“Welcome in Mongolië”

wordt ons gewenst door de douanier die ons zegt dat we naar het loket hiernaast moeten gaan. 3$ om met de wielen door het ontsmettingsbad te rijden, formulieren invullen en uiteindelijk geld wisselen en autoverzekering afsluiten. Dat was het, we zijn weer een uur later en op Mongools grondgebied. We moeten onze klokken een uur terug draaien, weer een tijdzone gepasseerd maar nu een uur terug!
De smalle asfaltweg richting Ulaambataar is alleen voor ons, of toch bijna. Thomas- uit München- is ook op weg naar Ulaambaataar 350 km verder Zuidwaarts. Maar hij doet het met de fiets en alleen. In de Gobi wil hij een 1200 km race meerijden!
Het is vreemd maar telkens opnieuw ervaren we dat een grens oversteken meer is dan formulieren invullen en dergelijke. Achter die barrière komen we telkens in een nieuwe wereld en dat is duidelijk voel- en zichtbaar.

Wat een landschap!

Kennismaken met Mongolië.

We rijden amper een uur in Mongolië en de voorruit van de FJ zit vol insecten kadavers. Ook dat is anders dan voorheen. Het krioelt hier van die beesten. Op de parking waar we ons ontbijt hebben genomen krioelde het van vlinders. Kleurrijke vlinders zoals in Brazilië. Het verkeer op de weg naar de hoofdstad van Mongolië Ulaanbaatar wordt drukker. Vele auto’s zijn voorzien van een wimpel van Mongolië. Is het feest of is dit normaal? We waren even vergeten dat het vandaag zondag is!
Het landschap rondom ons is mooi groen. Uitgestrekte glooiende terreinen zonder bomen of struiken. Hier en daar staat een enkele Ger of een klein groepje. Jongeren te paard rennen op en aan, andere moeten dan de geiten of schapen hoeden. Waar we aan de grens nog op een 600 meter hoogte waren, rijden we nu steeds hogerop met een piek tot 1.600 meter. Mongolië is een hoogland met hoogtes variërend van 1.000 tot 2.000 meter.
Mongolië is het 19de grootste land ter wereld, groter dan Peru. In het zuiden is er de droge Gobi woestijn in het Noorden en Westen het koude bergland met 4.374 m als hoogste berg. Het land is grotendeels steppegebied met een lange barre winter met veel sneeuw en een korte hete zomer.

We naderen Ulaanbaatar – de koudste hoofdstad ter wereld met een gemiddelde temperatuur van 0 °C - en het verkeer wordt steeds drukker. De zon schijnt en van de lage temperaturen of smog is nu geen sprake. Het verkeer is nog chaotischer dan in Kazakhstan. Toeterende auto’s die zonder omzien voorrang nemen, links of rechts, op de invalswegen van ronde punten, van rijstrook veranderen, plots uitwijken voor een kuil, en om de haverklap rode verkeerslichten negeren....Nog een laatste maal tolgeld betalen en we rijden onder het portaal “Ulaanbaatar” door.

Ulaanbaatar

Ulaanbaatar is 1 miljoen inwoners groot. Dat is meer dan een derde is van de totale bevolking van Mongolië. Gesticht in 1639 onder de naam Orgöo, heeft de nederzetting vele naamsveranderingen gehad en is zelfs een 25 maal veranderd van locatie. Sinds 1778 bevindt de stad zich op de huidige plaats. In 1860 groeide de economische activiteit van de stad dank zij de handel tussen Rusland en China. In 1911 verklaarde Mongolië zich onafhankelijk maar werd in 1919 opnieuw bezet door China. In 1921 werden met behulp van het Rode Leger de Chinese troepen verdreven. In 1924 kreeg de stad haar huidige naam- Ulaanbaatar wat ‘Rode Held’ betekent - na een bloedige burgeroorlog en na de dood van de religieuze leider Bogd Khan. Met de hulp van de Sovjet Unie werd de “Mongoolse Volksrepubliek” uitgeroepen tot onafhankelijk land. De stad toen bestond uit wijken met gers. Tijdens de communistische periode en vooral na de tweede wereldoorlog werden de gers vervangen door de typisch Russische appartement blokken.
We hebben een hotel gevonden op de Peace Av. Op loopafstand van het commerciële centrum en, van de Russische ambassade. Wij hebben meteen voor 7 nachten geboekt in het vooruitzicht van onze visaanvragen voor Rusland en Kazakhstan.

Maandag 25 Juli.

Het Russische consulaat is slechts een uur per dag geopend van 14 tot 15 uur. We staan al 15 minuten te bakken in de zon, aan het metalen hek rond de gebouwen van de ambassade, samen met een tiental anderen.
15 uur: we zijn terug buiten maar moeten morgen terugkeren met een brief aan de consul gericht? Met kopijen van eigendomsbewijs auto, paspoort, en rijbewijs. Onze voucher die we in Ulan Ude hebben gekocht is in orde!
Deze morgen heb ik gebeld naar het Consulaat van Kazakhstan om te informeren hoe we aan ons tweede visa kunnen komen. Ons eerste visa verloopt op 28 augustus. Na wat opzoekwerk – de Kazakse website is niet up to date - kom ik uiteindelijk terecht op het nieuw telefoonnummer van het consulaat. Daar blijkt de consulaire dienst voor aanvraag van visa gesloten tot 15 augustus! De consul is met verlof!
We zullen dus noodgedwongen onze plannen wat moeten veranderen. We blijven wat langer in Mongolië het land van Ghinggis Khan’s nazaten en dat laat ons toe ook de Gobi woestijn in het zuiden te bezoeken, een tour van bijna 2000 km. Of we tot aan de vindplaatsen van de eerste mensen in Mongolië komen weten we nog niet. Maar weten dat hier 800.000 jaar geleden al mensen woonden geeft al een kik.

Naar het Hustai Nationaal park en de Przewalski paarden.

Het bezoek van woensdag 27 juli aan het consulaat van Kazakhstan heeft niets of weinig opgeleverd. De consul is met verlof en wij kunnen eerst op 15 augustus onze visa aanvragen. Dat zou dan nog een week duren vooraleer de visa zou afgeleverd worden…Afspraak is dat we op 15 augustus om 10 uur daar zullen zijn.
Het Khustain Nuruu nationaal park ligt op slechts 90 km ten Zuid Westen van Ulaanbaatar. Daar naartoe zijn we nu op weg. Het is wat zoeken om de afslag naar het park, op de A0301, te vinden. Informeren bij een voetganger levert niets op want de man spreekt enkel Mongools. We zijn aan een soort kruispunt waar een paar stenen gebouwen staan. Daar begint richting Zuiden een kleine pisteweg die we inrijden en dat moet de richting zijn naar het waypunt van het park, dat ik op de GPS heb gezet.

Het park staat bekend omdat het de plek is waar men de Przewalski’s wilde paarden (uitspreken Sheh-VAL-ski;  ) opnieuw heeft ingevoerd. De Przewalski’s paarden waren in het wild de laatste keer gezien in 1966. Van 9 paarden uit 31 afstammelingen die in 1900 gevangen werden is een broedprogramma opgezet door de Zoological society of London en Mongoolse wetenschappers. In 2005 werden opnieuw 1.500 dieren geteld. Deze paarden zijn de enige echte wilde paarden ter wereld. Ze zijn nooit gedomesticeerd geweest. Andere wilde paarden zoals de Mustang (Amerikaans wild paard) of het Australische Brumby paard zijn afstammelingen van ontsnapte tamme paarden die verwilderd zijn.

Het Winter Paleis van Bogd Khaan

Hier heeft de laatste koning en achtste levende Boeddha (Bogd Khaan) 20 jaar lang gewoond. De Bogd Khaan werd op 11 december 1911 gekroond tot leider van Mongolië, nadat Mongolië was bevrijd van de Chinese bezetters. Als spiritueel leider had de Bogd Khaan 4 residenties, alleen gevestigd tussen de rivieren de Middle en Tuul.

Het Winter Paleis van de Bogd Khaan is het enige nog bestaande paleis van de Bogd Khaan, de andere zijn gesloopt of vergaan. Het Winter Paleis is tegen het einde van de 19de eeuw gebouwd en bevat 6 tempels en het winterpaleis zelf (deze laatste heeft echter meer weg van een Europees gebouwd huis). In het Winter Paleis krijg je een goede indruk van het leven dat de Bogd Khaan heeft geleid.

We zijn uit de stad UB (Ulaanbaatar) en de gps geeft tamelijk accurate informatie. Dat schijnt dus naar behoren te werken! Hoe verder we naar het zuiden evolueren hoe minder goed de wegen worden. Uiteindelijk rijden we op zand en steenpistes. Dat valt nogal mee, er zijn niet al te veel putten en wasbord maar het is toch goed uitkijken naar diepe putten of plooien die plots kunnen opduiken in een relatief vlakke piste. Als we dan met een te hoge snelheid die valkuilen naderen gaat dit gepaard met een adrenalinestoot en in het slechtste geval een jump in de lucht gevolgd door een smak! Niet zo aangenaam voor de mechaniek als je met drie ton de lucht ingaat.

