume’ heeft niets te maken met parfum maar is een verkeerde vertaling uit het Vietnamees. De rivier is wel 250 meter breed maar slechts 65 kilometer lang en zorgt stroomopwaarts voor jaarlijkse overstromingen. De boot die ons naar een pagode met bijhorend boeddhistisch klooster brengt, stroomopwaarts, is voor ons alleen. Het is een mooie gele drakenboot met versierselen en hoge boeg. Daarom moet de schipper achteraan hoog zitten om uit te kunnen kijken over die boeg. De boot dient niet alleen om reizigers te vervoeren maar is ook een woonboot voor de schipper en zijn familie. De schippersvrouw heeft een kleine voorraad souvenir spullen aan boord en we worden moreel gedwongen iets te kopen.  Dat opdringerige verkoop gedrag en de uitdrukkelijke vraag naar fooien is een storend element dat we tot nog toe enkel in Vietnam hebben ervaren.

Een bezoek aan het paleis van de koning met de 500 vrouwen en 145 kinderen staat ook op het programma met aansluitend nog een bezoek van de citadel met daarnaast een paleis gebouwd als kopij van de verboden stad in Beijing. De gids die ons moet wegwijs maken in de geschiedenis van de paleizen is er een die ons wil doen laten geloven dat de toegangspoort van een van de paleizen naar het zuiden wijst terwijl ik hem probeer te overtuigen dat die poort eerder naar het oosten wijst aan de hand van de zonnestand en een kompas.

's Middags bij de lunch kregen we spring rolls die heel origineel opgediend werden.
De cakes als dessert waren ook speciaal

Hanoi

Hoe meer we naar het noorden reizen hoe killer het weer wordt. Waar we in het zuiden temperaturen hadden van 32° moeten we ons nu tevreden stellen met slechts 17°C.  En we kunnen de komende dagen nog lagere temperaturen met regen verwachten.
Naar Hanoi vliegen we met een late vlucht. Maar in plaats van 21u15 zijn we pas een uur later vertrokken. Het was middernacht toen we in ons hotel werden afgezet door onze gids en buschauffeur.  En dat het weer slechter is hebben we ondervonden, regen en een kille 12° C!

Hanoi heeft 7 miljoen inwoners en dat is ook te zien aan het chaotische verkeer. Meer wagens dan in Saigon, evenveel motoren, smalle straten, een zuid Aziatische rijstijl, een goed recept voor nog meer chaos.  In dit druilige regenweer ziet de stad er groezelig uit, heel anders dan Ho Chi Minh. Gelukkig heeft het opgehouden te motregenen tijdens ons ritje met een riksja in de binnenstad. Zulke rit is een must om de stratenchaos te beleven, adrenaline momenten bij de vleet!

Een hele ervaring door het helse verkeer in de oude stad op een Riksja

19 februari Hoa Lu en de Hoang Long rivier afvaart.

Het is slechts 110 km van Ha Noi  naar Hoa Lu in het zuiden maar dat duurt wel iets meer dan drie uur. Ingerekend  de obligatoire sanitaire stop halfweg  in een stop over plaats die toevallig ook allerlei pluralia te koop aanbiedt.  Dat gaat van zijde over sieraden naar marmeren beelden.

Niettegenstaande de kille temperatuur zijn er vele toeristen die het zelfde programma als het onze volgen. Gelukkig zijn er genoeg bootjes om allen een tocht op Hoang Long rivier te laten maken. Met tientallen bootjes vertrekken we voor een tocht van 6 km in een plat metalen bootje voort bewogen door een roeier die achterop zit.  De roeiers zijn de vrouwen en de mannen uit de omgevende dorpen. Het roeien gebeurt eenmaal met de armen en wordt afgewisseld door roeien met de benen. De rivier kronkelt door een landschap met kleine rijstvelden en majestueuze karstenbergen..  We gaan tot driemaal door een tunnel onder die karstenbergen.  Achter die tunnels komen we telkens  in een kleine kom terecht omgeven door die kalkbergen, er is geen andere toegang dan die door de grottunnels.

Halong baai.

Als er een plaats is in Vietnam die iedere reiziger kent is het wel de 'Halong Bay'. Vanzelfsprekend staat die plaats ook op ons programma. De baai is wereld beroemd omwille van haar ontelbare karstenbergen die uit het blauwe zeewater naar de hemel rijken.  Het is de plaats waar de draken uit de hemel zijn neergekomen in de zee.  De site behoort ook tot de nieuwe 7 wereldwonderen.
Slechts 150 km verwijderd van Ha Noi maar naar Vietnamese normen duurt de rit 4 uur. We hebben een cruise in de baai van Halong geboekt en blijven er twee nachten op de boot. De vraag die ons nu het meeste bezig houdt " Hoe zal het weder daar zijn? Koud, regen?" Ja sinds Hue is dit een steeds wederkerend onderwerp. Wij zijn wel in de subtropen, maar temperaturen van 12 en 17° aan zee hadden we niet verwacht, en zeewater is echt blauw als de zon schijnt.
We zitten in de bus van de V Spirit maatschappij.  De bus is ok maar de stoelen zijn gemaakt voor Aziaten, dus smal. Het is fris maar de zon is van de partij en dat zal zo blijven vandaag.

