Van Omsk naar Novosibirsk

Omsk - Novosibirsk 644 km, dat is een dag rijden. Maximum snelheid op de wegen is 90 km/u, 70 km/u in de bochten en in de dorpen 60. Ik probeer mij aan die beperking te houden om de politie geen kans te geven ons te bestraffen. Maar de politie synoniem voor haar vroegere beruchte controles laat ons rijden. Dit is dank zij het doortastende optreden van Poetin. Dank je wel mijnheer Poetin.
Eentonig, is de weg, in een plat landschap. Afwisselend vlak en afwisselend hobbelig. Behoorlijk wat vrachtwagen verkeer. En zoals in Kazakhstan zijn de meeste vrachtwagens tweedehands uit Duitsland. MAN, Volvo, Mercedes, DAF trekkers … De aanhangers zijn vaak nog beschilderd met teksten van het vroegere Duitse transportbedrijf.

Maar het steeds weerkerend probleem blijft nog altijd: Hoe komen we aan een derde visa voor Rusland plus een vergunning om door de Republiek Altai te kunnen rijden en dat zonder al te veel tijd te verliezen?? Door de republiek Altai moeten we als we de Westelijke route door Mongolië willen nemen vanaf Ulaan Batar.
Ondertussen zijn we Krasnoyarsk genaderd, een stad met 900.000 inwoners waar het volgens onze reisgids bruist van culturele activiteiten, maar waar de hotelkamers duur en zeer overprijsd zijn. De thermometer in de FJ wijst een buitentemperatuur aan van 39° en onze GPS zegt dat we opnieuw in een andere tijdszone zijn gekomen, wij hebben nu 6 uur verschil met Antwerpen.

Irkutsk en het Baikalmeer.

Irkutsk heeft niet een tiende van de vele fonteinen die we zagen in Krasnoyarsk maar dat is nu alweer 1.100 km geleden. Irkutsk is gesticht in 1652 en haalde destijds zijn inkomsten uit het verhandelen van goud en het heffen van taksen op de handel in bont. Het was een handelsknooppunt tussen China en Siberië. Irkutsk is nu het grootste industrieel centrum van Oost Siberië. Tsaar Nicolas I heeft in het begin van de 19de eeuw tal van kunstenaars en edelen naar Irkutsk verbannen omwille van hun participatie aan de revolte tegen hem. Veel van het cultureel erfgoed komt van hen en er zijn nog een aantal houten woningen uit die periode overeind gebleven. Op het eind van de 19de eeuw was er één banneling tegenover twee lokalen!
Van hieruit naar Vladivostok zou het nog 2.700 km zijn geweest. Maar die stad zullen we niet bezoeken zoals al eerder gezegd. Nog een kleine 700 km tot aan de grens met Mongolië. Ulaan Bataar de hoofdstad is dan nog 329 km verder naar het Zuiden.

70 km tot aan het Baikal meer tot in Listyanka, daar is een toeristisch centrum, dat ons werd aangeraden. Het Baikal meer is het grootste zoetwater reserve van Rusland, 80%. Het is het grootste zoetwaterreservoir van de wereld! Meer dan 600 km lang en gemiddeld 40 km breed en 1.642 meter diep. Het meer wordt door 330 rivieren gevoed en de Angara rivier die door Irkutsk stroomt, is de enige afvoer. Sinds de bouw van de stuwdam op de Angara in Irkutsk in 1956 is het waterpeil 1,4 meter hoger dan voordien. Tweederde van de oevers is beschermd gebied. Er is geen nieuwe industrie toegelaten en de enige bestaande papierfabriek wordt gesaneerd met de hulp van de Wereldbank. Maar Alex vertelde ons dat het water van het meer toch niet zo zuiver is. Er zit kwik in afkomstig van het wassen van goud in de goudmijnen die langs de waterlopen liggen, die naar het meer stromen.

Aan het grote blauwe meer.

Alex is ons komen begroeten als we onze tent installeerden op een 10 meter hoog gelegen strook gras langs de weg vlak naast het meer. Alex – in een vroeger leven makelaar in petroleum futures - woont een paar 100 meter verder landinwaarts. Hij is de eerste Fransman die we ooit tegenkwamen en die liever Engels dan Frans praat. Hij woont hier drie jaar en wil hier ook blijven. Hoewel verleden winter op een dag het kwik zakte tot -47°.
Gisteren sliepen we nog in een hotel ‘oude Russische stijl’ langs het grote plein in het centrum van Irkutsk maar de plek die we nu bezetten met uitzicht over het meer en de bergen is geweldig. Dit plekje vertelde ons een dame uit Irkutsk, is het mooiste plekje langs het meer!

