7 december de Mekong over naar Thailand.

25 kilometer zuidwaarts van Vientiane, is er een brug over de Mekong. De machtige Mekong is ook de grens met Thailand. Ons Laos visa loopt vandaag ten einde en we moeten dus de grens/brug over, naar de stad Nong Khai. Vandaar zullen we dan richting Noord Thailand rijden. Het is druk aan de Lao grens maar alles verloopt vlot. We rijden nu over de lange Mekongbrug nadat we vooraf van rijstrook hebben verwisseld. In Thailand rijden we links!

De Thailand grensautoriteiten zijn meegaand en alles verloopt vlot. Bij de Laos exit moest betaald worden en bij de Thai entry moet dit ook al. We zijn over de grens en we beseffen dat we nergens een kantoor zagen waar we een aansprakelijkheid verzekering konden kopen. Na wat vragen komen we te weten dat in het shopping center in Nong Khai een kantoor is waar we een polis kunnen krijgen. Het shopping center heeft wel een Star Buck’s café maar geen makelaarskantoor. Dus moeten we verder op zoek. Ook hier krijgen we de indruk dat weinig mensen een paar woorden Engels spreken.

Links rijden en op LPG.

Met wat omwegen hebben we dan toch een verkeringsmakelaar gevonden in Nong Khai. Toen we uiteindelijk bij het kantoor van Allianz verzekering binnenstapten bleek ook dit bedrijf geen polis voor ons te hebben. Maar de uiterst behulpzame directrice stelde voor om met ons mee te rijden want ze wist in de stad wel een goede makelaar zijn.

Met de verzekeringspolis op zak rijden we naar het LPG station dat we vroeger zijn tegengekomen. Ja, in Thailand moet er LPG en CNG beschikbaar zijn. Inderdaad het is een LPG tankstation en we schuiven aan om te tanken. We hebben in Azië al vier verschillende vulnippels nodig gehad om gas in de tank te kunnen vullen, hopelijk past er een van de vier. Pech! Geen van de vulnippels past. Weer een ander vulsysteem! De bestuurder van de auto naast ons maakt met gebaren ons duidelijk dat er een oplossing is op een andere plaats. Duidelijk…toch niet zo duidelijk…hij spreekt een Tuktuk chauffeur aan en daar moeten we dan achterna rijden. We zien wel, de tuktuk rijdt ons voor en wij volgen hem op een expresweg tot hij halt houdt bij een benzinestation. Benzine, LPG en LPG installateur. Het kost toch nog wat handen gebaren voor ik heb uitgelegd dat ik een aangepaste nippel wens die bruikbaar is in gans Thailand. Morgen tussen negen en tien zal het stuk klaar zijn legt de chef (baas) mij uit en het zal 500 Bath kosten. We zijn blij met de oplossing al moeten we onvoorzien blijven overnachten in deze stad. LPG kost hier amper 0,4€ hebben we ondertussen al opgemerkt.

We kregen een prachtige zonsondergang

We zijn al wat vroeger bij de LPG installateur aangekomen, maar de nippel blijkt nog niet helemaal klaar te zijn. Ja, het is tenslotte ook zaterdag! Tijd om rustig de affiches met de werkingsschema’s van de verschillende aangeboden LPG en CNG injectie installaties van Koreaanse makelij te bestuderen. State of the art installaties en installatieprijzen aan een derde of minder dan de Belgische. De duurste installatie kost 31.000 Bath (750€)!

De nippel met aangepaste afsluitdop zit op de gastank van de FJ, 75l LPG in de tank en we kunnen richting Noord. Aan de grote kruispunten, met de dubbele lanen, is het nog steeds wat wennen om niet de verkeerde wegstrook op te rijden maar al bij al gaat het linkse verkeer vlot. Hier wordt niet meer getoeterd. Wat een verschil met de situaties van voorgaande maanden! Met uitzondering van Rusland moesten we in alle landen ons aanpassen aan de cowboy stijl van de chauffeurs. Hier in het vriendelijke Thailand, toegegeven ook wel een beetje in Laos, kunnen we rekenen op hoffelijkheid en respect voor regels. Althans toch van de meeste autochauffeurs. Dat is minder het geval voor de tuktuk's en de vele berijders van de lichte motorfietsen. Zij wringen zich door het verkeer met een zekere drang van doodsverachting of zoiets…

8 december richting Nan

Ik heb een route uitgekozen die noordwaarts langs de Mekong loopt. De eerste stad op onze route, van enige betekenis, ligt zowat 600 kilometer verder. Wij hebben geen informatie over de route noch over het gebied waar we door zullen trekken. Gezien de aard van de weg zullen we hooguit een gemiddelde kunnen halen van 45 kilometer per uur. Nan ligt dus op twee reisdagen.

Twee honderd kilometer hebben we de kronkelweg langs de Mekong bereden. Weinig of geen verkeer en anders dan in Laos geen dorpen op paalwoningen langs de weg. Wel hebben we zeer regelmatig politie check points waar we traag door de chicanes moeten rijden. Niet een heeft ons halt doen houden het lijkt wel dat op zaterdag geen controles worden gehouden. De andere oever van de Mekong is Lao grondgebied en volgens sommige bronnen zitten in dit verlaten jungle gebied nog Hmong of andere anti-Lao-regering rebellen. Zo worden ze toch genoemd door de Lao officials. In wezen is het een volk dat ten tijde van de Vietnam oorlog de zijde van de Verenigde Staten hebben gekozen om te vechten tegen de communisten en dat wordt hun vandaag nog altijd kwalijk genomen door de Lao en Vietnam regering.

Sinds we gisteren de grens over zijn gereden, zijn we in een andere wereld. Geen hamer en sikkel vlaggen meer die we in Laos overal naast de nationale vlag aan de huizen zagen. De wegen zijn breder en beter hoewel we vandaag ook al slechte stroken onder de wielen hebben gekregen.

Nu we de Mekong vallei verlaten hebben gaat het op en neer met stijging percentages waar we de FJ in de afdalingen in eerste versnelling moeten blokkeren en flink moeten bijremmen om het wat veilig te houden. Af en toe rijden we door een dorp en rond het dorp zijn de wegen bezet met kleine tractors met vooraan een duwschop. Een mini bulldozer dus. In Laos zijn dat doorgaans tweewielige trekkers met lange stuurdissel waar achteraan een laadbak is gemonteerd.

Die mini bulldozers zijn ook voorzien van een achteraan gemonteerde laadbak. Die laadbak is zo zwaar beladen met witte zakken dat het nodig is vooraan hetzelfde gewicht te stapelen op de duwschop om de tractor te beletten dat hij kipt rond zijn achteras. Bovenop die zakken zit dan nog de hele familie en de honden zitten steevast voorop op de lading. In soms lange slierten kruipen ze de steile hellingen op naar hun dorpen. We hebben ons lang afgevraagd wat er wel in die witte plastiek zakken zou kunnen zitten want veel landbouwgronden hebben we niet kunnen zien in dit berg en heuvelland. Eerst zijn het maiskolven geweest en nu zijn het ananassen. De ananas plant ziet er van ver uit zoals de agave cactus in Mexico, waarvan Tequila en Mescal wordt gemaakt. De blauwgroene langwerpige bladeren van de ananas zijn smaller en korter maar op de berghellingen zien ze er als agave uit.

Het wordt steeds donkerder en de hoop dat we ergens een guesthouse vinden wordt alsmaar kleiner. Bij een van de check points vraag ik hoever het eerstvolgende dorp zou zijn waar we kunnen slapen. Op 30 kilometer denk ik te begrijpen, is er een home-stay. De politieman spreekt geen woord dat voor ons verstaanbaar is. 30 kilometer probeer ik hem duidelijk te maken dat is nog ongeveer een uur rijden op dit soort wegen en dan is het pikdonker, mijnheer! Het duurt wat, maar uiteindelijk hebben we een oplossing. Aan de andere kant van de weg is een helikopter langdingplaats. We zijn hier op 1.000 meter, het hoogste punt van de streek. Op die plaats kunnen we kamperen en we mogen de toiletten en water gebruiken van de kleine kazerne.

Met het batterijprobleem (zie vroeger) zit in onze koelkast geen bederfbaar voedsel, buiten uitgezonderd nog enkele eieren. Maar we hebben steeds noodrantsoenen bij! De fles Argentijnse Cabernet Sauvignon zal smaken bij de spaghetti bolognaise, de eieren zijn voor het ontbijt gereserveerd!

Op onze weg naar Chiang Rai bleven we in het stadje "Nan" met de mooie tempel overnachten

Zondagochtend 9 december Nan de hoofdstad van de Nan provincie.

Het is negen uur en nog erg vochtig buiten. De zon komt af en toe door het lage wolkendek priemen. De tent is nog nat en die kunnen we nog niet dichtvouwen. De valleien rond onze kampeerplaatsen zijn gevuld met grijze wolken. Vooraleer alles droog wordt gebrand door de opkomende zon kunnen we rustig ontbijten. Een vrouw is daarnet een paar koeien komen stellen op enkele meter van onze kampeerplaats. Ze lijkt niet echt verwonderd ons hier aan te treffen op de helikopterlandingsplaats gemerkt “H”. Ondertussen is een pick-up aangekomen met in de laadbak een zestal kinderen en die zijn de steile helling naar het dal afgedaald, vermoedelijk naar het stuk grond dat ze bewerken. Die kinderen waren wel onder de indruk van onze aanwezigheid. En nu komt nog een kleine meid met een koe om die te laten grazen op de rand van het plateau waar we nog steeds staan.

Het was een goede beslissing gisteren om niet verder te rijden. De weg is net een tobogan, geen rechte stukken en steil op en neer. Alweer moeten we regelmatig door check points. We zijn nog altijd in het grensgebied met Laos.

In Nan, de hoofdstad van de Nan provincie met 24.000 inwoners, staat een meer dan 500 jaar oude Wat. Van de muurschilderingen wordt gezegd dat deze het evenbeeld zijn van de muurschilderingen van de sixtijnse kapel in Rome. Nan was vroeger een autonoom koninkrijk met weinig relaties met andere gebieden. De overheden proberen nu de stad die dicht bij de grens met Laos en China ligt toeristisch te promoveren.

Al eeuwen worden op de Nan rivier jaarlijks boot wedstrijden georganiseerd met lange smalle boten die tot 60 man kunnen bevatten. Alle roeiers dragen dezelfde outfit. Voor dit spektakel, dat zich na het regenseizoen afspeelt, komen we rijkelijk te laat aan in deze sympathieke stad.

Maandag 10 december Nan naar Chiang Rai.

We hebben vanochtend de stad Nan verlaten en rijden richting Chiang Rai waar we drie dagen hebben gereserveerd in een resort ten Noorden van de stad. Zelfs wij – met een ogenschijnlijke vrije reisplanning - ondervinden dat we soms te snel door een streek ‘moeten’ reizen. In Nan hadden we best nog een dag kunnen vertoeven.

De etappe van vandaag is 280 kilometer. Om zoveel mogelijk te kunnen genieten van het resort willen we er al vroeg na de middag aankomen. Eens buiten Nan rijden we weer in de jungle en slingert de weg op en neer door de duizenden heuvels. De kwaliteit van de weg varieert van uitstekend tot middelmatig en op vele plaatsen probeert de natuur het asfalt terug in te nemen. De buitenkant van de bochten wordt haast niet bereden en daar zijn kruipplanten en ander groen het verloren terrein aan het heroveren.

Naarmate we meer Noordwaarts vorderen en de stad Chiang Rai naderen wordt het terrein vlakker en wordt het verkeer drukker. Minder opwindend dus. Het goede nieuws is dat we net zoals in Nan ook hier LPG kunnen tanken.

Drie dagen in Chiang Rai de meest noordelijke Thaise stad

De stad bezoeken, wat kuieren door de straten van de binnenstad, de avondmarkt ontdekken van een Cappuccino 'freppe' op een terrasje genieten en voor de rest in het sfeervolle en charmante resort vertoeven dit is ons programma.  Het resort ligt aan de voet van een dicht begroeide heuvelkam vlakbij een toeristische trekpleister, een waterval. Onze bungalow staat tussen de tropische planten en bloemen naast een bergbeek en vanaf ons terras dendert een watervalletje naar een cascade van rots vijvertjes lager op het terrein.

We zijn dus niet naar het drielanden punt, wat verder noordwaarts, gereden waar alle toeristen naar toe willen om in de gouden driehoek geweest te zijn. Op onze laatste avond willen we in de stad – 18 kilometer zuidwaarts – eens Westers dineren. Niet dat we de rijke Thaise keuken beu zouden zijn, maar voor de afwisseling.

Dit kan toch niet waar zijn!

We zijn in de binnenstad en rijden de smalle straatjes door op zoek naar het restaurant “The old Dutch”. Omdat we het niet zo direct vinden parkeren we de FJ in een van de hoofdstraten en gaan te voet op zoek. Een paar straten verder vinden we niet ver van de ‘Clock Tower” de drukke straat waar het restaurant zou moeten zijn. Aan de andere kant van de straat denken we het eethuis gevonden te hebben. We steken de straat over en tot onze stomme verbazing botsen we op de tafel waar Marleen en Marc uit Torhout hun avondmaal aan het beëindigen zijn. Die zagen we al viermaal, toevallig eerst drie maal in Laos en nu in Chiang Rai het Noorden van Thailand!

Chiang Mai 13 december

Het was weerom een sublieme rit door de jungle. Goede tot uitstekende asfaltwegen die door het bergland slingeren. Van Chiang Rai even noordwaarts West naar de stad Fang. Hier hadden we in de bergen naast een van de vele warmwaterbronnen willen kamperen maar we hoorden dat 's nachts de temperatuur tot 2°C kan dalen. We rijden verder zuidwaarts langs de grens met Birma over de 107, naar Chiang Mai de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad ligt tussen de hoogste bergen van het land aan de Ping rivier met zijn bijrivier de Penam. Ze is gesticht in 1296.