Geniet mee van de mooie Halong Baai al is de video opgenomen op een mistige dag

Sa Pa.

Van Halong baai terug naar Hanoi en van Hanoi trekken we verder noordwaarts richting Chinese grens met een transportmiddel dat we nog niet hebben gehad de:  “Orient Express” trein.  Vanuit Hanoi vertrekken iedere avond een vijf tal slaaptreinen naar Lao Cai, een Vietnamese stad op de grens met China.  Iets meer dan 300 km verwijderd van Hanoi. Met een TGV  zou die rit iets meer dan 1 uur duren, met de TPV (Train a Petite Vitesse), die zichzelf de “Orient Express” noemt duurt dat 10 uur! Gemiddelde snelheid iets meer dan 30 km per uur, dit is Kazachstan treinsnelheid!
Het is ongeveer 7 uur als we nog slaapdronken ons met alle bagage uit de trein wurmen. We zijn de ganse nacht gewiegd en geschud.  Vlak boven de buggy’s is het gehakketak van de wielen op de sporen het best hoorbaar en uitgerekend daar hadden we een coupe. Onze gids staat ons op te wachten, een dame van een etnische minderheid  de “ Red D Zaho “ in traditionele  klederdracht. Later bleek dat ze al om 4 uur in het station was denkend dat we met een eerdere trein zouden aankomen.  Foutje van onze gids in Hanoi die ons te laat heeft afgehaald in ons hotel.

Naar Sa Pa, 40 km verder in de bergen,  rijden we met het busje pas deze namiddag.  Eerst bezoeken we de zondagsmarkt in de omgeving van Lao Cai en een dorp. Een typische zuid Aziatische markt waar de mensen uit de omgeving hun groenten en dieren te koop aanbieden. Maar deze markt hier is wel zeer kleurrijk.  De dorpen uit de omgeving zijn bevolkt door talrijke etnische minderheid groepen en die zijn hier allen in hun kleurrijke klederdracht.

De markt van Bac Ha is gevuld met lieve mensen gekleed in kleurrijke tradirionale kledij

Vandaag de dag is Sapa een bruisend toeristenstadje gelegen in een prachtig berglandschap.  De thuis voor een groot aantal etnische minderheden. Er leven 36.000 inwoners waarvan de meeste werken op de terras rijstvelden op de lagere hellingen van de bergen. De  geografische ligging met subtropische zomers en milde winters en de 160 mistige dagen per jaar hebben een bijzondere invloed op de bevolking en fauna en flora.  Vele zeldzame en bedreigde planten- en diersoorten werden hier gevonden.

25 februari met de motorfiets over 2.000 meter naar de ‘Black Teeth’ vrouwen.

De zon is al vroeg van de partij.  We zien voor het eerst de hoge bergtoppen priemen in een blauwe lucht.  De vallei is nog met wolken gevuld als we klaar staan bij de motoverhuur. Groter dan een 125 cc motorfiets huren is niet mogelijk in Vietnam we zullen het moeten stellen met twee kleine Yamaha scooters voor een tocht van 130 km door de bergen ten westen van Sapa. Onze gids ook gemotoriseerd wil ons meenemen naar een dorp van een minderheid. In dat dorp is het schoonheidsideaal voor de vrouwen, zwarte tanden.
Mijn, wat aftandse scooter, heeft het behoorlijk lastig om op de steile berghellingen naar de top van 2.000 meter te klimmen. Met een slakkengangetje ben ik de rode lantaarn, maar het kleine motortje brengt me zonder stilvallen over de pas.

Adieu Vietnam.
22 dagen zijn voorbij gevlogen.  We zijn aan de laatste avond van een mooie trektocht doorheen het land Vietnam en de verschillende Vietnamese culturen.  We hebben zowat 4.500 km door het land getrokken en er de wezenlijke verschillen kunnen vaststellen tussen noord en zuid en daarmee bedoel ik niet alleen het klimaat…De wiegende Orient Express moet ons nu terug naar Hanoi brengen en vooraleer we in onze sponde klimmen drinken we nog een laatste fles Australische Shiraz.  Morgenvroeg zullen we afscheid moeten nemen van onze vrienden Nicole en Joël want zij vliegen terug naar België, wij willen onze FJ ophalen in Phnom Penh.

Onze Vietnamreis zit er op maar we willen jullie deze beelden ook niet onthouden
Het vervoer op de motorfietsen in Vietnam en de kledij van de vrouwen

Onze route doorheen Vietnam