Opnieuw is het slechte weer spelbreker. We hadden hier nog wat langer willen blijven maar de weersvoorspellingen blijken te kloppen. Zwarte regenwolken stapelen zich op en hier en daar bedekt het meer zich met nevelslierten. Geen tijd om te talmen, we moeten opkrassen en nog vlug ook. Het lukt ons amper de tent droog te kunnen opvouwen. In Irkutsk staan vele straten onder water en sommige hellende wegen zijn herschapen in kleine modderstromen met tot 15 cm en meer diepte.

Richting Mongolië.

Van Irkutsk moeten we zuidwaarts langs een slingerende weg tussen de pijnbossen soms tot 1000 meter hoog in de bergen. Als we 70 km verder uit de bossen rijden en afdalen naar het uiterst zuidelijke puntje van het Baikalmeer zien we een van de mooiste landschaptaferelen die we sinds de Krim en zuid Kazakhstan niet meer zagen. Nu zullen we 200 km langs het meer naar Ulan Ude rijden. Het is al laat in de namiddag en in het skidorp Baikalsk zijn er nog kamers in het hotel waar Poetin is komen slapen tijdens een skivakantie.
Het skigebied achter ons hotel was 5 rode en drie blauwe pistes goot. Het hoogteverschil hooguit 500 meter. Maar er is zeker sneeuwzekerheid hier. We moesten wachten voor we konden ontbijten tot half tien want het hotel was voor 90% bezet door kinderen tussen de 6 en 10 jaar, op vakantie-expeditie wellicht.
De zon staat aan de lucht maar het is nog maar 17° als we een uur later de FJ de weg opsturen. De weg loopt langs het meer en tussen het meer en de weg loopt de Siberische spoorlijn. Om die 11.000 km lange spoorlijn aan te leggen -in een recordtijd tussen 1898 en 1902 – heeft men rond het meer 200 bruggen en 40 tunnels moeten bouwen. Onze autoweg zelf is in minder goede staat, hier en daar werd het asfalt opgelapt, maar ook die reparaties zijn hobbelig! We twijfelen of we tot aan de grens zullen rijden en daar zullen overnachten. De grensformaliteiten duren doorgaans meer dan 4 uur hebben we gelezen. Of zullen we in Ulan Ude een hotel opzoeken?

We zijn aan de delta van de Selenga en hebben de stad Selenglinsk achter ons. Links van de weg merk ik een donkergroene SUV met gele nummerplaat en een motorfiets geparkeerd op de wat lager gelegen grasberm. Een ongeval?
Ik keer de FJ en rij 200 meter terug om vast te stellen dat de Nederlandse nummerplaat toebehoort aan Hans uit Groningen en dat de motorfietsrijder uit Linz Oostenrijk toe is aan een rustpauze. Bijna gelijktijdig stopt een tweede motorfiets. Dat blijkt de zwager te zijn van Paul, ook uit Linz. Ze zijn op de terugweg van een uitstapje Mongolië! Voor Hans is dat al de derde maal en vijf maal was hij in Rusland, ook al met de motorfiets! Veel ervaring dus, wij proberen zoveel mogelijk nuttige informatie te verzamelen vooraleer we verplicht zijn afscheid te nemen en de Mongolië reizigers behouden vaart(!) wensen.

Zaterdag 23 juli en het regent in Ulan Ude en dat is niet wat we hadden gewenst. In een reisbureau in het hotel hebben we een uitnodiging kunnen organiseren die we nodig hebben om een derde Russisch visa te bekomen eens we in Mongolië zijn. Het is ondertussen wel middag. De rit naar de grensstad Kyachkta is slechts 250 km ver. Aan de grens zullen we overnachten om morgen zondag bij de eersten te zijn om aan te schuiven.
Zondagmorgen, volle zon maar fris, slechts 12°C. Autogas hebben we hier niet gevonden, maar we hebben de benzinetank laten vollopen, want benzine is hier in Siberië bijna de helft goedkoper dan in Mongolië. We staan als derde wagen aan te schuiven in een laan gereserveerd voor personenwagens. Er staan ook al heel wat vrachtwagens geladen met boomstammen maar die hebben hun eigen laan. Het is 8u45’ de grens is nog gesloten. Wij staan tussen metershoge metaalafsluitingen die wat doen denken aan het vroegere ‘ijzeren gordijn’ grenzen. De eerste functionarissen laten zich zien het is iets over negen.
Een uur later hebben we alle formaliteiten voor Rusland vervuld. Daarvoor is tot vier maal toe de FJ gecontroleerd, met spiegels om de onderkant te controleren, onder de motorkap, kloppen op de binnenbekleding en meer van dat. Onze papieren waren in orde, we mogen nu verder rijden tot aan de gebouwen van de Mongoolse douane en politie.