Het drukke Chiang Mai 

Ook in Chiang Mai blijven we drie nachten om de stad en de omgeving te verkennen. De oude stad ligt in een haast perfect vierkant en is omgeven door een wal hier en daar onderbroken door de ruïnes van de vroegere stadsmuren. Mountain view, ons gasthuis is ideaal gelegen aan de noorderpoort van de oude stad, binnen de stadswallen.

Vele toeristen hier. Druk verkeer met honderden motorfietsen en luid zoemende snel rijdende tuk-tuks die door de straten zigzaggen. Echter geen getoeter zoals in China. De driewielige tuk-tuks worden aangedreven door een drie cilinder tweetakt motor  die zoals onze FJ ook op LPG loopt. Door hun beperkte afmetingen rijden ze gemakkelijk door de ontelbare smalle straatjes van de oude stad. In die straatjes is er een overaanbod van kleine hotelletjes en min of meer gezellige eethuisjes. In die smalle straatjes zijn er geen voetpaden. De wat bredere straten hebben die wel.

Voetpaden in Thailand, nog meer dan in Laos, zijn echter blijkbaar niet bedoeld om er veilig, beschermd van het gemotoriseerde verkeer, op te lopen. Als die voetpaden al voldoende breed zijn voor een persoon en in het gangpad geen gaten zitten of palen pardoes de weg blokkeren of laaghangende kabels tegen je aan wrijven, dan nog kan je ze niet gebruiken. Moto’s, auto’s staan erop geparkeerd, winkeliers en restaurateurs zien ze als een verlengstuk van hun toonzaal of gelagruimte. Soms wordt het voetpad gewoon afgezet door bloembakken of zelfs definitief ingepalmd door de huiseigenaar!

Zondag 16 december de rit over Pai naar Mai Hong Son met de 1.864 bochten.

Niet meer dan 275 kilometer, waarvan de eerste vijftig kilometer recht zijn, en over een bijna vlak terrein lopen. Iemand moet de bochten hebben geteld van de laatste 200 kilometer! Het hoogste punt is niet eens 1.600 meter maar de steile op en af’s volgen zich in razend snel tempo op. Geen Alpen- of Pyreneeën weg, geen weg in het Andes gebergte of Centraal Azië kan wedijveren met deze slingerweg door de jungle. De ene bocht na de andere naadloos aan elkaar gerijgd met soms stijgingen van 20% en meer en dat alles op goede kwaliteit asfalt. Een droomweg voor motorrijders! De weg is pas sinds 1996 volledig geasfalteerd, hij werd in de tweede wereldoorlog aangelegd door de Japanners als bevoorradingsweg naar Birma.

In het begin, in de lagere gebieden rijden we door bamboebossen en ontdekken af en toe een klein landbouwbedrijfje dat rijst teelt op kleine terrasakkertjes. Blauwe signalisatieborden wijzen op de vele beken en verborgen watervallen en grotten. Hoger gaat de bamboe over in naaldbomen. De pret wordt om de haverklap toch even verbroken door de politie checkpoints waar zich vervelende politiemensen ledig houden met het opsporen van drugsbendes en het controleren van mensen smokkel uit het naburige Birma. Westerse toeristen, zoals wij, worden met rust gelaten.

In Pai is de oude hangbrug die de japanners over de rivier bouwden nog steeds een attractie voor vele toeristen. Het stadje zelf kwam in 2008 in de wereldpers omdat een (dronken) politiechef een Canadees heeft neergeschoten en een andere heeft verwond. De straten in het centrum zijn gedeeltelijk afgezet door panelen die duidelijk maken dat roken en alcohol gebruiken in het openbaar niet is toegelaten!

Mae Hong Son en de onmogelijke verrassing.

Het enige hotel dat onze GPS kent in Mae Hong Son ligt centraal niet ver van de Birmaanse Wat aan de rand van de centrale vijver. Ik wil het straatje inrijden en merk dat een grijze Mitsubishi pick-up met zijn koplampen staat te knipperen. Ik  twijfel even of ik wel dit straatje in mag tot Lieve plots merkt dat het Marleen en Marc uit Torhout zijn die we nu voor de zesde maal geheel onverwacht tegen het lijf lopen!

We boeken drie nachten in dit gezellige dorp met de vele tempels. We hadden hier wat langer willen vertoeven maar op 21 december moeten we in Bangkok aankomen en Bangkok is nog ruim duizend kilometer naar het Zuiden als we de wat langere weg langs de grens met Birma nemen.

Kamphaeng Phet 20 december.

Naar Kamphaeng Phet (muur van diamant) moeten we nog 225 km afleggen. Volgens de reisgids heeft deze stad een resem van bezienswaardigheden, dus een goede etappeplaats. In het gebied noordelijk van de stad begon vroeger de zone waar teakbomen groeiden maar die zijn helaas bijna verdwenen. En het is pas 15 uur als we het guesthouse uiteindelijk hebben gevonden en we er onze bungalow kunnen bezetten. Uit het gastenboek blijkt dat er weinig gasten zijn vandaag, een enkel koppel, uit België!

Waaraan de stad haar bijnaam “Muur van diamant” te danken heeft heb ik niet kunnen achterhalen. De stad is waarschijnlijk rond 1360 ontstaan. Van de oude stad zijn enkel ruïnes overgebleven en in de onmiddellijke omgeving is een indrukwekkend aantal tempels te vinden. Ze staan in een immens park of beter gezegd bos, een paar kilometer buiten de nieuwe agglomeratie.

Iedere stad heeft een ander gezicht ’s avonds als het donker is, ook deze stad. Iedere stad in Thailand en Laos heeft een ‘nacht markt’. We zijn op zoek naar een standje waar ze de lekkere gefrituurde bananen met tempuradeeg klaarmaken…

Naar Bangkok.

 Nog 350 kilometer vooraleer we Bangkok bereiken waar we tijdens de kerstdagen willen verblijven. We rijden in vlak land met nog weinig zichtbaar groen en weinig bomen, over dubbele rijvakswegen. Druk verkeer van pick-ups. De pick-up is in Thailand het meest geziene voertuig. Hij wordt gebruikt als landbouwvoertuig, vrachtwagen, bus en status symbool. Het links rijden levert geen problemen, wat nog wel gewenning vraagt is het soms roekeloze gedrag van de man of vrouw op de lichte motorfiets. De meesten rijden zonder helm of bescherming. Met vier op een moto is geen zeldzaamheid maar het zicht van een man met een slapende kleuter op de linkerarm die door het verkeer laveert aan hoge snelheid doet ons toch schrikken.

Dank zij de brede wegen hebben we een hoog gemiddelde gehaald we zijn aan de rand van de stad gekomen en rijden nu hoog boven het plaatselijke verkeer op de bekende expreswegen rond en in Bangkok. Het is bijna 16 uur en al een tijdje spitsuur. In het spitsuur mogen de twee rijvakken door drie rijen auto’s bezet worden. Soms zijn dat wel vier rijen auto’s! Nog twee kilometer naar ons hotel, wijst de GPS aan, maar we gaan al een tijdje stapvoets naar de laatste uitrit van de expresweg, we staan nu zelfs al een poosje stil.

Een uur hebben we over de laatste kilometer gedaan, we zijn op de Sukhomvit ( een grote centrale weg met in het midden de pijlers van de ‘Sky train’). Een zijstraat verder is Soi 4 met aan het einde ons hotel maar hoe komen we door die verkeersstroom? Oef, we zijn de drukke Soi 4 met zijn vele bars kunnen binnenrijden. Dat gaat alleen als je je dezelfde rijstijl aanmeet van de andere weggebruikers: aandringen en doorgaan en niet teveel naar de anderen kijken… In Bangkok zelf rijden of gereden worden is een wereld van verschil.  

Bangkok met de kerstdagen.

Bart onze jongste zoon die in Wenen leeft komt ons opzoeken op 24 december. We zullen drie dagen samen zijn en kerstavond en kerstdag vieren met ondermeer een bezoek aan een paar exclusieve gelegenheden. We hebben eerst geboekt in Worabura maar verhuizen op 24 december naar het wat chiquere Four Seasons. Het Worabura resort hotel ligt op slechts 2,5 kilometer van de Four Seasons. Maar de rit met de FJ duurde wel een uur! We moeten ons nu wel gaan haasten want we willen Bart op de luchthaven afhalen die over een uur zal landen. De taxi man zegt dat de rit tot een uur kan duren maar we zijn ruim op tijd in de aankomsthaal om Bart te verwelkomen.

Wij wensen een zalige Kerstdag aan iedereen

De drie dagen samen waren snel om hoewel goed gevuld met allerhande bezoeken aan de belangrijkste bezienswaardigheden en een rit op de grote rivier. We moesten zelfs een dag vroeg uit de veren om de 120 kilometer te overbruggen naar de echte ‘floating market’ ten zuiden van de grote stad.

Aan alle mooie dingen komt er een einde.
Dag Bart, het was heel leuk!

Het was tijdens WO II dat de Japanners de Birmaanse spoorweg hebben aangelegd met de hulp van 250.000 Aziatische dwangarbeiders en meer dan 60.000 gevangen genomen Britse, Australische, Nederlandse en Amerikaanse strijdkrachten. Werk aan de spoorlijn begon in Zuid Birma in oktober 1942 terwijl op hetzelfde moment de bouw ook begon in Thailand. Op 16 oktober 1943 werden de twee uiteindes van de Birma-Thailand spoorlijn verbonden bij Konkoita in Thailand.

Er was geen moderne apparatuur beschikbaar voor het werk. Alles moest dus met behulp van menselijke inspanning worden gedaan. Omdat de Japanners de vooropgestelde opleveringsdatum probeerden te halen moesten in de “Speedo” periode de mensen tot diep in de nacht werken. Het flikkerende licht van de open lucht vuren bij de Konio uitgraving dat de uitgemergelde arbeiders verlichte, gaf de plek zijn naam – Hellfire Pas. De “Speedo” viel samen met het natte seizoen en de uitbraken van cholera eisten duizenden levens. Deze spoorlijn vervoerde in bijna twee jaar 220.000 ton militaire voorraden.

Tegenwoordig is nog 130 kilometer van deze spoorlijn in gebruik.

De Hellfire Pas ligt 80 km ten noord westen van Kanchanaburi de bewuste brug over de Kwai (uitspreken Kwae zoals in square, anders bedoel je een buffel met kwai) ligt in Kanchanaburi.

We hebben pech. We staan al een half uur buiten in een lange wachtrij busreizigers. We moeten uitchecken bij de grenspolitie van Thailand. Eindelijk, we mogen binnen in de geklimatiseerde ruimte. Ook hier meerdere wachtrijen maar er is er een zonder wachtenden. “Overstay” en “Disabled People and people with little children” staat er op een blauw bord boven het loket. We hoeven dus niet meer te wachten! Dat is het goede nieuws, we moeten niet naar de gevangenis ook dat is goed nieuws, maar we moeten wel een pak Bath’s afdokken en dat is het slechte nieuws!

Bye Bye Thailand, we komen terug!

Nong Khai.

Tijdens ons vierdaags verblijf in Nong Khai heb ik de ophanging van de LPG tank laten vernieuwen. De in België geplaatste gastankbevesting is niet opgewassen geweest tegen de slechte wegen in Centraal Azië. Een paar keer zijn noodreparaties moeten gebeuren in Kazakhstan en de laatste keer in Mongolië 2 jaar terug. Dank zij een spanband was de ophanging min of meer gezekerd maar mooi was dit niet en de textiel spanband is niet geschikt om lange tijd mee te gaan. Nu is de ophanging stevig uitgevoerd, maar het nadeel is wel dat de 75 liter tank 3 cm lager hangt. Er is nu ook een extra bescherming toegevoegd onderaan de tank om hem te beschermen tegen steenslag en schuren over rotsen.

Ons hotel was nu niet zoals voorgaande keer aan de Mekong gelegen maar in een kleine zijstraat van de hoofdstraat op wandelafstand van het Dee Dee restaurant. Dee Dee restaurant is een druk bezochte eetplaats maar zelfs met honderd gasten moet je nooit langer wachten dan 20 minuten voordat het bestelde eten wordt geserveerd. Elke dag draagt het personeel een kleding in een andere kleur. Het restaurant is een geoliede machine. In gans Zuid Oost Azië moet je de schotels altijd de een na de andere bestellen. Doe je dat niet dan krijg je als eerste schotel degene die het eerst klaar is in de keuken. Zelfs indien je uitdrukkelijk verzoekt om eerst het voorgerecht te brengen en pas daarna de hoofdschotel dan toch krijg je wat het eerst uit de keuken komt. Ook hebben we geleerd dezelfde soort schotel te bestellen willen we samen eten. Het dessert in Dee Dee moeten we aan de andere kant van de straat bestellen. Daar staat een kraam waar we heerlijke pannenkoeken met ei, banaan en gesuikerde melk kunnen krijgen.

7 maart Kalasin verder naar het zuiden.

Landbouwgebied is het land waar we doorrijden. Meestal uitgedroogde rijstvelden, niet direct het meest aantrekkelijke landschap op het eind van het droge seizoen. We hebben de secondaire weg naar Kalasin genomen en komen zo door de kleinere dorpen. In tegenstelling tot onze reisgids’ LP ‘ hebben we niet de indruk dat we door het armste deel van Thailand rijden. De grensgebieden met Laos in het Noord Oosten en deze met Birma in het Noord Westen zagen er heel wat minder voorspoedig uit.