14 uur 30.De zon brandt en de wind gaat heftig tekeer. In de beschutting van een vervallen lemen huisje hebben we de FJ geparkeerd. Het is het enige windscherm in de zeer wijde omgeving dat we op onze weg zijn tegengekomen. Een geschikte plek om even te pauzeren. Dank zij de nieuwe inrichting van de FJ hebben we directe toegang tot het gasfornuis en het eetgerei. Onze lunch zal bestaan uit …T-bone steak, aardappelen en erwtjes vergezeld van een Spaans wijntje.

Onze uitgebreide lunchpauze heeft wel bijna twee uur geduurd, tijd voldoende om de alcohol te verteren vooraleer de stofferige piste weer op te rijden. Ondertussen hebben we alweer kennis kunnen maken met lokalen die even halt zijn gehouden. Onze communicatie beperkt zich spijtig tot gebarentaal. Deze keer hebben ze ons niet gevraagd of de FJ niet te koop was.

We naderen Mandal Govi, de enige stad op onze weg naar het zuiden. We krijgen warempel spiksplinternieuwe asfaltweg aangeboden! Spijtig het is nog maar dertig kilometer. In Mandal Govi is benzine te krijgen en daar zouden ook twee hotels moeten zijn. Slapen in de tent op het dak van de FJ zit er niet in. Wij zijn al in woestijngebied en de wind blaast hier krachtig, te hard om een rustige nachtrust te kunnen hebben.

Het eerste hotel dat we tegenkomen is niet naar onze smaak er moet een beter hotel te vinden zijn, althans volgens onze reisgids. Een vriendelijk vrouwelijke taxichauffeur wil er ons naartoe leiden maar ook zij moet aan een voorbijganger de weg vragen. Het hotel staat op de rand van een groot zanderig plein. In het midden van het plein zien we een blauw metalen golfplaten hok van twee bij drie meter. Daar woont en werkt een man. Te zien aan de stapel oude autobanden naast het kot repareert hij banden. In het hok kunnen we zijn bed zien en het ziet er even zwart uit als zijn banden. De wind heeft vrij spel op het plein en creëert af en toe een kleine zandstorm. In het hotel is er ook een karaoke bar. De bazin geeft ons te verstaan dat tegen 23 uur het zingen zal ophouden. En inderdaad om 23 uur werd alles stil, en zo hebben we van een redelijke nachtrust genoten.

Ontbijten kunnen we er niet in het hotel, maar dat is geen probleem. We hebben alles bij om uitgebreid te ontbijten langs de rand van de weg. Waar het gisteren in UB nog maar 22° was loopt de temperatuur op naar 34°. En hoger, naarmate de dag vordert. Wij zijn nu volop in de woestijn aangekomen. Grote vlaktes met schaarse begroeiing waar alleen nog kamelen kunnen van leven. Soms is het landschap golvend soms vlak. We rijden doorgaans op 1200 meter, maar we stijgen langzaam tot 1.600 m. Nog 60 km naar Dalandzagad, onze etappebestemming in de Gobi en tevens laatste stad voor de grens met China.

Alweer de LPG tank.

De weg wordt steeds slechter, meer en meer putten en wasbord. Het gaat tergend langzaam. Ik heb een paar diepe dwarsvoren slecht ingeschat. De FJ stuitert en slaat een paar keren hard door de veren. Is er schade? Ik probeer al verdachte geluiden op te sporen. Er is iets mis.

De LPG tank achter de achteras hangt nog vast aan één van de vier bouten! Alweer een probleem met de ophanging van de gastank. In Kazakhstan hebben we al eens een noodreparatie laten uitvoeren aan de ophanging en nu weer…Terwijl ik mij afvraag hoe ik het probleem kan aanpakken stopt een voorbijrijdende Jeep. Veel uitleg hoef ik niet te geven. Het koppel uit de Jeep neemt het voortouw. Ik zou de FJ met een achterwiel op een bult rijden. Of we een riem bijhebben? De man kruipt onder de FJ en sjort de tank vast met onze spanband. Vijf minuten later zijn ze weer weg. Wij kunnen verder. Lieve maant mij nog aan onder de wagen te kruipen om te verifiëren of de noodreparatie goed is gedaan. Maar de tijd dringt, het wordt stilaan avond en ik wil nog uitzoeken waar we in het stadje een degelijke reparatie kunnen laten doen. We zijn weg. Maar 1km verder weer een verdacht lawaai. De provisorische reparatie heeft het begeven. De gastank ligt achter de FJ. Alle verbindingen zij afgebroken en het LPG spuit eruit. Er zit nog meer dan 50 liter gas in de tank.

Bij het binnenkomen van de stad is er een soort garage. Onze LPG tank wordt er gedeponeerd. Lieve betaalt het gevraagde bedrag maar merkt op dat het toch veel geld is. “Money is not important” antwoordt de gids.  “Time is important”, “Time is money!”.
Drie uur later zijn vier verdwenen bouten teruggeplaatst en zijn de kapotte lassen van de tankophanging hersteld. Het is donker en bijna 22 uur.

Dalandzadgad.

We hebben het eerste hotel genomen dat we vonden. Het hotel is ook alweer gekoppeld aan een karaoke tent. Het gaat er zelfs luidruchtig aan toe. Hopelijk stopt het hier ook om 23 uur. Net zoals in het hotel verleden nacht vinden we onder het oorkussen een reeks condooms (?). Welk soort uitbating is dit? Dat weten we nog niet, maar veel keuze hebben we niet. In Latijns Amerika was dit, een ‘Motel’ waar je per uur betaalt.
In Dalandzadgad landen de vliegtuigtoeristen om van hieruit met een gids in een 4X4 rond te trekken in de Gobi woestijn. Dalandzadgad telt 13.000 inwoners waarvan vele nog wonen in een Ger, verstoken achter een wind beschuttende houten omheining. Ook hier waait het verschrikkelijk hard en wordt het zand regelmatig de lucht ingeblazen.

Per toeval start hier morgen de “Mongoliad bike challenge”, de fietskoers van 1.200 km door de woestijn die Thomas uit München wil meerijden. Thomas hebben we verleden week ontmoet aan de grens Rusland Mongolië.

De Gobi highlights.

Dinsdagmorgen 2 augustus. De hete woestijnwind is al present als we in de morgen op zoek gaan naar een bank met bancomat en een winkel om brood te kopen. Het is nog maar negen uur en het is al boven de 30°.
Een bancomat vinden we niet, maar brood hebben we kunnen kopen.

Geen bancomat maar met veel geduld en overredingskracht heeft Lieve in een van de drie banken die de stad rijk is, geld kunnen afhalen. Hier zijn de bankgebouwen geen luxe optrekjes maar een rechthoekig blok met golfplaten dak. We rijden op asfalt richting luchthaven. De weg is langs beide zijden afgezet met drie rijen bomen. Bomen zijn het bijlange nog niet, eerder een drietal meter hoge boomstengels. Twee derde van de aanplanting heeft geen leven gevat. De boompjes zwiepen heen en weer onder het geweld van de felle wind. Het is 35°C.
Het in de gps ingevoerde waypunt Yolyn Am, een canyon waar tot in juni nog een gletsjer zou te zien zijn is het reisdoel van vandaag. We moeten van het asfalt af want wij willen niet naar de luchthaven. Er is een afslag links tussen de bomen dan nog berm van een meter naar beneden en we zijn op het Gobi zand. Met wat zoeken denken we de juiste piste te hebben gevonden waarvan de richting loopt in de richting die de gps aangeeft. Het fijne zandstof waait hoog op achter de FJ. Wagens zie je hier niet aankomen maar je ziet al van in de verte een stoftornado veroorzaakt door een rijdend voertuig.

Navigeren in de Gobi.

Er is ook nog een dringende job te doen. Al een paar duizend kilometer geleden had ik de wielen moeten wisselen. Voor naar achter en achter naar voor. Ik besluit één kant hier te wisselen. Het achterste wiel zit er op nu nog het voorste rechts. Wat verder aan de beek is een Mitsubishi Pajero gestopt en bijna gelijktijdig een kleine motorfiets. Die kennen elkaar blijkbaar. De twee mannen komen naar ons toe en we maken kennis. Zonder dat ik vraag om enige hulp neemt de Pajero rijder mij het gereedschap uit de hand en heft het zware wiel op om het op de wielnaaf vast te schroeven. Ik kan niets meer doen het wiel wordt door de man op de Toyota gezet en alle moeren worden met kennis van zaken aangespannen. De Pajero rijder gaat terug naar zijn wagen en komt terug samen met een vrouw en ze bieden ons elk een 500 cl fris bierblikje aan. Nog meer aangename verbazing! Met tekens en de wereldkaart op de FJ kunnen we hun uitleggen waar België ligt en wat ons reisplan is. Yolin Am is niet ver meer maar ze zullen ons voorrijden.