Op 1oktober naar de Republiek Altai.

Vandaag wordt het lange rit, 600 km en we moeten een grens over. Gisterenavond hebben we de grootste moskee van Kazakhstan gezien met kunstlicht. De receptie van het hotel bleek verwonderd dat we die moskee wilden zien! Om te bidden voor moslims, vroegen ze nog. Dat moet je morgen vroeg doen!

In vol daglicht met zijn groene grote koepel en de vier 65 meter hoge minaretten maakt de moskee bepaald indruk als je ervoor staat. Wat verder weg verdwijnt hij achter gebouwen en bomen. Maar veel tijd hebben we niet om Allah binnen in de moskee te begroeten we moeten dringend de weg op. Hoewel, wij nog vele vragen hadden beantwoord willen zien. En vooral waarom de zoon van de huisbaas waar onze FJ heeft gelogeerd in Kyrgyzstan, mij met volle overtuiging zei dat vrouwen toch minderwaardig zijn dan mannen.

Er is nog een niet te onderschatten probleem. Vandaag zullen we het moeten stellen zonder GPS, het is mij gisteren niet gelukt de kaarten van Siberië op de Garmin Zumo 660 te laden, het zal dus behelpen zijn en hopen dat we de juiste weg vinden.

De weg naar de grens is verlaten. In het laatste dorpje vinden we nog een tankstation om al onze lokale Tenge om te zetten in de goedkope Kazakse benzine. Ook hier trekt onze FJ de aandacht en doet hij de pompbediende dromen van zijn reis per motorfiets naar het verre Mongolië…

We zijn aan de grens en zoals gebruikelijk worden telkens maar twee wagens door de eerste slagboom doorgelaten. Intussen worden de paspoorten voor de eerste keer gecontroleerd en krijgen wij een kleine strook papier met een stempel erop. “acuda?” (vanwaar komt u?) en “tuda?” (waar ga je naartoe?) krijgen we te horen. De wereldkaart op de deuren van de FJ zijn een welkome hulp om een gesprekje met gebarentaal te voeren. En dan! Wachten, wachten…tot de bareel opent en de politieman ons verder laat rijden tot bij een gebouw 100 meter verder. We worden aangesproken door een Engels sprekende politieman die onmiddellijk onze documenten ter harte neemt. Opnieuw een mooie lach op ons gezicht toveren voor de obligate camerashot en we mogen verder.

”En wat is dat daar boven op het dak?” “Tent, mijnheer” Hij doet teken om de ritsen open te schuiven en de afdekking weg te nemen. Ik kan hem echter van zijn idee afbrengen door hem een foto te laten zien van de FJ met de open tent. “Ah” zijn nieuwsgierigheid is bevredigd, de controle is ten einde we mogen verder en we worden zelfs uitgewuifd. Iets meer dan een uur om over de grens te gaan, dat valt nog mee.

De smalle verlaten weg die ons naar Kulunda brengt is van dezelfde middelmatige kwaliteit als die in Kazakhstan. We hebben nog geen Russische roebel en ook nog geen aansprakelijkheid verzekering voor de FJ. Hopelijk vinden we geld in het stadje want we moeten gas tanken voor de nog meer dan 400 km resterende route. Verzekering in orde brengen zullen we moeten organiseren in Barnaul.

Een immens grote staalfabriek, een 4 km lange en 500 m brede site, snijdt het dorp Kulunda doormidden. We rijden er helemaal omheen op zoek naar een bank met banco mat. Een LPG station hebben we al gevonden maar waar is er een bank? “Banco mat?” vragen we aan bewoner van een houten optrekje aan een aardeweg. Bij wonder zijn we er maar een straat van verwijderd! We rijden op een secondaire weg richting Barnaul, nog 400 km te gaan!