Kalasin zoals Nong Khai viert feest. Hele straten zijn gesperd voor het verkeer en zijn bezet met standjes die alle swat denkbaar is verkopen. Meubels, planten, speelgoed, textiel maar vooral eten. Soms ruiken die eetstandjes heerlijk maar er zijn er ook heel wat die minder ons reukorgaan strelen. De geroosterde spinnen, krekels, kevers of maden kunnen dan wel een lekkernij voor de lokalen, wij zij er niet door begeesterd.

Het feesten in Kalasin heeft geduurd tot ruim 2 uur in de morgen dan werd het stil in onze hotelkamer.

Van Kalasin naar Khon Kaen.

80 kilometer naar Khon Kaen de dinosaurus stad, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad zelf is amper twee eeuwen oud maar er zijn bewijzen van menselijke aanwezigheid gevonden op het plateau, daterend uit de prehistorie. Nog verder terug waren er de dinosaurussen die hier hebben geleefd (120 miljoen jaren geleden) . Bij een survey - in de bergen van Phuwian - naar uranium in 1976, stootten de geologen op fossielen van een tot nog toe onbekend soort planten etende dinosaurus.

Khon Kaen is booming. Hier is er geen economische crisis zichtbaar! Nieuwe garages schieten als paddenstoelen uit de grond en de straten zijn vol met recente pick-ups, SUV’s en personenwagens. Op elke hoek van de straat is er minstens een winkel met een enorme voorraad, waar motorfietsen worden verkocht. Die grote hoeveelheden motorfietsen in de vele winkels is echter een fenomeen dat we in gans Zuid Oost Azië zien. In de warenhuizen is bijna alles wat we in Europa kennen te koop en de luxe merken allerhande zijn ook hier goed vertegenwoordigd. Er zijn de ontelbare eetstandjes en restaurants op de voetpaden maar er zijn ook de relatief dure en trendy plaatsen. Allemaal tekenen van een groeiende welstand van de inwoners.

Phimai.

Vandaag maandag 11 maart rijden we naar Phimai, 186 km verder naar het Zuiden. De grote verbindingswegen in Thailand zijn alle dubbelrijvaksbanen met middenberm. Afgezien van het gekke rijgedrag van sommigen is het makkelijk rijden op deze super wegen. Het zijn meestal bussen, soms ook wel vrachtwagens, die steeds rechts blijven rijden en die we dus zoals de andere weggebruikers links voorbij moeten. Als de weg door een stad loopt dan zijn er meestal vier rijstroken in elke richting, zelfs met die overvloed aan rijbanen kan het af en toe toch behoorlijk druk zijn op die plekken. Even buiten Khon Kaen is er een Makro waar we nieuwe grondzeilen kunnen kopen. Onze eigen blauwe zeilen zijn we enkele dage geleden verloren toen ik de dakkoffer vergeten was af te sluiten – dat moeten we met twee doen, aan elke kant het deksel naar beneden drukken -.

Onze volgende stop zal Chonnabot zijn. Een klein dorpje 12 km west van de N2. Dat stadje staat bekend voor zijn Mudmee zijde- en katoenwevers. Mudmee (Mat-Mee) is een weefproces, gebruik makend van voor gekleurde draden die in terugkerende geometrische patronen resulteren. Het is een kunst die van moeder op dochter overgaat en dat dank zij de hernieuwde belangstelling van Thais en vreemdelingen aan een opgang bezig is.

We vinden niet direct het gebouw van de coöperatieve en rijden enkele zijstraten in op zoek naar de weefsters die we moeten vinden, aan het werk tussen de palen onder de woningen. Ze hebben er geen probleem mee dat we op hun handen staan te staren en hoe ze met veel geduld draadje per draadje aanslaan met behulp van een zeer eenvoudig (lees primitief) weefgetouw met drie pedalen. Het aangeboden 4 meter lange bordeauxkleurig  mudmee zijdeweefsel was wel mooi maar Lieve zag er geen gebruik voor.

Als we in Phimai aankomen, begint het te regenen, een klein onweer. Een paar dagen geleden zagen we ook al een onweer in het nationaal park. Het is nochtans nog altijd droog seizoen! En volgens de statistieken zijn er maar gemiddeld 4 dagen in maart met regen. We nemen onze intrek in een hotel dat vlak naast het historisch centrum ligt, ondertussen valt het water met bakken uit de lucht. De receptioniste verwelkomt Lieve in het Nederlands. Eerst begreep Lieve niet wat de dame wou zeggen want je verwacht natuurlijk niet dat hier iemand onze taal machtig zou zijn en de uitspraak was ook een beetje anders. Het Nederlands had ze geleerd van andere Belgen die hier waren geweest. Ze zou dolgraag naar België gaan om er te werken, om het even welk werk. “Hier moet ik 14 uur per dag werken voor amper 9.000 Baht”. (Dat is ongeveer 225€).

De oude stad met de Khmer tempel van Phimai is een van de belangrijkste Khmer tempels van Thailand en is vergelijkbaar met deze van Angkor Wat met wie hij ook het grondplan gemeen heeft. Hij dateert eveneens van de 11^de en 12^de eeuw. Phimai moet een belangrijke stad (gewest) geweest zijn in het Khmer keizerrijk want het was het eindpunt van de 225 kilometer lange baan van Angkor.

Verder naar het Khao Yai nationaal park.

Ontbijten was niet mogelijk in ons hotel met de vriendelijke dame. Maar vlakbij het hotel heeft Lieve een bakkerij gevonden met westerse broodspecialiteiten. Met alles wat we in de koelkast in de FJ nog zitten hebben wordt dit weer een heerlijk ontbijt ergens onder de schaduw van een boom op weg naar Pak Chong. Deze stad ten noorden van het nationaal park wordt de toegangspoort tot het park genoemd maar onze reisgids bestempelt de stad als niet interessant. Ten zuiden van de stad op de weg van 30 kilometer naar het park zijn tal van resorts en hotels zo wordt geschreven. We hebben wel een leuk koffiehuis gevonden met lekkere cappuccino frappé. Omdat we in het park willen kamperen, moeten we ook nog eten kopen voor twee dagen verblijf.

Het is nog maar 15 uur en we hebben een betaalbaar resort met zwembad gevonden op weg naar het park. Wij zijn nu dicht genoeg genaderd bij de ingang van het park om morgen niet al te laat het park binnen te rijden. Ons plan is, om minstens een nacht in het park te verblijven.

Wij zijn ondertussen 20 km diep in het woud en komen aan een grote open plek “het bezoekerscentrum” met parkings plus een overdekte hall waar een eetservice is. Ondertussen hebben we vernomen waar de meest interessante bezienswaardigheden te vinden zijn en waar we kunnen kamperen. Een trekking van ettelijke uren met een gids hebben we nog niet voorzien.

Er zijn twee plaatsen waar kan gekampeerd worden, maar op slechts een zijn wagens toegelaten. Deze laatste is immens groot en heeft verschillende vijvers. Aan de rand op de hoogst gelegen plaats naast de rand van het woud installeer ik de FJ niet ver van een waterpunt en sanitair blok. Er zijn weinig kampeerders vanavond. In het bos naast ons zingen de gibbons en op de open graspleinen grazen Sambar herten. De dieren zijn blijkbaar vertrouwd met de mensen in zoverre dat ik moeite had een ervan weg te houden van onze eettafel. Ze hebben blijkbaar ook een goede neus voor lekkere dingen!

En ja.....we zagen er een

Gevecht met apen.

We hebben goed geslapen niettegenstaande de vele vreemde geluiden uit het bos naast ons. De Sambar herten zijn opnieuw present en krijgen gezelschap van een familie Lange staart Macaque. De apen zien er vriendelijk uit maar kunnen vervelend zijn. De brochure van het park waarschuwt ervoor dat je geen voeding in de tent of zakken mag achterlaten en dat we het vuilnis moeten deponeren in de daartoe voorziene afsluitbare traliebakken.

We hebben weer een onweer te verwerken. De regen plenst neer terwijl bij de tent van onze afwezige buurvrouw een grondige inspectie van een familie apen aan de gang is. Ze hebben geen last van de zondvloed. Ze proberen om een grote rode kunststof container open te maken een aantal zien we bezig met plastiek zakken en nog een paar spelen met de zetel. Wat verder staat de traliecontainer en ik zie vader aap het zware deksel optillen en opengooien. Beducht van de rotzooi die ze met al dat vuilnis zullen achterlaten loop ik naar de container met de idee de apen van hun plan af te laten zien. Dat lukt, ze gaan op de loop. Althans de meeste. De oudste, de grootste heeft zich echter bedacht en keert zich om en komt naar mij toegelopen. Wat moet ik doen? Dat kleine beest ziet er plots heel vervaarlijk uit staande op zijn benen met de armen gespreid en de muil wijd open. Zijn vonkende donkere ogen, zijn grote tanden en zijn klauwvingers voorspellen een aanval. Je kunt drie dingen doen in zulke situatie moet ik eens gelezen hebben. Gaan lopen, aanstalten maken om zelf aan te vallen of niets doen en blijven staan. Ik kies voor de laatste optie en de aap druipt af!

15 maart we verlaten het park.

We hebben getwijfeld om nog wat langer te blijven in het park maar hebben uiteindelijk toch besloten om verder te trekken. Vannacht heeft het opnieuw wat geregend en dat verplicht ons wat te wachten om de tent op te plooien tot dat deze droog is. Ondertussen kunnen we nog een praatje slaan met een Engelse studente die benieuwd, onze FJ met tent komt gadeslaan.

Wij hadden eergisteren al kennis gemaakt met Yosua een student uit Bhutan. Bhutan stond op ons reisplan maar de overheden daar willen kost wat kost het aantal toeristen beperken tot 12.000 per jaar. Bovendien mag je daar ook niet met eigen voertuig rijden. Maar volgens de Engelse reisvriendin van Yoshua zou dit kunnen omzeild worden als we een invitatie zouden krijgen.

15 maart Ayuthaya.

We zijn aangekomen in de vroegere hoofdstad van Siam en zullen hier tot na het weekend blijven. De stad ligt aan de samenvloeiing van twee rivieren die in het noorden van het stadscentrum door een kanaal zijn verbonden. Om die reden spreekt men hier over het ‘eiland’. In dit stadsdeel situeert zich de oude stadskern. Maar wat een stadskern wat een stad! Zulke hoeveelheid oude tempels hebben we in Thailand nog niet gezien.

Ons guesthouse ligt aan de oever van een van de rivieren de Pa Sak, de oever tegenover het eiland. Vanop het terras van het restaurant hebben we dus een goede kijk op de bedrijvigheid op het water. Er zijn de slepers met soms vijf grote aken erachter die regelmatig voorbijkomen varen er zijn ook de vele feestboten en er zijn de kleine vissersboten die het waterverkeer druk maken.

We hebben niet alle tempels bezocht in die drukkende hitte. We lazen 39° op onze thermometer om 21u, dat was toen we van het restaurant kwamen dat aan de oever van de andere rivier ligt, de Phraya. Dit is de rivier die door Bangkok loopt! Dit restaurant zullen we niet gauw vergeten want de gebakken langoustines, zwemmend samen met de groentjes, in een overheerlijke bisque saus, in een kokosnoot opgediend behoren tot de culinaire hoogtepunten die we tot nog toe in Thailand hebben meegemaakt.

18 maart naar Zuid Thailand.

Slechts 260 km vandaag naar Hua Hin, aan de baai van Bangkok, maar we moeten langs de grote stad Bangkok voorbij en dat zou wat vertragingen kunnen opleveren. Vooraleer we kunnen vertrekken wil de gastvrouw samen met ons en haar zus een foto voor de FJ hebben.

We zijn snel uit de stad langs de brede toegangswegen, nog even LPG tanken. LPG is in Thailand goedkoop maar deze pomp even buiten de stad is tot nog de goedkoopste geweest. Bovenop de LPG krijgen we nog 6 liter flessenwater mee. Dat geven van drinkwater bij het tanken is een gewoonte die het merendeel van de tankstations in Thailand hebben. Wij hebben hier in Thailand dus geen tekort aan drinkwater in onze reservoirs in de FJ. We hebben soms wel het probleem waar we al die flessen tijdelijk moeten wegbergen.

We zijn nog maar een goede twee uur op weg en zijn nu al voorbij het centrum van Bangkok voorbij. Het verkeer loopt redelijk vlot en blijkbaar hebben we de goede expresweg gekozen dwars door de stad.

We hebben besloten om niet nu tot Hua Hin te rijden maar een paar dagen te verblijven in Cha Am, een andere kuststad 28 km ten noorden van Hua Hin. Ons verder plan is dan om naar het Kaen Krachan nationaal park te rijden en daar in het grootste park van Thailand enkele dagen te kamperen.

We hebben een net hotelletje vlakbij het strand gevonden, in een zijstraatje van de strandboulevard.

Het is duidelijk een vakantiestad voor de Thais hoewel we ook redelijk veel westerlingen ontwaren op de drukke boulevard.
Vanzelfsprekend zijn de meeste eetplaatsen te vinden langs die kilometers lange boulevard, er zijn natuurlijk ook de vele eetstandjes langs beide zijden van de weg. Die eetstalletjes staan meestal op het voetpad maar soms ook gewoon op de straat zelf. Dat maakt veilig wandelen ook hier moeilijk. Voetpaden zijn trouwens in gans Zuid Azië alles behalve voorzien voor voetgangersgebruik.

Vanop het terras van ons restaurant bekijken we het schouwspel dat zich op de boulevard afspeelt. Motorfietsen, fietsers op tandems, tandems met drie of vier pedalensets, bussen met veelkleurige LED verlichting, zowel binnen als langs buiten tot in het motorcompartiment toe, pick-ups met loeiende muziekinstallaties...

21maart. Drie dagen in het Nationaal park Kaeng Krachan.

