 |
We rijden Ukraïne binnen |
 |
 |
Help!!!!!! |
Odessa de parel van de Zwarte Zee.
Neen, we rijden niet naar Tjernobil of Kiev of Lviv. Wij willen de Zwarte Zee ronden vanaf Odessa naar de Krim, de vroegere Russische riviera. Twee dagen in Odessa verblijven in een weekend, in de maand mei, is een meevaller! Knusse terrasjes, goede restaurants, ( opvallend veel Japanse), veel groen en grote bomen in de brede lanen van de binnenstad en mooi volk…! Een groot contrast met de buitenwijken!
Als ik bedenk dat de Oranje revolutie nog maar van 2004 dateert en dat het land nog steeds niet politiek stabiel kan genoemd worden dan is het verbazend vast te stellen hoe goed het (sommige) inwoners van Odessa stellen, of althans de schijn geven. In geen enkele stad in België heb ik zoveel dure luxewagens zien rijden en lopen de mensen zo modieus gekleed. Het land is duidelijk Westers geworden en ik vermoed dat de dikke Lexussen en de BMW X6 niet alle gereden worden door oligarchen.
|
|
| In Odessa zijn de vrouwen heel mooi gekleed en lopen ze meestal op hoge naaldhakken. |
16 mei maandag.
We hebben gisteren door de stad gekuierd en de befaamde in 1837 gebouwde Potemkin trappen ook wel eens Richelieu trappen, afgedaald en bestegen. Wij hebben niet gereden in de 2.000 km onderaardse mergelgangen onder de stad, we hebben gewoon genoten van de stad en het goede weer en wat geworsteld met het Oekraïns.
|
 |
Alleen nog in typische restaurants zie je nog de folkloristische kledij |
| Voor meer foto's van Odessa klik hier |
| |
|
Schril contrast:
meerdere BMW's X6, Lexus e.a. luxewagens rijden rond in Odessa, maar ook zie je andere toestanden. |
Oekraïense wegen en snelheidscontroles
Wij rijden langs de groezelige havenwijken ten noorden van Odessa richting Yalta. Yalta ligt op 568 km van hier en we plannen over twee dagen daar aan te komen. Wij hebben geen haast want ons visum voor Rusland is maar vanaf 1 juni geldig en vroeger aan de grens aanmelden heeft geen zin, zo werd ons gezegd. Als het weer wat meezit dan kijken we uit naar verblijf op het schiereiland de Krim.
De wegkwaliteit varieert van slecht naar minder goed en vice versa. Het is uitkijken naar de diepe putten en verzakkingen. Zoals elders ontbreken hier alle wegmarkeringen op een paar uitzonderingen na waar zichtbare rode en witte verfstrepen een zebrapad markeren. We worden voorbijgestoken door een oude BMW 525 en een kleine witte bestelwagen, wij cruisen rustig aan 90 km wat de maximum snelheid is op de wegen. Tegenliggers knipperen met de koplampen. Dat is het signaal dat er verder een politiepost staat opgesteld. Inderdaad daar staat de man van de wet! De BMW en de bestelwagen rijden nog steeds voorop maar wij moeten aan de kant. “Do you speak English?” vraagt de politieman met een speed gun in de hand. U reed 89km en hier mag u maar 60 rijden. Ik probeer hem duidelijk te maken dat mijn GPS aangeeft dat ik hier 90 mag rijden en dat er geen enkel verkeersbord staat met een beperking tot 60. Dat maakt niet veel indruk op de man. Hij moet een protocol opmaken, ik zou mijn rijbewijs achterlaten en in de volgende stad ergens 30€ achterlaten, terugkeren en mijn rijbewijs terug krijgen. Ik blijf kalm en herinner mij de vele checks in Latijns Amerika. Toch nog maar even aandringen en verzachtende omstandigheden pleiten, misschien helpt dat hier ook. En ja. Ik krijg mijn rijbewijs terug en mag doorrijden.