De gemiste kans.

De motorrijder is ons ook gevolgd en probeert ons duidelijk te maken dat die helling in eerste versnelling moet worden genomen. Geen probleem, zeg ik hem en ik wijs naar de pook van de automaat. Wij hoeven niet te kiezen. De Pajero overwint na wat tijd toch de helling maar een paar honderd meter verder zit hij met de twee voorwielen vast in de eerste van vier 30 cm diepe voren. Ik rij over de hindernissen de Pajero rechts voorbij en stap uit. De vrouw in de Pajero heeft duidelijk last om de juiste versnelling te vinden en de bak in vierwielaandrijving te zetten. Het knarst af en toe maar de Pajero beweegt niet. De man is ondertussen uitgestapt, staat dan aan de linkerzijde van de Pajero iets door het open raam naar de vrouw te roepen en doet tezelfdertijd hemd en broek uit! Daar staat hij dan in onderbroek en naakt torso. Hij loopt terug naar de vrouw achter het stuur, er worden wat woorden gewisseld.
Plots schiet de Pajero achteruit, uit de greppel over het ruwe land, in volle snelheid met huilende motor. Ik denk: die kan niet meer stoppen. 100 meter later komt de Pajero tot stilstand. Dan schiet hij vooruit in onze richting. Zetten we het op een lopen? De Pajero nadert in volle snelheid, rijdt over de broek en het overhemd van de vriendelijke man, wipt over de vele greppels en passeert ons rakelings…
Wij moeten nog even bekomen, de Pajero verdwijnt in de verte. De man, niet direct uit zijn lood geslagen wijst naar de FJ. Wij begrijpen dat hij met ons mee wil. Zijn hemd en broek laat hij liggen. De rechtse stoel van de FJ moet nu gedeeld worden door Lieve en de man. Ik volg het Pajero spoor en kom aan een Ger. De Pajero staat ernaast geparkeerd. Ondertussen is de man in onderbroek al in de Ger binnengestapt. Wij wachten nog wat tot hij weer te voorschijn komt. Wij moeten binnen komen, wuift hij naar ons. Maar wij vermoeden dat de twee nog een en ander moeten rechtzetten en wijzen op ons uurwerk dat we naar het park Yolin Am moeten. Zonde van die scene, we hadden hier kunnen kennismaken met het leven in een Ger.

Yolin Am en de zandduinen.

De ingang van het park vinden we zonder verdere problemen. We rijden de smalle piste bergop in het pad en komen op 2000 meter aan een parking. Hier moeten we te voet of te paard de laatste 3 km afleggen. Wij kiezen voor het paard.

Zoals ons voorspeld werd hebben we geen ijs meer gezien op het einde van de kloof. Het in de winter meterdikke ijs is in juni doorgaans al gesmolten. Wij zijn dus rijkelijk te laat voor dat spektakel.
We besluiten de nacht door te brengen in de kloof waar we deze middag het Pajerokoppel hebben ontmoet. Tot onze grote verbazing zijn we daar niet alleen. Het is dan ook een uitgelezen plek om te overnachten.
Vandaag willen we naar de Konghor Els, de zandduinen 166 kilometer richting West.  We rekenen met een reistijd van vier uur.
Rijden en navigeren in een woestijn, zelfs voorzien van gps en kompas is niet zo eenvoudig als men zou kunnen denken. Het land is hier bergachtig en de kortste afstand tussen twee punten is nooit rechtdoor. Bovendien vinden we overal bandensporen die naar alle winstreken leiden. Welk spoor loopt naar het punt waar wij naartoe willen? Als we dan in een kleine nederzetting komen dan is het zoeken naar de juiste piste om het dorp te verlaten. En een paar maal hebben we het moeten vragen. Een keer zelfs is een man ons voorgereden op de motorfiets. Wij zijn de zeldzame reizigers die hier rondrijden met een eigen wagen. Alle toeristen trekken rond met chauffeur en gids. “How do you find your way in the desert?” Het onderwerp is zo belangrijk dat we steeds opnieuw de vraag krijgen hoe we onze weg hier in de Gobi woestijn vinden.

Het is drie uur. We zijn aan het toeristen Gerkamp. Naar de voet van de zandduinen is het nog 10 km althans volgens ons waypoint. De zandduinen in Khongory Els  zijn een strook land van 12 bij 100 km waar het zand zich in duinen heeft verzameld.  De hoogste duinen kunnen tot 300 meter hoog zijn. Het zijn de grootste en de meest spectaculaire zandduinen in Mongolië ze zijn ook bekend onder de naam ‘Zingende duinen’. Het is wat zoeken naar de ingang van het park maar uiteindelijk komen we aan een soort poort. Er staat een Ger maar die is dicht. Op de parking staat een Nissan Patrol. Een groepje van vijf staat ernaast. Het zijn twee Zwitserse dames uit Bazel en een man uit Wenen die op tocht zijn met gids en chauffeur. Van de gids Gana vernemen we dat er verder een brugje is dat over de rivier gaat naar de duinen. Of we hier mogen kamperen vragen wij.

Niet te dicht bij het, minuscule riviertje, vinden we een plaats om de FJ op te stellen. We hebben een prachtig zicht op de duinen die in de lage zon schaduwen werpen op elkaar. We zijn nog maar net aan het diner bezig of een kudde kamelen komt al grazend op ons af. Een ogenblik later zijn wij omringd door wel twintig kamelen. Zo zijn we ook wakker geworden, met kamelen rondom de Fj en wat later vervangen door paarden. Het is windstil en nevelig, de duinen zijn niet meer zichtbaar, wat pech! Het heeft geen zin om een kamelentocht in de duinen te maken het verticale zicht is minder dan 50 meter.

Een volgende toeristische attractie is de ‘Flaming clifs’. Die bezoeken we morgen. Vandaag trekken we 200 kilometer noordwaarts over het rotsmassief, naar een resort: ‘ De drie kamelen’. Dat ligt op een 40 tal kilometer van de ‘Flaming Clifs’. De weg door het rotsmassief en de pas op 2000 meter is spectaculair. De piste in de bergen is dat des te minder. Zonder 4x4 met voldoende bodemvrijheid kom je hier niet door. En dan is er nog het verschrikkelijke wasbord. Rap rijden om het wasbordeffect wat te milderen gaat niet want de weg slingert en is geen 50 meter recht!
In Bulgan hebben we kunnen tanken. De enige benzine die hier te krijgen is heeft een octaangetal van slechts 80 veel te laag voor een performante benzinemotor. Maar er is geen keuze. Met behulp van het modern motormanagement in de Toyota zullen we kunnen rijden zonder schade aan de motor maar dan wel met een stuk minder vermogen.

De “Three Camels’ resort ligt aan de voet van een rotsheuvel. Het is een kleine oase in de Gobi. Wij hebben voor wat opschudding gezorgd bij het personeel. We zijn aan de achterkant binnengereden. De ingang ligt aan de zuidzijde. We worden verzocht te wachten op de manager. Ondertussen is de wind opgestoken en dreigende onweerswolken verzamelen zich razendsnel boven onze hoofden. Het gaat regenen in de woestijn! De manager is ons komen vertellen dat het resort vandaag gesloten is en dat het personeel nu vertrekt voor een picknick bij de ‘Flaming Clifs’. “Er zijn geen gasten vandaag! Maar er is een gerkamp op 6 km van hier, het heet ‘Gobi Mirrage”, zegt ons de manager.

We zullen dus maar naar de ‘Mirrage’ gaan. De zes kilometer zijn uiteindelijk 18 km. We hebben onderweg een fiks onweer compleet met grote hagelstenen over ons heen zien komen, maar anders dan in Kazakhstan trekt het vele water hier snel in de grond en bovendien is de grond bezaaid met fijne kiezel. Geen gevaar dus om vast te rijden.
Gerkamp ‘Mirrage’ pronkt met de prijs van beste toerist Gerkamp te zijn van de Gobi, van de laatste 2 jaar. Een Gerkamp is een verzameling van Gers gebouwd op een plaats waar water uit de ondergrond kan opgepompt worden. De kamers zijn dus individuele authentieke Gers met enkel twee of drie bedden, de toiletten en douches zijn gehuisvest in een centraal staand stenen gebouw zo ook het restaurant. In Mirrage hebben we kennis gemaakt met een groepje professionele fotografen waaronder een BBC fotograaf bekend van de natuurfilms.

70 miljoen jaar geleden.

Flaming Clifs - door de zon fel rood gekleurde kliffen in contrast met de grijs bruine woestijnboden -dankt zijn naam aan de Amerikaanse avonturier en palaeontologist Roy Chapman Andrews. Hij was diegene die in verschillende Gobi expedities in de twintiger jaren de eerste eieren en skeletten vond van dinosaurussen in de omgeving van Bayanzag. Meer dan 100 dinosaurussen waaronder Protoceratrops werden opgegraven in twee jaar. Ze vonden er ook Velociraptors en de fossielen van de papegaai gebekte eirerrover, de Oviraptor.