Het grootste wildpark van Thailand ligt in de omgeving van Cha-am en Hua Hin richting west langs de Birmaanse grens. We hebben nu wat meer proviand in de koelkast meegenomen, zodat we minstens drie dagen autonoom en goed kunnen overleven. Ik heb op de website van het park onder meer gevonden, dat er drie kampeersites zijn. Een ranger, aan het bezoekerscentrum, bevestigt dat. Bij de lager gelegen camping zijn het vlinders die kunnen gespot worden. De op 1.000 meter gelegen tweede camping is een paradijs voor de vogelaars. Veel andere uitleg is er niet te krijgen in het bezoekerscentrum. Ze zijn hier duidelijk niet gewoon van veel buitenlandse toeristen te zien en te ontvangen.

We kiezen om meteen naar de hoogst gelegen kampeerplek te rijden vanwege het koelere en dus aangenamer klimaat. De nachttemperaturen in deze regio dalen in dit seizoen niet onder de 26° en overdag hebben we de laatste dagen ruim 36° en meer gehad, met een gevoelswaarde van 42°.  Op 1.000 meter hoogte verwachten we dat het toch wat koeler zal worden ‘s nachts.

De ingang van het park ligt 35 km van het bezoekerscentrum. We kopen er de ingangs- en de kampeer tickets voor drie dagen.

We zijn langs een smalle slingerende piste met diepe ravijnen en door een paar beken tot het hoogste punt geklommen waar de camping moet zijn. Een ritje van 56 km in 3,5 uur. Er is inderdaad hier een vlak terrein voor het opzetten van tenten. Wij moeten echter een andere plek uitzoeken want op dat grasveld kunnen en mogen geen voertuigen komen. Die plek is gauw gevonden onder een paar bomen, op de parking van het domein naast het tentengrasveld. Door de bomen hebben we zelfs een panoramisch zicht op de valleien en bergtoppen richting Birma. Die valleien zijn in de ochtend gevuld met wolken waaruit de toppen van de lagere bergen als eilanden zichtbaar zijn.

We zijn goed en wel geïnstalleerd op de rand van de parking en denken eraan om aanstalten te maken tot het bereiden van de avondlunch. Een grijze Ford Ranger pick-up komt de parking opgereden. Het zijn de bewoners van een al eerder opgestelde tent wat verder. Garry en Bo, hij Texaan, uit San Antonio, zij Thaise blijken gepationeerde “birdies” te zijn. Gewapend met geweldige camera’s proberen zij die vogel die ze nog nooit gezien hebben te vereeuwigen. Garry komt hier af en toe, hij woont trouwens al 3 jaar in Thailand. Als ik hem vertel dat we onze wereldreis begonnen zijn in Texas en dat ik de FJ heb gekocht in Round Rock kan hij zijn oren bijna niet geloven.

Het diner vergezeld van een fles Californische wijn was voortreffelijk. Het is 19 uur en bijna donker, de dieren in de jungle om ons zijn stil geworden. Het heeft ondertussen ook wat geonweerd maar de plenzende tropische stortregens zijn uitgebleven.

De volgende ochtend zijn we al vroeg uit de veren. Ik vraag Garry of hij ook die wilde hond rond de tent heeft gehoord. Hij bevestigt en bootst het gehijg na van wat ik dacht dat het een wilde hond was. Maar Garry denkt dat het een ander beest moet zijn geweest, ook hij heeft geprobeerd van het te spotten in het maanlicht maar bij de minste beweging was het beest weg.

De volgende nacht waren we alleen op de kampeerplaats en nu geen hijgende ‘hond’ rond onze tent maar een katachtig dier iets groter dan een hond heb ik zien sluipen.  Het was echter te donker (gesluierde maan) om duidelijk te herkennen welk beest ons kwam opzoeken.

Het is zaterdag. De zingende gibbons hebben ons alweer vroeg uit onze tent gelokt. Vandaag gaan we naar een andere kampeerplaats in het park 100 km meer naar het zuiden. Het is weekend en dan komen de Thais naar het park. Het is nog maar pas half zeven en de eerste safari pick-ups met enkele luidruchtige dames komen er al aan. Voor de zon echt warm wordt willen we onze tent opgeplooid hebben.

Er zijn nu al een tiental 4x4 ‘s naar boven gekomen als wij de weg naar beneden aanvatten. Het was een mooie rustige en eenzame plek hierboven. We naderen de omgeving waar de vele vlinders fladderen en waar ook vele fotografen aan de beken staan te wachten tot ze de mooiste foto hebben. Hier heeft het onweer wat feller geweest, te zien aan de vele plassen en het groen dat op de piste ligt. De omgevallen boom die wat verder over de weg ligt kan nog maar pas daar liggen gezien het verkeer dat we deze ochtend al hebben gezien. De boom verspert over de hele breedte de piste.  Er is geen doorkomen aan, misschien er toch proberen over te rijden? Met de LPG tank die nu wat lager hangt wil ik dat niet proberen. In de boom is met mankracht geen beweging te krijgen, hij is niet zo dik maar dat tropisch hout is zwaar, zeer zwaar. Dan maar de winch gebruiken. Dat zal dan de eerste maal zijn dat ik die echt nodig heb voor onszelf. Tot nog toe was het om anderen uit de modder te halen in Mongolië bijvoorbeeld. Ik moet nog wel de zware elektrische kabel van de liermotor opnieuw verbinden want die had ik bij de montage van de nieuwe batterij niet meer verbonden.

Het werk, het opruimen, is in minder dan een kwart uur geklaard. De boom ligt nu langs en naast de piste en de eerste Thai is al voorbij gereden. Tot mijn verbazing zonder dat hij maar enig teken van waardering gaf voor het vrijmaken van de weg. De volgende had iets meer respect.

24 maart nog verder naar het zuiden tot Chumphon.

Krabi of Phuket? We hebben nog niet uitgemaakt welke plaats we het eerst willen aandoen. Die twee steden liggen nog 650 km meer zuidwaarts. Tot in die regio rijden we nog in deze reis, dat zal het meest zuidelijke punt worden, voorlopig. Vandaar moeten we weer naar het Noorden. Op 23 april moeten we zeker in Phnom Penh zijn waar we de FJ zullen stallen. Het voorstel van Paul om hem in Bangkok achter te laten hebben we afgewezen omdat we onze vliegtuigtickets niet meer kunnen veranderen. We moeten uit Phnom Penh vertrekken naar Europa en daar terug keren om onze reis in januari verder te zetten.

Chumpon is een gekende etappestad halfweg, dus daar zullen we halt houden.

Het is zondag en de stad Chumpon ligt er wat verlaten bij. Het valt ons op dat de voetpaden redelijk goed begaanbaar zijn wat elders in Zuid Oost Azië nergens het geval is. De voetpaden zijn hier niet ingenomen door de winkels of de bewoners van de huizen. Er staan ook geen auto’s of motorfietsen op het voetpad! Hier en daar staan wel plantenbakken en potten met bloemen waar je omheen moet lopen.

Op weg naar het eiland Phuket.

We zijn twee nachten in de etappestad gebleven. Het straatbeeld op maandag was toch wat anders, iets meer activiteit op de voetpaden …

We moeten 400 km naar het zuiden van het eiland Phuket waar we geboekt hebben in een klein resort. We kiezen voor de oostelijke route langs de 41, terugkeren zullen we langs de (4) westelijke route doen

Phuket, Rawai beach

Rawai beach in het uiterste zuiden van het eiland is toeristisch minder ontwikkeld. Dat is niet direct een nadeel voor ons, wel integendeel. Veertien jaar terug waren we ook al in Phuket in Club Med op Kata beach, de westkust. Het is die kust met zijn vele baaien die zwaar heeft geleden onder de tsunami in 2004.

Vandaag, 9 jaar later, is daar niet veel meer van te merken. Projectontwikkelaars hebben ook hier hun best gedaan. De toeristische ontwikkeling heeft er ook voor gezorgd dat het Club Med domein nu helemaal ingesloten ligt. Alles is volgebouwd. Niet meer te herkennen…trieste vooruitgang!

Phuket, Patong Beach.

Het is maar 17 km naar Patong beach aan de andere kant van het eiland, vanuit Rawai. Maar wat een wereld van verschil! De baai met zijn zandstrand en met zijn bijna 3 km lange promenade oogt een stuk mooier. Er zijn ook geen getijden hier in tegenstelling tot de oostzijde van Phuket eiland. Het nadeel is dat alles volgepropt is met winkels, resorts, hotels en restaurants en er zijn logischerwijze ook massa’s toeristen. Het toppunt schijnt echter nog niet bereikt want er wordt een skihelling gepland naar de zee toe op de berg achter de kusstrook!

Voor we naar Krabi rijden hebben we nog twee nachten geboekt in een klein hotel ten noorden van de baai niet ver van het grote Graceland resort. We willen hier wat catamaran zeilen, we hebben de boten gevonden maar ook hier is er helaas onvoldoende wind.

April is de warmste maand in deze streken (in mei begint het regenseizoen) en dat is te merken. Zelfs de inwoners zeggen ons dat het warm is vandaag, 37° met 88% luchtvochtigheid – gevoelstemperatuur 44°-.Maar zelfs bij deze temperaturen zien we Thaise venters op het strand met sweaters, lange broek, hoed en handschoenen …

Phuket.

Het Phuket eiland hebben we doorkruist en verkend, toch een groot deel ervan. Het is een vreemde ervaring, de mondaine baaien contrasteren als dag en nacht met het hinterland. Dat hinterland is het ruwe heuvelachtig gebied in het centrum van het eiland waar hier en daar nog een nationaal park(je) is met nog wat overgebleven apen. Her en der zien we nog houten hutten en toestanden die ons doen terugdenken aan wat we meemaakten aan de grenzen met Birma en Laos in Noord Thailand. Vermoedelijk zijn het vluchtelingen uit Birma op zoek naar een beter leven, die hier hokken! Meer naar het noorden – het eiland is ongeveer 50 km van noord naar zuid – zijn er de rubber- en palmolieplantages en de kweek van ananas en bananen.

Van de iets meer dan 500.000 inwoners zijn 21% buitenlanders.

Krabi, vanaf 1 april.

Wij blijven nog een tijd in de streken met de paradijselijke vakantieoorden nu we de smaak wat te pakken hebben gekregen van het zalig niet veel doen. Maar in Krabi zelf gaan we niet verblijven. We hebben, 25 km ten noorden van de stad Krabi, in Klong Muang Beach, een verblijfplaats gevonden gelegen op het strand. Het is een rustige plek waar ook een aantal sjieke en dure resorts liggen zoals Sheraton Krabi of Sofitel Krabi en nog een paar andere. We hebben alvast voor vier nachten geboekt maar waarschijnlijk blijven we langer als het verblijf meevalt.

Er zijn maar vier kamers in ‘Vacation house’. Langs de straatkant is een klein reisbureau erachter zijn de ruime gastenkamers, 10 meter verder is er het met bomen begroeide strand waar ’s ochtends door de super vriendelijke gastvrouw een uitgebreid ontbijt wordt geserveerd.

Het is ook hier verschrikkelijk warm en vochtig zodat we af en toe de toevlucht tot onze kamer nemen om wat af te koelen. Het zeewater zelf koelt niet af, te warm!

We boekten een daguitstap naar de Phi Phi eilanden.
De agenda zag er zo uit:

Get on a speed boat for Phi Phi Leh, sight seeing at Viking Cave and Phi leh lagoon one of the most beautiful lagoon of Phi Phi Leh

- Stop at Loh Sa Ma Bay for swimming, snorkeling. Heading to Maya Bay, it is very beautiful that\\\'s why by the year 2000 it was took the film named "The Beach" there. After Maya Bay we will go to Monkey Bay. You will be greeted by many small monkeys

- Have buffet lunch and relax at the restaurant on Phi Phi Island.

- After lunch more snorkeling at Hin Klang. It is an open sea snorkeling along the colorful coral reef gardens and fish

- By the end we stop and spend the time for swimming , relaxing and sun bathing at Bamboo Island

- Back to Noppharat Thara pier and transfer you back to your hotel

Op de speedboot naar de Phi Phi eilanden was het gisteren best te harden dank zij de vaarwind van de snelle boot. We hadden geboekt om de meest idyllische eilanden van de Andeman zee te bezoeken. Varen en snorkelen en een buffetlunch op het grootste eiland, Ko Phi Phi Don, dat was het dagprogramma. (Ko is Thais voor eiland). De zon was maar half van de partij en hier en daar hebben we niet die diepe turquoise baaikleuren kunnen zien die we hadden moeten zien ware er een staalblauwe lucht geweest. Ook onder water was het nog mooier geweest met heldere hemel, hoewel de warme maand april niet de beste is voor een klaar en zuiver zeewater. Maar zelfs zonder de perfecte weersomstandigheden was de tocht een onvergetelijke belevenis.

We snorkelden tussen de kleurrijke vissen en de mooie koraalriffen

Zaterdag 6 april naar Khao Lak.

Van ‘Vacation House’ in Klung Muang Beach naar Khao lak is het slechts 160 km, 180 km met een kleine omweg door een deel van het nationaal park ten noorden van het eiland Phuket. Het afscheid van onze gastfamilie ging opnieuw gepaard met het nemen van foto’s van ons, met de gastvrouw en met de FJ op de achtergrond. Steeds opnieuw staan we versteld van de welgemeende genegenheid en vriendelijkheid van de Thais en telkens opnieuw is dit ook voor ons een klein emotioneel moment dat een tijdje blijft nazinderen. Dat is reizen op zijn best! “Please come back next year”, “mail us”, en dat zullen we wellicht ook doen want de volgende etappe van onze wereldreis gaat naar Malaysia en we moeten terug over Krabi rijden richting zuid. Van Klung Muang zullen we allicht ook nog het goede “Maya” restaurant indachtig zijn. Twee keer op rij hebben we daar gedineerd, een onweerstaanbare Thaise keuken met Frans/Belgische toetsen.