52 km verder bij het binnen rijden van een stad staan weer twee mannen in blauw uniform te zwaaien. Ik rijd geen 60 en ik zie niet in waarom ik zou stoppen. Ik rij dus door, de twee mannen geen blik gunnend. Lieve vertelde mij later dat ze het wel degelijk op ons gemunt hadden want ze had het politie fluitje gehoord. Blijkbaar bestaan ook in Oekraïne alle goede dingen uit drie. Weer 80 km verder ditmaal op een verlaten secondaire weg komt een tegenligger met pinkende koplampen. Ostentatief vertraag ik hoewel ik niet harder dan 80 km reed. Ja, inderdaad daar staan ze weer. Ik pas een van onze technieken van Latijns Amerika toe en kijk pal voor mij uit. In mijn rechter ooghoek zie ik de arm de lucht ingaan.. maar dat was beslist niet voor mij bedoeld. Ik rij verder.
We hadden rekening gehouden met dit soort wantoestanden maar drie maal op een namiddag is wat veel…toch? |
 |
We rijden naar Yalta en krijgen zo nu en dan de Zwarte Zee in ons visier |
Naar Yalta.
In het dorp Kranoperekops’k langs de E97 moet er een hotel zijn, althans dat hopen we toch. Er staat wel een bord langs de weg die dit aangeeft maar als we die richting volgen vinden we niets. “Gastinista”(fonetisch geschreven) is Russisch voor het woord hotel en Lieve probeert dit uit bij een paar wandelaars. Ze heeft de klemtoon verkeerd gelegd maar de mannen hebben het toch begrepen. Wij echter begrijpen niet de uitleg die wij krijgen, misschien toch een beetje dank zij de bijhorende gebaren die ze maken. De wereldkaarten op de FJ heeft hun aandacht getrokken en we vermoeden dat ze willen weten of we die weg gaan volgen. Dat we Belgen zijn hebben we al kunnen uitleggen. Prompt krijgen we uitgestoken handen en worden handen geschud. Enkele honderden meter en een aantal huizenblokken later is nergens een hotel te bespeuren. Wij rijden terug naar de E97, we moeten toch nog tanken, we zullen het daar nog maar eens vragen. Ver zijn we van het hotel niet meer af, zo blijkt. Wij rijden de aangeduide richting maar zijn blijkbaar een weg te vroeg naar rechts ingeslagen. Plots komt een Lada break langs gereden en wuift dat we hem moeten volgen. Enkele ogenblikken later komen we aan in het hotel.
Ze zien er wat stuurs uit die Oekraïners maar het zijn toffe en behulpzame kerels.
Op de parking van het hotel spreken twee man ons aan en we horen: ‘Zedelgem’ en ‘ New Holland’ en ‘Brugge’ en ‘Bruxelles’. Het zijn twee mecaniciens die de service doen voor het Vlaamse bedrijf New Holland uit Zedelgem, ze waren al in België en vinden het daar mooi en de landmachines zijn prima…zo hebben we dat toch begrepen.
|
 |
In de meeste restaurants krijg je er een live concert bij |
In onze kamer van het hotel hadden we kunnen fietsen.....het restaurant, met bijhorende zanger met elektronisch orkest, was goed en goedkoop....we zijn perfect uitgerust op weg naar het Zuiden van het schiereiland Crimea, naar Yalta. Yalta de stad waar Stalin, Roosevelt en Churhill in februari 1945 de nieuwe kaart van Europa tekenden en waar vroeger de Tsaar van Rusland een riant buitenverblijfje liet bouwen.
|
17 mei Op het schiereiland Crimea.
