I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

-

I

N

D

I

E

-

I

N

D

I

A

Een trip met enkele hindernissen.

Een dag meer in Delhi brengt ons reisplan niet in gevaar, met die petroleum schaarste in Nepal zullen we waarschijnlijk niet veel kunnen rijden daar. Van aan de grens tot Kathmandu is het een goede 900 km. Om voldoende brandstof te hebben voor dat parcours moet de benzinetank boordevol voor we de grens over steken, moet de LPG tank ook maximaal gevuld zijn en moeten we daarbij nog drie jerry cans van elk 20 liter kopen. Dat wordt dan een hele opgave om die jerry cans hier ergens te vinden en in deze regio is LPG moeilijk te vinden.
De grens formaliteiten kunnen ook nog problematisch zijn. Wij hebben onze oude CDP niet meer, enkel nog kopijen, we hebben wel de nieuwe maar in de oude stond onze entry stempel...Er zal wat overredingskracht nodig zijn, vrees ik, om de douaniers inschikkelijk te maken.
Van Delhi rijden we naar het bergstadje Mussoorie. De regio Garhwal waar het stadje in ligt heeft ooit behoord tot het groter Nepal. Deze regio ligt aan de voet van de Garhwal Hymalaya's. Mussoorie wordt de koningin van de heuvels genoemd. We hebben een hotelletje geboekt in the Mall. Dat is de hoofdstraat die loopt van oost naar west. Het is een straat met talrijke venijnige hellingen. Ten tijde van de Britten waren er borden aan de ingang van het stadje "honden en Indiërs niet toegelaten". Die stonden ook in alle bergdorpen want die waren gebouwd voor de Britten.

De nachtmerrie van Kachipur.

Na twee nachten verblijf in Mussoorie trekken we verder! Het is 29 november en er hangen grijze wolken boven de bergen rondom ons. Overdag loopt de temperatuur hier op tot 24° maar 's nachts koelt het af tot 10°. In de winter (december) ligt hier sneeuw.
De rit vandaag naar Kachipur is relatief kort, 250 kilometer. Maar die afstand is in Indië op gewone wegen bijna een dagreis, als je het veilig wil houden tenminste. In Kachipur moeten we proberen om jerry cans te vinden want die plaats lijkt de grootste stad op ons parcours naar de grens. Wij hebben daar ook al een adres van een goed hotel. De gps ( Google maps) stuurt ons naar het adres. Een makkie zou je zo zeggen. Maar dat is het dus niet want we rijden weer vast in straatjes amper breder dan de FJ. We hebben ons weer laten vangen. Rechtsomkeer maken in die situatie is totaal onmogelijk al zou dat het liefste zijn wat we willen doen. Opnieuw moeten brommers verplaatst worden om doorgang te verlenen, die staan op alle mogelijke manieren geparkeerd soms drie naast elkaar. Wat scheelt er toch met het inzicht ( anticiperend vermogen) van die mensen hier? Terwijl we stapvoets voortschrijden beducht voor de vele hindernissen die ons de doorgang versperren worden we hier en daar nog links en rechts voorbijgestoken door toeterende brommers die zich tussen de FJ en de obstakels wringen. En in dat gewriemel stoten we ook nog op (heilige) koeien die dan door bereidwillige omstaanders opzij worden geduwd. Je moet het meemaken hoe de mensen hier in staat zijn om alsmaardoor chaos te generen. Dat zal wel bij de cultuur horen zeker? Zelfs in uitzichtloze situaties blijven de brommers maar toestromen in de hoop op een mirakel om toch een doorgang te vinden, wachten is duidelijk geen alternatief en het woord hoffelijk bestaat niet in de lokale talen. Lieve is ondertussen voor de FJ gaan uitlopen om een doorgang proberen af te dwingen. We komen uiteindelijk, met veel geduld en af en toe een luide verwensing aan het adres van de overige vriendelijke lokale weggebruikers, op een nokvolle hoofdstraat terecht en gelukkig is ons hotel vlakbij, het ziet er nog goed uit ook!