We cruisen rustig richting Khao Lak. Af en toe is het even schrikken als een wat te uitbundige Thai ons inhaalt en dan vlak voor de neus van de FJ de bocht naar links helemaal afsnijdt. Hun stuurvaardigheid is niet altijd op peil en dat merken we vooral in de bochten!

In Khao Lak vielen meer dan 10.000 slachtoffers door de tsunami in 2004.

Overal staan nu waarschuwingsborden

Khao Lak.

Dit oord aan de Indische oceaan werd ook fel getroffen door de tsunami in 2004. Een Thaise prinses kwam hier om het leven samen met 10.000 anderen. Veel is niet meer te merken van de verwoestingen die de reuze golf hier heeft teweeggebracht. We lezen dat er nu meer hotelkamers zijn dan voor de ramp. Er is wel een museum opgericht en de politieboot die tot 1,2 km het land inwaarts werd meegesleurd ligt er nog als een trieste memorial, als een stille getuige van wat zich toen in enkele minuten heeft afgespeeld.

De laatste tijd rijden we eigenlijk van het ene paradijselijke vakantieoord naar het andere. Op onze 120.000 km tellende wereldreis is dat nog nooit voorgekomen. We reizen niet meer we zijn nu met vakantie! De verzachtende omstandigheden zijn de ontelbare mooie plekken aan de goudgele stranden van Zuid Thailand waar het moeilijk is om er niet even te verblijven. Wij zijn niet alleen die het vinden dat dit deel van de wereld een vakantieplaats bij uitstek is voor de luie vakanties. Soms vragen we ons af waarom er nog zoveel geïnvesteerd wordt in nieuwe resorts en hotels, er is al een overaanbod. Vele grote resorts zijn onderbezet en bieden zeer voordelige last minute prijzen aan.

We hebben besloten om zeven dagen ter plaatse te blijven. Eerst in een resort 11 km ten noorden van Khao Lak en daarna willen we kamperen op het strand in White Sands beach. Het resort ligt vlak aan zee midden een bos. Het langgerekt twee verdiepingen hoog en het meer dan 200 meter lange gebouw staat haaks op het strand, er is een groot zwembad bij het strand. De hotel manager vertelde ons dat het hotel pas drie weken open was toen de tsunami de kusten oprolde. Het gebouw bleef, dank zij zijn haakse inplanting overeind.  De keukens bij het zwembad waren 'total loss'!

Onder de bomen, in de schaduw, is het heerlijk te vertoeven dank zij het briesje, komende van over de oceaan. Wat verder van het strand is het heet en vochtig.

We hebben White Sands beach verkend.  Vlakbij een restaurant mogen we van de eigenaars kamperen, aan het goudgele strand, onder de palmbomen. De eigenaar had voor de tsunami hier een hotel.  Hij verloor twee kinderen en al zijn bezittingen tijdens de zondvloed.

Het kamperen, we keken er echt naar uit, zou prachtig geweest zijn op deze droomlocatie. Maar uiteindelijk hebben we het niet gedaan. Twee redenen,volgend weekend viert men hier nieuwjaar en is het Resto dicht en dan is er de vochtige hitte... Met nachtemperaturen die nauwelijks onder de 30° zakken.

De dag dat we gepland hadden onze tent op te zetten is het weer omgeslagen. Iedere dag, sinds drie dagen nu al, hebben we een tropisch onweer te verwerken dat losbarst in de namiddag. Dat mildert wat onze frustraties: of we wel de juiste beslissing hadden genomen om af te zien van ons srandverblijf.

Op 13 april is het Nieuwjaar in Thailand.

Kijk hoe zij dit vieren....

Bhudistisch nieuwjaar.

Zaterdag 13 april. Nieuwjaar in Thailand, de eerste dag van de volle maan in april!  Drie dagen zal er gefeest worden in de Bhudistische Theravadalanden. Mensen uit de stad trekken naar hun dorpen terug om met de familie te zijn. In de eerste ochtend van de drie dagen wassen  monniken de Bhudabeelden om genoeg regen voor de rijstvelden af te smeken. Mensen besprenkelen (begieten) elkaar met water om te zegenen, kleine dieren worden uit hun kooi vrijgelaten.

Op de anders rustige weg, de N4, is hier aan de ingang van het resort is het feest al begonnen. Bij luide muziek wordt door een groep jongeren (gasten zowel als personeel) van het resort water gegooid of gegoten op al wie voorbij komt. Dat weten de voorbijgangers in de pickups en op de moto's want ook zij hebben ook watervoorraad en waterprojectielen bij...

We hebben voor vandaag onze uitstap wijselijk gecanceld.  Te gevaarlijk op de wegen! Wegens teveel benevelde feestvierderende verkeersdeelnemers.

Onze zeven dagen hier in Royal Bang Sak resort zitten er bijna op. Morgen trekken we verder naar het noorden. Moeten we morgen ook niet van de wegen wegblijven en ons vertrek met een dag uitstellen?

De reis van de terugweg.

Een kleine 2000 km moeten we nog afleggen tot we in Phnom Penh Cambodia zullen zijn. We hebben de route in grote lijnen vastgelegd en als het zich bevestigt dat we buiten Poipet nog andere bruikbare grensovergangen hebben dan zullen we Cambodia binnenrijden, het dichtst bij de stad Pailin.  Pailin is de provinciehoofdstad waar de overgebleven Khmer Rouge aanhangers zich hebben teruggetrokken.

Een mooi vissershaventje

Het gekke verkeer.

De N4 vanaf Khao Lak loopt langs de kust in bebost gebied.  Het is aangenaam rijden. We rijden vanavond tot Chumphon en van daar naar Phetchabura  waar we een hotel hebben gereserveerd. 

Chumphon is in vakantiestemming.  Net zoals voorgaande keer toen we Chumphon aandeden is het weer zondag.  Het grote Gardens hotel heeft geen vrije kamers meer, we moeten iets anders vinden.

Het is dubbel opletten geblazen, want de nieuwjaar toestanden hebben duidelijk een invloed op het verkeersgedrag van de meeste rijders. Het is maandag en vakantie voor de Thais. We rijden nu op de snelweg naar Bangkok. Een uur hebben we nu aangeschoven om minder dan 6 km te rijden.  Een monsterfile zoals wij die in Europa kennen.  Oorzaak: wegeniswerken. De parkings van de tankstations staan overvol met Thais die ook richting Bangkok rijden en even willen verpozen of een drankje of hapje willen gebruiken.

Ondertussen werden wij bij een stop ook nog gezegend door een voorbijrijdende pick-up. Doordat Lieve's deur openstond kregen we ook nog een deel van de kalkpap binnen in de FJ. Dat is iets lastiger om op te ruimen dan indien het zuiver water was geweest. Witte kalk spatten zijn trouwens gemeen goed op tal van auto's hier op de weg.

Af hen toe houden we even onze adem in als we links in volle snelheid op de pechstrook worden ingehaald. Het anders al niet te gedisciplineerd verkeer is vandaag kompleet gek. Hoe groter de auto hoe arroganter het rijgedrag van de  chauffeur, of moeten we dat misschien joy rijden noemen?

Wij zijn ruim voor valavond in het gereserveerde hotel aangekomen aan de voet van een dicht beboste heuvel met op de top een Wat. Het eerste contact met Petchaburi is aangenamer dan wat we er van verwacht hebben. Het restaurant aan de oever van de rivier in een oud houten huis, is stemmig en goedkoop en goed. Omdat de baas geen desserts op het menu heeft staan is hij met de motor de stad rond gereden om banana  roti (banana pancake) voor ons te halen.  Maar, helaas ook hier is het verlof en zijn de standjes al opgedoekt.

Chanthaburi.

We hebben pech! Het regent in Chanthaburi! We zijn gisteren over Bangkok  naar de andere kant van de golf van Thailand (Bangkok) gereden om in onze laatste verblijfplaats in Thailand aan te komen. We hebben een hotel met zwembad geboekt! Sinds we van Khao Lak vertrokken zijn hebben we wel iedere dag een paar tropische onweders meegemaakt maar vandaag blijft de lucht grijs! Het giet pijpenstelen.  Geen weer om te zonnen of van het grote zwembad te genieten.  We zullen dus wat de omgeving verkennen.

We hebben net een tocht langs de schilderachtige kustweg (?) gereden tussen de vele kweekvijvers waar garnalen worden gekweekt. Die garnalen zijn van het kaliber 60 in een kilogram.  Zo worden ze hier gedefinieerd.  Van op een brug over een van de delta rivierarmen kijken we naar de pittoreske omgeving en net als we willen wegrijden stappen twee mannen uit een Toyota Hilux die net voor onze FJ heeft halt gehouden.  "Zijn jullie Belgen?"  Ward woont hier al drie jaar en zijn vriend Willem uit Kruibeke is hier op bezoek...

Vandaag is het wel een dag om van de zon te genieten aan het zwembad!  Met Ward en zijn vriendin en met Willem hebben we gisterenavond een leuk en gezellig oponthoud en een lekkere BBQ gehad. Het overvloedige eten was er voortreffelijk!

19 april. Cambodia hier zijn we weer!

Stralende zon en al 34° om 11 uur als we de parking van ons hotel afrijden.  Slechts een kleine 100 km naar Pailin.  Van Pailin zullen we dan verder naar Siem Reap  rijden we drie nachten hebben geboekt.  De stad is ons drie maand geleden zo bevallen dat we er best nog een tijd willen vertoeven.

De carwash in Chanthaburi heeft verschrikkelijk lang geduurd.  Of liever het wachten op onze beurt heeft lang geduurd.  Nog nooit heb ik een wasbeurt als deze gezien.  Zelfs de onderkant en de wielkasten zijn met zeep gereinigd!

Hoe dichter we de grens naderen hoe minder verkeer.  Wel moeten we regelmatig door chicanes en uiteindelijk komen we aan de grens waar het rustig schijnt te zijn. Geen lange wachtrij zoals voorgaande keer in Poipet.  De Thaise douane beambte moet wel aan drie collega's vragen wat hij moet doen maar na 10 minuten mogen we verder, naar immigratie wat verder in een ander gebouw.

Mijn documenten zijn in orde maar er is een probleem met die van Lieve.  Bij het binnenkomen in Nong Khai heeft immigratie een verkeerde datumstempel in haar paspoort gezet.  Daardoor zouden we een maand 'overstay' moeten ophoesten aan 12,5€ per dag of terug rijden naar Nong Khai, 750 km, naar de grens met Laos! Dank je wel, mijnheer!  Dat doen we lekker niet en we betalen ook geen overstay!

Het kostte wel een halft uur om de man en zijn vrouwelijke chef te overreden.  " I don't have the power" zei ze nog.  Maar het is ons toch gelukt.  Ervaring met de ontelbare grensperikelen op onze wereldreis zou je dat kunnen noemen.

Klik op de kaart voor groter formaat

Een ander land.

Tussen de twee grensposten door zijn we van rechts naar links rijdend verkeer gereden. Voortaan rijden we opnieuw links en zal Lieve moeten uitkijken naar tegenliggers bij inhaalmaneuvers. De weg  slingert tussen de zee en de grens met Cambodia. Over ongeveer 60 km is de Thaise landstrook niet breder dan enkele honderden meter tot amper een paar kilometer. Het buurland Cambodia is heuvelland en dichte jungle.  Hier in Thailand heerst bedrijvigheid – garnaal kweekvijvers - en dit in groot contrast met wat we zagen in Cambodia. 

Eindelijk................Bananapancake......................wat hebben we dit gemist

en of dat het smaak!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Chantaburi.

Naar  Chantaburi, de stad waar we een drietal nachten willen verblijven, is het nog 290 km. In Chantaburi waren we 9 maand geleden ook al.  Het is de hoofdstad van de provincie bekend omwille van de bewerking van edelstenen zoals smaragd en saffier.  De provincie is ook de grootste leverancier van fruit en levert 28 % van de Durian productie van Thailand.

Wij hebben een hotel gereserveerd in het centrum van de oude stad. Kasemsarn is pas gerenoveerd.  Een uiterst behulpzame parking wachter loopt ons voor naar een plaats voor de FJ in de overdekte parking. Het heeft wat moeite gekost om tot hier te geraken omwille van de vele een richting steegjes in het centrum van de oude stad.

Eerste prioriteit is zorgen voor een aansprakelijkheids verzekering voor de FJ en een LPG specialist vinden voor de vervanging van de kleppenunit van de LPG tank. Die was ooit voorlopig hersteld in Ulan Batar 3 jaar geleden nadat we de tank eerder in de Gobi woestijn hadden verloren.  Maar eerst bellen we Ward.  Ward is een jonge landgenoot die we verleden jaar toevallig hebben ontmoet toen we op een brug stonden te genieten van de omgeving.

De zaken zijn geregeld.

Verzekering hebben we kunnen afsluiten.  Een polis voor een jaar burgerlijke aansprakelijkheid voor 16€, dat is dezelfde prijs als vorig jaar! Het heeft wat moeite gekost, want veel anderstalige mensen komen we hier niet tegen. Maar met de hulp van de vriendelijke dames van de hotel receptie kwamen wij uiteindelijk bij de juiste makelaar.

De LPG installatie is ook in orde gebracht.  Het vinden van de juiste shop is ook al niet evident. Alle reclame panelen en uithang borden zijn in het Thais, niet een in het Latijns schrift! Hoe vinden we de juiste shop?  Dank zij de vriendin van Ward hebben we een moderne werkplaats gevonden en is ook deze job geklaard.

Dinsdag 14 januari, Khao Yai.