Wij zijn net een kleine pas (748m) over en dalen nu af langs een nogal drukke E95 weg naar de Zuidelijke kustlijn. Bij de stad Alushta nemen we de richting Yalta naar het Westen. De E95 loopt langs de rotsige kustlijn op een wisselende hoogte van 200 meter we zijn nog maar 33 km en hoeveel politieposten van Yalta verwijderd.. Inderdaad, het blauw is hier duidelijk present op de weg. We hebben onze tactiek uit het verleden een paar keer moeten toepassen en hebben de fluitende politiemannen genegeerd en doorgereden. |
 |
Wandelen in het mooie Yalta |
| Voor meer foto's van Yalta klik hier |
De chaotische stad Yalta
Wij zijn ter hoogte van Yalta op de cornische en proberen af te dalen naar de stad. Onze GPS geeft aan dat we linksaf moeten. We belanden in een van de meest ondenkbare wirwar van kleine wagenbrede weggetjes veelal niet geplaveid en adembenemend steil, op en neer. Overal zien we bouwwerven elke vierkante meter van de bergflank wordt hier volgebouwd en het lijkt ons dat dit niet zo planmatig gebeurt als het zou moeten. Onze GPS heeft ondertussen het Noorden verloren en wij proberen dan maar op het gevoel naar beneden te geraken. Af en toe komen we in een zakstraat en moeten dan achterwaarts terug, maar het lukt ons om de FJ wat later te parkeren op enkele tientallen meter van de esplanade en daar is een Mc Donald. Mc Donald en de lobby van grote hotels zijn voor ons reizigers in eerste instantie nuttige plekken om onze reis te organiseren. Dankzij de WiFi die daar beschikbaar is kunnen we op internet hotels boeken en mails lezen en Skypen enz… Een hotel hebben we snel gevonden en het is hier niet zover vandaan.
Yalta is voor de oude URRS het ultieme vakantiegebied geweest en dat is te merken aan de vroegere grandeur van sommige gebouwen.
|
 |
| Ook in Yalta zagen we de dames op hoge naaldhakken. |
Het Lividia Paleis
Het Livadia domein – ten Westen van de stad -was sinds 1860 het zomerverblijf van de Russische keizerlijke familie. Maar lang voordien was het een Tartaarse vesting, dat later omgebouwd werd tot een landhuis. Het landhuis kreeg de naam Livadia (de naam stamt van het oud Grieks: De poort tot het paradijs). Het huidige gebouw werd in opdracht van Tsaar Nicolas gebouwd en in 1911 voltooid na amper 17 maand bouwtijd. Het is opgetrokken met wit graniet uit de Krim en voor de patio’s werd Carrera marmer gebruikt.
|
 |
Het mooie Lividia Paleis |
| Voor meer foto's van het Lividia Paleis klik op de foto's van Yalta of hier |
Van de inhoud van het paleis is niet veel meer overgebleven. Na de opstand van de Bolsjewieken diende het gebouw als sanatorium en psychiatrische inrichting, vanaf 1941 tot 1944 was het in het bezit van de 'Wehrmacht' en sinds 1974 is het een museum.
Het bezoek aan het historische domein hebben we afgerond met een bezoek aan een terrasje aan de ingangspoort van het domein. De dienster vertelde ons dat ze na haar universitaire studies geen behoorlijke baan in het onderwijs kan vinden en dat ze nu meer verdient als serveerster dan als taalleraar aan de middelbare school. ( minder dan 200$ per maand is het loon van een leraar in Oekraïne).
|
 |
We rijden in de Krim, richting Sevastopol |
Sevastopol, de heldenstad
De cornische die van Yalta naar Sevastopol loopt biedt mooie panorama’s maar kan spijtig genoeg niet wedijveren met die van Peru, Zuid Frankrijk of Kroatië bv. Bovendien is er terug de alom aanwezige politie en dat begint stilaan op de zenuwen te werken. Dankzij de knipperende koplampen van tegenliggers houden wij ons klaar om eventuele gedwongen politiestops te negeren.
Het is gelukt, we zijn in Sevastopol, het is middag, druk verkeer.
Deze plek is al bewoond van 1000 jaar voor onze tijdtelling. De Grieken waren hier 600 jaar voor Christus. Dus moet de omgeving wel iets aantrekkelijks hebben. En dat blijkt ook uit de latere geschiedenis want vele oorlogen werden hier uitgevochten, de laatste tussen de Duitsers in 1941 en de Russen. Tienduizenden Russische soldaten sneuvelden en 95.000 werden krijgsgevangen genomen! Men zegt dat er vandaag nog amper 10 huizen zijn in de stad die dateren van voor de oorlog. De strijd duurde 150 dagen en omwille van het heldhaftig verzet gaf Stalin haar de eretitel van ‘Heldenstad’.