Een grote knal

"Boem" een immense knal gaat als een schokgolf door de FJ. Oef, we rijden nog, wat mag dat geweest zijn? Wij rijden richting grens Nepal en zijn haastig want we weten niet precies wanneer de grens sluit en we moeten nog een grote hoeveelheid brandstof opslaan voor we de grens oversteken. En waar vinden we nog een tankstation? De zenuwachtigheid om dat alles versterkt nog de impact van de knal. Ik kijk alle richtingen en stel tot mijn verbazing vast dat de rechtse achteruitkijkspiegel is ingeklapt en het spiegelglas versplinterd is. Het wordt meteen duidelijk wat er is gebeurd. Een boer met tractor is met een grote zwaai van rechts op de rijweg gereden wij zijn die voorbij maar op de kar achter de tractor moeten lange stokken hebben gelegen en door de uitzwaai zijn die tegen de spiegel geslagen. Dat is brute pech want de rechtse spiegel is een van de belangrijke attributen om te overleven in het Indisch en Nepalees linksrijdend verkeer.
We hebben niet veel tijd om te stoppen laat staan dat we zo direct een remedie hebben om een alternatief te improviseren. Vanochtend hebben we in de stad Kachipur twee 35 liter plastieken vaten kunnen kopen. Die liggen nu op het dak en die moeten samen met de tank nog vol geraken voor we aan de grens komen. Met wat zoekwerk op internet hebben we het enige LPG station gevonden in de wijde omgeving en hebben daar, in Kichha de tank laten vullen. Ondertussen hebben we 65 km onder de wielen gehad, op een weg die je bezwaarlijk een bruikbare weg kan noemen. Kuilen met asfalt errond en om het geheel nog wat dramatischer te maken reden we van het ene onweer naar het andere. Het slijkwater op de kapotte weg heeft de FJ bruin gekleurd en op die hoofdweg is er tot overmaat van ramp druk verkeer van brommers, auto's, bussen en vrachtwagens. En die rijden overal om de grootste gaten te vermijden! En zoals we al zagen in andere staten in Indië zijn er overal wegwerkzaamheden om een nieuwe baan aan te leggen. Het probleem hierbij is dat er over de gehele weg werven zijn met soms al afgewerkte stroken - waar je niet kan op rijden - en wat verder weer niets.

Lieve schrijft: niet ver van de grens konden we de benzinetank en de jerrycans vullen, in totaal hebben we nu een 140 liter benzine bij + de 70 liter LPG gas. Tijdens de stop kleef ik mijn toiletspiegel met duckttape op de rechter achteruitkijkspiegel om ons zo voorlopig vooruit te helpen.

Een beduchte grensovergang

De grensovergang kennen we want in april namen we dezelfde maar dan komende vanuit Nepal. Het is een nogal vreemde situatie daar, met gesloten hekken, bruggen en een weg over sluisdeuren verder afgewisseld met geplaveide stroken en hobbelige aardeweg. De meeste gebruikers van deze grens zijn mannen en vrouwen met witte reuzepakken soms tot wel meer dan 1 meter breed op fietsen gesjord en paardegespannen met miniatuur paardjes. Tussen de diensten van Indië en die van Nepal is het twee kilometer. We hebben die overgang opnieuw genomen omdat we mogelijk een groot probleem hebben. Onze officiële CDP geldig tot 30 October zijn wij kwijt. Gelukkig hebben we kopijen en op een van die kopijen moet de Indische douane zijn exit stempel willen zetten.
Het is ondertussen donker geworden. Tussen Nepal en Indië is er een kwartier tijdsverschil. Zullen de Nepalese diensten nog open zijn? Bij de Indische diensten zijn we zonder problemen voorbij gekomen. De douanier van dienst wad dezelfde als die we in april voor ons hadden. Wij kregen thee aangeboden, ik moest een briefje schrijven waarom ik het CDP niet meer had en dat was het!
Bij immigratie Nepal ook al geen probleem! Met uitzondering echter het gezanik over de kwaliteit van de dollar biljetten waarmee we onze VISA moeten betalen. Met wat moeite vonden we biljetten die aan de standaard voldeden. Geen scheurtjes, geen vlekken, geen markeringen...
Bij de douane was het net zoals in april. In het groezelig lokaaltje met rommel overal, vol met sigarettepeuken en ander afval op de grond kregen we twee kaduke stoelen aangeboden. Ik heb de registers zelf ingevuld en de douanier gewezen waar hij de stempel en zijn handtekening moest zetten in de nieuwe CDP. Die was maar pas vanaf morgen geldig, niemand zag het!