Twee dagen zijn gauw om.  En alweer staan we klaar om te vertrekken. Wij hebben gisteren avond  afscheid genomen van Ward en Nanna, door wie we twee avonden zijn geïntroniseerd in de rijke en fijne Thaise keuken. We vertrekken nu naar het Khao Yai Nationaal park richting Noord , ook dat zal een weerzien zijn want daar waren we ook al. Dat wordt dus kamperen, en naar het schijnt is het er koud ‘s nachts.
Het is al over 16 uur – wat te laat - als we ons bij de zuidelijke ingang van het park  aanmelden.  Wij zijn pas om 13 uur uit Chantaburi kunnen vertrekken.  Het was druk op de secundaire wegen en we hebben de FJ de sporen gegeven.  De hoofdwegen in Thailand bestaan uit minstens 2 rijstroken in elke richting afgescheiden door een middenberm maar in deze rit hebben we amper 60 km van zulke weg gezien.
Nog 30 km vooraleer we op de kampeerplaats zullen zijn waar we ’s morgens de Gibons willen horen zingen. Naarmate de smalle bochtige  weg  in de jungle stijgt daalt de temperatuur zienderogen.  De laag hangende winterzon is niet meer zichtbaar. Als het maar niet donker is voor we onze tent moeten openklappen.

Onverwachte ontmoetingen.

De kans om wild tegen te komen op deze weg is bijzonder klein, maar het is valavond en wie weet hebben we geluk. Wij rijden al een tijdje op dit bochtig parcours achter een Mercedes 220 E. Een paar keer hebben we bruusk moeten afremmen omwille van haastige tegenliggers die de bochten afsnijden. Bij het uitkomen van een zoveelste bocht floepen de  remlichten van de Mercedes aan. Twee olifanten met daar tussenin een kalf komen op ons af. De ene makt  schuivende bewegingen met zijn voorpoot op  het asfalt en dat maakt een vreemd geluid. Ze lopen op de inmiddels getopte Mercedes toe en met de slurf inspecteert een van de olifanten de neus van de auto. Dat duurt niet lang en de kleine kudde komt naar onze FJ toe waarop Lieve subito presto het deurraam sluit.  Dat was even schrikken maar de beesten zijn ondertussen al weer verder. Deze Indische olifanten zijn wel groot maar hun Afrikaanse soortgenoot is nog veel groter en imposanter.

Toen we zagen dat de olifant recht naar de auto vóór ons liep heeft Lieve maar vlug haar zijraam gesloten!

De invasie van de apen.

Het is inderdaad fris in Khao Yai met 23° overdag en 12° ’s nachts is dit koud voor Thailand.  Met de zon overdag is dat best aangenaam voor ons.  Ideaal om nog wat inspecties aan de FJ uit te voeren. Check of de spatbord reparatie – gedaan verleden jaar bij Toyota in Vientiane Laos  - het uitgehouden heeft?  Zo niet dan moeten we terug naar Vientiane. Check of er schade is aangericht door de muizen in Phnom Penh, staat van de luchtveren controleren, de LPG inspuit mapping eventueel bijstellen,  enz.…
De muizen hebben inderdaad een rubberen leiding van het ruiten was systeem danig toegetakeld dat die moet vervangen worden.  Gelukkig is die aanval beperkt gebleven tot die leidingen, althans dat is wat ik voorlopig kan vaststellen.  Maar ondertussen zijn wij omringd door de apen die uit het woud zijn gekomen op zoek naar gemakkelijk eten.  Het lukt amper om ze alle in de gaten te houden. Een is  achteraan in de FJ gesprongen en op de loop gegaan met pepermunt en Ricola drops die voorin tussen de voorzetels staan. Een andere heeft een zilverpapier verpakking van onze kampeer tafel geritst terwijl we erbij stonden. Pech voor de aap maar er zat niets meer in!

Vader aap liep hier weer rond................toch een indrukwekkend beest

Verder naar het Noorden, 16 januari.

We moeten ten laatste 23 januari even over de grens om onze verblijfsvergunning in Thailand met 14 dagen te verlengen.  We willen dat doen in ‘de gouden driehoek’ op de grens met Myanmar. Maar voor we daar aankomen hebben we nog een goede 1.000 km voor de boeg.  Op weg ernaar toe passeren we Lampang en Chang Rai en da zijn geplande etappeplaatsen waar we enkele dagen willen verblijven.

Met een tussenstop voor overnachting in Phitsanulok, dat we bereikten over relatief verlaten wegen met hier en daar transport van suikerriet hebben we Lampang bereikt. Ten noorden van Phitsanulok zijn we in bergland aangekomen en wordt het landschap mooier en de weg bochtiger.   Lampang is het vroegere centrum van de Teak (kap). Wij hebben telefonisch een kamer gereserveerd in Riverside ghuesthouse bij mevrouw Lorenza De Witt. Sinds 32 jaar woonachtig in Thailand en dochter van een Belgische moeder en Italiaanse vader.

Lampang 20 januari.

Riverside is best leuk en gezellig ingericht.  Drie teak houten gebouwen aan de rand van de Wang rivier. Wij hebben een kamer zonder airco maar dat is geen bezwaar want de plafondventilator zullen we zelfs niet nodig hebben. Overdag is het aangenaam met slechts 27°,  frisse nachten van amper 15°.  Onze charmante gastvrouw doet er alles aan om haar gasten een aangenaam verblijf te geven.  Zo kon ik met haar achteraan op de scooter op zoek naar straps voor het tent afdekzeil.  De bestaande linten hebben de sterke UV stralen niet doorstaan en zijn aan vervanging toe. In een mum van tijd had ik alles en een half uur later waren de nieuwe straps gemonteerd. Ook het vinden van de waterslang van de ruitenwisser wasinstallatie was een makkie. Ondertussen is inmiddels de door de muizen kapot gebeten waterslang vervangen en werkt alles weer zoals voorheen.

Chiang Rai.

De stad werd gesticht in de 13de eeuw maar werd al gauw overmeesterd door de Birmezen.  Vele honderden jaren bleef ze onder Birmaans gezag tot ze in 1899 een vazal werd van Chiang Mai. In 1899 werd ze geannexeerd bij Siam en in 1933 werd ze een provincie in Thailand. De stad telt 200.000 inwoners en ligt op 62 km van de Birmaanse grens. We zijn hier terug in Chiang Rai omdat het in de eerste plaats een goede vertrek basis is om de omgeving verder te verkennen en ook omdat op 25 januari ons visum voor Thailand vervalt. Daarvoor moeten we even over de grens om nieuwe stempels te halen.
In Chantaburi vertelde ons een Duitse toerist dat hij een goed guesthouse kende in Chiang Rai, met zwembad. We hebben onze intrek genomen in het Chian guesthouse maar het zwembad zullen we niet gebruiken vrees ik. Het water( 15°C) is mij iets te koud. Overdag is het behaaglijk met 24° maar ’s morgens is het amper 10°.  Dit koele weer zijn ze hier niet gewoon.  Het is wel winter maar normaal is het wel warmer.  De weersvoorspellingen verklappen dat het wel warmer wordt en volgende week zal het weer 32° zijn overdag en ’s nachts koelt het af tot 16°.  Maar volgende week zullen we hier niet meer zijn!

23 januari, even over de grens met Myanmar.

Gisteren moest ik ontdekken dat de muizen in Phnom Penh toch nog wat meer schade aan de FJ hebben aangericht dan wat ik tot nog toe had vastgesteld. Twee elektrische leidingen waren afgebeten. Doordat nog een oranje draadje niet helemaal opgepeuzeld was heb ik het bij een nieuwe inspectie zien hangen.  Dat muizen koper lusten wist ik nog niet. Waarschijnlijk hadden die beestjes dringend behoefte aan mineralen voor de familie!
Ik heb voldoende reserve onderdelen en ook een soldeerbout bij zodat ik de temperatuur sensor weer heb kunnen verbinden met de ECU (computer eenheid) van het gas injectiesysteem.
Wij zijn nu op weg naar de grens, slechts 62 km. Als de grensformaliteiten vervuld zijn is er nog ruim tijd over om een paar toeristische spots te gaan opzoeken. Het is druk als we aan het grensstadje aankomen. We moeten de FJ hier ergens kwijt geraken en dan te voet over de grens gaan.
Bij de Thaise immigratie politie zijn we in een oogwenk door de formaliteiten. Ik vraag of we aan de andere kant van het gebouwtje daar waar het loket is voor diegenen die in Thailand binnen willen komen voorbij mag gaan, om een nieuwe ‘entry’ stempel te halen. No, no sir! Eerst naar Myanmar om de stempels te halen en het kost 500 Baht per persoon.
We lopen de brug over naar de gebouwen van de Birmaanse autoriteiten en zoeken het immigratie kantoor.  Er is veel passage van voetgangers en voetgangers met stootkarren, brommers maar weinig of geen auto’s.  Onmiddellijk na de brug is er een klein kantoortje ten behoeve van overlanders zoals wij.  Dok, dok, onze twee paspoorten worden voorzien van de noodzakelijke stempels. Wij betalen twee maal 500 Bath en we zijn klaar. We kunnen terug naar Thailand over de brug.
Als we terug naar onze FJ wandelen zien we dat een zwarte Mazda onze auto heeft geblokkeerd.  Met de hulp van de politie en een paar behulpzame mannen wordt de Mazda weggeduwd, wij kunnen weer verder.

Wij zij op weg naar de bergtop met de Koninklijke tuinen van Doi Tung een 40 tal km zuidwaarts.  Langs de weg staan stalletjes met flessen met een of ander drankje maar ik ontwaar ook aardbeien in die standjes.  Er staat een grote 80 bij elk stalletje.  Is dat de prijs voor 1 kg aardbeien? Wij houden halt, de aardbeien zullen wel smaken denken we. Het duurt wel even voor Lieve terug is met een halve kg diep rode aardbeien. Ze heeft wel moeten aandringen want de twee verkoopster dachten dat ze gouden zaken zouden doen en vroegen 200 Baht.   

Voor de bloementuin Doi Tung moeten we langs een smalle weg met een forse helling naar het 1.000 meter hoog gelegen plaatsje.  Voorheen was het een dorp op de route van de opium trafikanten.  Het dorp werd in de jaren negentig verhuisd, een 500 meter verderop de berg, op de plaats van het kleine dorp werd een uitheemse bloementuin ingericht.
Het is pas twee uur als we naar de geparkeerde FJ terug wandelen.  De plaats is enorm populair afgaand op het aantal geparkeerde busjes en auto’s. Wij hebben ons de kosten bespaard van een ingangsticket tot de tuin, want vanaf de toegangsweg wat hoger hadden we een mooi zicht op het lager gelegen plateau met het park en de vallei erachter. Het project is vooral bedoeld voor de mensen die geen overzeese reis kunnen maken, en die die bloemen in dit werelddeel niet kunnen zien.

Volgende etappe is de gouden driehoek. Het punt aan de Mekong waar Myanmar, Thailand en Laos samenkomen. We hebben die plek vorige reis niet aangedaan.  Een toeristische trekpleister die blijkbaar iedereen wil zien… Wij willen vooral de Mekong – hier de grens met Laos – een vijftig tal km volgen op zijn weg door het bergmassief.
Het parcours is inderdaad de moeite.  Niet op zijn minst door de bij wijlen slechte weg, in aanleg, maar door de dramatische uitzichten op de Mekong. Hier nog een bescheiden waterloop  in vergelijking met die een paar duizend km verder stroomafwaarts bij Phnom Penh.
We hebben ondertussen de Mekong verlaten en zetten koers naar Chiang Rai.  135 km langs de weg aangeduid door de wegwijzers of 90 km opgegeven door de GPS. Het wordt al donker en de  temperatuur zakt zienderogen.  Nog maar 18°. Welke weg nemen we?

Aan de gouden driehoek werden Birmaanse hangpoppen verkocht....

 

Oei dat wordt hier gevaarlijk voor Lieve                                     Wat een mooie............

en ja hoor.......het was weer van dat!                                           Is hij niet mooi?

Welke weg naar Mae Hong son?

Morgen zaterdag 25 januari vatten wij onze terugweg naar het Zuiden aan.  Mae Hong Son – daar waren we ook al eerder  – is het volgend reis doel.  Deze keer willen we niet over de gewone weg maar wel over pistes langs de grens met Birma door de jungle in de bergen. Met het kaart materiaal dat we ter beschikking hebben is de route planning moeilijk.  Onze hotelbaas heeft wat ander kaartmateriaal waar ook de pistes op staan maar veel word ik er niet wijzer door. Zo te zien  moet het lukken om de geviseerde pistes te rijden.  Het probleem is echter hoe vinden we die en hoe bereikbaar zijn die pistes? 
Gesteld dat we die vinden en op de juiste piste rijden dan is er nog een klein probleem. Volgens Clément, een Belg uit Namur die ook in ons gasthuis verblijft en al jaren naar deze streken komt,  kan het gebeuren dat je aan een militaire check point wordt tegengehouden. Die check points hadden we verleden reis ook al meegemaakt dicht bij de Birmaanse grens maar nooit hadden we problemen. De reden voor de opgelegde stop, gaat hij verder, is omwille van je eigen veiligheid.  Aan de andere kant van de grens, in Birma,  komt het voor dat er wordt geschoten op alles wat beweegt dicht bij de grens! Om te voorkomen dat je een schietschijf wordt, speuren de Thaise militairen de horizon af. Als ze menen dat het voldoende veilig is dan mag je verder! Spannende vooruitzichten.

Duizend bochten  en kuilen of de lotgevallen van avonturiers.