De banden met Rusland en Oekraïne zijn opnieuw veel beter geworden dan in de koude periode na het uiteenvallen van de Sovjet Unie. In 2010 werd een overeenkomst getekend die de Russen toelaten tot in 2048 terreinen te huren en aanwezig te zijn met hun vloot.
|
 |
Gebouwen met Russische vlag |
We merken zelfs dat de hier aanwezige Russen met auto’s rijden met Russische nummerplaten en op een aantal grote gebouwen zien we verschillende Russische vlaggen wapperen.
|
|
We verbleven drie dagen in het mooie Sevastopol |
| Voor meer foto's van Sevastopol klik hier |
Problemen met de communicatie. Проблеми зі зв'язком.
Eten en drinken in Oekraïne is een klein avontuur op zich als tenminste de spijskaarten in cyrillisch schrift worden aangeboden. In de toeristische plaatsen valt dat nogal mee want hier en daar kunnen we ons behelpen met Engels of Duits. Onleesbare menu’s zijn echt een probleem! Wat zullen we te eten krijgen? Keuze is er genoeg, maar wat kiezen? Wijn kiezen, is even problematisch, na een paar keer proberen zijn we overgeschakeld op “piwa” geschreven ‘пиво’. Stella Artois – gebrouwen hier - is alom te krijgen en die smaakt zoals we dat ervan verwachten, wat dus niet het geval is met de wijn die we blind hebben geproefd.
Onderweg tanken, of, als we ons willen informeren naar de weg, is de gebarentaal de enige bruikbare oplossing. Wij hebben vastgesteld dat er drie soorten Oekrainers zijn. Sommige Oekraïners reageren dan met een stortvloed van woorden in het Oekraïens en het Russisch anderen beperken zich tot het wijzen naar, vergezeld van een keelklank “mmm”. Weer anderen spreken dan geen gebenedijd woord als we informeren of ze Engels spreken
|
|
De bierkaart...... |
Hoe politiecontroles vermijden op Oekraïense wegen.
Na ons verblijf van een drietal dagen in de stad Sevastopol wilden we verder richting Rusland, naar de stad Volgograd, het vroegere Stalingrad. We hadden voorzien om de ‘Koza Arabats ka Sirilka” te rijden, een smalle 126 km lange landstrook in de Azov zee. Ergens halfweg die piste hadden we een kampeerplaats gevonden op Google Earth. Het is de 24ste mei en al 17 uur als we aanrijden in het voorlaatste dorp voor de landengte. Wij hadden vandaag geen toeristische wegen gereden en daardoor ook veel minder politiecontroles gezien en op de landengte verwachten we ook niet direct dat daar controles zullen zijn.
De landengte Koza Arabats ka Sirilka
Een zeer behulpzame man met Lada bracht ons naar het begin van de landstrook. Hij moest daar drie man naar huis brengen in een dorp van 10 houten huisjes. Voor we afscheid hadden genomen kwam een van de drie man naar de FJ gelopen en wou weten wat we zouden eten vanavond. Dat is toch wat we vermoedden, wat hij ons probeerde verstaanbaar te maken. Hij stelde voor dat we zijn drie eieren zouden kopen voor een halve Hryvnia, de munteenheid hier. De ene man was al wat meer beneveld dan de andere en toen we hun 10 Hryvnia gaven kregen we prompt nog drie lookknollen erbij. Dat hebben we geweten want na korte tijd was de auto vol van look geuren!
|
 |
De route midden in de zee |
Het gestuiter van de wielen op de golfplaten zandweg herinnerde ons aan Patagonië of Bolivia, je moet snel genoeg rijden om het comfortabel te houden maar er zijn de verzakkingen die af en toe opduiken en dat gaan de achterwielen van de FJ de lucht in….
|
 |
De pisteweg bestond grotendeels uit "wasbord" |
We hebben 40 km piste onder de wielen gehad en die piste loopt naast een smalle strandstrook. Op dat strand ligt het vol flessen. Glas en plastiek, achtergelaten door de vele vissers. En die vissers die komen we zeer regelmatig tegen. Naast het vissen is drinken hier de voornaamste bezigheid. Dat Oekraïners flinke drinkers zijn hebben we vele malen kunnen zien aan de mannen die met flessen allerhande in de hand op stap zijn en aan de tal van stalletjes op de voetpaden in de stad,waarin je alleen ‘booze’ kan kopen.
|
 |
Vissers, druk aan het werk |
 |
Prachtige natuur |
| Voor meer foto's van de landengte klik hier |
“You have Ukrainien friends". "У вас є українські друзі".