De "Drie Kamelen" was luxe midden de Gobi. Wij hebben er uitgerust en gesocialiseerd met Engelse, Zwitserse en Amerikaanse gasten waaronder Debby, Charles en hun zoon Taylor uit centraal New York. Met wat spijt in het hart hebben we afscheid genomen van de oasis en de weg aangevat naar Karakorum de vroegere hoofdstad van Mongolië ten tijde van Chinggis Khaan.

Het WiFi dorp.

Tot in Karakorum geraken we niet vandaag, dat is bijna 500 km Noord Westwaarts. Hopelijk kunnen we ergens kamperen aan de stroom, in de omgeving van de stad Arvaikheer.
De pistes zijn afwisselend zandig, goed tot minder goed en wasbord als we door een gebied met rotsen moeten. Onze snelheid varieert van 25 tot 75 km/u. We hebben het gevoel vandaag alleen op de wereld te zijn. We rijden al meer dan twee uur en we hebben nog niemand gezien.
Een grijs Russisch 4X4 busje met toeristen hebben we net gekruist. Die Russische 4X4 busjes vind je overal, zeer betrouwbaar schijnen ze niet te zijn maar ze blijken goede off-road eigenschappen te bezitten. Ze zijn te verkrijgen in alle kleuren als het maar grijs is! Enfin, we zijn wat gerustgesteld er komen hier ook nog anderen voorbij!
In de verte een dorp, dat moet Sayhan-Ovoo zijn. Er staan een paar antennemasten. Lieve controleert even de telefoon. Wij hebben dekking, wij zijn terug in de vertrouwde wereld…en nog meer we vinden WiFi zonder sleutelcode. Het kleine dorp straalt draadloos internet uit. Dat is sinds Chili dat we nog zoiets meemaken! Met de pda’s controleren we of er dringende boodschappen zijn, gelukkig niet. We kunnen verder zonder zorgen.

Kamperen aan de rivier zal er niet inzitten. De vele aders van de stroom waaieren over de vlakte, we zijn op 20 km van Arvaikheer en de wind blaast hier behoorlijk. Hoe nemen we de volgende doorsteek? 20 meter breed maar hoe diep? Wij zullen maar proberen er door te rijden zonder eerst te gaan polsen hoe diep het water hier is. De FJ zakt diep in het bodemzand van de rivier. Ik moet volgas geven maar we gaan vooruit en bereiken de andere oever.

Het beste hotel van de stad ligt aan de brede geplaveide hoofdstraat. Het gebouw ziet er recent uit, de kamer behoorlijk. Het bed is een plank met bulten op poten, de badkamer met Chinese elektrische douche is door een linkshandige in elkaar geflanst. De bazin toont ons hoe de douche werkt en waar we de stekker moeten insteken. Na 15 minuten is het water warm, we krijgen een Chinese melodie als fluittoon te horen. De stroomdraad naar het elektrisch toestel is even warm als het water in de ketel en het stopcontact zo nog warmer. De stekker eruit verwijderen kunnen we alleen met behulp van een dubbelgevouwen handdoek. We hebben net het begin van een kleine brand gemist!
Het restaurant op het gelijkvloers is ook het beste van de stad. We zitten aan het ontbijt. Gisteren heb ik op mijn rug een bobbel ontdekt en we vermoeden dat het een ontsteking is tengevolge van insecten beet. Zekerheid eerst. “Is hier een dokter?” vragen we aan de dienster die wat Engels spreekt.

Naar de doktor.

“De dokter komt!” We wachten. Nog geen kwartuur later stopt een ambulance voor ons hotel. De dokter monstert de verdachte bubbel, maar weet niet wat het is. We moeten mee!
De kliniek is een goot stenen gebouw dat al duidelijk de tand des tijds laat zien. Afbrokkelende betonnen trap en dito vloeren. Muren in flets groen beduimelde witte deuren. We worden zonder veel woorden naar een klein lokaal gebracht waar de verpleegsters af en toe komen verpozen. Ik moet mijn rug nog eens tonen. We moeten nog wat wachten. We worden meegenomen. Door de gangen, vol met wachtende en drummende mensen. Hier en daar wordt een deur geopend maar er blijkt niet direct een lokaal vrij te zijn. Op het eerste verdiep zien we dezelfde taferelen, we moeten ons door de drummende mensen wringen. Uiteindelijk vindt de vrouwelijke doktor een lokaal. Drie bij vier meter. Op een smal bed ligt een vrouw roerloos, het gezicht wit van de zalf en aan de overzijde van het bureaumeubel, waaraan een dokter zit, zit nog een andere vrouw, met een handdoek over het hoofd, over een kom gebogen. Ik krijg een stoel en Lieve staat naast mij. Er is haast geen plaats meer in het kleine lokaal. Opnieuw wordt de bubbel onderzocht. Insectenbeet met een infectie van de huid zou kunnen de oorzaak zijn. We moeten mee naar de farmacie. Remedie: antibiotica gedurende vijf dagen en Russische zalf drie maal daags. Dank u dokter. We hoeven enkel de medicijn te betalen de service en ambulancerit was gratis!
We hebben in het hele gebouw geen man gezien uitgezonderd bij de patiënten en de chauffeurs van de ambulancevoertuigen. Alle dokters en verplegers zijn vrouwen, in Mongolië!

De oude hoofdstad en het Boedistisch klooster Erdene Zuu Khid.

De piste die we rechts op de geplaveide weg inslaan staat vol met plassen. Het moet hier fel geregend hebben gisteren of vannacht. We zijn 50 km weg uit Arvaikheer en rijden richting Boeddhistenklooster naast de stad Karakorum. Een kwartuur geleden heb ik mijn winch gebruikt om een in het slijk vastgereden Mongool terug op vaste grond te krijgen. Hopelijk komen we hier zelf door al de slijkpoelen zonder hulp van mijn takel vooraan op de FJ.
40 km slijkpiste en een wankele balkenbrug verder, wij zijn terug op asfalt. We naderen ons doel en zien al van ver de immense ommuring van het klooster. Het is uitkijken geblazen want hoe meer we de stad naderen hoe meer gaten er in het asfalt zijn.

In de 13de eeuw installeerde Chinggis Khaan hier een voorraad opslag. Zijn zoon Ögelei heeft er een echte hoofdstad van gemaakt. In de hoofdstad vestigden zich handelaars ze trok geschoolde arbeidskrachten van over gans Azië en zelfs van Europa aan. De welvaart duurde echter maar 40 jaar tot Kublai de hoofdstad verhuisde naar Khanbalik (later Beijing genoemd). Mede door het ineenstorten van het Mongoolse rijk werd de hoofdstad verlaten en in 1388 werd ze totaal verwoest door op wraak zinnende soldaten van het Mansjoerijse leger. In de 16de eeuw werd van het overblijvende puin het klooster heropgebouwd, dat dan weer tijdens de Stalinistische periode in 1937 zwaar werd beschadigd.

Toch werden wonderlijk tal van beelden, maskers en thangkas gespaard doordat ze tijdens de zuiveringsacties werden begraven in de omliggende bergen of verborgen in de huizen van dappere lokalen. Het is pas in 1965 dat het klooster als museum kon heropend worden er konden geen erediensten plaatsvinden. Dat was enkel in 1990 mogelijk nadat godsdienstvrijheid werd geïnstalleerd in Mongolië. Erdene Zuu Khid heeft een beetje van zijn vroegere glans terug gewonnen, maar is toch nog maar een afkooksel van wat het vroeger was. Vandaag zijn achter de stenen muur rond het domein nog drie originele tempels, die niet werden verwoest, andere zijn heropgebouwd en er zijn plannen om de grootste tempel terug te bouwen. Deze site is op heden het belangrijkste klooster van het land.

Gelukt, ons derde Russisch visa!

Dinsdag 9 augustus. We zijn terug in UB en net op tijd om onze paspoorten met Russisch visa terug op te halen. Nu staan we voor de Russische ambassade op uitkijk naar Gana. Gana, was de gids die we in de Gobi aan de Zandduinen hebben ontmoet. We moesten haar bij onze aankomst telefoneren want zij heeft oplossingen om onze gasinstallatie terug in orde te laten brengen en bovendien zijn we uitgenodigd om bij het gezin te logeren in afwachting van de terugkomst volgende maandag van de consul van Kazakhstan

Avontuur in het centrum van UB.