Het is 18 uur we rijden in druk verkeer de voorstad binnen. We hebben zojuist afscheid genomen van de Rus die ons 350 km voorop heeft gereden met zijn Toyota Land Cruiser 5,6 liter V8. Het ging zeer hard en we hoefden geen kaarten of GPS en we zijn 2 uur vroeger in Barnaul dan gedacht!

Vrijdag 5 oktober, Barnaul.

In deze stad waren we verleden jaar ook al toen we van West Mongolië terug naar Kazakhstan zijn gereden. Een stad van 600.000 inwoners aan de Ob rivier en de administratieve hoofdplaats van de Krai regio. Het was de eerste stad van Siberië gesticht in 1730.

We hebben gepland om in de Toyota garage het onderhoud van 100.000 km te laten doen. We hebben tijd tot zondag om dan verder te rijden naar Marlincks waar we onze Italiaanse reisgezellen zullen vervoegen.

zaterdag 6 oktober Het winterse Barnaul

De FJ is gisteren in orde gezet, wielen uitgebalanceerd, gesmeerd enz. in dezelfde Toyota garage waar we verleden jaar ook al waren. We hebben er een voorkeur behandeling genoten.

Het is koud en winderig in Barnaul. Niet direct het weertype waar we vrolijk van worden maar we moeten nog op zoek naar een printshop. We hebben enkele dagen geleden onze Chinese uitnodigingsbrief gekregen en die moeten we in twee exemplaren voegen bij onze visa aanvraag. Die aanvraag zullen we pas kunnen doen als we in Ulan Bator zullen zijn. Ons Chinees reisbureau heeft ons nogmaals bevestigd dat sinds mei dit jaar we in Mongolië een visa kunnen krijgen in een, maximaal twee dagen. Duimen maar want vanaf deze stad zitten we vast aan een rigoureus programma waar geen speling op zit.

Wij hebben besloten de rit naar Marlincks waar we onze Italiaanse reisgezellen zullen ontmoeten op te delen in twee etappes. We vertrekken dus morgen al verder richting Noord.

Nog eens Facebook openen om te zien of er geen nieuws is. En ja, er is verrassend nieuws van de Italianen. Ze hebben zich vergist van datum en zitten nu al in Novosibirsk, dat is amper 500 kilometer ten Westen van Marlincks! We komen overeen om elkaar morgen al te treffen in Kemerovo.

Zondag 7 oktober: Kemerovo

Kemerovo is een industriestad, op de weg naar Moskou - Vladivostok, zonder veel aantrekkingskracht. We hebben langs booking.com een hotelletje gevonden en daar hebben we afgesproken. We zitten nu al ruim een uur in Travellers Coffee. Een chic koffiehuis naast het hotel Kosmos en hebben nog steeds geen nieuws van de Italianen. Er is WiFi in het koffiehuis dat overigens excellent koffies serveert met gebakjes aan prijzen die je in Antwerpen of Brussel ook zou betalen. Er is geen crisis hier en dat werd ons gezegd al van in Kyrgyzstan. Het valt inderdaad op dat er veel meer auto’s aan het verkeer deelnemen dan in de zomer van vorig jaar en in de steden staan tal van bouwkranen. De jonge man die ons moet bedienen kent het woord koffie echter niet, cappuccino wel. Verbazend want de naam van de afspanning is: ‘Coffee’ en dat staat in grote letters op de gevel. Och ja, in Latijns schrift natuurlijk, en dat kunnen ze wellicht niet lezen. Ook Engels spreekt hier bijna niemand, ook de jonge mensen niet!

Het is gelukt we zitten nu met onze Italiaanse reismakkers in een gezellig restaurant een digestief te drinken. Emilio de initiatief nemer van het duo – beide politie-inspecteurs uit Calabria – wil de reis naar Sidney maken met behulp van kaarten en wil dus geen gps gebruiken. Dat heeft dan vandaag geresulteerd in een hulp roep om hun ergens in Kemerovo op te pikken en hun naar hotel Kosmos te leiden. Spreken gaat wat moeizaam want Carmelo spreekt geen Engels en Emilio enkele woorden. Italiaans en Engels zullen de komende weken het communicatiemiddel zijn, hoewel…? Voor de wat moeilijker frases gebruikt Lieve de IPad met een vertaalprogramma. Niet een mirakeloplossing maar het kan helpen. En dat elektronisch vertalen heeft nog ludieke bijwerkingen. Toen Lieve iets wilde vertaald krijgen over hoe vriendelijk de “Mongolen” wel zijn schrijft de IPad over “l’idiota”. De eerste avond hebben we alvast hartelijk kunnen lachen!