Wij zijn wel vroeg vertrokken uit Chian guesthouse maar toch wat later dan we hadden gewild. Het tanken van benzine ging zoals het hoort maar LPG tanken duurde een eeuwigheid. Een probleem dus dat zal moeten opgelost worden, maar dat is voor later!
Wij hebben de brede N1 verlaten en rijden nu richting West. De weg voert ons naar de bergen die zich nog grotendeels in de nevel verschuilen. Wij passeren af en toe en landbouwers dorp. De voornaamste cultuur is groenten teelt. Irrigatie kanaaltjes zorgen voor de aanvoer van water die op hun beurt de sproei installaties bevoorraden.  We komen dichter bij de voet van het bergmassief en de weg wordt smaller en gaat soms steil bergop. En steil moet je hier letterlijk nemen. De in clinometer in de FJ duidt regelmatig 30% aan. We blijven over deze slingerende betonweg stijgen. Onze iPad route schijnt te werken.  We zitten op de juiste route!  250 pk kunnen het knap lastig hebben om onze meer dan 3 ton geladen FJ naar boven te trekken.  Onze eerste beek doorsteek is in zicht, na die beek gaat de betonweg over in een aardeweg.  Voor ons uit rijdt een watertank wagen die zijn tank in de beek heeft gevuld.  Het water gutst uit het vulluik en blust het stof.  De weg wordt nog steiler en de tankwagen heeft moeite om zijn zware last naar boven te brengen. Het lukt ons uiteindelijk om het gevaarte op de smalle weg voorbij te steken.

Lang kunnen we niet stijgen.  Een mobiele betonmixer verspert ons de weg en een tweede mixer komt ons tegemoet. We hadden vernomen dat  de aardewegen in snel tempo geplaveid worden. De steilste stroken worden het eerst van beton voorzien, dat is inderdaad logisch want in het regenseizoen zijn die steile bergwegen onbruikbaar.
Een  groot deel ban de werkzaamheden hebben we al een poos achter ons gelaten en we rijden nu op stofferige aardewegen langs adembenemende ravijnen en een dramatisch berglandschap. Veel tijd om halt te houden hebben we niet want onze gemiddelde snelheid is amper hoger dan 30 km/u en we hebben nog meer dan 200 km voor de boeg. Militaire checkpoints hebben we al gehad maar tot nog toe zijn we steeds kunnen doorrijden zonder te moeten stoppen. Het oerwoud is overal verdwenen en vervangen door landbouwgewassen en groenten en rijst velden of teak plantages. Het parcours is gevarieerd de iPad route brengt ons over geplaveide wegen dan weer over smalle weggetjes. Eenmaal was dat weggetje zo smal dat we twijfelden of we verder nog wel door konden rijden. Een toevallige voorbijkomende gemotoriseerde streekbewoner bevestigt dat we erdoor kunnen. De weg is amper zo breed als de FJ en is vol greppels.  De FJ neemt die hindernissen zonder problemen ook als de smalle weg plots veranderd in een beek. We klauteren uit de beek maar hoe verder we vorderen hoe minder de piste bereden lijkt.  We zijn net een paar hutten voorbij gereden, de weg schijnt dood te lopen, althans voor de FJ. Een dame probeert ons duidelijk te maken dat we terug moeten.  Maar de piste op de iPad beweert het tegenovergestelde.  Wat doen we?
Met een kleine omweg zijn we weer op de juiste piste gekomen.  Het is echter soms meer een wandelweg dan een piste maar we hebben geen alternatief.  We kruipen uit beken over rotsen, we rijden rakelings langs diepe ravijnen, door wouden over bergtoppen.  Een grotere mix van hindernissen kan je als off roader niet wensen!

Wat we vreesden is gebeurd!  Na een kleine pauze willen we weer verder maar de blauwe piste lijn op de iPad is verdwenen. Waar moeten we nu heen? Al uren hebben we geen levende ziel meer gezien! Gelukkig is de andere iPad nog geladen met dezelfde route.  Oef we kunnen verder.  Maar veel verder zullen we niet kunnen geraken want het is bijna 17 uur en tijd dus om een bivak plaats op te zoeken.
Een kleine doodlopende zijweg naast een riviertje lijkt een uitstekende plek om te kamperen. Nog voor het pikdonker is hebben we gedineerd met een goede fles wijn.  Er is een overvloed van hout en bamboe bij de hand om een gezellig kampvuur aan te leggen. Geen volle maan maar een spectaculaire sterrenhemel om ons te verbazen …en het geroep van een of andere oehoe uil om ons in slaap te wiegen…

De zonnestralen priemen nog niet door de bomen om onze daktent op te warmen.  De temperatuur is amper 9° als we ons ontbijt klaar maken.  We zien de zonnestralen naderen en daar zullen we moeten op wachten om de dauw op de tent te laten drogen voordat we ze kunnen opvouwen en vetrekken.  Als we de iPad route verder kunnen volgen zijn we nu halfweg.
We zijn al een meer dan een uur onderweg en stijgen door de bossen over een zoveelste bergtop richting Mae Hong Son.  Nog amper 120 km. De bosweg is gaaf en goed onderhouden maar zoals gisteren zijn er hellingen bij waar ik de lage versnellingen moet inschakelen om vlot boven te geraken. Hoewel we al rond het middaguur zijn is de temperatuur slechts 21° maar we rijden ook op een hoogte van 1.600 meter.
We zijn boven en voor ons staat een geopende bareel. Niemand in zicht. Mogen we verder?
Neen! Uit het naburig gebouwtje is een niet geüniformeerde man naar de FJ komen lopen. De man probeert os duidelijk te maken dat verder rijden in de richting van ons route plan te gevaarlijk is.  “Birma, Birma…no possible…”
Het alternatief is links naar Pai af te dalen en dat is een extra 110 km! En in Pai begint de weg met de 1.864  bochten naar Mae Hong Son.

Verpozen in het rustige Mae Hong Son tot 28 Januari.

Na al dat bochtenwerk en het bergop en berg af rijden is een verpozing welkom.   Het mooie Piya geusthouse aan het meertje in het centrum van de stad is de uitgelezen plek.  Sinds vorige keer werd alles gerenoveerd en is er een klein zwembad bijgekomen. We blijven hier twee dagen.  Meer kan niet want we moeten op 3 februari in Phnom Penh zijn met een tussen stop volgend weekend op het eiland Koh Chang niet ver van de Cambodjaanse grens. De reis naar Phom Penh is iets meer dan 1.600 km.
Er zal toch nog wat gewerkt moeten worden want er is nog dat vul probleem met de LPG tank. Voor 200 Bath laat ik de FJ grondig wassen.  Zoals dat in landen met veel aarde pistes hoort wordt ook  de onderkant van de wagen onder handen genomen.
De FJ is ontdaan van het rode slijk en stof dus kan ik de slag. Ik vermoed dat de nieuwe kleppen unit die onlangs in Chanthaburi werd gemonteerd de oorzaak is van het probleem. Die moet er dus uit om na te zien wat er schort.  Er zit geen gas meer in de tank dat is maar goed ook want anders moet ik eerst het gas aftappen.
Met het gereedschap dat ik bij heb lukt het mij de unit eruit te halen. En inderdaad de oorzaak van het mankement is duidelijk te zien. De aluminium vulpijp zit los en blokkeert de vlotter die het vloeistof niveau aangeeft maar die er ook voor zorgt dat er niet teveel LPG kan getankt worden. Er moet altijd een vrije ruimte overblijven. De vlotter zit geblokkeerd in zijn hoogste stand en sluit daardoor de toevoer af.
Alles zit weer gemonteerd maar zullen er geen lekken zijn? Dat kan ik vaststellen als er gas in de tank zit. Ik heb vernomen dat er een LPG station is in Mae Hong Son dat is boffen.

Naar Mae Sot

Het is woensdag ochtend en we zijn weeral vroeg uit de veren.  Mae Sot is een grensovergang met Birma 440 km zuidwaarts.  Ook die weg kennen we. De eerste 200 km door de bergen zijn in goede staat maar er is een strook van 100 km waar voorgaande keer moderniseringswerken bezig waren . Het is een moeilijk stuk smalle weg door de bergen vol gaten en dat zal onze gemiddelde snelheid fors drukken.
Ik heb de lek die er aanvankelijk was, na het terug monteren van de klepeenheid, kunnen dichten. Wij kunnen dus met een gerust gemoed onze reis verder zetten. Het is 8u30 en de thermometer wijst amper 9° aan, maar de zon is er en dat maakt veel goed.  We hebben afscheid genomen van onze vriendelijke gastvrouw en onze Nederlandse bungalowbuur, Jacob.

          een dak van dichtbij                               de onderkant van een dak bedekt met teakbladeren

de bladeren moeten om de twee jaar vernieuwd worden -  de kindjes zijn blij met de blikjes limonade

Vroeger dan verwacht zijn we in Mae Sot, het is 16 uur. En vrij vlug vinden we ons hotel. Tijd om onze route van morgen te plannen.
En als we nu een etappe zouden overslaan?  Voordeel hiervan is dat we vrijdag ruimte hebben om onze overtocht naar het eiland Koh Chang voor te bereiden en dat we onze afspraak met Ward en Nanna niet zullen missen. Daarvoor moeten we wel 750 km zien af te leggen en we moeten langs het drukke wegennet rond Bangkok voorbij.
We zitten aan tafel naast een vijver in een tropische platentuin waarin een restaurant is geïntegreerd. De tuin werd aangelegd door een botanicus en toegegeven het is een plek die beklijft.  De menukeuze is uitgebreid. Toch heeft Lieve pech met mijn keuze van een typisch Thaise schotel.  Het versnipperd varkensvlees is iets (te) pikant. De chili brandt te hard op de tong.

Terug in Chanthaburi donderdag 30 januari.
We hebben uiteindelijk beslist om de rit van 751 km naar Chanthaburi in een dag af te leggen. Eerst door de bergen en door een nationaal park naar Tak. Even voorbij Mae Sot waren vorig jaar werkzaamheden aan de gang om de weg te moderniseren. Deze weg, de AH1, is een van de weinige toegangswegen tot Myanmar. Het is ook de belangrijkste.  De wegeniswerken zijn nog verre van beëindigd en zo te zien zal de afwerking van deze nieuwe moderne brede weg nog even op zich laten wachten.
Het is opletten geblazen op de bochtige AH1 want respect voor wegmarkeringen hebben de meeste Thais niet. Het is schrikken als in een bocht een stijgende vrachtwagen over de dubbele lijnen rijdt.  Het is gebruikelijk in dit land dat bussen en vrachtwagens rechts rijden, op de snelste rijstrook dus.
Iets voor 9 waren we op weg en als we ons tempo kunnen aanhouden moeten we voor 17u30  in ons hotel aankomen. Niettegenstaande een gemiste uitrit rond Bangkok en Chon Buri komt de ETA uit. Tot grote verwondering van Ward die ons pas de volgende dag had verwacht.
Het is vrijdag en dank zij de lange rit gisteren kunnen wij nu de conditie wat bijwerken door baantjes te trekken in het 25 meter zwembad van het hotel.  We hebben met Ward en Dana afgesproken de ferry naar het eiland Koh Chang van 18 uur te halen.

Koh Chang.

De ferry van 18 uur hebben we gisteren niet gehaald maar wel die van 19u30. De tent hebben we in het donker moeten opstellen maar met de routine die we hebben was dat kinderspel. Het was heerlijk ontwaken aan de rand van de zee.  Koh Chang is een bergachtig eiland de hoogste top is meer dan 900 meter.  Enkel een smalle kuststrook is toegankelijk en de kustweg is soms een echte tobogan. Koh Chang is het tweede grootste eiland van Thailand.  De westkant van het eiland is volgepakt met resorts en hotels. De andere zijde van het eiland is meer verlaten.  Aan die zijde leggen ook de ferry’s aan.  De camping  waar we verbleven in het nationaal park ligt ook aan die zijde.

Vandaag moeten we spijtig genoeg weer weg want morgen moeten we in Phnom Penh zijn. We moeten dus over de grens. Aan die grens bij Koh Kung kost een Cambodjaans visum 1.200 Bath, zo staat in de gids. Een visum kost normaal ongeveer de helft minder en die moet je in dollar betalen. Blijkbaar hebben de beambten daar een leuke bijverdienste gecreëerd.
Het was een drukke bedoening aan de ferry’s. Stilstaand verkeer op de weg ernaar toe en massa’s auto’s die terug naar het vasteland willen.  Maar na anderhalf uur wachten rijden we op de boot.
Het is opmerkelijk rustig op de weg.  Er zijn nochtans verkiezingen en die verkiezingen worden geboycot door de gelen. Het is dit protest dat al een paar maanden rellen veroorzaakt in Bangkok. Van die protesten hebben we weinig of niets ervaren.  Wel is er op de verkiezingsdag en de avond ervoor vanaf 18 uur geen bier meer te verkrijgen en ook vorige zondag was dat het geval.

Ook aan de grens is er weinig drukte. De Thaise formaliteiten zijn snel achter de rug.  Bij de Cambodjanen moeten we een visum zien te bekomen aan de normale prijs. Het visa kantoor heeft een raam en loket voorzien van donkerblauwe film.  Ik kan dus niet binnen kijken. Na een poos gaat een raampje open.  Ik moet mij bukken om te horen dat een visa 1.000 Bath kost.  Zes man zitten aan een tafel. 1.000 Bath hoor ik weer.
Mijnheer ik weet dat u hier andere prijzen vraagt dan de normale maar wij betalen in dollar en dat zal slechts 20$ per persoon zijn.  Ik steek de passen met de twee 20 dollar biljetten door het raampje. De man aan het raam kijkt naar de collega’s en zegt iets maar neemt de passen niet aan.  Ik herhaal nogmaals, in een iets kordatere toonaard dat ik in dollar zal betalen en niet wat hij vraagt.  Het is de man rechtover hem die de dollars aanneemt en tenslotte neemt hij ook de passen aan en slaat het raampje dicht.  Hij is duidelijk geïrriteerd.  Zullen we nu onze visa krijgen of zullen we hier lange tijd staan wachten?  Het valt mee.  Na een paar minuten gaat het donkere raampje weer open en de eerste pas met visum wordt eruit gegooid en een vijftal minuten later komt ook de tweed pas met een smak door het raampje gevlogen. Ze zijn daarbinnen dus duidelijk niet in hun nopjes met mijn demarche.