Het is druk in UB zoals altijd. We lopen richting onze FJ op het voetpad van de Peace av. Op het voetpad staan voor de reisbureaus ruitervormige borden met reclame. Zonder dat Lieve en Gana iets hebben gemerkt wordt plots voor mijn voeten een dergelijk bord opengetrokken. Ik kan niet meer vooruit, niet meer links, niet meer rechts en niet meer achteruit. Ik sta oog in oog met de beruchte pick-pockets. Ik voel een hand in mijn broekzak maar ik omklem mijn PDA stevig in mijn rechterhand. Ik kijk de man voor mij recht in de ogen en maak hem in het Nederlands duidelijk dat het spelletje gedaan moet zijn. De vier man druipen af en plaatsen het reclamebord terug alsof er niets is gebeurd!
Tot maandag zullen we wonen in het huis van Gana in de voorstad van UB niet ver van de luchthaven en op loopafstand van het gebouw waar we onze Mongoolse visa’s kunnen verlengen.

Onze week bij een Mongools gastgezin en hoe problemen worden opgelost.

De verlenging van ons visa voor Mongolië hebben we op zak. Dat was makkelijk. Formulier invullen, brief schrijven waarom de verlenging noodzakelijk was, een foto bijvoegen en betalen. Twee dagen nadien lag hij klaar op het OINFC in Chinggis Av.
De service die we genieten van ons gastgezin tart de verbeelding. De problemen van de afgebroken LPG tank zijn opgelost. De nieuwe elektromagnetische klep werd gemonteerd door een vriend van een vriend en een extra versteviging aan de gastank werd gedaan door “Iron Doctor”. Iron doktor woont in dezelfde straat als Gana. Zijn vrouw is doktor, als hobby werkt hij aan auto’s vandaar zijn bijnaam. Dank zij deze welwillende hulp rijden we terug op autogas.
In de kliniek waar de echtgenote van Iron doktor werkt, zijn we ook geweest voor een second opinion over de insectensteek. Het gezwel veroorzaakt door de insectensteek was na vier dagen antibiotica nog altijd prominent aanwezig! Geruststelling! Niets gevaarlijks, maar voorzichtig zijn voor verdere infecties was de diagnose en geen donkere kledij dragen!

Gana en haar echtgenoot en twee dochters leven in een buitenwijk ten Noord Oosten van de stad. De wijk ligt op golvend terrein. De hellende straten zijn niet geplaveid en iedere woning is afgezet door een houten afsluiting zoals gebruikelijk in Mongolië en omliggende landen. De planken afsluiting is ongeveer twee meter hoog en binnen de afsluiting staat een bakstenen huisje of een Ger of een combinatie van die twee. De oorspronkelijke functie van die afsluitingen is de beschutting tegen de felle winden. Er is wel elektriciteit bedeling maar er is noch riolering noch watervoorziening. Gana is leraar Russisch en Engels en Namjaa is turnleraar in de middelbare school vlakbij. De jongste dochter 19, studeert Engels aan de universiteit de oudste dochter is afgestudeerd in de Japanse taal. Tijdens het verlof gidst Gana toeristen doorheen Mongolië. Het was in de Zuidelijke Gobi dat we haar voor het eerst ontmoet hebben en ze ons spontaan haar telefoonnummer gaf voor het geval we hulp nodig zouden hebben..
Wij zijn bij het huisgezin te gast sinds dinsdag 9 augustus. Gana heeft hun slaapkamer afgestaan om ons te slapen te kunnen leggen. Ze hebben zich uitgesloofd om de problemen van de LPG tank opgelost te krijgen en Gana heeft ons vergezeld naar de immigratiedienst en de Kazakse ambassade. En Gana was onze tolk en gids in dit vreemde land. We hebben zoals in Astana weer geboft. We hebben grondiger kennis kunnen maken met het leven zoals het is in Mongolië.

Een vreemd land.

Leven in een vreemd land vergt enige aanpassing. Dus leven in Mongolië ook. Het is het land op onze trip, dat het meeste afwijkt van onze levenswijze. UB is wel de hoofdstad van Mongolië maar de stad mist mijn inziens wel de ziel van het land dat we hebben leren kennen door er doorheen te trekken. De vier kale groene bergen rond de stad zijn onmiskenbaar Mongools, maar de binnenstad mist de geest van het land. Het is een bruisende stad en toegegeven hier leven in de zomer valt wel mee, bij -40° in de winter moet dat wel anders zijn. Hoewel we hebben kunnen ervaren dat ook in de zomer het weer zeer snel kan omslaan, van 28° naar 13° in 24 uur. Maar waar de stad anders is dan alle andere is het gedrag van de verkeersdeelnemers. En rijden hier vergt de meeste aanpassing. Bussen en auto’s voeren constant strijd om de eerste te zijn. Alles wat in ons verkeer niet is toegelaten gebeurt hier. Dubbele witte lijnen worden nauwelijks gerespecteerd evenals verkeerslichten, laat staan zebrapaden! Constant wordt er getoeterd ook ’s nachts. Bussen en auto’s wisselen om de haverklap van laan en dat gebeurt meestal brutaal en zonder enig signalement. Als het moet rijden de auto’s over het voetpad of naast de weg – zowel links als rechts van de weg – om dan terug in de file enkele plaatsen vooraan te komen. Voorrang wordt nooit gegeven maar brutaal genomen. Hoffelijkheid is een onbekend begrip. Het resultaat van dat alles is dat we dagelijks enkele verkeersongevallen zien. Zou dat ook kunnen te wijten zijn aan het feit dat bijna tweederde van de voertuigen een rechts stuur hebben? Wij hebben verkeersopstoppingen meegemaakt zoals nergens anders. Twee uur om 18 km van de rand van de stad naar het centrum te rijden om 19 uur bijvoorbeeld…
Mongolië heet een rijk land te zijn. Er is steenkool, er zijn mijnen – goud en andere mineralen –er is dus een voorspoedige economische toekomst voor dit grote land met minder dan drie miljoen inwoners. De regering geeft sinds de verkiezingen van vorig jaar, aan iedere inwoner maandelijks een royalty van 21.000 Tugrik (Mnt) voor deelname in de mijnexploitatie.

Wegkomen uit Ulaan Bataar.

16 augustus. De consul was gisteren nog niet beschikbaar zoals ons werd beloofd. We hebben uiteindelijk ons tweede visa voor Kazakstan. We hebben gisteren afscheid genomen van Gana en zijn in een hotel ingetrokken waar we ook internet hadden. Nu zitten we in de Irish Pub en wachten op Gana en haar echtgenoot. Ze wilden ons nog absoluut zien voor we definitief uit UB vertrokken. Morgen gaat de reis verder naar het Westen, naar de grens met Rusland, de republiek Altai. Wij moeten daar aankomen op 27 augustus, de dag waarop ons Russisch transitvisa begint te lopen. De trip van 1.700 km gaat door de bergen en langs de meren en door de woestijn. We weten dat de wegen daar ongelofelijk slecht zijn en we hebben ook een aantal rivieren te doorwaden en dat kan alleen maar als het niet teveel regent of heeft geregend. De weg die we zullen volgen is ons gegeven door Tudeve, een gids die we ontmoeten in de Gobi, en die uit West Mongolië afkomstig is.

De uitgestippelde weg die we zullen volgen is niet de meest gefrequenteerde weg en houden rekening met het feit dat we niet overal bevoorrading zullen vinden. Wij proberen de weg te vinden om uit UB te rijden. De hoofdweg is gesperd omdat men daar nieuwe asfalt aanbrengt. Geen enkele indicatie – dat is de regel voor Centraal Azië – om ons een alternatieve weg aan te duiden. Ik informeer bij de politie die aan de wegblokkade staat. De man wijst ons een richting aan, maar die weg loopt naar het noorden i.p.v. naar het westen. We zien wel. Ondertussen zijn we beland op een stofferige weg vol putten en bulten er zijn nog meerdere weggebruikers die zoeken naar de aansluiting van de geblokkeerde hoofdweg. Al meer dan 5 km zoeken we om na de wegeniswerken terug op de A0301 te geraken. We zijn op een werf beland van nog een andere weg onder constructie. Overal zien we zoekende wagens en kleine vrachtwagens, hier moeten we terug want de brug waaronder we door moeten is niet hoog genoeg voor onze FJ. Een man wijst ons waar we heen kunnen. We rijden taluds op en af en vorderen langzaam. Met de GPS kunnen we wel zien waar onze geplande route ligt maar hoe geraken we over de spoorlijn en waar kunnen we die onze route terug oprijden?
Het is ons gelukt! We zijn 15 km verder en anderhalf uur later terug op de A0301. Onze geplande rit van vandaag naar Tsetserleg is 465 km ver, het is al over 11uur! Dat wordt gassen vandaag.

Naar West Mongolië.

Het is bijna 17 uur en we zoeken de afslag naar de warmwater bronnen. We zijn op 30 km van Tsetserleg. De grote gaten in het asfalt hebben we vandaag vermeden en ook een paar koeien, die na een bocht midden op de weg stonden te niksen. De kwaliteit van de weg was doorgaans redelijk te noemen als je ermee rekening houdt dat we onze definitie van wegkwaliteit al flink hebben aangepast aan de lokale omstandigheden. Zelfs nieuwe asfaltstroken zijn niet zonder gevaar. Over een overigens goede nieuwe asfaltstrook na Harhorin zijn we even de lucht ingegaan met onze 3 ton, omdat het niveauverschil tussen het bruggetje en de wegaansluiting meer dan 20 cm bedroeg!