Dat kregen we te horen toen we onze FJ aan het klaarmaken waren om te vertrekken naar oorden met minder muggen. We hebben hier twee dagen op het strand verbleven in het domein van mevrouw Olga. Naast een struisvogel kwekerij staan ook vakantie huisjes op het domein en staat er zelfs een hotel.
De muggen maar ook de wind waren gisterenavond spelbreker. Na een heerlijke rustige windloze dag met zwemmen in het heerlijke zeewater stak een felle zeebries op. Die werd vooraf gegaan door een invasie van zwermen muggen. Dat er muggen waren wisten we maar overdag zijn die weinig actief en gisterenavond was er wat wind en die blaast de muggen weg.
|
 |
Lieve met het struisvogelei en de pluimen |
We nemen afscheid van Olga en haar staf en hebben de bewaker een blikje Jupiler gegeven. Van Olga krijgen we twee struisvogel pluimen en een ei. We worden uitgewuifd en vertrekken met spijt want hier hadden we nog een aantal dagen willen verblijven. . до побачення!
Melitopol - Berdyansk
Het was nog steeds erg winderig als we op 26 mei richting Melitopol reden een ritje van slechts 150km. We kunnen maar op 1 juni over de grens met Rusland we hebben dus nog wat tijd. Dat was dan ook de reden van ons tweedaags verblijf in Melitopol en drie dagen in het kuststadje Berdyansk.
|
 |
We verbleven drie dagen in de kuststad Berdyansk |
 |
We beginnen het Russisch bier te appreciëren |
| Voor meer foto's van Berdyansk klik hier |
Geen grote gebeurtenissen op het programma dan wat rustig kuieren langs de hoofdstraten en de zeedijk in Berdyansk.
In het laatste stadje was het een en al bedrijvigheid met het klaarmaken van restaurants want op 1 juni start officieel het zomerseizoen. Op een terrasje met een halve liter bier –de standaardmaat – is het prettig turen naar de voorbij defilerende slanke dames met zeer korte rokjes of hotpants en op naaldhakken. Tegen de avond aan verandert de kledij en paraderen de meisjes in glitterende avondjurkjes op nog hogere hakken!
1 juni Op weg naar Volgograd
Wij zijn nu op weg naar Volgograd een rit van ongeveer 900 km. Een snelheidsbeperking van 90 km op de hoofdwegen, 60 km in de dorpen en de vele kuilen in de weg laten geen hoge daggemiddelden toe. We hebben over internet een hotel in Volgograd gereserveerd op 2 juni en kunnen dus rustig cruisen en halfweg een hotel proberen te vinden.
Het is iets over 14 uur en er komt maar geen einde aan de stad Donetsk met zijn brede lanen en druk verkeer. We zijn dan toch de laatste laan uitgereden en ja, daar staat weer een wuivende agent die ons teken doet halt te houden. Lieve wil dat ik halt hou… ik vraag mij af waarom… ik rij door... Een korte woordenwisseling in de FJ tot gevolg maar geen gezeik met een inhalige politieman.
Donderdag 2 juni: naar de grens
Gisteren zijn we rond 17 uur aangekomen in het kleine stadje Krasnodan op 23 km met de grens met Rusland. Onze GPS had ons de’ theoretisch ‘ snelste weg doen rijden maar dat viel wat tegen, vooral de laatste 100 km waren problematisch. Afbrokkelende oude asfaltwegen behoren tot de gevaarlijkste en meest oncomfortabele wegen op de planeet. Dit Oostelijk deel van Oekraïne heeft een nog slechter wegennet als de rest van het land. Onze mening over de staat van de wegen is trouwens een steeds weerkerend onderwerp in gesprekken met mensen van hier. |
|
Onze route in Oekraïne |
 |