9 oktober, Van Krasnoyarsk verder naar het Oosten.

De rit van gisteren naar Krasnoyarsk, 545 km, doorheen de Siberische Taiga was er een die niet direct een indruk nalaat, anders gezegd ‘saai’! Opnieuw zijn we door een tijdzone gereden wat maakte dat we op het eind van het spitsuur in Krasnoyarsk zijn aangekomen. Opnieuw lijkt het ons dat het autoverkeer hier ook geweldig is toegenomen. Vanaf de rand van de stad tot in het centrum, file en dat is meer dan 10 km! Verleden jaar was het hier nog 40 °C nu is het zoals al de ganse dag 5 graden met een miezerige motregen, niet direct gezellig reisweer. Onze auto’s zijn smerig want de wegen zijn bij dit regenweer bedekt met een laagje modder.

Russische hotels.

Noodgedwongen hebben we hetzelfde hotel als verleden jaar moeten opzoeken. De ligging aan de grote stroom is mooi. Het hotel zelf…? Sinds verleden jaar is er een begin van renovatie te zien. Als we de oude kaduke deuren van het ingangsportaal openduwen stappen we op een nieuwe beige stenen vloer. De receptie desk staat op een andere plaats, vijf grote tapijtrollen liggen gestapeld tegen de verste muur. Ja, er zijn nog twee kamers. Prijs 200 roebel meer dan vorig jaar en er is WiFi. Er is ook een (kleine)nieuwe lift. Maar als we op het eerste verdiep uitstappen, komen we op dezelfde oneffen vloer in de gang. De kamers met balkon en de badkamers zijn nog in de oorspronkelijke staat! In de badkamer zou je aarzelen om je hond erin te wassen. En dat alles voor een prijs van 75€! Deze hotels zijn met geen andere te vergelijken tenzij met andere (oude) Russische hotels. Om de auto, die op straat staat geparkeerd voor het hotel, zouden we elk nog eens 5€ moeten ophoesten. WiFi was echter kosteloos maar die functioneerde toevallig niet!

9 oktober, Verder richting Vladivostok

Het ontbijt met spiegelei en worst, in een eveneens vernieuwd restaurant was wel ok. Gesterkt na een matige nacht rust moeten we vandaag weer ongeveer 500 kilometer oostwaarts zien te komen. Dit is op zich geen al te grote uitdaging, maar er is de soms hobbelige weg, de werken en de dorpjes waar we door moeten aan gereduceerde snelheid. De Fiat Ulysse van Emilio en Carmelo heeft last van de hobbels en dan gaat het trager.

We zijn net Tayshet voorbijgereden, een dorpje op 10 kilometer links van Transsiberirsche weg. Daar sliepen we verleden jaar in een redelijk deftig nieuw hotel. We rijden verder want is pas 15 uur. We hebben wel vragen in welk oord we vannacht zullen overnachten maar dat wagen we erop. Hoe verder we komen hoe korter de etappe naar Irkutsk zal zijn, want die staat met 640 kilometer ingeschreven in de planning en dat is behoorlijk veel kilometer op dit soort weg.

Het wordt avond en we hebben nog geen zicht op een slaapplaats. De volgende stad, met kans om er een fatsoenlijk hotel te vinden, is Tulun en die is nog 100 kilometer ver, te ver dus om fatsoenlijk te zijn. Ondertussen zijn onze auto’s bedekt geraakt met een laag donkerbruine modder. Er was regen onderweg en de baan ligt bedekt met slijk.

Nizheudinsk, zo lezen we op onze wegenkaart, de Russische naam is voor ons onuitspreekbaar, komt in het zicht. Er zijn wat fabrieksschouwen, mogelijk is er een hotel. We rijden van de weg af richting, wat wij denken, center. Er loopt een man tussen de plassen, behoedzaam rijd ik langs. “Gostinitza” vragen we door het open raam. De man kijkt ons even aan en loopt verder. Wat een onthaal. Emilio is ondertussen naast ons komen staan want Carmelo heeft blijkbaar eerder iets gezien dat een hotel zou kunnen zijn. We rijden terug en ja een gebouw met de typische blauwe golfplaten dak en gevelbedekking is een gostinitza.