Een groen landschap is in Mongolië synoniem voor nat en een rivier in de omtrek. En ja de BMW maakt halt voor een beek. Er zijn twee doorgangen. Hoe diep zijn die? Het is moeilijk te zien met het tegenlicht. Ik heb gelezen dat de beste manier om dat te weten te komen is om een ruiter te vragen door het water te rijden met zijn paard. Als de buik van het paard de oppervlakte van het water raakt kan men erdoor indien de buik van het paard in het water duikt is het haast onmogelijk in snel stromend water aan de andere kant te komen zonder ongelukken. En met een motorfiets ligt de zaak nog moeilijker.

Als bij wonder komt een jonge Mongool te paard naar ons toe gerend. Hij gaat door het minst diepe water daar kan de BMW door zonder problemen. Dat riviertje hebben we nu al vier keer doorwaad, de ene doorwaadplaats wat dieper en breder dan de andere en geen ruiter meer in de omgeving. Maar de FJ heeft de taak van het paard overgenomen en Michael en Geni hebben er hoogstens een paar natte schoenen en broek aan overgehouden.

Met het getreuzel om door de slijkpoelen en door de rivier te waden hebben we tijd verloren. We besluiten om te kamperen op de weide naast de rivier, een uitstekende locatie. Hout en water in overvloed en ik heb zelfs nog Spaanse wijn om te delen.

Over slechte woestijnwegen en kapotte bruggen.

We hebben vanochtend genoten van de warmwaterbronnen en rijden nu langzaam over de bergpiste en de 2000 meter pas richting Tsetserleg. Tsetserleg is mooi gelegen aan de voet van een ruw rotsmassief. De meeste straten in het centrum zijn geplaveid maar ook hier is de uitvalsweg naar het westen gesperd. Na wat zoeken vinden we een aardeweg van het type “Brusselse wafel” die ons naar de hoofdweg moet voeren. (Nota: Brusselse wafels hebben nog regelmatige putten…) Eerst tolgeld betalen vooraleer we verder mogen en we stijgen nu steil de berg op richting Tayhar. Waar we vanavond zullen slapen weten we niet, het is inmiddels al half vijf.

We zijn Tariat voorbij. We hebben benzine gevonden, het is half zeven en hoog tijd om een bivak op te zoeken. We zijn op iets meer dan 2100 meter hoog. Op een hotel moeten we niet rekenen, dat is ook geen bezwaar, wel integendeel. We hebben weer een ideale kampeerplaats gevonden tussen de bomen op een strook grond omgeven door een riviertje. In de verte staan een tweetal Gers.

Het heeft wat tijd gekost maar we zijn over de brug geraakt, het giet water en het onweert. De piste is zandgrond en het water dringt redelijk snel in de grond, we kunnen verder rijden zonder problemen. Twee fietsers worstelen door het zand en naderen ons uit de andere richting. We maken halt. “Allo bonjour” klinkt het. Een jong Frans koppel, al meer dan 10 maand, op weg van Parijs naar Beijing! Ze hebben onze FJ al eerder gespot op de reis… ergens in Kazakhstan!!
Tosontsengel, het is 17 uur. De stad doet denken aan een filmstad uit een Far West film. Brede straten, niet geplaveid, hobbelige aarde. Hier zijn geen verkeersdrempels nodig! Aan de rand van de stad hebben we een reclamebord gezien voor hotel en restaurant “Skyline”. Onze GPS brengt ons echter naar een ander stenen gebouw, ook een hotel, maar niet Skyline wat wij zoeken. “Die andere Seite” zegt een dame aan wie ik vraag waar Skyline zich bevindt. “Ich arbeite dort”. Met wat zoeken vinden we het Skyline hotel met felrood golfplaten dak. “Wat kost een kamer aub?” We krijgen een betere kamer dan we hadden gevraagd en aan de halve prijs dan eerst was aangekondigd door de Duits sprekende dame die er ondertussen ook was gearriveerd. Er is echter geen douche en het toilet op de verdieping is nog gesloten. Buiten, op de achterplaats, ontdekken we een houten hok met vier lage ingangen zonder deur. Het standaard toilet hier.

21 augustus we waren compleet vergeten dat het ondertussen zondag was geworden. We zijn op zoek naar de enige internetshop die de stad rijk is maar die is dicht! Dan maar noodgedwongen verder rijden. We zijn er al aan gewend geraakt. De landschappen wisselen snel. Eens rijden we in een uitgestrekte vlakte dan weer 2000 meter hoog. Soms zien we delen van bergflanken dun begroeid met pijnbomen maar meestal zijn de bergen kaal. Ook wordt het steppeland meer en meer woestijn naarmate we westwaarts vorderen. We vinden minder en minder geiten kudden op onze weg. De meren die we passeren zijn meestal zoutmeren. Het Franse fietskoppel van eergisteren vertelde ons dat ze water dronken uit beken en dat, dat water een zoutsmaak had. Dat water hadden ze wel eerst gefilterd in een osmosefilter. Een osmosefilter is een onmisbaar gereedschap voor een reiziger. Met zulk toestel kunnen we van rioolwater zelfs drinkwater maken, de extra koolstoffilter zou ook de geur ten dele moeten teniet doen.

Eenzaam.

Niet alleen komen we minder en minder dieren tegen op ons pad, ook worden andere weggebruikers zeldzaam..een paar auto’s of vrachtwagens op 24 uur! Hier moeten we dus geen pech hebben!
In Tudevtey willen we voor alle zekerheid weten welke piste we moeten nemen, kwestie van op die verlaten wegen niet verloren te rijden en zonder brandstof te vallen. De man in de zwarte Hyundai 4X4 zal ons op de goede piste brengen. Eerst nog een benzinestation opzoeken. Ze hebben geen 92 en onze behulpzame heer maakt ons duidelijk dat we die in Songino kunnen vinden. We hebben nog reserve om tot in Songino te komen dus wagen we het erop.
De 60 km lange piste naar Songino door de bergen brengt ons door adembenemende berglandschappen. We stijgen en dalen over rotsachtige pistes soms zeer steil. Geen mens te bespeuren enkel de arenden die af en toe boven ons komen cirkelen.
We hebben inderdaad 92 octaan kunnen tanken en we hebben zelfs melk en vers brood gevonden in Songino. Het brood ruikt lekker, het is nog warm. En goed brood vinden in Mongolië is een hele opgave. Hetzelfde geldt voor koemelk.

Dinsdagnamiddag 23 augustus en we zijn aan het grote zoutmeer Chjargas Nuur aangekomen. Hier moet een heilige bron zijn naast een gerestaureerd oud Russisch vakantieoord. Het vakantieoord is niets meer dan een oude betonnen blok met op het eerste verdiep wat kamers met balkon en uitzicht op het meer. Geen water, geen elektriciteit en de toiletten op 100 meter buiten. De man in bloot bovenlijf op de trap voor de ingang van het hotel raadt ons aan om te kamperen op het strand. Hij is anesthesist in UB en is hier voor de eerste maal voor een paar dagen op vakantie, en ook hij spreekt wat Duits.
Met het water van de heilige bron, dat geneeskundige krachten zou bezitten, hebben we onze watertanks opnieuw gevuld. Dat water halen duurde wel wat want eerst moesten we met de FJ de berg opklauteren om dan verder over een steil met keien bezaaid padje tot aan de bron te komen. Voor de bron is een Ovoo offerplaats gemaakt zoals gebruikelijk versierd met felblauwe doeken. Tussen de stenen steekt het vol bankbiljetten. De bron zelf, een paar meter verder, bestaat uit een paar houten gootjes waar straaltjes water uit sijpelt.
Was het nu omwille van de nabijheid van de heilige bron of voor een andere reden dat we een zalige nachtrust hebben genoten en pas om 9 uur wakker werden? Zwemmen was gisteren in de late namiddag prima maar met nachten waar de temperatuur daalt tot 6° is het water koud ’s morgens. Iets te koud om een ochtendbad te nemen.

Hoe meer hoe liever?