Lieve schrijft: Op 1 maart steken we zonder problemen de grens van Thailand over. Opnieuw krijgen we maar een visa voor 14 dagen en onze FJ een importvergunning voor een maand. Dit wordt dus nog eens de grens van Birma ergens onderweg over steken om ons visum te verlengen. Van zodra we in Trat aankomen zien we een "Swennens" en we kunnen aan de verleiding niet weerstaan om er een heerlijke ijskoffie te bestellen

Het is zondag 2 maart en we vertrekken na het onrbijt. Er is maar één weg en deze ligt aan de buitenkant rondom het eiland. Het binnenste deel van Ko Chang is Nationaal Park. De baan sluit zich niet volledig als een cirkel, het zuidelijk deel is niet berijdbaar? Toch willen Ward en Dirk dit eens uitproberen. Langs pistes die meer dan off road pistes zijn, waggelen ze van de ene put over de andere tot ze aan een droge rivier aankomen. Met een enduro zou dit geen probleem zijn maar met een125 cc scooter is dit niet zo eenvoudig. Eens de keien van de rivierbedding over komt er een zwaarder probleem opduiken. Ze trachten met keien toch een weg te maken om het steile obstakel te kunnen overmeesteren, maar rijden hoort er niet meer bij. Sleuren en trekken helpt niet tot wanneer er nog twee toeristen aankomen met een scooter die net hetzelfde idee hadden. Eens boven komen ze tot de vaststelling dat de weg onmogelijk verder kan gezet worden. Dan maar te voet verder. Een welkome plas met klaar helder water nodigt hen uit om tarzan te spelen maar Jane stond te kijken langs de zijkant want zij had haar zwempak niet bij.

Oude bekenden.

Na het eiland Kho Chang zetten we koers naar de andere kant van de Golf Van Bangkok om dan verder te rijden richting Maleisië. Een eerste stop hebben we eerst voorzien in Chonburi maar uiteindelijk werd het, het vertrouwde Chantaburi. Van Chantaburi rijden we naar Petchaburi ook al een bekend oord.  Van Petchaburi gaan we nog eens naar het Krang Krachan nationaal park om er twee nachten te kamperen in het midden van de jungle op de top van een berg (voor de koelte) tussen de zingende Gibbon apen.

Minder aangenaam was dat er niet zo ver van de FJ een kolonie bijen woonde die ons overdag regelmatig vereerden met een bezoek in groepsverband. We hadden gelukkig nog een kilogram vacuümverpakte overjaarse koffie bij.  Het verbranden ervan op een platte steen bleek ook bij deze bijen zeer effectief om ze op afstand te houden.

We kwamen een ganse familie stump tailes macaques tegen en het is ons een raadsel
hoe die dieren onderste boven kunnen blijven hangen

Politieke onlusten.

We hadden Bangkok kunnen vermijden maar een misleidende richtingsaanduiding van de N9 bracht ons langs de expresweg in de stad. Het is middag en het verkeer in Bangkok is druk – zoals altijd trouwens -.  Na wat gesakker en een uur later laten we Bangkok achter ons.

De politieke onlusten van de laatste maanden en de soms gewelddadige confrontaties hebben we gelukkig niet meegemaakt. De confrontaties zijn al een tijdje niet meer de exclusiviteit van de hoofdstad alleen.  Een paar dagen voor we de stad Trat hebben gekruist waren daar twee kinderen, toevallig op de verkeerde plaats, omgekomen bij demonstraties. Dit gebeurde ook nog in een andere stad in Thailand.
Op onze weg naar Malaysia moeten we nog een andere hete gewelddadige broeihaard vermijden.  Sinds 2004 zijn in de drie Moslim provincies bij de grens 5.700 mensen omgekomen.  Dat is beslist ‘ not the place to be’.

Chumpon.

Een stad vooral bekend bij overland reizigers als stopplaats tussen Phuket en Bangkok. Ik sta te wachten in een Quick repair shop. Het is zaterdag maar garages en winkels zijn ook in Thailand open op zaterdag  Grootwarenhuizen zijn zelfs op zondag geopend.  De reden voor mijn oponthoud hier is niet de babbel met de hier al 15 jaar wonende Engelsman, maar voor een reparatie van de voorruit.  Gisteren was het even schrikken toen we een forse steeninslag op de voorruit moesten incasseren. De oude Toyota pick-up die voor ons uitreed, met Che Guevara afbeelding op de achterklep, was de schuldige. Een litteken ter grote van een halve Euro, aan de rechterkant, was een blijvende getuigenis.

 
Een paar duizend bloemen en de rode loper............

In ons hotel – ook een oude bekende – zijn voorbereidingen aan de gang voor een huwelijksfeest. In de conferentiezaal installeren mannen grote witte panelen met de foto van het bruidspaar,  langs beide zijden van een lang gangpad op het gelijkvloers.  Achter die panelen worden de eettafels voorzien van borden en bestek.  In de hall bezetten vrouwen, een voor de gelegenheid gemonteerde houten wand, met witte bloemen en in het gangpad worden grote witte bloemstukken neergelegd.  De bloemen ruiken heerlijk.  Wij vragen ons af hoe we morgen ochtend hier nog buiten zullen geraken.
Het is zondag.  Deze morgen vroeg staat de grote parking voor Garden’s hotel al vol voertuigen. In de hall zijn de eerste gasten al aanwezig. 
Politie regelt het verkeer op de parking. Wij zijn benieuwd welke personaliteit hier gaat trouwen.  De dames aan de receptie kunnen het ons niet zeggen want wij verstaan geen Thais en zij kennen geen andere taal, maar een oudere heer heeft onze vraag gehoord en zegt dat er twee trouwfeesten zullen zijn. Hij hoort bij een van de families.  “Bij welk feest zijn jullie geïnviteerd?” vraagt hij.  Onze reis outfit is dus geen hinderpaal om mee te vieren.

Het natonaal park Khoa Sok met het Cheow Lan meer
.
We verblijven in River Lodge aan de ingang van het park en zoals de naam laat vermoeden staat onze bungalow op stelten, aan de rand van een riviertje.  Het moet al een poos niet meer geregend hebben want er loopt amper water in de bedding. De dam van het stuwmeer is 65 km terug op de M401 richting Surat Tani. Een  mooie weg tussen de karstenbergen. De pier in de omgeving van de dam is de plaats waar we een boot kunnen huren voor een paar uur meer exploratie.

De weg naar Malaysia, het afscheid van een mooi land met de vriendelijkste bevolking.

Zaterdag 15 maart moeten we Thailand verlaten omwille van onze verblijfsvergunning. We rijden verder zuidwaarts richting Malaysia Onze eerste stop is Surat Thani aan de delta van Phum Duang en de Tapi rivier. Geen toeristische stad, wel de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Dit gebied was al bewoond in prehistorische tijden. Een paar eilanden zijn wel bekend bij de toeristen: Kho Samui en Kho Pha-ngan. In ons hotel wordt ook al een bruiloft gevierd.  Veel gasten die ook al in de voormiddag aankomen, maar hier ontbreekt de bloemenpracht van trouwfeesten in Chumphon.

Een stad waar weinig of geen buitenlandse toeristen zijn, heeft zijn charmes, maar het zoeken naar een geschikt restaurant kan soms lastig zijn.  In het eerste restaurant dat we binnenstappen zegt de baas ons dat de keuken nogal “spicy’ is en hij raadt ons vriendelijk aan, indien we niet tegen de hete chili kunnen, om een andere eetplaats wat verder op te zoeken. We zijn toch al wat gewend geraakt aan chili, maar zelfs als we ‘weinig gekruid’ vragen dan kan het toch nog teveel branden op de tong.  Dus nemen we het zekere voor het onzekere en gaan op zoek naar het andere restaurant.  Ook hier een spijskaart die we niet kunnen lezen en er zijn ook maar enkele schotels die niet al te spicy zijn. De kip met citroensaus was een zeer goede keuze!

De meer dan 1 km lange promenade en de parallelle straat langs de Tapi rivier is ’s avonds vanaf 17 uur bezet door standjes en feesttenten.  Twee kilometer stalletjes, van voedsel kraampjes tot auto en motor verkoopstanden en op het einde een podium met Thaise pop performers. Gisteren was dat de plek waar we onze honger gestild hebben.

Wij zijn nu op weg naar onze laatst verblijfplaats in Thailand, Songkhla.  We hebben de route, die grotendeels langs de kust van de Golf van Thailand loopt, genomen. Rond de steden is het een drukke bedoening en vorderen we maar langzaam. En in de overvolle straten zijn ook hier chauffeurs die het nodig vinden om links op de vluchtstroken in te halen om als eerste voor het verkeerslicht te staan. Dat, en traag rijdend verkeer op de rechterrijstroken van de expreswegen, spookrijden en nog snel door een rood verkeerslicht rijden zijn gedragspatronen die we in het ganse land meemaakten.

Morgen zaterdag rijden we onze laatste kilometers in het land waar we in het totaal zowat vier maand hebben rondgetoerd over alle soorten wegen en tot in de verste uithoeken. Mocht de tijd niet dringen dan hadden we vast nog langer in dit prachtige land met zijn fantastische mensen gebleven!

Onze route in Thailand 2014

Terug in het gastvrije en vriendelijk Thailand.

De stad Trang op weg naar het eiland Koh Lanta ligt ongeveer halfweg het traject,  zo'n 200 km.  Dank zij de goede Thaise wegen iets minder dan drie uur rijden. En we blijven links rijden dus geen grote aanpassingen in onze rijgewoonte.  We zijn wel door een tijdzone gereden. We  hebben een uur meer vooraleer het middernacht zal zijn. Een bank met ATM vinden is onze eerste prioriteit we hebben Baht nodig. LPG  tanken kan opnieuw - LPG is niet verkrijgbaar in Maleisië - zoals gebruikelijk krijgen wij een paar liter drinkwater aangeboden.
Het verkeer is druk, spitsuur als we door de dorpen rijden.  Een brommer onder een vrachtwagen zorgt voor extra vertraging en de donkere wolken zijn de voorbode van een fikse regenbui.

Die regen heeft ons de laatste 100 km gezelschap gehouden zeer tot ons misnoegen. In Trang vinden we het hotel niet dat we hadden uitgestippeld maar we checken in in een goed alternatief niet ver van het spoorwegstation.
Het zal de schuld van de moessonregens zijn dat we besluiten om niet meteen - de volgende ochtend - door te rijden naar het eiland Koh Lanta maar om een extra dag uit te trekken om de kusten rondom Trang te verkennen.  De anders zonovergoten paradijselijke stranden liggen er nu troosteloos bij aan een allesbehalve azuurblauwe  oceaan. Er is geen mens te bespeuren op de kilometerslange baaien.  Wat een prachtige locaties om te kamperen!  Het zou wat inspanning kosten om een nette kampplaats te organiseren want zoals overal in Zuid Oost Azië liggen de stranden bezaaid met troep en plastiek. 

En opnieuw vonden we onze gelefde bananapancakes, en die worden het best gemaakt door moslim dames!

Koh Lanta, 9 november.

Trang en omgeving was nat, wij rijden verder richting Krabi.  De weg  N4 wordt opnieuw aangelegd en af en toe moeten we door slijkerige passages dank zij de regen natuurlijk.  Nationale wegen maar ook secondaire wegen in Thailand zijn over gedimensioneerd.  Minstens twee rijstroken in elke richting met daartussen een brede groene strook.  In de dorpen verbreed die weg tot soms wel vijf rijstroken beton of asfalt. Ja voorlopig hebben ze hier nog ruimte en geld!
We vermoeden dat op het eiland Koh Lanta de weersomstandigheden niet anders zullen zijn.  Af en toe moessonregens die de straten in een mum van tijd onder water zetten. 

Weer verder naar het noorden.

Twee dagen later en we nemen de nomaden stijl weer aan.  Vanavond zijn we in Surat Thani en daar hebben we voorgaande maal uiterst lekker ‘lemon chicken’ gegeten. Surat Thani ligt aan de andere kant van het schiereiland 260 km langs de N44. Voor de N44 hebben de wegenbouwers nog meer terrein gebruikt.  De tegenovergestelde rijbanen liggen hier meer dan 100 meter uit elkaar. De weg is haast verlaten en enkel aan de dorpen is wat pick-up verkeer en die rijden steevast allen op de rechterrijstrook.  Ik heb al geleerd mij daar niet meer zo druk over te maken en links voorbij te steken.

Maar......onderweg kregen we een tropische regenstorm van jewelste

Een reis met hindernissen.

Prachuat Khiri Khan daar zijn we uiteindelijk beland 490 km noord van Surat Thani en dat is verder dan we oorspronkelijk gedacht hadden. Onze verblijfplaats aan de promenade bevalt ons zo goed dat we er drie dagen zullen blijven. Alleen al om de verse vis in de promenade restaurantjes zou je naar hier komen. Je kiest eerst je vis die uitgestald ligt op een ijsbed, dan probeer je te begrijpen op welke wijze ze hem zullen klaarmaken en je kan gaan zitten. Inderdaad het moeilijkst is die bereidingswijze te kiezen want anders dan Thais wordt hier niet gesproken! Dank zij onze reisgids wisten we wel dat een van de typische vissen hier de katoenvis is en die hebben we meteen als eerste geproefd.