Hemel, wat een moeite om aan de norse dame van kleine gestalte uit te leggen dat we de kamer eerst even willen zien vooraleer we besluiten hier te slapen. Hetzelfde soort nors gedrag krijgen we als we wat later in haar eetzaal proberen iets te bestellen dat we wellicht zullen lusten.

10 oktober, Irkutsk

We rijden al enkele kilometer in het slijk. Over een extra lange strook wordt de weg heraangelegd. Het slijk spat alle richtingen en plakt met klodden aan de FJ. De Fiat achter ons is niet meer te bespeuren. We zullen zoals we gisteren ook al deden wachten aan het einde van de werkzaamheden.

Het is al de ganse dag amper 1°C, de zon is even aan de hemel gekomen we zijn nog 60 kilometer van Irkutsk. Daar willen we naar het hotel op het grote centrale plein, maar dat is volzet! Drie hotels later – alle vol of veel te duur –besluiten we iets buiten de stad te zoeken. Het verkeer is hier eveneens stapvoets, nochtans is het al 19 uur. Wij zijn vandaag weer door een tijdzone gereden we zijn nu 8 uur voor op West Europa.

11 oktober van Irkutsk naar Ulan Ude.

De hemel is zwaar bewolkt als we de auto’s laden op de parking van het hotelletje, het begint te regenen. Onze rit vandaag- 563 km - gaat naar Ulan Ude, de hoofdstad van de autonome republiek Buryatia, en gelegen aan de Uda rivier. In haar lange geschiedenis kreeg de stad verscheidene namen, haar huidige naam kreeg ze in 1934.

Opnieuw is het aanschuiven om Irkutsk te verlaten maar het tegenliggend verkeer naar de stad is nog langzamer. We zijn uiteindelijk uit de stad en we hebben in een autogas tankstation onze gastank kunnen vullen. De regen is ondertussen overgegaan naar sneeuw en die wordt steeds dikker naarmate we door de bergen ten zuiden van het Baikal meer rijden. We rijden wat langzamer want de Fiat Ulysse die ons volgt voelt zich niet goed thuis in deze winterse omstandigheden. We vermoeden dat onze Italiaanse reisgezellen dit soort weersomstandigheden voor de eerste maal meemaken. De temperatuur is tot 2° onder het vriespunt gedaald en er staat een koude westenwind.

De pijnbossen ten zuiden van het Baikal meer zijn bergachtig. Van Irkutsk dat op zowat 400 meter hoog ligt zijn we gestegen tot 900 meter met pieken tot 1.000 meter. Het meer ligt links van ons maar dat kunnen we niet zien in dit dichte woud van pijnbomen. Wij dalen nu langzaam tot het niveau van het Baikal meer en waar we verleden jaar het azuurblauwe water achter de laatste bocht beneden voor ons zagen is grijs nu troef. Het water en de lucht zijn niet meer van elkaar te onderscheiden. Er valt natte sneeuw en er staat nog een flinke bries. In de laatste bocht staan een paar houten kraampjes die de gerookte forel aanbieden. In piepkleine houten hokjes erachter zitten de verkoopsters, wat beschermd tegen de zwiepende sneeuwvlagen, wachtend op een kooplustige klant. Bij de volgende verkoopplaats houd ik halt. Maar Emilio en Carmelo vinden het nog te vroeg om van de gerookte vis te proeven, of behoort gerookte forel niet tot hun favoriete lekkernij?

Het blijft sneeuwen maar zelfs bij min 2 graden blijven de wegen nat met smeltende sneeuw. Ook op dit deel van de M35 zijn verbeteringswerken aan de gang. De sneeuw is hier geel door de kleur van het slijk. Door de moddersneeuw rijden is een makkie voor de FJ maar de Fiat heeft een hekel aan deze omstandigheden. Wij hebben geduldig langs zij van de weg, na de werken, halt gehouden om onze reisvrienden op te wachten. Wij wachten nu al een kwart uur op hen en zien ze dan toch aankomen over de top van de heuvel. De Fiat is gemakkelijk te onderscheiden tussen de andere weggebruikers vanwege zijn defecte koplamp rechts.