Nog ruim 275 km scheidt ons nog van Ölgyi, de hoofdstad van de bergprovincie waar hoofdzakelijk Kazakken wonen die Moslim zijn. We hebben nog twee dagen om daar te geraken dus kunnen we het rustig aan doen. Vandaag moeten we ook zien benzine te vinden. We zijn aan het einde van het grote zoutmeer gekomen en de GPS is de draad kwijt. Hij wil ons naar het noorden sturen terwijl we eigenlijk naar het Zuid Westen moeten. Terwijl we de kaarten nogmaals bestuderen is onopgemerkt achter ons een kleine Russische jeep gestopt. De chauffeur klopt aan ons venster. “Yes, yes speak english” maar daarmee houdt de communicatie op. De kaart kan hij wel lezen in Latijns schrift. Hij moet ook naar Ölgiy of nog verder. Zijn adem ruikt naar wodka of zoiets. Ondertussen heeft hij wel tot vijf maal toe met zijn vinger de route gewezen die we moeten nemen. Een tweede man heeft ons vervoegd en als we achterom kijken dan zien we tien man uit de jeep kruipen waar normaal plaats is voor 4! Dat ze in Mongolië kampioen zijn om met zijn allen op één bromfiets te rijden of met 19 in een busje te zitten waar normaal plaats is oor 7 wisten we al, maar het blijft toch verbazen. Is het misschien daarom dat de chauffeurs hier vertellen dat je eerst moet wodka drinken vooraleer te rijden? Met wodka achter het stuur is plezanter zo zegt men hier!

Geen benzine.

In het eerste dorp ook Ölgiy genoemd staat de pomp droog maar in Hovd is er ook benzine. Om de zaak wat ingewikkeld te maken hebben vele dorpen en stadjes in het westen van Mongolië dezelfde naam. Wij zijn dus op weg naar het kleine Hovd. Hovd is twee benzinestations rijk maar die staan ook al een paar dagen droog! We moeten verder met de laatste liters in de tank en nog ongeveer 10 liter in de jerrycan op het dak en een onbekende hoeveelheid gas dat ik voor noodgevallen had gereserveerd. Dat is nog minstens 110 km in bergachtig gebied! Als we in 4X4 moeten rijden over slechte pistes loopt het verbruik op tot 16 liter en meer. Zullen we er geraken, hoeveel gas is er nog in de tank? Zullen we onmiddellijk de juiste piste vinden of moeten we zoals gisteren op zoek?

Баян-Өлгий

Gisterenavond hebben we voor een laatste maal onze tent opgeslagen aan de oevers van een diepblauw meer waarop witte zwanen zwommen. In de verte hadden we zicht op de besneeuwde toppen van enkele vierduizenders. En het spektakel van de zonsondergang was zonder voorgaande. We zijn onze tent aan het samenvouwen en in de verte zien we de jonge snaken van gisteren avond alweer aankomen. Het is wat gênant te moeten eten in de aanwezigheid van deze zeer nieuwsgierige kinderen uit de Gers van een paar honderd meter verderop. We zullen wat hoger op de berg met zicht op het meer ontbijten. We hebben meer dan tijd zat want er rest ons nog maar 87 km naar de stad Ölgiy.

Wij zijn zonder benzine pech aangekomen in Ölgiy en hebben onze intrek genomen in het met WiFi uitgeruste Gerkamp Blue Wolf. De stad is hoofdstad van Bajan-Ölgiy één van de eenentwintig ajmags (bestuurlijke regio's) van Mongolië. De ajmag grenst aan zowel Rusland als China. De meeste inwoners zijn Kazachen (89%), de rest is grotendeels Mongools en Tuva. Kazachs is de moedertaal van de meeste inwoners, terwijl Mongools een tweede taal is.
We blijven hier twee nachten en vertrekken zaterdagmorgen richting grens Rusland.

13 oktober. De weg naar Ulan Bator.

Het is zaterdag en het grensverkeer was betrekkelijk rustig. In Dankhan, de eerste en enige stad op de 354 kilometer route naar Ulan Bator, is er LPG te krijgen herinner ik mij. Het tankstation heb ik inderdaad gevonden maar er staan 15 auto’s in de rij om te tanken. Dat is meer dan een half uur wachten en dat willen we de Italianen niet aandoen. We rijden dus door en zullen op de duurdere benzine moeten doorrijden. De prijzen voor brandstoffen zijn met 60% vermeerderd ten opzichte van verleden jaar!

De tol stations zijn er nog altijd en de 20 km slechte weg bij het binnenkomen van Ulan Bator ook. Een meevaller is dat we de sneeuw achter ons hebben gelaten. De zon staat aan een blauwe wolkeloze hemel en het vriest minder naarmate we de hoofdstad naderen. Emilio hoeft dus geen spijt te hebben dat hij geen sneeuwkettingen heeft gevonden.

Maandag 15 oktober. Het Chinees visum

Gisteren zijn onze Mongoolse vrienden ons komen opzoeken en in ‘Amsterdam Kafe’ hebben we afspraken gemaakt voor alles en nog wat. Maar belangrijk is snel ons Chinees visum krijgen en daar heeft Gana een halve dag verlof voor genomen om ons te assisteren.

We staan al 20 minuten in de vrieskou samen met Gana en Emilio en Carmelo te trappelen aan de ingang van de Chinese ambassade, met al onze documenten netjes ingevuld en met onze Chinese uitnodigingsbrief. Onze Italiaanse reisgezellen hebben nog geen compleet dossier. Zij zullen dus de documenten in de ambassade moeten invullen.

Half tien en de deur gaat open. Onze Chinese reisagent heeft ons verzekerd dat we hier op 1 dag maximaal 3 dagen onze visa kunnen krijgen. De regels zijn veranderd sinds mei dit jaar, had hij er nog aan toegevoegd. Het zit nogal ingewikkeld in elkaar die Chinese aanvraag. Je moet een uitnodigingsbrief hebben en die mag niet ouder zijn dan 30 dagen daarom was het ook niet mogelijk om in Brussel ons visa aan te vragen. Maar Ulan Bator zou geen probleem zijn.

Ik steek onze documenten in de kleine opening onder het kogelwerend glas dat de balie scheidt van de zaal waar we vertoeven. Ik krijg die bijna onmiddellijk terug omdat er nog een bijkomend stuk bij moet. Een extra formulier – was nergens vermeld – waarin we moeten aangeven wat onze laatste school was, welke onze belangrijkste interesses waren, wat we willen doen in China en nog van die flauwe kul! Voor ons staan Nederlanders die te horen krijgen dat ze geen visa kunnen krijgen zonder Chinese uitnodigingsbrief. Andere aanvragers maken ons duidelijk – ze waren hier al voor de vierde maal - dat Duitsers een week hebben moeten wachten op hun visa…

Ondertussen heeft Emilio met enige moeite hun documenten klaar gekregen. Zij moeten wel tot drie maal toe aanpassingen en verbeteringen aanbrengen maar zij kunnen hun visa op één werkdag al hebben en dat is woensdag. Een werkdag hier is te begrijpen als een dag waarop het consulaat open is. Dat is drie halve dagen per week.

“Waarom kunnen Italianen hun visa sneller krijgen dan andere Europeanen” vraag ik. “Different policies for different companies, sir” is het anwtoord. “Different companies, what do you mean by that?” “Sorry, different policies for different countries!” We proberen nog wat te slijmen maar dat helpt niet. We zullen dus een week in Ulan Bator moeten blijven en voor de Italianen is dat een probleem omdat ze maar een klein venster hebben waarin hun Fiat kan verscheept worden van Singapore naar Darwin.

Ondertussen vulden we onze dagen goed. We bezochten het historisch museum.

Deze rotstekeningen dateren van 7000 vóór Christus.

Een week wachten in Ulan Bator.

Een week in Ulan Bator verblijven is op zich geen straf. Tenminste als er geen smog boven de stad hangt, want dit is een van de meest vervuilde steden in het Oostelijk halfrond. We hebben blauwe lucht en zon en zelfs bij vriestemperatuur is het best te harden, in de zon weliswaar. De koude bries is minder aangenaam maar daardoor is er geen smog! En ’s nachts moeten we gelukkig niet op weg want de temperatuur zakt soms al tot 15° onder nul, nog ver verwijderd van de winterse temperaturen van soms -45°C.

Vergeleken met de zomer van 2011 is het verkeer nog toegenomen. Tijdens de spits is het overal stapvoets rijden of stilstaan en de spits is hier bijna dag vullend. Bouwkranen zie je werkelijk overal. Er is geen straat of je ziet er minstens één en er wordt dag en nacht gewerkt, ook bij vriestemperaturen.

Rijden met de auto is een ander paar mouwen. Ik heb nu al wat ervaring met gek verkeer in wereldsteden maar Ulan Bator slaat alle records. Er wordt gereden net als voetgangers lopen op een druk bezet voetpad, zonder orde. En als het niet gaat zoals ze willen wordt de claxon heftig ingedrukt. Eergisteren is hier een nieuwe brug over de spoorlijnen ingehuldigd. Ze werd gebouwd door een Japans bouwbedrijf en de kwaliteit zit goed. Het complex met nieuwe aansluitwegen is een paar kilometer lang maar daar doe je als het fout gaat 20 minuten over. Voetgangers klimmen over de betonnen middenberm en proberen een weg te vinden tussen de schuivende auto’s. Auto’s maken U bochten en hinderen daardoor de tegenliggers. Andere stoppen om passagiers op te pikken en nog andere parkeren gewoon op de rechter rijstrook…

Dit jaar bezochten we opnieuw een Mongolian zang en dans theater met de befaamde throatsingers.

Schitterend!!!!!

Op stap in het centrum.

Veel ouderen dragen nog hun traditionele kledij

In het centrum van Ulaanbaatar.

Een Mongoolse BBQ hoort er natuurlijk bij!

We hadden geluk! We kwamen een bruidspaar tegen.

We mochten het bruidspaar en het voltallig gezelschap fotograferen

Dirk voor de
Battsagaan-tempel

Wij werden ook opnieuw uitgenodigd bij Gana en Namjaa thuis

Maandagochtend 22 oktober, opnieuw naar de Chinese ambassade

We staan terug voor de poort van de Chinese ambassade in Ulan Bator. Het is nog maar 9 uur en we willen bij de eerste zijn om binnen te komen. Maar zullen onze visa klaar liggen? We zijn het niet zeker. Verleden week was ons gezegd 17 uur maar door toedoen van ons Chinees reisbureau zouden we het nu mogen ophalen. Het is nog altijd 7 onder nul. Emilio is wat in paniek, want op mijn vraag of hij de bewijzen van betaling bij heeft die we kregen in de bank en het kleine roze formulier dat we kregen van het consulaat dacht hij dat hij het laatste in de vuil mand had gedeponeerd! Gelukkig vindt hij na wat zoeken tussen zijn paparassen de broodnodige documenten.

We hebben de 4 visa en het is kwart voor tien. We gaan nu naar de school van Gana en halen haar daar op om naar de immigratiedienst te rijden aan de luchthaven 18 km ver. Door die vertraging met ons Chinees visa, loopt morgen ons Mongools transit visa ten einde en dat proberen we te verlengen. Gana is deze week al gaan bevragen of dit kan verlengd worden zonder een dag te moeten wachten. De beambte had haar daar een positief antwoord op gegeven. Opnieuw hebben we moeten vaststellen dat ons Belgisch consulaat niet de minste assistentie heeft gegeven. Telefoons werden niet beantwoord mails wel. Maar daarin  lezen we dat dit soort problemen niet tot hun bevoegdheden behoort!!

We hebben Gana zopas terug aan haar school afgezet.  Het is niet gelukt ondanks al die moeite. Een transit visa kan niet verlengd worden kregen we bij immigratie te horen. We zullen dus een boete moeten betalen aan de grens.

De week in Ulan Bator is voorbij. Het was soms zeer koud maar er was zon en de lucht is hier erg droog uitgezonderd vrijdag dan lag Ulan Bator onder een dun laagje sneeuw. We hebben genoten samen met onze Italiaanse reismakkers van de gastvrijheid van Gana en haar echtgenoot. Emilio en Carmello kregen ook de eer om uit de zilveren schaal de Mongoolse wodka (gefermenteerde paarde melk) te drinken nadat ik, als oudste, hen het had voorgedaan. Wij wringen ons nu door het gekke verkeer richting 670 kilometer verder naar de Chinese grens. Dit traject plannen we in 3 dagen omwille van de Fiat. 300 kilometer is geplaveid de rest is piste. Als het droog is zal er geen al te groot probleem zijn voor de Fiat. Maar wat als er sneeuw ligt of als we door modderpoelen moeten? In elk geval snel zullen we niet kunnen vorderen daartoe is de Fiat niet in staat.

In drie dagen naar de grens met China door de Gobi woestijn.

We zijn nu rond het bergmassief ten zuid oosten van Ulan Bator gereden. De weg loopt nu pal naar het zuiden en we zien de besneeuwde bergen voor ons. Maar snel krijgen we ook sneeuw op de weg, vast gereden en bevroren sneeuw. Brutaal het gas lossen en de daaruit volgende glijpartij moet worden gecorrigeerd door het elektronisch stabiliteits systeem van de FJ. Het gaat nu wat trager en we stijgen tol 1.900 meter.  De zeldzame vrachtwagens die we tegenkomen geraken niet boven op de gladde hellingen. Wij rijden behoedzaam verder richting Choir waar we plannen te slapen.

Tot even voorbij Choir was er asfalt. In Choir was het wat zoeken om een hotel te vinden maar uiteindelijk is dat gelukt door toedoen van een man die zo vriendelijk was met ons mee te rijden en het hotel aan te wijzen. Ik heb niet kunnen achterhalen welke industrie dit kleine stadje, met slechts enkele geplaveide wegen, doet leven in de Gobi woestijn. Veel is hier niet te beleven tussen de kale appartementsblokken gebouwd volgens het typische Russische formaat. Geen groen, geen struik, geen boom te bespeuren hier. Een woestijnstad! Maar vreemd genoeg is de temperatuur  hier 15.

Dirk wedde voor 5 $ met Emilio dat hij zeker ging blijven steken met zijn Fiat
in het zand of de modder

23 oktober
De volgende stad – Sainshand met 25.000 inwoners aan de trans Mongoolse spoorweg - in de Oost Gobi oogt dan stukken beter. Eigenlijk is deze stad na Ulaan Bator de elegantste stad die we in gans Mongolië zagen. Moderne gebouwen en een paar goede hotels rond een grote binnenplaats. Hier worden wel inspanningen gedaan voor groenaanplantingen. De stad dankt haar welzijn aan de olieproductie zo een 45 km ten zuiden van de stad. Vroeger waren hier Russische garnizoenen gevestigd.

24 oktober
Van Sainshand naar Zaman Uud, het laatste dorp in Mongolië, Is het nog 231 km. Het moet dus lukken om de grens, voor de avond valt en de grensposten om 18u30 dichtgaan, te bereiken. Voor de Fiat kan dit wel het moeilijkste traject worden van zijn ganse reis. Met Emilio had ik al in Ulan Bator voor 5$ gewed dat hij minstens driemaal zou blijven steken in de woestijn.  We hebben net getankt om onze laatste Mongoolse Tougrik nog te kunnen gebruiken en zijn op een brede nieuwe asfaltweg beland richting China.

Tot we worden gestopt door een groep mensen die lopen te zwaaien met ontvangstbewijzen. Daartussen lopen geüniformeerde soldaten en op hun hemd kunnen we lezen dat ze ‘border patrol’ mannen zijn. Emilio, die voorop is start een discussie met de man in het zwart gekleed maar die verder geen herkenningstekens heeft. Hij probeert duidelijk te maken dat bij wel wil betalen op voorwaarde dat hij weet aan wie. Hij betaalt 2000 tougrik wegentaks en Carmello die achter het stuur van de Fiat zit slaagt erin de man in het zwart te verschalken en glipt door de controle. Onmiddellijk worden wij omringd  door allerlei figuren en de man in het zwart stelt zich voor de FJ en houdt zich vast aan de bumper. Ik kan geen stap verder zonder een ongeluk te veroorzaken. Na enige discussie hoor ik dat ik bovenover de 2000 tougrik wegentaks ook nog eens 33.000 tougrik ‘local tax’ moet betalen. Mijn vragen ‘waarom?’ blijven onbeantwoord. Ik kan niet verder. De grensmilitie krijgt opdracht altijd iemand te hebben voor de FJ zodat ik niet weg kan. Er klopt iets niet in die ‘local tax’ claim. Anderen mogen zo door of mits betaling van een kleine som. Ook vreemd is het dat ze eerst Yuan (Chinese munt) vragen omdat zogezegd een deel van de taks voor China is en een deel voor Mongolië. Dat is toch wat ik probeer te begrijpen. Maar ik heb geen andere opties en finaal moet ik het gevraagde bedrag afdokken. We zijn ondertussen een half uur later als we aan de eigenlijke grens aankomen.

De duurste grensovergang.

Nog steeds op grondgebied Mongolië, maar in welk gebouw vinden we welke dienst? Het duurt even voor ik een dame vind die wat Engels kent en die me verwijst naar een ander gebouw waar ik de douane zou moeten vinden. Het is druk en nog vele Mongolen willen zoals wij nog over de grens voordat die sluit om half zeven.

Een half uur later en dank zij een andere engelsprekende dame van de douane heb ik drie exemplaren van het douanemnifest. Een voor de Mongoolse douane, een voor de Chinese douane en een voor mij. We lopen 200 meter terug naar de gebouwen wat verder waar alle auto’s staan te wachten. De behulpzame dame van de douane helpt mij verder bij immigratie. Zoals ik al schreef was ons Mongools transit visum al een dag vervallen. Maar dank zij de dame krijg ik toch mijn stempels in mijn pas. We kunnen toch niet verder want de passagiers van de auto’s moeten een andere weg volgen door douane en immigratie.

Ik moet wachten tot ik Lieve terugzie. Die heeft minder geluk want de immigratie taxeert de ene dag te laat aan meer dan 100€. De ontvangende beambte schrijft echter het betaalde bedrag niet op het officiële document wat ons later doet vermoeden dat hier ook iets niet helemaal zuiver op de graat was.