Hoe dichter we Ulan Ude naderen hoe minder het sneeuwt. De wegen worden zelfs sneeuwvrij en de lucht trekt open. De lucht is open maar de weg naar de stad zit potdicht door het drukke verkeer. Het hotel waar we wilden slapen is volzet. Weeral pech! We moeten weer op zoek naar een andere slaapplaats! Hier is dus ook geen crisis

12 oktober de laatste etappe in Siberië.

Rijstgriesmeel pap en wat brood met thee was ons ontbijt deze morgen in het hotel dat we na wat zoeken gisteren gevonden hebben op een boogscheut van dat eerste. Er was WiFi maar geen lift en onze kamers waren op de vijfde verdieping! Deze nacht heeft het lichtjes gesneeuwd en het vriest. Onze rit vandaag naar de grens met Mongolië is amper 235 kilometer. We hebben gisteren afgesproken dat we eerst na de middag zullen vertrekken.

We hebben nu bijna 4.900 kilometer gereden sinds ons vertrek in het nog zomerse Bishkek en we hebben nog zowat 1.400 kilometer af te leggen naar de Chinese grens. Zullen we er geraken met de Fiat? 800 kilometer door de Gobi woestijn…Zal onze Chinese gids ons daar opwachten maandagochtend 22 oktober? En hoe vlot zullen de administratieve formaliteiten verlopen?

Het vriest een graad, wij rijden de parking uit van het hotel met vijf verdiepingen zonder lift. Rechtover is een grote bouwwerf, rechts een andere. Ook hier is duidelijk kapitaal beschikbaar voor dergelijk grote projecten.

De poedersneeuw stuift van de FJ naarmate we wat snelheid nemen. We zijn de brug over de Ude over en het verkeer loopt nu vlot. Eerst nog autogas en diesel tanken en we slaan de weg op, richting grens.

Nog 140 kilometer maar in de omstandigheden waarin we beland zijn zal dat nog zeker meer dan twee uur duren voor we het grensstadje bereiken waar we vanavond willen overnachten. Het sneeuwt en er ligt een pak sneeuw half bevroren op de weg. Geen probleem voor de FJ maar Emilio is duidelijk begonnen aan zijn examen, rijden op glad wegdek. Tot overmaat van stress voor Emilio en Carmelo slingert de weg tussen de bossen en gaat die ook nog eens enkele malen van 500 meter hoog naar 900 en dan weer terug. Als we dat weer maar niet krijgen in Mongolië!

Net een schilderij

Klik op de foto voor groter formaat

13 oktober Kjatha, een lastige grensovergang.

De ‘Lonely Planet’ gids had ons gewaarschuwd, de Mongoolse grens opent eerst om 10 uur. Ontbijten moesten we op onze kamer want ontbijt faciliteit had ons hotel niet in het garnizoen dorp Kjatha. In het laatste benzinestation hebben we de tank gevuld met goedkope, 95 octaan, Russische benzine (0,71€/l).

Russische tijd, is het nu 9u40, maar wat verder aan de grens wordt het Mongoolse tijd en dat is een uur later. Het vriest zeven graden en het ijs en de bevroren sneeuw in de straten van het dorp zijn voor Emilio onheilspellend. Carmello is er blijkbaar iets geruster in, maar Emilio ziet de bui al hangen in Mongolië en wil sneeuwkettingen kopen. Maar waar in Gods naam vind je die hier. De auto’s hier rijden met spikes in de banden!

“Nijeto” sneeuwkettingen en we zijn ondertussen aan de grensgebouwen aangekomen, ook al een bekende plek. Op enkele mannelijke douane collega’s na zijn alle ambtenaren hier vrouwen zowel bij immigratie als bij de douane.

Oef wij zijn erover! Het is bijna drie uur later en het is middag in de Mongoolse tijd. We zijn de grens uiteindelijk over en hebben zojuist een verzekeringspolis BA afgesloten voor Mongolië. Het heeft mij meer dan een uur gekost om samen met een behulpzame Russische douaneambtenaar een dossier op te maken. Dat was nodig want we hadden de ‘zo nodige’ douane verklaring niet in ons bezit. Dat hadden we moeten krijgen aan de grens tussen Kazakhstan en Kyrgyzstan. Sinds de nieuwe douane unie Rusland, Wit Rusland en Kazakhstan van 1 juli 2011 moet die formaliteit aan de buitengrens van de unie gebeuren. Bureaucratie is troef in Rusland en omgeving.